မွန္အိမ္ထဲကငါးေတြကိုတစ္ညလုံးမွ်ားေနတာေတာင္မွလြတ္ေနလို႕

ဒီေန႕မွာမွေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြမလြတ္တမ္းေမွာင္က်ရုံ။အလြမ္းေတြျမစ္ထဲေမွ်ာလိုက္လို႕ရမလားဆုိ ၿပီး ႏွလုံးသားကို ထြန္ထက္ခြင့္မရတဲ့အိပ္မက္ေသရုံ။ လက္ထဲကေတာင္ပံက်ကဲြရုံ။ခလုတ္ပ်က္ မီးသီးနဲ႔ ပုဇဥ္းရင္ကဲြံေတြေအာ္လြန္းတဲ့ညမွာသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ၿပီးဆုံးသလို မေက်နပ္ျခင္းကလဲြရင္ ေလေျပေတြျပတ္ေတာက္ရုံ။ ဗုံေတြကိုစိတ္ေစာေနတဲ့အသံေကြ႕ေကာက္ရုံ၊ မစခင္က ဆုံးေနတဲ့အဆုံးနဲ႔ျပန္စရုံ။ တေယာမထုိးတတ္တဲ့ႀကိဳးမ်ားကၾကယ္ေတြကိုေျဖာင့္လို႕မရတဲ့အေၾကာင္း သတင္းပို႕ရုံ။ ရနံ႕ခမ္း ေျခာက္သြားတဲ့အိပ္ရာေပၚက စံပယ္ေတြမႏုိးေသးရုံ။ သစ္ရြက္ေတြတစ္ရက္ၿပီး တစ္ရြက္ ဖြင့္ၾကည့္ ရုံ။ ဖြင့္လုိက္တုိင္းဘယ္ရထားမွ မမီလို႕ ဂီတေတြမတ္တပ္ဖ်ားရုံ။ စိတ္ေသရြက္ေပ်ာက္ရုံ။ မတူတဲ့ အလြမ္းကိုေရြးမိလို႕ ကိုယ့္အလြမ္းကိုကိုယ္ျပန္ခၽြတ္မိၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြျပန္မလာေတာ့တဲ့ဓားနံ႕မွာေလွထစ္ရုံ။ လေရာင္ကိုျပန္ေပးဆဲြလုိ႕ မရရုံ။ ဗန္ရုိးရဲ႕ အားလူးစားသူမ်ားနဲ႔ေဆးစက္လဲြရုံ။ သူ႕မ်က္၀န္းက ေဘးမဲ့လႊတ္ထားတဲ့မိုးေခါင္ေရရွားကမ္းေျခမွာ ေလတံခြန္တစ္ခုျဖစ္ရုံ။ ရင္ျခင္းခတ္ေန႕မ်ားကိုအသက္သြင္းရုံ။ တိမ္ေတြေအာ္သံထဲမွာ ကိုယ္ေဖာ့ ထားရုံ။ေသြးစုိ႕ေနတဲ့ကဲြေၾကမႈကိုဘယ္သူမွမသိေအာင္အႀကိမ္ႀကိမ္ရယ္ပစ္ရုံ။ ဓားသြားေပၚထုိင္ေနရသလို အႏုပညာကဘယ္ေတာ့မွက်ဆုံးမသြားဘူးဆုိၿပီးထြန္းညိွရုံ။ အိမ္ေလး ထဲမွာ အိမ္ေပ်ာက္ရွာရင္းရုိးသားမႈကို မသုိးဘူးဆုိၿပီးသိုးေတြလိုရုိးသားလိုက္ရုံ။ ယုံၾကည္စရာကိုကဗ်ာနဲ႔ကဲြေပါက္ရုံ။ ေကာင္းကင္အႀကီးစားမျဖစ္ေသးတာကလဲြရင္ေအာင္ျမင္မႈေတြလည္းလြတ္ေနရုံ။ သားကိုယုံလို႕စုိ႕လုံးမကန္းဘူးဆုိတာေမေမ ယုံ . . . . ။
သဏး္ထြဏ္းဦး