Idea September Issue Cover  

Posted by IDEA MAGAZINE

Friday, August 21, 2009

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေတး  

Posted by IDEA MAGAZINE

Thursday, August 20, 2009



ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေတး

မေပ်ာ္ဘူးဆုိတာကို ေတးဆုိၿပီ
ဟုတ္ပါ့မလား
မေပ်ာ္မွေတာ့ ေတးဆုိပါ့မလား
မေပ်ာ္ဘူးဆိုတာကို ေတးဆုိၿပီ
မေပ်ာ္ဘူးဆိုတာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးကို ေတးဆုိၿပီ
ေရာက္ေအာင္ေလွာ္ရမွာမုိ႕

သုခမိန္လႈိင္



ခ်ာတိတ္ကေလး တစ္ေယာက္အေၾကာင္း

(၁)
ကၽြန္ေတာ္ဟာ “မမ” ရဲ႕ ႏြားကေလးတစ္ေကာင္ေပါ့၊
နစ္ခ်င္လြန္းလို႕
ေရတိမ္တိမ္ကိုမွ လိုက္ရွာခဲ့တာပါ။
(၂)
အေ၀းေျပး လမ္းမႀကီးတစ္ခုလုံး ရင့္မွည့္ေနခဲ့ၿပီ
ကၽြန္ေတာ္ . . . အိမ္ကို ဘယ္လုိျပန္ရမွာလဲ ?
(၃)
ငယ္ငယ္တုန္းက အတန္းထဲမွာ
လက္လွဲၿပိဳင္ရင္
အႏုိင္ရခ်င္တဲ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ဟာ
. . . . . . ကၽြန္ေတာ္ေပါ့။
အခုေတာ့ . . .
ေႏြေရာက္ရင္ သိမ္းဆည္းရတဲ့ အေႏြးထည္လို
ကိုယ့္ကိုယ္ကို လုံးေထြးၿပီးေတာ့သာ
ထုိးထည့္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။
(၄)
အလြမ္းကို ၿဂိဳလ္စာေကၽြး
ေငးၾကည့္ျခင္းနဲ႔ပဲ ေရမီးပူေဇာ္ခြင့္ျပဳပါ။
(၅)
ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပစ္မတင္လိုက္ၾကပါနဲ႔ဗ်ာ . . . ၊
မျမင္ဘူးတဲ့ လူအတြက္ေတာ့
“မူး” ကိုလည္း “ျမစ္” လို႕ ထင္ခြင့္ရွိတယ္ မဟုတ္လား။

မင္းခုိက္စုိးစန္


ၾကယ္ကၾကယ္လိုေၾကြ

ၾကယ္ေတြ
ေၾကြေနတယ္။
……….အစရွိသူေတြလို မဟုတ္တဲ့
……….အစရွိသူတစ္ခ်ဳိ႕လုိ
ၾကယ္ေတြ
ေၾကြေနတယ္။
သိမွတ္ခံစားတတ္သူမ်ား
ခံစားသိမွတ္ေစဖုိ႕
တစ္ကိုယ္ေတာ္စိတ္ရိုင္းျပဇာတ္ထဲမွာ
ၾကယ္ေတြ
ေၾကြေနတယ္။
နိစၥဓူ၀
ႏွာေစးေခ်ာင္းဆုိးေနတဲ့
ဦးေခါင္းခြံအလြတ္ေတြရဲ႕ အိပ္မက္မွာ
ၾကယ္ေတြ
ေၾကြေနတယ္။
မုိးၿပိဳမွ ေၾကာက္ေနတဲ့
ဘ၀ပ်က္လူသားတုိ႕ရဲကေကာင္းကင္မွာ
ၾကယ္ေတြ
ေၾကြေနတယ္။
ၾကယ္ျဖစ္မွ ေၾကြလုိ႕ရတဲ့ၾကယ္
ၾကယ္ျဖစ္ၿပီးမွပဲ
ၾကယ္ေတြ
ေၾကြေနတယ္။ ။

ဖိုးဏီ


ခ်ဳပ္ရုိးမခိုင္ေသာအလြမ္း

သတိရလိုက္တိုင္း
ခ်ဳပ္ရုိးေၿပစအလြမ္းေတြ
ခရမ္းေရာင္ေတးသံေတြသံၿပိဳင္တီးမႈတ္
မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီ။

လေရာင္ေတြေဖ်ာ့ေဖ်ာ့လာတယ္
တေရြ႕ေရြ႕
ရင္ထဲမွာေမ့ၿပီဆိုတဲ့သကၠရာဇ္
……………………….
ခက္ခဲခဲ့ပါတယ္
…………………………………
အလြမ္းဆိုတာ
ထြက္ခြာသြားတဲ့လူနဲ႔က်န္ခဲ့တဲ့လူၾကားက
စိတ္အကြာအေဝးတဲ့…..။

သတိတရ
ငုပ္လ်ိဳးလိုက္ေတာ့
ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ
အသက္လမ္းေၾကာင္းေဘးက
မွည့္နက္ေလးကေလွာင္ရယ္လို႔။

ေအးၿမရက္စက္တဲ့ေလာင္ကၽြမ္းမႈ
ၿမဴႏွင္းမီးလွ်ံ
ေသြးတိုးသံတဒိတ္ဒိတ္ၾကားတယ္။

ဆြံ႔အေနတဲ့အသံနဲ႔ေအာ္ဟစ္
က်ဆံုးခဲ့တဲ့ႏွလံုးသားအတြက္
ဓါတ္မွန္ရိုက္ၾကည့္ေတာ့
ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ ခ်ိဳင့္ခြက္ထဲမွာ
ၿပံဳးေနတဲ့ဝတ္မႈန္တစ္ၿခမ္း
ၿပန္ခ်ဳပ္ထားတဲ့အလြမ္းလို
ခ်ဳပ္ရုိးေတြမခိုင္ၾကေတာ့ဘူး။

မေနာ္ဟရီ

( Zephyr ၏ကဗ်ာမ်ားၿဖစ္ေသာ… ၁။နာဖ်ားေနေသာဂီတ ၂။မီးလွ်ံနဲ႔ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕တဲ့တိမ္ ၃။ရြက္ေၾကြရင္ဘတ္ ၄။ခ်ဳပ္ရိုးေၿပစအလြမ္းေတြ ၅။ဝိမုတၱိအပိုင္းအစ တို႔ႏွင့္ဖြဲ႕တည္ထားသည္။)

ေသာ့  

Posted by IDEA MAGAZINE


ေသာ့

ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္ေနတာတန္းလို႕
က်ဳပ္ေနာက္က တစ္ေယာက္ေယာက္က
ေမးလိုက္တယ္။
ဒီလို ေျဖလိုက္ ထင္မိ
က်ဳပ္ ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ က်ဳပ္အလုပ္လုပ္ေနတာပါလို႕
ခင္ဗ်ားအတြက္ လိုရမယ္ရတဲ့
ေသာ့တစ္ေခ်ာင္း ပစ္ေပးသြား
သူပစ္ေပးသြားတဲ့ ေသာ့နဲ႔
က်ဳပ္အဖုိ႕ ပိတ္ေနတဲ့ တံခါးကို လွပ္လိုက္ေတာ့
ပြင့္သြား . . .အုိး!
က်ဳပ္လိုက္မိတဲ့ လမ္းက အလြယ္လမ္း တစ္ခု
အဲသလိုနဲ႔ တစ္ခန္းၿပီးတစ္ခန္း ဖြင့္၀င္လာခဲ့
က်ဳပ္ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ အားနည္းခမ္းေျခာက္သြားတဲ့အထိ
တကယ္ေတာ့ ………
ျမွဴဆြယ္မႈေတြဟာ ပုံစံတူေတြပါလား
အႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့လွပါကလား
အသိ၀င္လာေတာ့ တံခါးေတြလည္း ပိတ္ေပါ့
က်ဳပ္လက္ေတြက ဆဲြႏႈတ္မရ။

ရာမ်ဳိး

နိစၥဓူ၀  

Posted by IDEA MAGAZINE


နိစၥဓူ၀

ပစ္မွတ္ကို ဦးတည္ခဲ့ၾကာဆုိေပမယ့္
တစ္သီးစားရာသီေတြပဲ ထူထပ္လာခဲ့တယ္
ျမစ္ကိုအလ်ားလိုက္ကူးခတ္ဖုိ႕ေတာ့ မရည္ရြယ္ပါဘူး
ေန၀င္ေနထြက္သာဓကနဲ႔
ေတာမီးကို အေရာင္ခြာခ်ယုံပါ
ျဖတ္သန္းစီးဆင္းလာခဲ့ေပါ့
မုိးခါေရေတြ တစ္ေတာလုံး၀င္းပေနလိုက္ပုံ
အိပ္မက္ကို လႈပ္ကိုင္ႏႈိးထရင္း
အေမွာင္မွာ အေရာင္မကဲြေတာ့ဘူးအေမ။

ခိုင္လြင္ေကာင္းဇံ


နာရီေသေပၚကအၿပံဳး

ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမွဴျခင္းေတြနဲ႔
ရႈခင္းေလးဟာ ရႈခင္းေလးအတုိင္း တည္တည္တံ့တံ့ . . . .
နာရီေတြေပၚ
အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျဖတ္စီးေတာ့
ခံစားမႈေတြ တမ်ဳိးတျမည္ေျပာင္းတယ္
ဒဏ္ရာက
ညအေမွာင္ထဲ ေခ်ာင္းအရိုက္ခံရျခင္းပဲ
ေနာက္လွည့္ျပန္ေျပာဖုိ႕ျပင္ေတာ့
အခို္းအေငြ႕ဆန္ဆန္ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ရွလို႕
အိပ္မေပ်ာ္ျခင္းမွာ
လက္ဆင့္ကမ္းအေတြးေတြဆင့္ေခၚလာသလား
ျဖစ္ၿပီးသမွ်ေတြ အသစ္ျပန္ျဖစ္တယ္
အကင္းေသဒဏ္ရာက
ေညွာ္မိသလို အပူတျပင္းထဖ်ားတယ္
ေ၀းေ၀းက
ရထားတစ္စင္း ဥၾသထဆဲြလုိက္သံက
နာရီေသေပၚ တရြတ္တုိက္ဆဲြေခၚသြားေတာ့တယ္ . . . ။

လင္းသစၥာဦး(သရက္)


ေခတ္ၿပိဳင္ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္နဲ႔ကမာၻႀကီး

သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႀကီးက သီေရတာကျပ လူ႕ဘ၀ကလည္း သီေရတာကျပ
(ညက ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ခုႏွစ္လႊာတိတိပရိုဂရမ္ရတယ္)
စေကာ့တလန္မွာ ပင္လယ္ဖ်ံေကာင္ကို ဘယ္သူမွသတ္လို႕မရ ပိတ္ပင္ထားပါ တယ္
ေ၀လနယ္ေျမာက္ပိုင္းမွာ ရွားပါးငွက္ႏွစ္ေကာင္ကိုရွာေဖြေတြ႕ရွိတယ္
မကၠဆီကိုမွာ ပင္လယ္လိပ္သတ္ျဖတ္မႈကို တားျမစ္ထားတယ္။ ပင္လယ္လိပ္ေတြ ရွားပါးေနၿပီ
(ညက ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ခုႏွစ္လႊာတိတိပရိုဂရမ္ရတယ္)
လမ္းေလွ်ာက္တုန္းေလထု ညစ္ညမ္းတာ သတိမရရင္ ဘ၀လည္းညစ္ညမ္းမယ္
ကာေရဘီယန္ကၽြန္းစုေတြမွာ ပင္လယ္ေမ်ာကၽြန္းေတြနည္းရင္ ငါးေတြေပါက္ဖြား မႈ နည္းလာမယ္
ဂရင္းေဟာက္ဂက္(စ္) ထုတ္လႊတ္မႈကို ေလ့လာေနၾကတယ္ ႏွစ္(၂၀)အတြင္း ရာသီဥတုဟာ ကေမာက္ကမ ေခးေအာ့(စ္)ျဖစ္ေနသေရြ႕
(ညက ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ခုႏွစ္လႊာတိတိပရိုဂရမ္ရတယ္)
ဂ်ပန္က ၾသစေၾတးလ်ကို ရာသီဥတုေျပာင္းလဲမႈေလ့လာဖုိ႕ အကူအညီေတာင္း တယ္
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္မႈ ကမာၻဘုံညီညြတ္ေစမလား။ အထီးက်န္မႈမရွိေစရ။
(ညက ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ခုႏွစ္လႊာတိတိပရိုဂရမ္ရတယ္)
ပင္ဂြင္းငွက္ေတြ ပင္လယ္ဖ်ံေတြ ေရကူးတဲ့ငွက္ေတြ မပ်ံတဲ့ငွက္ေတြ ရာသီဥတု ေျပာင္းလဲမႈဒါဏ္ခံၾကရ
အာတိတ္သမုဒၵရာက ေရခဲျပင္ေတြေပ်ာ္ၾကလာေနၿပီ global ပူေႏြးမႈ
လူဘ၀အပူေတြဟာ ဂလုိဘယ္အေရေပ်ာ္မႈကို ဘယ္လိုဆက္ေနသလဲ
(ညက ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ခုႏွစ္လႊာတိတိပရိုဂရမ္ရတယ္)
ဂ်ီ (8) ၀န္ႀကီးေတြ မ်ဳိးပြာဗီဇကဲြျပားမႈကို အေထာက္အကူျပဳဖုိ႕ ေတာင္းပန္ခန္းမွာ အစၥေရးက စပိုင္ဒါပင့္ကူေတြဟာ သားေမြးမႈကို ထက္ျမက္စြာလုပ္ေနၾက
(ညက ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ခုႏွစ္လႊာတိတိပရိုဂရမ္ရတယ္)
ပါကစၥတန္က Nazir Mirani က မ်က္ကန္းေ၀လငါးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္လာတာ မ်ဳးိဆက္(၃) ဆက္ရွိခဲ့ၿပီ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ သဘာ၀အေပၚခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို မ်ဳိးဆက္မ်ားစြာ ထိန္းသိမ္းခဲ့ ၿပီ မဟုတ္လား
(ညက ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ခုႏွစ္လႊာတိတိပရိုဂရမ္ရတယ္)
ငွက္မေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ ငွက္ထီးတစ္ေကာင္ထက္ ပိုပိုၿပီး မိတ္လိုက္လဲဆုိတာ သုေတသနလုပ္ေနၾကၿပီ
ငွက္ထီးေတြကေရာ . . . . . .?
(ညက ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ခုႏွစ္လႊာတိတိပရိုဂရမ္ရတယ္)

ၿငိဏ္္းေ၀

လက္ခုပ္သံ  

Posted by IDEA MAGAZINE



လက္ခုပ္သံ

(၁)
ကားလမ္းတစ္ဘက္ကလက္ခုပ္သံဖ်ဳိးဖ်ဳိးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ၾကားရသည္။
ထုံးစံအတုိင္းဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္ေလ့မရွိ။
ႀကီးက်ယ္သည္ေတာ့မဟုတ္။
ကၽြန္ေတာ့္တြင္အမည္ရွိသည္။
လက္ခုပ္သံသည္ ကၽြန္ေတာ့္အမည္မဟုတ္။
လက္ခုပ္သံသည္ ကၽြန္ေတာ္ပ်ာပ်ာသလဲထထူးရမည့္ ကၽြန္ေတာ့္ Boss၏ ငွက္ဆုိးထိုးသံမဟုတ္။
လက္ခုပ္သံသည္ ကၽြန္ေတာ့္အားႏွဖါးႀကိဳးရန္အၿမဲတမ္းအဆင့္သင့္ျဖစ္ေနတတ္သည့္ခ်စ္သူ၏ပ်ားရည္စိမ္ထားေသာ ၿပံဳးရယ္သံမဟုတ္။
လက္ခုပ္သံသည္မေကာင္းမႈတစ္ခုအားမီးညွိရန္ဓါတ္ေငြ႕မီးျခစ္ကိုဖိျခစ္လို္က္သည့္ လွ်ဳိ႕၀ွက္ထား ေသာအံႀကိတ္သံမဟုတ္။
လက္ခုပ္သံသည္ဂြာတာနာမိုအက်ဥ္းစခန္း၏နာက်င္ေလးလံေနေသာပင္မတံခါးဖြင့္သံ၊ပိတ္သံမဟုတ္။
ေသခ်ာသည္ကေတာ့
လက္ခုပ္သံသည္ဘယ္အခ်ိန္ၾကားၾကားလဲြမွားရန္မရွိသည့္မုိးထစ္ခ်ဳန္းသံ၊ထူးျခားေသာအသံရွင္တမ်ားျဖစ္သည့္ ဦးေက်ာက္လုံး၊ ဦး၀င္းဦး၊ ေက်ာ္ဟိန္း၊ ေဇာ္၀မ္း၊ မုိက္ကယ္ဂ်က္ဆင္၊ စီလုိင္းဒီယြန္၊ ေမာင္ေၾကးမုံ၊စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္၊ရာဇာေန၀င္း၊ အာမီနမ္၊ေလးျဖဴ၊ေဇာ္၀င္းထဋ္၊ ဒိုးလုံး၊ ဂရင္းေဒး၊ ျဖဴ ျဖဴေက်ာ္သိန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘႀကီးေထာ္လာဂ်ီတုိ႕၏အသံမ်ားမဟုတ္။
ထုို႕ေၾကာင့္
ကားလမ္းတစ္ဖက္က လက္ခုပ္သံမ်ားသည္
ကားလမ္းတစ္ဖက္မွကၽြန္ေတာ့္လွမ္းလက္စေျခလွမ္းမ်ားကိုတုန္႕ေႏွးရပ္တံ့သြားေစရန္ဆဲြေဆာင္ ႏုိင္စြမ္းမရွိခဲ့ပါ။
သို႕ေသာ္
ထုိလက္ခုပ္သံသည္ သူရည္ရြယ္ရာသူတစ္စုံတစ္ဦးလွည့္မၾကည့္မခ်င္းရပ္နားမည့္ပုံမေပၚပါ။
ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊ ……..ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊ …….ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊ ……….
ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွလူမ်ားကို အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္မိသည္။ အခ်ဳိ႕ကထုိလက္ခုပ္သံၾကားရာသို႕လွမ္း ၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း
အဆက္အစပ္မရွိသည္၌ လွမ္းလက္စေျခလွမ္းမ်ားကိုပုံမွန္ပင္ဆက္လ္ကေရြ႕လ်ားေနခဲ့ၾကပါ သည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွလမ္းေလွ်ာက္လာေနၾကေသာ သူတုိ႕ကိုငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိလိုက္ ပါသည္။
မည္သို႕မွမထူးျခား။
ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊ ….ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊ …….ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ေဖ်ာက္၊ ……..ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ်ားလား။
မုိက္မဲေသာအေတြးျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းအျခားသူမ်ားကို လက္ခုပ္တီးၿပီးေခၚတတ္သူ မဟုတ္။
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္၌စားသုံးသူအခ်ဳိ႕က စားပဲြထုိုးလူငယ္ေလးမ်ားကို လက္ခုပ္သံ၊လက္ေဖ်ာက္တီး သံ၊စုတ္ထုိးၿပီးေခၚသံတုိ႕ျဖင့္ ေခၚငင္ဆက္ဆံခဲ့ၾကရာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာၾကားထဲမွ မဆီမဆုိင္ မ်က္ႏွာ၀င္ပူေနတတ္သူျဖစ္သည္။
ေျပာရလွ်င္
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူမ်ားကိုလက္ခုပ္သံျဖင့္မေခၚတတ္သလုိ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလက္ခုပ္သံျဖင့္ ေခၚ ပါကလည္း အသိအမွတ္ျပဳျခင္းမရွိခဲ့ပါ။
တစ္ခုေျပာျပထားစရာရွိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးဆန္ဆန္ Taxi မရွိပါ။
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနေသာလမ္းမေတာ္လမ္း လမ္းမေပၚတြင္လည္း ျမင္း . .အစရွိေသာသတၱ၀ါတုိ႕ ကိုအသုံးျပဳေသာယာဥ္မ်ား ငွားရမ္းစီးနင္းျခင္းကိုလည္းခြင့္ျပဳမထားပါ။
ထုိ႕ေၾကာင့္
အငွားယာဥ္တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊
ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွသြားလာေနၾကေသာ၊ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွ သြားလာေနၾကဆဲ ပုဂိဳလ္မ်ားကိုေသာ္ လည္းေကာင္း
ထုိလက္ခုပ္သံကအဆက္မျပတ္ေခၚငင္၊ အဆက္အသြယ္ျပဳေနသည္မဟုတ္ပါက …….
ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊ . . ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊ …… ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ေဖ်ာက္၊…….။

(၂)
ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊ …….. ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊ ……… ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊………….
ကၽြန္ေတာ္လွမ္းၾကည့္လိုက္မိပါသည္။
ေျခလွမ္းမပ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္မိပါသည္။
လွမ္းလက္စေျခလွမ္းကိုအသာရပ္လုိက္ၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္မိပါသည္။
(ရုတ္တရက္ရပ္လိုက္ပါက ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွလူမ်ားကၽြန္ေတာ့္ကို၀င္တုိက္မိမည္ျဖစ္ပါသည္။)
လက္ခုပ္တီးေနသူသည္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေရွ႕တြင္ရပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
ရာဇာကေဖးျဖစ္သည္။ေခြးေျခပုကေလးမ်ားတြင္လက္ဖက္ရည္ထုိင္ေသာက္ေနသူအခ်ဳိ႕ရွိေန သည္။
ထုိသူကေတာ့ ထုိဆုိင္ေရွ႕တြင္ရပ္ၿပီးအားရပါးရလက္ခုပ္တီးေနဆဲ။
ပဲြလမ္းတစ္ခုခုတြင္ ပရိသတ္က ႏွစ္သက္၍လက္ခုပ္တီးအားေပးသံႏွင့္မတူ။
သူ႕အသိတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေတြ႕လိုက္ရ၍၀မ္းသာအားရလက္ခုပ္တီးေခၚေနဟန္။
ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊ …… ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊ …….. ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ေဖ်ာက္ ေဖ်ာက္၊ ………
သာမန္လူတစ္ေယာက္၏ဟန္ပန္အတုိင္းပင္။ သူ႕အလုပ္ကို သူကိုယ္တိုင္ယုံၾကည္မႈႏွင့္ေဆာင္ ရြက္ေနသူတစ္ဦးပုံ။
သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ခင္မင္ရင္းစဲြမရွိပါ။
သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မည္သို႕မွပါတ္သက္ျခင္းမရွိေၾကာင္းေထာက္ခံေပးမည့္ရပ္ကြက္လူႀကီးရွိပါ သည္။
သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတိတ္၊ပစၥဳပၸန္၊အနာဂတ္ပုံရိပ္ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားမရွိေၾကာင္း ပန္းခ်ီ ဦးေက်ာ္ေသာင္းက၀င္ေရာက္ေျပာဆုိေပးရန္အသင့္ျဖစ္ပါသည္။
သူသည္ မည္သူ႕ကိုမွ်ေခၚေနသည္မဟုတ္။ (သူ႕အေတြးထဲတြင္ေတာ့ သူေခၚသည့္သူသည္ အခိုင္ အမာရွိခ်င္ရွိေနပါမည္။)
ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သူလက္ခုပ္တီးေခၚေနသည့္သူသည္
ယခုအခ်ိန္ …၊ ယခုလမ္းေပၚတြင္ လုံး၀ရွိမေနျခင္းပင္။
လူအမ်ားက သူ႕ကိုအာရုံစိုက္လာေစရန္ႀကိဳးစားေနဟန္လည္းမတူပါ။
တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုလွည့္ဖ်ားရန္၊ သို႕မဟုတ္ ေစာ္ကားရန္ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိေနပုံလည္းမရ။
သူ႕ကိုကၽြန္ေတာ္တို႕ၿမိဳ႕သားအခ်ိဳ႕ကသိသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ၿမိဳ႕ကေလးသို႕သူေရာက္လာသည္မွာသိပ္မၾကာေသး။
တစ္ခ်ိန္က ဘယ္လိုေလကိုရွဴၿပီးဘယ္လုိအသက္ရွင္ခဲ့သည္မသိ။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ေျပာျပဖူးသည္ကေတာ့
တစ္ေနရာရာတြင္ ခဏရပ္မည္။
သူ႕မ်က္စိႏွင့္သာျမင္ႏုိင္သူတစ္ဦးဦးကိုလက္ခုပ္တီး၍ေခၚေနမည္။
အနည္းငယ္ၾကာလွ်င္ေတာ့ သူ႕လက္ခုပ္သံကိုရုတ္သိမ္းရင္း၊ေခါင္းခါရမ္းရင္း ေရြ႕လ်ားထြက္ခြာ သြားေလ့ရွိသည္ဟု ဆုိၾကပါသည္။

(၃)
လက္ခုပ္သံအေရာင္းအ၀ယ္ကိုလုပ္သူမ်ားရွိပါက ကၽြန္ေတာ္တို႕ၿမိဳ႕ကေလးသို႕လႊတ္လိုက္ပါ။
ေနာက္တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ခန္႕ေတာ့ သူရွိေနဦးမည္ထင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုမေခၚသည့္အသံကိုၾကားမိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ႏွင့္မသက္ဆုိင္သည့္အေျခအေန၌ ကၽြန္ေတာ္ရပ္တံ့ခဲ့မိပါသည္။
မိတ္ေဆြ …….
လက္ခုပ္သံကိုၾကားေနဆဲလား။
ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊ …… ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊ ……. ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊ ………။
ႏုိင္မြန္ေအာင္သြင္

ႏွစ္ပတ္အလို  

Posted by IDEA MAGAZINE


(ယခင္လမွအဆက္)

ႏွစ္ပတ္အလို THE TWO WEEKS NOTICE

စက္ရုံထဲတြင္ အလုပ္သမားမ်ား၏ ေအာ္ဟစ္သံ၊ ေတာင္းဆုိသံတုိ႕ျဖင့္ ဆူညံေနသည္။ သီဟလတ္သည္ ကားကိုအျပင္းေမာင္း၍ စက္ရုံထဲက ရုံခန္းေရွ႕တြင္ တုန္႕ကနဲရပ္လိုက္သည္။ ျပင္းထန္ေသာအရွိန္ကို တုန္႕ကနဲရပ္လိက္ေသာေၾကာင့္၊ ကားဘီးသည္ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ဒရြတ္တုိက္ဆဲြလိုက္သလုိျဖစ္သြားၿပီး၊ ကားေနာက္ဘက္တြင္ ဖုန္မ်ားအလုံးလုိက္ဖြင့္တက္လာ သည္။ စက္ရုံတစ္ခုလုံးမွ အလုပ္သမားမ်ားက “သီဟလတ္”ကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ဆူညံသံ မ်ားေျဖးေျဖးခ်င္းၿငိမ္သက္သြားသည္။ “သီဟလတ္” သည္ ကားေပၚမွ တည္ၿငိမ္စြာဆင္းလိုက္ၿပီး ေလွကားသုံးထစ္သာရွိေသာ ရုံးေလွကားထိပ္တြင္ ရပ္လိုက္သည္။ ေစာေစာက ဆူညံေနေသာ ေအာ္ဟစ္သံ၊ မေက်မနပ္ျမည္တြံေတာက္တီးသံမ်ားအားလုံး တိတ္ဆိတ္သြားၾကသည္။
အားလုံး၏မ်က္လုံးတို႕သည္ “သီဟလတ္” ဘာလုပ္မလဲ၊ ဘာေျပာမလဲဆုိသည္ကို ေစာင့္ ၾကည့္ေနပုံရသည္။
ထုိေစာင့္ၾကည့္ေနေသာမ်က္လုံးမ်ားကို “သီဟလတ္”၏ တည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္လုံးမ်ား ျဖင့္ ေအးေဆးစြာျပန္ၾကည့္ေနသည္။
ႏွစ္ဘက္စလုံးတိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။
သို႕ေသာ္ . . . .
ႏွစ္ဘက္စလုံး၏မ်က္လုံးမ်ားတြင္ အဓိပၸါယ္ေတြမ်ားစြာပါ၀င္ေသာ စကားလုံးမ်ားရွိေနၾက သည္။
“သီဟလတ္”၏မ်က္လုံးတြင္ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျခင္းႏွင့္ တစ္စုံတစ္ခုကို ႀကီးမားစြာဆုံးရႈံးသြားေသာအဓိပၸါယ္ကိုေဆာင္ေနသည္။
အလုပ္သမားမ်ား၏ မ်က္၀န္းသည္လည္း၊ “သီဟလတ္”၏ ခံစားမႈအတုိင္းရွိေနၾကပုံရ သည္။ ႏွစ္ဘက္စလုံး၏မ်က္လုံးမ်ားမွတဆင့္၊ ႏွလုံးသားမ်ားကို ထုိးေဖာက္၍ျမင္ေနရသည္။
တိတ္ဆိတ္ျခင္းတြင္အသံရွိပါသည္။
ထိုအသံသည္ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ေကာင္းလွပါသည္။
ထုိတိတ္ဆိတ္ျခင္းကို စတင္ဖ်က္ဆီးလုိ္ကသူမွာ . . . စက္ရုံမန္ေနဂ်ာ “ကိုဘေက်ာ္” ျဖစ္သည္။
“ကဲ . . ခင္ဗ်ားတုိ႕ ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ။ ဘာလုပ္ရမလဲ . . ဆုိတာကို၊ ေမးေလ . .ခုနေတာ့ ေအာ္ဟစ္ေနၾကၿပီးေတာ့၊ အခုေတာ့ ဘာမွမေျပာၾကဘူးလား . . . ေျပာၾကေလ။ ဘာလုိ႕ ပါးစပ္ ေတြပိတ္ေနၾကတာလဲ” . . . .။
ကိုဘေက်ာ္စကားေၾကာင့္၊ အလုပ္သမားအခ်ဳိ႕ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ “သီဟလတ္”သိလုိက္သည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကိုဘေက်ာ္သည္ ဒီလုိစကားမ်ဳိးမေျပာသင့္ေပ၊ ကိုဘေက်ာ္သည္၊ သူ႕လူကုိယ့္ဘက္သားလုပ္၍ ပဲြဆူေအာင္ဆြေနမွန္း။ သီဟလတ္သိလုိက္ သည္။
ဒါဆုိ . .အရက္မူးေနေသာ ကိုကိုႀကီးကိုလည္း ပို၍ေသြးဆူေအာင္ သူပဲ“ဆြ”တာ ျဖစ္လိမ့္ မည္ဟု သေဘာေပါက္သြားသည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ . . . “သီဟလတ္”က အတက္ႏုိင္ဆုံးတည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစား၍ေျပာလုိက္ သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ . .ခင္ဗ်ားတို႕ရင္ထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနသ လဲ။ ဘာေတြကိုေတြးၿပီး၊ ဘာေတြကို စိုးရိမ္ပူပန္ေနမလဲဆုိတာ ခင္ဗ်ားတို႕ကို ျမင္ရုံနဲ႔သိပါတယ္”
“အဲဒီလိုပဲ . . . ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွာ ဘာေတြရွိေနမလဲဆုိတာကိုလည္း ခင္ဗ်ားတုိ႕ျမင္ၾက မွာပါ၊ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုေလာက္ေမးခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေဖေဖရွိစဥ္ကတည္းက၊ အခုခ်ိန္ထိ၊ ေဖေဖေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေၾကာင့္၊ ခင္ဗ်ားတို႔နစ္နာတာ၊ ဆံုးရႈံးတာတစ္ခုခုရွိဖူးပါ သလား”
အလုပ္သမားမ်ားအခ်ဳိ႕ ေခါင္းငုံ႕သြားၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က . . .သက္ျပင္းခ်ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ က ေခါင္းေမာ့၍ ဘာမွမရွိေသာ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေနသည္။ အခ်ဳိ႕က သူမ်ားမ်က္ႏွာမ်ား ကို လိုက္ၾကည့္ေနသည္။ အတန္ၾကာေတာ့မွ အသက္အႀကီးဆုံးျဖစ္သူ ဦးလွေမာင္ထ့မွ အသံ ထြက္လာသည္။
“မရွိခဲ့ပါဘူးကြယ္”တဲ့။
သီဟလတ္ဆက္ေျပာသည္။
“မရွိပါဘူးကြယ္ . . အခုကိစၥက . . ဘယ္လုိေျပာရမလဲ . . ”
သီဟလတ္က လက္ျဖင့္တားရင္း၊ ဆက္ေျပာသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာရမွာ အားနာေနတယ္လို႕ထင္ပါတယ္။ အဲဒါဆုိ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပမယ္၊ အားလုံးကိုယ္စားကၽြန္ေတာ္ပဲ ေျပာျပပါမယ့္”
“ကဲ . .အခုဆုိရင္ Export ကို အားကိုးေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းႀကီးဟာ စီးပြားေရးပိတ္ဆုိ႕မႈေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြက လက္မခံေတာ့ဘူးဆုိရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾက မလဲ . . . .”
ဒီစက္ရုံႀကီးကို မီွခိုေနရတဲ့အလုပ္သမားေတြအားလုံးနဲ႔ အဲဒီအလုပ္သမားေတြရဲ႕ မိသားစု ေတြအတြက္ ဘယ္လုိစဥ္းစားေပးမလဲ . . . .
တျခားလုပ္ငန္းတစ္ခုေျပာင္းဖုိ႕ဆုိတာကလည္း ခ်က္ခ်င္းႀကီးမျဖစ္ႏုိင္ေတာ့၊ ဒီၾကားထဲမွာ မိသားစုေတြရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး ဘယ္လိုရပ္တည္ၾကမလ . . . .ဲ
အဲဒီအေျပာင္းအလဲကာလအတြက္ အရင္းအႏွီးက ဘယ္မွာလဲ
ဘဏ္မွာေပါင္ထားတဲ့စက္ရုံႀကီးကိုေတာင္ မေရြးႏုိင္တဲ့အေျခအေနကိုေရာက္ေနတဲ့ အလုပ္ရွင္ကို ခင္ဗ်ားတုိ႕ဘယ္လိုယုံၾကည္ရမလဲ
အဲဒီလိုေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ . . .ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကိုေမးခ်င္ေနတာမဟုတ္လား”
(အလုပ္သမားမ်ားအားလုံးတိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။)
“သီဟလတ္” ကပဲ ဆက္ေျပာသည္။
“အဲဒီေမးခြန္းေတြကို အခုပဲ ကၽြန္ေတာ္ေျဖပါ့မယ္။
ခင္ဗ်ားတုိ႕အားလုံးဟာ . . . အခုေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္အထိ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕မိသားစုရဲ႕ စီးပြား ေရးကိုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကတဲ့သူေတြဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ . . ခင္ဗ်ား တုိ႕မိသားစုေတြရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မိသားစုက ျပန္ၿပီးေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ ဆုိတာနားလည္ပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးျဖစ္လာႏုိင္တဲ့ . . အဆုိးဆုံးအေျခအေနတစ္ခုကို သြားၾကည့္လိုက္ၾကရေအာင္ . . .အဲဒါဟာ ဘာျဖစ္မလဲဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လည္ပတ္လာတဲ့ဒီစက္ရုံႀကီးကို ပိတ္လုိက္ရၿပီဆုိပါေတာ့၊ အဲဒီ့အေျခအေနမွာေတာင္ ၀န္ထမ္းအားလုံးကို တစ္ေယာက္သုံးခစာ ႏႈန္းေပးဖို႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အခုစီးေနတဲ့ကား၊ ေနေနတဲ့အိမ္ေတြကို ေရာင္းၿပီးေပးမယ္ ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ့္ . . . အသက္ကို အေပါင္ထားၿပီး၊ အားလုံးကိုကၽြန္ေတာ္ကတိေပးပါ တယ္။
ဒါဟာ . . . . . .
ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ေဖေဖကိုခ်စ္တဲ့အလုပ္သမားေတြအတြက္ ေဖေဖကခ်စ္တဲ့ သူအလုပ္ သမားေတြအတြက္ . . .ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေပးဆပ္မႈပါပဲ”
အလုပ္သမားေတြအားလုံး သီဟလတ္ကို မမွိတ္မသုန္၊ တအံ့တၾသၾကည့္ေနၾကသည္။ ဘာသံမွမၾကားေအာင္ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ ထုိစဥ္ အဘဦးလွေမာင္ထံမွ လက္ခုပ္သံေခ်ာက္ ကပ္ကပ္ကို စတင္ၾကားရသည္။ ထုိ႕ေနာက္ . .လက္ခုပ္တီးရန္ သတိရသြားမိၿပီး၊ အားလုံး၊ လူတုိင္း၊ တစ္ေယာက္မက်န္၊ တီးလိုက္ေသာလက္ခုပ္သံသည္ သီဟလတ္ခႏာကိုယ္ထဲအထိ၊ စီး ၀င္တုန္ခါသြားၿပီး၊ ၾကက္သီးမ်ားတဗ်န္းဗ်န္းထကာ၊ သီဟလတ္ပါးျပင္ေပၚသို႕ . . .မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနသည္။
ရင္ထဲမွာ ၀မ္းသာမႈေတြေရာ၊ ၀မ္းနည္းမႈေတြပါ၊ ေရာျပြမ္းေနသည္။ သီဟလတ္၏ ဆုပ္ထားေသာလက္မ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။
မိုးရာသီ၏ေကာင္းကင္ေပၚတြင္ တိမ္ဖုံးေနေသာ ေနမင္းႀကီးသည္ပင္ လက္ခုပ္သံေၾကာင့္ တိမ္မ်ားလြင့္စင္၍ ေလာကႀကီးအားေကာင္းခ်ီးေပးရန္၊ အလင္းျပဴၿပီး၊ ခပ္က်ဲက်ဲေလးပင္ ပူေန သလားဟု ထင္ရေလသည္။
အလုပ္သမားေတြထဲမွာ အသက္အႀကီးဆုံးျဖစ္ေသာ ဦးလွေမာင္ႀကီးသည္ မ်က္ရည္မ်ား ၀ိုင္းေနသည့္မ်က္လုံးႀကီးျဖင့္ “သီဟလတ္”ကိုၾကည့္ရင္း သာဓု . . သာဓု . .သာဓု . . ပါးစပ္က ေခၚ၍ လက္အုပ္ခ်ီေနရွာေလေတာ့သည္။
*****
“အေဖ . . . . .
မ်က္ရည္က်တာကို အေဖမႀကိဳက္ဘူးဆုိတာ
ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္အေဖ၊
အခု ကၽြန္ေတာ္က်တဲ့မ်က္ရည္ဟာ . . . .
အေဖခ်စ္တဲ့ အေဖ့အလုပ္သမားေတြရဲ႕ လက္ခုပ္သံနဲ႔
သြန္းလုပ္ထားတဲ့ မ်က္ရည္ေတြမို႕
က်ခြင့္္ေပးပါ “အေဖ” . . . . . . ”
*****
အခန္းစဥ္(၃)
ကေလးတစ္ေယာက္
ေရကန္ထဲက လမင္းကို
လိုခ်င္လြန္းလို႕ . . .
လက္ခုပ္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ဖမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ . . . .
လမင္းဟာ လက္ခုပ္ထဲကိုေရာက္လာတယ္။
တကယ္တမ္းဖမ္းဆုပ္လိုက္တဲ့အခါ . . .
လမင္းဟာ လက္ခုပ္ထဲက . . . .
ခုန္ခ်၊ ထြက္ေျပးသြားတယ္။
…………………….
ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ . . . “သီဟလတ္” ျဖစ္ခဲ့ပါလွ်င္
လမင္းသည္ “ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္” ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
Chanceller “အဓိပတိ” ဘဏ္၏ရုံးခန္းသည္ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လြန္းလွသည္။
ထုိဘဏ္၏ဥကၠ႒ဧည့္ခန္းထဲတြင္ “သီဟလတ္” ခံစားေနရသည္။ သူတို႕မိသားစု၏ ကံၾကမၼာသည္ ဘဏ္ဥကၠ႒ဦးႀကီးျမင့္ကိုယ္စား၊ ယာယီဥကၠ႒ေနရာကို တာ၀န္ယူထားေသာ “အဓိပတိ”၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပၚမူတည္ေနသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ခန္႕က ဒီရုံးခန္းအတြင္းသို႕ ကိုကိုႀကီးေရာက္လာခဲ့ဖူးသည္။ အဓိပတိ သည္ “ႏွစ္လည္အစည္းအေ၀းလုပ္ေန၍မေတြ႕ႏုိင္” ဟူေသာ ျငင္းပယ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေခါင္းမာ၍ ကၽြတ္ဆပ္ဆပ္ႏုိ္င္ေသာကိုကိုႀကီးက “အဓိပတိ” ႏွင့္ မေတြ႕ရလွ်င္ မျပန္ဘူးဟု ဇြတ္ေပ၍ထုိင္ေန ခဲ့သည္။ “အဓိပတိ”၏ ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ မေက်မလည္ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး၊ ကိုကိုႀကီးကို လုံၿခံဳေရးမ်ားက အတင္းဆဲြထုတ္သြားခဲ့သည္အထိ၊ ဒီေနရာမွာ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ကိုကိုႀကီးက ႏွစ္ပတ္အတြင္း “ေမေမ” သာ တစ္စုံတစ္ခုျဖစ္သြားခဲ့လွ်င္ ယခုကဲ့သို႕ျပဳမူျခင္းအတြက္၊ “အဓိပတိ” အားသတ္မည္ ဟု ႀကိမ္းေမာင္းခဲ့သည္။ တစ္ခုသက္သာသြားသည္မွာ ကိုကိုႀကီး၏ေဒါသအေလွ်ာက္ မိသားစု “ေဇာ” ျဖင့္ ျပဳမူေျပာဆုိခဲ့သည္မ်ားကို၊ “အဓိပတိ”တို႕ဘက္မွ ဥပေဒအတုိင္း အေရးမယူခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အေရးယူခဲ့ပါက တစ္ပူေပၚ ႏွစ္ပူဆင့္ဆုိသလုိ၊ ကိုကိုႀကီးလည္းအခ်ဳပ္ထဲေရာက္၊ “သီဟလတ္” လည္းရုံး “ဂါတ္” ေရာက္ျဖစ္ၾကလိမ့္မည္။ ထုိသုိ႕ မလုပ္ျခင္းအတြက္ပင္ “အဓိပတိ” တုိ႕အား ေက်းဇူးတင္ရမလိုျဖစ္ေနသည္။
ကိုကိုႀကီးအေၾကာင္းကို “သီဟလတ္”သိသည္။
သူသည္ေျပာလွ်င္၊ ေျပာသည့္အတုိင္းလုပ္တတ္သည္။
သူသည္ . .ဘဲြ႕ရပညာတတ္တစ္ေယာက္မဟုတ္ . . .။
ဆင္ျခင္တုန္တရားနည္းပါးသည္။ ေဒါသႀကီးသည္ . . .။
တုံ႕ျပန္မႈလွ်င္ျမန္သူျဖစ္သည္။
စကားသိပ္မေျပာတတ္။
ထိုေၾကာင့္ . . .ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္ သီဟလတ္ကိုယ္တုိင္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုကိုႀကီး လုပ္သြားေသာျပႆနာမ်ားကို သီဟလတ္လုိက္ရွင္းရျခင္းအတြက္ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေတာ့ ေခ် . . . . . ။
*****
“သီဟလတ္” အေတြးမဆုံးခင္မွာဘဲ “အဓိပတိ” ဧည့္ခန္းထဲသို႕၀င္လာသည္။
“အဓိပတိ”သည္ ၾကည့္ေကာင္းေသာအရပ္အေမာင္းရိွသည္။
ၾကည္လင္ေသာမ်က္ႏွာရွိသည္။ မျဖဴလြန္း၊ မညိဳလြန္းေသာ အသားအေရရွိသည္။
အဓိပတိ၏မ်က္လုံးသည္ လွ်ဳိ႕၀ွက္နက္နဲေသာအဓိပၸါယ္ကိုေဆာင္ေနသည္။
စကားေျပာပုံမွာ ေျပျပစ္၍ညင္သာသည္။
“ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့ . . .ဘဏ္ဥကၠ႒တစ္ေယာက္ရဲ႕သား ႏုိင္ငံျခားမွာဘဲြ႕ယူလာတဲ့သူ ေရႊလင္ဗန္းနဲ႔အခ်င္းေဆးလာတဲ့သူပဲ . . ဒီလိုပဲျဖစ္ရမွာေပါ့” ဟု သီဟလတ္ေတြးေနမိသည္။
အဓိပတိက သီဟလတ္နားသို႕ေလွ်ာက္လာၿပီး “ကၽြန္ေတာ္အဓိပတိ”ပါ ဟုေျပာရင္း လက္ကမ္းေပးသည္။
“သီဟလတ္”ကလည္း သြက္လက္ေဖာ္ေရြစြာျဖင့္ လက္ျပန္ကမ္းရင္း၊ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္ လိုက္ၾကသည္။
“ကၽြန္ေတာ္သီဟလတ္ပါ”
အဓိပတိက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဆက္တီခုံေပၚတြင္ထုိင္လုိက္ၿပီး။
“မေန႕ကကိစၥအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး”
“ခင္ဗ်ားနဲ႔ဘာေတာ္လဲမသိဘူး၊ ၾသရသဆုိတဲ့လူေလ . . .”
သီဟလတ္ကျပန္ေျပာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္အကိုအရင္းပါ . . . အခုကၽြန္ေတာ္လာတာလည္း အဲဒီကိစၥကတစ္ခုပါပါတယ္
ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥကႏွစ္ခုပါ၊ ပထမကိစၥက ကၽြန္ေတာ္အစ္ကိုၾသရသရဲ႕လုပ္ရပ္အတြက္ လာေတာင္းပန္တာပါ”
အဓိပတိက ……..
OK . . . အဲဒီကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္ေမ့ထားလိုက္ပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဘယ္တုန္းကမွ အဲဒီကိစၥ မျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး၊ ကိုၾသရသလည္းကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ဘယ္တုန္းကမွ မလာခဲ့ဘူးလို႕ မွတ္ထားလိုက္ ပါ။
“ေနာက္ကိစၥတစ္ခုဆက္ေျပာပါ”
“သီဟလတ္”သည္ အဓိပတိ၏အေျပာအဆုိ ပါးနပ္ပုံကိုစိတ္ထဲက က်ိတ္၍ခ်ီးက်ဴးမိရင္း သီဟလတ္စကားကိုဆက္လိုက္သည္။
“ဘဏ္ေခ်းေငြအတြက္ . . .ကၽြန္ေတာ္တို႕စက္ရုံကိုျပန္ေရြးဖို႕ . . .(Extention) အခ်ိန္တုိး ေပးဖို႕ ကိစၥေလးပါ အဓိက ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေမေမရဲ႕က်န္းမာေရးပါ”
“အဲဒီအတြက္ . . .. ”
သီဟလတ္စကားမဆုံးခင္မွာဘဲ အဓိပတိက စကားကို၀င္ျဖတ္လုိက္သည္။
“အဲဒီကိစၥအတြက္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႕စက္ရုံ file ကိုလည္း ၾကည့္ၿပီး ပါၿပီ။ အခ်ိန္ကလည္း သုံးႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီ၊ ျပန္ေရြးဖို႕ႏုိ္႕တစ္စာပို႕တာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ရွိသြားၿပီ အခုတႀကိမ္ကေတာ့. . .ဒါရိုက္တာဘုတ္အဖြဲ႕ရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္အရ . . . ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္စာပို႕ လုိက္ရတာပါ . . အဲဒီအတြက္ ၀မ္းနည္းပါတယ္”
အဓိပတိ၏ေလသံသည္ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္လြန္းလွသည္၊ တရားသူႀကီးတစ္ဦး၏ စီရင္ ခ်က္ခ်ေသာ ေလသံမ်ဳိးႏွင့္တူလွသည္။
သီဟလတ္ကျပန္ရွင္းျပသည္။
“အရင္အႀကိမ္ေတြ ႏုိ႕တစ္စာပို႕တုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေဖေဖရဲ႕ က်န္းမာေရးကိုလု ေနရတဲ့အေျခအေနမို႕ပါ . . .ဒါေပမယ့္လည္း . . .မရခဲ့ပါဘူး
ေနာက္ဆုံးေတာ့ . . .
ေဖေဖ့ကိုလက္လႊတ္လိုက္ရတာပါပဲ”
“ေဖေဖကိစၥၿပီးလို႕မွမၾကာပါဘူး၊ ေမေမလည္းေမေမ့စိတ္နဲ႔အိပ္ရာထဲလဲေတာ့တာပါပဲ။ အခုလဲ . . . ေမေမ့ကိုေဖေဖ့လုိမဆုံးရႈံးရေအာင္ႀကိဳးစားေနရလို႕ . . . အခုလိုေနာက္က်ေနရတာ ပါ . . .”
သီဟလတ္စိတ္ထဲမွာ ေျပာရင္းငိုခ်င္လာသည္။ သူစိမ္းေယာက်္ားေရွ႕မွာ ေယာက်္ားတန္မဲ့ မ်က္ရည္က်မွာကို မလုိလားသျဖင့္ အတတ္ႏုိင္ဆုံးထိန္းထားရင္း . . .
“ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို ဒီက . ..ဒါရိုက္တာ္ႀကီးလဲ မိခင္ျခင္းကိုယ္ခ်င္းစာလို႕ရမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္၊ နာလည္းေပးႏုိင္မယ္လို႕လဲ ထင္ပါတယ္”
အဓိပတိသည္ သီဟလတ္ေျပာေနခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္လုံး ေသခ်ာစူးစိုက္စြာနားေထာင္ေနၿပီး သီဟလတ္စကားဆုံးေတာ့မွ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကိုခ်ရင္း . . . .
“ေအးဗ်ာ . . .ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး”
“ေလာကမွခ်စ္သူမရွိဘဲ ေသဆုံးသြားတဲ့လူေတြအမ်ားႀကီးရွိေပမယ့္ အေမမရွိဘဲေမြးလာ တဲ့သူရယ္လို႕မရွိပါဘူး၊
အေမမသိဘဲ ေမြးလာတဲ့သူသာရွိပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ . ..ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ခ်င္း စာေပးလို႕ရပါတယ္”
အဓိပတိေျပာရင္း မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး။
“ဒါေပမယ့္ဗ်ာ . . . ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေယာက္ထဲ ခင္ဗ်ားကိုနားလည္ေပးလို႕ရေပမယ့္၊ ဆုံး ျဖတ္ခ်က္ကိုေတာ့၊ ဒါရိုက္တာအဖဲြ႕က ခ်ထားတာမို႕လို႕၊ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာတစ္ခုထဲနဲ႔ေတာ့ ျပင္လို႕ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ထပ္အစည္းအေ၀းလုပ္တဲ့အခါက်မွ ကၽြန္ေတာ္တင္ျပလို႕ရမွာပါ။ ေလာေလာဆယ္အေျခအေနကေတာ့ ပထမခ်မွတ္ထားတဲ့ အစည္းအေ၀းဆုံးျဖတ္ခ်က္က အတည္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အႀကံေပးခ်င္တာက ခင္ဗ်ားတုိ႕တစ္ေနရာရာက ေငြလွည့္ၿပီး ခဏျပန္ေရြးထားလိုက္ပါ၊ ေနာက္ေတာ့မွ ဘဏ္မွာျပန္ေပါင္ၿပီး၊ အဲဒီေငြကိုျပန္ဆပ္လိုက္တာ အဆင္ေျပဆုံးျဖစ္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္္”
“ဒါ . . .ေလာေလာဆယ္ကၽြန္ေတာ္ဘက္က ကူညီႏုိင္တဲ့ . . အေျခအေနပါပဲ။
အဲဒီထက္ပိုၿပီး . . .ကၽြန္ေတာ္မကူညီႏုိင္တာ ၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ . . . .”
“ဟီဟလတ္” ၏ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ အခုိးအေငြ႕အျဖစ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ ဆုိတာ ကို သိလိုက္ရသည္။ ရင္ထဲမွာ စစ္ကနဲနာက်င္သြားမိသည္။ ေမေမ့အတြက္ သူ . .လုပ္ေပးသင့္သ ေလာက္ မလုပ္ေပးႏုိင္တာကိုေတြးရင္ ၀မ္းနည္းမိသည္။ အဓိပတိကို ျပန္ေျပာစရာ စကားမရွိ သလို ျဖစ္ေနသည္။ ဒီထက္ေအာက္က်ဳိ႕ၿပီး ေတာင္းပန္လွ်င္လည္း ဘာမွထူးမည္မဟုတ္မွန္းကို သီဟလတ္တြက္ဆတတ္သည္။ သီဟလတ္သည္ သူ႕ကိုယ္သူတည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းရင္း၊ အဓိပတိရင္ထဲမွာစဲြက်န္ေနမည့္စကာတစ္ခြန္းကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေျပာလိုက္မိသည္။ ထိုစကး၏ ေနာက္ကြယ္မွာ အဓိပၸါယ္မ်ားစြာကိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းစဥ္းစားရင္း သူသေဘာေပါက္လိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။
“အခုလို . .အႀကံေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္၊ ကၽြန္တာ့္ကိုမကူညီႏုိင္တဲ့ အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုေတာ့ . . .ဆုေတာင္းခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္ ခ်ိန္မွာ ကိုအဓိပတိတုိ႕ မိသားစုလည္း အလားတူဒါမွမဟုတ္၊ အျခား အခက္အခဲေတြနဲ႔ ႀကံဳလာႏုိင္ ပါတယ္
အဲဒီလိုႀကံဳလာတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ . . . .
ကူညီခြင့္ရသူဟာ၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ပါေစလို႕ . . .ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ . . .ကၽြန္ေတာ္ကို သြားခြင့္ျပဳပါ . . .”
သီဟလတ္ . . အဓိပတိဘဏ္ဥကၠ႒အခန္းမွ ခပ္သြက္သြက္ထြက္လာခဲ့သည္။
ထုိစကားအတြက္၊ အဓိပတိမည္ကဲ့သို႕ခံစားရမည္ကို မသိခ်င္ေတာ့ေပ။
*****
သီဟလတ္၏စိတ္မ်ားသည္၊ သူစီးလာသည့္ဓာတ္ေလွကားကို တစ္ဆင့္ျခင္းနိမ့္က်သြား သလို ခံစားေနရသည္။
ေလာေလာဆယ္သီဟလတ္၏ရင္ဘတ္သည္ ဓါတ္ေလွကားတံခါးလို ႏွစ္ျခမ္းကဲြ၍ ထြက္ ေနေပသည္။
လမ္းမေပၚတြင္ လူစည္းကားရာအရပ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ လူစည္းကားခ်ိန္ျဖစ္ ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ လူမ်ားသည္ ပုရြက္ဆိတ္အုံလုိ၊ ပ်ားပန္းခတ္လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ အဲဒီလူေတြထဲက တစ္ေယာက္တေလမ်ား “သီဟလတ္” ရင္ထဲအပူကို ၿငိမ္းေပးႏုိင္မည့္သူ မရွိ ေတာ့ဘူးလားဟု ေတြးမိေနသည္။ သူ႕ကူညီႏုိင္မယ့္သူေရာ တစ္ေယာက္တေလမ်ားမရွိေတာ့ ဘူးလားဟု ေတြးမိေနသည္။ သူ႕ကိုကူညီႏုိင္မယ့္သူေရာ တစ္ေယာက္တစ္ေလမ်ားမရွိေတာ့ဘူး လားဟု ေတြးေနမိသည္။ သီဟလတ္ကားရပ္ထားရာ တစ္ဘက္ကားလမ္းသို႕ တစ္ဘက္ကား လမ္းသို႕ ကူးလာေနေသာ္လည္း သီဟလတ္သည္ စိတ္နဲ႔လူမကပ္ေတာ့ေပ။ ကားတစ္စီးသည္ ကားကို ဂရုမစုိက္ဘဲ လမ္းျဖတ္ကူးေနသည့္ သီဟလတ္ကို မတုိက္မိေအာင္ ဘရိတ္အုပ္ရင္း၊ သီဟလတ္ကို ပြစိပြစိျဖင့္ ေျပာသြားသည္ကိုပင္ သီဟလတ္မသိေတာ့ပါ။
ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့ပါ
သူသိခ်င္ေနတာက . . .
ဒီျပႆနာကိုဘယ္လုိရွင္းရမလဲဆုိတဲ့အေျဖကို . . .
ကႏာၱရထဲမွာေရငတ္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ . . .
ေရၾကည္တစ္ေပါက္ကိုတမ္းတသလို
တမ္းတေနမိေတာ့သည္
………..
******
ကားေစ်းေတြက်ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
ကားကုိရတဲ့ေစ်းနဲ႔ေရာင္းလိုက္ရသည္။
အိမ္ၿခံေျမေတြ အေရာင္းထိုင္းေနခ်ိန္မွာ . . .
ပဲြစားေတြကေတာင္ ဆက္သြယ္ၿပီး
၀ယ္ေရာင္းေတြလက္ထဲကို . . .
အဆမတန္ေစ်းခ်ၿပီး ေရာင္းရေတာ့မည္။
အဲဒီႏွစ္ခုေပါင္းရင္ေတာင္ စက္ရုံကိုျပန္ေရြးႏုိင္မည့္အေျခအေနမရွိေသး၊ ျပန္ေရြးႏုိင္လွ်င္ လည္း၊ ထုိစက္ရုံကထြက္သည့္အထည္မ်ားကို ယူမည့္သူမရွိစက္ရုံကိုျပန္ေရာင္းဖို႕ဆုိတာ၊ စီးပြား ေရးကပ္သင့္ေနခ်ိန္မွာ ၀ယ္သူကိုအလွယ္တကူရွာလို႕ ရႏုိင္မည္မဟုတ္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ . . . စက္ရုံကို အဆုံးခံလုိက္ရုံသာရွိေတာ့သည္။ အိမ္ႏွင့္ကားေရာင္းရေငြႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ားကို သုံးလခစာစီေပး၍ က်န္ေငြႏွင့္ အေမ့က်န္မားေရးအတြက္ ေဆးကုစရိတ္ျဖစ္ ဆုပ္ကိုင္ကာ ေနစရာအိမသစ္တစ္လုံးကိုလည္း ျပန္၀ယ္ရမည္။ ထုိအိမ္သစ္ကို အျခားဘဏ္တစ္ ခုတြင္ ထပ္ေပါင္၍ စီးပြားေရးအရင္းအႏွီးလုပ္ကာဘ၀ကိုအစမွ ျပန္လည္ထူေထာင္ရမည္။ အားလုံးထဲမွာ အေမ့အသက္ကိုေငြနဲ႔စက္၍ ေသမင္းလက္က လုယူဖုိ႕က ပိုအေရးႀကီးသည္။ သူ႕ တုိ႕ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္စလုံးေကာင္းေကာင္းနားလည္ထားၾကသည္။
ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္စလုံးတိုင္ပင္လုိက္ေသာအခါ . . .
ျပႆနာတစ္ခုေပၚလာခဲ့သည္။ အဲဒါကေတာ့ အိမ္ေရာင္းေသာအခါ ဂရန္သည္ အေမ့ နာမည္ေပါက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေမက ကိုယ္စားလွယ္လဲြစာ(သို႕မဟုတ္) အေမကိုယ္တုိင္ ထုိ စာခ်ဳပ္ေပၚတြင္လက္မွတ္ထုိးမွ တရား၀င္မည္ျဖစ္သည္။
အေဖ့လက္ထပ္ကတည္က အေဖေခါင္းခ်ခဲ့ေသာဒီအိမ္ႀကီးကို ေရာင္းခ်ရန္အတြက္ အေမ့ ကို မည္သူေျပာမည္နည္း။
မည္သို႕ေျပာရမည္နည္း . . ။
အေမကေရာ ဤကိစၥအတြက္ခံႏိုင္ရည္ရွိပါမည္လား . .. ၊
ႏွလုံးေရာဂါေၾကာင့္ စိတ္ထိခိုက္ၿပီး တစ္စုံတစ္ခုျဖစ္မွာကို စုိးရိမ္မိသည္ . . .။
ၿပီးေတာ့ . . . အဆုိးဆုံးက . . .
ေဖေဖရွာေဖြထားခဲ့ေသာ စီးပြားဥစၥာမ်ားကို သားသမီးမ်ားလက္ထက္က်ေတာ့မွ မတုိးတက္ လာသည့္အျပင္ ပို၍ ဆုတ္ယုတ္သြားပါကလားဟု အေမတစ္ေယာက္၏ အထင္ေသးျခင္းကိုခံရ မွာ . . . ကိုေတြး၍ ရွက္ေနမိသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေဖေဖေခါင္းခ်ခဲ့တဲ့ ဒီအိမ္ႀကီးမွာ ေဖေဖရဲ႕အေငြ႕အသက္တို႕ရွိေနေသးသည္ ကို ေမေမႏွေမ်ာရွာလိမ့္မည္။
စာရြက္စာတမ္း၊ မွတ္ပုံတင္ဌာနမွာအရာရွိ၊ ေရွ႕ေနတုိ႕သည္ သူတုိ႕၏တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရန္ေရာက္ရွိေနၾကသည္။ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္က အေမ့အနားတြင္ ရပ္ေနၾကသည္။ “အေမ”သည္ တုိက္ပုံအနက္ေရာင္၀တ္ထားသူကို ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ရိပ္မိပုံရ သည္။ ေဘးတြင္ထိုင္ေနေသာ စာရြက္စာတမ္း၊ မွတ္ပုံတင္အရာရွိ၏ တိုက္ပုံေပၚမွ အမည္ႏွင့္ ရာထူးေရးထားေသာ Name Plate ကို ၾကည့္၍ ခန္႕မွန္းေနပုံရသည္။ ကိုကိုႀကီးသည္ အေမ့ေခါင္း ရင္းရွိျပတင္းေပါက္မွ အျပင္သို႕ေငးၾကည့္ကာ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထားသည္။
“သီဟလတ္” သည္ အေမ့ေရွ႕တြင္ အျပစ္ရွိေသာတရားခံတစ္ေယာက္လုိ၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေရွ႕သို႕ခ်၍ ဘယ္ဘက္လက္ကို ညာဘက္လက္ကဆုပ္ထားၿပီး၊ အေမက သူ႕မ်က္ႏွာကို မျမင္ရ ေအာင္ ေခါင္းကိုငံုံ႕ထားသည္။
“ျမၾကာမႈံ” ကေတာ့ သူ႕ဆံပင္ရွည္မ်ားျဖင့္ မ်က္ႏွာကို တတ္ႏုိင္သမွ်ဖုံးအုပ္၍ ေခါင္းငုံ႕ထား သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ႕သည္ အေမ့မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္မွမၾကည့္ရဲၾကမည္ မထင္ပါ။
အေမ့သည္ ေခါင္းအုံးကိုေက်ာေနာက္တြင္ မီွ၍ထုိင္ရင္း သားသမီးမ်ား၏မ်က္ႏွာကို အကဲ ခတ္ေနသည္။ အေမ့ကုတင္ေပၚတြင္ special power ဟုေခၚေသာ အသင့္ရုိက္ၿပီး ကိုယ္စားလွယ္ လဲြစာႏွင့္ လက္မွတ္ထိုးရန္၊ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းရွိသည္။ အေမသည္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရး သားထားေသာ ထိုကုိယ္စားလွယ္လဲြစာကို ေကာက္ယူဖတ္ၾကည့္လုိက္ၿပီးေနာက္ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို နားလည္သြားသည္။
အေမသည္ေခါင္းကို ညင္သာစြာၿငိမ့္၍ ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကသူမ်ားကို အေမကပင္စ၍ ေျပာ သည္။
“ၾသ . . . ဒီအိမ္ႀကီးကိုေရာင္းရေတာ့မယ္ဆုိပါေတာ့ . . .”
အေမအသံသည္ တုိးတိတ္ညင္သာေသာ္လည္း၊ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္စလုံး၏ ရင္ကုိတုန္ ခါသြားေစသည္။ အေမကပင္ ဆက္ေျပာသည္။
“ပစၥည္းသခၤါရ၊ လူသခၤါရ . . တဲ့၊
ဘာမွ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မေနၾကနဲ႕၊ ဒါေတြအားလုံးဟာ ေသရင္ ဘယ္သူ႕ေနာက္မွပါမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းတို႕အေဖက လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အခုလုိေရာင္းႏုိင္ေအာင္လို႕ထားခဲ့တာ
အခု . . သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္အတုိင္းျပည့္သြားတာ”
ေမေမေျပာလုိက္ေသာစကားမ်ားကို ျမၾကာမႈံမခံစားႏုိင္ေတာ့ေပ။
ၾကည့္စမ္းပါဦး . . .၊ ေမေမက ကၽြန္မတို႕ထင္ထားသလို ဒီအိမ္ႀကီးကိုေရာင္းဖို႕ မေႏွာေမ်ာ တဲ့အျပင္၊ ကၽြန္မတုိ႕ကိုပါျပန္ၿပီး နားခ်ေနလိုက္တာ၊ ဒီလိုေရာင္းလို႕ရေအာင္ ေဖေဖက ထားခဲ့ တာတဲ့။
ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္ . . ၊
ကၽြန္မတင္မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုကိုႀကီးနဲ႔ကိုကိုေလးပါသိပါတယ္၊
ေမေမဟာ ေဖေဖကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲဆိုတာ အားလုံးသိပါတယ္။
ေဖေဖကိုယ္တုိင္စိုက္ခဲ့တဲ့ၿခံထဲက သစ္ပင္ေတြ . . .
ေမေမကႏွင္းဆီပန္းႀကိဳက္တတ္လို႕ ေမေမအိပ္ခန္းျပတင္းေပါက္ဖြင့္လုိက္ရင္ ျမင္ရမယ့္ ေနရာ မွာ . . .ႏွင္းဆီပန္းေတြကို ေဖေဖကိုယ္တုိင္စိုက္ေပးခဲ့တာပါ။
အခု . . .သားသမီးေတြ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႕၊ ေမေမ မႏွေမ်ာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေျပာေနတာပါ။
ေမေမ ဘယ္ေလာက္လွ်ိဳ႕၀ွက္တတ္တယ္ဆိုတာကုိ ေမာင္ႏွမအားလုံးသိၾကပါတယ္ . ..
ေဖေဖ့နဲ႔ပတ္သက္ရင္၊ မဂၤလာဦးပစၥည္းေလးကအစ ေဖေဖပတ္သြားတဲ့နာရီေလးအဆုံး အျမတ္တႏုိးသိမ္းတတ္တဲ့ေမေမဟာ . .
ဒီအိမ္ႀကီးကို မႏွေမ်ာဘဲေနပါ့မလား . . .
ဒီအိမ္ႀကီးမွာ . . . ေဖေဖအေငြ႕အသက္ေတြ . . .
ဒီအိမ္ႀကီးမွာ . . . ေဖေဖပုံရိပ္ေတြ
ဒီအိမ္ႀကီးမွာ . . . ေဖေဖဟာေမေမ့ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြ . . .
အို . . . ဒီအိမ္ႀကီးမွာ . . . .
ဒီအိမ္ႀကီးမွာ . . . . .
ျမၾကာမႈံထံမွ ရႈိက္သံတစ္ခ်က္ထြက္လာသည္။ ေမေမသည္ ျမၾကာမႈံစိတ္ႏုပုံကို သိ၍ ျမၾကာမႈံကို သူ႕အနားသို႕ေခၚ၍ ထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။ ျမၾကာမႈံက ေမေမ့ပုခုံးေပၚသို႕ေခါင္းမီွ၍ မ်က္ႏွာကို ဖြက္ၿပီး ႀကိတ္ရႈိက္ေနသည္။ ေမေမသည္ ျမၾကာမႈံ၏ ဆံစကေလးမ်ားကိုသပ္၍ ႏွစ္သိမ့္ရင္း . . . .
“မငိုရဘူးသမီး၊ ဒါငိုစရာမဟုတ္ဘူး”
“ေရာင္းစရာရွိလို႕ေရာင္းရတာ ငိုဖို႕မလိုဘူး သမီး၊ ဒါေက်နပ္စရာပါ၊ ေရာင္းခ်င္လ်က္နဲ႔ ေရာင္းစရာပစၥည္းမရွိမွ ငိုရမွာ သမီးရဲ႕ ‘တိတ္’ သမီးေမေမက ငိုတာမႀကိဳက္ဘူး”
ေမေမသည္ ၾသရသဘက္သို႕ၾကည့္၍ . . . .
“သားႀကီး ဒီဘက္လွည့္၊ ေမေမ့ကိုၾကည့္စမ္း”
ၾသရသ တုန္႕ကနဲျဖစ္သြားၿပီး၊ ေမေမဘက္သို႕ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွည့္လုိက္သည္။ အံကို ေတာ့ ႀကိတ္ထားခဲ့ျဖစ္သည္။
“သားႀကီးၾသရသ မင္းတို႕ကို ေမေမဒီလိုမ်က္ႏွာမ်ဳိးနဲ႔ မျမင္ခ်င္ဘူး၊ ေမေမကိုၿပံဳးျပစမ္း” ဟု အေမက ေျပာသည္။
ၾသရသည္သည္ အေမ့အတြက္ ၿပံဳးျပရေတာ့မည္။ သူႀကိဳးစား၍ အေမ့ကိုၿပံဳးျပပါသည္။ သို႕ေသာ္ . . .သူ၏အၿပံဳးတြင္ အံႀကိတ္သံမ်ားပါေနသည္။
“သားငယ္ ‘သီဟလတ္’ မင္းလည္း အေမ့ကိုၿပံဳးျပစမ္း”
သီဟလတ္သည္ သူ႕အလွည့္သို႕ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္သည္။
အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာကုိ သီဟလတ္ရင္ဆုိင္၊ ျဖတ္ေက်ာ္ေျဖရွင္းလာခဲ့သည္။ ယခုတစ္ ႀကိမ္၊ ယခုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ အေမ့အားၿပံဳးျပရန္ သီဟလတ္အတြက္ အလြန္ခက္ခဲပါသည္။ ဘယ္လိုပဲခက္ခက္ အေမ့အတြက္ ၿပံဳးျပရမည္။ အခ်ဳိသာဆုံးျဖစ္ေအာင္ မ်က္ႏွာကိုျပင္၍ အေမ ေက်နပ္ေစမည့္အၿပံဳးျဖင့္ သူၿပံဳးျပပါသည္။ ထုိသို႕အၿပံဳးကို ဂရုစုိက္၍ၿပံဳးေနရေသာေၾကာင့္ မ်က္လုံးက မ်က္ရည္ကိုထိန္းဖို႕ ေမ့သြားပုံရသည္။
မ်က္ႏွာကၿပံဳးေနေသာ္လည္း သီဟလတ္မ်က္လုံးမွမ်က္ရည္မ်ားက စီးက်ေနသည္ကို၊ ပါးျပင္ေပၚသို႕ေႏြးကနဲျဖစ္သြားမွသတိျပဳမိသြားၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္မ်က္ရည္သုတ္သလို၊ ကမန္းကတန္းသုတ္လုိက္မိသည္။
ေမေမသည္ သီဟလတ္ကိုျပန္ၿပံဳးျပရင္း၊ သူ႕ပုခုံးေပၚတြင္ ေခါင္းတင္ထားေသာျမၾကာမႈံ၏ မ်က္ႏွာကေလးကိုဆဲြယူလိုက္ၿပီး .. . . . .
“ဟုိမွာၾကည့္စမ္း . . .ကိုကိုႀကီးနဲ႔ကုိကိုေလးက ေမေမ့ကိုၿပံဳးျပေနၾကၿပီ၊ သမီးေလးပဲက်န္ ေတာ့တယ္၊ မ်က္ရည္ေတြသုတ္လုိက္ၿပီးရင္ ေမေမ့ကိုသူတုိ႕လိုပဲၿပံဳးျပ”
ျမၾကာမႈံသည္ အေမ့ကိုငိုမဲ့မဲ့ေလးႏွင့္ ၿပံဳးျပရွာသည္။ အေမကလည္း ျပန္ၿပံဳးျပၿပီး။
“ကဲ . .ေမေမလက္မွတ္ထုိးရမယ့္ေနရာကိုျပ” ဟုေျပာ၍ စာရြက္စာတမ္းအားလုံး လက္မွတ္ထုိး၍ လည္းေကာင္း၊ လက္ေဗြမ်ားႏွိပ္၍လည္းေကာင္းလုပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ သားသမီးမ်ား ၏ နဖူးေလးမ်ားကိုနမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ၿပီးေတာ့ . . . အေမသည္ အလွပဆုံးၿပံဳးရင္း . . ..
“သားတုိ႕သမီးတုိ႕လည္းနားၾကေတာ့ . . .
ေမေမလည္းအိပ္ရာထဲမွာ ၀င္သက္၊ ထြက္သက္ေလးမွတ္ရင္း နားလိုက္ဦးမယ္” ဟုေျပာ ရင္း အေမသည္ မ်က္လႊာေလးပိတ္၍ နားေနရွာသည္။ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္၊ ဧည့္သည္မ်ားကို ေခၚ၍ ဧည့္ခန္းဆီသို႕ထြက္လာၾကသည္။
အေမသည္ သူတို႕ထင္ထားသည္ထက္တည္ၿငိမ္လြန္းလွသည္။
အေမသည္ သူတို႕ထင္ထားသည္ထက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ႏုိင္လြန္းလွသည္။
အေမသည္ သူတို႕ထင္ထားသည္ထက္ ၿမဳိသိပ္ႏုိင္လြန္းလွသည္။
အေမ၏ႏႈတ္ဆက္အနမ္းသည္ သူတို႕ေမာင္ႏွမကို ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္သြားျခင္းျဖစ္သည္ ကို မၾကာခင္သိလိုက္ရသည္။
အေမ . . .
အေမမွတ္မယ္ဆိုတဲ့ ၀င္သက္၊ ထြက္သက္မွာ . . . .
ထြက္သက္သာပါၿပီး . . . . .
၀င္သက္မပါဘူးဆုိတာ . . . .
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကိုေျပာခဲ့ဖုိ႕ေကာင္းပါတယ္ အေမရယ္ . . .. . . .
*****
အေမဆုံးသည္ေန႕သည္ . . . .
ျမၾကာမႈံအတြက္ . . . . ေကာင္းကင္ၿပိဳေသာေန႕ျဖစ္သည္။
“သီဟလတ္” အတြက္ . . . . လမင္းေပ်ာက္သည့္ညျဖစ္သည္။
ၾသရသအတြက္ . . . . ကမာၻပ်က္သည့္ေန႕ျဖစ္သည္။
ၾသရသ၏ ကမာၻကိုဖ်က္သည့္သူကို မထင္မွတ္ဘဲသိလုိက္ရသည္။
ပဲြစားက ေငြအေက်စာခ်ဳပ္ႏွင့္အမည္ေျပာင္းစာခ်ဳပ္ေပၚတြင္ မည္သူ႕အမည္ျဖင့္ ရိုက္ရမည္ ကို တစ္ေနရာသို႕ဖုန္းဆက္ေမးပုံရသည္။ ဖုန္းထဲမွလူက နံပါတ္တစ္ခုကိညႊန္သည္ ပဲြစားကထိုဖုန္း နံပါတ္ကိုပါးစပ္မွရြတ္၍ စာရြက္တြင္လိုက္မွတ္သည္။ ၾသရသက ထိုဖုန္းနံပါတ္ကို အလြတ္က်က္ ထားလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ . . . ဆက္သြယ္ေရးအမ်ားသုံး လမ္းေဘးဖုန္းမွဆက္၍ စုံစမ္းလိုက္ ေသာအခါ “အဓိပတိ” ၏လက္ကိုင္ဖုန္းနံပါတ္ျဖစ္ေနသည္။ ၾသရသေကာင္းေကာင္း သေဘာ ေပါက္သြားသည္။ တဘက္က . .စက္ရုံကို ျပန္မေရြးလွ်င္ ဥပေဒအရ ခ်ိတ္ပိတ္မည္ဟုဖိအားေပး ၿပီး တဘက္ကပဲြစားမ်ားႏွင့္ေပါင္း၍ အိမ္ကိုေအာက္ေစ်းႏႈိက္၍ ၀ယ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
အဓိပတိလုပ္ရပ္သည္ ရက္စက္လြန္းလွသည္။
ၾသရသည္ ေတာေခ်ာက္ၿပီးက်ဳံးထဲသို႕ အသြင္းခံလုိက္ေသာဆင္တစ္ေကာင္လုိ ခံစားလိုက္ ရသည္။ ေလာဘသားတုိ႕၏ စီးပြားေရးအရ ပက္စက္မႈတြင္ၾသရသတုိ႕မိသားစု၊ စက္ရုံအလုပ္ သမားမိသားစု၊ တို႕ ေျမဇာပင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သို႕ေသာ္ . . . ေရြးစရာလမ္းမရွိ။
ထုိကိစၥကို “သီဟလတ္” ႏွင့္ “ျမၾကာမႈံ” ကို လုံး၀အသိမေပးဘဲ။ ၾသရသတစ္ေယာက္ တည္း သိမ္းထားခဲ့သည္။
အဓိပတိေရ . . . .
အေမသာ တစ္စုံတစ္ခုျဖစ္လို႕ကေတာ့ . . . .
ငါေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း . . . .
အခု . . အ . . .ေမ . . .ဆုံး . . .ၿပီ . . . ။
မင္းရဲ႕ ေနာက္ဆုံးညစာကို ၀ေအာင္စားထားေပေတာ့ . . . ..
*****
အဓိပတိဘဏ္ေရွ႕တြင္ ေငြသြင္းသူ၊ ေငြထုတ္သူ၊ ေငြလဲႊသူ၊ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသူမ်ားျဖင့္ စည္းကားေနသည္။ ဘဏ္၏ကားပါကင္တြင္ ကားမ်ဳိးစုံရပ္ထားသည္။ ဘဏ္လုံၿခံဳေရး၀န္ထမ္းႏွစ္ ဦးအေပါက္၀တြင္ ေစာင့္ေနသည္။ ဘဏ္၏လုံၿခံဳေရးကင္မရာမ်ားက ဘဏ္အတြင္းတြင္သာမက၊ ဘဏ္၏အျပင္သို႕ပါ ရုိက္ထားသည္။
ၾသရသည္ အငွားကားတစ္စီးေပၚတြင္ အိေျႏၵရစြာထုိင္၍ ေစာင့္ေနသည္။ အငွားကားကို နာရီႏွင့္ငွားထားျခင္းျဖစ္၏။ အငွားကားဒရိုင္ဘာကိုေတာ့ ဘဏ္မွေငြလာထုတ္သူတစ္ဦးထံမွ အေၾကြးရစရာရွိ၍ လာေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟုေျပာထားသည္။ အငွားကားကိုဘဏ္ေရွ႕ႏွင့္ အနီးဆုံးေနရာမွာရပ္၍ ေစာင့္ေန၏။ ၾသရသနာရီကိုၾကည့္လုိက္သည္။ ဆယ္နာရီဆယ္မိနစ္ရွိၿပီ။
ဆယ္နာရီဆယ့္ငါးမိနစ္တြင္ အဓိပတိ၏ တူးေသာင္ဇင္ဆဲဗင္းမာစီးတီးကိုရပ္လုိက္သည္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ၾသရသသည္၊ ခါးၾကားမွအမဲလိုက္ဓားေျမွာင့္ကိုထုတ္ၿပီး၊ ကုတ္အက်ၤ ီအတြင္း၀ွက္ ကာ အငွားကားေပၚမွဆင္း၍ မာစီးတီးနားသို႕ေလွ်ာက္သြားသည္။ ဘဏ္လုံၿခံဳေရးတစ္ေယာက္ ကကားတံခါးကိုဆင္းဖြင့္ေပးသည္။ ကားထဲမွ အေနာက္တုိင္း၀တ္စုံကို အျပည့္၀တ္ထားေသာ အဓိပတိႏွင့္အတူ ဘဏ္ယူနီေဖာင္း၀တ္ထားေသာ သူႏွစ္ေယာက္ဆင္းလာသည္။ ၾသရသည္ အဓိပတိနားသို႕လွ်င္ျမန္စြာကပ္သြားၿပီး အရိုးအသြားဆယ္လက္မခန္႕ရွိေသာ ဓားေျမွာင့္ျဖင့္ အဓိပတိ၏ ၀မ္းဗိုက္ဆီသို႕ ထုိးသြင္းလိုက္သည္။ မည္သူမွထင္မထားေသာ ျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ အနီးရွိ လူမ်ားရုတ္တရက္ေၾကာင္သြားသည္။ ၾသရသည္သည္ ဗုိက္ထဲသို႕အသြားတစ္၀က္ခန္႕၀င္သြား ေသာ ဓားကိုဆဲြႏႈတ္၍ အဓိပတိ၏ရင္ညြန္႕ဆီသို႕ ေနာက္တစ္ခ်က္ထုိးခ်လိုက္သည္တြင္ အနီးရွိ လုံၿခံဳေရးတစ္ဦးက ၾသရသကိုေဘးတုိက္လူခ်င္း ၀င္တုိက္ပစ္လိုက္သည္။ ၾသရသ၏ ဒုတိယ ေျမာက္ထုိးခ်က္က ရည္ရြယ္ရာသို႕မေရာက္ဘဲ လဲြသြားခဲ့သည္။ အဓိပတိသည္ မယုံႏုိင္သလို ၾကည့္ရင္း ဗုိက္မွဒဏ္ရာကို အုပ္ရင္းလဲက်သြားသည္။
မၾကာခင္ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ ဆူညံ၊ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္၍ ဘဏ္မွလုံၿခံဳေရးမ်ား၊ ၀န္ထမ္း အခ်ဳိ႕ေရာက္လာၿပီး၊ ၾသရသကိုရိုက္ႏွက္ထုိးႀကိတ္၍ လက္ထဲမွ ဓားကိုလုသူလု၊ ခ်ဳပ္သူခ်ဳပ္၊ အဓိပတိကိုကားေပၚတင္၍ ေဆးရုံသို႕ေမာင္းသူေမာင္း၊ ရဲစခန္းသို႕ အေၾကာင္းၾကားသူၾကားျဖင့္ ရႈတ္ရွက္ခတ္သြားသည္။
ၾသရသသည္ ရုန္းရင္းကန္ရင္းျဖင့္ ေခါင္းေပၚသို႕မာေက်ာေသာ အရာတစ္ခုျဖင့္ အရုိက္ခံ လုိက္ရၿပီး ဘာဆုိဘာမွမသိေတာ့ေပ။
ၾသရသတစ္ေယာက္ကေတာ့ . . . .
“ေမွာင္”ေနေအာင္ “မိုက္”ခဲ့ၿပီး၊
“မိုက္”ေနရင္း “ေမွာင္” သြားခဲ့သည္။
*****
ေမေမ့ကိုငါးရက္ထားသည္။
သည္ေန႕တြင္ ေမေမ၏ရုပ္ကလပ္ကို မီးသၿဂိဳဟ္ရန္ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ စက္ရုံက ၀န္ထမ္း မ်ား၏မိသားစု၊ ေမေမ၏မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား ေဆြမ်ဳိးမ်ား၏၀ိုင္း၀န္းကူညီမႈေၾကာင့္ ေမေမ၏ စ်ာပနသည္ စည္ကားလွသည္။ ျမၾကာမႈံကေတာ့ ေမေမ၏ေနာက္ဆုံးခရီးကို အလွပဆုံး ျပင္ဆင္ေနသည္။ ငိုတာကို မႀကိဳက္သည့္ေဖေဖႏွင့္ေမေမေၾကာင့္ မငိုေအာင္ထိန္းထားသည့္ၾကား မွ မ်က္ရည္ေတြက်ေနသည္။ သီဟလတ္ကေတာ့ ေမေမ၏ေနာက္ဆုံးခရီးေခ်ာေမြ႕ေစရန္စီစဥ္ ေနသည္။
ထုိစဥ္ရဲကားတစ္စီးဆုိက္လာသည္။ လူအုပ္ၾကားထဲမွ ၾသရသကို လက္ထိပ္ခပ္ထားၿပီး၊ ရဲသားႏွစ္ေယာက္က လက္တစ္ဘက္စီကိုကိုင္၍ ဆင္းလာသည္။ ျမၾကာမႈံသည္ လက္ထပ္ခတ္ ခံထားရေသာ ၾသရသကိုျမင္ေသာအခါ . . .ပို၍ ၀မ္းနည္းလာၿပီး ၾသရသရင္ခြင္ထဲမွာ ဖက္၍ ငို ခ်လုိက္သည္။
ၾသရသသည္ လက္ထပ္ခတ္ထားေသာလက္ျဖင့္ ျမၾကာမႈံပါးမွ မ်က္ရည္မ်ားကိုသုတ္ေပး ရင္း ႏွစ္သိမ့္ေနသည္။ သီဟလတ္ကေတာ့ ၾသရသကိုၾကည့္ရင္း၊ မခ်ိတင္ကဲျဖင့္ႏႈတ္ခမး္ကို ကိုက္ ထားသည္။
ၾသရသသည္ အေမမ်က္ႏွာကိုေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ တ၀ႀကီးၾကည့္၍ အေမအေလာင္းကို ကန္ေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ . . . သီဟလတ္ႏွင့္ျမၾကာမႈံအနားသို႕သြား၍ ႏွစ္ဦးစလံုးကိုၾကည့္ကာ၊
“အဓိပတိဆုိတဲ့ေကာင္ မေသဘူးတဲ့၊ ငါ့အမႈသက္သာရာ သက္သာေၾကာင္းအေနနဲ႔ အဲဒီ အဓိပတိဆုိတဲ့ေကာင္ဆီမွာ မင္းတုိ႕ဘယ္ေတာ့မွ သြားၿပီး မေတာင္းပန္နဲ႔ ဒူးမေထာက္နဲ႔ၾကား လား၊ ငါေယာက်္ားလုပ္ရဲရင္ခံရဲတယ္၊ ေအး . .. ငါ့စကားကိုနားမေထာင္ပဲ၊ အဲဒီေကာင္ဆီမွာ ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္တယ္ဆုိရင္ေတာ့၊ ငါျပန္ထြက္လာတဲ့အခါ မင္းတုိ႕ကိုပါသတ္မယ္ . .. ၾကားလား . . .”
ျမၾကာမႈံနဲ႔သီဟလတ္တုိ႕ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ၊ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ၾသရသကို အေျဖ ျပန္ေပးလိုက္သည္။
“စိတ္ခ် . . .ကိုကိုႀကီး . .. ကၽြန္ေတာ္အဲဒီေကာင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ဒူးမေထာက္ဘူးလို႕ ကတိေပးပါတယ္”
ၾသရသက ျမၾကာမႈံကိုၾကည့္လုိက္သည္။ ျမၾကာမႈံကေျပာသည္။
“စိတ္ခ်ပါ . . . ကိုကိုႀကီး . .. ညီမေလးလည္း ကိုကိုလည္းေျပာသလုိပါပဲ။ ဒူးေထာက္ျခင္း ေထာက္ရင္၊ ဒီတစ္ခါ . . . အဲဒီအဓိပတိဆုိတဲ့လူက ဒူးေထာက္ရတဲ့အလွည့္ပဲျဖစ္ေစရမယ္ . .”
ၾသရသေက်နပ္သြားသည္။
“ေအး . . ေကာင္းတယ္၊ ငါစိတ္ခ်မယ္ဟုတ္ၿပီလား၊ ကဲ . . .ငါသြားမယ္”
ၾသရသသည္ လူအုပ္ၾကားမွ ရဲမ်ားႏွင့္အတူ ျပန္ထြက္သြားေလသည္။ ထိုစဥ္ . . . အေမ ဘက္သို႕ ျပန္လွည့္လုိက္ေသာအခါ . . ဘယ္တုန္းက . . . ဘယ္သူလာထားသြားမွန္းမသိေသာ ပန္းျခင္းတစ္ခုကိုေတြ႕ရသည္။ ထုိပန္းျခင္းေအာက္တြင္၊ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးထားေသာစာ တန္းတစ္ခုကိုေတြ႕ရသည္။
“အဓိပတိ္ဘဏ္မိသားစုမွ ၀မ္းနည္းပါေၾကာင္း”
စာတန္းကိုေတြ႕လုိက္ရေသာအခါ . . . .
ျမၾကာမႈံသည္ . . . .အသက္ရႈသံေတြျမန္လာသည္။
အသားေတြတဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ ခႏာကိုယ္တစ္ခုလုံးမွ
ေသြးမ်ားဆူပြက္လာသလုိျဖစ္လာၿပီး၊ ထုိပန္းျခင္းကိုဆဲြယူ၍ တစ္စစီဆုတ္ေခ်၊ ဖ်က္စီး လိုက္ ေလသည္။
အဓိပတိ . . . .
ရွင့္ကိုကၽြန္မ မျမင္ဖူးဘူး . . . .
ရွင္ . . . ဘယ္လုိလူလည္းဆုိတာ ကၽြန္မမသိဘူး၊
အခု . . .
ရွင့္ေၾကာင့္ . . . ေမေမဆုံးရၿပီ
ရွင့္ေၾကာင့္ . . . ကိုကိုႀကီးေထာင္က်ေတာ့မယ္
ရွင့္ေၾကာင့္ . . . ကၽြန္မတုိ႕မိသားစုဘ၀ပ်က္ခဲ့ရတယ္။
ရွင့္ေၾကာင့္ . . . ကၽြန္မတုိ႕ရဲ႕ စက္ရုံ၀န္ထမ္းေတြဒုကၡေရာက္ခဲ့တယ္
ရွင့္ေၾကင့္ . . . ကၽြန္မတို႕ မသိခဲ့ရတဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္ၿပီးၿပီလဲ။
ရွင္ . . . ဘယ္လိုလူမ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ဂရုမစိုက္ဘူး . . . . .
ရွင္ . . . သိထားဖုိ႕က
ရွင္ . . .နဲ႔ . . .ကၽြန္မတုိ႕ မိသားစုၾကားမွာ . . . .
အ . . .ေၾကြး . . .တင္ . . သြား . . .ၿပီ . . .

(ေရွ႕လဆက္ဖတ္ပါ . . . . .)
ေမာင္မ်ိဳးမင္း (ရင္တြင္းၿဖစ္)

သူတုိ႕ရပ္ကြက္ သူတုိ႕အေၾကာင္း(၃)

မွတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕ခန္းရွိ ပက္လက္ကုလားထုိင္တစ္လုံးေပၚတြင္ ငူငူေငါင္ေငါင္ ထုိင္ေနသည္ကို အခန္႕သင့္ပင္ေတြ႕ရ၏။
ညီဆူးက အခန္းေထာင့္သို႕ သူ႕အ၀တ္အစားအိတ္ကို “ဘုန္း”ကနဲ ျမည္ေအာင္ပစ္ခ်လိုက္ ၿပီး . . ..
“ဒီမွာ . . မွတ္ႀကီး။ မင္းဘာမွ အားမငယ္နဲ႔ေတာ့။ မင္းကို ကယ္တင္ဘုိ႕၊ မင္းရဲ႕ အမွားေတြ ကို တည့္မတ္ျပင္ေပးဘုိ႕က ငါကိုယ္တုိင္ ဒီအိမ္ကိုေရာက္လာၿပီ . . သူငယ္ခ်င္း”
သူမ်ားအိမ္မွာကပ္ေနဖုိ႕ေရာက္လာသည္ကိုပင္ အေျပာကေတာ့ အထက္စီးမွမေလ်ာ့။
မွတ္ႀကီးက ေငါင္ေတာင္ေတာင္ထုိင္ေနရာမွ မ်က္ခြံကေလးမ၀ံ့တ၀ံ့ပင့္လွန္႕ၾကည့္ကာ ေပကလပ္ ေပကလပ္ျဖင့္
“မင္းကို အိမ္ကႏွင္ခ်လိုက္ၿပီလုိ႕ ရုိးရိုးတမ္းတမ္းေျပာရင္လည္း ရပါတယ္ကြာ”
အေၾကာင္းသိၿပီးသားလူခ်င္းမုိ႕ ညီဆူးကို မွတ္ႀကီးက ကြက္ေက်ာ္ျမင္ၿပီးသား။ ညီဆူးက ေတာ့ . .အဟီး . .ဟု ရွက္ရယ္ရယ္သည္။ ၿပီးမွ . . . . .
“ေနစမ္းပါဦး . . . မွတ္ႀကီးရ။ မင္း အရင္ေနတဲ့အိမ္ေလးက ေကာင္းရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလုိ႕ ဒီကို ေျပာင္းလာရတာလဲ”
ညီဆူး၏ေမးခြန္းေၾကာင့္ မွတ္ႀကီးတစ္ခ်က္ေတြခနဲျဖစ္သြား၏။ ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖႏုိင္။ ၿပီးေတာ့မွ . . . .
“အဲ . . . ဟုိဒင္းကြာ . . ဘာေခၚမလဲ။ တုိးတက္မႈကို ေရွးရွဴတဲ့ျဖစ္စဥ္တိုင္းမွာ အေျပာင္း အလဲဆုိတာရွိတယ္ . . . သူငယ္ခ်င္း။ ဒါ . . ေတာ္လွန္ေသာ အဘိဓမၼာေပါ့ကြာ။ ရုရွားႏုိင္ငံရဲ႕ မဟာေအာက္တုိဘာေတာ္လွန္ေရးႀကီးမွာေတာင္မွ . ..ဒီလုိမ်ဳိး အေတြးအေခၚကို ကိုင္စဲြၿပီး . . .”
“ေန ပါဦး . . ေနပါဦး၊ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ သိပ္မေျပာနဲ႔ . .. မွတ္ႀကီးရာ။ ဟိုဖက္ ရပ္ကြက္ ကေန ဒီဖက္ရပ္ကြက္ေျပာင္းလာတာ ဘာေတြမ်ားတုိးတက္သြားသလဲ။ သီရိသုဓမၼသိဂၤ ီ ေဒါက္တာမွတ္ႀကီးလို႕ လူေတြက ၀ိုင္းေခၚၾကေရာလား”
ေငါ့ေျပာေနေသာ ညီဆူး၏စကားေၾကာင့္ မွတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္ ေပးရမည္မွန္းမသိဘဲ ေယာင္နနျဖစ္ေနၿပီးမွ . . .
တစ္စုံတစ္ရာ ဖ်တ္ကနဲ သတိရသြားဟန္ျဖင့္ . . .
“ေၾသာ္ . . .ဒီလိုေလ၊ ဒီအိမ္ႀကီးမွာက တယ္လီဖုန္းရွိတယ္ကြ”
“ဟင္ . . မင္းမွာ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ အေရးတႀကီးေျပာစရာ ဆုိစရာ ဘာအလုပ္အကိုင္မွ မယ္မယ္ရရမရွိတာ။ ဘာထူးလို႕လဲ”
မွတ္ႀကီးက ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္သြားၿပီး
“ငါ့လေခြး။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ . .. မင္းက အဲဒီလို ဒဲ့ဒုိးႀကီးေျပာ လိုက္ေတာ့ ငါရွက္သြားတာေပါ့ . . ဟီး . .ဟီး”
“ေဟ . . . မင္းက ရွက္လည္းရွက္တတ္ေသးသကိုး”
ညီဆူးက အံ့ၾသဆန္းက်ယ္ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို မယုံႏုိင္စဖြယ္ ဘြားဘြားႀကီးေတြ႕လို႕ရသလိုမ်ဳိး ေရရြတ္မိ၏။ မွတ္ႀကီးက . . .
“တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ကြ။ အရင္ ဒီအိမ္မွာေနသြားတဲ့ အိမ္ရွင္က သူ႕တယ္လီဖုန္းကို လမ္းသူ လမ္းသားေတြ အခ်ိန္မေရြးလာေျပာႏုိင္ပါတယ္ဆုိၿပီး ခြင့္ေပးထားတယ္ကြ။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ဖုန္းဆက္ခေပးၿပီး လာဆက္တဲ့သူ သုံးေလးေယာက္ေလာက္ေတာ့ရွိတတ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဖုန္း နံပါတ္ကေနတစ္ဆင့္ သူတုိ႕ကိုေခၚခိုင္းရင္ရတယ္္ဆိုၿပီး အျပင္က သူတို႕မိတ္ေဆြေတြကိုပါ ေပးထားေတာ့ သူတုိ႕ဆီဆက္တဲ့ဖုန္းေတြလာရင္ အိမ္အထိလိုက္ေခၚေပးရေသးတယ္ကြ”
“ေအးေလ . . လုပ္ေပါ့ကြ။ ဖုန္းဆက္ခက မင္းပဲရတာမဟုတ္လား။ လက္ဖက္ရည္ဖုိး အတြက္ မပူရေတာ့ဘူးေပါ့ . . .မွတ္ႀကီးရ”
မွတ္ႀကီးက ညီဆူး၏စကားကို စက္ဆုပ္ရြံ႕ရွာနားခါးဟန္ျဖင့္ ဦးေခါင္းကိုဆတ္ကနဲ တစ္ဖက္ သို႕လွည့္ကာ မ်က္ႏွာရႈံမဲ့ ပစ္လုိက္ရင္း . . .
“ေဟ့ေကာင္ . . ညီဆူး။ မင္းက ငါ့ကို ပိုက္ဆံမ်က္ႏွာတစ္ခုတည္းၾကည့္တဲ့ေကာင္လို႕ ထင္ရသလား။ ငါ ဒီအလုပ္ကိုလုပ္တာဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ဆက္သြယ္ေရးအဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ ေအာင္ ကူညီေနတာ၊ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႕ေနတာကြ။ ငါဟာ ႏွယ္ႏွယ္ရရမွတ္ႀကီး မဟုတ္ေတာ့ဘူး . . သူငယ္ခ်င္း။ ျပည္သူလူထုအတြင္ ရွင္သန္ေနတဲ့မွတ္ႀကီး . .၊ ျပည္သူလူထုရဲ႕သားေကာင္းရတနာ မွတ္ႀကီး . . ၊ ျပည္သူလူထုကို ကိုယ္စားျပဳေနတဲ့ မွတ္ႀကီး . . ၊ ျပည္သူ႕မွတ္ႀကီးျဖစ္သြားၿပီကြ . . နားလည္လား”
မွတ္ႀကီးကား ေဒါႏွင့္မာန္ႏွင့္ေငါက္ေလၿပီ။
ညီဆူးခမ်ာေလးမွာကား ေနစရာမရွိၿပီ။ သူ႕ႏႈတ္မွ ခပ္တုိးတုိးသာ ညည္းမိရွာသည္။
ေၾသာ္ . . .မွတ္ႀကီး . . မွတ္ႀကီး။
*****
တကယ္ေတာ့ . . မွတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ဟုိဖက္ရပ္ကြက္မွာ မ်က္ႏွာမျပ၀ံ့ေလာက္ေအာင္ ကို မဟာမရွက္ေတာ္ျဗန္းျဗန္းကဲြရေသာ အျဖစ္ဆုိးတစ္ခုႏွင့္ ႀကံဳၿပီး အိမ္ေျပာင္းေျပးလာခဲ့ျခင္း သာျဖစ္၏။
ဟုိဖက္ရပ္ကြက္မွာေနတုန္းက သူ႕အိမ္ႏွင့္တစ္လမ္းေက်ာ္တြင္ ေနထုိင္ေသာ ေကာင္ မေလးႏွစ္ေယာက္ကို မွတ္ႀကီးက အသည္းအသည္ႀကိတ္ပိုးသည္။
အဲသည္ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္စလုံးက နယ္မွလာသူေတြျဖစ္ၾကၿပီး ဂ်ာနယ္တုိက္တစ္ တုိက္တြင္ အလုပ္လုပ္ၾကေသာေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္တိုက္ပိုင္ရွင္က ေဘာ္ဒါေဆာင္သေဘာမ်ဳိး အိမ္ တစ္လုံးငွားေပးၿပီး သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုေနထုိုင္ေစျခင္းျဖစ္၏။ မွတ္ႀကီးကလည္း အေဖာ္ရေအာင္ မဂဇင္းတုိက္တစ္ခုတြင္ ေတာက္တုိမယ္ရလုပ္ေနသူျဖစ္ရာ ဂ်ာနယ္ႏွင့္ မဂဇင္းလုပ္ငန္းခ်င္း အမ်ဳိး ေတာ္သည္ဟု အတင္းဇြတ္ဆဲြ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ကို အားေပးကူညီသည္။
ေကာင္မေလးေတြနာမည္က သီသီႏွင့္ေကသြယ္ထြန္းဆုိလား ဘာလားမသိေတာ့။ မွတ္ႀကီးကေတာ့ မ်က္ႏွာျပည့္ျပည့္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ႏွင့္ သီသီဆုိေသာေကာင္မေလးကို ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားသည္ဟုဆုိသည္။ (အမွန္ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ထဲက ဘယ္သူ႕ရရပါ)
ေကာင္မေလးေတြကေတာ့ (မွတ္ႀကီးလိုမ်ဳိး ဗုိက္ပူရႊဲရႊဲ၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးဗလပ်စ္၊ ဗိုက္ၾကယ္သီး ျပဳတ္ရွပ္အက်ၤ ီမွာဖားဥေတြစဲြၿပီး မဲညစ္ေနေသာ) လူ ဘုတ္ထိုင္းႀကီးတစ္ေယာက္က သူတို႕ကို “ခ်စ္တတ္ေသာႏွလုံးသားဂြတ္ရွယ္ႀကီး” တျပြတ္တခဲျဖင့္ စိတ္၀င္စားေနလိမ့္မည္ဟု ထင္ကို မထင္။
ခိုင္းေကာင္းေစေကာင္းသည့္ ငေပတုံးႀကီးတစ္ေယာက္ရပဟဲ့ဟုဆုိကာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ၾကရွာသည္။(တကယ္တမ္း . . မွတ္ႀကီးက သေဘာလည္းေကာင္းရွာပါသည္) ေကာင္မေလး ေတြခမ်ာ ရပ္ကြက္ထဲကို ေရာက္လာကာစ လူသစ္ေတြလည္း ျဖစ္ေတာ့ အေၾကာင္းကိစၥတစ္စုံ တစ္ရာရွိတုိင္း
“ဦးမွတ္ေရ . . .ဦးမွတ္ေရ”
ႏွင့္ ပါးစပ္ဖ်ားက မခ်ေအာင္ကို မွတ္ႀကီးကို ရိုးရာကိုးကြယ္သည့္ နတ္လိုတ,ၾကသည္။ ဒါကို ပင္ ငနဲသားက
“အင္း . . ၊ ဒင္းတုိ႕ခမ်ာေလးေတြ ငါမရွိရင္ေတာ့ ခက္ရွာေခ်ေရာ့မယ္” ဟု ကရုဏာသက္ ကာ ေတာက္တေခါက္ေခါက္၊ မ်က္ရည္တေ၀့ေ၀့ျဖစ္လိုက္ေသးသည္ဆုိ၏။
သို႕ျဖင့္ . . အေနၾကာလာေတာ့ မွတ္ႀကီး၏ရင္ထဲမွာ ေ၀ဒနာက ႏုရာမွရင့္၊ ရင့္ရာမွ အေခါက္ထူၿပီး အေပြးပါတက္လာသည္။
တစ္ည . . .
မွတ္ႀကီးက သူ႕ႏွလုံးသားမုိေလ၀သအေျခအေနကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေၾကျငာခ်က္ထုတ္ ေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ကာ အရက္ဆုိင္၀င္ၿပီး ရဲေဆးတင္၏။
ရဲေဆးကို အေတာ္ပင္လက္လြန္ေျခလြန္တင္ပစ္လိုက္မိၿပီး လူမွန္းသူမွန္းမသိ၊ မူးေလေတာ့ သည္။ (ခါတိုင္းညေတြလည္း လူမွန္းသူမွန္း မသိေအာင္မူးေနက်ပါပဲ။ အဲသည္ညကေတာ့ အခ်စ္ ၏ တန္ခုိးမ်ားေၾကာင့္ ေသာက္ေနက်ထက္ ႏွစ္ဆခဲြေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေဆာ္ထည့္လိုက္သည္ဟု ဆုိ၏)
ေကာင္မေလးေတြေနသည့္ အိမ္ကို တံခါးသြားေခါက္ေတာ့ ညဆယ္တစ္နာရီခဲြေနၿပီ။
“ေဒါက္ . .ေဒါက္္၊ ေဒါက္ . .ေဒါက္”
“ေအ့ . . တီတီ”
အာေလးလွ်ာေလးႀကီးျဖင့္ သီသီ့နာမည္ကိုပင္ ပီပီသသမေခၚႏုိင္ေတာ့။ ေကာင္မေလးေတြ က အိပ္ေနရာမွ ကမန္းကတန္းထလာၾကၿပီး။
“ဟင္ . .ဦးမွတ္၊ အခ်ိန္မေတာ္ႀကီး . ..ဘာျဖစ္လာတာလဲ”
“ဦးမွတ္ . . . အရက္ေတြ တအားမူးလာတယ္ ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ ဒီေလာက္ေတာင္ ေသာက္ရတာလဲ . .ဦးမွတ္ရယ္”
မွတ္ႀကီးကေတာ့ ဘာစကားမွျပန္မေျပာႏုိင္ေတာ့။ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေရခ်ဳိးခန္းဆီသို႕သာ ယုိင္ထုိးယုိင္ထိုး ေျပးေတာ့သည္။
လက္ေဆးေၾကြဇလုံမွာ ဦးေခါင္းကို ထုိးခ်လိုက္ၿပီးေနာက္။
“ေ၀ါ့ . .ေအာ့ ေအာ့၊ ေအ့ . . ေ၀ါ . . ေ၀ါ”
“ဟယ္ . . ဒုကၡပဲ၊ ဦးမွတ္ အန္ေနၿပီနဲ႔တူတယ္”
“ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။ ငါတုိ႕အိမ္ေပၚမွာ ေသသြားရင္ျပႆနာပဲ”
ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္က ဘာမွမလုတ္တတ္ မကိုင္တတ္ျဖင့္ ျပာယာခတ္ကုန္ၾကသည္။
မွတ္ႀကီးကေတာ့ ဘတ္စ္ကားအုိႀကီး ၀မ္းဒလေဟာေလ်ာသလို တၿဗီးၿဗီး . . တဂီြးဂြီး . . တေ၀ါေ၀ါ . . သံစုံျမည္ေန၏။
တျခားအရက္သမားမ်ား စိတ္ရွိလက္ရွိအန္ၿပီးလွ်င္ အမူးရွိန္ေပါ့ကာ အနည္းငယ္သက္သာ သြားတတ္ၾကသည္။ မွတ္ႀကီးကေတာ့ အားပါးတရ ဘြင္းဘြင္းႀကီးအန္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွ အျပင္သို႕ လွးမ္ထြက္လုိက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ေခြခနဲလဲက်သြားေလေတာ့ သည္။
“ဟဲ့ . .ေအာင္မေလး၊ လုပ္ၾကပါဦး။ ဦးမွတ္ . . .ေသသြားၿပီလားမသိဘူး”
“ဦးမွတ္ . . ဦးမွတ္ . . .”
“ေခါ . . ခူလူး . . ခြီး . .ဖူး”
အခ်စ္ႏွင့္အတူ ပ်ံသန္းလာခဲ့ေသာ မွတ္ႀကီးကား ေရခ်ဳိးခန္းေရွ႕ သံမံတလင္းေပၚတြင္ ကိုယ္စိတ္ႏွလုံးခ်မ္းေျမ့စြာ ေမွးစက္ေပ်ာ္ေလၿပီ။
*****
ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္က ဘာလုပ္လုိ႕ ဘာကိုင္ရမည္မွန္းမသိျဖစ္ၾကၿပီး လမ္းထဲက ဆယ္အိမ္ေခါင္းကို သြားေခၚၾကသည္။
ဆယ္အိမ္ေခါင္းေရာက္လာေတာ့လည္း မွတ္ႀကီးကို ဘယ္လုိမွႏႈိး၍မရ။ အိပ္ေနလုိက္သည္ မွာလည္း ပိုးလုိးပက္လက္၊ ပုဆုိးေတြ ဘာေတြပင္ ေျပလုိ႕။ သြားရည္ေတြကလည္း စီးက်လို႕ . . ။
ေပြ႕ခ်ီထမ္းေခၚၿပီး ေနရာေရႊ႕ဘုိ႕ဆုိသည္ကလည္း ဗုိက္ရႊဲရႊဲမွတ္ႀကီး၏ စဥ့္အုိးအငယ္စားခန္႕ ရွိေသာ ခႏာကိုယ္ကို ဆယ္အိမ္ေခါင္းက မ,မႏုိင္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ကား . .အိပ္လို႕ေကာင္းေန တုန္း အတင္းလာႏႈိးသျဖင့္ ထလုိက္လာခဲ့ရေသာ ဆယ္အိမ္ေခါင္းက စိတ္မရွည္ေတာ့ပဲ . . .
“ကဲ . .ဒီေကာင္ႀကီးကို ေဟာဒီမွာဘဲ ပစ္သားထားလိုက္ၾကပါ . .ငါ့တူမတုိ႕ရယ္။ ဒီ . . မွတ္ႀကီးဆုိတဲ့ေကာင္က ရူးတူးတူးေပါေတာေတာ လုပ္တတ္တာကလဲြလုိ႕ ညည္းတုိ႕ကို အႏာၱရာယ္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ ဒုကၡမေပးပါဘူး
ညည္းတုိ႕အိပ္ခန္းကလည္း ေသာ့နဲ႔ဘာနဲ႔ လုံလုံၿခံဳၿခံဳပဲဥစၥာ။ အခန္းကို အတြင္းကေနသာ ေသာ့ခ်ၿပီး အိပ္ၾက။ မနက္အိပ္ယာႏုိးရင္ ဒီေကာင္ႀကီးသူ႕ဖာသာသူ ထျပန္သြားလိမ့္မယ္”
သည္လုိႏွင့္ မွတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ေရခ်ဳိးခန္းေရွ႕သံမံတလင္းျပင္တြင္ အေမ့ရင္ခြင္မွာလို႕ အပူပင္အေၾကာင့္ၾကကင္းမဲ့စြာျဖင့္ “တခူးခူး . .တေခါေခါ” အသံဆုိးႀကီးမ်ားေဟာက္ရင္း ကုလား ေသကုလားေမာ အိပ္ခြင့္ရေတာ့သည္။
*****
အျပစ္ကဆုိးခ်င္ေတာ့ . . ..
ေရခ်ဳိးခန္းအထြက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေျခသုတ္ဘုိ႕ထမီအေဟာင္းေလးတစ္ထည္ေခါက္ၿပီး ခ်ထားသည္။ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္မွတ္ႀကီးက မူးမူးျဖင့္ အိပ္ရင္း ထုိထမီေဟာင္းအေခါက္ပုံကို ဦးေခါင္းတင္ကာ အုံးစက္ေတာ္မူ အုံးစက္ေတာ္မူ၏။
ၾကာလာေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက လူးရင္းလွိမ့္ရင္းႏွင့္ ထုိထမီက မွတ္ႀကီး၏လည္ပင္းမွာ စြပ္ေနေလေတာ့သည္။
(ထားေတာ့ . . .၊ ဒီ အထိလည္း ျပႆနာမရွိေသးဟု ေျပာလုိ႕ရသည္)
တကယ္ ျပႆနာက . . မနက္မုိးလင္းမွ ေပၚျခင္းျဖစ္၏။
*****
မနက္အိပ္ရာကႏုိးေတာ့ . . မွတ္ႀကီးက သူ႕လည္ပင္းမွာ ထမီကြင္းသိုင္းလ်က္သား ျဖစ္ေန သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။
ဟင္ . .ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ။
သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ (အအိပ္ၾကမ္းေသာေၾကာင့္) ပုဆုိးက ဟုိ႕လို႕ ေဟာင္း ေလာင္း . . . .။
ဒါ . . . .ဒါဆုိ . . .။
မေန႕ညက ဒီအိမ္ကို ေရာက္လာၿပီး သီသီ့ကိုအတင္းႏႈိးကာ တံခါးဖြင့္ခိုင္းခဲ့သည္ကို သူမွတ္ မိသည္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း သူဘာမွ မမွတ္မိေတာ့။
အခု ႏုိးလာေတာ့ သီသီ့ထမီက သူ႕လည္ပင္းမွာ . . .။
သူ . . .ကိုယ္တုိင္ကလည္း အ၀တ္အစားေတြဖရိုဖရဲ . . .။
မွတ္ႀကီး ရင္ထဲတြင္ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး အလန္႕တၾကားအေတြးတစ္ခုက ျဗဳန္းဆုိ ဦးေႏွာက္ထဲေရာက္လာသည္။
ငါ . .ငါဟာ လူမဆန္ေအာင္ ယုတ္မာမိၿပီ။
ျဖဴစင္တဲ့ အပ်ဳိစင္ပန္းပြင့္ေလးတစ္ပြင့္ ညစ္ႏြမ္းေအာင္ နင္းေခ်ခဲ့တဲ့ တရားခံဟာ ငါပါလား။
ငါ . .မွားၿပီ။ ငါ . . .မွားၿပီ။
သူ႕အေတြးႏွင့္သူေခ်ာက္ခ်ားၿပီး မွတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ ေဆာက္တည္ရာမရ ေၾကကဲြေန သည္။ ထုိစဥ္ . . . .
“ကၽြီ”
ခနဲ ျမည္သံၾကားလိုက္ရၿပီး အိပ္ခန္းတံခါးပြင့္လာ၏။ ၿပီးေတာ့ ျဖဴ၀င္းႏုနယ္သည့္ ေျခေထာက္ေလးတစ္ဖက္ . . .။
သူ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ . . .သီသီ။
မွတ္ႀကီး၏ႏႈတ္မွ စကားသံတစ္စြန္းတစ္စ အက္အက္ကဲြကဲြထြက္က်လာ၏။
“သီသီ . .။ငါ့ကို . . ငါ့ကို . . .”
ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ . . ဟု သူ႕ႏႈတ္မွ ေျပာမထြက္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို အပ်ဳိရည္ ပ်က္ေအာင္ ေစာ္ကားမိၿပီျဖစ္ေသာ သူ႕ကိုယ္သူပင္ ခြင့္မလႊတ္ခ်င္။
ျဗဳန္းဆုိ . . .၊
မွတ္ႀကီးက ၀ုန္းကနဲထၿပီး အနီးဆုံးတုိင္ကို သူ႕ေခါင္းျဖင့္ ေျပးတုိက္လုိက္သည္။
“ဒုန္း”
“အီး . . ဟီး . .ဟီး၊ သီသီရာ . . ငါ့ကို နင္ေပးခ်င္တဲ့အျပစ္ေပးပါ၊ ငါ မွားသြားတယ္ . . ငါဟာ . . ေခြး . .ေခြးဇာတ္ခင္းတဲ့ေကာင္ပါ . . အီး . .ဟီး . .ရႊတ္”
ေျပာလည္းေျပာ၊ ငိုလည္းငိုရင္း တုိင္ကို ဦးေခါင္းျဖင့္ တဒိန္းဒိန္းေဆာင့္ကာ ေဆာင့္ကာ တိုက္၏။
သီသီကေတာ့ မွတ္ႀကီး ဘာအဓိပၸါယ္ျဖင့္ ေျပာေနသည္ကို သေဘာမေပါက္ေသာေၾကာင့္ ေၾကာင္ေငးၾကည့္ေန၏။
မွတ္ႀကီးက တရႈံရႈံငိုရင္း . . .
“ငါေၾကာင့္ . . . အဟင့္ . .ရႊတ္ . .နင္ မနစ္နာေစရဘူး . .သီသီ ရႊတ္ . .အဟင့္ . .ငါ့ အမွားကို ငါတာ၀န္ယူမယ္ . .ရႊတ္ . .ရွလူး . .ငါ နင့္ကို လက္ထပ္မယ္ . .သီသီ”
“ရွင္၊ ဘုရား . .ဘုရား၊ ျမတ္စြာဘုရား ကယ္ေတာ္မူပါ”
ေကာင္မေလး မ်က္လုံးျပဴးသြားၿပီ . . .
“ဦးမွတ္ . . .ရွင္ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။ ရူးမ်ားရူးသြားၿပီလား မသိဘူး။ ဟင္ . .လည္ပင္း မွာလည္း ေျခသုတ္တဲ့ထမီစုတ္ႀကီး ကြင္းသုိင္းလို႕ပါလား။ ဟုတ္ပါတယ္ . . ရူးေနပါၿပီ”
“ဘာ . .၊ ဒါ . .ေျခသုတ္တဲ့ထမီစုတ္ . .ဟုတ္လား။ ဟင္ . .ဒါဆုိ သီသီ့ထမီမဟုတ္ . . မဟုတ္ဘူးေပါ့”
“ႀကံ ႀကီးစည္ရာရွင္ . .ဘယ္က ဟုတ္ရမွာလဲ”
ငါဟာ . ေသာက္ေပါ၊ ငါဟာ . .ေသာက္ေပါ ပါလား ဟူသည့္ အေတြးကို ျဗန္းခနဲတရားထူး ရသလို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္သြားၿပီး တစ္ခဏတြင္ . . .
မွတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ . .ေနာက္ေၾကာင္းကိုျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ထုိအိမ္ေပၚမွ လႊားခနဲ ဆင္းကာ သုတ္ေျခတင္ေလေတာ့သည္။
*****
မွတ္ႀကီးက ထူၿပီး ထိုင္းၿပီး ရႈပ္သည္။ ညီဆူးက ျပႆနာေမႊၿပီး ရႈပ္သည္။ အခုေတာ့ . . အရႈပ္ထုပ္ႏွစ္ထုပ္သည္ လူစုံ၊ စရုိက္စုံ စုဖဲြ႕ေနထုိင္ၾကေသာ ရပ္ကြက္ကေလးတစ္ခုထဲသို႕ ေရာက္ လာခဲ့ၾကၿပီ။
လူသည္ . . . .
သူ႕ပတ္၀န္းက်င္ (၁၈)လက္မ အတြင္းရွိ “ေလ”ကိုသာ ရွဴရိႈက္ေၾကာင္း သင္တုိ႕ၾကားဖူးပါ သလား။
မင္းခုိက္စုိးစန္


ျငင္းလို႕မရတဲ့အခါက်ေတာ့
ကဗ်ာေရးဖို႕ ျပင္ဆင္ေနရာကေန ေဘာလ္ပင္လိုက္ရွာရင္း အံဆဲြေတြေမႊေႏွာက္ တုိလီမုတ္စေတြ ရွင္းလင္း စာအုပ္ေတြစီရင္းညီရင္းနဲ႔ အခန္းသန္႕ရွင္းေရး အစီအစဥ္ေရာက္သြားေတာ့လည္း ေမြ႕ယာေတြ ဖုတ္ဖက္ခါ၊ ေနလွန္း၊ ၾကမ္းတုိက္နဲ႔ နဖူးကေခၽြး ေျခမမက်တဲ့အထိ ငါဟာ ငပ်င္း ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါဟာ ညႀကီးမင္းႀကီးလည္း စာ ထေရးတတ္တာပဲ၊ ငါဟာ ငပ်င္းငဖ်င္းေတာ့ ဟုတ္ပုံမေပၚဘူး။ ဒါနဲ႔မ်ား ငါနဲ႔ ပိုက္ဆံ ဘာလို႕အတူမေနရပါလိမ့္၊ ငါ့အေၾကာင္းမသိဘဲ ဆက္ဆံ ေရးက်ဲၾကတာေတြ ဒီလူေတြ ငါဘယ္လိုတုံ႕ျပန္ရမလဲ သူမနဲ႕ကဲြသြားတဲ့တစ္ေန႕ သူမကို ငါထားခဲ့ တစ္ေန႕ကို ေစာင့္ၾကည့္မယ္ဆုိတဲ့ ဒီအမ်ဳိးသမီးႀကီးကို ငါဘယ္လိုတုံ႕ျပန္ရမလဲ၊ အဲဒါ ငါ့မွာခက္ ေနတာပဲ၊ ဟုိေကာင္ ေန၀ိုင္၀ိုင္ကေတာ့ ေအးေဆးပဲ၊ သႀကၤန္တြင္းမွာ ဘယ္မွမသြားဘူး၊ အိမ္ေရွ႕ သံတံခါးပဲ ေဆးထုိင္သုပ္ေနတယ္။ ေအးေဆးပဲ၊ ငါနဲ႔ပတ္သက္သမွ် အင္း ငါကလည္း ပတ္သက္ခဲ့ တာကိုး တစ္ရာမွာ ကိုးဆယ္ကိုး အဲဒီလိုျမင္ေနၾကတာ မဟုတ္မွန္ေၾကာင္း၊ ငါဟာ ေလးနက္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း ငါဟာ အႏုပညာအထုံပါရမီနဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့သူျဖစ္ေၾကာင္း ငါဟာ အိမ္က ေၾကာင္စုတ္ ေလးကိုေတာင္ ညစာမွန္မွန္ေကၽြးေလ့ရွိေၾကာင္း ျပဖုိ႕ မဟာရန္ကုန္သို႕ ေျပာင္းေရြ႕ခဲ့၊ အလုပ္ရွင္ ကို မယုတ္မလြန္ေျပာခဲ့၊ ရန္ကုန္မွာ ေန႕ေရြ႕ညေရြ႕နဲ႔ တစ္လၾကာၿပီး တစ္ညမွာ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး တည္းခုိေနတဲ့ေနရာ ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ေတာ့ ဒီကားဟာ ငါ့ၿမဳိ႕ငါ့အိမ္ကိုေရာက္သြားရင္ သိပ္ေကာင္း မွာပဲလုိ႕ ေတြးမိ၊ ဟုတ္တယ္ ငါ့အိမ္ကို ေရာက္မွာဘဲ၊ ငါ့အိမ္ကို ငါျပန္ေရာက္လာေတာ့ တစ္ဖက္ မွာ ကဗ်ာ မ်က္ႏွာဖုံးရွင္၊ တစ္ဖက္မွာ ရပ္ကြက္ထဲ ရင္လို ေယာင္ေျခာက္ဆယ္၊ မနက္စာကို အလုပ္တစ္ခုႏွယ္ အခ်ိန္ယူျပင္ဆင္စားေသာက္ၿပီးတဲ့အခါ ဟုတ္တယ္ အိပ္သာ၀င္ဖုိ႕က်န္ေသး တယ္။ အားအားယားယား မဟုတ္ဘူး၊ အိမ္သာ၀င္ေနတာ က်န္းမာေရးအရ၊ ၿပီးေတာ့လည္း ေသြး သားကိစၥ၊ ရုပ္ပုံေတြနဲ႔မဟုတ္ဘဲ အေကာင္လုိ္က္ႀကီး မဆက္ဆံရသေရြ႕ ျမင္ျမင္သမွ်ႏွာဘူးက် လ်က္ ငါ့အားနည္းခ်က္ကို ၀န္ခံေနရတဲ့အေပၚ အထင္အျမင္ေသးမယ္ဆုိလည္း ေသးၾက၊ ကမာၻ မွာေတာ့ ဒါဟာ မထူးဆန္းေတာ့ဘူး။ အလိုမတူတဲ့ ကိစၥကလဲြရင္ ကိုယ္က်င့္သိကၡာေဖာက္ဖ်က္ရာ လည္းမက်ေတာ့ဘူး၊ အဲသလို ကိုယ့္ဘက္က ဆင္ေျခဆင္လက္ အသင့္အေနအထားနဲ႔ ေဆး၀ါး ကိစၥလည္း အပါအ၀င္ေပါ့၊ ဘာျဖစ္လည္း ကို၀င္းျမင့္တို႕ ကိုလူဆန္းတုိ႕လည္း တားျမစ္ထားတာ သိၾကမွာဘဲ၊ စိတ္ကုိေျပာင္းလဲေစတတ္တာ သိၾကမွာဘဲ၊ က်န္းမာေရးကို ဆုိးရြားစြာ ထိခိုက္ေစႏုိင္ တာလည္း သိၾကမွာဘဲ၊ အသိေခါက္ခက္ အ၀င္နက္ဆုိတာ အသိအေပၚ ယုံမွားသံသယျဖစ္ေန ေသးလို႕ ကိုေဇယ်ာလင္းလည္း ဒီလိုပဲေနမွာ၊ ကိုမုိးေ၀ေရာ၊ ညဆယ္နာရီခဲြမွ ပဲြကစတာ၊ ကိုငုအိမ္ ဆုိင္ကေန ေခါက္ခက္နဲ႔ေကာင္းျပည့္ေရာက္၊ ေကာင္းျပည့္ကေနေခါက္ခက္အရွိန္ မေသေသးဘဲ သီရိမဂၤလာညေစ်းမွာ လူမလဲဘဲ ပုလင္းလဲ၊ ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြ လြမ္းၿခံဳနဲ႔ အိမ္အျပန္ဇနီးမယား ေတြထလာေအာင္ ေခါင္းေလာင္းဆဲြရတာ ဒီတစ္ေန႕တည္းလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့ ဒီလိုည ေတြက မ်ားပါၿပီတဲ့ အလုံလမ္းအတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ၾကနဲ႔ ကားႀကီးေတြက ေဘးကေန တ၀ူး ၀ူးျဖတ္သြားနဲ႔ ကိုေဇယ်ာလင္းေရ၊ အခုေတာင္ ဘိတ္ကေန လွမ္းပူရေသးေတာ့၊ ခက္ေတာ့လည္း ခက္ပါတယ္ ညအိပ္ယာမ၀င္မွီ တစ္ခုခုထိခိုက္ခံစား ဒါမွမဟုတ္ ထူးျခားေျပာင္းလဲဖုိ႕ ေယာက်္ား သားေတြဟာ အခ်ဳိ႕ပုံေအာၿပီး ေလာင္းကစားလုပ္ၾကသလို အခ်ဳိ႕အေပါင္းအသင္းေတြစုၿပီး ညေန ညေနစည္တယ္ေလနဲ႔ စိတ္ေျဖ၊စိတ္ေျပၾကသလုိ သူတုိ႕ အဲဒီလုိ ညကို ကုန္ဆုံးလြန္ေျမာက္ေစ တာ၊ ငါ အဲဒီလိုသုံးစဲြရင္း ေယာက်္ားပီသေၾကာင္း ျပခ်င္ေနတာလား မသိတာ၊ လူမွာ ေျပာမနာ ဆုိ မနာနဲ႔ အေျပာင္အျပက္ေရာ အတည္အတံ့ေရာ အတုိင္အေဖာက္ညီမယ့္တစ္ေယာက္ေယာက္ ေတာ့ လုိတာအမွန္ပဲ၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့ စင္ကာပူကိုသြားဖုိ႕ကိစၥေျပာမွာေပါ့။ ေျပာႏိုင္တာေပါ့၊ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ့္အေနအထား တကယ္ျဖစ္ရွိေနတဲ့ၾကားက ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ရွိေနပုံ ျဖစ္ေနပုံဟာ အံမခန္းစြန္႕စားခန္းတစ္ရပ္အေနနဲ႔ ဒါခင္ဗ်ားကို ဂုဏ္ယူတက္ဝၾကြ ဖြယ္အန္၀န္ခံမိေတာ့လည္း ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္အေပၚသုံးစဲြတဲ့နိမိတ္ပုံက သစ္ေျခာက္ပင္တဲ့၊ အသီးသီးဖုိ႕လက္တစ္ကမ္းအလိုက ၾကည့္ရင္ေတာ့ အခုမွ အေညွာင့္ေပါက္တဲ့ေကာင္ကို ဘယ္ အားရစရာရွိမလဲ၊ အခုမွျပန္ေတြ႕ၾကတဲ့ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို တစ္ေယာက္က သိဖုိ႕စကား လုံးေတြနဲ႔ မလုံေလာက္ဘူးဆိုေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေပၚခင္ဗ်ားထည့္သြင္းစဥ္းစားေပးပုံ တစ္ခ်ဳိ္႕ကေတာ့ ကြက္တိပဲ၊ ဒါဟာ ငါ့ဘ၀တက္လွမ္းဖို႕ ေနာက္တစ္ဆင့္မ်ားလား၊ တက္လွမ္းစရာ ရွိလို႕ပဲ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႕ရတာလား၊ Black to the Future ရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္အၿပီးမွာ နားလည္ထား တာတစ္ခုက တစ္ခ်ိန္မွာ ေမာင္ဘဟာ ကာလယႏၱရားကိုတီထြင္ႏုိင္ေအာင္ အနာဂတ္ကတီထြင္ ေအာင္ျမင္ၿပီးတဲ့ ေမာင္ဘက ပစၥဳပၸာန္က ေမာင္ဘဆီလာၿပီး ယႏၱရားျပဳလုပ္ပုံျပဳလုပ္နည္းကို ျပသခဲ့တယ္ဆုိတာ။ အဲဒီျဖစ္စဥ္တစ္ခုထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေနတယ္ ခင္ဗ်ားျဖစ္ေနတယ္၊ အခု မုန္ တုိင္းသတင္းနဲ႔ ေနာက္ဆက္တဲြဂယက္ေတြ ျမင္ေနၾကားေနရေတာ့ ကိုယ္ဘာမွအျဖစ္မရွိတာ နည္းနည္းစိတ္သက္သာရသလိုပဲ၊ ကမာၻႀကီးက ပ်က္ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ားက ဘာျဖစ္ခ်င္ေသးလို႕တုန္း အဲသလို႕ေပါ့။ ။
ေမာင္ယုပိုင္