ေမာဟကိတ္မုန္႔
Sunday, June 21, 2009
ေမာဟကိတ္မုန္႕
ငါသြားေနသည္။ ငါတုိ႕သြားေနသည္။ ငါတုိ႕သြားေနၾကသည္။ အားလုံးလား။ခရီးမတြင္လွ။ ေက်ာက္ခၽြန္၊ ေက်ာက္တတ္၊ ေက်ာက္ခက္၊ေက်ာက္စြယ္တုိ႕ျပြမ္းေသာ ခရီးၾကမ္း . . ကာရန္ပါသလုိလိုရွိ၏။ ဤ၀ါက်မ်ဳိးမႀကိဳက္၊ ေက်ာက္တုံးေတြေပါေသာ လမ္း . . . .ဒါလည္း မဟုတ္ေသး။ ေက်ာက္တုံးတုိင္းမွာ အခၽြန္အတက္ေတြမပါ။ ေျခဖ၀ါးစူးေၾကာင္း ေျပာခ်င္ေသးသည္။ ၾကမ္းတမ္းေသာ ခရီးဆုိလွ်င္ ရေလာက္ၿပီထင္သည္။ ခရီးၾကမ္းဟုဆုိလွ်င္လုံေလာက္ပါၿပီ။ ျပန္ဆက္မည္။ ငါတုိ႕ ခရီးၾကမ္းသြားေနၾကသည္။ ေရငတ္ သည္။ ထမင္းမစားရေသး။ ထမင္းမစားရေသးဟု ဘာလို႕ေျပာေျပာေနတာလဲ။ ေလာကမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ အေရးအႀကီး ဆုံးကထမင္း၊ ထမင္းမစားရေသးသူက မစားရေသးေၾကာင္းေျပာတာ ဘာျဖစ္သလဲ။ ငါတုိ႕ ခရီးသါားေနၾကမည္။ ငါတုိ႕ထမင္း မစားရ ေသး။ ငါတုိ႕အစာအိမ္မ်ားကိုေ ရြခ်စိန္စီထားသည္။ ေအးျမေသာ ေလေျပညင္း၊ ေမႊးသင္းလွ၏။ ထင္ေနတာမဟုတ္လား။ ေကာင္းကင္ အနိမ့္ပိုင္းမွာ တိမ္ေတြေတာက္ေနသည္။ ေလာကလွ၏။ ႏွင္းဆီပန္းခင္းထဲမွာ နီ၀ါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင္းဆီပန္းမ်ား ဖူးပြင့္လာ ေတာ့မည္။ ငယ္စဥ္က အခ်စ္ဦးကိုေပးဖူးေသာ စပယ္ပန္းမ်ား တစ္ႀကိမ္ထပ္၍ပြင့္လာသည္။ ထင္ေနတာမဟုတ္လား။ ရင္အုပ္၀ါ၀ါ ႏွင့္ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ စာသားမပါေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆုိေနသည္။ ေဒါနပန္းမ်ား ေလထဲမွာေမ်ာပါလာသည္။ ေက်ာက္တုံးလုံးလုံး ၀ိုင္း၀ုိင္းမ်ားကုိ ျဖတ္ေက်ာ္စီးဆင္းလာေသာ စမ္းေရထဲမွာ ပန္းျဖဴျဖဴ၀ါ၀ါကေလးေတြ ေမ်ာေန၏။ စမ္းေခ်ာင္ေးဘးက မုိးမခပင္သည္ ကိုယ္ကိုကိုင္းညႊတ္အုပ္မုိးအရိပ္ထုိးေပးထား၏။ ပန္းေခ်ာရိပ္မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မရြတ္သင့္ေပဘူးလား။
ထုိကဗ်ာလည္း ထမင္းမစားရေသး။ ကဗ်ာအခ်ဳိ႕ ေပ်ာက္ေနသည္။ သြားစမ္းပါ။ ေမျဖဴဘယ္မွာလဲ။ အျဖဴေရာင္ဘရိုကိတ္စ ဘရာစီယာ၏ဇာနားကြပ္တစ္ေနရာမွာ စုတ္ၿပဲေနသည္။ နာရီလက္ပတ္ႀကိဳးႏွင့္ ၿငိေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ စေနေန႕ညေနပိုင္းက မုိးရြာ သည္။ မူလက ဤေနရာေတြင္ အေဆာက္အဦးႀကီးတစ္ခုရွိေန၏။ အခုမရွိေတာ့။ ပ်က္သြားၿပီ။ မူလကဤေနရာမွာ ေက်ာက္ေတာင္ တစ္လုံးရွိသည္။ အခုမရွိေတာ့။ ပ်က္သြားၿပီ။ မုိးတိမ္မ်ားေရြ႕လ်ားေနသည္။ အနိစၥသေဘာကို ဆင္ျခင္ၾကည့္လို႕ရတယ္ထင္လွ်င္ ဆင္ျခင္ၾကည့္ပါ။ မုိးစက္မ်ား က်လာၿပီ။ မုိးရြာျခင္းကိုေျပာညသည္ထင္ရ၏။ ပိတ္ထားေသာမွန္ျပတင္းကို မုိးစက္ေတြ၀င္လာသည္။ မုိးပက္ျခင္းကိုေျပာသည္လား။ ေမျဖဴအက်ၤ ီမုိးပက္၍ စိုစြတ္ကုန္ၿပီ။ ေရစုိေသာအ၀တ္၏အနံ႕သည္ ရႊင္ျမဴးတက္ၾကြဖြယ္ေကာင္း၏။ ေရပန္းျမစ္ဆိပ္၊ ပြင့္ေမ်ာရိပ္က၊ နတ္အိပ္ခဲ့ေသး၊ သြားစမ္းပါ၊ နတ္သွ်င္ေနာင္လည္း ထမင္းမစားရေသး။ စာအုပ္ကို အစာေကၽြးပါ။ ေညာင္ပင္ကိုထမင္းေကၽြးပါ။ ေနရွင္နယ္ေလးေပ။ မီးေခ်ာင္းကို ထမင္းေကၽြးပါ။ ေၾကးစည္သံကိုထမင္းေကၽြးပါ။ ကြန္ပ်ဴတာကို ထမင္း ေကၽြးပါ။ အေရွ႕အိမ္က ကိုဖိုးနီ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား ေမးစမ္းပါ။ အစာအိမ္ထဲက အညစ္အေၾကးကို ထုတ္ပစ္ဖုိ႕လြယ္သည္။ ေခါင္းထဲ က အညစ္အေၾကးကို ဘယ္လိုထုတ္မလဲ။ ေျပာၾကစတမ္းဆုိလွ်င္ ရင္ထဲအသည္းထဲ ႏွလုံးသားထဲက အညစ္အေၾကးေတြ ဘယ္လို ထုတ္ပစ္မလဲ။ ေရထဲကတက္လာေသာေခြးတစ္ေကာင္သည္ သူ႕ကိုယ္ေပၚက ေရေတြလြင့္စင္သြားေအာင္ ခါထုတ္ပစ္တတ္သည္။ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ပုပ္သုိးေနေသာေရေတြ ဘယ္လုိခါထုတ္ပစ္မလဲ။ ငါ့ေခါင္းထဲမွာ အပုပ္ရည္ဂါလံတစ္ေထာင့္ရွစ္ရာ။ ေမျဖဴထမင္း စား ၿပီးၿပီလား။ သူ၀က္သားေပါင္း အလြန္ႀကိဳက္၏။ တစ္ခါတစ္ခါ ဘီယာခိုးေသာက္တတ္သည္။ ေရွ႕ဆီကေကာင္းကင္၊ ပုလဲစင္၀ယ္၊ သစ္လြင္အရုဏ္၊ ေရာင္ျခည္လႈံ၍ ေနမင္းရွန္မႈန္၊ ပုလဲေသာ္မွ ရဲခဲ့ေရႊသား။ ကာရန္ႏွင့္ကဗ်ာေတြ ၀င္လာျပန္ၿပီ။ ကာရန္ပါေတာ့ ရြတ္ ဆုိလို႕ေကာင္းသလား။ ေကာင္းလွ်င္ရြတ္ေပါ့။ မရြတ္ခ်င္ဘူးဆုိရင္ေကာ။ မရြတ္ခ်င္မရြတ္ႏွင့္ေပါ့။ လမ္းခရီးမွာ ကဗ်ာရြတ္သံ တညံညံ။ ကဗ်ာရြတ္သူေတြေပါ၏။ လမ္းခရီးမွာ ငိုေၾကြးသံေတြ တညံညံ။ ငိုေၾကြးသူေတြေပါ၏။ လမ္းခရီးမွာ ၾသဇာေပးသံေတြ တညံ ညံ။ ၾသဇာေပးသူေတြေပါ၏။ လမ္းခရီးမွာ ညည္းညဴသံေတြ တညံညံ။ ညည္းညဴသူေတြေပါ၏။ လမ္းခရီးမွာ အတင္းေျပာသံ တညံညံ။ အတင္းေျပာသူေတြပါ၏။ လမ္းခရီးမွာ ဆဲဆုိသံေတြ တညံညံ။ အရက္သမားေတြပါ၏။ ဤေနရာမွာရပ္။ ၀ါက်ရစ္သမ္ပ်က္သြားၿပီ။ အစကတည္းက စကားေျပကို ဤကဲ့သို႕ ေရးရမည္ဟု တစ္ေယာက္ေယာက္က သင္ၾကားထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္လိမ့္မည္။ သြားစမ္းပါ။ ရစ္သမ္မပါေသာ စကားေျပဟူ၍ မရွိ။ တမင္လုပ္ေရးေတာ့ ရယ္စရာႀကီး။ ေမျဖဴဘီယာေတြ ခုိးေသာက္ျပန္ၿပီ။ ဘီယာမူးေသာ ေမျဖဴ သည္ ရစ္သမ္ျဖစ္၏။ တနဂၤေႏြ ညေနပိုင္းမွာ မုိသည္းထန္သည္။ အမွန္စင္စင္ ဘယ္သူကစေျပာခဲ့မွန္းမသိ။ သႀကၤန္က်ၿပီးေနာက္ ေလးဆယ့္ငါးရက္ၾကာလွ်င္ မုိးရြာရသည္။ ထုိတနဂၤေႏြေန႕ဥည္ သႀကၤန္က်ၿပီး အရက္ရွစ္ဆယ္ေျမာက္ေန႕ ျဖစ္၏။ မုိးဦးေနာက္က် သည္ေပါ့။ လူ႕ေလာကကို အက်ဳိးမျပဳေသာ အရာသုံးခုရိွသည္ဟု ငါ့ဆရာႀကီးကေျပာဖူးသည္။ ျငဳတ္သီးရယ္၊ ကမၻာစစ္ရယ္၊ သႀကၤန္ ရယ္။ သႀကၤန္မွာ ေမျဖဴႏွင့္အတူ ေရပက္ခြထြက္၏။ သူ႕တစ္ကိုယ္လုံး ေရေတြရဲႊရဲႊနစ္။ ေရစုိေသာ အ၀တ္အစားမ်ား၏အနံ႕သည္ ရႊင္ျမဴးတက္ၾကြဖြယ္ေကာင္းေၾကာင္း အထက္တစ္ေနရာတြင္ ေရးခဲ့သည္ထင္သည္။ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့။ ထမင္းမစားရ ေသးတာကိုမွတ္မိေနသည္။ ထမင္းပဲြမွာ အသားပါသလား။ ငါးပါသလား မသိပါ။ တနဂၤေႏြညေနပိုင္း မုိးရြာတာကိုေတာ့ သိသည္။ ထုိအခါ အခ်စ္ဆုံး၏ မ်က္ေတာင္အတုေပၚမွာ မုိးစက္တစ္စက္တင္ေနသည္။ ထုိမုိးေရစက္သည္ အစ္ျဖစ္၏။ အစစ္ေတြ၊ အတုေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပန္ပါၿပီ။ စိတ္ပ်က္စရာ အရာအားလုံးသည္ အတုျဖစ္၏။ ေမာ္ဒန္အတု၊ ခံစားမႈအတု၊ အႏုပညာအတု၊ ပို႕(စ္)ေမာ္ဒန္ ၀တၳဳတုိအတု၊ ရယ္ေမာသံအတု၊ စစ္ပဲြအတု၊ ပန္းပင္အတု၊ ေမျဖဴအတု၊ ဂရုဏာအတု၊ ခ်ဳိခ်ဳိသင္းလဲ့ရည္ေဆြအတု၊ ကြန္ျမဴနစ္အတု၊ ၾကက္သားဟင္းအတု (မွတ္ခ်က္- ပိႏၷဲသီးခပ္ႏုႏုျဖင့္ လုပ္ရေၾကာင္း ငါရွာေဖြေတြ႕ရွိသည္။ ငါရွာေဖြေတြ႕ရွိေသာ ဒႆနအသစ္၊ ၾကက္ သားဟင္းအတုကို ပိႏၷဲသီးႏုႏုျဖင့္ခ်က္လို႕ရေၾကာင္း ကမၻာကိုေၾကာျငာရမည္။ ထုိဒႆနကို ငါႀကိဳက္ေနေသာ ပိန္ကပ္ကပ္ေကာင္မ ေလးကို အစဲြျပဳ၍ ကြမ္းအစ္သီ၀ရီဟု အမည္ေပးရမည္။ မုိးမလင္းေသးဘူးလား။ မိုက္မလင္းႏုိင္ဘူး။ ၿမိဳက္ခင္းညာဆီမွာ ခါေတာ္မီသီ မေ၀့ႏုိင္ဘု။ သည္ေကြ႕တြင္ ေနကုန္ေမ်ာရွာၾက၊ အေတာဘယ္မသတ္ႏုိင္တဲ့ ရဟတ္ေဗြ။ ဤေလးခ်ဳိးကို ဘယ္သူေရးသလဲ။လယ္တီ ပ႑ီတ ဦးေမာင္ႀကီးလား၊ သစၥာနီလား၊ ဇာတ္မင္းသားေလး သိန္းေဇာ္လား။ ဘယ္သူေရးေရး အေရးမႀကီးပါ။ အေရးႀကီးတာက ေေမ်ာေနတာျဖစ္သည္။ သံသရာေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ၾကက္သားဟင္းအတုေတြေမ်ာေနသည္။ ပို႕(စ္)ေမာ္ဒန္၀တၳဳအတုေတြ ေမ်ာ ေနသည္။ လိမၼာေရးျခားရွိျခင္းအတုေတြေမ်ာေနသည္။ စစ္ပဲြအတုေတြေမ်ာေနသည္။ ကဗ်ာေတြ၊ အသိဥာဏ္ေတြ၊ ခံစားမႈေတြ၊ အခ်စ္ ေတြ၊ အႏုပညာေတြ၊ ရယ္ေမာသံေတြ၊ ငိုေၾကြးသံေတြ၊ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ၊ ၾကက္သားဟင္းေတြ၊ အားလုံးအတုေတြ၊ ေပါေလာေမ်ာေနၾက သည္။ ေမျဖဴ၏ဘယ္ဘက္ ေျခသလုံးအတြင္းဖက္တြင္ လက္သည္းခြံ႕ေလာက္ အမာရြတ္ျဖဴျဖဴကေလးရွိသည္။ သစၥာတရားသည္ အတုျဖစ္၏။ ေယာင္ခ်ာခ်ာစကၠဴစုတ္သည္ ေျမာင္းေရထဲမွာ ေပ်ာ့အိႏူးညံ့ေနသည္။ထီလက္မွတ္အေဟာင္းတစ္ခုျဖစ္ႏုိင္သည္။ စာခ်ဳပ္ တစ္ေစာင္လား။ သံေ၀ဂလကၤာတစ္ပုဒ္လား။ ေထာက္ခံစာတစ္ေစာင္လား။ ကူပြန္တစ္ေစာင္လား။ ေက်ာက္ျဖဴသားေလွကားထစ္ေပၚ မွ သုံးမရေသာပညာရွိႀကီး အိပ္ငိုက္ေနသည္။ အေတြးအေခၚေဟာင္းမ်ားကို အရည္က်ဳိ၍ ေလာက၏နံရံမ်ားကို သုတ္လိမ္းညစ္ညမ္း ေစသူလား။ ပန္းဖူးငုံ႕ထဲသို႕ ေနေရာင္ျခည္ထည့္သြင္းေပးထားသူလား။ သစၥာတရားကို ကဗ်ာဂီတျဖင့္ ရွာေဖြသူလား။ ေမာဟကိတ္ မုန္႕ဖုတ္သူလား။ ကေလးေတြ ခဲြျခားတတ္ပါသည္။မေန႕ညက ကျပသြားေသာ ေမာဒန္ဇာတ္ပဲြခင္းထဲမွာ စကၠဴစုတ္မ်ား၊ ပလပ္စတစ္ အိပ္ခြံ႕မ်ား၊ စားႀကြင္းစားက်န္အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ေျမႀကီးေပၚမွာ မည္းနက္ေသာ အစြန္းအကြက္မ်ား က်န္ရစ္၏။ေမာ္ဒန္ဇာတ္ပဲြၿပီးသြားၿပီကို လူအခ်ဳိ႕မသိလိုက္ၾက။ ထုိးေဖာက္စရာပတ္မႀကီး လိုက္ရွာေနၾကသည္။ ကြယ္လြန္သြားေသာဆရာႏွစ္ပါး ေဇယ်ႏွင့္ေဇာ္ဂ်ီကို သတိမ ရပါ။ အႏုပညာအဂဘုံဖ်ားမွာ သူတို႕ဘာမ်ား လုပ္ေနၾကပါလိမ့္။ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိပါ။ ေလာေလာဆယ္ ဆန္သြား၀ယ္ရန္ရွိ၏။ ျပန္ လာလွ်င္ အမိႈက္ပုံးသြန္ရဦးမည္။ ေရခပ္ဖုိ႕၊ ေသာက္ေရအုိးေရလဲဖုိ႕ ရွိေသး၏။ စဥ္းစားဆင္ျခင္ေတြးေတာၾကည့္ပါ။ေ တြးေတာဆင္ ျခင္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဒႆနကို ပတ္လည္ရိုက္ၾကည့္ပါလား။ တိမ္မွ်င္စနမေတြ႕ရေသာ သရဒမုိးေကာင္းကင္ မၾကည္လင္မႈိင္းေ၀ေန သည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ သံစဥ္တစ္ခု ေပ်ာက္သြားသည္။ ေလးျဖဴႏွင့္အငဲကိုေမးၾကည့္ပါ။ ထူးအိမ္သင္ႏွင့္ ျမင့္မုိးေအာင္ကိုေမးၾကည့္ပါ။ ေသာ္ဒီေ၀ႏွင့္မ်ဳိးေက်ာ့ၿမိဳင္ကိုေမးၾကည့္ပါ။ ဘယ္လုိသံစဥ္လဲ၊ ဘာအမ်ဳိးအစားလဲ၊ ဘယ္လိုစတုိင္လ္လဲ။ ROCK လား၊ THRASHလား၊ PUNKလား၊ PSYCHEDELIA လား၊ GARAGE လား၊ GOGO လား၊ ဒါမွမဟုတ္ RAPလား၊ RAGGAE လား၊ SKA လား၊ HIP HOP လား၊ FOLK လား၊HOUSE လား၊DUE လား၊SOUL လား၊ဒါမွမဟုတ္ FUNKလား၊ ငါမသိပါ။ သံစဥ္တစ္ခု ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာေတာ့ အေတာ္ၾကာၿပီ။ ဘီယာဖန္ခြက္ရွည္ထဲမွာ အျမွဳပ္မ်ား သက္တံ့ေရာင္ေျပးေနသည္။ ယင္း၀ါးလိပ္ၾကားမွ ထုိးဆင္းလာေသာ ေနေရာင္ ျခည္ထဲတြင္ ဘီယာျမွဳပ္မ်ား လွပေနၾက၏။ သူ႕လက္ညိွဳးျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ကေလးျဖင့္ ဘီယာျမွဳပ္မ်ားကို ေကာ္ယူစုပ္ေနသည္။ သူ႕ လက္သန္းလက္သည္းခြံေပၚမွာ အျဖဴစက္တစ္စက္ရွိသည္။ မုိးစက္တုိ႕မယုံႏိုင္စရာ ပူေႏြးေန၏။ ROCK ဂီတနိဂုံးခ်ဳပ္သြားၿပီ။ ကာရန္ စနစ္ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားၿပီ။ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒနိဂုံးခ်ုဳပ္သြားၿပီ။ ၀တၳဳရွည္နိဂုံးခ်ဳပ္သြားၿပီ။ ္ မခ်ုဳပ္တာ ဘာက်န္ေသးလဲ။ ဟိုမွာ ေမာဟကိတ္မုန္႕ ဖုတ္သူလာေနၿပီ။
ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္
ငါသြားေနသည္။ ငါတုိ႕သြားေနသည္။ ငါတုိ႕သြားေနၾကသည္။ အားလုံးလား။ခရီးမတြင္လွ။ ေက်ာက္ခၽြန္၊ ေက်ာက္တတ္၊ ေက်ာက္ခက္၊ေက်ာက္စြယ္တုိ႕ျပြမ္းေသာ ခရီးၾကမ္း . . ကာရန္ပါသလုိလိုရွိ၏။ ဤ၀ါက်မ်ဳိးမႀကိဳက္၊ ေက်ာက္တုံးေတြေပါေသာ လမ္း . . . .ဒါလည္း မဟုတ္ေသး။ ေက်ာက္တုံးတုိင္းမွာ အခၽြန္အတက္ေတြမပါ။ ေျခဖ၀ါးစူးေၾကာင္း ေျပာခ်င္ေသးသည္။ ၾကမ္းတမ္းေသာ ခရီးဆုိလွ်င္ ရေလာက္ၿပီထင္သည္။ ခရီးၾကမ္းဟုဆုိလွ်င္လုံေလာက္ပါၿပီ။ ျပန္ဆက္မည္။ ငါတုိ႕ ခရီးၾကမ္းသြားေနၾကသည္။ ေရငတ္ သည္။ ထမင္းမစားရေသး။ ထမင္းမစားရေသးဟု ဘာလို႕ေျပာေျပာေနတာလဲ။ ေလာကမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားအတြက္ အေရးအႀကီး ဆုံးကထမင္း၊ ထမင္းမစားရေသးသူက မစားရေသးေၾကာင္းေျပာတာ ဘာျဖစ္သလဲ။ ငါတုိ႕ ခရီးသါားေနၾကမည္။ ငါတုိ႕ထမင္း မစားရ ေသး။ ငါတုိ႕အစာအိမ္မ်ားကိုေ ရြခ်စိန္စီထားသည္။ ေအးျမေသာ ေလေျပညင္း၊ ေမႊးသင္းလွ၏။ ထင္ေနတာမဟုတ္လား။ ေကာင္းကင္ အနိမ့္ပိုင္းမွာ တိမ္ေတြေတာက္ေနသည္။ ေလာကလွ၏။ ႏွင္းဆီပန္းခင္းထဲမွာ နီ၀ါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင္းဆီပန္းမ်ား ဖူးပြင့္လာ ေတာ့မည္။ ငယ္စဥ္က အခ်စ္ဦးကိုေပးဖူးေသာ စပယ္ပန္းမ်ား တစ္ႀကိမ္ထပ္၍ပြင့္လာသည္။ ထင္ေနတာမဟုတ္လား။ ရင္အုပ္၀ါ၀ါ ႏွင့္ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ စာသားမပါေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆုိေနသည္။ ေဒါနပန္းမ်ား ေလထဲမွာေမ်ာပါလာသည္။ ေက်ာက္တုံးလုံးလုံး ၀ိုင္း၀ုိင္းမ်ားကုိ ျဖတ္ေက်ာ္စီးဆင္းလာေသာ စမ္းေရထဲမွာ ပန္းျဖဴျဖဴ၀ါ၀ါကေလးေတြ ေမ်ာေန၏။ စမ္းေခ်ာင္ေးဘးက မုိးမခပင္သည္ ကိုယ္ကိုကိုင္းညႊတ္အုပ္မုိးအရိပ္ထုိးေပးထား၏။ ပန္းေခ်ာရိပ္မွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မရြတ္သင့္ေပဘူးလား။
ထုိကဗ်ာလည္း ထမင္းမစားရေသး။ ကဗ်ာအခ်ဳိ႕ ေပ်ာက္ေနသည္။ သြားစမ္းပါ။ ေမျဖဴဘယ္မွာလဲ။ အျဖဴေရာင္ဘရိုကိတ္စ ဘရာစီယာ၏ဇာနားကြပ္တစ္ေနရာမွာ စုတ္ၿပဲေနသည္။ နာရီလက္ပတ္ႀကိဳးႏွင့္ ၿငိေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ စေနေန႕ညေနပိုင္းက မုိးရြာ သည္။ မူလက ဤေနရာေတြင္ အေဆာက္အဦးႀကီးတစ္ခုရွိေန၏။ အခုမရွိေတာ့။ ပ်က္သြားၿပီ။ မူလကဤေနရာမွာ ေက်ာက္ေတာင္ တစ္လုံးရွိသည္။ အခုမရွိေတာ့။ ပ်က္သြားၿပီ။ မုိးတိမ္မ်ားေရြ႕လ်ားေနသည္။ အနိစၥသေဘာကို ဆင္ျခင္ၾကည့္လို႕ရတယ္ထင္လွ်င္ ဆင္ျခင္ၾကည့္ပါ။ မုိးစက္မ်ား က်လာၿပီ။ မုိးရြာျခင္းကိုေျပာညသည္ထင္ရ၏။ ပိတ္ထားေသာမွန္ျပတင္းကို မုိးစက္ေတြ၀င္လာသည္။ မုိးပက္ျခင္းကိုေျပာသည္လား။ ေမျဖဴအက်ၤ ီမုိးပက္၍ စိုစြတ္ကုန္ၿပီ။ ေရစုိေသာအ၀တ္၏အနံ႕သည္ ရႊင္ျမဴးတက္ၾကြဖြယ္ေကာင္း၏။ ေရပန္းျမစ္ဆိပ္၊ ပြင့္ေမ်ာရိပ္က၊ နတ္အိပ္ခဲ့ေသး၊ သြားစမ္းပါ၊ နတ္သွ်င္ေနာင္လည္း ထမင္းမစားရေသး။ စာအုပ္ကို အစာေကၽြးပါ။ ေညာင္ပင္ကိုထမင္းေကၽြးပါ။ ေနရွင္နယ္ေလးေပ။ မီးေခ်ာင္းကို ထမင္းေကၽြးပါ။ ေၾကးစည္သံကိုထမင္းေကၽြးပါ။ ကြန္ပ်ဴတာကို ထမင္း ေကၽြးပါ။ အေရွ႕အိမ္က ကိုဖိုးနီ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား ေမးစမ္းပါ။ အစာအိမ္ထဲက အညစ္အေၾကးကို ထုတ္ပစ္ဖုိ႕လြယ္သည္။ ေခါင္းထဲ က အညစ္အေၾကးကို ဘယ္လိုထုတ္မလဲ။ ေျပာၾကစတမ္းဆုိလွ်င္ ရင္ထဲအသည္းထဲ ႏွလုံးသားထဲက အညစ္အေၾကးေတြ ဘယ္လို ထုတ္ပစ္မလဲ။ ေရထဲကတက္လာေသာေခြးတစ္ေကာင္သည္ သူ႕ကိုယ္ေပၚက ေရေတြလြင့္စင္သြားေအာင္ ခါထုတ္ပစ္တတ္သည္။ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ပုပ္သုိးေနေသာေရေတြ ဘယ္လုိခါထုတ္ပစ္မလဲ။ ငါ့ေခါင္းထဲမွာ အပုပ္ရည္ဂါလံတစ္ေထာင့္ရွစ္ရာ။ ေမျဖဴထမင္း စား ၿပီးၿပီလား။ သူ၀က္သားေပါင္း အလြန္ႀကိဳက္၏။ တစ္ခါတစ္ခါ ဘီယာခိုးေသာက္တတ္သည္။ ေရွ႕ဆီကေကာင္းကင္၊ ပုလဲစင္၀ယ္၊ သစ္လြင္အရုဏ္၊ ေရာင္ျခည္လႈံ၍ ေနမင္းရွန္မႈန္၊ ပုလဲေသာ္မွ ရဲခဲ့ေရႊသား။ ကာရန္ႏွင့္ကဗ်ာေတြ ၀င္လာျပန္ၿပီ။ ကာရန္ပါေတာ့ ရြတ္ ဆုိလို႕ေကာင္းသလား။ ေကာင္းလွ်င္ရြတ္ေပါ့။ မရြတ္ခ်င္ဘူးဆုိရင္ေကာ။ မရြတ္ခ်င္မရြတ္ႏွင့္ေပါ့။ လမ္းခရီးမွာ ကဗ်ာရြတ္သံ တညံညံ။ ကဗ်ာရြတ္သူေတြေပါ၏။ လမ္းခရီးမွာ ငိုေၾကြးသံေတြ တညံညံ။ ငိုေၾကြးသူေတြေပါ၏။ လမ္းခရီးမွာ ၾသဇာေပးသံေတြ တညံ ညံ။ ၾသဇာေပးသူေတြေပါ၏။ လမ္းခရီးမွာ ညည္းညဴသံေတြ တညံညံ။ ညည္းညဴသူေတြေပါ၏။ လမ္းခရီးမွာ အတင္းေျပာသံ တညံညံ။ အတင္းေျပာသူေတြပါ၏။ လမ္းခရီးမွာ ဆဲဆုိသံေတြ တညံညံ။ အရက္သမားေတြပါ၏။ ဤေနရာမွာရပ္။ ၀ါက်ရစ္သမ္ပ်က္သြားၿပီ။ အစကတည္းက စကားေျပကို ဤကဲ့သို႕ ေရးရမည္ဟု တစ္ေယာက္ေယာက္က သင္ၾကားထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္လိမ့္မည္။ သြားစမ္းပါ။ ရစ္သမ္မပါေသာ စကားေျပဟူ၍ မရွိ။ တမင္လုပ္ေရးေတာ့ ရယ္စရာႀကီး။ ေမျဖဴဘီယာေတြ ခုိးေသာက္ျပန္ၿပီ။ ဘီယာမူးေသာ ေမျဖဴ သည္ ရစ္သမ္ျဖစ္၏။ တနဂၤေႏြ ညေနပိုင္းမွာ မုိသည္းထန္သည္။ အမွန္စင္စင္ ဘယ္သူကစေျပာခဲ့မွန္းမသိ။ သႀကၤန္က်ၿပီးေနာက္ ေလးဆယ့္ငါးရက္ၾကာလွ်င္ မုိးရြာရသည္။ ထုိတနဂၤေႏြေန႕ဥည္ သႀကၤန္က်ၿပီး အရက္ရွစ္ဆယ္ေျမာက္ေန႕ ျဖစ္၏။ မုိးဦးေနာက္က် သည္ေပါ့။ လူ႕ေလာကကို အက်ဳိးမျပဳေသာ အရာသုံးခုရိွသည္ဟု ငါ့ဆရာႀကီးကေျပာဖူးသည္။ ျငဳတ္သီးရယ္၊ ကမၻာစစ္ရယ္၊ သႀကၤန္ ရယ္။ သႀကၤန္မွာ ေမျဖဴႏွင့္အတူ ေရပက္ခြထြက္၏။ သူ႕တစ္ကိုယ္လုံး ေရေတြရဲႊရဲႊနစ္။ ေရစုိေသာ အ၀တ္အစားမ်ား၏အနံ႕သည္ ရႊင္ျမဴးတက္ၾကြဖြယ္ေကာင္းေၾကာင္း အထက္တစ္ေနရာတြင္ ေရးခဲ့သည္ထင္သည္။ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့။ ထမင္းမစားရ ေသးတာကိုမွတ္မိေနသည္။ ထမင္းပဲြမွာ အသားပါသလား။ ငါးပါသလား မသိပါ။ တနဂၤေႏြညေနပိုင္း မုိးရြာတာကိုေတာ့ သိသည္။ ထုိအခါ အခ်စ္ဆုံး၏ မ်က္ေတာင္အတုေပၚမွာ မုိးစက္တစ္စက္တင္ေနသည္။ ထုိမုိးေရစက္သည္ အစ္ျဖစ္၏။ အစစ္ေတြ၊ အတုေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပန္ပါၿပီ။ စိတ္ပ်က္စရာ အရာအားလုံးသည္ အတုျဖစ္၏။ ေမာ္ဒန္အတု၊ ခံစားမႈအတု၊ အႏုပညာအတု၊ ပို႕(စ္)ေမာ္ဒန္ ၀တၳဳတုိအတု၊ ရယ္ေမာသံအတု၊ စစ္ပဲြအတု၊ ပန္းပင္အတု၊ ေမျဖဴအတု၊ ဂရုဏာအတု၊ ခ်ဳိခ်ဳိသင္းလဲ့ရည္ေဆြအတု၊ ကြန္ျမဴနစ္အတု၊ ၾကက္သားဟင္းအတု (မွတ္ခ်က္- ပိႏၷဲသီးခပ္ႏုႏုျဖင့္ လုပ္ရေၾကာင္း ငါရွာေဖြေတြ႕ရွိသည္။ ငါရွာေဖြေတြ႕ရွိေသာ ဒႆနအသစ္၊ ၾကက္ သားဟင္းအတုကို ပိႏၷဲသီးႏုႏုျဖင့္ခ်က္လို႕ရေၾကာင္း ကမၻာကိုေၾကာျငာရမည္။ ထုိဒႆနကို ငါႀကိဳက္ေနေသာ ပိန္ကပ္ကပ္ေကာင္မ ေလးကို အစဲြျပဳ၍ ကြမ္းအစ္သီ၀ရီဟု အမည္ေပးရမည္။ မုိးမလင္းေသးဘူးလား။ မိုက္မလင္းႏုိင္ဘူး။ ၿမိဳက္ခင္းညာဆီမွာ ခါေတာ္မီသီ မေ၀့ႏုိင္ဘု။ သည္ေကြ႕တြင္ ေနကုန္ေမ်ာရွာၾက၊ အေတာဘယ္မသတ္ႏုိင္တဲ့ ရဟတ္ေဗြ။ ဤေလးခ်ဳိးကို ဘယ္သူေရးသလဲ။လယ္တီ ပ႑ီတ ဦးေမာင္ႀကီးလား၊ သစၥာနီလား၊ ဇာတ္မင္းသားေလး သိန္းေဇာ္လား။ ဘယ္သူေရးေရး အေရးမႀကီးပါ။ အေရးႀကီးတာက ေေမ်ာေနတာျဖစ္သည္။ သံသရာေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ၾကက္သားဟင္းအတုေတြေမ်ာေနသည္။ ပို႕(စ္)ေမာ္ဒန္၀တၳဳအတုေတြ ေမ်ာ ေနသည္။ လိမၼာေရးျခားရွိျခင္းအတုေတြေမ်ာေနသည္။ စစ္ပဲြအတုေတြေမ်ာေနသည္။ ကဗ်ာေတြ၊ အသိဥာဏ္ေတြ၊ ခံစားမႈေတြ၊ အခ်စ္ ေတြ၊ အႏုပညာေတြ၊ ရယ္ေမာသံေတြ၊ ငိုေၾကြးသံေတြ၊ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ၊ ၾကက္သားဟင္းေတြ၊ အားလုံးအတုေတြ၊ ေပါေလာေမ်ာေနၾက သည္။ ေမျဖဴ၏ဘယ္ဘက္ ေျခသလုံးအတြင္းဖက္တြင္ လက္သည္းခြံ႕ေလာက္ အမာရြတ္ျဖဴျဖဴကေလးရွိသည္။ သစၥာတရားသည္ အတုျဖစ္၏။ ေယာင္ခ်ာခ်ာစကၠဴစုတ္သည္ ေျမာင္းေရထဲမွာ ေပ်ာ့အိႏူးညံ့ေနသည္။ထီလက္မွတ္အေဟာင္းတစ္ခုျဖစ္ႏုိင္သည္။ စာခ်ဳပ္ တစ္ေစာင္လား။ သံေ၀ဂလကၤာတစ္ပုဒ္လား။ ေထာက္ခံစာတစ္ေစာင္လား။ ကူပြန္တစ္ေစာင္လား။ ေက်ာက္ျဖဴသားေလွကားထစ္ေပၚ မွ သုံးမရေသာပညာရွိႀကီး အိပ္ငိုက္ေနသည္။ အေတြးအေခၚေဟာင္းမ်ားကို အရည္က်ဳိ၍ ေလာက၏နံရံမ်ားကို သုတ္လိမ္းညစ္ညမ္း ေစသူလား။ ပန္းဖူးငုံ႕ထဲသို႕ ေနေရာင္ျခည္ထည့္သြင္းေပးထားသူလား။ သစၥာတရားကို ကဗ်ာဂီတျဖင့္ ရွာေဖြသူလား။ ေမာဟကိတ္ မုန္႕ဖုတ္သူလား။ ကေလးေတြ ခဲြျခားတတ္ပါသည္။မေန႕ညက ကျပသြားေသာ ေမာဒန္ဇာတ္ပဲြခင္းထဲမွာ စကၠဴစုတ္မ်ား၊ ပလပ္စတစ္ အိပ္ခြံ႕မ်ား၊ စားႀကြင္းစားက်န္အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ေျမႀကီးေပၚမွာ မည္းနက္ေသာ အစြန္းအကြက္မ်ား က်န္ရစ္၏။ေမာ္ဒန္ဇာတ္ပဲြၿပီးသြားၿပီကို လူအခ်ဳိ႕မသိလိုက္ၾက။ ထုိးေဖာက္စရာပတ္မႀကီး လိုက္ရွာေနၾကသည္။ ကြယ္လြန္သြားေသာဆရာႏွစ္ပါး ေဇယ်ႏွင့္ေဇာ္ဂ်ီကို သတိမ ရပါ။ အႏုပညာအဂဘုံဖ်ားမွာ သူတို႕ဘာမ်ား လုပ္ေနၾကပါလိမ့္။ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားမိပါ။ ေလာေလာဆယ္ ဆန္သြား၀ယ္ရန္ရွိ၏။ ျပန္ လာလွ်င္ အမိႈက္ပုံးသြန္ရဦးမည္။ ေရခပ္ဖုိ႕၊ ေသာက္ေရအုိးေရလဲဖုိ႕ ရွိေသး၏။ စဥ္းစားဆင္ျခင္ေတြးေတာၾကည့္ပါ။ေ တြးေတာဆင္ ျခင္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဒႆနကို ပတ္လည္ရိုက္ၾကည့္ပါလား။ တိမ္မွ်င္စနမေတြ႕ရေသာ သရဒမုိးေကာင္းကင္ မၾကည္လင္မႈိင္းေ၀ေန သည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ သံစဥ္တစ္ခု ေပ်ာက္သြားသည္။ ေလးျဖဴႏွင့္အငဲကိုေမးၾကည့္ပါ။ ထူးအိမ္သင္ႏွင့္ ျမင့္မုိးေအာင္ကိုေမးၾကည့္ပါ။ ေသာ္ဒီေ၀ႏွင့္မ်ဳိးေက်ာ့ၿမိဳင္ကိုေမးၾကည့္ပါ။ ဘယ္လုိသံစဥ္လဲ၊ ဘာအမ်ဳိးအစားလဲ၊ ဘယ္လိုစတုိင္လ္လဲ။ ROCK လား၊ THRASHလား၊ PUNKလား၊ PSYCHEDELIA လား၊ GARAGE လား၊ GOGO လား၊ ဒါမွမဟုတ္ RAPလား၊ RAGGAE လား၊ SKA လား၊ HIP HOP လား၊ FOLK လား၊HOUSE လား၊DUE လား၊SOUL လား၊ဒါမွမဟုတ္ FUNKလား၊ ငါမသိပါ။ သံစဥ္တစ္ခု ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာေတာ့ အေတာ္ၾကာၿပီ။ ဘီယာဖန္ခြက္ရွည္ထဲမွာ အျမွဳပ္မ်ား သက္တံ့ေရာင္ေျပးေနသည္။ ယင္း၀ါးလိပ္ၾကားမွ ထုိးဆင္းလာေသာ ေနေရာင္ ျခည္ထဲတြင္ ဘီယာျမွဳပ္မ်ား လွပေနၾက၏။ သူ႕လက္ညိွဳးျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ကေလးျဖင့္ ဘီယာျမွဳပ္မ်ားကို ေကာ္ယူစုပ္ေနသည္။ သူ႕ လက္သန္းလက္သည္းခြံေပၚမွာ အျဖဴစက္တစ္စက္ရွိသည္။ မုိးစက္တုိ႕မယုံႏိုင္စရာ ပူေႏြးေန၏။ ROCK ဂီတနိဂုံးခ်ဳပ္သြားၿပီ။ ကာရန္ စနစ္ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားၿပီ။ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒနိဂုံးခ်ုဳပ္သြားၿပီ။ ၀တၳဳရွည္နိဂုံးခ်ဳပ္သြားၿပီ။ ္ မခ်ုဳပ္တာ ဘာက်န္ေသးလဲ။ ဟိုမွာ ေမာဟကိတ္မုန္႕ ဖုတ္သူလာေနၿပီ။
ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္
This entry was posted
on 5:59 PM
and is filed under
-July'09,
idea old pages
.
You can leave a response
and follow any responses to this entry through the
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
.
0 comments