ဇာတ္ေကာင္တို႔ရဲ႕ဝတၳဳ
Sunday, June 21, 2009
ဇာတ္ေကာင္တုိ႕ရဲ႕၀တၳဳ
ကၽြန္ေတာ္သည္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို စိတ္၀င္စားမႈကင္းမဲ့စြာေရးလာမိခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းအ ေတာ္အတန္ၾကာျမင့္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ဤ၀တၳဳဟုဆုိရာ၌ အီေနေသာ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ဟု သင္ အဓိပၸါယ္ယူလွ်င္လည္း အနည္းငယ္မဟုတ္ေသာ္မွ မ်ားစြာမွန္ေနႏိုင္ပါေသးသည္။ မုတ္သုန္မုိးတုိ႕ ရြာသြန္းေကာင္းေနေသာ ေန႕တစ္ေန႕၏မြန္းလဲြပိုင္း၊ေဆးရုံတစ္ခုေရွ႕တြင္ ဘ၀၌ မႀကံဳဖူးေသာ ဒူးတုန္ရင္ခုန္မႈမ်ဳိးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္စတင္ေရးဖဲြ႕လာခဲ့ေသာ္လည္း မ်ားမၾကာမီတြင္ပင္ ေခါင္းစဥ္ တစ္ခုအသြင္ေျပာင္းသြားပါေလေတာ့သည္။ ယခုေခါင္းစဥ္သည္ ကၽြန္ေတာ္မႏွစ္သက္ေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တည္ေဆာက္ေသာ ၀ါက်မ်ား မဟုတ္ေၾကာင္းေသခ်ာပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိရာတြင္ ဇာတ္ေကာင္တုိ႕၏ ျပဳမူလႈပ္ရွားျဖစ္ ပ်က္ျခင္းတုိ႕ ေနာက္၌ အနည္းအက်ဥ္းမွ်ေလာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ထိမိရျခင္းသေဘာမွ်သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ေနထိုင္တတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ဤ၀တၳဳ၏ အစကန ဦး ရက္စဲြမ်ားကိုမူ ယခုထိအလြတ္ရေနဆဲျဖစ္သလို ေနာင္လည္းေမ့ႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္သည့္ အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္သိေန ယုံၾကည္ေနဆဲပင္ျဖစ္ပါသည္။
တစ္ခါတရံမ်ားစြာတုိ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခ်ိန္တစ္နာရီ၊ရက္တစ္ရက္စသည္တုိ႕ သည္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာေလးလံေႏွးေကြးလြန္းတတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဖန္တီးျခင္း မဟုတ္ပါ ပဲ သူတုိ႕ကို သူတုိ႕ ဇြတ္ဖန္ဆင္းၾကေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္မ်ားအတြက္မူ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ဆုိ သည့္ကိစၥသည္ပင္ မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္အတြင္ ျပဳတ္က်သြားေသာရြက္ေၾကြတစ္ရြက္ဟု ထင္ၾက ေပလိမ့္မည္။ ခက္သည္က ကၽြန္ေတာ္ေရးသားလာခဲ့မိေသာ ထုိ၀တၳဳတစ္ပုဒ္သည္ မည္သည့္ ကာလေရာက္လွ်င္ ဇာတ္သိမ္းဆုံးခန္းတုိင္လိမ့္မည္ကို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳတင္မသိရွိႏုိင္သလို ေျပာ မျပႏုိင္ျခင္းအေပၚ ပရိသတ္မ်ား အားလမလုိအားမရျဖစ္ေနၾကမည္မွာ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္ေပလိမ့္မည္ကို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳတင္မသိရွိႏို္င္သလို ေျပာမျပႏုိင္ျခင္း အေပၚ ပရိသတ္မ်ား အားမလိုအားမရျဖစ္ေနၾကမည္မွာ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းေသာ အေၾကာင္း အရာတစ္ခုျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ သို႕ရာတြင္ ခင္ဗ်ားဆက္မဖတ္ဘဲေန၍ မရသည္က ပို၍ ၀မ္းနည္း စရာျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အမွန္ကိုဆုိရလွ်င္ ျမန္ျမန္ေရးလွ်င္ ျမန္ျမန္ၿပီးစီးႏုိင္ေသာ္လည္း ဇာတ္ ေကာင္တုိ႕မွာ အတၱ၏ဖိစီးမႈဒဏ္ေၾကာင့္ တုန္႕ဆုိင္းဖင့္ေႏွးျခင္းစသည့္တန္ျပန္ဆုိးက်ဳိး၏ ရုိက္ ခတ္မႈ႕တုိ႕ သေဘာသဘာ၀ကိုခင္ဗ်ားေနာေက်ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ဤအဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ဘာသာ ျပန္ေပးမည္မဟုတ္ပါ။ အနတၱကို အတၱဟုဘာသာျပန္ေသာ ပုဂိဳလ္တုိ႕ ဘုရားရွင္လက္ထပ္က တည္းကရွိခဲ့ၿပီးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဒုကၡကို အမဲလိုက္ရျခင္း၌ ျမစ္တုိ႕မ်ားစြာ ဤတံတားကို ျဖတ္ေက်ာ္စီးဆင္းခဲ့ၿပီ။ ၀မ္းနည္းမေနပါႏွင့္၊၀မ္းနည္းျခင္းသည္ ပို၍ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းေနလိမ့္ မည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္၊ဘာေၾကာင့္ဆိုသည့္ ေမးခြန္းမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ့္ကို မေမးပါႏွင့္၊ခင္ဗ်ားယုံသည္ မယုံေဘး၀ဲယာေတြ႕ျမင္ေနက် ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေဟာင္းမ်ားထက္ အဆမ်ားစြာရွိေနခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္မည္သည့္၀တၳဳမ်ဳိးေရးေနသည္ကို ခင္ဗ်ားသိခ်င္ေနပါသလား၊ဤ၀တၳဳစာအုပ္ သည္မည္သည့္အခါမွ် ခင္ဗ်ားလက္ထဲသို႕ေရာက္ရွိလာႏိုင္မည္မဟုတ္သလို ခင္ဗ်ားဖတ္ၿပီးသား အေၾကာင္းအရာမ်ားလည္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ဤအဖဲြ႕အႏြဲ႕မ်ဳိးသည္ အလြန္လြယ္ကူေသာ၀ါက်မ်ဳိး ေတာ့ျဖစ္လိမ့္မည္မထင္ပါ။ ၀တၳဳထဲတြင္ ဇာတ္ေကာင္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာပါ၀င္ေနခဲ့ေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ထုိ ဇာတ္ေကာင္မ်ားထဲတြင္ မင္းသား တစ္ေယာက္မွ်မပါ၀င္ျခင္းသည္ ၀တၳဳ၏ထူးျခားခ်က္ျဖစ္သည္။ ခင္ဗ်ားမယုံမရွိပါႏွင့္၊အားလုံးသည္ လူၾကမ္းဗီလိန္ေတြခ်ည္းသာျဖစ္သည္ဆိုတာကို သူတုိ႕၏ပဲြေတာ္သည္ ေက်ာက္ခတ္လူရိုင္းတုိ႕ ကခုန္ပုံမ်ဳိးကိုယုိ႕ကားယားမေျပမျပစ္အႏုပညာမဲ့ေသာ အႏုပညာရပ္တစ္မ်ဳိးသာလွ်င္ျဖစ္သင့္ သည္။ ထုိအရိပ္ေအာက္၌ပင္ ကၽြန္ေတာ္အရြယ္က်ရင့္ေရာ္လာျခင္းေၾကာင့္ နယူတန္၏တတိယ နိယာမကိုျဖစ္ေပၚေစခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ဇာတ္ေကာင္တုိ႕၏ စရုိက္လကၡဏာအရအခ်ိဳ႕သည္ ေဖာင္ စီး ဂဏာန္းျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕မွာ ပုတ္သင္ညိဳျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕မွာ သူ႕ကိုယ္သူေျမြဟုလက္မေထာင္တတ္ ပါေသးသည္။ သို႕ဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ တိရစာၦန္ဟုတ္ မဟုတ္ ရွင္းျပရန္ လိုအပ္ေတာ့မည္မထင္ပါ။ အခ်ဳိ႕ဇာတ္ေကာင္တုိ႕သည္ စာမ်က္ႏွာအနည္းအက်ဥ္းမွ်ေလာက္ ႏွင့္ ပင္ ၿပီးဆုံးသြားသည္လည္းရွိပါသည္။ သူတို႕၏ ဇာတ္၀င္ခန္းမ်ားကို ဆဲြဆန္႕ျခင္း၊ခ်ဳံပစ္ျခင္းမ်ဳိး ျမင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ကဲြလဲြခြင့္ရွိပါသည္။ ခင္ဗ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တြင္ စိတ္ဆႏၵတစ္ထပ္တည္း က်သည့္အရာလည္းရွိႏုိ္င္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ . . . . ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္မေမးခ်င္ေတာ့ပါ။
တစ္ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္ခ်င္ပါသည္။ ခင္ဗ်ား၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကိုေရးခဲ့ဖူးပါသလား၊ သို႕ တည္းမဟုတ္ေရးရန္စိတ္ကူးရွိခဲ့ဖူးပါသလား၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ေျပာမွာပါပဲ၊၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ ေတြဟာေရးဖဲြ႕သူရဲ႕လိုရာႀကိဳးဆဲြရာ လက္ညိႈးညႊန္ရန္ ပါ၀င္က ျပႏုိင္ခြင့္ရွိတယ္လို႕၊ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ၿပီးျဖစ္လိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္မ်ားေနာက္သို႕ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ေနရျခင္း မျမင္ ခ်င္အဆုံး မၾကားခ်င္အဆုံး ျမင္ၾကားေနရျခင္းမွ်သာျဖစ္သည္။ တိတိပပေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္ေကာင္မ်ားႏွင့္ ခင္ဗ်ားတုိ႕ လက္ပြန္းတတီးမရွိခဲ့ဖူးလွ်င္ေသာ္မွ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႕ ေနာက္ ေယာင္ခံလုိက္လံၾကည့္ရႈခဲ့ဖူးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထိုဇာတ္ေကာင္တုိ႕ အခ်င္းခ်င္းရန္ေစာင္တုိက္ ခိုက္မႈ လက္ဦးမႈ ေျခခံထုိးမႈတုိ႕တြင္ ခင္ဗ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပင္ ၀င္ေရာက္ျဖန္ေျဖခြင့္ရွိလိမ့္ မည္မဟုတ္ပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ေနာက္ေက်ာဓါးဒဏ္ရာႏွင့္ ေသဆုံးသူေတြလည္းရွိႏုိင္ပါသည္။ အလုိက္သိတတ္မႈ၏ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္းဆဲြေခၚေဖးမမႈ၀ါက်ေတြလည္း တစ္ေနရာရာတြင္ ခင္ဗ်ားဖတ္မိေေပလိမ့္မည္။
ဤ၀တၳဳသည္ ကမၻာ့အရွည္လ်ားဆုံး၀တၳဳရွည္ႀကီးဆိုသည္ကို ခင္ဗ်ားလက္ခံႏိုင္ေပလိမ့္ မည္။ ယခုဆုိလွ်င္ စာမ်က္ႏွာေပါင္းရွစ္ေထာင္ေရာက္ရန္ နီးကပ္လာၿပီျဖစ္သည္။ ဤမွ်ဆုိလွ်င္ ဇာတ္သိမ္းေပါင္းေရာက္သင့္ဟု ခင္ဗ်ားေစာဒကတတ္ႏုိင္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ က မခ်ခ်င္ျဖစ္ေနသည္မဟုတ္၊ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပစ္မတင္ပါႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို အျပစ္တင္ပါေလ၊ ကၽြန္ေတာ္လူဆုိးမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လူဆုိးတစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္သူခိုးမ ဟုတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ …………………
ခင္ဗ်ားကိုးရီးယားဇာတ္လမ္းတဲြမ်ား ၾကည့္ရႈခဲ့ဖူးပါသလား၊ဒီဇာတ္လမ္းတဲြေတြထဲက ေရာဂါ ေတြဟာ သာမန္ႏွာေစးေခ်ာင္းဆုိးမ်ဳိးေတာ့ျဖင့္မဟုတ္ပါ။ အသက္အႏၱရာယ္ကို အခ်ိန္မေရြးအၿမဲ ၿခိမ္းေျခာက္ႏုိင္ေသာ အျပင္းစားေရာဂါေတြခ်ည္းျဖစ္သည္ဆုိတာပါပဲ။ အဲဒီေရာဂါေတြကို ကဲ့ယူ ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ ခႏာထဲသြတ္သြင္းေပးရေကာင္းမလားဟု ေတြးၾကည့္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ဒါကလည္း ဇာတ္ေကာင္ေတြအေပၚ ဥပေစၥဒက ကံမထုိက္ေစခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အၾကင္နာ တရားဟုဆုိခ်င္ပါသည္။ ကေနဒါႏိုင္ငံက လယ္သမားႀကီး ‘ေရာဘတ္ဘစ္တန္’ လို ႏွစ္ေပါင္း (၂၀)အတြင္း အမ်ဳိးသမီး (၅၀)ကို ေသြးေအးေအးရွင္းပစ္သလိုမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္မရက္စက္ခ်င္ပါ။ လက္မပါေသာ စိတ္က်ည္ဆံႏွင့္ေတာ့ လူေပါင္းေတာ္ေတာ္မ်ားကို ပစ္သတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ျဖစ္ႏုိင္ လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို သူတုိ႕စရိတ္ႏွင့္ သူတို႕ ဤစာမ်က္ေပၚက ထြက္ခြာသြားေစ ခ်င္မိသည္။ အရွင္ထြက္ျဖစ္ျဖစ္ အေသထြက္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ အသားအေရေျခာက္ခမ္း ပိန္ပိန္ခ်ဳံးခ်ဳံး ခ်ိခ်ိနဲ႔နဲ႔ျဖင့္ ထြက္ခြာသြားၾကလွ်င္ AIDS ေရာဂါဟု ခင္ဗ်ားလက္ညႈိးထုိးႏုိင္သည္။ လူတို႕သည္ မသာကိုပင္လိုက္လံအရွက္ခဲြတတ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္မ်ားကိုမူ ၀၀လင္လင္အဆီ ရစ္စြာ ထြက္ခြာသြားႏုိင္ခြင့္ မုဒိတာပြားေပးလိုက္ၾကပါ။ သူတုိ႕ကို အသည္းအဆီဖုံး၊ေသြးေၾကာ က်ဥ္း၊ဆီးခ်ဳိေသြးခ်ဳိ၊ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္၊ႏွလုံးေရာဂါ၊အစာအိမ္ကင္ဆာ၊ဦးေႏွာက္ကင္ဆာ၊ ေသြးကင္ဆာ၊ ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး၊ဘီပိုး၊စီပိုးတုိ႕ႏွင့္ဆုိလွ်င္ပင္ အေတာ္ေလးေလွ်ာ့ပါးသြားေပ လိမ့္မည္။ ဤမွ်ေမတၱာပို႕ေနရင္းၾကားက မုိးႀကိဳးပစ္ျခင္း၊ဓါတ္လိုက္ျခင္း၊ေျမမ်ဳိျခင္း၊ေရနစ္ျခင္း တုိ႕ပင္လွ်င္ တစ္ေကာင္ေကာင္ႏွင့္ႀကံဳရန္ ကၽြန္ေတာ္မေရးဖဲြ႕ႏုိင္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လက္က်သြား ၿပီလား၊ သို႕မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္က လက္ေျမွာက္လိုက္ရသည္လားေတာ့ မေျပာတတ္ ေတာ့ပါ။ မေျပာတတ္တာထက္စာလွ်င္ မေမးျခင္းက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ပို၍ အေနသက္သာေစ လိမ့္မည္။
မျဖစ္ႏုိင္တာကို ရူးသြပ္စြာ စိတ္ကူးယဥ္ေနျခင္းကပင္လွ်င္ စိတ္ကူးယဥ္၀တၳဳလုိမ်ဳိး စိတ္ကူး ယဥ္၍ရပါသည္။ ဤ၀တၳဳရွည္ႀကီး ၿပီးေျမာက္သြားခဲ့လွ်င္ ခင္ဗ်ားႀကိဳက္ေကာင္းႀကိဳက္မွာပါ။ ေမွ်ာ္ လင့္ေနၾကေသာ ပရိသတ္ေပါင္းမ်ားစြာရွိႏုိင္ပါသည္ကို ယုံၾကည္လုိက္ပါ။ ခက္သည္က မည္သည့္ အခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ၿပီးဆုံးျခင္းသို႕ အဆုံးသတ္ႏုိင္မည္ကို ႀကိဳတင္၍ေျပာမျပႏုိင္ျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္၀မ္းနည္းမိပါသည္။ ဤအေျဖကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္လွေသာ အေျဖျဖစ္ေၾကာင္း ေက်းဇူး ျပဳ၍ခင္ဗ်ားနားလည္ေပးႏုိင္ပါသည္။
၀ါက်အသစ္အဆန္းမ်ား၊ သို႕တည္းမဟုတ္ ပုိမိုလင္းလက္ေတာက္ပေစေသာ စာေၾကာင္း မ်ားကို ခ်ေရးရန္ႀကိဳးစားထုိင္ေတြးရင္းကပင္ ညဥ့္က နက္သထက္နက္လာခဲ့ရသည္။ သန္းေခါင္ ယံသည္ ငွက္ငယ္မ်ား ပ်ံသန္းမရႏုိင္ေသာ ပင္လယ္နက္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္သည္။ ငွက္ဆုိးတုိ႕၏ ေတာင္ပံခတ္သံကို က်ယ္ေလာင္ေသာ ဆူညံသံအျဖစ္ သင္ၾကားဖူးခဲ့ၿပီးျဖစ္ႏုိင္သည္။ ဦးေႏွာက္ မ်ား ပူးျခစ္ဆူပြက္လာသည္ကို ကၽြန္ေတာ္လွမ္းျမင္ရသည္။ ႏွာေခါင္းထဲသို႕ ေညွာ္နံ႕မ်ား၊ပုပ္အဲ့အဲ့ ရနံ႕မ်ား စူးကနဲ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ တိမ္ေတြကေတာ့ လေရာင္မဲ့မွာ ဒီတိုင္းလြင့္ေမ်ာေနၾကေပ လိမ့္မည္။ ညတာအရွည္ဆုံးေသာကာလထဲမွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္၏ ၀ိဥာဥ္ ႏွင့္စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကေသးသည္။
“ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မုိးရြာတုန္းေရခံရမွာပဲ၊ ဒီမုိးရဲ႕ရြာသြန္းမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္တဲ့စြမ္းရည္ကုိ က်ဳပ္ရထားတယ္၊ အခြင့္အေရးဆိုတာ ငွက္တစ္ေကာင္လိုပဲ၊ ဒီအကိုင္းထဲမွာ ႏွစ္ခါလာမနားႏုိင္ ဘူးမဟုတ္လား၊ လာနားတုန္းအခ်ိန္ကို ဆဲြဆန္႕တတ္ဖုိ႕လည္း အင္ထရိုတုိ႕ ရစ္သမ္တုိ႕လိုေသး တယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားကို ဥပမာတစ္ခု က်ဳပ္ ေျပာျပခ်င္တယ္၊ အတၱဆုိတာ ခဲတစ္လုံး ဒါမွမဟုတ္ သံတုံးတစ္တုံးပဲ ထိန္းသိမ္းသို၀ွက္ရ ပိုလြယ္တယ္။ တကယ့္လို႕ ၀ါဂြမ္းပုံႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေနရင္ ခင္ ဗ်ားဘယ္လုိလုပ္မလဲ၊ အေလးခ်ိန္ျခင္းတူေနရင္ ဘယ္ဟာကို သယ္ေဆာင္မလဲ ဒီေတာ့ ပရဆုိ တာ ဂြမ္းပုံပဲ၊ျပလုိ႕ရတယ္ ျဖဴေဖြးလွပလို႕၊ အမ်ားျမင္ေအာင္ သယ္ျပလို႕ရတယ္ ႏူးညံ့တဲ့သေဘာ လည္းပါတယ္ကြာ။ ကေလးေတြကို ဥာဏ္စမ္းေမးခြန္းထုတ္သလိုမ်ဳိးေပါ့၊ ခဲတစ္ပိႆနဲ႔ ၀ါဂြမ္း တစ္ပိႆ ဘယ္ဟာက ပိုေလးမလဲဆိုေတာ့ ခဲပိုေလးမယ္လုိ႕ ေျဖတဲ့သူရွိတယ္။ ဒါက ခဲရဲ႕ေလး တဲ့သေဘာကို သူတုိ႕သိခဲ့လို႕ပဲ။ ဒီၤေတာ့ ခဲတစ္ပိႆနဲ႔ ဂြမ္းတစ္ပိႆဟာ အေလးခ်ိန္ျခင္းတူ တန္ဖိုးခ်င္းတူေနမယ္ဗ်ာ။ ဒီႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုခုကို ခင္ဗ်ားေမွာင္ခုိထုတ္ရမယ္ဆုိခဲ့ရင္ ဘယ္ဟာ ကို ေရြးမလဲ၊ ၀ွက္သိမ္းရလြယ္ကူတာက အတၱ အဲ အဲ ခဲ ပဲ မဟုတ္လား”
“ ကၽြန္ေတာ္အျမင္အရေတာ့ ႏွစ္ခုလုံးကို သယ္သြားရင္ပိုေကာင္းမယ္၊ဂြမ္းထဲကို ခဲျမႈပ္လို႕ရ တယ္ေလ၊ ဒီနည္းကိုသုံးတဲ့သူေတြမ်ားမယ္ထင္တယ္၊ ဥပမာ အိတ္တစ္ခုမွာ ၀ါဂြမ္းကိုမဖမ္းဘူး ခဲကိုဖမ္းတယ္ဆုိခဲ့ရင္ေပါ့ အမွန္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုသာ ကၽြန္ေတာ္က ေမးခြန္းေတြထုတ္ေမးရမွာ ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္ေရးေနတဲ့ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕၀ိဥာဥ္ပံ၊ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ဖန္တီးလုိက္တာနဲ႔ ပရိသတ္ကို အက်ဳိးတစ္ခုခုေပးစြမ္းႏုိင္ရမယ္လို႕ အဆုိရွိခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ခင္ဗ်ား ႏႈတ္ကထြက္လာေတာ့ အတၱစီးရီးေတြခ်ည္းပါပဲလား၊ ခက္တာက ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ဂြမ္းနဲ႔ ခဲမွာ ဘယ္အရာကိုမွ ကၽြန္ေတာ္သယ္ေဆာင္ခြင့္မရႏုိင္ျခင္းပဲ”
“ ေဟ့ ေတာင္ေပၚသားတယ္ရိုးပါလား၊ ရိုးတယ္ဆုိတာ အတာကြသိလား၊ ရူးတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ရူးသြက္မႈေတြက အဖ်င္းအေမွာ္ေတြပဲျဖစ္ေနမွာ၊ ဒီမယ္ က်ဳပ္တုိ႕ကို တရားတစ္ခါျပရုံနဲ႔ အားလုံးဟာ အနာဂမ္ျဖစ္သြားမယ္ထင္လား၊ ေ၀းေသးျဖစ္ပ်က္ေတာင္မွ က်ဳပ္တို႕ သတိမရႏုိင္အားဘူး၊ခင္ဗ်ားေရးတဲ့ ၀ါက်အတုိင္း က်ဳပ္တုိ႕ လႈပ္ရွားေနတာမဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕ လႈပ္ရွားပုံေတြသာ ခင္ဗ်ားအတြက္ စာစီစရာျဖစ္လာတာ၊ခင္ဗ်ားႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ ႀကိဳက္ က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္တန္႕မေပးႏုိင္ဘူး”
ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ ၀ဥာဥ္က ဒီလို ကၽြန္ေတာ့္ကိုခပ္မာမာထုိးႏွက္သြားရင္းလက္မ ေထာင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ထဲက အရွင္လတ္လတ္ ထြက္ခြာသြားပါေလေတာ့သည္။ ကၽြန္္ေတာ္က သူ႕ခႏာထဲသို႕ ေရာဂါတစ္ခုခုထည့္သြင္းမေပးလိုက္ႏုိင္မီမွာပင္ သူလြတ္ေျမာက္ သြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူ႕ကို လုိက္လံသတ္ျဖတ္ရန္ႀကိဳးစားေနစဥ္မွာပင္ က်ယ္ေလာင္ေသာ ေအာ္သံတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက ေဘာလ္ပင္ကို မည္ကဲ့သို႕ ျပန္လည္ဆယ္ယူရမည္ကုိ စဥ္းစားမရႏုိင္ပဲငိုင္ေနစဥ္အတြင္ ေဇာေခၽြးမ်ားအၾကား ကၽြန္ေတာ္ကူး ခတ္ေနမိသည္။ သူဘာမွ်ရရွိသြားျခင္းမရွိခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ထံတြင္ ‘ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း’ မသီးပြင့္ႏုိင္ပဲ ၿမဳံ ေနခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာျမင့္ခဲ့ပါသည္။ ဤ၀တၳဳကို စတင္ေရးသားမိခဲ့ကတည္းက ျဖစ္ ပါသည္။ ေတာ္ပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဘဏ္စာအုပ္ကို ရွာေတြ႕မသြားျခင္းအေပၚ ေက်းဇူး တင္ရမည္။ ကၽြန္ေတာ္လက္ရွိေနထုိင္သည့္ၿမိဳ႕တြင္ နာမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ဘဏ္ေပါင္းငါးခုရွိပါ သည္။ သို႕ရာတြင္ ဘဏ္စာအုပ္တစ္အုပ္မွ်မရွိျခင္းကို သိကၡာဟုေခၚႏုိင္ပါသလား။
ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ဘဏ္စာအုပ္တစ္အုပ္ရွိေနသည္ကို ေျပာျပရန္ေမ့ေလ်ာေနခဲ့မိၿပီ။ ဒီတစ္ အုပ္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲတြင္ရွိေနပါသည္။ ေ၀ဒနာမ်ားစုေဆာင္းထားေသာ ေ၀ဒနာစုဘဏ္စာအုပ္မွ်သာျဖစ္သည္။ ဒီေ၀ဒနာေတြကုိ ထုတ္ယူျဖဳန္းတီးဖုိ႕ရာကမ္းေျခတစ္ခုခု ေတာ့ လုိအပ္ေပလိမ့္မည္။ သံေသာင္မြမြေပၚလမ္းေလွ်ာက္ရင္း ပင္လယ္ေလတ၀ႀကီးရႈလုိက္ရ လွ်င္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးလန္းဆန္းသြားေလမလား။ ကမ္းစပ္မွာထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္မ်ား ရဲ႕ေန၀င္ခ်ိန္ကိုၾကည့္ေမာေနခ်င္မိေပါ့။ အိပ္မက္တုိ႕၏သီးပြင့္မႈကို ကၽြန္ေတာ္မက္ေမာေနမိေသာ္ လည္း ေပ်ာ္ရြင္ျခင္းတုိ႕ က်ေပ်ာက္ခဲ့ေသာ လိပ္စာရွင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေနခဲ့မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရူးေတာ့မည္ထင္ပါသည္။ ေလာကႀကီးကို စိတ္တုိင္းမက်ျခင္းမ်ဳိး၌ ကိုယ့္ကိုကိုယ္စိတ္တုိင္းမက် ျခင္းက ပိုမုိဆုိး၀ါးလွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျခင္တစ္ေကာင္မဟုတ္ဘူး ဆုိတာပါပဲ ေျမြတစ္ေကာင္လည္းမျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေျမြမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ မုန္းတီးေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
ေျမြမွန္ရင္တြင္း၀င္ေျဖာင့္တယ္ဟု လက္မေထာင္တတ္ၾကေသာ ေျမြတုိ႕ တြင္းတူးေနၾက သည္ကိုခင္ဗ်ားျမင္ဖူးပါသလား။ အသင့္ရွိေနေသာတြင္းထဲ အ၀င္ေျဖာင့္ျခင္းသည္ ေျမြတုိ႕၏ သမိုင္းအစစ္မဟုတ္ေခ်။ တြင္းေတြ႕တတ္ေသာအာရုံခံကိရိယာကၽြန္ေတာ့္ဦးမွ်င္ထက္၌ ကပ္ၿငိ မလာႏုိင္ခဲ့ျခင္းသည္ပင္ ဘ၀တစ္ခုျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မနက္ျဖန္ေတြထဲ လမ္း ေတာင္းခြင့္ရွိႏိုင္ပါမည္လား။ ေဟာဒီ မုိးေကာင္းကင္ေအာက္က ငွက္မ်ားစြာ အနက္ တစ္ေကာင္ ေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ့္နာမည္မွည့္ေပးၾကပါ။ တစ္ခါတရံတြင္ ပုရြက္ဆိတ္တို႕ရဲ႕ မုိးေကာင္းကင္ႀကီး ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္ေနမိျပန္သည္။ ဘီလူးစီးခံရေသာ အိပ္မက္ထဲ လူးလိမ့္ေနရသည္မွာ ပင္ပန္း လြန္းလွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာထဲတြင္ နံပါတ္စဥ္ထုိး၍ မဆုံးႏုိင္ေသာ ဒုကၡေရာင္စုံသစ္ခြမ်ဳိး စိပ္ေပါင္းမ်ားစြာဖူးပြင့္ေနၾကသည္။ ဤအေၾကာင္းလည္း မေတြးခ်င္ေသာ ေတြးစရျာ တစ္ပုံတပင္ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္ရူးေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕ဟူေသာ ရူးသြက္ေသာအေတြးမ်ားတုိ႕သည္သာ တေဖ်ာင္း ေဖ်ာင္းရူးႏွမ္းစြာ ကၽြန္ေတာ္ထံသို႕တုိက္ခတ္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ၿပီးေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ားကို စိတ္ႏွင့္ျပန္၍ လွန္ေလွာၾကည့္ကာ ျပန္လည္ဖတ္ရႈခဲ့ရေသာ္လည္း မည္သည့္ အရာမွ် မေခ်ာေမြ႕ခဲ့ေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ စကားလုံးေတြ ၀ါက်ေတြမွာ ညစ္ႏြမ္းေဟာင္းျမဥ္းၿမဲ အတုိင္းသာေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သစ္လြင္ေတာက္ပမလာႏုိင္ေတာ့ေသာ ေ၀ါဟာရတုိ႕၏ေက်ာက္ျဖစ္ ရုပ္ၾကြင္းမ်ားကိုသာ တူးေဖာ္ရရွိခဲ့ရေသာ္လည္း ျပတုိက္ထဲထားရွိရန္မူ အရည္အေသြးက ညံ့ဖ်င္း ေနဆဲပင္၊ဖရိုဖရဲျပန္႕က်ဲေနေသာ စာလုံးအကၡရာတုိ႕၏ အဆက္အစပ္မဲ့ႏုိင္လြန္းမႈမ်ားကို ပြတ္ သပ္ဖတ္ရႈရသည္က ရင္အစုံကို ႏြမ္းလ်ေစၿမဲသာ၊ ဤသည္တုိ႕ထက္ လွပဆန္းၾကယ္သစ္လြင္ ေတာက္ပေသာ ၀ိေသသနမ်ားျဖင့္ တန္ဆာဆင္ေပးသည့္ ဇာတ္ေကာင္တုိ႕၏ ခ်စ္စရာ့သြင္ျပင္ စရိုက္လကၡဏာမ်ားႏွင့္အညီ ခိုင္ခန္႕ထည္၀ါေသာ ဇာတ္အိမ္တို႕၏ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ခမ္းနားပုံတုိ႕ကို အဘယ္၀ဘ္ဆုိက္မွာ ဖမ္းယူၾကည့္ရႈခြင့္ရႏုိင္ပါမည္လဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ကြန္ပ်ဴတာ ျပတင္းကို ဖြင့္လိုက္မိလွ်င္ အၿမဲတစ္ေစ မႈိတက္ေနေသာ သာကူေစ့တုိ႕၏ မၿငိမ္မသက္မႈမ်ားကိုသာျမင္ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕၀တၳဳ ခုထိ မၿပီး စီးႏုိင္ေသးျခင္းသည္ ဤကြန္ပ်ဴတာေၾကာင့္သာ ျဖစ္မည္မထင္ပါ။ ဇာတ္ေကာင္တုိ႕၏ အျပဳအမူ တုိ႕သည္ အခါေပါင္းမ်ားစြာ ဟာသဆန္ေနတတ္သျဖင့္လည္း ေပါ့ရႊတ္ေသာဇာတ္အိမ္သည္ ဆဲြေဆာင္မႈကင္းမဲ့စြာရွည္လ်ားေနျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္တုိ႕၏ ကာရိုက္ တာတုိ႕သည္ ကၽြန္ေတာ္ခ်ခင္းထားေသာ ကာရိုက္တာမဟုတ္သည္ကို ခင္ဗ်ားယုံၾကည္ေစလိုပါ သည္။ သူတို႕ကို ေဘာလုံးအသင္းတစ္သင္းအျဖစ္ၾကည့္မည္ဆုိ္လွ်င္ အိမ္ကြင္းမွလဲြ၍အျခား အေ၀းကြင္းတြင္ ကစားၾကဖူးသူမ်ားမဟုတ္ၾကေခ်။ ဒီအိမ္ကြင္းမွာ ခင္ဗ်ား၀င္မကစားပါႏွင့္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္သူတုိ႕အႏိုင္လာစားၾကေပလိမ့္မည္။ ခင္ဗ်ားအတြက္ အ၀ါကဒ္ သို႕မဟုတ္ အနီကဒ္ သာလွ်င္ ပို၍ေသခ်ာႏို္င္သည္။ ကမၻာေပၚတြင္ ရယ္စရာအေကာင္းဆုံးေသာ ေဘာလုံးပဲြဟု ဆုိ ႏုိင္ေသာ္လည္း လမ္းေဘးက်ားကစား၀ုိင္းေလာက္ပင္ ဆဲြေဆာင္မႈမရွိသည္ကေတာ့အမွန္။ သူတုိ႕ သည္ အသိမဲ့ ေတာနက္ထဲအမဲလိုက္ေကာင္းေနၾကတုန္း၊ သူတုိ႕မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈသၾကားလုံးမ်ား ငုံေကာင္းေနၾကဆဲျဖစ္ရာ အလြယ္တကူေထြးထုတ္ႏိုင္ၾကမည္မွာ မလြယ္ကူေၾကာင္း ခင္ဗ်ားသိ ထားၿပီးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မခံစားခ်င္အဆုံး ခံစားရေပဦးမည္။ ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ္ေရြးခ်ယ္ထားေသာလမ္းတုိင္းတြင္ အဆိပ္မ်ားျပည့္လွ်မ္းေသာ ဆူးေညွာင့္တို႕ကို အျပည့္အသိပ္ေထာင္းခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္အမက္ေမာဆုံးေသာ ေတာင္ခၽြန္းတစ္ခုသည္ ကၽြန္ေတာ္ေမြးဖြားေပးလုိက္ေသာ ထုိဇာတ္ေကာင္တုိ႕၏ ေဘာလုံးကြင္းတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့ေခ်ၿပီ။ မင္းမုိ႕အားအားယားယား ဒီစာမ်က္ႏွာေပါင္း ခုႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကို အခ်ိန္ျဖဳန္းေရးေနရတယ္။ ဒီ စာမ်က္ႏွာေတြက ဘယ္ေလာက္ထိ မင္းအတြက္တန္ဘိုးတစ္ခုျဖစ္ေပးႏုိင္မလဲ။ အိမ္သာသုံး စကၠဴ ေလာက္အသုံးတည့္ခဲ့ရင္ေတာင္ မင္းအတြက္ကံေကာင္းျခင္းလာဘ္လာဘတစ္ခုလို႕ဆုိရလိမ့္ မယ္ဟု အျပစ္တင္လွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္နာက်ည္းစရာ စိတ္ခံစားမႈကြက္လပ္မ်ားမရွိေတာ့ပါ။ ရုံျပည့္ၿပီ ဟူေသာ ဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္ဆဲြမထားရုံတမယ္ရွိေတာ့သည္။ အမွန္ေတာ့ ဒီစာမ်က္ႏွာေတြ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္အက်ဳိ္းတစ္စုံတရာ မရွိႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္တုိ႕ရဲ႕ မုိး ေရခ်ဳိးရာကာလတစ္ခုေတာ့ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ခင္ဗ်ားေျပာစရာတစ္ခုေတာင္က်န္ေနေသးသည္။ စာမ်က္ႏွာေတြက ညစ္ပတ္ေနပါလားေပါ့။ ဒီလိုပါပဲ ေရးေနရင္းေဘာလ္ပင္မေကာင္းေတာ့တာ၊ သတ္ပုံသတ္ညႊန္းေတြ မွားေနတာ စာမ်က္ႏွာတုိင္းမွာ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ေကာ္ရုိက္ရွင္ ဖုံးရာ ေတြနဲ႔ ညစ္ေပေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္ေတြက ေကာ္ရုိက္ရွင္ကို ပင္တုိင္ သုံးစဲြေနၾကတယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားသိခ်င္မွ သိေပလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္ေရးေနေသာ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ခုတုိင္ၿပီးဆုံးျခင္းသို႕ မေရာက္ႏုိင္ေသးေၾကာင္း ခင္ဗ်ား သိၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ထပ္ေျပာျပရန္ခက္ေနေပဦးမည္။ သိလ်က္ႏွင့္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနရတာ ခင္ဗ်ားလား၊ကၽြန္ေတာ္လား၊ဇာတ္ေကာင္တို႕ဆုိသည္မွာ ဘုရားသခင္ညႊန္ျပ သည့္အတုိင္း ေရြ႕လ်ားေနၾကတာလား၊ကုသိုလ္တရားထက္ အကုသိုလ္တရားတုိ႕၏ ဖိစီးမႈ ေလလံလြန္းျခင္းေၾကာင့္ မီးဟပ္သြားေသာ ပလပ္စတစ္စလို႕ တြန္႕လိမ္ေနတာပဲလား။ အေျဖဆုိ သည္မွာ ေၾကာင္းက်ဳိးဆက္စပ္မႈအရ ယုတၱိရွိေနရမည္ျဖစ္သည္။ ခက္ေတာ့ခက္ေနပါၿပီ။ ခက္တာ က ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္မ်ားေလ်ာ့ပါးမသြားႏုိင္ေသးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဤမွ်အသက္ျပင္းရ ေအာင္ ႏွစ္တစ္ေထာင္ဂ်င္ဆင္းေဆးျမစ္မ်ား ျပဳတ္ေသာက္ခဲ့ပါလား။ ထုိဇာတ္ေကာင္တုိ႕၏ အဆြယ္ အပြား အၿခံအရံမ်ားကိုပါ ထည့္သြင့္းလုိက္မိသျဖင့္ စကားလုံးေဖာင္းပြမႈဒဏ္ကို ကၽြႏု္ပ္ ခံစားရေတာ့သည္။ ထုိ စကားလုံးတုိ႕၏ေဖာင္းပြမႈသည္ လူတုိင္း၏နားမ်က္စိတုိ႕ကို ဒုကၡေပးႏုိင္ စြမ္းေသာ ေလဆာတစ္မ်ဳိးျဖစ္ႏုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဇာတ္ေကာင္တုိ႕ႏွင့္ သင္တုိ႕ဆက္ဆံေျပာ ဆုိ၍ရႏုိင္ပါသည္။ သူတုိ႕၏တုန္႕ျပန္ပုံမွာ ကေလးဆန္တတ္သလိုမ်ဳိး တစ္ခါတရံ ငါးစိမ္းသည္ လည္း ဆန္ခ်င္ဆန္ေနေပလိမ့္မည္။ အမွန္ကို ၀န္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ လူစင္စစ္ မဟုတ္သျဖင့္ လူ႕အသိမ်ဳိးကင္းမဲ့ေနျခင္းကို ပ်က္ရယ္မျပဳပါႏွင့္။ တစ္ခါတရံ မည္း မည္း ျမင္ကိုက္ခ်င္ေနေသာ ေခြးဆုိးတစ္ေကာင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါေသးသည္။ အတၱအစြယ္ေငါေငါ မစၦရိ ယအေမႊးထူထူႏွင့္ တေစၦတစ္ေကာင္လိုမ်ဳိးလည္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ သူတို႕ႏွင့္ မတုိးမိေစရန္ အပုပ္ ခ်ိန္တြင္ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ျခင္းကို ခင္ဗ်ားဆင္ျခင္ဖုိ႕သာလိုသည္။ အရက္ကိုးေမာင္းတုိက္ထား ေသာ ဆင္ရိုင္းတစ္ေကာင္လုိၿခံသြင္းမရ ထူးခတ္မရေသာ အခိုက္အတန္႕ေတြလည္း မ်ားေနတတ္ သည္။
ဤလကၡဏ ဤအေျခအေနတုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဇတ္ေကာင္မ်ား အထိန္းခ်ဳပ္မရ ႏုိင္ျခင္း အေပၚေျဖေဆးသည္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲတြင္ လက္က်န္လုံး၀မရွိေတာ့ပါ။ အမဲသား မေကၽြး ႏုိင္ သျဖင့္ ရန္လိုေနေသာ တေစၦတစ္ေကာင္ထဲ ဘီလူးသဘက္တုိ႕၀င္ပူးေနသည့္အလား ထိရာေတြ႕ ရာ၀ါးမ်ဳိေခ်ဖ်က္ဖုိ႕ရန္ ၀ိဥာဥ္တစ္စု ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ုိင္းလုိက္လာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္ ေတြက ထပ္ဆင့္ေမြးဖြားေပးလိုက္ေသာ အျခားဇာတ္ေကာင္ေန႕စား၊ပုတ္ျပတ္သမားေတြ ျဖစ္ႏုိင္ ေခ်ရွိသည္။ သံဗုေဒဂါထာရြတ္လည္း ဒီေကာင္ေတြေနာက္မဆုတ္ၾကပါလား။ ကိုးရီးယားဇာတ္ လမ္းတဲြထဲက ေရာဂါေတြထံ ကၽြန္ေတာ္အကူအညီလွမ္းေတာင္းေတာ့လည္း ဒီေရာဂါေတြမွာ ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ ကၽြန္ေတာ့္အကူအညီလွမ္းေတာင္းေတာ့လည္း ဒီေရာဂါေတြမွာ ျပတင္း ေပါက္မွတဆင့္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္၊ ဒါဟာမျဖစ္သင့္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲက အျဖစ္ အပ်က္ေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ မယုံၾကည္သလုိမ်ဳိးဘယ္သူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို မယုံ ၾကတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာ၀န္ႏွင့္ျပၾကည့္ဖုိ႕ကိုသာ တုိက္တြန္းေနၾကသည္။ ဒါေတြဟာ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ဆိုတာကို သူတုိ႕ မသိဟန္ေဆာင္ေနၾကတာ ဆရာ၀န္က ႏွလုံးေသြးေၾကာ က်ဥ္းတယ္။ ကြမ္းမစားနဲ႔ေတာ့တဲ့။ သူ အိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႕အေရးႀကီးတယ္။ စိတ္ၿငိမ္ေဆးေပးလိုက္မယ္ ဆုိတဲ့အသံလည္းၾကားေနရေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ၀ါးဖူးတာဆုိလို႕ ဒီကြမ္းယာတစ္ခုတည္းရွိခဲ့ တာ။ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႕ဆုိတာ ဒီလိုညမ်ဳိးေတြမွာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ဟန္ေဆာင္အိပ္တာနဲ႔ ခံစားခ်က္မဲ့တဲ့ သူေတြရဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္မႈကို ကၽြန္ေတာ္မဆုိလိုပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ရဲ႕ နိဂုံးခ်ဳပ္ပုံကို ခင္ဗ်ား ဖတ္ခ်င္ပါသလား။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာတစ္ခုပဲရွိသည္။ ဒီေလာက္ႀကီးေမွ်ာ္လင့္ေနလ်င္ ကိုယ့္က်န္းမာေရးကို ကုိယ္ဂရုစိုက္ဖုိ႕ပါပဲ။
ဆလိုင္း ေႏြ-မင္းတပ္
ကၽြန္ေတာ္သည္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို စိတ္၀င္စားမႈကင္းမဲ့စြာေရးလာမိခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းအ ေတာ္အတန္ၾကာျမင့္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ဤ၀တၳဳဟုဆုိရာ၌ အီေနေသာ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ဟု သင္ အဓိပၸါယ္ယူလွ်င္လည္း အနည္းငယ္မဟုတ္ေသာ္မွ မ်ားစြာမွန္ေနႏိုင္ပါေသးသည္။ မုတ္သုန္မုိးတုိ႕ ရြာသြန္းေကာင္းေနေသာ ေန႕တစ္ေန႕၏မြန္းလဲြပိုင္း၊ေဆးရုံတစ္ခုေရွ႕တြင္ ဘ၀၌ မႀကံဳဖူးေသာ ဒူးတုန္ရင္ခုန္မႈမ်ဳိးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္စတင္ေရးဖဲြ႕လာခဲ့ေသာ္လည္း မ်ားမၾကာမီတြင္ပင္ ေခါင္းစဥ္ တစ္ခုအသြင္ေျပာင္းသြားပါေလေတာ့သည္။ ယခုေခါင္းစဥ္သည္ ကၽြန္ေတာ္မႏွစ္သက္ေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တည္ေဆာက္ေသာ ၀ါက်မ်ား မဟုတ္ေၾကာင္းေသခ်ာပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိရာတြင္ ဇာတ္ေကာင္တုိ႕၏ ျပဳမူလႈပ္ရွားျဖစ္ ပ်က္ျခင္းတုိ႕ ေနာက္၌ အနည္းအက်ဥ္းမွ်ေလာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ထိမိရျခင္းသေဘာမွ်သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ေနထိုင္တတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ဤ၀တၳဳ၏ အစကန ဦး ရက္စဲြမ်ားကိုမူ ယခုထိအလြတ္ရေနဆဲျဖစ္သလို ေနာင္လည္းေမ့ႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္သည့္ အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္သိေန ယုံၾကည္ေနဆဲပင္ျဖစ္ပါသည္။
တစ္ခါတရံမ်ားစြာတုိ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခ်ိန္တစ္နာရီ၊ရက္တစ္ရက္စသည္တုိ႕ သည္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာေလးလံေႏွးေကြးလြန္းတတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဖန္တီးျခင္း မဟုတ္ပါ ပဲ သူတုိ႕ကို သူတုိ႕ ဇြတ္ဖန္ဆင္းၾကေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္မ်ားအတြက္မူ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ဆုိ သည့္ကိစၥသည္ပင္ မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္အတြင္ ျပဳတ္က်သြားေသာရြက္ေၾကြတစ္ရြက္ဟု ထင္ၾက ေပလိမ့္မည္။ ခက္သည္က ကၽြန္ေတာ္ေရးသားလာခဲ့မိေသာ ထုိ၀တၳဳတစ္ပုဒ္သည္ မည္သည့္ ကာလေရာက္လွ်င္ ဇာတ္သိမ္းဆုံးခန္းတုိင္လိမ့္မည္ကို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳတင္မသိရွိႏုိင္သလို ေျပာ မျပႏုိင္ျခင္းအေပၚ ပရိသတ္မ်ား အားလမလုိအားမရျဖစ္ေနၾကမည္မွာ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုျဖစ္ေပလိမ့္မည္ကို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳတင္မသိရွိႏို္င္သလို ေျပာမျပႏုိင္ျခင္း အေပၚ ပရိသတ္မ်ား အားမလိုအားမရျဖစ္ေနၾကမည္မွာ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းေသာ အေၾကာင္း အရာတစ္ခုျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ သို႕ရာတြင္ ခင္ဗ်ားဆက္မဖတ္ဘဲေန၍ မရသည္က ပို၍ ၀မ္းနည္း စရာျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အမွန္ကိုဆုိရလွ်င္ ျမန္ျမန္ေရးလွ်င္ ျမန္ျမန္ၿပီးစီးႏုိင္ေသာ္လည္း ဇာတ္ ေကာင္တုိ႕မွာ အတၱ၏ဖိစီးမႈဒဏ္ေၾကာင့္ တုန္႕ဆုိင္းဖင့္ေႏွးျခင္းစသည့္တန္ျပန္ဆုိးက်ဳိး၏ ရုိက္ ခတ္မႈ႕တုိ႕ သေဘာသဘာ၀ကိုခင္ဗ်ားေနာေက်ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ဤအဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ဘာသာ ျပန္ေပးမည္မဟုတ္ပါ။ အနတၱကို အတၱဟုဘာသာျပန္ေသာ ပုဂိဳလ္တုိ႕ ဘုရားရွင္လက္ထပ္က တည္းကရွိခဲ့ၿပီးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဒုကၡကို အမဲလိုက္ရျခင္း၌ ျမစ္တုိ႕မ်ားစြာ ဤတံတားကို ျဖတ္ေက်ာ္စီးဆင္းခဲ့ၿပီ။ ၀မ္းနည္းမေနပါႏွင့္၊၀မ္းနည္းျခင္းသည္ ပို၍ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းေနလိမ့္ မည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္၊ဘာေၾကာင့္ဆိုသည့္ ေမးခြန္းမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ့္ကို မေမးပါႏွင့္၊ခင္ဗ်ားယုံသည္ မယုံေဘး၀ဲယာေတြ႕ျမင္ေနက် ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေဟာင္းမ်ားထက္ အဆမ်ားစြာရွိေနခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္မည္သည့္၀တၳဳမ်ဳိးေရးေနသည္ကို ခင္ဗ်ားသိခ်င္ေနပါသလား၊ဤ၀တၳဳစာအုပ္ သည္မည္သည့္အခါမွ် ခင္ဗ်ားလက္ထဲသို႕ေရာက္ရွိလာႏိုင္မည္မဟုတ္သလို ခင္ဗ်ားဖတ္ၿပီးသား အေၾကာင္းအရာမ်ားလည္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ဤအဖဲြ႕အႏြဲ႕မ်ဳိးသည္ အလြန္လြယ္ကူေသာ၀ါက်မ်ဳိး ေတာ့ျဖစ္လိမ့္မည္မထင္ပါ။ ၀တၳဳထဲတြင္ ဇာတ္ေကာင္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာပါ၀င္ေနခဲ့ေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ထုိ ဇာတ္ေကာင္မ်ားထဲတြင္ မင္းသား တစ္ေယာက္မွ်မပါ၀င္ျခင္းသည္ ၀တၳဳ၏ထူးျခားခ်က္ျဖစ္သည္။ ခင္ဗ်ားမယုံမရွိပါႏွင့္၊အားလုံးသည္ လူၾကမ္းဗီလိန္ေတြခ်ည္းသာျဖစ္သည္ဆိုတာကို သူတုိ႕၏ပဲြေတာ္သည္ ေက်ာက္ခတ္လူရိုင္းတုိ႕ ကခုန္ပုံမ်ဳိးကိုယုိ႕ကားယားမေျပမျပစ္အႏုပညာမဲ့ေသာ အႏုပညာရပ္တစ္မ်ဳိးသာလွ်င္ျဖစ္သင့္ သည္။ ထုိအရိပ္ေအာက္၌ပင္ ကၽြန္ေတာ္အရြယ္က်ရင့္ေရာ္လာျခင္းေၾကာင့္ နယူတန္၏တတိယ နိယာမကိုျဖစ္ေပၚေစခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ဇာတ္ေကာင္တုိ႕၏ စရုိက္လကၡဏာအရအခ်ိဳ႕သည္ ေဖာင္ စီး ဂဏာန္းျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕မွာ ပုတ္သင္ညိဳျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕မွာ သူ႕ကိုယ္သူေျမြဟုလက္မေထာင္တတ္ ပါေသးသည္။ သို႕ဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ တိရစာၦန္ဟုတ္ မဟုတ္ ရွင္းျပရန္ လိုအပ္ေတာ့မည္မထင္ပါ။ အခ်ဳိ႕ဇာတ္ေကာင္တုိ႕သည္ စာမ်က္ႏွာအနည္းအက်ဥ္းမွ်ေလာက္ ႏွင့္ ပင္ ၿပီးဆုံးသြားသည္လည္းရွိပါသည္။ သူတို႕၏ ဇာတ္၀င္ခန္းမ်ားကို ဆဲြဆန္႕ျခင္း၊ခ်ဳံပစ္ျခင္းမ်ဳိး ျမင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ကဲြလဲြခြင့္ရွိပါသည္။ ခင္ဗ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တြင္ စိတ္ဆႏၵတစ္ထပ္တည္း က်သည့္အရာလည္းရွိႏုိ္င္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ . . . . ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္မေမးခ်င္ေတာ့ပါ။
တစ္ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္ခ်င္ပါသည္။ ခင္ဗ်ား၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကိုေရးခဲ့ဖူးပါသလား၊ သို႕ တည္းမဟုတ္ေရးရန္စိတ္ကူးရွိခဲ့ဖူးပါသလား၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ေျပာမွာပါပဲ၊၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ ေတြဟာေရးဖဲြ႕သူရဲ႕လိုရာႀကိဳးဆဲြရာ လက္ညိႈးညႊန္ရန္ ပါ၀င္က ျပႏုိင္ခြင့္ရွိတယ္လို႕၊ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ၿပီးျဖစ္လိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္မ်ားေနာက္သို႕ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ေနရျခင္း မျမင္ ခ်င္အဆုံး မၾကားခ်င္အဆုံး ျမင္ၾကားေနရျခင္းမွ်သာျဖစ္သည္။ တိတိပပေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္ေကာင္မ်ားႏွင့္ ခင္ဗ်ားတုိ႕ လက္ပြန္းတတီးမရွိခဲ့ဖူးလွ်င္ေသာ္မွ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႕ ေနာက္ ေယာင္ခံလုိက္လံၾကည့္ရႈခဲ့ဖူးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထိုဇာတ္ေကာင္တုိ႕ အခ်င္းခ်င္းရန္ေစာင္တုိက္ ခိုက္မႈ လက္ဦးမႈ ေျခခံထုိးမႈတုိ႕တြင္ ခင္ဗ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပင္ ၀င္ေရာက္ျဖန္ေျဖခြင့္ရွိလိမ့္ မည္မဟုတ္ပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ေနာက္ေက်ာဓါးဒဏ္ရာႏွင့္ ေသဆုံးသူေတြလည္းရွိႏုိင္ပါသည္။ အလုိက္သိတတ္မႈ၏ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္းဆဲြေခၚေဖးမမႈ၀ါက်ေတြလည္း တစ္ေနရာရာတြင္ ခင္ဗ်ားဖတ္မိေေပလိမ့္မည္။
ဤ၀တၳဳသည္ ကမၻာ့အရွည္လ်ားဆုံး၀တၳဳရွည္ႀကီးဆိုသည္ကို ခင္ဗ်ားလက္ခံႏိုင္ေပလိမ့္ မည္။ ယခုဆုိလွ်င္ စာမ်က္ႏွာေပါင္းရွစ္ေထာင္ေရာက္ရန္ နီးကပ္လာၿပီျဖစ္သည္။ ဤမွ်ဆုိလွ်င္ ဇာတ္သိမ္းေပါင္းေရာက္သင့္ဟု ခင္ဗ်ားေစာဒကတတ္ႏုိင္ပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ က မခ်ခ်င္ျဖစ္ေနသည္မဟုတ္၊ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပစ္မတင္ပါႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို အျပစ္တင္ပါေလ၊ ကၽြန္ေတာ္လူဆုိးမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လူဆုိးတစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္သူခိုးမ ဟုတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ …………………
ခင္ဗ်ားကိုးရီးယားဇာတ္လမ္းတဲြမ်ား ၾကည့္ရႈခဲ့ဖူးပါသလား၊ဒီဇာတ္လမ္းတဲြေတြထဲက ေရာဂါ ေတြဟာ သာမန္ႏွာေစးေခ်ာင္းဆုိးမ်ဳိးေတာ့ျဖင့္မဟုတ္ပါ။ အသက္အႏၱရာယ္ကို အခ်ိန္မေရြးအၿမဲ ၿခိမ္းေျခာက္ႏုိင္ေသာ အျပင္းစားေရာဂါေတြခ်ည္းျဖစ္သည္ဆုိတာပါပဲ။ အဲဒီေရာဂါေတြကို ကဲ့ယူ ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ ခႏာထဲသြတ္သြင္းေပးရေကာင္းမလားဟု ေတြးၾကည့္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ဒါကလည္း ဇာတ္ေကာင္ေတြအေပၚ ဥပေစၥဒက ကံမထုိက္ေစခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အၾကင္နာ တရားဟုဆုိခ်င္ပါသည္။ ကေနဒါႏိုင္ငံက လယ္သမားႀကီး ‘ေရာဘတ္ဘစ္တန္’ လို ႏွစ္ေပါင္း (၂၀)အတြင္း အမ်ဳိးသမီး (၅၀)ကို ေသြးေအးေအးရွင္းပစ္သလိုမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္မရက္စက္ခ်င္ပါ။ လက္မပါေသာ စိတ္က်ည္ဆံႏွင့္ေတာ့ လူေပါင္းေတာ္ေတာ္မ်ားကို ပစ္သတ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ျဖစ္ႏုိင္ လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို သူတုိ႕စရိတ္ႏွင့္ သူတို႕ ဤစာမ်က္ေပၚက ထြက္ခြာသြားေစ ခ်င္မိသည္။ အရွင္ထြက္ျဖစ္ျဖစ္ အေသထြက္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ အသားအေရေျခာက္ခမ္း ပိန္ပိန္ခ်ဳံးခ်ဳံး ခ်ိခ်ိနဲ႔နဲ႔ျဖင့္ ထြက္ခြာသြားၾကလွ်င္ AIDS ေရာဂါဟု ခင္ဗ်ားလက္ညႈိးထုိးႏုိင္သည္။ လူတို႕သည္ မသာကိုပင္လိုက္လံအရွက္ခဲြတတ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္မ်ားကိုမူ ၀၀လင္လင္အဆီ ရစ္စြာ ထြက္ခြာသြားႏုိင္ခြင့္ မုဒိတာပြားေပးလိုက္ၾကပါ။ သူတုိ႕ကို အသည္းအဆီဖုံး၊ေသြးေၾကာ က်ဥ္း၊ဆီးခ်ဳိေသြးခ်ဳိ၊ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္၊ႏွလုံးေရာဂါ၊အစာအိမ္ကင္ဆာ၊ဦးေႏွာက္ကင္ဆာ၊ ေသြးကင္ဆာ၊ ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး၊ဘီပိုး၊စီပိုးတုိ႕ႏွင့္ဆုိလွ်င္ပင္ အေတာ္ေလးေလွ်ာ့ပါးသြားေပ လိမ့္မည္။ ဤမွ်ေမတၱာပို႕ေနရင္းၾကားက မုိးႀကိဳးပစ္ျခင္း၊ဓါတ္လိုက္ျခင္း၊ေျမမ်ဳိျခင္း၊ေရနစ္ျခင္း တုိ႕ပင္လွ်င္ တစ္ေကာင္ေကာင္ႏွင့္ႀကံဳရန္ ကၽြန္ေတာ္မေရးဖဲြ႕ႏုိင္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လက္က်သြား ၿပီလား၊ သို႕မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္က လက္ေျမွာက္လိုက္ရသည္လားေတာ့ မေျပာတတ္ ေတာ့ပါ။ မေျပာတတ္တာထက္စာလွ်င္ မေမးျခင္းက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ပို၍ အေနသက္သာေစ လိမ့္မည္။
မျဖစ္ႏုိင္တာကို ရူးသြပ္စြာ စိတ္ကူးယဥ္ေနျခင္းကပင္လွ်င္ စိတ္ကူးယဥ္၀တၳဳလုိမ်ဳိး စိတ္ကူး ယဥ္၍ရပါသည္။ ဤ၀တၳဳရွည္ႀကီး ၿပီးေျမာက္သြားခဲ့လွ်င္ ခင္ဗ်ားႀကိဳက္ေကာင္းႀကိဳက္မွာပါ။ ေမွ်ာ္ လင့္ေနၾကေသာ ပရိသတ္ေပါင္းမ်ားစြာရွိႏုိင္ပါသည္ကို ယုံၾကည္လုိက္ပါ။ ခက္သည္က မည္သည့္ အခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ၿပီးဆုံးျခင္းသို႕ အဆုံးသတ္ႏုိင္မည္ကို ႀကိဳတင္၍ေျပာမျပႏုိင္ျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္၀မ္းနည္းမိပါသည္။ ဤအေျဖကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္လွေသာ အေျဖျဖစ္ေၾကာင္း ေက်းဇူး ျပဳ၍ခင္ဗ်ားနားလည္ေပးႏုိင္ပါသည္။
၀ါက်အသစ္အဆန္းမ်ား၊ သို႕တည္းမဟုတ္ ပုိမိုလင္းလက္ေတာက္ပေစေသာ စာေၾကာင္း မ်ားကို ခ်ေရးရန္ႀကိဳးစားထုိင္ေတြးရင္းကပင္ ညဥ့္က နက္သထက္နက္လာခဲ့ရသည္။ သန္းေခါင္ ယံသည္ ငွက္ငယ္မ်ား ပ်ံသန္းမရႏုိင္ေသာ ပင္လယ္နက္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္သည္။ ငွက္ဆုိးတုိ႕၏ ေတာင္ပံခတ္သံကို က်ယ္ေလာင္ေသာ ဆူညံသံအျဖစ္ သင္ၾကားဖူးခဲ့ၿပီးျဖစ္ႏုိင္သည္။ ဦးေႏွာက္ မ်ား ပူးျခစ္ဆူပြက္လာသည္ကို ကၽြန္ေတာ္လွမ္းျမင္ရသည္။ ႏွာေခါင္းထဲသို႕ ေညွာ္နံ႕မ်ား၊ပုပ္အဲ့အဲ့ ရနံ႕မ်ား စူးကနဲ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ တိမ္ေတြကေတာ့ လေရာင္မဲ့မွာ ဒီတိုင္းလြင့္ေမ်ာေနၾကေပ လိမ့္မည္။ ညတာအရွည္ဆုံးေသာကာလထဲမွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္၏ ၀ိဥာဥ္ ႏွင့္စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကေသးသည္။
“ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မုိးရြာတုန္းေရခံရမွာပဲ၊ ဒီမုိးရဲ႕ရြာသြန္းမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္တဲ့စြမ္းရည္ကုိ က်ဳပ္ရထားတယ္၊ အခြင့္အေရးဆိုတာ ငွက္တစ္ေကာင္လိုပဲ၊ ဒီအကိုင္းထဲမွာ ႏွစ္ခါလာမနားႏုိင္ ဘူးမဟုတ္လား၊ လာနားတုန္းအခ်ိန္ကို ဆဲြဆန္႕တတ္ဖုိ႕လည္း အင္ထရိုတုိ႕ ရစ္သမ္တုိ႕လိုေသး တယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားကို ဥပမာတစ္ခု က်ဳပ္ ေျပာျပခ်င္တယ္၊ အတၱဆုိတာ ခဲတစ္လုံး ဒါမွမဟုတ္ သံတုံးတစ္တုံးပဲ ထိန္းသိမ္းသို၀ွက္ရ ပိုလြယ္တယ္။ တကယ့္လို႕ ၀ါဂြမ္းပုံႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေနရင္ ခင္ ဗ်ားဘယ္လုိလုပ္မလဲ၊ အေလးခ်ိန္ျခင္းတူေနရင္ ဘယ္ဟာကို သယ္ေဆာင္မလဲ ဒီေတာ့ ပရဆုိ တာ ဂြမ္းပုံပဲ၊ျပလုိ႕ရတယ္ ျဖဴေဖြးလွပလို႕၊ အမ်ားျမင္ေအာင္ သယ္ျပလို႕ရတယ္ ႏူးညံ့တဲ့သေဘာ လည္းပါတယ္ကြာ။ ကေလးေတြကို ဥာဏ္စမ္းေမးခြန္းထုတ္သလိုမ်ဳိးေပါ့၊ ခဲတစ္ပိႆနဲ႔ ၀ါဂြမ္း တစ္ပိႆ ဘယ္ဟာက ပိုေလးမလဲဆိုေတာ့ ခဲပိုေလးမယ္လုိ႕ ေျဖတဲ့သူရွိတယ္။ ဒါက ခဲရဲ႕ေလး တဲ့သေဘာကို သူတုိ႕သိခဲ့လို႕ပဲ။ ဒီၤေတာ့ ခဲတစ္ပိႆနဲ႔ ဂြမ္းတစ္ပိႆဟာ အေလးခ်ိန္ျခင္းတူ တန္ဖိုးခ်င္းတူေနမယ္ဗ်ာ။ ဒီႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုခုကို ခင္ဗ်ားေမွာင္ခုိထုတ္ရမယ္ဆုိခဲ့ရင္ ဘယ္ဟာ ကို ေရြးမလဲ၊ ၀ွက္သိမ္းရလြယ္ကူတာက အတၱ အဲ အဲ ခဲ ပဲ မဟုတ္လား”
“ ကၽြန္ေတာ္အျမင္အရေတာ့ ႏွစ္ခုလုံးကို သယ္သြားရင္ပိုေကာင္းမယ္၊ဂြမ္းထဲကို ခဲျမႈပ္လို႕ရ တယ္ေလ၊ ဒီနည္းကိုသုံးတဲ့သူေတြမ်ားမယ္ထင္တယ္၊ ဥပမာ အိတ္တစ္ခုမွာ ၀ါဂြမ္းကိုမဖမ္းဘူး ခဲကိုဖမ္းတယ္ဆုိခဲ့ရင္ေပါ့ အမွန္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုသာ ကၽြန္ေတာ္က ေမးခြန္းေတြထုတ္ေမးရမွာ ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္ေရးေနတဲ့ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕၀ိဥာဥ္ပံ၊ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ဖန္တီးလုိက္တာနဲ႔ ပရိသတ္ကို အက်ဳိးတစ္ခုခုေပးစြမ္းႏုိင္ရမယ္လို႕ အဆုိရွိခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ခင္ဗ်ား ႏႈတ္ကထြက္လာေတာ့ အတၱစီးရီးေတြခ်ည္းပါပဲလား၊ ခက္တာက ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ဂြမ္းနဲ႔ ခဲမွာ ဘယ္အရာကိုမွ ကၽြန္ေတာ္သယ္ေဆာင္ခြင့္မရႏုိင္ျခင္းပဲ”
“ ေဟ့ ေတာင္ေပၚသားတယ္ရိုးပါလား၊ ရိုးတယ္ဆုိတာ အတာကြသိလား၊ ရူးတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ရူးသြက္မႈေတြက အဖ်င္းအေမွာ္ေတြပဲျဖစ္ေနမွာ၊ ဒီမယ္ က်ဳပ္တုိ႕ကို တရားတစ္ခါျပရုံနဲ႔ အားလုံးဟာ အနာဂမ္ျဖစ္သြားမယ္ထင္လား၊ ေ၀းေသးျဖစ္ပ်က္ေတာင္မွ က်ဳပ္တို႕ သတိမရႏုိင္အားဘူး၊ခင္ဗ်ားေရးတဲ့ ၀ါက်အတုိင္း က်ဳပ္တုိ႕ လႈပ္ရွားေနတာမဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕ လႈပ္ရွားပုံေတြသာ ခင္ဗ်ားအတြက္ စာစီစရာျဖစ္လာတာ၊ခင္ဗ်ားႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ ႀကိဳက္ က်ဳပ္တုိ႕ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္တန္႕မေပးႏုိင္ဘူး”
ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ ၀ဥာဥ္က ဒီလို ကၽြန္ေတာ့္ကိုခပ္မာမာထုိးႏွက္သြားရင္းလက္မ ေထာင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ထဲက အရွင္လတ္လတ္ ထြက္ခြာသြားပါေလေတာ့သည္။ ကၽြန္္ေတာ္က သူ႕ခႏာထဲသို႕ ေရာဂါတစ္ခုခုထည့္သြင္းမေပးလိုက္ႏုိင္မီမွာပင္ သူလြတ္ေျမာက္ သြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူ႕ကို လုိက္လံသတ္ျဖတ္ရန္ႀကိဳးစားေနစဥ္မွာပင္ က်ယ္ေလာင္ေသာ ေအာ္သံတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက ေဘာလ္ပင္ကို မည္ကဲ့သို႕ ျပန္လည္ဆယ္ယူရမည္ကုိ စဥ္းစားမရႏုိင္ပဲငိုင္ေနစဥ္အတြင္ ေဇာေခၽြးမ်ားအၾကား ကၽြန္ေတာ္ကူး ခတ္ေနမိသည္။ သူဘာမွ်ရရွိသြားျခင္းမရွိခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ထံတြင္ ‘ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း’ မသီးပြင့္ႏုိင္ပဲ ၿမဳံ ေနခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာျမင့္ခဲ့ပါသည္။ ဤ၀တၳဳကို စတင္ေရးသားမိခဲ့ကတည္းက ျဖစ္ ပါသည္။ ေတာ္ပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဘဏ္စာအုပ္ကို ရွာေတြ႕မသြားျခင္းအေပၚ ေက်းဇူး တင္ရမည္။ ကၽြန္ေတာ္လက္ရွိေနထုိင္သည့္ၿမိဳ႕တြင္ နာမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ဘဏ္ေပါင္းငါးခုရွိပါ သည္။ သို႕ရာတြင္ ဘဏ္စာအုပ္တစ္အုပ္မွ်မရွိျခင္းကို သိကၡာဟုေခၚႏုိင္ပါသလား။
ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ဘဏ္စာအုပ္တစ္အုပ္ရွိေနသည္ကို ေျပာျပရန္ေမ့ေလ်ာေနခဲ့မိၿပီ။ ဒီတစ္ အုပ္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲတြင္ရွိေနပါသည္။ ေ၀ဒနာမ်ားစုေဆာင္းထားေသာ ေ၀ဒနာစုဘဏ္စာအုပ္မွ်သာျဖစ္သည္။ ဒီေ၀ဒနာေတြကုိ ထုတ္ယူျဖဳန္းတီးဖုိ႕ရာကမ္းေျခတစ္ခုခု ေတာ့ လုိအပ္ေပလိမ့္မည္။ သံေသာင္မြမြေပၚလမ္းေလွ်ာက္ရင္း ပင္လယ္ေလတ၀ႀကီးရႈလုိက္ရ လွ်င္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးလန္းဆန္းသြားေလမလား။ ကမ္းစပ္မွာထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္မ်ား ရဲ႕ေန၀င္ခ်ိန္ကိုၾကည့္ေမာေနခ်င္မိေပါ့။ အိပ္မက္တုိ႕၏သီးပြင့္မႈကို ကၽြန္ေတာ္မက္ေမာေနမိေသာ္ လည္း ေပ်ာ္ရြင္ျခင္းတုိ႕ က်ေပ်ာက္ခဲ့ေသာ လိပ္စာရွင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေနခဲ့မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရူးေတာ့မည္ထင္ပါသည္။ ေလာကႀကီးကို စိတ္တုိင္းမက်ျခင္းမ်ဳိး၌ ကိုယ့္ကိုကိုယ္စိတ္တုိင္းမက် ျခင္းက ပိုမုိဆုိး၀ါးလွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျခင္တစ္ေကာင္မဟုတ္ဘူး ဆုိတာပါပဲ ေျမြတစ္ေကာင္လည္းမျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေျမြမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ မုန္းတီးေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
ေျမြမွန္ရင္တြင္း၀င္ေျဖာင့္တယ္ဟု လက္မေထာင္တတ္ၾကေသာ ေျမြတုိ႕ တြင္းတူးေနၾက သည္ကိုခင္ဗ်ားျမင္ဖူးပါသလား။ အသင့္ရွိေနေသာတြင္းထဲ အ၀င္ေျဖာင့္ျခင္းသည္ ေျမြတုိ႕၏ သမိုင္းအစစ္မဟုတ္ေခ်။ တြင္းေတြ႕တတ္ေသာအာရုံခံကိရိယာကၽြန္ေတာ့္ဦးမွ်င္ထက္၌ ကပ္ၿငိ မလာႏုိင္ခဲ့ျခင္းသည္ပင္ ဘ၀တစ္ခုျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မနက္ျဖန္ေတြထဲ လမ္း ေတာင္းခြင့္ရွိႏိုင္ပါမည္လား။ ေဟာဒီ မုိးေကာင္းကင္ေအာက္က ငွက္မ်ားစြာ အနက္ တစ္ေကာင္ ေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ့္နာမည္မွည့္ေပးၾကပါ။ တစ္ခါတရံတြင္ ပုရြက္ဆိတ္တို႕ရဲ႕ မုိးေကာင္းကင္ႀကီး ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္ေနမိျပန္သည္။ ဘီလူးစီးခံရေသာ အိပ္မက္ထဲ လူးလိမ့္ေနရသည္မွာ ပင္ပန္း လြန္းလွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာထဲတြင္ နံပါတ္စဥ္ထုိး၍ မဆုံးႏုိင္ေသာ ဒုကၡေရာင္စုံသစ္ခြမ်ဳိး စိပ္ေပါင္းမ်ားစြာဖူးပြင့္ေနၾကသည္။ ဤအေၾကာင္းလည္း မေတြးခ်င္ေသာ ေတြးစရျာ တစ္ပုံတပင္ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္ရူးေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕ဟူေသာ ရူးသြက္ေသာအေတြးမ်ားတုိ႕သည္သာ တေဖ်ာင္း ေဖ်ာင္းရူးႏွမ္းစြာ ကၽြန္ေတာ္ထံသို႕တုိက္ခတ္လာခဲ့ေခ်ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ၿပီးေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ားကို စိတ္ႏွင့္ျပန္၍ လွန္ေလွာၾကည့္ကာ ျပန္လည္ဖတ္ရႈခဲ့ရေသာ္လည္း မည္သည့္ အရာမွ် မေခ်ာေမြ႕ခဲ့ေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ စကားလုံးေတြ ၀ါက်ေတြမွာ ညစ္ႏြမ္းေဟာင္းျမဥ္းၿမဲ အတုိင္းသာေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သစ္လြင္ေတာက္ပမလာႏုိင္ေတာ့ေသာ ေ၀ါဟာရတုိ႕၏ေက်ာက္ျဖစ္ ရုပ္ၾကြင္းမ်ားကိုသာ တူးေဖာ္ရရွိခဲ့ရေသာ္လည္း ျပတုိက္ထဲထားရွိရန္မူ အရည္အေသြးက ညံ့ဖ်င္း ေနဆဲပင္၊ဖရိုဖရဲျပန္႕က်ဲေနေသာ စာလုံးအကၡရာတုိ႕၏ အဆက္အစပ္မဲ့ႏုိင္လြန္းမႈမ်ားကို ပြတ္ သပ္ဖတ္ရႈရသည္က ရင္အစုံကို ႏြမ္းလ်ေစၿမဲသာ၊ ဤသည္တုိ႕ထက္ လွပဆန္းၾကယ္သစ္လြင္ ေတာက္ပေသာ ၀ိေသသနမ်ားျဖင့္ တန္ဆာဆင္ေပးသည့္ ဇာတ္ေကာင္တုိ႕၏ ခ်စ္စရာ့သြင္ျပင္ စရိုက္လကၡဏာမ်ားႏွင့္အညီ ခိုင္ခန္႕ထည္၀ါေသာ ဇာတ္အိမ္တို႕၏ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ခမ္းနားပုံတုိ႕ကို အဘယ္၀ဘ္ဆုိက္မွာ ဖမ္းယူၾကည့္ရႈခြင့္ရႏုိင္ပါမည္လဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ကြန္ပ်ဴတာ ျပတင္းကို ဖြင့္လိုက္မိလွ်င္ အၿမဲတစ္ေစ မႈိတက္ေနေသာ သာကူေစ့တုိ႕၏ မၿငိမ္မသက္မႈမ်ားကိုသာျမင္ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕၀တၳဳ ခုထိ မၿပီး စီးႏုိင္ေသးျခင္းသည္ ဤကြန္ပ်ဴတာေၾကာင့္သာ ျဖစ္မည္မထင္ပါ။ ဇာတ္ေကာင္တုိ႕၏ အျပဳအမူ တုိ႕သည္ အခါေပါင္းမ်ားစြာ ဟာသဆန္ေနတတ္သျဖင့္လည္း ေပါ့ရႊတ္ေသာဇာတ္အိမ္သည္ ဆဲြေဆာင္မႈကင္းမဲ့စြာရွည္လ်ားေနျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္တုိ႕၏ ကာရိုက္ တာတုိ႕သည္ ကၽြန္ေတာ္ခ်ခင္းထားေသာ ကာရိုက္တာမဟုတ္သည္ကို ခင္ဗ်ားယုံၾကည္ေစလိုပါ သည္။ သူတို႕ကို ေဘာလုံးအသင္းတစ္သင္းအျဖစ္ၾကည့္မည္ဆုိ္လွ်င္ အိမ္ကြင္းမွလဲြ၍အျခား အေ၀းကြင္းတြင္ ကစားၾကဖူးသူမ်ားမဟုတ္ၾကေခ်။ ဒီအိမ္ကြင္းမွာ ခင္ဗ်ား၀င္မကစားပါႏွင့္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္သူတုိ႕အႏိုင္လာစားၾကေပလိမ့္မည္။ ခင္ဗ်ားအတြက္ အ၀ါကဒ္ သို႕မဟုတ္ အနီကဒ္ သာလွ်င္ ပို၍ေသခ်ာႏို္င္သည္။ ကမၻာေပၚတြင္ ရယ္စရာအေကာင္းဆုံးေသာ ေဘာလုံးပဲြဟု ဆုိ ႏုိင္ေသာ္လည္း လမ္းေဘးက်ားကစား၀ုိင္းေလာက္ပင္ ဆဲြေဆာင္မႈမရွိသည္ကေတာ့အမွန္။ သူတုိ႕ သည္ အသိမဲ့ ေတာနက္ထဲအမဲလိုက္ေကာင္းေနၾကတုန္း၊ သူတုိ႕မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈသၾကားလုံးမ်ား ငုံေကာင္းေနၾကဆဲျဖစ္ရာ အလြယ္တကူေထြးထုတ္ႏိုင္ၾကမည္မွာ မလြယ္ကူေၾကာင္း ခင္ဗ်ားသိ ထားၿပီးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မခံစားခ်င္အဆုံး ခံစားရေပဦးမည္။ ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ္ေရြးခ်ယ္ထားေသာလမ္းတုိင္းတြင္ အဆိပ္မ်ားျပည့္လွ်မ္းေသာ ဆူးေညွာင့္တို႕ကို အျပည့္အသိပ္ေထာင္းခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္အမက္ေမာဆုံးေသာ ေတာင္ခၽြန္းတစ္ခုသည္ ကၽြန္ေတာ္ေမြးဖြားေပးလုိက္ေသာ ထုိဇာတ္ေကာင္တုိ႕၏ ေဘာလုံးကြင္းတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့ေခ်ၿပီ။ မင္းမုိ႕အားအားယားယား ဒီစာမ်က္ႏွာေပါင္း ခုႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကို အခ်ိန္ျဖဳန္းေရးေနရတယ္။ ဒီ စာမ်က္ႏွာေတြက ဘယ္ေလာက္ထိ မင္းအတြက္တန္ဘိုးတစ္ခုျဖစ္ေပးႏုိင္မလဲ။ အိမ္သာသုံး စကၠဴ ေလာက္အသုံးတည့္ခဲ့ရင္ေတာင္ မင္းအတြက္ကံေကာင္းျခင္းလာဘ္လာဘတစ္ခုလို႕ဆုိရလိမ့္ မယ္ဟု အျပစ္တင္လွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္နာက်ည္းစရာ စိတ္ခံစားမႈကြက္လပ္မ်ားမရွိေတာ့ပါ။ ရုံျပည့္ၿပီ ဟူေသာ ဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္ဆဲြမထားရုံတမယ္ရွိေတာ့သည္။ အမွန္ေတာ့ ဒီစာမ်က္ႏွာေတြ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္အက်ဳိ္းတစ္စုံတရာ မရွိႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္တုိ႕ရဲ႕ မုိး ေရခ်ဳိးရာကာလတစ္ခုေတာ့ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ခင္ဗ်ားေျပာစရာတစ္ခုေတာင္က်န္ေနေသးသည္။ စာမ်က္ႏွာေတြက ညစ္ပတ္ေနပါလားေပါ့။ ဒီလိုပါပဲ ေရးေနရင္းေဘာလ္ပင္မေကာင္းေတာ့တာ၊ သတ္ပုံသတ္ညႊန္းေတြ မွားေနတာ စာမ်က္ႏွာတုိင္းမွာ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ေကာ္ရုိက္ရွင္ ဖုံးရာ ေတြနဲ႔ ညစ္ေပေနတဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္ေတြက ေကာ္ရုိက္ရွင္ကို ပင္တုိင္ သုံးစဲြေနၾကတယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားသိခ်င္မွ သိေပလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္ေရးေနေသာ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ခုတုိင္ၿပီးဆုံးျခင္းသို႕ မေရာက္ႏုိင္ေသးေၾကာင္း ခင္ဗ်ား သိၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ထပ္ေျပာျပရန္ခက္ေနေပဦးမည္။ သိလ်က္ႏွင့္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနရတာ ခင္ဗ်ားလား၊ကၽြန္ေတာ္လား၊ဇာတ္ေကာင္တို႕ဆုိသည္မွာ ဘုရားသခင္ညႊန္ျပ သည့္အတုိင္း ေရြ႕လ်ားေနၾကတာလား၊ကုသိုလ္တရားထက္ အကုသိုလ္တရားတုိ႕၏ ဖိစီးမႈ ေလလံလြန္းျခင္းေၾကာင့္ မီးဟပ္သြားေသာ ပလပ္စတစ္စလို႕ တြန္႕လိမ္ေနတာပဲလား။ အေျဖဆုိ သည္မွာ ေၾကာင္းက်ဳိးဆက္စပ္မႈအရ ယုတၱိရွိေနရမည္ျဖစ္သည္။ ခက္ေတာ့ခက္ေနပါၿပီ။ ခက္တာ က ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္မ်ားေလ်ာ့ပါးမသြားႏုိင္ေသးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဤမွ်အသက္ျပင္းရ ေအာင္ ႏွစ္တစ္ေထာင္ဂ်င္ဆင္းေဆးျမစ္မ်ား ျပဳတ္ေသာက္ခဲ့ပါလား။ ထုိဇာတ္ေကာင္တုိ႕၏ အဆြယ္ အပြား အၿခံအရံမ်ားကိုပါ ထည့္သြင့္းလုိက္မိသျဖင့္ စကားလုံးေဖာင္းပြမႈဒဏ္ကို ကၽြႏု္ပ္ ခံစားရေတာ့သည္။ ထုိ စကားလုံးတုိ႕၏ေဖာင္းပြမႈသည္ လူတုိင္း၏နားမ်က္စိတုိ႕ကို ဒုကၡေပးႏုိင္ စြမ္းေသာ ေလဆာတစ္မ်ဳိးျဖစ္ႏုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ဇာတ္ေကာင္တုိ႕ႏွင့္ သင္တုိ႕ဆက္ဆံေျပာ ဆုိ၍ရႏုိင္ပါသည္။ သူတုိ႕၏တုန္႕ျပန္ပုံမွာ ကေလးဆန္တတ္သလိုမ်ဳိး တစ္ခါတရံ ငါးစိမ္းသည္ လည္း ဆန္ခ်င္ဆန္ေနေပလိမ့္မည္။ အမွန္ကို ၀န္ခံရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ လူစင္စစ္ မဟုတ္သျဖင့္ လူ႕အသိမ်ဳိးကင္းမဲ့ေနျခင္းကို ပ်က္ရယ္မျပဳပါႏွင့္။ တစ္ခါတရံ မည္း မည္း ျမင္ကိုက္ခ်င္ေနေသာ ေခြးဆုိးတစ္ေကာင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါေသးသည္။ အတၱအစြယ္ေငါေငါ မစၦရိ ယအေမႊးထူထူႏွင့္ တေစၦတစ္ေကာင္လိုမ်ဳိးလည္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ သူတို႕ႏွင့္ မတုိးမိေစရန္ အပုပ္ ခ်ိန္တြင္ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ျခင္းကို ခင္ဗ်ားဆင္ျခင္ဖုိ႕သာလိုသည္။ အရက္ကိုးေမာင္းတုိက္ထား ေသာ ဆင္ရိုင္းတစ္ေကာင္လုိၿခံသြင္းမရ ထူးခတ္မရေသာ အခိုက္အတန္႕ေတြလည္း မ်ားေနတတ္ သည္။
ဤလကၡဏ ဤအေျခအေနတုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဇတ္ေကာင္မ်ား အထိန္းခ်ဳပ္မရ ႏုိင္ျခင္း အေပၚေျဖေဆးသည္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲတြင္ လက္က်န္လုံး၀မရွိေတာ့ပါ။ အမဲသား မေကၽြး ႏုိင္ သျဖင့္ ရန္လိုေနေသာ တေစၦတစ္ေကာင္ထဲ ဘီလူးသဘက္တုိ႕၀င္ပူးေနသည့္အလား ထိရာေတြ႕ ရာ၀ါးမ်ဳိေခ်ဖ်က္ဖုိ႕ရန္ ၀ိဥာဥ္တစ္စု ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ုိင္းလုိက္လာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္ ေတြက ထပ္ဆင့္ေမြးဖြားေပးလိုက္ေသာ အျခားဇာတ္ေကာင္ေန႕စား၊ပုတ္ျပတ္သမားေတြ ျဖစ္ႏုိင္ ေခ်ရွိသည္။ သံဗုေဒဂါထာရြတ္လည္း ဒီေကာင္ေတြေနာက္မဆုတ္ၾကပါလား။ ကိုးရီးယားဇာတ္ လမ္းတဲြထဲက ေရာဂါေတြထံ ကၽြန္ေတာ္အကူအညီလွမ္းေတာင္းေတာ့လည္း ဒီေရာဂါေတြမွာ ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ ကၽြန္ေတာ့္အကူအညီလွမ္းေတာင္းေတာ့လည္း ဒီေရာဂါေတြမွာ ျပတင္း ေပါက္မွတဆင့္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္၊ ဒါဟာမျဖစ္သင့္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲက အျဖစ္ အပ်က္ေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ မယုံၾကည္သလုိမ်ဳိးဘယ္သူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို မယုံ ၾကတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာ၀န္ႏွင့္ျပၾကည့္ဖုိ႕ကိုသာ တုိက္တြန္းေနၾကသည္။ ဒါေတြဟာ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ဆိုတာကို သူတုိ႕ မသိဟန္ေဆာင္ေနၾကတာ ဆရာ၀န္က ႏွလုံးေသြးေၾကာ က်ဥ္းတယ္။ ကြမ္းမစားနဲ႔ေတာ့တဲ့။ သူ အိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႕အေရးႀကီးတယ္။ စိတ္ၿငိမ္ေဆးေပးလိုက္မယ္ ဆုိတဲ့အသံလည္းၾကားေနရေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ၀ါးဖူးတာဆုိလို႕ ဒီကြမ္းယာတစ္ခုတည္းရွိခဲ့ တာ။ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႕ဆုိတာ ဒီလိုညမ်ဳိးေတြမွာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ဟန္ေဆာင္အိပ္တာနဲ႔ ခံစားခ်က္မဲ့တဲ့ သူေတြရဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္မႈကို ကၽြန္ေတာ္မဆုိလိုပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ရဲ႕ နိဂုံးခ်ဳပ္ပုံကို ခင္ဗ်ား ဖတ္ခ်င္ပါသလား။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာတစ္ခုပဲရွိသည္။ ဒီေလာက္ႀကီးေမွ်ာ္လင့္ေနလ်င္ ကိုယ့္က်န္းမာေရးကို ကုိယ္ဂရုစိုက္ဖုိ႕ပါပဲ။
ဆလိုင္း ေႏြ-မင္းတပ္
This entry was posted
on 6:12 PM
and is filed under
idea short story - july'09
.
You can leave a response
and follow any responses to this entry through the
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
.
0 comments