ေစတနာလြန္ . . .“ကၽြန္”

လူ႔ေလာကတြင္ဆိုးသည္မ်ားကိုၾကံဳေတြ႕ရသလိုေကာင္းသည္မ်ားကိုလည္းတစ္ခါတစ္ရံ ဆံုေတြ႕ရတတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ထိုေန႔ကစာေပမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ေပ်ာေပ်ာ္ပါးပါးေနခဲ့ၿပီး ေနာက္အိမ္ျပန္ရန္ အခိ်န္ေရာက္သျဖင့္ 38 လမ္းအေပၚလမ္း (ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း) ရုပ္ရွင္ရံုထိပ္မွ အိမ္ျပန္ရန္ ကက ေတြကို လက္ညိွးေထာင္ျပီးတားရပါသည္။
ကက ငွားရသည္ကလညး္မလြယ္ပါ။
တခိ်ဳ႔ ကားသမားေတြက တားတုန္းမွာထိုးရပ္လိုက္ေသာ္လည္း သြားမည့္ ေနရာကိုေျပာသည့္ အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္အဲ့ဒီဘက္မေရာက္ေတာ့ဖူးဗ် ဆိုျပီး ထြက္သြားတတ္ၾကသည္။
တခိ်ဳ႕ ကေတာ့ ဘာမွ်ပင္မေျပာပဲ ေမာင္းထြက္သြားတတ္ၾက၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သတိတၾကီးႏွင့္ကက ကို ငွားေနရျခင္းျဖစ္ ပါသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာလည္း . . . ေစ်းသည္ေတြအသံကညံကာ . . .လူေတြက႐ႈတ္ေထြးေနေသာအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ လူေတြသည္ . . .ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ၾကဖို႔အလုအယက္ျဖစ္ေနၾက၏။ဒါဆိုလွ်င္ . . . “ကိုယ့္အိမ္ကေနကိုယ္စြန္႔ၿပီးဘာေၾကာင့္ဒီၿမိဳ႕ထဲကိုေရာက္ေနရသနည္း . . . ”ဟုကၽြန္ေတာ္လူတိုင္းကိုလိုက္ေမးလွ်င္၀တၱဳေပါင္းရာခ်ီၿပီးရလိမ့္မည္ထင္သည္။
“မင္း . . .လိုပဲကြ . . .”ဟုေျပာသည္။လူႏွင့္လည္းဆံုႏိုင္ပါသည္။ထိုအခ်ိန္မွာပင္ကကတစ္စင္းကကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕ကိုထိုး]]]၍ရပ္သည္။
“သု၀ဏၰသြားေကာလိပ္ေရွ႕ကိုသြားခ်င္လို႔ပါခင္ဗ်”
“ႏွစိ္ေထာင္. . .”
ကၽြန္ေတာ္ကားတံခါးကိုဖြင့္ေတာ့ဖြင့္မရ။ ကကကားေတြမွာထိုသို႔ျဖစ္သည္မွာထံုးစံလိုျဖစ္ေနၾကသည္။အခ်ိဳ႕တံခါးေတြကအျပင္ကဖြင့္မွ
တစ္ခ်ို႕တံခါးေတြကအထဲမွဖြင့္မွ . . .တစ္ခ်ိဳ႕တံခါးမ်ားဆို လွ်င္ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ရေသာ လက္ကိုင္ ပင္မရွိ၊သို႔ေသာ္ . . . ကၽြန္ေတာ္တို႔ငွားမိသူကသီးခံၿပီးစီးရပါသည္။
ထိုေန႔ကကားဆရာကေတာ့အဲဒီလိုမဟုတ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္တံခါးဖြင့္၍မရမွန္းသိသျဖင့္သူကိုယ္တိုင္ဆင္းဖြင့္ေပးရွာပါသည္။ကၽြန္ေတာ္လည္း . . .သူ႔ကိုအားနာသြား၏။သူေတာင္းသည့္ေစ်းကလည္းကၽြန္ေတာ့္အတြက္သင့္ေတာ္ပါသည္။အမွန္ ေတာ့ႏွစ္ေထာက္ငါးရာေလာက္ေစ်းရွိသည္။
သို႔ေသာ္သူက . . . တစ္ခြန္းတည္းပဲေျပာသည္ . . .ဒီလို မွန္ကန္တိက်ေသာကားဆရာနဲ႔ကားစီးရတာေပ်ာ္စရာမေကာင္းလွ်င္ေတာင္စိတ္ညစ္စရာမရွိႏိုင္ပါ . . ။
ထို႔ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္လည္း . . .ကားေနာက္ခန္းမွာထိုင္ၿပီးကတည္းကစိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ဇိမ္ယစ္ေနလိုက္မိသည္။
“အသြားအလာပါးတယ္ဗ်ာ . . .ခုထိအံုနာကိုေပးရမယ့္ေန႔ထြက္ေတာင္မရေသးဘူး”
ကားဆရာသည္ကားကိုကၽြမ္းကၽြမ္းကက်င္က်င္ေမာင္းရင္းပင္စကားဆိုလာသည္။
ဒီေတာ့ . . .ကၽြန္ေတာ္လည္းေနာက္ခန္းမွာဇိမ္ယစ္ေနတာေလးကိုေလွ်ာ့ၿပီးစကားေျပာရသည္။
“ကိုယ့္ဆရာ . . .ကၽြန္ေတာ့္ကိုအားမနာပါနဲ႔ . . . လမ္းၾကံဳရင္လူတင္ပါဗ်ာကၽြန္ေတာ္ကထမ္းထားရတာမွမဟုတ္တာ . . . အခုသြားေနတဲ့လမ္းနဲ႔တည့္ရင္တင္သာတင္လိုက္”
“ေက်းဇူးပဲဗ်ာ . . .အဲဒီလိုနားလည္တဲ့ခရီးသည္နဲ႔ေတြ႕ေတာ့၀မ္းသာပါတယ္။တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ကားေပၚတက္ၿပီးရင္အဲဒီကားကို . . . သူ႔ကားမွတ္တာခင္ဗ်”
ကားဆရာႏွင့္ကၽြန္ေတာ္အတူတူရယ္ေမာလိုက္ၾကသည္။
ၿပီးေတာ့ . . .ကၽြန္ေတာ္ကလည္းျပန္မွိန္းေနသည္ . . . ။သူကလည္းဆက္ေမာင္းေနသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ကားထိုးရပ္သြား၏။ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ပုဇြန္ေတာင္ၾကည္ ေတာ္အိမ္ယာအေက်ာ္ကေလးနားမွာျဖစ္သည္။ကားေတြကလည္းရႈပ္ေထြးလွ်က္ရွိ၏။ကားဆရာသည္
အဖြားၾကီးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္စကားေျပာေနသည္။သူတို႕ဘာေတြေျပာေနသ လဲဆိုတာကိုကၽြန္ေတာ္စိတ္
မဝင္စား၊ကားဆရာကုိလမ္းၾကံဳလွ်င္တင္ပါဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာထားျပီးသားစကားကလည္းရွိသည္မ
ဟုတ္လား..။
“ေအး...မင္းေနာက္ဖံုးဖြင့္လိုက္ ဒီမွာပစၥည္းေတြပါတယ္...”
ကားဆရာလည္း...ဘာမွမေျပာပဲကားေပၚမွဆင္းျပီး ကားေနာက္ဖံုးကိုဖြင့္ေပးသည္။သို႕ေသာ္
ဟိုဘက္ကေျပာသံမရပ္။
“ေျဖးေျဖးမျပီးထည့္...ေျဖးေျဖး...”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ...”
“မင္းႏွယ့္ကြယ္...ဒါေလးေတြမရတာေတာင္...ေယာင္တိေယာင္ကန္းနဲ႕...၊ငါတိုႏွစ္ေယာက္ကို
အရင္ပို႕ရမွာေနာ္...”
“ဟုတ္ကဲ့...”
ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အဖြားၾကီးႏွစ္ေယာက္ကအသက္ငါးဆယ္ႏွင့္ေျခာက္ဆယ္
ၾကားေလာက္ရွိမည္။ကၽြန္ေတာ့္အေမအရြယ္ေလာက္ေပါ့။ဒါေပမယ့္ ေျပာပံုဆိုပံုကႏိုင္ထက္စီးနင္း
ေလသံရွိသည္။အထက္စီးကေျပာခ်င္သည့္ ေလသံမိ်ဳးျဖစ္ေနသည္။
သို႕ေသာ္ဒီကိစၥသည္...ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဘာမွ်မဆိုင္ဟုသေဘာထားျပီး ျပန္မွိန္းေနလိုက္၏။
“ေဟ့...ေဟ့...မင္းေရွ႕ခန္းကိုေရႊ႕ပါ...”
“ဗ်ာ...”
“ေရွ႕ခန္းကိုသြားလို႕ေျပာေနတာ...”
ကၽြန္ေတာ္...ေတာ္ေတာ္ေဒါသျဖစ္သြားသည္။ကၽြန္ေတာ္က ဒီကားကိုအရင္ငွားသူျဖစ္၏။သို႕
ေသာ္...ကားဆရာလွည့္ၾကည့္ေသာအၾကည့္က ေတာင္းပန္ေသာအၾကည့္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္
ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ ေရွ႕ခန္းသို႕ေျပာင္းေပးလိုက္သည္။
ေရွ႕ခန္းသို႕ေရာက္သည္ႏွင့္ကားဆရာကို စကားစေျပာရသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ကို အရင္ပို႕ေပးမွာလား...”
“သူတို႕ကေမခအိမ္ယာတင္ဆရာ. . ကၽြန္ေတာ္စံျပေစ်းဘက္ကေနပဲသြားေတာ့မွာ. . .သူတို႕
ကိုပို႕ျပီးရင္ ဆရာ႕အိမ္ကမေဝးပါဘူး...”
အမေလး...ငါတို႕ကိုအရင္ပို႕ေနာ္၊ညၾကီးသြားရလာရတာ...ျပီးေတာ့ငါတို႕မွာက ေရႊနဲ႕ေငြနဲ႕..”
“နင္က...ဘာျဖစ္လို႕ကားအလြတ္မငွားတာလဲ...”
“မသိလို႕ေပါ့...ဒီလိုမွန္းသာသိရင္ဘယ္ငွားပါ့မလဲ...”
ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားသည္။
ကားဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။ထိုအၾကည့္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္
မ်က္ဝန္းျခင္းဆံုပါသည္။ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ်မေျပာေတာ့ပဲ...ေရွ႕ခန္းမွာပဲ မွိန္းေနလိုက္၏။ကားဆရာ က ကားကိုအရွိန္ျမွင့္ျပီးေမာင္းေနကၽြမ္းက်င္စြာေမာင္းေနသည္။
ခဏပဲၾကာသည္...ထိုအဖြားၾကီးႏွစ္ေယာက္ေနေသာ အိမ္ရာသို႕ေရာက္သြား၏။
ကားဆရာက ကားထိုးရပ္ျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။
“ဟဲ့...ေနာက္ကိုနည္းနည္းဆုတ္ဦး...ဟိုမွာေတြ႕လားမီးထြန္းထားတဲ့ဆုိင္းဘုတ္ေရွ႕မွာရပ္”
ကားဆရာသည္ . . ဘာမွ်မေျပာဘဲ သူ႕ဘက္ဂီယာကိုသာသြင္းၿပီး ကားကိုေနာက္သို႕ ဆုတ္ေပးရွာပါသည္။
“ေအးေနၿပီ . . . .”
ကၽြန္ေတာ္ . . . အခုမွ ေနာက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာလွည့္ၾကည့္မိသည္။ အဖြားႀကီးႏွစ္ ေယာက္သည္ အဆီတစ္ထပ္ အသားတစ္ထပ္ ေတာ္ေတာ္၀ၿပီးမ်က္ႏွာေတြက ေတာ္ေတာ္ အတၱ ဆန္ၾကပုံရသည္။
“ေအး . . .ေနာက္ဖုံး ဖြင့္”
ကားဆရာ ဘာလုပ္ေနသည္လည္းဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကား ေနာက္ဖုံးကိုဖြင့္ၿပီး ခုနကဆင္ထားေသာ အထုတ္ေတြကို ခ်ေပးေနရသည္။
“ျဖည္းျဖည္းေနာ္ . . .ျဖည္းျဖည္း . ..ေအး ဟုတ္ၿပီ . . .ဒီတစ္ထုတ္ကို အရင္မ . . .မ လိုက္ေလ . . .”
“ငါေနခဲ့မယ္ . . နင္ အခန္းလိုက္ျပလိုက္”
“ပစၥည္းေတြနားမွာပဲ ေစာင့္ေနေနာ္ . . .”
“ေအးပါ . .. ငါသိပါတယ္”
ဒီလိုႏွင့္ . . အခ်ိန္ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီမိန္းမ ႀကီးေတြႏွင့္ ဘာမွ်မေျပာခ်င္ေတာ့သျဖင့္ ျပန္မွိန္းေနလိုက္၏။
ခဏၾကာေတာ့ . . .ကားတံခါးပိတ္သံကိုၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ကားဆရာျဖစ္၏။ သူသည္ကားကိုခ်က္ခ်င္း ေမာင္းမထြက္ႏိုင္ဘဲ ေမာ၍ေနသည္။
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲကိုယ့္ဆရာ”
“ေျခာက္လႊာအထိအထုတ္ေလးထုတ္ကို ထမ္းတင္ေပးခဲ့ရတယ္ဗ်ာ . . . ၾကည့္စမ္း ပါဦး၊ ကားငွားေတာ့ ေထာင့္ႏွစ္ရာနဲ႔ ကားနဲ႔လည္းပို႕ေပးရေသး . . ဒီအထုတ္ေလးထုတ္ကိုလည္း ေျခာက္လႊာကို ထမ္းတင္ေပးရေသး . ..ဟာဗ်ာ . .ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့မိန္းမႀကီးေတြပဲ”
ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ေမာေနေသာ ကကဆရာကို ၾကင္နာစြာၾကည့္လိုက္ ပါသည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္စီးခဲ့ရဖူးေသာ ကက ဆရာမ်ဳိးထဲတြင္ ေတာ္ေတာ္သေဘာေကာင္း ေသာ ကားဆရာျဖစ္ပါသည္။
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးဆရာမွန္းမသိပါ။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္းသူ႔ကိုမေျပာပါ။
ဗိုက္သားစားေသာ . .. ကားဆရာမ်ိဳးႏွင့္လည္းၾကံဳခဲ့ၿပီ . .. အခုလိုေစတနာေကာင္း ေသာ ကားဆရာႏွင့္လည္း ေတြ႕ခဲ့ၿပီ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ေလာကသည္ ဆုိးခ်င္သူက ဆုိး၍ ေကာင္း ခ်င္သူက ေကာင္းေနေသာ ေနရာသာျဖစ္ရမည္။
“ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္ကို ဆရာဘာေျပာခ်င္လဲဆရာ”
ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္စဥ္းစားလုိက္သည္။ ဒါမ်ဳိးအျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘ၀မွာ မႀကံဳဖူးပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ေလသံ ေအးေအးျဖင့္သာေျဖပါသည္။
“ေစတနာလြန္ေတာ့ . . . ကၽြန္ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ . . .”
ကားဆရာသည္ . . . . ခဏတိတ္သြားသည္။
ၿပီးေတာ့ . . . အားရပါးရ ရယ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူရယ္ေသာ ရယ္သံမ်ား သည္ . . . သူေမာင္းေနေသာ ကားစက္သံကိုပင္ လႊမ္းသြားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္ ခင္ဗ်ား . . . . .။ ။
နီကိုရဲ