(ယခင္လမွအဆက္)

ႏွစ္ပတ္အလို THE TWO WEEKS NOTICE

စက္ရုံထဲတြင္ အလုပ္သမားမ်ား၏ ေအာ္ဟစ္သံ၊ ေတာင္းဆုိသံတုိ႕ျဖင့္ ဆူညံေနသည္။ သီဟလတ္သည္ ကားကိုအျပင္းေမာင္း၍ စက္ရုံထဲက ရုံခန္းေရွ႕တြင္ တုန္႕ကနဲရပ္လိုက္သည္။ ျပင္းထန္ေသာအရွိန္ကို တုန္႕ကနဲရပ္လိက္ေသာေၾကာင့္၊ ကားဘီးသည္ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ဒရြတ္တုိက္ဆဲြလိုက္သလုိျဖစ္သြားၿပီး၊ ကားေနာက္ဘက္တြင္ ဖုန္မ်ားအလုံးလုိက္ဖြင့္တက္လာ သည္။ စက္ရုံတစ္ခုလုံးမွ အလုပ္သမားမ်ားက “သီဟလတ္”ကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ဆူညံသံ မ်ားေျဖးေျဖးခ်င္းၿငိမ္သက္သြားသည္။ “သီဟလတ္” သည္ ကားေပၚမွ တည္ၿငိမ္စြာဆင္းလိုက္ၿပီး ေလွကားသုံးထစ္သာရွိေသာ ရုံးေလွကားထိပ္တြင္ ရပ္လိုက္သည္။ ေစာေစာက ဆူညံေနေသာ ေအာ္ဟစ္သံ၊ မေက်မနပ္ျမည္တြံေတာက္တီးသံမ်ားအားလုံး တိတ္ဆိတ္သြားၾကသည္။
အားလုံး၏မ်က္လုံးတို႕သည္ “သီဟလတ္” ဘာလုပ္မလဲ၊ ဘာေျပာမလဲဆုိသည္ကို ေစာင့္ ၾကည့္ေနပုံရသည္။
ထုိေစာင့္ၾကည့္ေနေသာမ်က္လုံးမ်ားကို “သီဟလတ္”၏ တည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္လုံးမ်ား ျဖင့္ ေအးေဆးစြာျပန္ၾကည့္ေနသည္။
ႏွစ္ဘက္စလုံးတိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။
သို႕ေသာ္ . . . .
ႏွစ္ဘက္စလုံး၏မ်က္လုံးမ်ားတြင္ အဓိပၸါယ္ေတြမ်ားစြာပါ၀င္ေသာ စကားလုံးမ်ားရွိေနၾက သည္။
“သီဟလတ္”၏မ်က္လုံးတြင္ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျခင္းႏွင့္ တစ္စုံတစ္ခုကို ႀကီးမားစြာဆုံးရႈံးသြားေသာအဓိပၸါယ္ကိုေဆာင္ေနသည္။
အလုပ္သမားမ်ား၏ မ်က္၀န္းသည္လည္း၊ “သီဟလတ္”၏ ခံစားမႈအတုိင္းရွိေနၾကပုံရ သည္။ ႏွစ္ဘက္စလုံး၏မ်က္လုံးမ်ားမွတဆင့္၊ ႏွလုံးသားမ်ားကို ထုိးေဖာက္၍ျမင္ေနရသည္။
တိတ္ဆိတ္ျခင္းတြင္အသံရွိပါသည္။
ထိုအသံသည္ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ေကာင္းလွပါသည္။
ထုိတိတ္ဆိတ္ျခင္းကို စတင္ဖ်က္ဆီးလုိ္ကသူမွာ . . . စက္ရုံမန္ေနဂ်ာ “ကိုဘေက်ာ္” ျဖစ္သည္။
“ကဲ . . ခင္ဗ်ားတုိ႕ ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ။ ဘာလုပ္ရမလဲ . . ဆုိတာကို၊ ေမးေလ . .ခုနေတာ့ ေအာ္ဟစ္ေနၾကၿပီးေတာ့၊ အခုေတာ့ ဘာမွမေျပာၾကဘူးလား . . . ေျပာၾကေလ။ ဘာလုိ႕ ပါးစပ္ ေတြပိတ္ေနၾကတာလဲ” . . . .။
ကိုဘေက်ာ္စကားေၾကာင့္၊ အလုပ္သမားအခ်ဳိ႕ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ “သီဟလတ္”သိလုိက္သည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကိုဘေက်ာ္သည္ ဒီလုိစကားမ်ဳိးမေျပာသင့္ေပ၊ ကိုဘေက်ာ္သည္၊ သူ႕လူကုိယ့္ဘက္သားလုပ္၍ ပဲြဆူေအာင္ဆြေနမွန္း။ သီဟလတ္သိလုိက္ သည္။
ဒါဆုိ . .အရက္မူးေနေသာ ကိုကိုႀကီးကိုလည္း ပို၍ေသြးဆူေအာင္ သူပဲ“ဆြ”တာ ျဖစ္လိမ့္ မည္ဟု သေဘာေပါက္သြားသည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ . . . “သီဟလတ္”က အတက္ႏုိင္ဆုံးတည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစား၍ေျပာလုိက္ သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ . .ခင္ဗ်ားတို႕ရင္ထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနသ လဲ။ ဘာေတြကိုေတြးၿပီး၊ ဘာေတြကို စိုးရိမ္ပူပန္ေနမလဲဆုိတာ ခင္ဗ်ားတို႕ကို ျမင္ရုံနဲ႔သိပါတယ္”
“အဲဒီလိုပဲ . . . ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိေနမလဲဆုိတာကိုလည္း ခင္ဗ်ားတုိ႕ျမင္ၾက မွာပါ၊ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုေလာက္ေမးခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေဖေဖရွိစဥ္ကတည္းက၊ အခုခ်ိန္ထိ၊ ေဖေဖေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေၾကာင့္၊ ခင္ဗ်ားတို႔နစ္နာတာ၊ ဆံုးရႈံးတာတစ္ခုခုရွိဖူးပါ သလား”
အလုပ္သမားမ်ားအခ်ဳိ႕ ေခါင္းငုံ႕သြားၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က . . .သက္ျပင္းခ်ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ က ေခါင္းေမာ့၍ ဘာမွမရွိေသာ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေနသည္။ အခ်ဳိ႕က သူမ်ားမ်က္ႏွာမ်ား ကို လိုက္ၾကည့္ေနသည္။ အတန္ၾကာေတာ့မွ အသက္အႀကီးဆုံးျဖစ္သူ ဦးလွေမာင္ထ့မွ အသံ ထြက္လာသည္။
“မရွိခဲ့ပါဘူးကြယ္”တဲ့။
သီဟလတ္ဆက္ေျပာသည္။
“မရွိပါဘူးကြယ္ . . အခုကိစၥက . . ဘယ္လုိေျပာရမလဲ . . ”
သီဟလတ္က လက္ျဖင့္တားရင္း၊ ဆက္ေျပာသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာရမွာ အားနာေနတယ္လို႕ထင္ပါတယ္။ အဲဒါဆုိ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပမယ္၊ အားလုံးကိုယ္စားကၽြန္ေတာ္ပဲ ေျပာျပပါမယ့္”
“ကဲ . .အခုဆုိရင္ Export ကို အားကိုးေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းႀကီးဟာ စီးပြားေရးပိတ္ဆုိ႕မႈေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြက လက္မခံေတာ့ဘူးဆုိရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾက မလဲ . . . .”
ဒီစက္ရုံႀကီးကို မီွခိုေနရတဲ့အလုပ္သမားေတြအားလုံးနဲ႔ အဲဒီအလုပ္သမားေတြရဲ႕ မိသားစု ေတြအတြက္ ဘယ္လုိစဥ္းစားေပးမလဲ . . . .
တျခားလုပ္ငန္းတစ္ခုေျပာင္းဖုိ႕ဆုိတာကလည္း ခ်က္ခ်င္းႀကီးမျဖစ္ႏုိင္ေတာ့၊ ဒီၾကားထဲမွာ မိသားစုေတြရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး ဘယ္လိုရပ္တည္ၾကမလ . . . .ဲ
အဲဒီအေျပာင္းအလဲကာလအတြက္ အရင္းအႏွီးက ဘယ္မွာလဲ
ဘဏ္မွာေပါင္ထားတဲ့စက္ရုံႀကီးကိုေတာင္ မေရြးႏုိင္တဲ့အေျခအေနကိုေရာက္ေနတဲ့ အလုပ္ရွင္ကို ခင္ဗ်ားတုိ႕ဘယ္လိုယုံၾကည္ရမလဲ
အဲဒီလိုေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ . . .ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကိုေမးခ်င္ေနတာမဟုတ္လား”
(အလုပ္သမားမ်ားအားလုံးတိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။)
“သီဟလတ္” ကပဲ ဆက္ေျပာသည္။
“အဲဒီေမးခြန္းေတြကို အခုပဲ ကၽြန္ေတာ္ေျဖပါ့မယ္။
ခင္ဗ်ားတုိ႕အားလုံးဟာ . . . အခုေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္အထိ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕မိသားစုရဲ႕ စီးပြား ေရးကိုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကတဲ့သူေတြဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ . . ခင္ဗ်ား တုိ႕မိသားစုေတြရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မိသားစုက ျပန္ၿပီးေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ ဆုိတာနားလည္ပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးျဖစ္လာႏုိင္တဲ့ . . အဆုိးဆုံးအေျခအေနတစ္ခုကို သြားၾကည့္လိုက္ၾကရေအာင္ . . .အဲဒါဟာ ဘာျဖစ္မလဲဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လည္ပတ္လာတဲ့ဒီစက္ရုံႀကီးကို ပိတ္လုိက္ရၿပီဆုိပါေတာ့၊ အဲဒီ့အေျခအေနမွာေတာင္ ၀န္ထမ္းအားလုံးကို တစ္ေယာက္သုံးခစာ ႏႈန္းေပးဖို႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အခုစီးေနတဲ့ကား၊ ေနေနတဲ့အိမ္ေတြကို ေရာင္းၿပီးေပးမယ္ ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ့္ . . . အသက္ကို အေပါင္ထားၿပီး၊ အားလုံးကိုကၽြန္ေတာ္ကတိေပးပါ တယ္။
ဒါဟာ . . . . . .
ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ေဖေဖကိုခ်စ္တဲ့အလုပ္သမားေတြအတြက္ ေဖေဖကခ်စ္တဲ့ သူအလုပ္ သမားေတြအတြက္ . . .ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေပးဆပ္မႈပါပဲ”
အလုပ္သမားေတြအားလုံး သီဟလတ္ကို မမွိတ္မသုန္၊ တအံ့တၾသၾကည့္ေနၾကသည္။ ဘာသံမွမၾကားေအာင္ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ ထုိစဥ္ အဘဦးလွေမာင္ထံမွ လက္ခုပ္သံေခ်ာက္ ကပ္ကပ္ကို စတင္ၾကားရသည္။ ထုိ႕ေနာက္ . .လက္ခုပ္တီးရန္ သတိရသြားမိၿပီး၊ အားလုံး၊ လူတုိင္း၊ တစ္ေယာက္မက်န္၊ တီးလိုက္ေသာလက္ခုပ္သံသည္ သီဟလတ္ခႏာကိုယ္ထဲအထိ၊ စီး ၀င္တုန္ခါသြားၿပီး၊ ၾကက္သီးမ်ားတဗ်န္းဗ်န္းထကာ၊ သီဟလတ္ပါးျပင္ေပၚသို႕ . . .မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနသည္။
ရင္ထဲမွာ ၀မ္းသာမႈေတြေရာ၊ ၀မ္းနည္းမႈေတြပါ၊ ေရာျပြမ္းေနသည္။ သီဟလတ္၏ ဆုပ္ထားေသာလက္မ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။
မိုးရာသီ၏ေကာင္းကင္ေပၚတြင္ တိမ္ဖုံးေနေသာ ေနမင္းႀကီးသည္ပင္ လက္ခုပ္သံေၾကာင့္ တိမ္မ်ားလြင့္စင္၍ ေလာကႀကီးအားေကာင္းခ်ီးေပးရန္၊ အလင္းျပဴၿပီး၊ ခပ္က်ဲက်ဲေလးပင္ ပူေန သလားဟု ထင္ရေလသည္။
အလုပ္သမားေတြထဲမွာ အသက္အႀကီးဆုံးျဖစ္ေသာ ဦးလွေမာင္ႀကီးသည္ မ်က္ရည္မ်ား ၀ိုင္းေနသည့္မ်က္လုံးႀကီးျဖင့္ “သီဟလတ္”ကိုၾကည့္ရင္း သာဓု . . သာဓု . .သာဓု . . ပါးစပ္က ေခၚ၍ လက္အုပ္ခ်ီေနရွာေလေတာ့သည္။
*****
“အေဖ . . . . .
မ်က္ရည္က်တာကို အေဖမႀကိဳက္ဘူးဆုိတာ
ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္အေဖ၊
အခု ကၽြန္ေတာ္က်တဲ့မ်က္ရည္ဟာ . . . .
အေဖခ်စ္တဲ့ အေဖ့အလုပ္သမားေတြရဲ႕ လက္ခုပ္သံနဲ႔
သြန္းလုပ္ထားတဲ့ မ်က္ရည္ေတြမို႕
က်ခြင့္္ေပးပါ “အေဖ” . . . . . . ”
*****
အခန္းစဥ္(၃)
ကေလးတစ္ေယာက္
ေရကန္ထဲက လမင္းကို
လိုခ်င္လြန္းလို႕ . . .
လက္ခုပ္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ဖမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ . . . .
လမင္းဟာ လက္ခုပ္ထဲကိုေရာက္လာတယ္။
တကယ္တမ္းဖမ္းဆုပ္လိုက္တဲ့အခါ . . .
လမင္းဟာ လက္ခုပ္ထဲက . . . .
ခုန္ခ်၊ ထြက္ေျပးသြားတယ္။
…………………….
ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ . . . “သီဟလတ္” ျဖစ္ခဲ့ပါလွ်င္
လမင္းသည္ “ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္” ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
Chanceller “အဓိပတိ” ဘဏ္၏ရုံးခန္းသည္ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လြန္းလွသည္။
ထုိဘဏ္၏ဥကၠ႒ဧည့္ခန္းထဲတြင္ “သီဟလတ္” ခံစားေနရသည္။ သူတို႕မိသားစု၏ ကံၾကမၼာသည္ ဘဏ္ဥကၠ႒ဦးႀကီးျမင့္ကိုယ္စား၊ ယာယီဥကၠ႒ေနရာကို တာ၀န္ယူထားေသာ “အဓိပတိ”၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပၚမူတည္ေနသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ခန္႕က ဒီရုံးခန္းအတြင္းသို႕ ကိုကိုႀကီးေရာက္လာခဲ့ဖူးသည္။ အဓိပတိ သည္ “ႏွစ္လည္အစည္းအေ၀းလုပ္ေန၍မေတြ႕ႏုိင္” ဟူေသာ ျငင္းပယ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေခါင္းမာ၍ ကၽြတ္ဆပ္ဆပ္ႏုိ္င္ေသာကိုကိုႀကီးက “အဓိပတိ” ႏွင့္ မေတြ႕ရလွ်င္ မျပန္ဘူးဟု ဇြတ္ေပ၍ထုိင္ေန ခဲ့သည္။ “အဓိပတိ”၏ ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ မေက်မလည္ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး၊ ကိုကိုႀကီးကို လုံၿခံဳေရးမ်ားက အတင္းဆဲြထုတ္သြားခဲ့သည္အထိ၊ ဒီေနရာမွာ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ကိုကိုႀကီးက ႏွစ္ပတ္အတြင္း “ေမေမ” သာ တစ္စုံတစ္ခုျဖစ္သြားခဲ့လွ်င္ ယခုကဲ့သို႕ျပဳမူျခင္းအတြက္၊ “အဓိပတိ” အားသတ္မည္ ဟု ႀကိမ္းေမာင္းခဲ့သည္။ တစ္ခုသက္သာသြားသည္မွာ ကိုကိုႀကီး၏ေဒါသအေလွ်ာက္ မိသားစု “ေဇာ” ျဖင့္ ျပဳမူေျပာဆုိခဲ့သည္မ်ားကို၊ “အဓိပတိ”တို႕ဘက္မွ ဥပေဒအတုိင္း အေရးမယူခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အေရးယူခဲ့ပါက တစ္ပူေပၚ ႏွစ္ပူဆင့္ဆုိသလုိ၊ ကိုကိုႀကီးလည္းအခ်ဳပ္ထဲေရာက္၊ “သီဟလတ္” လည္းရုံး “ဂါတ္” ေရာက္ျဖစ္ၾကလိမ့္မည္။ ထုိသုိ႕ မလုပ္ျခင္းအတြက္ပင္ “အဓိပတိ” တုိ႕အား ေက်းဇူးတင္ရမလိုျဖစ္ေနသည္။
ကိုကိုႀကီးအေၾကာင္းကို “သီဟလတ္”သိသည္။
သူသည္ေျပာလွ်င္၊ ေျပာသည့္အတုိင္းလုပ္တတ္သည္။
သူသည္ . .ဘဲြ႕ရပညာတတ္တစ္ေယာက္မဟုတ္ . . .။
ဆင္ျခင္တုန္တရားနည္းပါးသည္။ ေဒါသႀကီးသည္ . . .။
တုံ႕ျပန္မႈလွ်င္ျမန္သူျဖစ္သည္။
စကားသိပ္မေျပာတတ္။
ထိုေၾကာင့္ . . .ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္ သီဟလတ္ကိုယ္တုိင္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုကိုႀကီး လုပ္သြားေသာျပႆနာမ်ားကို သီဟလတ္လုိက္ရွင္းရျခင္းအတြက္ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေတာ့ ေခ် . . . . . ။
*****
“သီဟလတ္” အေတြးမဆုံးခင္မွာဘဲ “အဓိပတိ” ဧည့္ခန္းထဲသို႕၀င္လာသည္။
“အဓိပတိ”သည္ ၾကည့္ေကာင္းေသာအရပ္အေမာင္းရိွသည္။
ၾကည္လင္ေသာမ်က္ႏွာရွိသည္။ မျဖဴလြန္း၊ မညိဳလြန္းေသာ အသားအေရရွိသည္။
အဓိပတိ၏မ်က္လုံးသည္ လွ်ဳိ႕၀ွက္နက္နဲေသာအဓိပၸါယ္ကိုေဆာင္ေနသည္။
စကားေျပာပုံမွာ ေျပျပစ္၍ညင္သာသည္။
“ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့ . . .ဘဏ္ဥကၠ႒တစ္ေယာက္ရဲ႕သား ႏုိင္ငံျခားမွာဘဲြ႕ယူလာတဲ့သူ ေရႊလင္ဗန္းနဲ႔အခ်င္းေဆးလာတဲ့သူပဲ . . ဒီလိုပဲျဖစ္ရမွာေပါ့” ဟု သီဟလတ္ေတြးေနမိသည္။
အဓိပတိက သီဟလတ္နားသို႕ေလွ်ာက္လာၿပီး “ကၽြန္ေတာ္အဓိပတိ”ပါ ဟုေျပာရင္း လက္ကမ္းေပးသည္။
“သီဟလတ္”ကလည္း သြက္လက္ေဖာ္ေရြစြာျဖင့္ လက္ျပန္ကမ္းရင္း၊ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္ လိုက္ၾကသည္။
“ကၽြန္ေတာ္သီဟလတ္ပါ”
အဓိပတိက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဆက္တီခုံေပၚတြင္ထုိင္လုိက္ၿပီး။
“မေန႕ကကိစၥအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး”
“ခင္ဗ်ားနဲ႔ဘာေတာ္လဲမသိဘူး၊ ၾသရသဆုိတဲ့လူေလ . . .”
သီဟလတ္ကျပန္ေျပာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္အကိုအရင္းပါ . . . အခုကၽြန္ေတာ္လာတာလည္း အဲဒီကိစၥကတစ္ခုပါပါတယ္
ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥကႏွစ္ခုပါ၊ ပထမကိစၥက ကၽြန္ေတာ္အစ္ကိုၾသရသရဲ႕လုပ္ရပ္အတြက္ လာေတာင္းပန္တာပါ”
အဓိပတိက ……..
OK . . . အဲဒီကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္ေမ့ထားလိုက္ပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဘယ္တုန္းကမွ အဲဒီကိစၥ မျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး၊ ကိုၾသရသလည္းကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ဘယ္တုန္းကမွ မလာခဲ့ဘူးလို႕ မွတ္ထားလိုက္ ပါ။
“ေနာက္ကိစၥတစ္ခုဆက္ေျပာပါ”
“သီဟလတ္”သည္ အဓိပတိ၏အေျပာအဆုိ ပါးနပ္ပုံကိုစိတ္ထဲက က်ိတ္၍ခ်ီးက်ဴးမိရင္း သီဟလတ္စကားကိုဆက္လိုက္သည္။
“ဘဏ္ေခ်းေငြအတြက္ . . .ကၽြန္ေတာ္တို႕စက္ရုံကိုျပန္ေရြးဖို႕ . . .(Extention) အခ်ိန္တုိး ေပးဖို႕ ကိစၥေလးပါ အဓိက ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေမေမရဲ႕က်န္းမာေရးပါ”
“အဲဒီအတြက္ . . .. ”
သီဟလတ္စကားမဆုံးခင္မွာဘဲ အဓိပတိက စကားကို၀င္ျဖတ္လုိက္သည္။
“အဲဒီကိစၥအတြက္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႕စက္ရုံ file ကိုလည္း ၾကည့္ၿပီး ပါၿပီ။ အခ်ိန္ကလည္း သုံးႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ၊ ျပန္ေရြးဖို႕ႏုိ္႕တစ္စာပို႕တာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ရွိသြားၿပီ အခုတႀကိမ္ကေတာ့. . .ဒါရိုက္တာဘုတ္အဖြဲ႕ရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္အရ . . . ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္စာပို႕ လုိက္ရတာပါ . . အဲဒီအတြက္ ၀မ္းနည္းပါတယ္”
အဓိပတိ၏ေလသံသည္ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္လြန္းလွသည္၊ တရားသူႀကီးတစ္ဦး၏ စီရင္ ခ်က္ခ်ေသာ ေလသံမ်ဳိးႏွင့္တူလွသည္။
သီဟလတ္ကျပန္ရွင္းျပသည္။
“အရင္အႀကိမ္ေတြ ႏုိ႕တစ္စာပို႕တုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေဖေဖရဲ႕ က်န္းမာေရးကိုလု ေနရတဲ့အေျခအေနမို႕ပါ . . .ဒါေပမယ့္လည္း . . .မရခဲ့ပါဘူး
ေနာက္ဆုံးေတာ့ . . .
ေဖေဖ့ကိုလက္လႊတ္လိုက္ရတာပါပဲ”
“ေဖေဖကိစၥၿပီးလို႕မွမၾကာပါဘူး၊ ေမေမလည္းေမေမ့စိတ္နဲ႔အိပ္ရာထဲလဲေတာ့တာပါပဲ။ အခုလဲ . . . ေမေမ့ကိုေဖေဖ့လုိမဆုံးရႈံးရေအာင္ႀကိဳးစားေနရလို႕ . . . အခုလိုေနာက္က်ေနရတာ ပါ . . .”
သီဟလတ္စိတ္ထဲမွာ ေျပာရင္းငိုခ်င္လာသည္။ သူစိမ္းေယာက်္ားေရွ႕မွာ ေယာက်္ားတန္မဲ့ မ်က္ရည္က်မွာကို မလုိလားသျဖင့္ အတတ္ႏုိင္ဆုံးထိန္းထားရင္း . . .
“ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို ဒီက . ..ဒါရိုက္တာ္ႀကီးလဲ မိခင္ျခင္းကိုယ္ခ်င္းစာလို႕ရမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္၊ နာလည္းေပးႏုိင္မယ္လို႕လဲ ထင္ပါတယ္”
အဓိပတိသည္ သီဟလတ္ေျပာေနခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေသခ်ာစူးစိုက္စြာနားေထာင္ေနၿပီး သီဟလတ္စကားဆုံးေတာ့မွ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကိုခ်ရင္း . . . .
“ေအးဗ်ာ . . .ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး”
“ေလာကမွခ်စ္သူမရွိဘဲ ေသဆုံးသြားတဲ့လူေတြအမ်ားႀကီးရွိေပမယ့္ အေမမရွိဘဲေမြးလာ တဲ့သူရယ္လို႕မရွိပါဘူး၊
အေမမသိဘဲ ေမြးလာတဲ့သူသာရွိပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ . ..ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ခ်င္း စာေပးလို႕ရပါတယ္”
အဓိပတိေျပာရင္း မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး။
“ဒါေပမယ့္ဗ်ာ . . . ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေယာက္ထဲ ခင္ဗ်ားကိုနားလည္ေပးလို႕ရေပမယ့္၊ ဆုံး ျဖတ္ခ်က္ကိုေတာ့၊ ဒါရိုက္တာအဖဲြ႕က ခ်ထားတာမို႕လို႕၊ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာတစ္ခုထဲနဲ႔ေတာ့ ျပင္လို႕ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ထပ္အစည္းအေ၀းလုပ္တဲ့အခါက်မွ ကၽြန္ေတာ္တင္ျပလို႕ရမွာပါ။ ေလာေလာဆယ္အေျခအေနကေတာ့ ပထမခ်မွတ္ထားတဲ့ အစည္းအေ၀းဆုံးျဖတ္ခ်က္က အတည္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အႀကံေပးခ်င္တာက ခင္ဗ်ားတုိ႕တစ္ေနရာရာက ေငြလွည့္ၿပီး ခဏျပန္ေရြးထားလိုက္ပါ၊ ေနာက္ေတာ့မွ ဘဏ္မွာျပန္ေပါင္ၿပီး၊ အဲဒီေငြကိုျပန္ဆပ္လိုက္တာ အဆင္ေျပဆုံးျဖစ္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္္”
“ဒါ . . .ေလာေလာဆယ္ကၽြန္ေတာ္ဘက္က ကူညီႏုိင္တဲ့ . . အေျခအေနပါပဲ။
အဲဒီထက္ပိုၿပီး . . .ကၽြန္ေတာ္မကူညီႏုိင္တာ ၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ . . . .”
“ဟီဟလတ္” ၏ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ အခုိးအေငြ႕အျဖစ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ ဆုိတာ ကို သိလိုက္ရသည္။ ရင္ထဲမွာ စစ္ကနဲနာက်င္သြားမိသည္။ ေမေမ့အတြက္ သူ . .လုပ္ေပးသင့္သ ေလာက္ မလုပ္ေပးႏုိင္တာကိုေတြးရင္ ၀မ္းနည္းမိသည္။ အဓိပတိကို ျပန္ေျပာစရာ စကားမရွိ သလို ျဖစ္ေနသည္။ ဒီထက္ေအာက္က်ဳိ႕ၿပီး ေတာင္းပန္လွ်င္လည္း ဘာမွထူးမည္မဟုတ္မွန္းကို သီဟလတ္တြက္ဆတတ္သည္။ သီဟလတ္သည္ သူ႕ကိုယ္သူတည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းရင္း၊ အဓိပတိရင္ထဲမွာစဲြက်န္ေနမည့္စကာတစ္ခြန္းကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေျပာလိုက္မိသည္။ ထိုစကး၏ ေနာက္ကြယ္မွာ အဓိပၸါယ္မ်ားစြာကိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းစဥ္းစားရင္း သူသေဘာေပါက္လိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။
“အခုလို . .အႀကံေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္၊ ကၽြန္တာ့္ကိုမကူညီႏုိင္တဲ့ အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုေတာ့ . . .ဆုေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္ ခ်ိန္မွာ ကိုအဓိပတိတုိ႕ မိသားစုလည္း အလားတူဒါမွမဟုတ္၊ အျခား အခက္အခဲေတြနဲ႔ ႀကံဳလာႏုိင္ ပါတယ္
အဲဒီလိုႀကံဳလာတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ . . . .
ကူညီခြင့္ရသူဟာ၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ပါေစလို႕ . . .ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ . . .ကၽြန္ေတာ္ကို သြားခြင့္ျပဳပါ . . .”
သီဟလတ္ . . အဓိပတိဘဏ္ဥကၠ႒အခန္းမွ ခပ္သြက္သြက္ထြက္လာခဲ့သည္။
ထုိစကားအတြက္၊ အဓိပတိမည္ကဲ့သို႕ခံစားရမည္ကို မသိခ်င္ေတာ့ေပ။
*****
သီဟလတ္၏စိတ္မ်ားသည္၊ သူစီးလာသည့္ဓာတ္ေလွကားကို တစ္ဆင့္ျခင္းနိမ့္က်သြား သလို ခံစားေနရသည္။
ေလာေလာဆယ္သီဟလတ္၏ရင္ဘတ္သည္ ဓါတ္ေလွကားတံခါးလို ႏွစ္ျခမ္းကဲြ၍ ထြက္ ေနေပသည္။
လမ္းမေပၚတြင္ လူစည္းကားရာအရပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ လူစည္းကားခ်ိန္ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ လူမ်ားသည္ ပုရြက္ဆိတ္အုံလုိ၊ ပ်ားပန္းခတ္လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ အဲဒီလူေတြထဲက တစ္ေယာက္တေလမ်ား “သီဟလတ္” ရင္ထဲအပူကို ၿငိမ္းေပးႏုိင္မည့္သူ မရွိ ေတာ့ဘူးလားဟု ေတြးမိေနသည္။ သူ႕ကူညီႏုိင္မယ့္သူေရာ တစ္ေယာက္တေလမ်ားမရွိေတာ့ ဘူးလားဟု ေတြးမိေနသည္။ သူ႕ကိုကူညီႏုိင္မယ့္သူေရာ တစ္ေယာက္တစ္ေလမ်ားမရွိေတာ့ဘူး လားဟု ေတြးေနမိသည္။ သီဟလတ္ကားရပ္ထားရာ တစ္ဘက္ကားလမ္းသို႕ တစ္ဘက္ကား လမ္းသို႕ ကူးလာေနေသာ္လည္း သီဟလတ္သည္ စိတ္နဲ႔လူမကပ္ေတာ့ေပ။ ကားတစ္စီးသည္ ကားကို ဂရုမစုိက္ဘဲ လမ္းျဖတ္ကူးေနသည့္ သီဟလတ္ကို မတုိက္မိေအာင္ ဘရိတ္အုပ္ရင္း၊ သီဟလတ္ကို ပြစိပြစိျဖင့္ ေျပာသြားသည္ကိုပင္ သီဟလတ္မသိေတာ့ပါ။
ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့ပါ
သူသိခ်င္ေနတာက . . .
ဒီျပႆနာကိုဘယ္လုိရွင္းရမလဲဆုိတဲ့အေျဖကို . . .
ကႏာၱရထဲမွာေရငတ္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ . . .
ေရၾကည္တစ္ေပါက္ကိုတမ္းတသလို
တမ္းတေနမိေတာ့သည္
………..
******
ကားေစ်းေတြက်ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
ကားကုိရတဲ့ေစ်းနဲ႔ေရာင္းလိုက္ရသည္။
အိမ္ၿခံေျမေတြ အေရာင္းထိုင္းေနခ်ိန္မွာ . . .
ပဲြစားေတြကေတာင္ ဆက္သြယ္ၿပီး
၀ယ္ေရာင္းေတြလက္ထဲကို . . .
အဆမတန္ေစ်းခ်ၿပီး ေရာင္းရေတာ့မည္။
အဲဒီႏွစ္ခုေပါင္းရင္ေတာင္ စက္ရုံကိုျပန္ေရြးႏုိင္မည့္အေျခအေနမရွိေသး၊ ျပန္ေရြးႏုိင္လွ်င္ လည္း၊ ထုိစက္ရုံကထြက္သည့္အထည္မ်ားကို ယူမည့္သူမရွိစက္ရုံကိုျပန္ေရာင္းဖို႕ဆုိတာ၊ စီးပြား ေရးကပ္သင့္ေနခ်ိန္မွာ ၀ယ္သူကိုအလွယ္တကူရွာလို႕ ရႏုိင္မည္မဟုတ္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ . . . စက္ရုံကို အဆုံးခံလုိက္ရုံသာရွိေတာ့သည္။ အိမ္ႏွင့္ကားေရာင္းရေငြႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ားကို သုံးလခစာစီေပး၍ က်န္ေငြႏွင့္ အေမ့က်န္မားေရးအတြက္ ေဆးကုစရိတ္ျဖစ္ ဆုပ္ကိုင္ကာ ေနစရာအိမသစ္တစ္လုံးကိုလည္း ျပန္၀ယ္ရမည္။ ထုိအိမ္သစ္ကို အျခားဘဏ္တစ္ ခုတြင္ ထပ္ေပါင္၍ စီးပြားေရးအရင္းအႏွီးလုပ္ကာဘ၀ကိုအစမွ ျပန္လည္ထူေထာင္ရမည္။ အားလုံးထဲမွာ အေမ့အသက္ကိုေငြနဲ႔စက္၍ ေသမင္းလက္က လုယူဖုိ႕က ပိုအေရးႀကီးသည္။ သူ႕ တုိ႕ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္စလုံးေကာင္းေကာင္းနားလည္ထားၾကသည္။
ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္စလုံးတိုင္ပင္လုိက္ေသာအခါ . . .
ျပႆနာတစ္ခုေပၚလာခဲ့သည္။ အဲဒါကေတာ့ အိမ္ေရာင္းေသာအခါ ဂရန္သည္ အေမ့ နာမည္ေပါက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေမက ကိုယ္စားလွယ္လဲြစာ(သို႕မဟုတ္) အေမကိုယ္တုိင္ ထုိ စာခ်ဳပ္ေပၚတြင္လက္မွတ္ထုိးမွ တရား၀င္မည္ျဖစ္သည္။
အေဖ့လက္ထပ္ကတည္က အေဖေခါင္းခ်ခဲ့ေသာဒီအိမ္ႀကီးကို ေရာင္းခ်ရန္အတြက္ အေမ့ ကို မည္သူေျပာမည္နည္း။
မည္သို႕ေျပာရမည္နည္း . . ။
အေမကေရာ ဤကိစၥအတြက္ခံႏိုင္ရည္ရွိပါမည္လား . .. ၊
ႏွလုံးေရာဂါေၾကာင့္ စိတ္ထိခိုက္ၿပီး တစ္စုံတစ္ခုျဖစ္မွာကို စုိးရိမ္မိသည္ . . .။
ၿပီးေတာ့ . . . အဆုိးဆုံးက . . .
ေဖေဖရွာေဖြထားခဲ့ေသာ စီးပြားဥစၥာမ်ားကို သားသမီးမ်ားလက္ထက္က်ေတာ့မွ မတုိးတက္ လာသည့္အျပင္ ပို၍ ဆုတ္ယုတ္သြားပါကလားဟု အေမတစ္ေယာက္၏ အထင္ေသးျခင္းကိုခံရ မွာ . . . ကိုေတြး၍ ရွက္ေနမိသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေဖေဖေခါင္းခ်ခဲ့တဲ့ ဒီအိမ္ႀကီးမွာ ေဖေဖရဲ႕အေငြ႕အသက္တို႕ရွိေနေသးသည္ ကို ေမေမႏွေမ်ာရွာလိမ့္မည္။
စာရြက္စာတမ္း၊ မွတ္ပုံတင္ဌာနမွာအရာရွိ၊ ေရွ႕ေနတုိ႕သည္ သူတုိ႕၏တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ေရာက္ရွိေနၾကသည္။ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္က အေမ့အနားတြင္ ရပ္ေနၾကသည္။ “အေမ”သည္ တုိက္ပုံအနက္ေရာင္၀တ္ထားသူကို ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ရိပ္မိပုံရ သည္။ ေဘးတြင္ထိုင္ေနေသာ စာရြက္စာတမ္း၊ မွတ္ပုံတင္အရာရွိ၏ တိုက္ပုံေပၚမွ အမည္ႏွင့္ ရာထူးေရးထားေသာ Name Plate ကို ၾကည့္၍ ခန္႕မွန္းေနပုံရသည္။ ကိုကိုႀကီးသည္ အေမ့ေခါင္း ရင္းရွိျပတင္းေပါက္မွ အျပင္သို႕ေငးၾကည့္ကာ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထားသည္။
“သီဟလတ္” သည္ အေမ့ေရွ႕တြင္ အျပစ္ရွိေသာတရားခံတစ္ေယာက္လုိ၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေရွ႕သို႕ခ်၍ ဘယ္ဘက္လက္ကို ညာဘက္လက္ကဆုပ္ထားၿပီး၊ အေမက သူ႕မ်က္ႏွာကို မျမင္ရ ေအာင္ ေခါင္းကိုငံုံ႕ထားသည္။
“ျမၾကာမႈံ” ကေတာ့ သူ႕ဆံပင္ရွည္မ်ားျဖင့္ မ်က္ႏွာကို တတ္ႏုိင္သမွ်ဖုံးအုပ္၍ ေခါင္းငုံ႕ထား သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ႕သည္ အေမ့မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္မွမၾကည့္ရဲၾကမည္ မထင္ပါ။
အေမ့သည္ ေခါင္းအုံးကိုေက်ာေနာက္တြင္ မီွ၍ထုိင္ရင္း သားသမီးမ်ား၏မ်က္ႏွာကို အကဲ ခတ္ေနသည္။ အေမ့ကုတင္ေပၚတြင္ special power ဟုေခၚေသာ အသင့္ရုိက္ၿပီး ကိုယ္စားလွယ္ လဲြစာႏွင့္ လက္မွတ္ထိုးရန္၊ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းရွိသည္။ အေမသည္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရး သားထားေသာ ထိုကုိယ္စားလွယ္လဲြစာကို ေကာက္ယူဖတ္ၾကည့္လုိက္ၿပီးေနာက္ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို နားလည္သြားသည္။
အေမသည္ေခါင္းကို ညင္သာစြာၿငိမ့္၍ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကသူမ်ားကို အေမကပင္စ၍ ေျပာ သည္။
“ၾသ . . . ဒီအိမ္ႀကီးကိုေရာင္းရေတာ့မယ္ဆုိပါေတာ့ . . .”
အေမအသံသည္ တုိးတိတ္ညင္သာေသာ္လည္း၊ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္စလုံး၏ ရင္ကုိတုန္ ခါသြားေစသည္။ အေမကပင္ ဆက္ေျပာသည္။
“ပစၥည္းသခၤါရ၊ လူသခၤါရ . . တဲ့၊
ဘာမွ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မေနၾကနဲ႕၊ ဒါေတြအားလုံးဟာ ေသရင္ ဘယ္သူ႕ေနာက္မွပါမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းတို႕အေဖက လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အခုလုိေရာင္းႏုိင္ေအာင္လို႕ထားခဲ့တာ
အခု . . သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္အတုိင္းျပည့္သြားတာ”
ေမေမေျပာလုိက္ေသာစကားမ်ားကို ျမၾကာမႈံမခံစားႏုိင္ေတာ့ေပ။
ၾကည့္စမ္းပါဦး . . .၊ ေမေမက ကၽြန္မတို႕ထင္ထားသလို ဒီအိမ္ႀကီးကိုေရာင္းဖို႕ မေႏွာေမ်ာ တဲ့အျပင္၊ ကၽြန္မတုိ႕ကိုပါျပန္ၿပီး နားခ်ေနလိုက္တာ၊ ဒီလိုေရာင္းလို႕ရေအာင္ ေဖေဖက ထားခဲ့ တာတဲ့။
ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္ . . ၊
ကၽြန္မတင္မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုကိုႀကီးနဲ႔ကိုကိုေလးပါသိပါတယ္၊
ေမေမဟာ ေဖေဖကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲဆိုတာ အားလုံးသိပါတယ္။
ေဖေဖကိုယ္တုိင္စိုက္ခဲ့တဲ့ၿခံထဲက သစ္ပင္ေတြ . . .
ေမေမကႏွင္းဆီပန္းႀကိဳက္တတ္လို႕ ေမေမအိပ္ခန္းျပတင္းေပါက္ဖြင့္လုိက္ရင္ ျမင္ရမယ့္ ေနရာ မွာ . . .ႏွင္းဆီပန္းေတြကို ေဖေဖကိုယ္တုိင္စိုက္ေပးခဲ့တာပါ။
အခု . . .သားသမီးေတြ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႕၊ ေမေမ မႏွေမ်ာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေျပာေနတာပါ။
ေမေမ ဘယ္ေလာက္လွ်ိဳ႕၀ွက္တတ္တယ္ဆိုတာကုိ ေမာင္ႏွမအားလုံးသိၾကပါတယ္ . ..
ေဖေဖ့နဲ႔ပတ္သက္ရင္၊ မဂၤလာဦးပစၥည္းေလးကအစ ေဖေဖပတ္သြားတဲ့နာရီေလးအဆုံး အျမတ္တႏုိးသိမ္းတတ္တဲ့ေမေမဟာ . .
ဒီအိမ္ႀကီးကို မႏွေမ်ာဘဲေနပါ့မလား . . .
ဒီအိမ္ႀကီးမွာ . . . ေဖေဖအေငြ႕အသက္ေတြ . . .
ဒီအိမ္ႀကီးမွာ . . . ေဖေဖပုံရိပ္ေတြ
ဒီအိမ္ႀကီးမွာ . . . ေဖေဖဟာေမေမ့ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြ . . .
အို . . . ဒီအိမ္ႀကီးမွာ . . . .
ဒီအိမ္ႀကီးမွာ . . . . .
ျမၾကာမႈံထံမွ ရႈိက္သံတစ္ခ်က္ထြက္လာသည္။ ေမေမသည္ ျမၾကာမႈံစိတ္ႏုပုံကို သိ၍ ျမၾကာမႈံကို သူ႕အနားသို႕ေခၚ၍ ထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။ ျမၾကာမႈံက ေမေမ့ပုခုံးေပၚသို႕ေခါင္းမီွ၍ မ်က္ႏွာကို ဖြက္ၿပီး ႀကိတ္ရႈိက္ေနသည္။ ေမေမသည္ ျမၾကာမႈံ၏ ဆံစကေလးမ်ားကိုသပ္၍ ႏွစ္သိမ့္ရင္း . . . .
“မငိုရဘူးသမီး၊ ဒါငိုစရာမဟုတ္ဘူး”
“ေရာင္းစရာရွိလို႕ေရာင္းရတာ ငိုဖို႕မလိုဘူး သမီး၊ ဒါေက်နပ္စရာပါ၊ ေရာင္းခ်င္လ်က္နဲ႔ ေရာင္းစရာပစၥည္းမရွိမွ ငိုရမွာ သမီးရဲ႕ ‘တိတ္’ သမီးေမေမက ငိုတာမႀကိဳက္ဘူး”
ေမေမသည္ ၾသရသဘက္သို႕ၾကည့္၍ . . . .
“သားႀကီး ဒီဘက္လွည့္၊ ေမေမ့ကိုၾကည့္စမ္း”
ၾသရသ တုန္႕ကနဲျဖစ္သြားၿပီး၊ ေမေမဘက္သို႕ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွည့္လုိက္သည္။ အံကို ေတာ့ ႀကိတ္ထားခဲ့ျဖစ္သည္။
“သားႀကီးၾသရသ မင္းတို႕ကို ေမေမဒီလိုမ်က္ႏွာမ်ဳိးနဲ႔ မျမင္ခ်င္ဘူး၊ ေမေမကိုၿပံဳးျပစမ္း” ဟု အေမက ေျပာသည္။
ၾသရသည္သည္ အေမ့အတြက္ ၿပံဳးျပရေတာ့မည္။ သူႀကိဳးစား၍ အေမ့ကိုၿပံဳးျပပါသည္။ သို႕ေသာ္ . . .သူ၏အၿပံဳးတြင္ အံႀကိတ္သံမ်ားပါေနသည္။
“သားငယ္ ‘သီဟလတ္’ မင္းလည္း အေမ့ကိုၿပံဳးျပစမ္း”
သီဟလတ္သည္ သူ႕အလွည့္သို႕ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္သည္။
အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာကုိ သီဟလတ္ရင္ဆုိင္၊ ျဖတ္ေက်ာ္ေျဖရွင္းလာခဲ့သည္။ ယခုတစ္ ႀကိမ္၊ ယခုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ အေမ့အားၿပံဳးျပရန္ သီဟလတ္အတြက္ အလြန္ခက္ခဲပါသည္။ ဘယ္လိုပဲခက္ခက္ အေမ့အတြက္ ၿပံဳးျပရမည္။ အခ်ဳိသာဆုံးျဖစ္ေအာင္ မ်က္ႏွာကိုျပင္၍ အေမ ေက်နပ္ေစမည့္အၿပံဳးျဖင့္ သူၿပံဳးျပပါသည္။ ထုိသို႕အၿပံဳးကို ဂရုစုိက္၍ၿပံဳးေနရေသာေၾကာင့္ မ်က္လုံးက မ်က္ရည္ကိုထိန္းဖို႕ ေမ့သြားပုံရသည္။
မ်က္ႏွာကၿပံဳးေနေသာ္လည္း သီဟလတ္မ်က္လုံးမွမ်က္ရည္မ်ားက စီးက်ေနသည္ကို၊ ပါးျပင္ေပၚသို႕ေႏြးကနဲျဖစ္သြားမွသတိျပဳမိသြားၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္မ်က္ရည္သုတ္သလို၊ ကမန္းကတန္းသုတ္လုိက္မိသည္။
ေမေမသည္ သီဟလတ္ကိုျပန္ၿပံဳးျပရင္း၊ သူ႕ပုခုံးေပၚတြင္ ေခါင္းတင္ထားေသာျမၾကာမႈံ၏ မ်က္ႏွာကေလးကိုဆဲြယူလိုက္ၿပီး .. . . . .
“ဟုိမွာၾကည့္စမ္း . . .ကိုကိုႀကီးနဲ႔ကုိကိုေလးက ေမေမ့ကိုၿပံဳးျပေနၾကၿပီ၊ သမီးေလးပဲက်န္ ေတာ့တယ္၊ မ်က္ရည္ေတြသုတ္လုိက္ၿပီးရင္ ေမေမ့ကိုသူတုိ႕လိုပဲၿပံဳးျပ”
ျမၾကာမႈံသည္ အေမ့ကိုငိုမဲ့မဲ့ေလးႏွင့္ ၿပံဳးျပရွာသည္။ အေမကလည္း ျပန္ၿပံဳးျပၿပီး။
“ကဲ . .ေမေမလက္မွတ္ထုိးရမယ့္ေနရာကိုျပ” ဟုေျပာ၍ စာရြက္စာတမ္းအားလုံး လက္မွတ္ထုိး၍ လည္းေကာင္း၊ လက္ေဗြမ်ားႏွိပ္၍လည္းေကာင္းလုပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ သားသမီးမ်ား ၏ နဖူးေလးမ်ားကိုနမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ၿပီးေတာ့ . . . အေမသည္ အလွပဆုံးၿပံဳးရင္း . . ..
“သားတုိ႕သမီးတုိ႕လည္းနားၾကေတာ့ . . .
ေမေမလည္းအိပ္ရာထဲမွာ ၀င္သက္၊ ထြက္သက္ေလးမွတ္ရင္း နားလိုက္ဦးမယ္” ဟုေျပာ ရင္း အေမသည္ မ်က္လႊာေလးပိတ္၍ နားေနရွာသည္။ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္၊ ဧည့္သည္မ်ားကို ေခၚ၍ ဧည့္ခန္းဆီသို႕ထြက္လာၾကသည္။
အေမသည္ သူတို႕ထင္ထားသည္ထက္တည္ၿငိမ္လြန္းလွသည္။
အေမသည္ သူတို႕ထင္ထားသည္ထက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ႏုိင္လြန္းလွသည္။
အေမသည္ သူတို႕ထင္ထားသည္ထက္ ၿမဳိသိပ္ႏုိင္လြန္းလွသည္။
အေမ၏ႏႈတ္ဆက္အနမ္းသည္ သူတို႕ေမာင္ႏွမကို ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္သြားျခင္းျဖစ္သည္ ကို မၾကာခင္သိလိုက္ရသည္။
အေမ . . .
အေမမွတ္မယ္ဆိုတဲ့ ၀င္သက္၊ ထြက္သက္မွာ . . . .
ထြက္သက္သာပါၿပီး . . . . .
၀င္သက္မပါဘူးဆုိတာ . . . .
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကိုေျပာခဲ့ဖုိ႕ေကာင္းပါတယ္ အေမရယ္ . . .. . . .
*****
အေမဆုံးသည္ေန႕သည္ . . . .
ျမၾကာမႈံအတြက္ . . . . ေကာင္းကင္ၿပိဳေသာေန႕ျဖစ္သည္။
“သီဟလတ္” အတြက္ . . . . လမင္းေပ်ာက္သည့္ညျဖစ္သည္။
ၾသရသအတြက္ . . . . ကမာၻပ်က္သည့္ေန႕ျဖစ္သည္။
ၾသရသ၏ ကမာၻကိုဖ်က္သည့္သူကို မထင္မွတ္ဘဲသိလုိက္ရသည္။
ပဲြစားက ေငြအေက်စာခ်ဳပ္ႏွင့္အမည္ေျပာင္းစာခ်ဳပ္ေပၚတြင္ မည္သူ႕အမည္ျဖင့္ ရိုက္ရမည္ ကို တစ္ေနရာသို႕ဖုန္းဆက္ေမးပုံရသည္။ ဖုန္းထဲမွလူက နံပါတ္တစ္ခုကိညႊန္သည္ ပဲြစားကထိုဖုန္း နံပါတ္ကိုပါးစပ္မွရြတ္၍ စာရြက္တြင္လိုက္မွတ္သည္။ ၾသရသက ထိုဖုန္းနံပါတ္ကို အလြတ္က်က္ ထားလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ . . . ဆက္သြယ္ေရးအမ်ားသုံး လမ္းေဘးဖုန္းမွဆက္၍ စုံစမ္းလိုက္ ေသာအခါ “အဓိပတိ” ၏လက္ကိုင္ဖုန္းနံပါတ္ျဖစ္ေနသည္။ ၾသရသေကာင္းေကာင္း သေဘာ ေပါက္သြားသည္။ တဘက္က . .စက္ရုံကို ျပန္မေရြးလွ်င္ ဥပေဒအရ ခ်ိတ္ပိတ္မည္ဟုဖိအားေပး ၿပီး တဘက္ကပဲြစားမ်ားႏွင့္ေပါင္း၍ အိမ္ကိုေအာက္ေစ်းႏႈိက္၍ ၀ယ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
အဓိပတိလုပ္ရပ္သည္ ရက္စက္လြန္းလွသည္။
ၾသရသည္ ေတာေခ်ာက္ၿပီးက်ဳံးထဲသို႕ အသြင္းခံလုိက္ေသာဆင္တစ္ေကာင္လုိ ခံစားလိုက္ ရသည္။ ေလာဘသားတုိ႕၏ စီးပြားေရးအရ ပက္စက္မႈတြင္ၾသရသတုိ႕မိသားစု၊ စက္ရုံအလုပ္ သမားမိသားစု၊ တို႕ ေျမဇာပင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သို႕ေသာ္ . . . ေရြးစရာလမ္းမရွိ။
ထုိကိစၥကို “သီဟလတ္” ႏွင့္ “ျမၾကာမႈံ” ကို လုံး၀အသိမေပးဘဲ။ ၾသရသတစ္ေယာက္ တည္း သိမ္းထားခဲ့သည္။
အဓိပတိေရ . . . .
အေမသာ တစ္စုံတစ္ခုျဖစ္လို႕ကေတာ့ . . . .
ငါေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း . . . .
အခု . . အ . . .ေမ . . .ဆုံး . . .ၿပီ . . . ။
မင္းရဲ႕ ေနာက္ဆုံးညစာကို ၀ေအာင္စားထားေပေတာ့ . . . ..
*****
အဓိပတိဘဏ္ေရွ႕တြင္ ေငြသြင္းသူ၊ ေငြထုတ္သူ၊ ေငြလဲႊသူ၊ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသူမ်ားျဖင့္ စည္းကားေနသည္။ ဘဏ္၏ကားပါကင္တြင္ ကားမ်ဳိးစုံရပ္ထားသည္။ ဘဏ္လုံၿခံဳေရး၀န္ထမ္းႏွစ္ ဦးအေပါက္၀တြင္ ေစာင့္ေနသည္။ ဘဏ္၏လုံၿခံဳေရးကင္မရာမ်ားက ဘဏ္အတြင္းတြင္သာမက၊ ဘဏ္၏အျပင္သို႕ပါ ရုိက္ထားသည္။
ၾသရသည္ အငွားကားတစ္စီးေပၚတြင္ အိေျႏၵရစြာထုိင္၍ ေစာင့္ေနသည္။ အငွားကားကို နာရီႏွင့္ငွားထားျခင္းျဖစ္၏။ အငွားကားဒရိုင္ဘာကိုေတာ့ ဘဏ္မွေငြလာထုတ္သူတစ္ဦးထံမွ အေၾကြးရစရာရွိ၍ လာေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟုေျပာထားသည္။ အငွားကားကိုဘဏ္ေရွ႕ႏွင့္ အနီးဆုံးေနရာမွာရပ္၍ ေစာင့္ေန၏။ ၾသရသနာရီကိုၾကည့္လုိက္သည္။ ဆယ္နာရီဆယ္မိနစ္ရွိၿပီ။
ဆယ္နာရီဆယ့္ငါးမိနစ္တြင္ အဓိပတိ၏ တူးေသာင္ဇင္ဆဲဗင္းမာစီးတီးကိုရပ္လုိက္သည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ၾသရသသည္၊ ခါးၾကားမွအမဲလိုက္ဓားေျမွာင့္ကိုထုတ္ၿပီး၊ ကုတ္အက်ၤ ီအတြင္း၀ွက္ ကာ အငွားကားေပၚမွဆင္း၍ မာစီးတီးနားသို႕ေလွ်ာက္သြားသည္။ ဘဏ္လုံၿခံဳေရးတစ္ေယာက္ ကကားတံခါးကိုဆင္းဖြင့္ေပးသည္။ ကားထဲမွ အေနာက္တုိင္း၀တ္စုံကို အျပည့္၀တ္ထားေသာ အဓိပတိႏွင့္အတူ ဘဏ္ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားေသာ သူႏွစ္ေယာက္ဆင္းလာသည္။ ၾသရသည္ အဓိပတိနားသို႕လွ်င္ျမန္စြာကပ္သြားၿပီး အရိုးအသြားဆယ္လက္မခန္႕ရွိေသာ ဓားေျမွာင့္ျဖင့္ အဓိပတိ၏ ၀မ္းဗိုက္ဆီသို႕ ထုိးသြင္းလိုက္သည္။ မည္သူမွထင္မထားေသာ ျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ အနီးရွိ လူမ်ားရုတ္တရက္ေၾကာင္သြားသည္။ ၾသရသည္သည္ ဗုိက္ထဲသို႕အသြားတစ္၀က္ခန္႕၀င္သြား ေသာ ဓားကိုဆဲြႏႈတ္၍ အဓိပတိ၏ရင္ညြန္႕ဆီသို႕ ေနာက္တစ္ခ်က္ထုိးခ်လိုက္သည္တြင္ အနီးရွိ လုံၿခံဳေရးတစ္ဦးက ၾသရသကိုေဘးတုိက္လူခ်င္း ၀င္တုိက္ပစ္လိုက္သည္။ ၾသရသ၏ ဒုတိယ ေျမာက္ထုိးခ်က္က ရည္ရြယ္ရာသို႕မေရာက္ဘဲ လဲြသြားခဲ့သည္။ အဓိပတိသည္ မယုံႏုိင္သလို ၾကည့္ရင္း ဗုိက္မွဒဏ္ရာကို အုပ္ရင္းလဲက်သြားသည္။
မၾကာခင္ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ ဆူညံ၊ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္၍ ဘဏ္မွလုံၿခံဳေရးမ်ား၊ ၀န္ထမ္း အခ်ဳိ႕ေရာက္လာၿပီး၊ ၾသရသကိုရိုက္ႏွက္ထုိးႀကိတ္၍ လက္ထဲမွ ဓားကိုလုသူလု၊ ခ်ဳပ္သူခ်ဳပ္၊ အဓိပတိကိုကားေပၚတင္၍ ေဆးရုံသို႕ေမာင္းသူေမာင္း၊ ရဲစခန္းသို႕ အေၾကာင္းၾကားသူၾကားျဖင့္ ရႈတ္ရွက္ခတ္သြားသည္။
ၾသရသသည္ ရုန္းရင္းကန္ရင္းျဖင့္ ေခါင္းေပၚသို႕မာေက်ာေသာ အရာတစ္ခုျဖင့္ အရုိက္ခံ လုိက္ရၿပီး ဘာဆုိဘာမွမသိေတာ့ေပ။
ၾသရသတစ္ေယာက္ကေတာ့ . . . .
“ေမွာင္”ေနေအာင္ “မိုက္”ခဲ့ၿပီး၊
“မိုက္”ေနရင္း “ေမွာင္” သြားခဲ့သည္။
*****
ေမေမ့ကိုငါးရက္ထားသည္။
သည္ေန႕တြင္ ေမေမ၏ရုပ္ကလပ္ကို မီးသၿဂိဳဟ္ရန္ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ စက္ရုံက ၀န္ထမ္း မ်ား၏မိသားစု၊ ေမေမ၏မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား ေဆြမ်ဳိးမ်ား၏၀ိုင္း၀န္းကူညီမႈေၾကာင့္ ေမေမ၏ စ်ာပနသည္ စည္ကားလွသည္။ ျမၾကာမႈံကေတာ့ ေမေမ၏ေနာက္ဆုံးခရီးကို အလွပဆုံး ျပင္ဆင္ေနသည္။ ငိုတာကို မႀကိဳက္သည့္ေဖေဖႏွင့္ေမေမေၾကာင့္ မငိုေအာင္ထိန္းထားသည့္ၾကား မွ မ်က္ရည္ေတြက်ေနသည္။ သီဟလတ္ကေတာ့ ေမေမ၏ေနာက္ဆုံးခရီးေခ်ာေမြ႕ေစရန္စီစဥ္ ေနသည္။
ထုိစဥ္ရဲကားတစ္စီးဆုိက္လာသည္။ လူအုပ္ၾကားထဲမွ ၾသရသကို လက္ထိပ္ခပ္ထားၿပီး၊ ရဲသားႏွစ္ေယာက္က လက္တစ္ဘက္စီကိုကိုင္၍ ဆင္းလာသည္။ ျမၾကာမႈံသည္ လက္ထပ္ခတ္ ခံထားရေသာ ၾသရသကိုျမင္ေသာအခါ . . .ပို၍ ၀မ္းနည္းလာၿပီး ၾသရသရင္ခြင္ထဲမွာ ဖက္၍ ငို ခ်လုိက္သည္။
ၾသရသသည္ လက္ထပ္ခတ္ထားေသာလက္ျဖင့္ ျမၾကာမႈံပါးမွ မ်က္ရည္မ်ားကိုသုတ္ေပး ရင္း ႏွစ္သိမ့္ေနသည္။ သီဟလတ္ကေတာ့ ၾသရသကိုၾကည့္ရင္း၊ မခ်ိတင္ကဲျဖင့္ႏႈတ္ခမး္ကို ကိုက္ ထားသည္။
ၾသရသသည္ အေမမ်က္ႏွာကိုေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ တ၀ႀကီးၾကည့္၍ အေမအေလာင္းကို ကန္ေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ . . . သီဟလတ္ႏွင့္ျမၾကာမႈံအနားသို႕သြား၍ ႏွစ္ဦးစလံုးကိုၾကည့္ကာ၊
“အဓိပတိဆုိတဲ့ေကာင္ မေသဘူးတဲ့၊ ငါ့အမႈသက္သာရာ သက္သာေၾကာင္းအေနနဲ႔ အဲဒီ အဓိပတိဆုိတဲ့ေကာင္ဆီမွာ မင္းတုိ႕ဘယ္ေတာ့မွ သြားၿပီး မေတာင္းပန္နဲ႔ ဒူးမေထာက္နဲ႔ၾကား လား၊ ငါေယာက်္ားလုပ္ရဲရင္ခံရဲတယ္၊ ေအး . .. ငါ့စကားကိုနားမေထာင္ပဲ၊ အဲဒီေကာင္ဆီမွာ ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္တယ္ဆုိရင္ေတာ့၊ ငါျပန္ထြက္လာတဲ့အခါ မင္းတုိ႕ကိုပါသတ္မယ္ . .. ၾကားလား . . .”
ျမၾကာမႈံနဲ႔သီဟလတ္တုိ႕ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ၊ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ၾသရသကို အေျဖ ျပန္ေပးလိုက္သည္။
“စိတ္ခ် . . .ကိုကိုႀကီး . .. ကၽြန္ေတာ္အဲဒီေကာင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ဒူးမေထာက္ဘူးလို႕ ကတိေပးပါတယ္”
ၾသရသက ျမၾကာမႈံကိုၾကည့္လုိက္သည္။ ျမၾကာမႈံကေျပာသည္။
“စိတ္ခ်ပါ . . . ကိုကိုႀကီး . .. ညီမေလးလည္း ကိုကိုလည္းေျပာသလုိပါပဲ။ ဒူးေထာက္ျခင္း ေထာက္ရင္၊ ဒီတစ္ခါ . . . အဲဒီအဓိပတိဆုိတဲ့လူက ဒူးေထာက္ရတဲ့အလွည့္ပဲျဖစ္ေစရမယ္ . .”
ၾသရသေက်နပ္သြားသည္။
“ေအး . . ေကာင္းတယ္၊ ငါစိတ္ခ်မယ္ဟုတ္ၿပီလား၊ ကဲ . . .ငါသြားမယ္”
ၾသရသသည္ လူအုပ္ၾကားမွ ရဲမ်ားႏွင့္အတူ ျပန္ထြက္သြားေလသည္။ ထိုစဥ္ . . . အေမ ဘက္သို႕ ျပန္လွည့္လုိက္ေသာအခါ . . ဘယ္တုန္းက . . . ဘယ္သူလာထားသြားမွန္းမသိေသာ ပန္းျခင္းတစ္ခုကိုေတြ႕ရသည္။ ထုိပန္းျခင္းေအာက္တြင္၊ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးထားေသာစာ တန္းတစ္ခုကိုေတြ႕ရသည္။
“အဓိပတိ္ဘဏ္မိသားစုမွ ၀မ္းနည္းပါေၾကာင္း”
စာတန္းကိုေတြ႕လုိက္ရေသာအခါ . . . .
ျမၾကာမႈံသည္ . . . .အသက္ရႈသံေတြျမန္လာသည္။
အသားေတြတဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ ခႏာကိုယ္တစ္ခုလုံးမွ
ေသြးမ်ားဆူပြက္လာသလုိျဖစ္လာၿပီး၊ ထုိပန္းျခင္းကိုဆဲြယူ၍ တစ္စစီဆုတ္ေခ်၊ ဖ်က္စီး လိုက္ ေလသည္။
အဓိပတိ . . . .
ရွင့္ကိုကၽြန္မ မျမင္ဖူးဘူး . . . .
ရွင္ . . . ဘယ္လုိလူလည္းဆုိတာ ကၽြန္မမသိဘူး၊
အခု . . .
ရွင့္ေၾကာင့္ . . . ေမေမဆုံးရၿပီ
ရွင့္ေၾကာင့္ . . . ကိုကိုႀကီးေထာင္က်ေတာ့မယ္
ရွင့္ေၾကာင့္ . . . ကၽြန္မတုိ႕မိသားစုဘ၀ပ်က္ခဲ့ရတယ္။
ရွင့္ေၾကာင့္ . . . ကၽြန္မတုိ႕ရဲ႕ စက္ရုံ၀န္ထမ္းေတြဒုကၡေရာက္ခဲ့တယ္
ရွင့္ေၾကင့္ . . . ကၽြန္မတို႕ မသိခဲ့ရတဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္ၿပီးၿပီလဲ။
ရွင္ . . . ဘယ္လိုလူမ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ဂရုမစိုက္ဘူး . . . . .
ရွင္ . . . သိထားဖုိ႕က
ရွင္ . . .နဲ႔ . . .ကၽြန္မတုိ႕ မိသားစုၾကားမွာ . . . .
အ . . .ေၾကြး . . .တင္ . . သြား . . .ၿပီ . . .

(ေရွ႕လဆက္ဖတ္ပါ . . . . .)
ေမာင္မ်ိဳးမင္း (ရင္တြင္းၿဖစ္)