Idea August, 2010  

Posted by Zephyr

Tuesday, August 17, 2010

Idea August, 2010

Idea August

IDEA JULY, SPECIAL ISSUE  

Posted by Zephyr

Tuesday, July 27, 2010

IDEA SPECIAL ISSUE ကိုေစာေစာတင္ဖုိ႕ ပို႕ထားေပးတာ တစ္လေလာက္ရွိပါျပီ။ Flash နဲ႕လုပ္ဖုိ႕နဲ႕ watermark လုပ္ဖုိ႕ေတြနဲ႕လည္း ဒီဇိုင္နာေတြနဲ႕ ညိွေနတာနဲ႕ၾကာေနပါတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ pdf ကလည္း တင္မရျပဳမရျဖစ္ျပီး ေနာက္က်ေနပါတယ္။ ပံုေတြကို တင္တုိင္း မေတာ္တဆျဖစ္ျဖစ္ သိသိသာသာျဖစ္ျဖစ္ သယ္သြားျပီး Credit မေပးတဲ႔အတြက္ ပံုေတြမတင္တာၾကာပါျပီ။ ယူခ်င္ရင္ ယူသြားလုိ႕ရပါတယ္။ Source ကို ေဖာ္ျပရင္ရပါတယ္။
idea july (1)




Idea Special Issue, July
9th Anniversary


Idea March Issue 2010  

Posted by Zephyr

Monday, April 5, 2010

Idea March Issue ျဖစ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင္႔ Online မွာ တင္ဖုိ႕ အနည္းငယ္ေနာက္က်သြားပါတယ္။ February Issue တုန္းကလိုပဲ Scribd နဲ႕တင္လိုက္ပါတယ္။

march'2010

Idea Magazine (February)  

Posted by Zephyr

Wednesday, February 10, 2010

Idea magazine ကို မ်ားမ်ားဖတ္လို႕ရေအာင္ Scribd နဲ႕တင္ထားေပးပါတယ္။
Fullscreen လုပ္ျပီးဖတ္ရင္ပိုအဆင္ေျပပါတယ္။
Esc key (သို႕) Exit Full Screen ကို ႏွိပ္ျပီး႕ မူရင္း page ကို ျပန္လာလို႕ရပါတယ္။ Download လုပ္ျပီးဖတ္ခ်င္လည္းရပါတယ္။



Idea Magazine November Cover  

Posted by MANORHARY

Friday, October 30, 2009


မဒမ္ဇင္နီယာရဲ႕တစ္ေန႕တာကပဲြ

မဒမ္ဇင္နီယာဟာ
ဘုရားသခင္က သူ႕ကိုဖန္ဆင္းထားတယ္ဆိုတာယုံတယ္
ဘုရားသခင္ေျပာတဲ့အတုိင္းေနထုိင္တယ္
ဘုရားသခင္သတ္မွတ္ထားတဲ့အတုိင္းစားေသာက္တယ္
ဘုရားသခင္ အလုိအတိုင္းျပဳမူေဆာင္ရြက္တယ္
ဘုရားသခင္ မလုိလားတာဆုိရင္
မဒမ္ဇင္နီယာက သူနဲ႔မပတ္သက္သလုိေနလိုက္တာပဲ
မဒမ္ဇင္နီယာ မၾကာခဏဖ်ားနာေလေလ
ဘုရားသခင္ကို ပိုၿပီးဆုပ္ကိုင္ေလေလ
ဘုရားသခင္သာ မဒမ္ဇင္နီယာဘ၀မွာရွိရင္ အရာအားလုံးကိုျငင္းပယ္ရဲတယ္
ဘုရားသခင္ရဲ႕ အရိပ္မွာ ဘုရားသခင္ အလိုအတုိင္းသာေနရရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းမယ္လုိ႕ယုံတယ္
မဒမ္ဇင္နီယာ ဘုရားသခင္ကိုအားကိုးၿပီးေနလာခဲ့တာ
သုံးဆယ္တစ္ႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီေပါ့
ဘုရားသခင္က မဒမ္ဇင္နီယာကို သမီးေလးတစ္ေယာက္ေပးတယ္
စာအုပ္ဆုိင္ေလးတစ္ဆုိင္ဖြင့္ေပးတယ္
အသားနည္းနည္းပါတဲ့စြပ္ျပဳတ္ေပးတယ္
မဒမ္ဇင္နီယာရဲ႕ အေသြးအသားထဲမွာ ရမၼက္မရွိေတာ့ဘူး
မဒမ္ဇင္နီယာရဲ႕ တစ္ကိုယ္လုံး ဘုရားသခင္နဲ႔တည္ေဆာက္ထားတယ္
မဒမ္ဇင္နီယာရဲ႕ ၀ွက္ဖဲခ်ပ္တုိင္းဟာ ဘုရားသခင္ပဲ
လူေတြက ဘုရားသခင္ကို မေထမဲ့ျမင္ျပဳေနၾကတယ္လို႕လည္းယူဆတယ္
မဒမ္ဇင္နီယာရဲ႕ဘုရားသခင္ကေတာ့
သူ႕ မိတ္ေဆြေတြၾကားမွာ အေတာ္ကေလးေရပန္းစားပ
၀ိုင္အရက္လုိ ယဥ္ေက်းသူေတြကေန
လိင္မႈကိစၥလို ပြင့္လင္းသူေတြအထိေေပါ့
မဒမ္ဇင္နီယာကို ေလ့လာသူေတြက
မဒမ္ဇင္နီယာရဲ႕ တစ္ေန႕တာကပဲြမွာ
မဒမ္ဇင္နီယာတစ္ေယာက္ထဲ ကေနတာကလဲြၿပီး ဘာမွမရွိပါဘူးတဲ့
မဒမ္ဇင္နီယာရဲ႕ ေျခလက္လႈပ္ရွားဟန္ထဲမွာ
တစ္စုံတစ္ေယာက္ရွိေနပုံရေပမယ့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုမျမင္ရဘူး
အဲဒီတစ္စုံတစ္ေယာက္ကလည္း ဘုရားသခင္ပါပဲတဲ့
မဒမ္ဇင္နီယာဟာ တစ္ခါတစ္ေလ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္သီခ်င္းညည္းေနတတ္တယ္
တစ္ခါတစ္ေလ ရုပ္တုေလးတစ္ခု ခ်ထားသလို ေငးငိုင္တိတ္ဆိတ္ေနတတ္တယ္
မဒမ္ဇင္နီယာရဲ႕အေတြးထဲမွာ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြထဲမွာ
ဘ၀ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြထဲမွာ
ဘုရားသခင္နဲ႔ကင္းကြာသြားတဲ့အခ်ိန္ဆိုတာမရွိခဲ့ဘူး
မဒမ္ဇင္နီယာရဲ႕တည္ရွိမႈမွာ
လူအျဖစ္တည္ရွိမႈဟာ လုံးလုံးေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး
ဘုရားသခင္ရဲ႕ တည္ရွိမႈသာက်န္ေတာ့တယ္
မဒမ္ဇင္နီယာဟာ ဘုရားသခင္နဲ႔ႏုိးၿပီး ဘုရားသခင္နဲ႕အိပ္ရာ၀င္တယ္
ဘယ္လိုလူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္အတြက္မွ
မဒမ္ဇင္နီယာဟာ ဦးထုပ္ကေလးေဆာင္းၿပီး ဂါ၀န္ကေလးမၿပီး
ႏႈတ္ခမ္းေဆးထူထူတင္ၿပီး ရွိရွိသမွ်ႏူးညံ့မႈေတြနဲ႔ေတြ႕ထိၿပီး
ရင္ခုန္ဖို႕ေကာင္းတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး
မဒမ္ဇင္နီယာရဲ႕လေရာင္နဲ႔တူတဲ့ႏုိ႕ရည္ဟာ
သူ႕သမီးေလးႀကီးျပင္းလာကတည္းက ခမ္းခဲ့ၿပီ
မဒမ္ဇင္နီယာရဲ႕ မ်က္လုံးမွာ မီးနဲ႔တူတဲ့ဆဲြေဆာင္အားေတြေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး
ထိတ္လန္႕ေျခာက္ျခားဖြယ္ ၿငီးေငြ႕စိတ္ပ်က္မႈသာ က်န္ရွိေတာ့တယ္
မဒမ္ဇင္နီယာဟာ သံေခ်းအထပ္ထပ္တက္ေနတဲ့ စက္အပ်က္တစ္လုံးကို
ဘာကိုမွ ထက္ထက္သန္သန္ မရွိေတာ့ဘူး
အကယ္၍မ်ား ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔
မဒမ္ဇင္နီယာကို ဘုရားသခင္လက္က ကယ္တင္ခ်င္တယ္ဆုိရင္
ခင္ဗ်ားမွာ ပိုက္ဆံရွိရုံနဲ႔မျဖစ္ဘူး
ဘုရားသခင္အေၾကာင္းသိမွျဖစ္မယ္
ဘုရားသခင္ကို သိျခင္းဟာ မဒမ္ဇင္နီယာကိုသိတာနဲ႔အတူတူပဲ
သူ႕ကုိခင္ဗ်ားျမင္ေနတာက ကလပ္မွာေတြ႕ေနက် မိန္းမတစ္ေယာက္ထက္ဘာမွမပိုဘူး
သူက ခင္ဗ်ားကို ကေဖးဆုိင္ရဲ႕ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ
ဟမ္ဘာဂါမုန္႕အေၾကာင္းေျပာမွာမဟုတ္ဘူး
ဘုရားသခင္ရဲ႕ေလသံအတုိင္း
ခင္ဗ်ားျပင္းပ်ေနတဲ့ဦးတည္ခ်က္ကို တိရစာၦန္တစ္ေကာင္လိုရႈံခ်ပစ္လိမ့္မယ္
ဘုရားသခင္ကိုေက်ာ္လြန္ၿပီး သူ႕ဆီက ဘာဆႏၵ ဘာႏူးညံ့မႈမွ
ခင္ဗ်ားရယူႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး
မဒမ္ဇင္နီယာဟာ လူ႕ဘ၀ဆုိတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းႀကီးမွာ
လိင္မႈဆုိင္ရာကလဲြၿပီး အကုန္ျဖည့္ဆည္းေပးေနတဲ့ တာ၀န္ေက်ပြန္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္
မဒမ္ဇင္နီယာရဲ႕တစ္ေန႕တာကပဲြထဲမွာ
မၾကာမၾကာ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနရသူတစ္ေယာက္
အေနနဲ႔ေတာ့ ေတြးမိႏုိင္တာတစ္ခုရွိတယ္
ငန္းတစ္ေကာင္လုိေသြးသားဆူၿဖိဳးေနေသးတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔
ဘုရားသခင္အေပၚ ဒီေလာက္ယုံၾကည္သက္၀င္သြားေလာက္ေအာင္
ဘယ္လုိဒုကၡတရားေတြက လမ္းျပေခၚေဆာင္သြားသလဲဆုိတာကိုေလ
ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ကမာၻႀကီးဟာ မဒမ္ဇင္နီယာဆီက ေနာက္ဆုတ္သြားေခ်ေပါ့
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လက္တဲြတဲ့လူ႕အဖဲြ႕အစည္းဟာ
မဒမ္ဇင္နီယာကို စြန္႕ခြာသြားေခ်ေပါ့
နာရီေတြကို ေနာက္ျပန္လည္ေနတဲ့ေဆးရုံတစ္ရုံမွာ
မဒမ္ဇင္နီယာတစ္ေယာက္ထဲ ဘုရားသခင္နဲ႔အတူ
သူ႕ရဲ႕ကပဲြကို ဆက္လက္က်င္းပေနေပါ့

ပိုင္

Idea Poems  

Posted by MANORHARY

ေရြ႕ကဗ်ာ
အိပ္မက္ထဲမွာ ငါေျပးေန၏ ေနရာမေရြ႕
ေနရာမေရြ႕ အိပ္မက္ထဲမွာ ငါေျပးေန၏။
ငါေျပးေန၏ ေနရာမေရြ႕ အိပ္မက္ထဲမွာ

(ကဲ . . .အိပ္မက္ကငါ
အခု ထ ပါၿပီ)
မေရြ႕တဲ့ကဗ်ာ ေရြ႕ေအာင္ဖတ္ၾကည့္ပါ။

သုခမိန္လိႈင္




ကင္းေစာင့္

ငါဟာ ကင္းေစာင့္တစ္ေယာက္ပါပဲ၊
တစ္ညလံုးမအိပ္စက္ျဖစ္ဘဲ
အလြမ္းေတြနဲ႔ပဲ မိုးစင္စင္လင္းခဲ့တယ္ . . .

“ ခ်စ္တယ္” ဆိုတာ . . .ငါ့ဘ၀ရဲ႕
ဘယ္၀ါက်မွာမွ မသံုးဘူးေသးတဲ့
ႀကိယာတစ္လံုးပါ။

ႏႈတ္ခမ္းထူထူေတြနဲ႔ ေလွာင္ၿပံဳး
မာယာမ်ားတဲ့ ငါးခံုးမေလးေရ . . .
မင္းေၾကာင့္
ငါ့အိပ္မက္ေတြ တစ္ေလွလံုးပုပ္ခဲ့ေပါ့ . . .။

မင္းခိုက္စိုးစန္


ငါရယ္ ငါ့မိန္းမရယ္ ငါ့သမီးရယ္
ငါ့ဘ၀
င့ါျပဇာတ္မွာ
လက္ခုပ္တီးတုိင္းလွည့္ၾကည့္မိခဲ့တဲ့ေန႕ရက္မ်ား
ငါအားထက္ ရယ္(ရီ)အားသန္
ငါအဖန္ဖန္
သူအဖန္ဖန္
ဘာပါလိမ့္

စၾက၀ဠာတဆုံးကိုေမွ်ာ္ၾကည့္သလုိ
ေက်ာင္းသြားမယ့္သမီးရဲ႕ ပ်က္ေနတဲ့ထီးကို ျပင္ေပးလိုက္တယ္
ျပတ္ေနတဲ့ဖိနပ္ကို ဆက္ေပးလိုက္တယ္
က်ေနတဲ့စိတ္ကို ျမွင့္ေပးလုိက္တယ္
ငိုမေယာင္မ်က္ႏွာေလးကို ရယ္(ရီ)ေအာင္လုပ္ေပးလုိက္တယ္
သူမဟာ စာရြက္အလြတ္လို ရုိးစင္းတယ္
ေလာကႀကီးက သပြတ္အူလုိ ရႈပ္ေထြးတယ္
“ခဏေနဦး သမီး
လမ္းမေပၚမွာ မုိးသက္ေလျပင္းက်ေနတယ္
(ဒါမွမဟုတ္)
ေနာက္တစ္ေနရာမွာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္”

မိန္းမရယ္
ေခတ္ေပၚ၀ဲဂယက္ထဲမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ရမယ့္ အံ့ၾသစရာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူးကြာ
မရွိမျဖစ္လို႕
မထင္ေလနဲ႔
ဘယ္သူမွ ဒီဘ၀ႀကီးမွာ အရမ္းအလိုအပ္ဘူး

အရသာရွိတဲ့အဆိပ္ကို
နည္းနည္းခ်င္းစားလာခဲ့တာပဲ
ငိုစရာမ်က္ရည္မလိုေတာ့ပါဘူး။ ။
၀င္းေမာင္


ရန္ကုန္မုိး
ပင္လယ္တစ္ခုလုံးခ်ျပေပမယ့္
ေရခ်ည္းပဲျမင္ၾကတဲ့သူေတြက
မ်ားတယ္

ငါတုိ႕ရဲ႕ဇဲြေတြက
တစ္ေန႕တစ္လံ ပုဂံဘယ္ေျပးမလဲဆုိၿပီးသတိၱေကာင္းတတ္
ငါတုိ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြက
အေရးအေၾကာင္းဆုိ အေပါင္းအသင္းမွားတတ္
ငါ့တုိ႕အသဲကလည္း
ပပ ထူမွ ထတတ္ရေတာ့တယ္။

ကမာၻႀကီးလုံးေနေတာ့
အေနာက္ကိုသြားလည္း အေရွ႕ကိုတစ္ေန႕ေရာက္ရသလုိ
ပင္လယ္ထဲမွာ သေဘၤာခ်င္း ေခါင္းတုိင္ကိုစျမင္ရစၿမဲ
အလံတလူလူလႊင့္ထားေပမယ့္
ဒါးဆုိတာ
ဒဏ္ရာနဲ႕အေ၀းဆုံးမွာေနရတာ ေကာင္းတယ္။

အျဖစ္က
မီးျပတုိက္ကုိ သေဘၤာ၀င္ေဆာင့္မိသြားတာ
ဆာေလာင္တဲ့ေျမြမုိ႕
ကိုယ့္အၿမီးျပန္အစာလုပ္ၿမိဳခ်လိုက္တယ္

ရန္ကုန္ဆုိတာ
အၿမဲတမ္းအိမ္ရွင္ႏုိင္ငံေတြ ေျခစစ္ပြဲရႈံးတယ္
ခ်စ္ၾကည္ေရးဖိတ္ေခၚပဲြဆုိ တစ္ဘက္အသင္းကမလာဘူး
အေ၀းကြင္းမွာ ေျခစြာရတာ
ဘယ္ေလာက္အသည္းနာဖို႕ ေကာင္းလိုက္သလဲလို႕။ ။
ေက်ာ္ထူး



မုိးစိမ့္စိမ့္ တနဂၤေႏြထဲက ျပကြက္မ်ား
အလင္းေတြတုပ္တုပ္က် ရႊဲနစ္ေနတာေတာင္
လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ပြင့္ျပလုိ႕မရတဲ့ တနဂၤေႏြေပါ့။

အပ်င္းသန္လြန္းတဲ့အခါ
သူမ်ားအိပ္မက္ကုိ ေျခနဲ႔ကန္ထုတ္လိုက္
အေပ်ာ္လြန္တဲ့အခါ
သူမ်ားခံစားမႈကို ေညွာ္တုိက္လုိက္ေပါ့။

စိတ္အလိုလုိက္မိတဲ့အခါမ်ဳိး
အလင္းကို အေမွာင္နဲ႔ ရႈိ႕မိ
အရိပ္ကို အေရာင္နဲ႔ ၿမိွဳက္မိ
ပစၥပၸဳန္ကို အတိတ္နဲ႔တုိ႕မိ
ေနာက္ဆုံး . . . .
ကိုယ့္ေျခလွမ္းေတြကိုေတာင္
တံလ်ပ္နဲ႔ စိပ္မိေပါ့။

ဘယ္သူေတြပဲ နားနားေနေန . . ..
ဘယ္သူေတြပဲ က်ဳိးက်ဳိးေၾကေၾက
တနဂၤေႏြကေတာ့ . . . .
အခ်ုဳိးေျပေျပ . . မုိးေစြလုိ႕။

ေသြးေၾကာင္ၿပီဆုိ . . .
ေခြးေဟာင္တာေတာင္လန္႕သတဲ့။
သူမ်ားစိတ္၊ သူမ်ားအရိပ္ကို တက္ထုိင္ရင္း
သီခ်င္းေတြကို ေအာ့အန္ . . .
တနဂၤေႏြရဲ႕ ဟန္ခ်က္ဟာ
ေလခ်ဥ္လို ဆန္တက္လာေပါ့။

ဘယ္သူေတြ သိသိ မသိိသိ
ဘယ္သူေတြ ေတြးေတြး မေတြးေတြး
တနဂၤေႏြကေတာ့ ေရးေတးေတး . . . ေငးရီ
မထီတရီ ရင္ခုန္သံနဲ႔ . . ။

ေလွနံဓားထစ္သရုပ္မွန္အတြက္
ခုတ္ရာတစ္လဲြ၊ ျပကြက္မ်ား ကြန္႕ျမဴး
တနဂၤေႏြရဲ႕စိတ္ကူးဟာ
မိုးေပၚက ခ်တဲ့ႀကဳိးလုိ
တဲြေလာင္းခိုၾကည့္ခ်င္စရာ။

တကယ္က
အ၀ိဇာဘ၀ဆုိတာ
အေမွာင္ထဲ ႏွစ္စိမ္ထားတဲ့ညပါ . . .
တနဂၤေႏြဟာ . . .
ဘယ္သူေတြ ကန္႕လန္႕တုိက္တိုက္
ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ
ဗိုက္ထဲမွာ အူဘယ္ႏွစ္ေခြဆုိတာ သိေနေပါ့။ ။
သွ်ီသူေအာင္


အိပ္မက္
အိပ္မက္မမက္ပဲ
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ
အခ်မ္းသာဆုံး အခ်ိန္။
(ၾကည္ေအး)

ဘာ အိပ္မက္မွ မမက္ခဲ့ပါ
ေဒၚၾကည္ေအး
ကၽြန္ေတာ္ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်ိန္
အခန္းထဲမွာ ပုလင္းကဲြသံ၊ ခုံမ်ားလဲသံ
လြယ္အိပ္လြယ္သံ၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းသံ
တံခါးဖြင့္သံ၊ အက်ၤ ီ၀တ္သံ
ဖိနပ္စီးသံ၊ ရွပ္တုိက္သံ
ထို႕ထက္မက ထုိအသံမ်ားရဲ႕ အသံကိုပင္
ကင္းလြတ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္ ေဒၚၾကည္ေအး။

သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ႏုိးလာခိုက္
ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းတစ္ခုလုံး
ေရြ႕ေျပာင္းေတာင္ယာတစ္ခုလို
နံရံ ပုလင္း ျပတင္း တံခါး
ၾကမ္းခင္း ဖိနပ္ ဦးထုပ္ အက်ၤ ီ
ဘာဆုိဘာမွ ရစရာမရွိေတာ့သလုိ
အခန္းကိုယ္တုိင္ အခန္းထဲတြင္
အခန္းမရွိေတာ့သျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္၌က
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္မရွိခဲ့၍
ဘာအိပ္မက္မွ မမက္ခဲ့တာလား
သိပါရေစ ေဒၚၾကည္ေအး။ ။
၀င္းျမင့္


ရာသီသစ္အတြက္ျပင္ဆင္ျခင္း

သိုးေဆာင္း စကားပုံေတြလုိ
အေတြ႕အႀကံဳက အရင္းအႏွီွး

ပန္းေတြကို အညြန္႕မခ်ဳိးနဲ႔
ေရာ့ ငါ့ႏွလုံးသား
ဘာဘီက်ဴးလုပ္ ျမည္းသြား
တစ္စကၠန္႕ ႏွစ္စကၠန္႕ သုံးစကၠန္႕
အဲဒီေလာက္ေတာင္ အခ်ိန္မေပးခ်င္ဘူး
မင္းထြက္သြား

ေကာင္းကင္ႀကီး က်ယ္သလား!
က်ယ္ေပ့ေစ
တိမ္မည္းေတြကို သမုဒၵရာေအာက္ပို႕လိုက္
ေနာက္ထပ္ ဆဲြတင္မယ့္ႀကိဳးက
တန္ဖိုးထားတတ္တဲ့စိတ္
ျဖစ္ေပ့ေစ

ရာသီႀကိဳ စစ္ပြဲမွာ
ဒဏ္ရာမရေအာင္ သတိထား
နားေနတဲ့ငွက္ထက္
ပ်ံေနတဲ့ငွက္က ပိုအသက္၀င္တယ္။
စိုးရိမ္


ေခါင္းစဥ္ကိုလိုက္ရွာေနတဲ့ကဗ်ာ
အရာရာတုိင္းကုိ
အေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႔ေတြးေခၚဖို႕
ငါ့မွာ အေမွာင္ေတြပဲရွိတယ္။

လူတစ္ေယာက္ဘာကိုမွ
မယုံေတာ့တာဆန္းသလား။
(အဲဒီလူဟာ ငါမဟုတ္ဘူးလို္႕
မေသခ်ာဘူး။)

၀င္ရုိးစြန္းေဒသ
မီးေတာင္ေပါက္ကဲြမႈအတြက္
ဘယ္သူ႕မွာတာ၀န္ရွိသလဲ။

ရုတ္တရက္ဒုံးပ်ံႀကီးေတြ
ရုတ္တရက္အခ်စ္စိတ္ေတြ
ရုတ္တရက္ အႏုပညာေတြ
ၿပီးေတာ့
မွတ္ဥာဏ္မွာ တဖ်တ္ဖ်တ္လက္ေနတဲ့
ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ေတြ . . . .။

ေခတ္ကိုဒုိးယုိေပါက္
ေတြ႕ျမင္ရဖို႕
လင္းႏုိ႕ေတြကမွ ေရဒါရွိဦးမယ္။

ယေန႕ကမာၻ႕ႀကီးမွာ
လူေျပာမ်ားလွတဲ့ေၾကာ္ျငာတစ္ခုက
“စစ္မွန္ေသာေပ်ာ္ရႊင္မႈကို
ေငြနဲ႔၀ယ္ယူရရွိႏုိင္ပါၿပီ”တဲ့ . . .။
ဒါျဖင့္ ငါတုိ႕က
ဒဂၤါးသံတခၽြင္ခၽြင္နဲ႔ ကမာၻ႕ႀကီးထဲ
မမွားေသာေရွ႕ေနေတြ၊
မေသေသာေဆးသမားေတြအျဖစ္
မ်ဳိးပြားၾကရုံေပါ့။

ပ်ံလႊားငွက္တစ္ေကာင္ထဲနဲ႔
ေႏြဦးမေပါက္ႏုိင္မွန္း
အခုေတာ့သိပါၿပီ။ ။
ေ၀မွဴးသြင္

POEM CORNER  

Posted by MANORHARY

“တြင္းဝင္မေၿဖာင္႔တဲ႔ ေၿမြ ”

ေရေရရာရာ တစ္စက္မွ မ႐ွိလိုက္ေသးဘူး
ပြဲကၿပီး မီးကေသ
ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ စံုလံုးေတြ ကန္းလိုက္ပံု ။

႐ိုင္းကို႐ိုင္းပါရဲ႕
အၿငွိဳးတစ္ၾကီး ၿပန္ၿပန္ဖ်တ္ပစ္
ေသရာပါေအာင္ ေဆးမွင္စုတ္ထိုးခဲ႔တာကလည္း
ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ ။

ထားခဲ႔ၾကည္႔လိုက္တာပါပဲ
အရိပ္ေတြ
အ .. ရိပ္ .. ေတြ
ထပ္ၿပီးရင္း ထပ္လာလိုက္တာ ။

စိတ္
လူး
လြန္႔
တာ
လိႈင္း
သိပ္
မ်ား
တယ္ ။

အိုင္လြယ္ပန္




အေဟာင္းျပပဲြ
ဖိတ္စာမေ၀ဘဲ ေန႕သစ္ေရာက္လာတယ္
လက္တံအေဟာင္း၊ နံပါတ္အေဟာင္းေတြနဲ႔
အခ်ိန္အသစ္ ေရာက္လာတယ္

အျဖစ္အပ်က္အေဟာင္းေတြက
အ၀တ္အစားအသစ္၀တ္ၿပီး ၿပံဳးျပၾက
ဗိုက္ထဲက အစာအေဟာင္းေတြ မဖယ္ရွားခင္
အစာအသစ္ေတြ ထပ္ထည့္
ဦးေႏွာက္အေဟာင္း တစ္ခုနဲ႔
စာအုပ္အေဟာင္းတစ္အုပ္ကိုဖတ္
အသိဥာဏ္အေဟာင္းလည္းျပန္မရဘူး
ေျခေထာက္အေဟာင္းကိုေရေဆးၿပီး
ေလာကအေဟာင္းကို နင္းေလွ်ာက္
ေမာဟ၊ေလာဘ၊ေဒါသနဲ႔ အတၱအေဟာင္းေတြက
အေတြးသစ္ေတြနဲ႔ ရယ္ေမာလို႕
ဒါၿပီးရင္ ပုဒ္မအေဟာင္းတစ္ခုခ်လိုက္
“ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာ္ဖီအေဟာင္း ပူပူတစ္ခြက္ေပးပါ”။
မုိးအိမ္လူ





လက္ေတာက္ခံု
စိတ္ကူးေတြ အတည့္ခ်ိန္
ဘ၀ေပၚ စနစ္တက်ေတာက္ထုတ္လုိက္တယ္
ငါတုိ႕ ေအာင္ျမင္မႈ ဘယ္လိုလဲ
က်င္းက . . . . က်ဥ္းတယ္။
စိတ္ကိုၿငိမ္ၿငိမ္ထား
တစ္ခ်က္မွားရင္ တစ္လွည့္သြားေပါေရာ့
သူ႕ဘက္အင္၊ ကိုယ္ဘက္အင္နဲ႔
ငါတုိ႕ လုိအင္ေတြ
ဘယ္အခ်ိန္ က်င္း၀ပ္မလဲ။
၀မ္းေဘာင္ရုိက္လုိ႕ေရာ ကိုက္ပါ့မလား
လက္ေတြ႕တရားလည္း
တစ္ခါတစ္ရံ Jump (ဂ်မ့္)ခုန္တတ္ရဲ႕။
ေရွ႕က်င္း၊ ေနာက္က်င္း
အိပ္မက္ကို ဘယ္လုိလင္းယူမလဲ
ခုထိ- အႏုိင္အရႈံး မသိရေသး။
(ထားလိုက္ကြာ)
ေအာင္ျမင္ျခင္းဆုိတာ
ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ ကံတရား
ဒီတစ္ခါ
ခ်ိန္သားကိုက္ က်င္း၀င္ေစရမယ္။ ။
ေနႏုိင္ (ေခ်ာက္)




ေရတံခြန္
ထြက္လာခဲ့တဲ့ ခရီးက
ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ မရဘူး
ဘယ္က ဘယ္လိုစခဲ့မွန္းမသိ
ရရွိခဲ့တဲ့ဘ၀ကို ေက်နပ္ေနပုံမ်ား
ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း အပူဒဏ္ကို ရင္စည္းခံၿပီး
ညစဥ္ညတုိင္း
ၾကယ္စင္ေတြကို ေရတြက္
ကမာၻေျမကို အငန္းမရ ပြတ္သပ္နမ္းရႈိက္ရင္း
ျပန္လည္ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း အရွင္းမရွိတဲ့
ေပးဆပ္ျခင္းမ်ဳိးနဲ႔
ေက်ာက္စိုင္ေက်ာက္ခဲ ဆူးေျငာင့္ခလုတ္ေတြၾကား
သူ႕ခႏာကို ေဇာက္ထုိးခုန္ခ်
အဆုံးစီရင္သြားခဲ့တယ္။ ။
မိုးဇက္တီေက


ဘယ္သူမွ မဖတ္ျဖစ္လိုက္တ့ဲ စာ


သား
ဒီစာကို ဖတ္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေဖ့ဟာ ေဆး႐ံုႀကီးတစ္ခုရဲ႕ ေအးစက္စက္ အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ လွဲေလ်ာင္းရင္
လွဲေလ်ာင္းေနမွာေပါ့။ သားဟာ ေဆးေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခ့ရဲ င္ ဂုန္နီအိတ္န႔ ဲ တူတ့ ဲ အေဖ့ရဲ႕
အသားေတြကို အေဖမွန္း မသိဘ ဲ ဓါးန႔လဲ ီွးခ်င္လည္း လီွးျဖတ္ခ့ဖဲ ူးမွာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အေဖ့ရဲ႕ ခံစားခ်က္
ျပင္းထန္လြန္းခ့တဲ ့ ဲ ရင္ဘတ္ေနရာက အ႐ိုးေတြကို အံႀကိတ္ၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္န႔ ဲ ဆြဲၿဖဲေနရင္လည္း ဆြဲၿဖဲခ့ဲဖူးမွာေပါ့။
ဒါမွမဟုတ္လည္း သားေကာင္မေလး စမ္းသပ္ ခြဲစိတ္ေနတာကို ေဘးကေန လာၾကည့္ေနလည္း ၾကည့္ေနခ့ဖဲ ူးမွာေပါ့။
ဒါမွမဟုတ္ လူတစ္ေယာက္လို႔ ပီပီျပင္ျပင္ မသိႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ အေဖ့ကိုယ္ခႏၶာ အစိတ္အပိုင္းေတြဟာ
တစ္စစီ ကြဲျပားၿပီး တခ်ိဳ႕တေလေလာက္ဟာ ေျမႀကီးထဲမွာ၊ တခ်ိဳ႕လည္း ပုလင္းေတြထဲမွာ ေရာက္ခ်င္လည္း
ေရာက္ေနမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သားဟာ အေဖဆိုတာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ သိလိမ့္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ပိုက္ဆံ သိပ္ခ်မ္းသာတ့ ဲ သိပ္ေတာ္တ့ ဲ သိပ္ထက္ျမက္တ့ ဲ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး သားအေမဟာ အေဖ
ေသဆုံးသြားခ်ိန္မွာ အေဖ့မ်ိဳးဆက္ေသြးကို ယူၿပီး သားကို ေမြးေကာင္းေမြးခ့လဲ ိမ့္မယ္။ ေမြးခ်င္မွလည္း ေမြးလိမ့္မယ္။
မေမြးခ်င္လည္း မေမြးႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သားဟာ သားျဖစ္လာၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ အေဖရဲ႕ ၅ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းပါတ့ ဲ ေသြးသား
အစစ္ပ ဲ ျဖစ္တယ္။ ၅ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာေတာင္ အေဖ့ဗီဇ အမ်ားႀကီးပါတ့ ဲ သားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ သားက
သားအေမကို ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးတ့အဲ ခါ သူဟာ သားကို ဆူလိမ့္မယ္။ သားဂစ္တာတီးတ့အဲ ခါ
သားကိုဆူလိမ့္မယ္။ ကဗ်ာေတ ြ ေရးတ့အဲ ခါ သားကို ထူးဆန္းတ့ ဲ အၾကည့္န႔ ဲ ၾကည့္လိမ့္မယ္။ ပန္းခ်ီဆြဲတ့အဲ ခါ
သားရဲ႕ ကင္းဗတ္စ္ေတြကို ဆုတ္ၿဖဲပစ္လိမ့္မယ္။ ၿပီးရင္ သားကို ရင္ခြင္မွာ အပ္ၿပီး ငိုလိမ့္မယ္။ သားကို စာေတ ြ
အတင္းက်က္ခိုင္းၿပီး ေဆးေက်ာင္း အတင္းတက္ခိုင္းလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေဖက ဒီအခ်ိန္မွာ သားဆရာဝန္ ျဖစ္ခ်င္
ျဖစ္ေနမွာလို႔ ေျပာတာေပါ့။ အင္း အသက္ ၂၂ ႏွစ္အရြယ္ သားမွာ အေဖ့တုန္းကလို စိတ္ညစ္စရာေတ ြ
ေလာကႀကီးကို မုန္းတီးတာေတြ၊ ေနာက္ေက်ာကို ဓါးန႔ထဲ ိုးတ့ ဲ လူေတ၊ြ အခ်စ္ဆိုတ့ ဲ စကားလုံးကို သိပ္ၿပီး
အေလးအနက္ထားတ့ ဲ ေကာင္မေလးေတ ြ မေတြ႕ပါေစန႔လဲ ို႔ တမလြန္က အေဖက ဆုေတာင္းမိေနမွာေတာ့
အေသခ်ာပါပဲ။
သားကို သားအေမဟာ ေမြးခ့ေဲ ကာင္းေမြးခ့လဲ ိမ့္မယ္။ မေမြးရင္လည္း မေမြးခ့ဘဲ ူး။ ဒါေပမယ့္ အေဖ့ကို သိပ္ခ်စ္ခ့ ဲ
သိပ္မုန္းခ့သဲ ူ သားအေမဟာ တစ္ခါတုန္းက အေဖ့မ်ိဳးဆက္ကို လိုခ်င္တယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ အေဖကေတာ့
ဘယ္တုန္းကမွ မလိုခ်င္ခ့ဘဲ ူး။ သားဟာ အေဖ့မ်ိဳးဆက္ ဟုတ္ခ်င္လည္း ဟုတ္လိမ့္မယ္။ မဟုတ္ခ်င္လည္း
မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သားဟာ မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕ ၾကည့္တတ္ရင္၊ အရာရာကို အေလ်ာ့ေပးတတ္ရင္၊ စာက်က္ရမွာ
ပ်င္းရင္၊ ေလာကႀကီးန႔ ဲ ဖီလာဆန္႔က်င္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ သားအေမဟာ
အေဖေသဆုံးသြားတ့ေဲ နာက္မွာ သားကို ေမြးခ့လဲ ိမ့္မယ္။ သားဟာ အေဖ့ရင္ကို ခြဲခ့သဲ ူ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။
----
မင္းအခုခ်ိန္ထိ ေဝခြဲမရဘ ဲ မယုံၾကည္ႏိုင္ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ အေဖသိပါရဲ႕။ ဒီစာကို ဖတ္ရင္းန႔ ဲ မင္းရဲ႕ အက်ႌေလးကို
ျပန္နမ္းၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ မင္းဆြတ္ထားတ့ ဲ ေရေမႊးနံ႔ဟာ အဲလိဇဘက္ အာဒင္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနမယ္။ ဒါမွမဟုတ္
ေတာ္မီ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ အဲလိဇဘက္ အာဒင္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေန႔ မင္းဟာ မင္းအေမ အခန္းထဲကေန သူဆြတ္ေနၾက
ေရေမႊးကို ယူဆြတ္ခ့လဲ ို႔ ျဖစ္မယ္။ ေတာ္မီဆိုရင္ေတာ့ မင္းသိတတ္စ အရြယ္ထဲက မင္းအေမ မင္းအတြက္
ဝယ္ေပးတ့ ဲ ေရေမႊးဟာ ဒီတစ္မ်ိဳးထဲပ ဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဘာလို႔လည္း ဆိုရင္ အေဖက ဒီေရေမႊးကို အရမ္းႀကိဳက္ခ့တဲ ယ္။
မင္းအေမဟာ အေဖ ဒီေရေမႊး ဆြတ္လာရင္ အဲဒီအနံ႔ကို သိပ္ႀကိဳက္လြန္းလို႔ ခဏခဏ ခိုးခိုး ရွဴဖူးပါသတဲ့။ ေဟာ မင္း
အက်ႌကို ေယာင္ၿပီး နမ္းမိသြားလိမ့္မယ္။ အဲဒီေနာက္ တစ္ခုခု ဟုတ္ေနပါလားဆိုၿပီး မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ သြားလိမ့္မယ္။
ေဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ သိေနရတာလည္း ဆိုၿပီး မင္းျပံဳးလိုက္ၿပီ။
မင္းအေဖ့အေၾကာင္း ေမးတိုင္းေမးတိုင္းမွာ မင္းအေမဟာ ပံုျပင္ဆန္ဆန္ ဇာတ္လမ္းေတြကို ေျပာျပလိမ့္မယ္။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဒါေတ ြ ဘာလု႔ ိ လာေမးေနရတာလဲဆိုၿပီး ေအာ္ေငါက္လႊတ္လိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့
ဒါေတြဟာ အစစ္အမွန္တရား တစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖဟာ သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္ သိပ္ျမတ္ႏိုးခ့တဲ ယ္။ သူကလည္း
အေဖ့ကို ခ်စ္ခ့ ဲ ျမတ္ႏိုးခ့ပဲ ါရဲ႕။ ႏွစ္ဦးသား နားလည္မႈေတြလည္း ထားခ့ၾဲကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပသနာက အဲဒီ
နားလည္မႈဟာ အဓိပါယ္ ကြဲလြဲေနတာပဲ။ အေဖလက္ခံတ့ ဲ ခ်စ္ျခင္းတရားန႔ ဲ မင္းအေမ လက္ခံတ့ ဲ ခ်စ္ျခင္းတရားက
လြဲေနၾကတယ္။ မခ်စ္ဘူးလားဆိုရင္ ခ်စ္ၾကပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို မျမင္ႏိုင္တ့ ဲ ကြဲလြဲခ်က္ ေသးေသးေလးကပ ဲ
အေဖတို႔ ႏွစ္ဦးသားကို ေဝးေစခ့တဲ ယ္။ မင္းအေမက အေဖ့ကို သိပ္မုန္းခဲ့တယ္။ အခ်စ္ႀကီးလို႔
အမ်က္ႀကီးတယ္ဆိုတာ မ်ိဳးေပါ့ကြာ။
သားကို ေျပာမယ့္သာ ေျပာေနရတယ္။ သားအေဖ့ကို ဘယ္တုန္းကမွ ေက်နပ္ခ့မဲ ွာ မဟုတ္ဘူးဆုတိ ာ
အေဖသိပါတယ္။ မင္းဟာ အေဖ့ကို လူဆိုးတစ္ေယာက္ တာဝန္မေက်တဲ့ အေဖတစ္ေယာက္ အေနန႔ ဲ
ျမင္ေနခ့မဲ ယ္ဆိုတာ အေဖသိတယ္။ ဒီအတြက္ မင္းအမွန္တရားကို သိေအာင္လို႔ ဒီစာကို အေဖေရးခ့တဲ ာပဲ။
ဒီေန႔ဟာ မင္းအသက္ ၂ဝ ျပည့္တ့ေဲ န႔ေပါ့။ မင္းအေမက မင္းကို ဘယ္မွ မသြားရဘူးဆိုၿပီး အိမ္မွာ
ေနခိုင္းထားလိမ့္မယ္။ မင္းက ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္န႔နဲ ႔ ဲ ေန႔လည္စာ အတူစားဖို႔ ခ်ိန္းထားလိမ့္မယ္။
ေသခ်ာပါတယ္ မင္းအေမဟာ မင္းကို ေပးလႊတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုန႔ ဲ အိမ္တံခါးကို ေသာ့ခတ္ၿပီး
သူအျပင္ထကြ ္သြားလိမ့္မယ္။ မင္းအတြက္ ဘုရားမွာ သြားဆုေတာင္းတာေပါ့။ စိတ္ညစ္ညစ္န႔ ဲ မင္းက မင္းအေမ
ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ေဒါသတႀကီးန႔ ဲ ခ်ဳပ္ျခယ္ တတ္ရတားလည္း ဆိုတာကို စဥ္းစားရင္း မင္းအေမရဲ႕ အခန္းထဲကို
ဝင္ေမႊလိမ့္မယ္။ အေဖန႔ ဲ ပတ္သတ္ၿပီး ဘာမ်ား သိရမလဲေပါ့။ ပထမဆုံး ေတြ႕မွာကေတာ့ သူ႔ဒိုင္ယာရီေပါ့။
အရင္ကေတာ့ သူဟာ ဒိုင္ယာရီေရးတာ ဝါသနာ မပါခ့ဘဲ ူး။ အေဖန႔ ဲ ရည္းစားျဖစ္ၿပီးခ်ိန္ကစလို႔ သူစေရးခ့တဲ ာ
ဒီေန႔အထိ ေရးေနဆဲ ျဖစ္မွာပါပဲ။ မင္း အဲဒီစာအုပ္ကို ယူၿပီး သူ႔အခန္းထဲက ေနထြက္ ၿပီးေတာ့ မင္းအခန္းကို
မင္းျပန္လာလိမ့္မယ္။ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ မင္း အေဖ့နာမည္ကို အရင္ဆံုး ရွာလိမ့္မယ္။ ေတြ႕မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူက
အေဖ့နာမည္ကို N ဆိုၿပီး အဓိပါယ္ဝွက္န႔ ဲ ေရးထားလိမ့္မယ္။ မင္းဖတ္ရပါလိမ့္မယ္ နာက်င္မႈေတြအေၾကာင္း။
ဒီလိုဖတ္ရင္းန႔ ဲ N ရဲ႕ အေၾကာင္းကို ေရာက္သြားတိုင္း မင္းတစ္ခုခုကို သတိထားမိလာလိမ့္မယ္။ အဲဒါက
ပန္းခ်ီကားေတြ။ အေဖ မမွားဘူးဆိုရင္ အေဖ့ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတ ြ အေၾကာင္း သူေရးထားလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို ခဏခဏ
သတိျပဳမိလာတ့အဲ ခါ မင္းစိတ္ထဲမွာ အိမ္ေရွ႕ခန္းက အနီေရာင္ရဲရ ဲ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို သြားသတိရလိမ့္မယ္။
အဲဒီအခါ ခ်က္ျခင္းထၿပီး မင္းအိမ္ေရွ႕ခန္းကို ထကြ ္လာလိမ့္မယ္။ မင္းအဲဒီ ပန္းခ်ီကားကု ိ ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့
ျဖဳတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္။ လြယ္လြယ္န႔ေဲ တာ့ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းအေမဟာ ဖုန္သုတ္႐ုံကလြဲၿပီး ဒီပန္းခ်ီကားကို
မထိခ့တဲ ာ မင္းအသက္အထိေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မင္းျဖဳတ္တာ ေအာင္ျမင္သြားလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါ အဲဒီ
ပန္းခ်ီကားရဲ႕ ေနာက္မွာ ဒီစာအရွည္ႀကီးကို မင္းေတြ႕တာပဲေပါ့။
သား
ဒီေန႔ဟာ မငး္ အသက္ ၂ဝ ျပည့္တ့ေဲ န႔ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ မင္းမသိခ့တဲ ့ ဲ အေဖန႔ ဲ အေမတို႔ အေၾကာင္းေတြကို သိသင့္တယ္
ထင္လို႔ မင္းအေမ ေနတ့ ဲ အခန္းကို ခက္ခက္ခဲခဲလာၿပီး သူအခန္းထ ဲ ခဏဝင္သြားတုန္း အေဖ ဒီစာကို ဒီေနရာမွာ
ထားခ့တဲ ယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီစာေရးေနခ်ိန္မွာ ဒါေတြက မျဖစ္ေသးပါဘူး။ အေဖက စားပြဲေပၚမွာ ရိွေနဆ ဲ ျဖစ္သလို
မင္းအေမျဖစ္လာမယ့္ သူကလည္း ငိုေနဆဲေပါ့။ မင္းဒီစာ ဖတ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းအေမ အသက္က ၅ဝ ႏွစ္
ရိွေနလိမ့္မယ္။ အေဖကေတာ့ ေအးစက္ ေျခာက္ေသြ႕တ့ ဲ အေအးခန္းတစ္ခုထဲမွာ ဒါမွမဟုတ္ ဖန္ပုလင္းေတြထဲမွာ
တစစီျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း ဒါေတြက အေဖမဟုတ္ေတာ့ ပါဘူး။
အေဖ့ရဲ႕ ႐ုပ္ေတ ြ နာမ္ေတြက ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားခ့ၿဲပီး ဘဝတစ္ခကု ို ကူးခ့ၿဲပီး ျဖစ္လိမ့္မယ္။
တကယ္ေတာ့ အေဖ့နာမည္ဟာ မင္းန႔ ဲ သိပ္မစိမ္းဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ အေဖ့နာမည္န႔ ဲ လွဴဒါန္းထားတဲ့
ပစၥည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မင္းေက်ာင္းမွာ မၾကာခဏ ေတ႕ြ ဖူးေနမွာပါ။ အဲဒါဟာ အေဖပဲေပါ့။ မင္းအေမန႔ ဲ အေဖ
လမ္းခြဲၾက ၿပီးတ့ ဲ ေနာက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ တို႔တေတ ြ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ အေဖ့ကို ျမင္ရင္
သူနာက်င္မွာစိုးလို႔ သူရိွႏိုင္မယ့္ ေနရာေတ ြ မွန္သမွ်ကို အေဖေရွာင္ခ့တဲ ယ္။ သူကလည္း အေဖ ရိွႏိုင္မယ့္
ေနရာေတြကို ေရွာင္ခ့တဲ ယ္။ သူက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အေဖ့ကို စိတ္နာလည္း ဆိုရင္ အေဖ့လက္ေရး လွလို႔
ေရးေပးပါဆိုၿပီး သူ႔စာအုပ္ေလးေတြမွာ ေရးေပးထားခဲ့ဖူးတ့ ဲ အေဖ့လက္ေရးရိွတ့ ဲ စာရြက္ေတြကိုေတာင္ သူက
ဆုတ္ၿဖဲပစ္ခ့တဲ ယ္။ တကယ္ေတာ့ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾကခ်ိန္မွာ အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထားခဲ့ ၾကတ့ ဲ အရာေတြကို လမ္းခြ ဲ
ၾကခ်ိန္မွာ ေဖ်ာက္ဖ်က္ ပစ္ၾကတယ္ဆိုတာ မေကာင္းပါဘူးကြာ။ အေဖ့ဆီမွာေတာ့ သူန႔ ဲ ပတ္သတ္တာေတ ြ အားလုံး
ရိွေနပါေသးတယ္။ အေဖက အမွတ္တရ ပစ္စည္းေလးေတြဆိုရင္ မွတ္မွတ္ယယ သိမ္းထားတတ္တ့ ဲ အက်င့္ရိွေတာ့
သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ပစၥည္းေလးေတြကအစ အေဖ့သိမ္းထားခ့တဲ ာပါ။
မင္းက မင္းအေမ အေဖ့ကို အမွတ္တရ ေပးထားခ့တဲ ာေလးေတြကို ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ သြားၾကည့္ႏိုင္ဖို႔
အေဖေနာက္ဆုံး ေနခ့တဲ ့ ဲ အိမ္ေလးရဲ႕ လိပ္စာကို ေရးထားခ့တဲ ယ္။ အိမ္အဲဒီအိမ္ေလးမွာ မင္းအဘိုး မင္းအဘြား
အေဖ့ရဲ႕ မိဘေတ ြ ရိွေနၾကဆ ဲ ျဖစ္မွာပါ။ အေဖ ေသဆုံး သြားခ်ိန္မွာ မင္းအဖိုးအဖြားေတြက အသက္ ၅ဝ နား
ကပ္ေနၿပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြ ဒီေန႔အထိ အသက္ရွိ ထင္ရွား ရွိေနၾကလိမ့္ ဦးမယ္လို႔ အေဖ ယံုၾကည္ပါတယ္။
အေဖတို႔ အမ်ိဳးက အေဖဘက္ ဗီဇ တူၾကတာ မ်ားတယ္။ အေဖ့ အေဖ မင္းအဖိုးဟာ သူ႔အေဖန႔ ဲ ႐ုပ္ခ်င္းဆင္တယ္။
အေဖကလည္း မင္းအဖိုးန႔ ဲ ႐ုပ္ခ်င္း အေတာ္တူတယ္။ မင္းလည္း အေဖန႔ ဲ ဆင္မွာပါ။ မင္းေရာ မင္းအေမ မသိဘ ဲ
ေကာင္မေလး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ရေနခ့ၿဲပီလဲ။ ေဩာ္ စကားစ ျပတ္သြားတယ္။ ခုနက လိပ္စာကို ရခ့ရဲ င္
မင္းအေဖ့အိမ္ကို သြားေပါ့။ အဲဒီမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေတြ႕ရင္ ဒီစာေလးကို ျပၿပီး အေဖေသတၱာေလးကို
ေတာင္းယူေပါ့။ အဲဒီအထဲမွာ မင္းေတြ႕ခ်င္တာေတ ြ အေဖ့အေၾကာင္းေတ ြ အားလုံး ေတ႕ြ ရလိမ့္မယ္။
မင္းအတြက္ေတာ့ အေမြ မထားခဲ့ႏိုင္ဘူးသားရယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအထဲမွာ အေဖ အႏွစ္သက္ဆံုး ေဖာင္တိန္ေလး
တစ္ေခ်ာင္းရွိတယ္။ အဲဒီေဖာင္တိန္ေလးမွာ မင္းနာမည္ကို အေဖ ထိုးထားခဲ့တယ္။ အံ့ဩေနလား သား။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက မင္းကိုေမြးရင္ ဘယ္လိုနာမည္ေပးမယ္ဆိုတာ မင္းအေမန႔ ဲ အေဖ တစိတ္ထ ဲ တိုင္ပင္ခ့ၾဲကတယ္။
မင္းအေမဟာ အေဖ့ကို နာက်ည္းေပမယ့္ ဒီနာမည္ေလးကိုေတာ့ မင္းကို အမွတ္တရ ေပးမယ္ဆိုတာ အေဖ
ယံုၾကည္ေနမိတယ္။
တဆက္တည္းမွာပ ဲ မင္းကို တန္ဖိုး ဆိုတ့ ဲ စကားေလးတစ္ခြန္း အေၾကာင္းကို ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ
တစ္ေယာက္န႔ ဲ တစ္ေယာက္ တန္ဖိုးထားတ့ ဲ အရာေတြဟာ မတူၾကဘူး။ အေဖ့သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ
တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာေလး ရွိဖူးတယ္။
သူ႐ူးမွတ္တမ္း
ဂစ္တာနံပါတ္တစ္ႀကိဳး ျပတ္ေတာက္သြားသလိုမ်ိဳး
အသံသာျမည္တယ္ စူးရွမႈမရွိေတာ့ေသာ ႏွလံုးသားတစ္ခုအေၾကာင္း
သင့္ေခါင္းထဲမွာ ရွိေနဖို႔ မလိုေတာ့ပါဘူး
တန္ဖိုးဆိုတာ
မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ အပ်ိဳစင္ဘဝတ့ ဲ
ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္အတြက္ ကာရံန႔ ဲ သံစဥ္ေတ ြ
ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္အတြက္ မ်ဥ္းေတြ အေရာင္ေတြ စုတ္ခ်က္ေတြ
ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ေက်ာင္းပညာ
ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အတြက္ ဘြဲ႕လက္မွတ္ေတြ
လမ္းေဘးက လူတစ္ေယာက္အတြက္ ေနစရာအိမ္တစ္လံုး
စစ္တပ္အတြက္ အာဏာနဲ႔လက္နက္
သီခ်င္းေရးဆရာအတြက္ ႏွလံုးသားရဲ႕ ဒဏ္ခ်က္ေတြ
ေထာင္က်ေနသူအတြက္ လြတ္လပ္မႈ
အ႐ူးတစ္ေယာက္အတြက္ ေခါင္းထက္က ပန္းတစ္ပြင့္
ပြဲစားတစ္ေယာက္အတြက္ ပါးစပ္ထဲကေလ
ေနပူထဲကလူအတြက္ ထီးတစ္လက္
ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္အတြက္ ေငြးေၾကးအျမတ္
အဲဒီလို အျမင္ေတြ မတူတတ္တာ သင္သိပါသလား
သင္မသိဘူးလား
စကားေတြဟာ လမ္းေၾကာင္း မွားလာတယ္
သူေျပာတာ ကိုယ္နားမလည္
ကိုယ္ေျပာတာ သူနားမလည္
နားမလည္ႏိုင္တာ ျပႆနာေတြရဲ႕ ဇာစ္ျမစ္
ကၽြ န္ေတာ္တို႔ စိတ္ေတြညစ္ၾကရတယ္
ဒီလိုပါမိတ္ေဆြ
ေက်းဇူးျပဳၿပီး
အခ်စ္ဆိုတ့ ဲ စကားလုံးသက္သက္ ႏွစ္လုံးအတြက္
တန္ဖိုးေတြကို ေရာယွက္မပစ္လိုက္ၾကပါနဲ႔။
မင္းတန္ဖိုးထားတ့ ဲ အရာဟာ တျခားသူတစ္ေယာက္ တန္ဖိုးထားတ့အဲ ရာ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္လိမ့္မယ္။
တျခားသူတစ္ေယာက္ တန္ဖိုးထားတဲ့ အရာကိုလည္း မင္းတန္ဖိုးထားမိခ်င္မွ ထားမိလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါမွာ
ျပႆနာေတ ြ ျဖစ္ၾကတာပဲ။ ဂုဏ္သိကၡာကို တန္ဖိုးထားတ့ ဲ လူတစ္ေယာက္ကို မင္းက ေငြသြားေပးမိရင္ ဒီလူကို
ေစာ္ကားလိုက္သလို ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးေပါ့။ အေဖ တန္ဖိုးထားတ့ ဲ အရာက ဘဝမွာ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ။ မင္းအေမ
တန္ဖိုးထားတဲ့ အရာက လူ႔က်င့္ဝတ္ေတြ ဂုဏ္သိကၡာေတြ။ အဲဒီႏွစ္ခုဟာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္ေလ
လမ္းေၾကာင္းက ကြာျခားေလပ ဲ ငါ့သား။ သူတန္ဖိုးထားတ့ ဲ ဂုဏ္သိကၡာေတ ြ က်င့္ဝတ္ေတြက အေဖ့အတြက္ေတာ့
အလြန္တရာ ပ်င္းစရာေကာင္းတ့ ဲ ဟန္ေဆာင္မႈေတြလို႔ ခံယူထားတယ္။ ဒီလိုပ ဲ အေဖတန္ဖိုးထားတ့ ဲ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ
ဆိုတာကိုလည္း သူမခံစားႏိုင္ဘူး။ သူယူဆတ့ ဲ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ခ်မ္းသာမႈဆိုတာက ေအာင္ျမင္မႈေတ ြ ခ်မ္းသာမႈေတြရဲ႕
ေနာက္က လိုက္ပါလာတ့ ဲ အရာေတြတ့ေဲ လ။ အဲဒီအတြက္ သူက ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို လိုခ်င္ရင္ ေအာင္ျမင္မႈေအာင္
အရင္လုပ္ရမယ္လို႔ သူက ခံယူတယ္ေလ။ ဘယ္သူမွားတယ္ ဘယ္သူမွန္တယ္လို႔ အေဖ မေျပာပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္လည္း လူတစ္ေယာက္န႔ ဲ တစ္ေယာက္ တန္ဖိုးထားတ့ ဲ အရာေတြ ကြာတယ္လို႔ အေဖမင္းကို ေျပာခ့တဲ ာေပါ့။
ဒီတန္ဖိုးဆိုတ့ ဲ စကားေလး ႏွစ္လုံးေၾကာင့္ပ ဲ အေဖတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ျပႆနာေတြ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ
တက္ခ့ၾဲကတယ္။ သူေျပာေလ့ရိွတ့ ဲ ရွင္ဟာ ကၽြန္မကို တန္ဖိုးမထားဘူး ဆိုတ့ ဲ စကားကို အေဖအမုန္းဆုံးပဲ။ ဂ်ဴးရဲ႕
ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ ဆိုတ့ ဲ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ထဲက ေယာက္်ားလို အေဖဟာ သူမသိလိုက္တ့ ဲ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတ ြ
အလိုက္သိမႈေတ ြ မ်ားစြာကို ဖန္တီးေပးခ့ပဲ ါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက မင္းအေမဟာ ဂ်ဴးဆိုတာ
စစ္မီးလွ်ံေတြၾကားက လူမ်ိဳး ဆိုတာေလာက္ သိတာ။ အေဖ ခက္ခက္ခဲခ ဲ ရွာဝယ္ထားတ့ ဲ အဲဒီဝတၳဳစာအုပ္ေလး
သူဖတ္ပါေစေတာ့လို႔ လက္ေဆာင္ေပးတ့အဲ ခါ တစ္ပါတ္ေလာက္ အၾကာမွာ အဲဒီစာအုပ္ ေပ်ာက္သာြ းတယ္။ အေဖ
လက္ေရးေလးေတြန႔ ဲ ေသေသသပ္သပ္ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ လုပ္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးတ့အဲ ခါ အဲဒီစာအုပ္ကို
အျခားစာအုပ္ေတနြ ႔ ဲ ေရာသြားၿပီး ေရာင္းစားလိုက္မိသတ့။ဲ ထားပါေတာ့ ဒါေတြက အေဖ့ဘက္က ခံစားရတ့ ဲ
ခံစားခ်က္ေတြေပါ့။ သူ႔ဘက္ကလည္း အေဖ့အေပၚမွာ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ရွိမွာေပါ့။
အေဖဟာ သူတန္ဖိုးထားတဲ့ အရာေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် လိုက္ၿပီး တန္ဖိုးထားႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခ့ပဲ ါတယ္။ တခ်ိဳ႕အရာေတြ
တတ္ႏိုင္ခ့သဲ လို တခ်ိဳ႕အရာေတြမွာလည္း မတတ္ႏိုင္ခ့ဘဲ ူး။ လူ႔က်င့္ဝတ္ေတ ြ ဂုဏ္သိကၡာေတြဆိုတာ
ဟန္ေဆာင္ေနတ့ ဲ အရာေတြလို႔ အေဖယူဆထားတာမို႔ ဒါေတြကို အတင္းအက်ပ္ လုပ္ယူရတာဟာ ပိုပိုၿပီး
မြန္းၾကပ္တယ္။ အေဖဟာ လူတကာ တန္ဖိုးထားခ်င္တ့ ဲ နာမည္ကိုေတာင္ တန္ဖိုးမထားခ်င္ဘူး။ လူသာ
ေသခ်င္ေသပါေစ နာမည္မေသေစန႔ ဲ ဆိုတ့ ဲ စကားကိုလည္း လက္မခံဘူး။ လူေတာင္ ေသသြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ
နာမည္ ဆိုတာ မေသေတာ့ေရာ မင္းဘာလုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲကြာ။ ဒီလိုေျပာေတာ့ အေဖ့ကို ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္
ဒါဟာ မစဥ္းစားေတာ့ဘူးလားလို႔ မင္းေမးေကာင္း ေမးလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါ အေဖဟာ ယန္းေပါဆတ္ကို
သေဘာက်သူ၊ ဒဗူးဗြားကို ႏွစ္သက္သူ တစ္ေယာက္ ဆိုတာကိုေတာ့ မေမ့ပါန႔လဲ ို႔ သတိေပးခ်င္တယ္။ ပုဂၢလိက
ဆန္တ့အဲ တြက္ အေဖဟာ အတၱႀကီးသူလို႔ မင္းထင္မယ္ဆိုလည္း ထင္လို႔ ရပါတယ္။ အေဖ့ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာ
သူတစ္ပါးရဲ႕ အကူအညီဆိုတာ ရခဲခ့တဲ ယ္။ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ဘဝကို ရပ္တည္ဖို႔ ႀကိဳးစားခ့ရဲ တယ္။ အဲဒီအတြက္
မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ ဆိုတ့ ဲ စကားကို သိပ္ႀကိဳက္သလို အျခားသူေတ ြ အေပၚမွာ သံေယာဇဥ္လည္း
သိပ္မရွိလွတာ မထူးဆန္းပါဘူးကြာ။
ဒီလိုန႔ ဲ ခ်စ္ျခင္းတရားကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အေဖတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေယာက္န႔ ဲ တစ္ေယာက္ ေပါင္းစပ္ႏိုင္ဖို႔
ႀကိဳးစားခ့တဲ ယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာန႔အဲ မွ် နာၾကင္မႈေတ ြ ပိုပိုမ်ားလာတယ္။ ပထမေတာ့
စကားလံုးေတြ မသံုးဘဲ ၿမိဳသိပ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေပါက္ကြဲထြက္လာတယ္။
ဘယ္တုန္းကမွ သူ႔ဆီမွာ မေတြ႕ရတ့ ဲ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္တ့ ဲ စကားလုံးေတ ြ စြပစ္ ြဲမႈေတကြ ို အေဖလက္ခံလာခ့ရဲ တယ္။
အေဖဟာ သူေပါက္ကြဲတိုင္း တရားခံတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခ့တဲ ယ္။ အေဖဟာ ဇင္ဝါဒီ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပမယ့္
တိတ္ဆိတ္ျခင္း သိမ္ေမြ႕ျခင္း ကို ျမတ္ႏိုးတ့သဲ ူ တစ္ေယာက္ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီလို ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္မႈေတ ြ
ေဒါသေတကြ ို ၾကံဳရတ့အဲ ခါ အေဖ အရမ္းေၾကာက္တယ္။
ဒီေန႔ကေတာ့ အေဖန႔သဲ ူ အႀကီးအက်ယ္ စကားမ်ားခ့ၾဲကတ့ ဲ ေန႔ပဲေပါ့။ သူဟာ ေဒါသေတ ြ တအားထြက္လြန္းလို႔
အေဖ့ကို ပါးတစ္ခ်က္ ႐ိုက္တယ္။ အေဖဟာ ဓားတစ္ေခ်ာင္း သူ႔ကို ေပးၿပီး စကားေတ ြ ဆက္ေျပာမေနဘ ဲ တစ္ခါထ ဲ
ထိုးလိုက္ဖို႔ ေျပာခ့တဲ ယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ ေအးျမတယ္လို႔ အေဖယုံၾကည္ထားတယ္။ အခုလို ေဒါသေတြ၊
မာနေတြ၊ ခက္ထန္မႈေတြဟာ ဘာေတြလဲဆိုတာ အေဖ မစဥ္းစားတတ္ခ့ဘဲ ူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရွင့္မ်က္ႏွာ ကၽြန္မ
ဘယ္ေတာ့မွ မၾကည့္ခ်င္ဘူးလို႔ သူငိုၿပီး ေျပာခ့တဲ ယ္။ အေဖက သူ႔ကို သုံးႀကိမ္တိတိ ျပန္ေမးတယ္။ သူအဲဒီလိုပ ဲ
ျပန္ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူဟာ အခန္းထဲ ေျပးဝင္ၿပီး အခန္းတံခါးကို ပိတ္ထားလိုက္တယ္။
သား အေဖ ဒီစာကို သူန႔ ဲ တံခါးတစ္ခ်ပ္ျခားတဲ့ ေနရာမွာပ ဲ တစ္ထိုင္တည္း ေရးျဖစ္ခ့တဲ ယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္
မင္းဖတ္ရေအာင္လို႔ေပါ့။ သူအေဖ့ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ အေဖသိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အေဖေၾကာင့္
ကိုယ္ခ်စ္တ့သဲ ူ စိတ္ဆင္းရဲေနရတာမ်ိဳး ထပ္မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း စြန္႔ခြာသြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။
ဒီစာကို ေရးၿပီးတ့အဲ ခါ အခန္းထဲက ပန္းခ်ီကားေလး ေနာက္မွာ ထည့္ထားခ့မဲ ယ္။ ေနာင္အႏွစ္ ၂ဝေလာက္
ၾကာတ့အဲ ခါ ဒီစာကို မင္းဖတ္ရမွာေပါ့။ အေဖ့ပါးျပင္ဟာ သူ႐ိုက္လိုက္တ့ဒဲ ဏ္ေၾကာင့္ အခုထိ ပူေႏြးေနဆဲပဲ။ ဒါကို
အေဖ မနာက်င္ပါဘူးကြယ္။ သူငိုေႂကြးေနတ့ ဲ အသံေတြက အဲဒီထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ နာက်င္ေစပါတယ္။
ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အေဖ ေအးခ်မ္းသာယာတ့ ဲ ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕မွာ သြားေနခ့တဲ ယ္။ ေတာင္ယာျခံေလး တစ္ခုမွာ
သစ္ပင္ေတ ြ စိုက္ၿပီး အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈ ျပဳခ့တဲ ယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း ကဗ်ာေလး မေတာက္တေခါက္၊
ဝတၳဳတိုေလး နဲနဲပါးပါး ေရးျဖစ္တာေပါ့။ အေဖ့ဘဝမွာ ဇိမ္ခံပစၥည္းေတြ၊ ေခတ္မီ အသံုးအေဆာင္ေတြ ဘာမွ မရွိပါဘူး။
သူငယ္ခ်င္းေတ ြ ႏိုင္ငံတကာကို လွည့္ပတ္သြားၿပီး သူတို႔ အေတြ႕အၾကံဳေတ ြ ေျပာျပတ့အဲ ခါ အေဖက
ကိုယ့္စိုက္ခင္းထဲက သစ္သီးေတြကို ခူးၿပီး ဧည့္ခံတာေပါ့။ ေဝးလံသီေခါင္တ့ ဲ အေဖေနခ့တဲ ့ ဲ ေနရာကို သူတို႔ေတြလည္း
ေတာ္ေတာ္န႔ ဲ မေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ႏွစ္လုံးေနမွ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတတ္တ့ ဲ
အေဖ့အိမ္ကေလးမွာ စာအုပ္ေတြ၊ ဂီတသံေတကြ ိုပ ဲ အေဖအေဖာ္ျပဳခ့တဲ ယ္။ က်န္းမာေရး မေကာင္းတ့ ဲ အေဖဟာ
ကိုယ့္ဘဝသက္တမ္း ဘယ္ေလာက္ရွိမယ္ ဆိုတာကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သိပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ အေဖမေသခင္မွာ
စုေဆာင္းထားတ့ ဲ ေငြေတြေင ြ မင္းအတြက္ ရည္စူးၿပီး ေနရာအႏံွမွာ လွဴဒါန္းခ့တဲ ယ္။ သူ အေဖ့အတြက္ ခံစား နာက်င္
ဝမ္းနည္း ခ့ရဲ တာေတြအတြက္ အေဖ့ရဲ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႏွစ္သိမ့္မႈ တစ္ခုဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ သူလည္း သိမွာ
မဟုတ္ပါဘူး။
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ သားေရ။ မင္းရဲ႕ က်န္းမာေရးကို အၿမဲဂ႐ုစိုက္ပါ။ မင္းရဲ႕ အေမကို အၿမဲတမ္း အေလးထားပါ။ မင္းအေပၚ
တာဝန္မေက်ႏိုင္ခ့တဲ ့ ဲ အေဖ့ကိုေတာ့ မင္းခြင့္လႊတ္ပါလို႔ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မင္းအေမကိုလည္း အေဖက
ေတာင္းပန္ခ့တဲ ့အဲ ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ပါကြာ။
ခ်စ္တ့ ဲ
အေဖ
နိဂံုး
ကၽြ န္ေတာ္ဟာ လက္ထဲက စာေလးကို အထပ္ထပ္ အခါခါ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းလို႔ လာပါတယ္။
ကၽြ န္ေတာ့္ ေရွ႕ နံရံက ပန္းခ်ီကားေလးဟာ ကၽြ န္ေတာ့္ကို ျပန္ၾကည့္ေနသလို ခံစားလာရတယ္။ ကၽြ န္ေတာ့္နားထဲမွာ
ငို႐ိႈက္သံေတြ ဝမ္းနည္းမႈေတြကို ၾကားလာရတယ္။ ခ်စ္ျခင္းတရားရဲ႕ အဆံုးသတ္ဟာ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမႈေတြလားလို႔
ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေမးမိတယ္။ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ညေနခင္းေလးေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္။ စိုစြတ္အိေထြးတ့ ဲ
အနမ္းေလးေတြကို ျပန္သတိရလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မုန္းတ့ ဲ မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕ဟာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းေတြမွာ တြဲခိုဖို႔
ႀကိဳးစားလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအခန္းထဲက ထြက္ခြာဖို႔ အခ်ိန္က်ခ့ၿဲပီပဲ။ ပင့္သက္ တစ္႐ိႈက္ကို ခ်ရင္း ကၽြန္ေတာ္
လက္ထဲက စာေလးကို ပန္းခ်ီကား ေနာက္မွာ ထည့္လိုက္ၿပီး ထြက္ခြာဖို႔ ျပင္လိုက္မိခ်ိန္မွာပဲ အခန္းတံခါးဟာ
႐ုတ္တရက္ ပြင့္လာခ့တဲ ယ္။ ခ်စ္သူလို႔ ေခၚရင္း သူမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထ ဲ ေျပးဝင္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို
တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္တြယ္ထားလိုက္ပါတယ္။ အို သူမ မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္ေတြ ရႊဲစိုလို႔ ကၽြ န္ေတာ့္
မ်က္ဝန္းေတြမွာ က်ေတာ့ေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အမည္မေဖာ္ျပႏိုင္တ့ ဲ ခံစားမႈေၾကာင့္ မ်က္ရည္ က်ခ့ရဲ ၿပီပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္
စိတ္ထဲမွာ အရာအားလုံးဟာ ရွင္းလင္းသြားၿပီ။ သူေပ်ာ္ရႊင္တ့အဲ ခါ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ရၿပီး သူစိတ္ညစ္ရတ့အဲ ခါ
ကၽြ န္ေတာ္လည္း စိတ္ညစ္ရတယ္။ သူလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ေနမွာပါပဲ။ ကၽြ န္ေတာ္တို႔ တန္ဖိုးထားတဲ့အရာဟာ ကိုယ့္ရဲ႕
စိတ္ခ်မ္းသာမႈထက္ ကိုယ္ခ်စ္တ့သဲ ူရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ဆိုတာကို အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားလည္သြားခ့ၿဲပီေလ။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အေဝးႀကီးကို ၾကည့္ေနခ့ၿဲပီး နီးနီးေလးက အေၾကာင္းအရာေတြကို
ေမ့ေနမိခ့ၾဲကတာပါ။ အခုေတာ့ အခ်စ္ဆိုတ့ ဲ အရာတစ္ခုအေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထားတ့ ဲ တန္ဖိုးေတြ တူညီသြားၿပီ
ဆိုတာကို ငိုေနတ့ ဲ သူ႔မ်က္ဝန္းေတ ြ ၾကားထဲကေန ကၽြန္ေတာ္ ေတ႕ြ ခ့ရဲ တာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ
ေမ့ႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး။
စာႂကြင္း။ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားခ်က္ အျပည့္န႔ ဲ ေရးျဖစ္ခ့တဲ ့ ဲ အဲဒီ စာေလးကိုေတာ့ အမွတ္တရ အျဖစ္န႔ ဲ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၿပီး
မယူခ့ေဲ တာ့ပါဘူး။ သူလည္း ဒီစာေလး ရိွေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ သိလိမ့္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း
ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာခ့ပဲ ါဘူး။ အဲဒီစာေလးဟာ အခုထိကို အဲဒီပန္းခ်ီကားရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ရိွေနဆဲပ ဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
လင္းဆက္


ေမ့ေလ်ာ့တတ္သည္

ကၽြန္မလက္ထဲမွာ ကိုင္ထားသည့္ စာရြက္ပိုင္းေလးမွာ မုိးေရျဖင့္ စိုရဲႊေနၿပီ။ စာလုံးေတြကေတာ့ မင္ျဖင့္ေရးထားတာမဟုတ္လို႕ ဖတ္လို႕ရေနလိမ့္ဦးမည္။ အခုေန မုိးသဲသဲမွာ ျဖန္႕မဖတ္လိုက္ႏွင့္ဦး။ ေရႏူးေနသည့္စာရြက္သည္ မုိးေရအရွိန္ျဖင့္ စုတ္ၿပဲသြားႏုိင္ သည္။ မတ္ေစာက္စြာ ျမင့္တက္သြားသည့္ အေဆာက္အဦအ၀င္ ကြန္ကရစ္ကားလမ္းကို မုိးစက္မ်ားအၾကား ကိုယ္ကို ရုန္းလ်က္ တက္ရသည္။ ဒီအေဆာက္အဦမွာ ေနသူေတြသည္ ကိုယ္ပိုင္ကားရွိသူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေလသလား။ အေဆာက္အဦဆီသုိ႕ လူသြား လမ္း လုံး၀မရွိ။ ကားသြားရာ ကြန္ကရစ္လမ္းကိုပဲ အသုံးျပဳရေတာ့မည္။
အမွတ္(၇၀၆) ပင္လယ္ျပာကြန္ဒုိ။
လာရင္းကိစၥ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းသီအုိရီ စာအုပ္ယူရန္။
ေအာက္ဘက္က စူပါမားကတ္တြင္ အိပ္ရာခင္း၀ယ္ရန္။
ေန႕လည္(၂)နာရီ၊ အိမ္အေရာက္ျပန္ရန္။
ကား-ခေရလမ္း တစ္ဖက္မွာ။
ေကာင္းၿပီ။ ပထမဆုံးစာေၾကာင္းက ပထမဆုံး ေဆာင္ရြက္ရမည့္အလုပ္ေပါ့။ အမွတ္(၇၀၆) ပင္လယ္ျပာကြန္ဒုိတုိက္ခန္း။ ေရွ႕ အတက္မွာ ျမင္ေနရေသာ အျပာရင့္ရင့္ အတဲြလိုက္ အထပ္ျမင့္တုိက္ခန္းစုႀကီးသည္ မုိးသဲသဲေအာက္မွာ ပိုၿပီး မႈိင္းေမွာင္ေနသည္။ မ်က္ႏွာကို ပက္ေနသည့္ မုိးေပါက္ေတြက ၾကမ္းတမ္းေအးစက္သည္။ မုိးေရေတြက တစ္ကိုယ္လုံးကို ရဲႊစိုသြားေအာင္ ေလးလံစြာ သြန္ခ်ေနသည္။
ကားကို သည္အထိ ေမာင္းမလာခဲ့မိတာ ဆုိးတယ္။ ကားတက္ရမည့္ ကြန္ကရစ္လမ္းသည္ ေျခလ်င္တက္ရေတာ့ တေမွ်ာ္ တေခၚႀကီး ျမင့္မတ္ေကြ႕ေကာက္ေလသည္။ အုိ ဒါေပမယ့္ ထိုအျမင့္ႀကီးကို ကားျဖင့္တက္လွ်င္ ကားစက္ေသၿပီးေ နာက္ျပန္လန္က် မွာ စိုးရိမ္စရာ။
အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ကၽြန္မ ကားေမာင္းတုိင္း ကားက စက္ရပ္ၿပီး ေနာက္ဘက္အနိမ့္ပိုင္းသို႕ ျပန္လိမ့္တာတုိ႕ စက္ႏုိးမရတာတို႕၊ စုံေနတာပဲ။ ကၽြန္မကားကလည္း တကယ္ပဲ စက္သိပ္ေကာင္းသည့္ အသစ္စက္စက္ကားမွမဟုတ္ဘဲ။ ဆန္ဖရန္ဆစ္စ္ကိုလို ေနရာ မ်ဳိး၊ ဆုိးလ္လုိ ေနရာမ်ဳိးမွာမ်ား ေမာင္းရလွ်င္ ၿပီးပါေလေရာ။ အင္းေလ အဲသည္ၿမိဳ႕ေတြမွာ ေနရလွ်င္လည္း ကၽြန္မကားအတြက္ ယခု ေပးရသည့္ေငြႏွင့္ဆုိ ငါးဆပိုေကာင္းသည့္ကားကို စီးႏုိင္ေလာက္ေပၿပီ။ အဲဒါေတြ မေတြးပါနဲ႔။
ကားစက္ေကာင္းသည္ပဲထားပါဦး။ တက္ရမည့္လမ္းက က်ဥ္းက်ဥ္း၊ ဟုိဘက္ဒီဘက္ တံတုိင္းနိမ့္နိမ့္ျဖင့္ ကာထားေသးသည္။ ကားကိုယ္ထည္ သို႕မဟုတ္ ဘန္ပါႏွင့္ တံတုိင္းႏွင့္ ပြတ္မိဖို႕မ်ားသည္။ မယူတာဘဲ ေကာင္းပါတယ္။ ကားပတ္ကင္အ၀င္၀ရွိ အျပာ ေရာင္၀တ္စုံ၀တ္ လုံၿခံဳေရးအေစာင့္ႏွစ္ဦးက ကၽြန္မကို အထူးအဆန္းသတၱ၀ါကို ၾကည့္သလို ၾကည့္ေန၏။
အုိ ကားတက္တဲ့လမ္းကို လူမတက္ရဘူးလုိ႕ ဘယ္သူေျပာလဲ။
ဘယ္သူမွေတာ့ မေျပာပါဘူး။ သို႕ေသာ္ သူတုိ႕ အံ့ၾသမွာေပါ့။ ဒီ အေဆာက္အဦေတြဆီသြားဖုိ႕လည္း စူပါမားကတ္ထဲကေန ျဖတ္ၿပီး ဓာတ္ေလွကားစီးလွ်င္ ေရာက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕မသိတာက ကၽြန္မက ေစ်း၀ယ္စင္တာကေန ဒီကိုလာသည့္ ဓာတ္ေလွ ကားကို မရွာတတ္။
ကားပတ္ကင္အေဆာက္အဦေအာက္ေရာက္ေတာ့ ရုတ္တရက္ မုိးဒဏ္မွလြတ္သြားသျဖင့္ ေႏြးသြားသည္။ မုိးေရရဲႊေနတာေတာ့ ခဏေနလွ်င္ ေျခာက္ေသြ႕သြားမွာေပါ့။
ကားရပ္ရာေနရာေတြကို သူ႕အမွတ္အသားႏွင့္သူ အကန္႕ေလးေတြ လုပ္ထား၏။ ကားေတြ အျပည့္မရွိ။ တခ်ဳိ႕ေနရာမွာ ကြက္လပ္ေတြ ျဖစ္သည္။ ကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အျဖဴေရာင္ျဖစ္သည္။ ကားရပ္ရာ အေဆာက္အဦ၏ ဟုိဘက္က အျပာေရာင္ ရင့္ရင့္ အေဆာက္အဦျမင့္ႀကီးဆီသို႕ အကူးမွာ တစ္ခ်က္ မုိးရဲ႔ႊရဦးမည္။ မုိးမရႊဲေသးခင္ ဒီမွာ စာရြက္ေလးကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္ရမည္ လား။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒီေနရာကို ကိုယ္လာေနက်မဟုတ္မွန္း အေစာင့္ေတြ သိကုန္လိမ့္မည္။ ဓာတ္ေလွကားထဲေရာက္ေတာ့မွ ထုတ္ၾကည့္ၿပီး အခန္းနံပါတ္ ဖတ္လွ်င္လည္း ရတာပဲ။ အင္ ေနပါဦး ဓာတ္ေလွကားက မီးေရာင္ရွိရဲ႕လား။ အုိ ရွိရမွာေပါ့။ ထားလိုက္ စမ္းပါ။
ကၽြန္မ သည္ဘက္အေဆာက္အဦမွ ဟိုဘက္သို႕ ကူးျဖတ္ေျပးလုိက္သည္။ ကြန္ကရစ္ေတြခ်ည္း အျပည့္မုိ႕ ေျခေထာက္ကို ရႊံ႕ဗြက္တုိ႕ ေရအုိင္ေရတုိ႕ စဥ္မွာ မစိုးရိမ္ရေသာ္လည္း အထက္မွာက မုိးက သဲသဲမဲမဲ ရြာေနတုန္းကိုး။
ျဖတ္သြားျဖတ္လာလူ တစ္ေယာက္မွ မဆုံေတြ႕ရ။ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္ကလဲြလွ်င္ ကၽြန္မသည္ တစ္ဦးတည္းေသာ လႈပ္ရွား သြားလာေနသည့္ သက္ရွိျဖစ္သည္။ ေခြးတစ္ေကာင္ ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွလည္း မေတြ႕ရ။ လူေတြ အျပင္ မထြက္ၾကဘူးလား။ ထြက္စရာ အေၾကာင္း မရွိၾကဘူးလား။ ဒါျဖင့္ ကၽြန္မကေတာ့ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ သည္ေနရာမွာ ေရာက္ေနရတာလဲ။ ကားေတြကို ခပ္ေစာင္း ေစာင္း အေနအထားျဖင့္ ရပ္ဖုိ႕ ေနရာသတ္မွတ္ေပးထားျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ကားတစ္စီးက သတ္မွတ္မ်ဥ္း၀ါကို မလိုက္နာဘဲ တည့္ တည့္ႀကီး ရပ္ထားသည္။ ကားကေတာ့ အေကာင္းစား အဖုိးမနည္းထုိက္သည့္ကား ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ စည္းမ်ဥ္းလိုက္နာမႈေတာ့ သုညပဲ။ သူ႕ကားရပ္ပုံေၾကာင့္ သူ႕ ေဘးႏွစ္ဘက္က ကားေတြ ေနရာပ်က္ယြင္းရလိမ့္မည္။ အေစာင့္ေတြက ကားတစ္စီးစီး ရပ္နားဖုိ႕ ေနရာယူလွ်င္ ကူညီေပးေနက် မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီကားကို ဘာျဖစ္လုိ႕ မကူညီလိုက္ၾကသလဲ။ ကားေမာင္းသူက ဘယ္လိုလူမုိ႕လဲ။ အင္းေလ အဲဒါ ကၽြန္မႏွင့္ ဘာဆုိင္လဲ။
ကၽြန္မ ကြန္ဒုိ အေဆာက္အဦေအာက္သို႕ ေရာက္သည့္အခါ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လူတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာေနသည္ကို ျမင္ရ သည္။ သူ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေဟာင္း တစ္လုံးအျပည့္ ခပ္ေလးေလးအရာ၀တၳဳေတြကို ဆဲြလာသည္။ ကၽြန္မတုိ႕ေရာက္ေနသည့္ေနရာ သည္ တုိက္ခန္းမ်ား၏ေအာက္ ကားရပ္နားရန္ေနရာျဖစ္သျဖင့္ လူသြားလူလာမရွိ။ ေမးျမန္းစရာလူဆုိလုိ႕ ဟိုဘက္အေဆာက္အဦမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ လုံၿခံဳေရးအေစာင့္ေတြသာ ရွိသျဖင့္ ကိုယ့္အားကိုယ့္ကုိးကာ ကိုယ္သြားရမည့္တုိက္ခန္းကို ရွာေဖြရန္ ရွိေတာ့၏။ ေစာေစာတုန္းက အေစာင့္ေတြကို ေမးျမန္းခဲ့မိရင္ အေကာင္းသား။
ထုိလူသည္ ကၽြန္မႏွင့္ တည့္တည့္ေလွ်ာက္လာေန၏။ သူ ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့္သည့္အၾကည့္မွာ စူးစူးရဲရဲႏုိင္လွသည္။ အခု အခ်ိန္မွာ စာရြက္ေလးကို ထုတ္ၾကည့္လုိက္လွ်င္ ဒီလူက ကၽြန္မလည္း ဧည့္သည္မွန္း သိသြားမည္။ အဲဒါ ေကာင္းပါ့မလား။ ကၽြန္မ၏ ညာဘက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဓာတ္ေလွခါးကို ေတြ႕ရၿပီ။ ဓာတ္ေလွကား၏ေဘးမွာ ရိုးရုိးအုတ္ေလွကားကိုပါ ျမင္လုိက္ရသည္။ ထုိေနရာ သို႕ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္သြားစဥ္ ထိုလူကလည္း ထုိေနရာသို႕ ဦးတည္ကာ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လာေနသည္။ ကၽြန္မသာ သူ႕ကို ၾကည့္ေနလွ်င္ သူႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္း ထပ္ဆုံမွာ ေသခ်ာသည္။ ထုိေၾကာင့္ သူ႕ကို မၾကည့္ဘဲ ဓာတ္ေလွကားေပါက္ကိုသာ ၾကည့္လ်က္ ေလွ်ာက္သြားလုိက္ရသည္။ လူျပတ္လပ္ေသာ ကြန္ဒုိတုိက္ႀကီး၏ေအာက္ေျခတြင္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မအား တစ္ခုခု အႏၱရာယ္မျပဳဘူးဟု ယုံၾကည္စိတ္ခ်မထားႏုိင္ပါ။
ဓာတ္ေလွကားခလုပ္ကို ႏိွပ္ၿပီး ေခၚလိုက္သည့္အခိ်န္တြင္ သူက ကၽြန္မေနာက္သို႕ ေရာက္လာၿပီ။ လွည့္မၾကည့္ေပမယ့္ သူက ကၽြန္မေနာက္သို႕ ေရာက္လာၿပီ။ လွည့္မၾကည့္ေပမယ့္ သူ႕ လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ သူ႕ကိုယ္မွ အနံ႕အသက္ေၾကာင့္ သူေရာက္လာၿပီဟု သိလိုက္သည္။ ဘုရားေရ ဓာတ္ေလွကားကုိ သူလည္း အသုံးျပဳမွာပါပဲလား။ ကၽြန္မႏွင့္ သူႏွင့္ ဓာတ္ေလွကား၏ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္း ေလးတစ္ခန္းတည္းအတူသြားရမည္။ ဟင့္အင္း မျဖစ္ေသးဘူး။ ဓာတ္ေလွကားခလုပ္၏ လင္းေနသည့္မီးနီေလးအရ ေလွကားသည္ ငါးထပ္တြင္ရွိေနသည္။ ငါးထပ္မွ ေအာက္သို႕ ဆင္းလာေနသည္။ ကၽြန္မကိုယ္ကို အနည္းငယ္က်ံဳ႕ယူလိုက္ၿပီး ဓာတ္ေလွကား၏ ေျပာင္လက္ေနေသာ တံခါးမ်က္ႏွာျပင္မွတစ္ဆင့္ ေနာက္က လူ၏အရိပ္ကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ အုိ သူကလည္း ထုိ တံခါး မ်က္ႏွာျပင္မွတဆင့္ ကၽြန္မကို အကဲခတ္ေနပါလား။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ပါးေရနားေရ ေခ်ာင္က်ေနသည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ ကို အႏၱရာယ္ျပဳဖုိ႕ အားထုတ္မည့္သူ မဟုတ္ႏုိင္။ ဟင့္အင္း အဲဒါကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ကၽြန္မက အေသအခ်ာ သိႏုိင္မွာလဲ။
ဓာတ္ေလွကား ဆင္းလာၿပီ။ ေလးထပ္မွာေရာက္ၿပီ။ သုံးထပ္မွာေရာက္ၿပီ။ သုံးထပ္မွာ ခဏနားေနေသးသည္။ အခ်ိန္ရေသး သည္။ အခုအခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ ဓာတ္ေလွကားစီးမည့္သူ ေရာက္မလာရင္ ရိုးရုိးေလွကားကေန တက္သြားဖို႕ စိတ္ေျပာင္းပစ္ႏိုင္ သည္။ ဓာတ္ေလွကားကို ေစာင့္ရတာ စိတ္မရွည္သလိုဟန္မ်ဳိးႏွင့္ေပါ့။ သူ႕ကို မသကၤာရာ မေရာက္ေအာင္ေပါ့။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မေပ ေတၿပီး ရပ္ေနမိသည္။ ဦးတည္ရာတစ္ခုမွ ေနာက္တစ္ခုသို႕ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလဲသည့္စိတ္မ်ဳိး ကၽြန္မက်င့္သားမရေသးလုိ႕ ျဖစ္ႏုိင္ပါ သည္။
ဓာတ္ေလွကားပြင့္လာသည့္အခါ ကၽြန္မျဖစ္ေစခ်င္သလို အထဲမွ လူတစ္ေယာက္မွ ထြက္မလာပါ။ ေနာက္ထပ္လူလည္း ကၽြန္မ တုိ႕နားသို႕ ေရာက္မလာပါ။ သည္လုိႏွင့္ပင္ ကၽြန္မႏွင့္ ထုိလူႏွစ္ေယာက္တည္း ဓာတ္ေလွကားကို စီးရသည္။ ထိုလူက ေလးထပ္သို႕ သြားမည္။ ကၽြန္မက ခုနစ္ထပ္သို႕ သြားမည္။ ခလုပ္ေလးကို နံပတ္(၇)ဟု ႏွိပ္လိုက္ၿပီးမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ကၽြန္မသြားရမည့္ေနရာက ခုနစ္ထပ္ ဟုတ္ရဲ႕လားဟု မေသမခ်ာျဖစ္သြားသည္။ ငါ့ႏွယ္ေနာ္ ေမ့တတ္လြန္းလွပါလား။ ကၽြန္မ စာရြက္ေလးကို ျပန္ဖတ္ဖုိ႕ အားထုတ္ရင္း အႏၱရာယ္အတြက္ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ မသြားခ်င္။ ထုိလူ၏ အမူအရာကို မ်က္စိေထာင့္မွ အကဲခတ္ေနရမည္ မဟုတ္ လား။ ထုိလူ တကယ္ပဲ ေလးထပ္မွာ အျပင္ထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ေပါ့ပါးသြားသည္။ အားေတာ့နာမိပါသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ ေၾကာက္တတ္ပါသည္။ အရာရာကို မယုံသကၤာစိတ္ႏွင့္ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႕စိတ္ ဘယ္တုန္းက စၿပီး ၀င္လာမွန္း မသိေတာ့ပါ။
ကၽြန္မ စာရြက္ေလးကို ထုတ္ၾကည့္လုိက္သည္။ (၇၀၈) ပင္လယ္ျပာကြန္ဒုိ။ အမယ္ ဘယ္ဆုိးလို႕လဲ ကၽြန္မ၏ မွတ္ဥာဏ္က ယုတ္ေလ်ာ့မသြားပါ။ စိတ္သက္သာရာရမိ၏။ ကၽြန္မေရာဂါ ပိုဆုိးမလာေသးပါ။ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ မွတ္မိေနေသးသည္။
မွတ္ဥာဏ္ယုတ္ေလ်ာ့လာသည့္အျဖစ္ကို ကၽြန္မ ေတာင္းတခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ ေမ့ခ်င္သည္ ကိစၥေတြက ႏွစ္ကာလ ေတာ္ေတာ္ၾကာျမင့္သည့္ အခ်ိန္ေတြက ျဖစ္ခဲ့သည့္ ကိစၥေတြကိုပါ။ အခု ဒီကေန႕မနက္ကကိစၥ မေန႕ကိစၥ ဒါေတြကို မေမ့ခ်င္ပါ။ အခုေတာ့ ကၽြန္မ မွတ္ဥာဏ္ေတြသည္ ေမ့ခ်င္သည့္အရာကို မေမ့ဘဲ ေမ့လုိ႕မျဖစ္သည့္လတ္တေလာကိစၥေတြကို ေမ့ကုန္သည္။ လူ႕အလို နတ္မလိုက္ႏုိင္ဆုိသည့္ စကား တကယ္ပဲ မွန္ပါသည္။
ကၽြန္မ ေမ့ခ်င္သည့္အရာေတြ ရွိသည္။
ဥပမာ- လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုန္းက ကၽြန္မ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို ေမ့ခ်င္သည္။ အဲ မဟုတ္ပါ။ သူ႕ကို ေမ့ခ်င္တာမဟုတ္။ သူ႕ကို ခ်စ္ခဲ့မိသည္ဆုိသည့္ အျဖစ္အပ်က္ အေျခအေနကို ေမ့ခ်င္တာ။
“ငါႏွယ့္ေနာ္ ဘာျဖစ္လို႕မ်ား . . ”
အဲသည္လို ျပန္ျပန္သတိရတုိင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္ စိတ္လည္းပ်က္၊ အံ့လည္း အံ့ၾသမိ၏။
အခ်ိန္ကာလကို ျပင္ယူလို႕ရလွ်င္၊ အျဖစ္အပ်က္ကို ခဲဖ်က္ႏွင့္ ျပန္ဖ်က္ၿပီး ျပင္လို႕ရလွ်င္ ျပင္လိုက္ခ်င္သည့္အရာေတြ အုိး အမ်ားႀကီးရွိခဲ့သည္။ ရယ္စရာေကာင္းသည့္ ေနာင္တေတြကို မေမ့ရလွ်င္ အေရးမႀကီးပါ။ နာက်င္စရာ ထိတ္လန္႕စရာ ေကာင္းသည့္ ေနာင္တေတြကို မေမ့တာက ငရဲတစ္ခုပဲ။
ဆရာ၀န္ဘ၀က အလြန္ေကာင္းသည္ဟု ဘယ္သူပဲေျပာေျပာ။ မေကာင္းသည့္အခ်က္ေတြရွိသည္။ မမွားေသာေရွ႕ေန မေသ ေသာေဆးသမား ဆုိသည့္စကားပုံက အလကားထားခဲ့တာမဟုတ္။ သို႕ေသာ္ ကိုယ္ကုသလို႕ မရလို႕ ေသရတာကတစ္မ်ဳိး၊ ငါေပးလိုက္သည့္ ေဆးေၾကာင့္မ်ားလားဟု ကိုယ့္ကို သံသယ၀င္ရမည့္ အေျခအေနေတြျဖင့္ လူနာ ေသသြားသြားရတာက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ သည္။
ဥပမာ ကၽြန္မ ေမ့ခ်င္သည္။ အိပ္မရလို႔ဟု ညည္းညဴလာေသာ ကၽြန္မ လူနာအဘြားႀကီး တစ္ေယာက္ကို အဆုပ္ႏွင့္ အသက္ ရွဴလမ္းေၾကာင္း သိပ္မေကာင္းေသးမွန္း သိေပမဲ့ ဒါေလာက္နဲ႔ ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္တန္ေကာင္းေသးမွန္း သိေပမဲ့ ဒါေလာက္နဲ႔ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္တန္ေကာင္းပါဟု ဒိုင္ယာဇီပမ္ ငါးမီလီဂရမ္ကို ထက္ျခမ္းျခမ္းၿပီး ေသာက္ဖို႔ ေပးခဲ့သည့္ အျဖစ္ ကိုကၽြန္မေမ့ခ်င္သည္။ ေမ့ခ်င္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့ အဘြားႀကီး ဆံုးသြားသည္။ ကၽြန္မေပးခဲ့သည့္ ေဆးေၾကာင့္မ်ားလား။
ဥပမာ ကၽြန္မ ေမ့ခ်င္သည္။ ေဆးမွားေသာက္ေသာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေဆးရုံတင္ခုိင္းသည့္အခါ ေဆးရုံသို႕ မသြားႏုိင္ပါ။ ဆရာမပဲ ကုေပးပါဟု လူနာရွင္ေတြ ေခါင္းမာေနစဥ္က ကၽြန္မ အတင္းအၾကပ္ ျမင္းလွည္း သြားေခၚခုိင္းေသာ္လည္း အေျခအေနေတြ ရႈပ္ေထြးလ်က္ ျမင္းလွည္းလည္း မေရာက္လာ။ ေဆးေသာက္တာက ေန႕လည္ပိုင္း ကၽြန္မကို သူတုိ႕လာေခၚတာက ညေနပိုင္း ေမွာင္ရီပ်ဳိးစ။
“ရင္ထဲက ပူတယ္။ ကယ္ပါဦးဆရာမရဲ႕”
လူနာကေလး၏ တုန္တုန္ရီရီကူကယ္ရာမဲ့ ငိုေၾကြးသံ။
အဲသည္တုန္းက ဒီေ၀ဒနာကို ကၽြန္မ ကုလို႕မရဘူး။ ေဆးရုံသြားမွရမွာဟု ေျပာခဲ့ပါ၏။ သို႕ေသာ္
“ေဆးရုံမွာ ပါးစပ္ထဲ ပိုက္ထည့္ၿပီး အစာအိမ္ကို ေဆးပစ္ရမွာ။ ဒါမွ အထဲက ေဆးေတြ ထြက္ကုန္မွာ။ မရဘူး။ သြားကို သြားရ မယ္” ဟု ကၽြန္မ ေဆးအိတ္ျပန္ေကာက္ဆဲြၿပီး ဇြတ္ထြက္လာခဲ့ဖုိ႕ေကာင္းသည္။ သူတုိ႕ကို ကၽြန္မ အတင္းအၾကပ္ မတုိက္တြန္းခဲ့မိလို႕ ကိုယ့္မ်က္စိ ေရွ႕ေမွာက္မွာပင္ ကေလး အသက္ဆုံးခဲ့ရတာ။ အဲဒါကို ကၽြန္မ ေမ့ခ်င္သည္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ကံၾကမၼာဟာ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာေကာင္းပါလား။ တကယ္လုိ႕ အဲဒီကေလးဟာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မွန္ကန္ေသာ မိဘဆီမွာ ဖြားျမင္ခဲ့လွ်င္၊ ေဆးရုံ ဆုိတာကို မေၾကာက္လန္႕ရေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ဖြားျမင္ခဲ့လွ်င္၊ ျပတ္သားေသာ ဆရာ၀န္ဆီမွာ ေဆးကုသခံယူခြင့္ ရခဲ့လွ်င္ . . ကၽြန္မ အဲဒီ အျဖစ္ေတြကို ေမ့ခ်င္သည္။
သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ မေမ့ခဲ့။ အဲသည္လုိ အျဖစ္ေတြ အျဖစ္ေတြ၊ ေမ့ခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီး။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မလည္း သံသယ ျဖစ္ေနရၿပီ။ ကၽြန္မသည္ အေကာင္းေတြထက္ အဆုိးေတြကို ဘာျဖစ္လုိ႕ သတိရေနတာလဲ။
ဥပမာ ကဗ်ာစာဆုိ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ကဗ်ာေတြကို ကၽြန္မဖတ္သည့္အခါ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ စကားလုံးအလွအပ အေတြး အေခၚ အယူအဆကိုပဲ ေလးစားခ်ီးက်ဴးေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႕ နတ္သွ်င္ေနာင္ အေသဆုိးျဖင့္ ေသဆုံးခဲ့ရတာကို သတိရေနလဲ။ အဲဒါ ပုံမွန္ မဟုတ္ဘူး။ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ကဗ်ာကို ဖတ္သူတုိင္းကို ေမးၾကည့္စမ္းပါ။ ကဗ်ာကို ယစ္မူးရသည့္အခ်ိန္မွာ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ အေၾကာင္းမလွေသာ မခ်ိမဆန္႕ နိဂုံးကို ဘယ္သူမ်ား သတိရေနလဲ။ ဟင့္အင္း ဘယ္သူမွ မရွိႏုိင္။ ကၽြန္မက အဲဒါေတြကို ဘာျဖစ္လုိ႕ မေမ့တာလဲ။
ဂ်ပန္တုိ႕က တရုတ္ေတြအေပၚ ရက္စက္ခဲ့သည့္ နန္ကင္းတုိက္ပဲြကို ကၽြန္မႏွင့္ ဘာဆုိင္လို႕ အခုထိ ရင္ထဲမွာ နာက်င္စြာ ခံစား ေၾကာက္ရြံ႕ေနရတာလဲ။ ေမ့ပစ္လုိက္ပါလား။ ဂ်ပန္ဇာတ္ကားေတြ၊ ဂ်ပန္သီခ်င္းေတြကိုပဲ ခံစားေပါ့။ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မက ဆုိးယုတ္မႈ ေတြကို မေမ့ႏုိင္။
သမုိင္းကိုလည္း ေမ့ခ်င္သည္။ သင္ခဲ့ရသည္ သမုိင္းက အေသးအဖဲြပါ။ ဖတ္ခဲ့ရသည့္ ဖတ္ေနသည့္ သမိုင္းေတြက အႀကီး အက်ယ္ ထိခိုက္မႈေတြ ရက္စက္မႈေတြ အဲဒါေတြကို ေမ့ပစ္လိုက္ပါေတာ့လား။ ဘာျဖစ္လို႕ ကၽြန္မ သြားရမည့္အခန္းဟာ ခုနစ္ထပ္ လား ရွစ္ထပ္လား ဆုိသည့္အခ်က္ကို ေမ့ရတာလဲ။ ေဟာ အခုကိုပဲ ကၽြန္မ ဆင္းရမည့္အထပ္က ဘယ္အထပ္မွန္းမသိေတာ့။ အခ်က္ျပမီးနီေလးက ခုနစ္ဂဏန္းမွာ။ ဒါျဖင့္ ကၽြန္မ ႏွိပ္ခဲ့တာ (၇)ဂဏန္းေပါ့။ ကၽြန္မ သြားရမွာ (၇)ထပ္ေပါ့။ အခန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္လဲ။ ကၽြန္မ စာရြက္ကို ျပန္ၾကည့္ရျပန္တယ္။ (၇၀၈) ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ မွတ္စုမွတ္သားျခင္းျဖင့္ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ အေျခမပ်က္ေအာင္ ထိန္းႏုိင္ေပလုိ႕။
အခန္း(၇၀၈)မွာ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း သီအုိရီစာအုပ္ကို ယူရန္တဲ့။ တံခါးေခါက္ေတာ့ လာဖြင့္သူက သူငယ္ခ်င္း။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း။ ဆရာ၀န္အလုပ္ျဖင့္ အလြန္ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားသူ၊ သူ႕အမ်ဳိးသားက အင္ဂ်င္နီယာက ကန္ထရိုက္လုပ္ငန္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားသူ။
“လာလာ မေရႊမိ။ ထုိင္ဦး”
ကၽြန္မ ၾကာရွည္မထိုင္ႏုိင္ပါ။ ကၽြန္မ ႏွစ္နာရီ အေရာက္ျပန္ရမည္။ သို႕ေသာ္ ခဏေတာ့ထုိင္ပါမည္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မကို ေအးေအးေဆးေဆး ဧည့္ခံႏုိင္မွာမဟုတ္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းတုိက္ေသာ ေဖ်ာ္ရည္ကိုေသာက္ၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ ဟိုဟိုသည္သည္ စူးစမ္းၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ရင္း သူငယ္ခ်င္း၏သားသမီးမ်ားအေၾကာင္းကို နားေထာင္ရင္း ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ယူလိုက္သည္။
သူ႕မိသားစုအေၾကာင္း ကိုယ့္မိသားစုအေၾကာင္း ေျပာရတာက အခက္အခဲမရွိ။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အျဖစ္ေတြကို ေျပာျပႏုိင္ သည္။ ခက္ခဲရတာက သူေမးလာသည့္ ေမးခြန္းတစ္ခု “ဒီကၿပီးရင္ နင္ဘယ္သြားမွာလဲ” တဲ့။ အဲဒါကမွ အခက္အခဲ။ ကၽြန္မ မမွတ္မိပါ။ မမွတ္မိတာကို သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျပလွ်င္လည္း ခဏခဏ ေတြ႕ေန႕က်မဟုတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းက နားလည္ႏုိင္မွာမဟုတ္။ အထူး အဆန္းေတြျဖစ္ေနမည္။ ဒီအခါ သူ႕ကို ျပန္ရွင္းရမည္။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာစရာစကားတစ္ခုခုကို အစားထုိးၿပီး ေျပာလုိက္သည္။
“ပန္းပင္ေလးႏွစ္ပင္ေလာက္ သြား၀ယ္မလို႕”
“ဘာပန္းပင္လဲ”
“ႏြယ္သာကီ”
“ႏြယ္သာကီဆုိရင္ ငါ့ညီမ ၀ယ္ေနက်ဆုိင္ရွိတယ္။ မဂၤလာဒုံ ဆယ္မုိင္နားမွာ။ ဒီကေန သြားရင္”
ကဲ။ နားေထာင္လုိက္ပါ။ ခဏၾကာလွ်င္ အဲဒီေနရာဟာ ဘယ္ေနရာလဲဟု ကၽြန္မ ေမ့ေတာ့မွာကို သူငယ္ခ်င္း မရိပ္ပါေစနဲ႔။
သူငယ္ခ်င္းက ဆုိင္နာမည္ကို လမ္းညႊန္သည္။ ဆုိင္တြင္းမွ အပင္မ်ား၏ လွပပုံကို ရွင္းျပသည္။ ဆုိင္ရွင္၏ ပညာကို ခ်ီးက်ဴး သည္။ ကၽြန္မ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ နားေထာင္ေနခဲ့သည္။ နားေထာင္ရင္းႏွင့္ တကယ္ပဲ အဲဒီကို သြားခ်င္စိတ္ေပၚလာသည္။ ႏြယ္သာကီပန္းပင္ကို ပါးစပ္က ေျပာလုိက္ေသာ္လည္း တကယ္ ကၽြန္မ၀ယ္ခ်င္တာက ႏွင္းဆီပင္ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ ထြက္သည့္အခါ သူငယ္ခ်င္းဆီမွ စာအုပ္ယူဖုိ႕ ေမ့၏။ သူငယ္ခ်င္းက ေမ့တတ္သူမဟုတ္။
“ဟဲ့ ေရႊမိ နင္လာတာ စာအုပ္ယူဖုိ႕ေလ”
“ေအာ္ ေအးေအး ဟုတ္ပါ့ဟယ္။ အာရုံေတြမ်ားေနတာနဲ႔ပဲ”
တကယ္ေတာ့ အာရုံကို လဲႊမခ်သင့္ပါ။
“အာရုံနဲ႔ မဆုိင္ဘူးေလဟာ။ ငါတုိ႕အသက္ (၄၀)ေက်ာ္လာလို႕ မွတ္ဥာဏ္ဆုိင္ရာ ဦးေႏွာက္ဆဲလ္ေတြ ပ်က္စီးကုန္ၿပီကိုး”
သူ႕ဆဲလ္ေတြ ပ်က္စီးပုံႏွင့္ ကၽြန္မဆဲလ္ေတြ ပ်က္စီးပုံကေတာ့ တူႏုိင္မည္မထင္ပါ။
ကၽြန္မ အျပင္ထြက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက အျပင္ကို ဇြတ္လိုက္သည္။ ဓာတ္ေလွကားဆီ ဇြတ္ပို႕သည္။ ထုိအခါ ကၽြန္မသည္ ဘယ္ကို သြားရမွာလဲဟု ေရးထားသည့္ စာရြက္ကို သူ႕ေရွ႕မွာ ထုတ္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ေပ။ ဓာတ္ေလွကားအတြင္း ၀င္သည့္အခါက်မွ စာရြက္ေလးကို ရွာရသည္။ သို႕ေသာ္ စာရြက္က ကၽြန္မ၏လက္ေပြ႕အိတ္ထဲမွာ မေတြ႕။ အထပ္ထပ္ရွာေတာ့လည္း မေတြ႕။ ဘယ္မ်ား ေရာက္သြားပါလိမ့္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာမ်ား က်က်န္ခဲ့လား။ မျဖစ္ႏုိင္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ စာရြက္ကို ထုတ္မွမၾကည့္ဘဲ။ မၾကည့္ဘူး မဟုတ္လား။ မေသခ်ာပါ။ ၾကည့္ျဖစ္ခ်င္လည္း ၾကည့္ျဖစ္မည္။ ကၽြန္မ အဲသည္ေလာက္ကို မမွတ္မိပါ။ ဓာတ္ေလွကားထဲ က်န္ခဲလွ်င္ ေတာ့ အခု ကၽြန္မ ရပ္ေနသည့္ ဓာတ္ေလွကားၾကမ္းျပင္မွာ ေတြ႕ရမွာေပါ့။ အခု မေတြ႕ဘူးေလ။ ဒါျဖင့္
ကၽြန္မ ဓာတ္ေလွကား၏ေအာက္ဆုံးကို ေရာက္လာသည္။ ေျမညီထပ္တဲ့။ ဓာတ္ေလွကားတံခါး ပြင့္သြားေသာအခါ အျပင္မွာ အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္ေယာက္ မတ္တပ္ရပ္ေစာင့္ေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ ကၽြန္မအထြက္ သူက အ၀င္။ ကၽြန္မ ထြက္လာၿပီးေတာ့ စိတ္ မေက်နပ္သျဖင့္ ဓာတ္ေလွကား အခန္းေလး၏ၾကမ္းခင္းကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္လွည့္ၾကည့္မိသည္။ စာရြက္အရိပ္အေယာင္္ဆုိလို႕ စကၠဴ စုပ္ေလးတစ္ခုမွ်ေတာင္ မေတြ႕။
ကၽြန္မ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္မ ကားေမာင္းလာသည္ကိုေတာ့ အေလ့အက်င့္အရ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်အရ မွတ္မိသည္။ သုိ႕ေသာ္ ကားကို ကၽြန္မ ဘယ္မွာ ရပ္ထားသလဲ။ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကၽြန္မ ေဘးပတ္လည္က ကားရပ္စခန္းမွာ ရပ္ထားသည့္ ကားေတြကို ကၽြန္မ လိုက္ၾကည့္သည္။ ကၽြန္မ၏ ကားနံပါတ္ကိုေတာ့ ႏွစ္ကာလၾကာျမင့္စြာ ေမာင္းလာခဲ့ေသာ ကားျဖစ္လို႕ မွတ္မိ သည္။ အေရာင္ကိုလည္း မွတ္မိတာေပါ့။ သို႕ေသာ္ ဘယ္မွာရပ္ခဲ့တာလဲ။
ကဲပါေလ။ ဒီနားတစ္၀ိုက္မွာပဲ ရွိမွာေပါ့။ ရွာရတာ ဘာမ်ား ပင္ပန္းမွာလဲ။ ရွာပါ။
ဟုိသြား ဒီသြား အေရွ႕ေလွ်ာက္လိုက္ အေနာက္ေလွ်ာက္လိုက္ လုပ္ေနေသာ ကၽြန္မကို လုံၿခံဳေရးအေစာင့္ေတြက ကူညီခ်င္ပုံ ျဖင့္ အနားေရာက္လာသည္။
“ဘာကူညီရမလဲ” တဲ့။
ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မ အကူအညီလိုေနတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဘာအကူအညီပါလိမ့္။
ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ မေျဖႏုိင္။ စဥ္းစားေနရသည္။ ဒါကို သူတို႕က မသကၤာျဖစ္ခ်င္ဟန္ရွိသည္။
“ဘာျဖစ္လို႕လဲရွင္”
“ေအာ္ အစ္မက ဟုိဟိုဒီဒီလိုက္ရွာေနပုံေပၚလုိ႕ ကားမ်ား ေပ်ာက္ေနသလားလို႕”
ေအာ္ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မ ကားရွာေနခဲ့တာပဲ။
“ဟုတ္တယ္ရွင့္ ကၽြန္မကားကို ဘယ္မွာ ထားခဲ့မိမွန္း မသိဘူး”
“အစ္မလာတုန္းက ဒီကုန္းတက္အတုိင္း ေျခလ်င္တက္လာတာ။ ကားကုိ ဒီမွာရပ္တာေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ေအာက္ဘက္တစ္ေန ရာရာမွာျဖစ္မယ္ဗ်”
သူတုိ႕ ကၽြန္မကို ဒီေနရာမွာ မျမင္ရက္ေတာ့တာလား။ သို႕မဟုတ္ မသကၤာတာလား။
“ေက်းဇူးပါေနာ္”
ကၽြန္မထြက္လာခဲ့သည္။
ကုန္းဆင္းကားလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းမွာ ကၽြန္မ ေဘးသို႕ တတ္ႏုိင္သမွ် ကပ္ၿပီးဆင္းလာေသာ္လည္း ကားတစ္စီးစာသာ ေနရာမရွိ သျဖင့္ ေရွ႕မွ တက္လာေသာကားက ကၽြန္မကို မေရွာင္သာ။ ကၽြန္မက ေဘးသို႕ကပ္ရပ္ အုတ္တံတုိင္းႏွင့္ ေက်ာကိုကပ္ ကိုယ္ကိုျပား ႏုိင္သမွ် ျပားေနေအာင္ ကပ္ရပ္ေပးလိုက္ေတာ့မွ ကားက ေရွ႕ဆက္တက္လာသည္။ ကားေမာင္းသူ လူငယ္က ကၽြန္မကို ၿဂိဳဟ္ၾကည့္ ၾကည့္သြားသည္။
ကၽြန္မတုိ႕ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အခုလို မေက်နပ္စိတ္ေတြ မသကၤာစိတ္ေတြႏွင့္ေနရေသာ လူ႕အသိုင္းအ၀ုိင္းမွာ မက်ဥ္းၾကပ္ လြန္းဘူးလား။ ဒါေၾကာင့္ ေရွးေရွးတုန္းက လူေတြက လူဦးေရ တစ္ရာ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ပဲ အသိုင္းအ၀ိုင္းလုပ္ၾကတာ။ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေပါ့။ အက်ယ္ျပန္႕ႀကီးမဟုတ္ေတာ့ ကိုယ္လည္း သူသိ။ သူလည္း ကိုယ္သိ။
လူ႕အဖဲြ႕အစည္းမွာ လူတစ္ဦးခ်င္း အျပန္အလွန္ အေ၀တည့္ေနမည့္ လူဦးေရက (၁၅၀)ပဲ။ ဒီ့ထက္မပိုဘူးဟု ဖတ္ဖူးပါသည္။ လူ(၁၅၀)ေက်ာ္လာၿပီဆုိတာနဲ႔ အဲဒီလူဦးေရဟာ အစုေလးေတြ ေသးေသးေလးေတြ ထပ္ကဲြသြားပါေတာ့တယ္တဲ့။ ေရွးေဟာင္း ေက်ာက္ဂူေခတ္က လူသားအုပ္စုေတြကို ၾကည့္ရင္လည္း ကိုယ့္မ်ဳိးဆက္ကေန ေပါက္ပြားၿပီး စုစည္းေနထုိင္ခဲ့ၾကတာ ေနာက္ မ်ဳိးဆက္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု (၄)ဆက္ေျမာက္အထိ လူဦးေရ (၁၅၀)ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ပဲဟု ဆုိသည္။ တစ္နည္းေျပာရလွ်င္ လူဦးေရ (၁၅၀)ဆုိတာ ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ုိင္းအတြက္ ခိုင္ရန္ေဒါသမရွိ၊ မေက်နပ္မႈမရွိ။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနလို႕ရမဲ့ လူဦးေရ အေရအတြက္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ပထမကမာၻစစ္မွာ မဟာမိတ္ေတြရဲ႕ တပ္မွာ လူ(၁၅၀)ထက္ မပိုဘူးတဲ့။ လူတစ္ေယာက္မွာ ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ လိပ္စာ နဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ သိမ္းဆည္းေရးမွတ္တဲ့စာအုပ္ဆုိရင္ အဲဒီထဲမွာပါတဲ့ လူဦးေရက (၁၅၀)ေလာက္ပဲတဲ့။ အင္းဒါေတာ့ နည္းနည္းမ်ား သြားၿပီထင္၏။ ကၽြန္မမွာေတာ့ လိပ္စာကဒ္ (၁၅၀)စာ မိတ္ေဆြမရွိပါ။ ကၽြန္မမိတ္ေဆြက လြန္ေရာကၽြံေရာ (၅၀)ေပါ့။ ကိုယ္နဲ႔အတူ တစ္ဆုိင္တည္းမွာ ဘီယာ လက္ဘက္ရည္အတူ ေရာက္လာေသာက္ရင္ စိတ္ကသိကေအာင့္မျဖစ္ဘဲ ခံႏုိင္တယ္ဆုိသည့္ လူအေရ အတြက္က (၁၅၀)ေလာက္ပဲတဲ့။ ေအာ္ ဘယ္လိုမ်ား သုေတသနလုပ္ၿပီး ရွာထားပါလိမ့္။ စိတ္၀င္စားစရာေတာ့ ေကာင္းပါသည္။ ဒါဆုိလည္း (၁၅၀)စီပဲ အသိုင္းအ၀ိုင္း ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ေနၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား။ ဒါဆုိ အာဏာဆုိတာကို လုစရာလိုဦးမွာ လား။ သူမ်ားအက်ဳိး စီးပြားပ်က္ေအာင္ ဖန္တီးဖို႕ လုိဦးမွာလား။
ေနပါဦး ဒါေတြက်ေတာ့ ကၽြန္မ ဖတ္တာေတြ မွတ္တာေတြ မွတ္မိေနၿပီး အခု ကၽြန္မ ကားရပ္ရာေနရာကိုက်ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႕ မမွတ္မိရတာလဲ။ ကၽြန္မ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ။
ေပ်ာ္စရာေတြကို သတိမရဘဲ ဆုိးရြားမႈေတြ စိတ္ညစ္စရာေတြ ေၾကာက္လန္႕စရာေတြကိုခ်ည္း သတိရေနတာ အဲဒါလည္း ကၽြန္မ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ။
ကၽြန္မကို တစ္ေယာက္ေယာက္က အကူအညီေပးႏုိင္မလား။ အဲဒီပုဂိဳလ္ဟာ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးျဖစ္ႏုိင္မလဲ။ သိပံပညာရွင္ျဖစ္မ လား။ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ အာရုံေၾကာ အထူးကုဆရာ၀န္ျဖစ္မလား။ စိတ္က်န္းမာေရး ဆရာ၀န္ျဖစ္မလား။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ဖုိ႕ ကားကို ရွာေနတုန္းျဖစ္ပါသည္။
ဂ်ဴး


ေက်ာင္းပို႕သူမ်ား


(၁)
သည္ရက္ထဲမွာ William Saroyan ၏ ‘The first day of school’ ၀တၳဳတုိကေလးကို ဖတ္ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းစတက္ရေသာေန႕ ကို ဖဲြ႕ထားျခင္းျဖစ္သည္။ William Saroyan ၏ ၀တၳဳတုိမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္ဖူး ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ စင္ကာပူႏုိင္ငံေရေျမေနာက္ခံ၊ သဘာ၀သြင္ျပင္ေနာက္ခံေတြကို ေရးဖဲြ႕တတ္သူျဖစ္၏။ (သူ၏ ဖားခုန္ၿပိဳင္ပဲြ၊ The great leapfrog contest ၀တၳဳတုိဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္စဲြလန္းသည့္၀တၳဳတုိေတြထဲမွာ တစ္ပုဒ္ပါ၀င္သည္။ ) အခု ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ ျဖစ္သည့္ ၀တၳဳတိုကေတာ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၏ ေက်ာင္းေၾကာက္ေသာခံစားမႈကို ရုိးရိုးေလးေရးဖဲြ႕ထားသည္ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ့္ငယ္ဘ၀ကိုပင္ ျပန္လည္သတိရမိပါသည္။ ၀တၳဳတုိ၏အေၾကာင္းအရာကို ဦးစြာေျပာခ်င္ပါသည္။
ေဒါက္တာလူ၀ီေဒဗီတြင္ သားကေလးတစ္ေယာက္ရွိ၍ အမည္က ဂ်င္မ္ျဖစ္သည္။ ဂ်င္မ္၏မိခင္က ဂ်င္မ္ေမြးၿပီးၿပီးခ်င္း ကြယ္လြန္ရွာသည္။ ေဒါက္တာလူ၀ီေဒဗီအဖုိ႕ အိမ္ေဖာ္မႀကီးေအမီ၏ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈႏွင့္ ေနရသည္။ ေအမီက ဆီြဒင္အမ်ဳိးသမီး ႀကီးျဖစ္၍ ေဒါက္တာလူ၀ီေဒဗီတို႕သားအဖႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနထိုင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ေအမီက ဂ်င္မ့္ကို ခါတုိင္းတနဂၤေႏြတီး၀ိုင္းမ်ား ရွိရာပန္းၿခံကိုပို႕ေနက်။ ဂ်င္မ္ေက်ာင္းတက္ရမည့္အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းပို႕ရၿပီ။ ဂ်င္မ္က ေက်ာင္းမသြားခ်င္။ တစ္လမ္းလုံး အိမ္ေဖာ္ႀကီး ေအမီ့ကိုဂ်ီက်သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ေအမီ့ကို မႀကိဳက္ဘူး”
“ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္လည္း မႀကိဳက္ဘူး”
“ငါကေတာ့ ႀကိဳက္ပါသကြယ္”
“ေအမီ . . . ဘာျဖစ္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းပို႕တာလဲ”
“မင္းကိုခ်စ္လုိ႕ေပါ့”
“ေက်ာင္းကိုဘာကိစၥနဲ႔ သြားရတာလဲ”
“ကေလးတုိင္းေက်ာင္းသြားၾကရတာပဲကြယ့္”
“ေအမီေကာ ေက်ာင္းသြားဖူးသလား”
“ဟင့္အင္း . . . .”
“ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္က်ေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ႕ေက်ာင္းပို႕တာလဲ”
“မင္းသြားေစခ်င္လို႕ေပါ့”
ဖတ္လက္စ၀တၳဳတုိကို ပိတ္လုိက္ၿပီး ေငးေနမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းေနစဥ္က ေက်ာင္းပို႕သူႏွစ္ဦးရွိခဲ့ပါသည္။ တစ္သီးက အေမျဖစ္၍ တစ္ဦးက ၾကည္ၾကည္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ငယ္ငယ္က ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္မွ ေက်ာင္းေနခြင့္ရသည္။ သူငယ္တန္းေလး၊ သူငယ္တန္းႀကီးႏွစ္ႏွစ္တက္ရသည္ျဖစ္၍ တစ္တန္း(ပထမတန္း) ေလာက္ေရာက္ၾကၿပီဆုိလွ်င္ ခုနစ္ႏွစ္ ရွစ္ႏွစ္သား လူေကာင္ႀကီး ေတြ ထြားၾကလွၿပီ။ ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္မေ၀းလွေသာ္လည္း အေမက မနက္တုိင္း ေက်ာင္း၀အထိ လိုက္ပို႕ေနက်။ အေမက ေက်ာင္းပို႕ ခ်င္သလုိ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ပို႕ေစခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အိမ္က လမ္းေတာင္ဘက္တြင္ရွိ၍ လမ္းကိုေက်ာ္လိုက္သည္ႏွင့္ ဘုရား ေက်ာင္း၀င္းထဲကိုေရာက္သည္။ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းျဖစ္၍ ၾကာေရကန္ႀကီးတစ္ကန္လည္းရွိသည္။ အေမက ေက်ာင္းပို႕ရင္းဟိႏၵဴ ဘုရားေက်ာင္း ဥပသကာႀကီးႏွင့္ စကားေတြရပ္ေျပာတတ္သည္။ အဓိကေျပာၾကသည့္အေၾကာင္းက အေဖ့ဆီကစာလာသလား၊ စာလာလွ်င္ ဘာေတြပါသလဲ၊ ဘယ္ေတာ့လာမွာတဲ့လဲ၊ ေငြေကာပို႕ရဲ႕လား စသည့္ေမးခြန္းမ်ားကို အေမေျဖရျခင္းျဖစ္သည္။ အေဖ့ဆီ က စာေရာက္စရက္မ်ား သို႕မဟုတ္ ေငြေရာက္စရက္မ်ားဆုိလွ်င္ေတာ့ အေမ့စကားေတြက ေ၀ေ၀ဆာဆာရွိတတ္တာကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိပါသည္။ စာမေရာက္တာၾကာလို႕၊ ေငြမပို႕တာၾကာလို႕ အေမကိုယ္တုိင္ေမွ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ သည္ေမးခြန္းေတြေမးလွ်င္ အေမ မရႊင္လန္းပါ။
“ဥပသကာႀကီးရယ္ . . မလာျပန္ဘူး . . ကၽြန္မက က်န္းမာရဲ႕လား၊ ေနထုိင္ေကာင္းရဲ႕လား သိခ်င္တာပါ၊ တေလာက ရင္ၾကပ္ ေရာဂါရေနတယ္လို႕ စာထဲပါတယ္။ အဲဒါပဲ စိတ္ပူေနရတယ္၊ ေနတာ စားတာကေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ သားအမိမပူရပါဘူး . . . ”
“ဘုရားသခင္ ေကာင္းကင္ကေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူေနတာပဲ၊ အလုံးစုံသိေတာ္မူေသာဘုရားရွင္ပဲ . . . ဘုရားမွာဆုေတာင္း ပန္းေရခ်မ္းကပ္လွဴ . . . ၾကားလား”
ဥပသကားႀကီးက အေမ့နဖူးကို မဂၤလာျပာတစ္တုိ႕တုိ႕ကာ ဆုေတြေပးတတ္သည္။ အေမက မ်က္ေစ့မွိတ္ထားရင္း မဂၤလာ ဆုကိုခံယူေနသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကို တေစာင္းလြယ္ရင္းေစာင့္ေနရသည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ အေမက ၾကာေရ ကန္ကိုသြားၾကည့္တတ္သည္။ ၾကာကန္ကနက္သည္။ ၾကာျပာႏွင့္ၾကာနီေတြ။ ၾကာျဖဴေတြက ဟုိတစ္ေျပာက္ သည္တစ္ေျပာက္ သား အမိႏွစ္ေယာက္ၾကာကန္ကိုၾကည့္ၿပီးမွ ေက်ာင္းကိုသြားၾကသည္။ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းႏွင့္ ေက်ာင္းၾကားမွာ ေဘာလုံးကြင္းႀကီးခံေန ေတာ့ ေဘာလုံးကြင္းကို ျဖတ္ရသည္။ အေမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေဘာလုံးကြင္း တစ္ကြင္းစာ စာကားေတြေျပာရသည္။
“အေဖရင္ၾကပ္ေရာဂါရေနတယ္ ဟုတ္လား အေမ”
“အေအးပတ္တာနဲ႔တူပါတယ္ . . . ေကာင္းသြားပါၿပီ၊ ငါ့သားက စိတ္ပူတတ္သားပဲ”
“အေဖ့ဆီက စာလာလို႕လား . . . ကၽြန္ေတာ္လဲမေတြ႕ပါလား”
“စာတုိက္ကဦးညြန္႕ေမာင္နဲ႔ ေစ်းထဲေတြ႕လို႕ေပးတာ . . .”
“ခါတိုင္းေရနံေခ်ာင္းကလူႀကံဳနဲ႕လာတာ မဟုတ္လားအေမရဲ႕”
“ဟုတ္တယ္ . . အခုက စာတုိက္လာတာ”
အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ညာေနမွန္းသိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ယုံခ်င္ဟန္ေဆာင္လိုက္သည္။ ေက်ာင္း၀ေရာက္ကာနီးၿပီ။ ေက်ာင္းေရွ႕က ကႏၱာရပင္ႏွင့္ စိန္ပန္းပင္ကိုျမင္ရၿပီ။ အေမက ေခၽြးခံထဲက ပိုက္ဆံတစ္မတ္ (တစ္ခါတစ္ရံဆယ္ျပား) ထုတ္ေပးသည္။ “ကဏန္းေခ်ာင္းေတြမစားနဲ႔ ရင္ၾကပ္တတ္တယ္” လို႕ မွာတတ္သည္။ ကဏန္းေခ်ာင္းဆုိတာ ၀ါးလုံးတစ္လုံးကို အခဲလိုက္ပစ္ရစ္ထား ေသာ အေရာင္ဆုိးကပ္ေစးႏွဲျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီးဦးေသာင္းစိန္ကိုယ္တုိင္ျပဳလုပ္ေရာင္းခ်ေသာ ထုိကပ္ေစးႏွဲပ်င္းတဲြတဲြကို ဘယ္လိုေၾကာင့္ ကဏန္းေခ်ာင္းဟုေခၚၾကသလဲဆုိတာေတာ့ ဘယ္သူမွမေျပာႏုိင္ပါ။ ၀ါးလုံးတြင္ ရစ္ထားေသာ ကပ္ေစးႏွဲေတြကို ဆဲြယူကာနီးတုိင္း သူ႕ညာလက္ကို တံေတြးျဖင့္ တဖ်ီးဖ်ီးေထြးတာကို ၀ယ္စားၾကသူတုိင္း ျမင္ၾကေသာ္လည္း ဘယ္သူကမွ ရြ႕စရာ ေကာင္းလုိက္တာလုိ႕ မေျပာခဲ့ၾကတာကလည္း ထူးဆန္းသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္း၀င္းထဲ မ၀င္ေသးပါ။ အေမ့ကိုေမာ့ၾကည့္သည္။ ထုိတစ္ခဏ၌ အေမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနေလ့ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာမေကာင္းသလို အေမ့မ်က္ႏွာကလည္း မရႊင္လန္းပါ။
“ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းမတက္ခင္ပါဘူး”
“မတက္လို႕ဘယ္ရပါ့မလဲ”
“အိမ္မွာဘဲေနခ်င္တယ္”
“အိမ္မွာဘဲေနခ်င္လို႕ ဘယ္ရပါ့မလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းကိုေၾကာက္တယ္”
“ေၾကာက္လို႕ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ”

(၂)
အိမ္ေဖာ္မႀကီးေအမီက ဂ်င့္မ္ကိုေက်ာင္းေၾကာက္မွန္းသိသည္။ ေခ်ာ့သည္။
“ေက်ာင္းသြားရမွာေပါ့၊ ေက်ာင္းမွာသီခ်င္းေတြဆုိရမယ္၊ ကစားရမယ္”
“ကၽြန္ေတာ္မလုပ္ခ်င္ဘူး . . . ”
“ငါေန႕လည္လာေခၚမွာပဲဟာ”
“မလိုခ်င္ဘူး”
ေအမီက ဂ်င္မ္ေက်ာင္းေၾကာက္တာကိုသိသလို ေက်ာင္းဆုိတာ မသြားလို႕မျဖစ္သည့္ေနရာဆုိတာကိုလည္း သိသည္။ ကေလး မေျပာပါႏွင့္။ ေအမီလုိ အိမ္ေဖာ္မႀကီးကေတာင္ ေက်ာင္းကိုေၾကာက္သည္။ ေက်ာင္းကပုံဆုိးဆုိး။ ဂ်င္မ့္ကိုေက်ာင္းမတက္ေစခ်င္ သည့္ စိတ္ရွိေသာ္လည္း ေက်ာင္းေလွကားႀကီးေပၚကုိ ေအမီကိုယ္တုိင္ေခၚတင္လာေလ့ရွိသည္။ ေက်ာင္းခန္းမႏွင့္ စာသင္ခန္းေတြက ေအမီ့ကိုေရာ ဂ်င္မ့္ကိုပါ ထိတ္လန္႕ေစသည္။ အနံ႕ကလည္း ဆုိးလိုက္တာ။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမစၥတာ ဘာဘာကိုလည္း ၾကည္ညဳိလို႕ မရ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ဂ်င္မ့္ကို ပထမတန္းမွာစေနေစသည္။ စာမလိုက္ႏုိင္မွ သူငယ္တန္းျပန္ေရႊ႕မည္ဟုဆုိ၏။ အတန္းပိုင္ ဆရာမ မိစ္ဘင္နီက အသက္ႀကီးလွၿပီျဖစ္၍ အၿမဲတမ္းေျခာက္ေျခာက္ခန္းခန္းရွိသူျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလး မ်ားမ်ားစားစားမရွိ။ ေက်ာင္းနံ႕ကဆန္းၾကယ္သေလာက္ ေၾကကဲြစရာေကာင္းေသာ အနံ႕မ်ဳိးျဖစ္သည္။ ဆရာမမိစ္ဘင္နီ က ကေလးတုိင္းကို လိုက္ၾကည့္သည္။
“ဟန္နာ၀င္းတား . . ဘာေတြ၀ါးေနတာလဲ အခုေထြးထုတ္စမ္း . . အမႈိက္ပံုးထဲသြားပစ္ေခ် . . .”
“ကပ္ေစးႏွဲ (gum) ပါ ဆရာမ . . . .”
“အားနက္စ္ဂတ္စကင္ . . ဘာေတြ၀ါးေနတာလဲ . . အခုေထြးထုတ္စမ္း . . အမႈိက္ပုံးထဲ သြားပစ္ေခ် . . ”
“ကပ္ေစးႏွဲပါဆရာမ”
ဂ်င္မ္က ဆရာမကိုေၾကာက္ေနသည္။ ေက်ာင္းဆုိတာ ကပ္ေစးႏွဲမ၀ါးရသည့္ေနရာမ်ားလား၊ ကေလးခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုတစ္ ေယာက္မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြ သင္ေပးၾကသည္။ ဂ်င္မ္ကိုယ္တုိင္ေပ်ာ္သလိုလုိရွိေသာ္လည္း ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ ေအမီလာႀကိဳသည့္ အခါ မ်က္ႏွာမေကာင္း။ မၾကည္သာ။ မနက္က မ်က္ႏွာအတုိင္းပင္။ ေက်ာင္းႏွင့္ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္သည္ပင္ ေၾကာက္စရာလို႕ ေအမီထင္ပါသည္။
“ႏွစ္ဆယ့္ကိုးၿပီး ဘာလာသလဲ ေအမီ”
“သုံးဆယ္”
“နင့္မ်က္ႏွာကိုမုန္းတယ္”
ေက်ာင္းကတတ္လာေသာ စကားထာေတြ၊ စကားလိမ္ေတြ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြကို ဂ်င္မ္မွတ္သားလာကာ ေက်ာင္းျပန္လမ္း မွာ ေအမီ့ကိုေျပာျပတတ္သည္။ ဆင္သားအစိမ္းစားတာတုိ႕၊ တြတ္ပီဖရုတီကပ္ေစးႏွဲတုိ႕၊ ဆံပင္ေခါင္းေခါက္ၿပီး ေခါက္ဆဲြတုိ႕လို စကား ေတြျဖစ္သည္။ သည္လိုဆုိေတာ့လည္း ေအမီ၀မ္းသာသည္။
“ဒါဆုိ ေက်ာင္းေပ်ာ္ၿပီေပါ့”
“မေပ်ာ္ဘူး”
အေမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မထူးပါ။ အေမက ေက်ာင္းေရွ႕က ကႏၱာရပင္ေအာက္မွာ တဘက္တစ္ထည္ေခါင္းတင္ကာ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေအာင္ျပေနတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သတိရလုိ႕ လွမ္းၾကည့္သည့္အခါတုိင္း အေမရွိေနသည္။ မုန္႕စားေက်ာင္း လႊတ္ခ်ိန္ ဆုိလွ်င္ေတာ့ အေမကိုယ္တုိင္ ေဒၚႀကီးအုန္းသင္ဆုိင္မွာ ငွက္ေပ်ာဖူးသုပ္၀ယ္ေကၽြးသည္။ စားၿပီးတုိင္းေက်ာင္းကရခဲ့သည့္ ပညာခန္း ေတြ အေမ့ကိုေျပာျပသည္။ အေမကရယ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းေပ်ာ္ၿပီဟု တြက္ပုံရသည္။ မုန္႕စာေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့ အေမ အိမ္ခဏျပန္ကာ ထမင္းစားခ်ိန္ျပန္ေရာက္လာျပန္သည္။ ထမင္းစားၿပီးလုိ႕ ေက်ာင္းျပန္တက္ရေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္း ေနတတ္သည္။ ထိုအခါ အေမကိုယ္တုိင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုနားမလည္ႏုိင္သလုိ ၾကည့္သည္။
“သားေက်ာင္းေပ်ာ္ၿပီမွတ္ေနတာ . . . ေက်ာင္းေပ်ာ္ေတာ့ေလ”
“မေပ်ာ္ပါဘူး . . .”
ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အေမႏွင့္အတူ ေဘာလုံးကြင္းကိုျဖတ္ရင္း စကားေတြေျပာခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္တစ္ေန႕မနက္အထိ ေက်ာင္းပိတ္ၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးသည္။ ေက်ာင္းတက္ရက္တစ္ရက္ကုန္ၿပီဟု ေတြးၿပီး ေပ်ာ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ေတာ့အေမလည္း ေပ်ာ္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ေက်ာင္းကိုလာၾကေတာ့ အေမပါလာျပန္သည္။ ဘုရားေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အေမႊးတုိင္ႏွင့္ ဖေယာင္းတုိင္ေတြ ပသကာႀကီးကိုလွဴသည္။ ဥပသကာႀကီးက ကတုန္ကရီ ဆုေတြေပးသည္။ နဖူးကို မဂၤလာျပာတုိ႕ေပးသည္။
“သူ႕အေဖဆီက စာနဲ႔ပိုက္ဆံလာတယ္ ဥပသကာႀကီးရဲ႕ . . သူ႕အေဖကုသိုလ္ရေအာင္လွဴတာပါ ဆုေတာင္းေပးပါဦး”
အေမက ေက်ာင္းရုံးခန္းကို၀င္ကာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကိုလည္း အေမႊးတုိင္ႏွင့္ ဖေယာင္းတုိင္ေတြေပးသည္။ စာသင္ ေက်ာင္းႏွင့္ အေမႊးတုိင္၊ ဖေယာင္းတုိင္ဆိုင္တာမဆုိင္တာ အေမသိခ်င္သိမည္။ သိခ်င္မွသိမည္။ အေမကေတာ့ ေပးေနက်။ ဆရာ ႀကီးကလည္း လက္ခံယူတာမွတ္မိသည္။ ေက်ာင္းရုံးခန္းထဲ၀င္တုိင္း အေမဖိနပ္ခၽြတ္ေလ့ရွိသည္။
“ဒါ ကၽြန္မသားေလးပါဆရာႀကီး . .. သူငယ္တန္းမွာပါ”
“ေကာင္းတယ္ . . ေကာင္းတယ္”
အေမက ေက်ာင္း၀က ကႏာၱရပင္ေအာက္ကို ျပန္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကစာသင္ခန္းထဲ၀င္ရသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ရက္ေတြမွာေတာ့ အေမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းလာၾကရင္း ၾကာကန္ေဘးမွာ ေက်ာင္းဆီကသံေခ်ာင္းေခါက္သံ မၾကားမခ်င္းရွိေနၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္ က လိပ္ျပာဖမ္းရင္း၊ ပုစဥ္းဖမ္းရင္း ကန္တစ္ပတ္လည္ေတာ့ အေမလည္း တစ္ပတ္လည္ေတာ့သည္။ လိပ္ျပာေတြကပါးသည္။ လ်င္ သည္။ လူရိပ္ျမင္သည္ႏွင့္ထပ်ံၾကသည္။ ပုစဥ္းနီနီ၀ါ၀ါႀကီးေတြက အထေႏွးၾက၏။ စကၠန္႕တစ္၀က္စာေလာက္ နားၾကရင္း တစ္ခါ တေလ ေငါင္ေနတတ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းသံၾကားရခ်ိန္အထိ ပုစဥ္းမမိတတ္ပါ။ မိျပန္ေတာ့လည္း အေမက နင့္အသက္တစ္ခါလႊတ္ ငါ့အသက္ ခါတုိင္းခါတုိင္း လႊတ္လုိ႕ဆုိခိုင္းကာ ျပန္လႊတ္ခုိင္းတတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မလႊတ္ ခ်င္။ ခဲရာခဲဆစ္ ဖမ္းထားရတာမဟုတ္လား။
“နင္ေတာင္ ေက်ာင္းမေပ်ာ္ဘဲနဲ႔ ပုစဥ္းကေကာ နင့္လက္ထဲမွာ ေပ်ာ္ပါ့မလား”
ပုစဥ္းႏွစ္ေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္လႊတ္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းတက္ရက္မ်ားလာသည္ႏွင့္အမွ် ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေပ်ာ္ဘို႕ေကာင္း ၿပီဟု အေမတြက္ပုံရသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရွိၿပီ။ ေက်ာင္းမွာ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္လိုလည္း ေဆာ့တတ္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္အေမ့ကို ညာလိုက္သည္။ “ကၽြန္ေတာ္မေပ်ာ္ဘူး”။
သည္တစ္ခါေတာ့ အေမငိုေလသည္။
(၃)
သည့္ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုေက်ာင္းပို႕သူမွာ ၾကည္ၾကည္ျဖစ္လာသည္။ ၾကည္ၾကည္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးေ၀း သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕၀ိုင္းထဲမွာဘဲေနသည္။ သူ႕ေယာက်္ားက ေျမတူးသမားျဖစ္၍ ၾကည္ၾကည္က အေမတုိ႕ေဒြးေလးတုိ႕၏ ေတာက္ တုိမယ္ရခုိင္းရသူျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၀မ္းကဲြေမာင္ႏွမေတြအားလုံးက ၾကည္ၾကည့္ကိုခ်စ္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အ၀တ္ ေဟာင္းေတြကို ၾကည္ၾကည္ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးသည္။ သံမီးပူႀကီးႏွင့္ မီးပူတုိက္ေပးသည္။ အေၾကာ္စားခ်င္တယ္ဆုိလွ်င္ အလြန္ေ၀းလံ ေသာအရပ္အထိ ေျခလ်င္ေလွ်ာက္သြားကာ ပါေအာင္၀ယ္လာတတ္သည္။ ညဖက္ကြပ္ပ်စ္ေပၚအိပ္ေနၾကသမွ်ေသာ ကေလးေတြကို တစ္ေကာင္စီေကာက္ရင္း ဆုိင္ရာမိဘကိုအပ္သည္။ မနက္ဖက္တစ္၀ိုင္းလုံးကို တံမ်က္လွည္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို ေရခ်ဳိး၊ သနပ္ ခါးလိမ္း၊ အုန္းဆီလိမ္း။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းပို႕ရသည့္ တာ၀န္ပါ ၾကည္ၾကည္ရသြားသည္။ (အျခားေမာင္ႏွမေတြက ကၽြန္ေတာ္လိုမဟုတ္ပါ။) ၾကည္ၾကည္ကေတာ့ မနက္ပိုင္းေက်ာင္း၀အေရာက္ပို႕ရုံသာ။
“ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ဘူး”
“ေက်ာင္းမတက္ခ်င္လုိ႕ဘယ္ရပါ့မလဲ”
“ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘာျဖစ္သလဲ”
“အမ်ားတကာတက္ေနၾကတာပဲ၊ စာေတာ့တတ္ရမွာေပါ့”
“စာမတတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႕လဲ”
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး . . ၾကည္ၾကည္လည္း စာမွမတတ္တာ”
“ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းကိုေၾကာက္တယ္”
“ဆရာမေတြကရုိက္လို႕လား”
ကၽြန္ေတာ္က ဟုတ္သလိုလိုၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ သည္လုိဆုိေတာ့ ၾကည္ၾကည္စိတ္ေကာင္ပုံမရ။
“ၾကည္ၾကည္ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းမေနဘူးလား”
“မေနခဲ့ရဘူး”
“ၾကည္ၾကည္ကံေကာင္းတာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္စကားေၾကာင့္ ၾကည္ၾကည္လန္႕သြားပုံရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ၿမဲၿမဲဆဲြကာ ေက်ာင္း၀င္းထဲေရာက္ေအာင္ပို႕ သည္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ၾကည္ၾကည္က အေမေပးလိုက္သည့္ ပိုက္ဆံ တစ္မတ္ကိုထုတ္ေပးသည္။
“ကဏန္းေခ်ာင္း၀ယ္စား . . ေကာင္းတယ္”
အေမႏွင့္ ၾကည္ၾကည္မတူတာသည့္ တစ္ခ်က္ပဲရွိသည္။ သူငယ္တန္းႏွစ္၀က္ တစ္၀က္ကို ၾကည္ၾကည္ပဲ ေက်ာင္းပို႕ခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိပါသည္။ ႏွစ္တစ္၀က္ေလာက္မွာ အေမႀကံစုိက္ခင္းထဲ၀င္ရ၍ ျဖစ္သည္။
(၄)
William Saroyan ၏ ၀တၳဳတုိ အဆုံးတြင္ ဂ်င္မ္ကေက်ာင္းကတတ္လာလာေသာ စကာဆန္းေတြေအာ္ရင္း ဖခင္ကို ပညာေတြ စမ္းသည္။ ဆင္သား၀ါးမလားလုိ႕ ေအာ္ေနေတာ့ ဖခင္က ဖတ္လက္စသတင္းစာကိုခ်ကာ သားငယ္အနီး၀င္ထုိင္သည္။ ဒါကို အိမ္ေဖာ္ မႀကီးေအမီျမင္ေတာ့ ခံစားမႈျဖင့္ မ်က္ရည္က်သည္။ ၀တၳတုိကေတာ့ ဆုံးေတာ့လည္း အေတြးစီကာစဥ္ကာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းပို႕ ခဲ့သည္ အေမႏွင့္ၾကည္ၾကည့္ကို ေအာင္းေမ့ေနမိပါသည္။ အိမ္ေဖာ္မႀကီး ေအမီ့လုိ္ပင္ ေက်ာင္းပို႕တာ၀န္ကိုယူခဲ့ၾကေသာ္လည္း စာ မတတ္ၾကသူေတြ။ အေမရာ ၾကည္ၾကည္ပါ စာမတတ္ရွာၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ေက်ာင္းကိုပို႕ခဲ့ၾကသည္။ စာတတ္ေစခ်င္ၾက သည္။ ဘာျဖစ္လို႕ စာတတ္ဖို႕လိုသလဲ။ ဒါကိုေတာ့ အေမေရာၾကည္ၾကည္ပါ ကၽြန္ေတာ္နားေပါက္ေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ ဘ၀င္က် ေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ ခံယူႏုိင္ေအာင္ မေျပာႏုိင္ခဲ့ၾကတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္အမွတ္ ထင္ထင္ရွိေနခဲ့သည္။ အခုေတာ့ အေမေရာ ၾကည္ၾကည္ပါ မရွိၾကေတာ့ၿပီ။ အေမႏွင့္ ၾကည္ၾကည့္ေက်းဇူးတရားေတြသာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
(၅)
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သမီးကေလးၾကားမွာ အသက္ငါးဆယ္ကြာသည္။ သမီးက ငါးႏွစ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ငါးဆယ္ေက်ာ္။ မနက္ဖက္ သမီး ကိုေက်ာင္းပို႕ရသည့္တာ၀န္ ပိုလာခဲ့ၿပီ။ ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္က မေ၀းပါ။ မနက္ဖက္ သမီးလက္ကိုဆဲြရင္း ေရဘူးႏွင့္ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ ကုိ လြယ္ကာ သမီးႏွင့္စကားတေျပာေျပာ ေက်ာင္းသြားရတာကို ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ပါသည္။ သမီးကေလးကေကာ ေပ်ာ္ရဲ႕လား။ ေက်ာင္းစတက္ကာစ အိမ္ကို စဲြလန္းလုိ႕လားေတာ့မသိပါ။ တစ္ရက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ထင္မွတ္မထားေသာ စကားကိုဆုိေလ ၏။ သမီးမ်က္ႏွာသုန္္သုန္မႈန္ဆန္။
“သမီးကေလး . . ေပ်ာ္တယ္မဟုတ္လား”
“မေပ်ာ္ဘူး”
သမီးကေလးနားေပါက္ေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ ဘ၀င္က်ေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ ခံယူႏုိင္ေအာင္ ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္မေျပာ တတ္ပါ။ ဆီြဒင္လူမ်ဳိး အိမ္ေဖာ္မႀကီး ေအမီ၊ အေမႏွင့္ ၾကည္ၾကည္တုိ႕ကို ကၽြန္ေတာ္လြမ္းမိေလသည္။ ။
ေန၀င္းျမင့္


သူတို႔ရပ္ကြက္သူတို႔အေၾကာင္း (၅)

ဦးေမာင္၀မ္းက သူ႔မိန္းမ၏ ႏႈတ္ၾကမ္းအာၾကမ္းေသာစရိုက္ကို လက္ရည္တူမိေအာင္ မလိုက္ႏိုင္ေသာ္လည္း (ခ်က္အရက္က ေလးတစ္ပို္င္းေလာက္မ်ိဳထားၿပီးလွ်င္ေတာ့) သူလည္းေခသူမဟုတ္ ေၾကာင္း အစြမ္းအစေလးျပတတ္သည္။
မူးလာလွ်င္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဟိုလူနဲ႔ရန္ျဖစ္ခ်င္သလိုလို ဒီလူ႔ကိုစိန္ေခၚခ်င္သလိုလို။ တကယ္ေတာ့ ဦးေမာင္၀မ္း၏ ေရာဂါက သူ႔ကိုယ္သူ လူမိုက္ဘြဲ႕တပ္ၿ့ပီး အေခၚခံခ်င္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္၏။
အဲသည္အခ်ိန္ကာလတုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနထိုင္ေသာ ရပ္ကြက္ကေလးသည္ နည္းနည္းေတာဆန္ေသာ စရိုက္ မေပ်ာက္ေသးေသာေၾကာင့္ ဘာအစြမ္းအစမွ မရွိေသာ ေယာက်္ားဖ်င္းတစ္ခ်ိုဳ႕ က ‘ လူမိုက္’ ျဖစ္ရျခင္းကို ဂုဏ္ရွိသလိုလို ဘာလိုလို တလြဲဆံပင္ေကာင္းအထင္ခံခ်င္ၾက၏။
အဲဒီလိုအထင္ခံခ်င္သည့္ လူေတြထဲတြင္ ဦးေမာင္၀မ္းလည္းပါသည္။ တကယ္လည္း မမိုက္ရဲေသာေၾကာင့္ အရက္ကေလး တစ္ငံုႏွစ္ငံု မ်ိဳၿပီးမွ မို္က္ဇာတ္ခင္းျပရသည္က သူ႔အတြက္အလုပ္ႀကီး အကိုင္ႀကီး တစ္ခုျဖစ္၏။
ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့မသိ၊ သူငယ္ငယ္တုန္းက ‘ ဗန္တို’ သိုင္းပညာသင္ဖူးသည္ဆိုၿပီး ရပ္ကြက္ထဲတြင္ အသားလြတ္ ေလွ်ာက္ၾကြားသည္။ အဲဒီေခတ္က ရုပ္ရွင္မင္းသား အကယ္ဒမီညႊန္႔၀င္း၏ ‘ဗန္တိုလူေလးႏွင့္သူဇာ’ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကလည္း အရမ္း ‘ ေပါက္ ’ ေနသည့္အခ်ိန္ . . . ။
ဦးေမာင္၀မ္းတစ္ေယာက္ သူ႔နံမည္ေရွ႕တြင္ ‘ ဗန္တို ’ တပ္ၿပီး အေခၚခံခ်င္စိတ္ေတြက ထိမ္းမရသိမ္းမရ ျဖစ္လာ၏။ သူဗန္တို သင္ဖူးေၾကာင္း အိမ္ေပါက္ေစ့လည္ၿပီး ထပ္ခါတလဲလဲ ေစာင္းပါးရိပ္ခ်ည္ ေျပာေသာ္လည္း ရပ္ကြက္ထဲမွ လူေတြက သူ႔ကို ‘ ဗန္တိုေမာင္၀မ္း ’ ဟုေျပာင္းေခၚေပးဖို႔ အလိုက္တသိ နားမလည္ၾက၊ အထာမေပါက္ၾက။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဦးေမာင္၀မ္းတစ္ေယာက္ သူ႔ဖာသာသူပင္ အၾကံအဖန္လုပ္ရေတာ့သည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွ ကေလးမ်ားကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ႀကိတ္ၿပီး စည္းရံုးသည္။
“ မင္းတို႔ မုန္႔ဖိုးဆယ္ျပား မလိုခ်င္ၾကဘူးလား ”
“ လိုခ်င္တာေပါ့ . .. ဦးေလးရဲ႕ ”
အဲဒီေခတ္တုန္းက ဆယ္ျပားဆိုသည္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ အတြက္ သၾကားလံုး၊ ဆီးထုပ္၊ စာကေလးေခြလိုမ်ိဳး မုန္႔တစ္ခုခု ၀ယ္စားႏိုင္ေလာက္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေမာင္၀မ္းက ကေလးပရိသတ္ကို ဆယ္ျပားျဖင့္စတင္ ဆြဲေဆာင္ျဖင္းျဖစ္၏။ ဒီအတိုင္းဆိုေတာ့ သူ႔နာမည္ တန္ဖိုး သည္ ၾကမ္းခင္းေစ်း ဆယ္ျပား တန္သည္ ဟုပင္ေျပာရမလိုုျဖစ္ေနသည္။
ဦးေမာင္၀မ္း ကေတာ့ ရဲရင့္ျပတ္သား စြာျဖင့္ပင္
“ ဒါဆို . . .မင္းတို႔ ငါ့နာမည္ကို ‘ ဗန္တိုေမာင္၀မ္း ’ လို႔ေခၚရမယ္။ ေခၚတဲ့သူကို မုန္႔ဖိုးဆယ္ျပားေပးမယ္ ”
“ ေခၚမယ္ . . .ေခၚမယ္ . . . ”
ရပ္ကြက္ထဲရွိကေလးထုႀကီးက တစ္ညီ တစ္ညြတ္တည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ၾက၏။
သို႔ေသာ္ . . .
ခက္ေနသည္က . . . ကေလးေတြအဖို႔ ‘ ဗန္တို’ ဟူေသာ ေ၀ါဟာရက နားစိမ္းေနသည္။ သိပ္မေခၚတတ္။ ၿပီးေတာ့ . . .ဗန္တိုဆိုသည္မွာ သိုင္းပညာရပ္ တစ္ခု၏ အမည္ျဖစ္သည္ဆိုျခင္းကို လည္း ဒီလို ဘုစုခရုေလးေတြအဖို႔ အဘယ္မွာ နားလည္ပါမည္နည္း။
သူတို႔အဖို႔ေတာ့ မုန္႔ဖိုးဆယ္ျပားသာလွ်င္ အဓိက . . .။
ဒီေတာ့ သူတို႔ေခၚတတ္သလိုသာ ေခၚၾကသည္။
. . . ‘ ဗံုတိုေမာင္၀မ္း ’ တဲ့။

လြဲေတာ့ အေတာ္လြဲသည္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြကလည္း ကေလးေတြေခၚသလို ဘုမသိ ဘမသိ လိုက္ေခၚရာမွ ဦးေမာင္၀မ္းတစ္ေယာက္ ‘ ဗန္တိုေမာင္၀မ္း ’ ဟူေသာ နာမည္တြင္သြားေတာ့သည္။
ရပ္ကြက္ထဲသို႔ အသစ္ေျပာင္းလာၾကသာမ်ားကလည္း
“ ေၾသာ္ . . .ဒီလူႀကီးဟာ တစ္ခ်္ိန္တစ္ခါတုန္းက ဆိုင္း၀ိုင္းေတြ ဒိုးပတ္ေတြမွာ ဗံုတို တီးတဲ့လူမို႔လို႔ထင္ပါရဲ႕ေလ၊ ဂီတ သမားႀကီးပဲကိုး ” . . .ဟုေအာက္ေမ့သြားၾက၏။
ဦးေမာင္၀မ္းတစ္ေယာက္ ခြက်ေလၿပီ။
လူမိုက္ဆန္ေအာင္ နာမည္ေပးကာမွ ‘ ဗံုတီးသည့္လူ ’ ဟုအထင္ခံေလေတာ့သည္ကိုး။ နာမည္ကလည္း ‘ တြင္’ ၿပီးသြားၿပီ။ ဘာမွလုပ္မရေတာ့။
ဒီၾကားထဲ အဲသည္ နာမည္ကို သူမႀကိဳက္မွန္းသိေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႕ကလည္း တမင္တကာ စကားမစပ္စပ္ ေအာင္ ရွာၾကံၿပီး အစေဖၚေပးတတ္သည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ညေနရီေ၀ခ်ိန္မ်ားတြင္ ဦးေမာင္၀မ္းတစ္ေယာက္ ခပ္ေထြေထြႏွင့္လမ္းေပၚယိုင္ထိုးေလွ်ာက္ရင္း
“ ေဟ့ . . . ဘယ္ေကာင္မွဂရုမစိုက္ဘူးကြ၊ မင္းတို႔ထက္မိုက္လို႔ေသာက္တာ၊ မေက်နပ္တဲ့ေကာင္ရွိရင္ ထြက္ခဲ့စမ္းကြာ ”
ဘာညာႏွင့္၀ုန္းဒိုင္း ၾကဲေနၿပီဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူ႔ကိုေခ်ာ့သလိုလို ထိန္းသလိုလိုႏွင့္ . . .
“ သည္းခံပါ . . .ဦးေမာင္၀မ္းရယ္၊ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြနဲ႔ဖက္ၿပီး ရန္မျဖစ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔။ ကိုယ္က နာမည္တစ္လံုးနဲ႔ေနတဲ့ သူမဟုတ္လား။ ႏွယ္ႏွယ္ရရမွမဟုတ္တာဗ်ာ . . . ဗံုတိုေမာင္၀မ္းဆိုတာ . . .”
သူစိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္စရာ နာမည္ႀကီးကို သတိမရရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အစေဖၚေပးၾကသည္။
အဲဒီအခါမ်ိဳးက်လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သူသိပ္မၾကည္။ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးျဖင့္ ၾကည့္တတ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သူျပႆနာရွာခ်င္မွန္းလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကရိပ္မိၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း မထိတထိ ျဖစ္သည္ဆိုရရံု ကေလး ေနာက္ၾကေျပာင္ၾက၏။
အဲသည္ေလာက္ သတိထားေနသည့္ၾကားကမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ထံုေပေပေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ဇာတ္လိုက္ ကေလး ေမာင္စိန္ျမင့္ႏွင့္ ဦးေမာင္၀မ္းတို႔ အရႈပ္အရႈပ္ခ်င္းၿငိၾကေလေတာ့သည္။

တစ္ေန႔ . . . ဦးေမာင္၀မ္းတစ္ေယာက္ သူ႔အိမ္ေရွ႕လမ္းမေပၚတြင္ ထန္းပလပ္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ တစ္လံုးခ်ကာ ထိုင္ရင္း သူ၏ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ ေမ်ာက္ေလာင္းကေလးမ်ားကို မုန္႔ဖိုးေပးကာ ဆံပင္ျဖဴႏုတ္ခိုင္းသည္။
ကေလးေတြက တစ္ဖက္အိမ္မွ ေဒၚဟာစီးနား၏ သားသမီးမ်ားႏွင့္အၿပိဳင္ေဆာ့ေနရခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔၏ ေက်းဇူးရွင္ ေမြးသဖခင္အိုႀကီး၏ ဆံပင္ျဖဴရွင္းလင္းေရးကို လံုး၀စိတ္မ၀င္စား။
ဆံပင္အမည္းေတြကိုပါ ႏႈတ္သည့္အခါႏႈတ္သည္။ ရံဖန္ရံခါ မွာလည္း သံုးေလးပင္ပူးကယ ‘ ျဗဳတ္ ’ ခနဲျမည္ေအာင္ ေဆာ့ဆြဲ ၾက၏။ ဦးေမာင္၀မ္းခမ်ာမွာေတာ့
“ အားလားလား . .၊ အား . . .၊ ေသပါၿပီ . . .”
“ ျဗဳတ္ . . .”
“ ေအာင္မေလး . . .ေျဖးေျဖးလုပ္ပါဟ ”
“ ၿဗဳတ္ . . . ”
“ အား . . .ကၽြတ္ . . .ကၽြတ္ . . .ကၽြတ္ ”
ဆံပင္ေတြကို အဆုပ္လိုက္ အဆုပ္လိုက္ ဆြဲေဆာင့္ႏႈတ္ယူျခင္းကိုခံေနရေသာ လူမိုက္ႀကီးခမ်ာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်ရွာသည္။
ဒီဘက္မွလွမ္းျမင္ေနရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ပန္းခ်ီဆရာက
“ မိဘမ်က္ရည္ တစ္စက္ သားသမီးဆင္းရဲတစ္သက္ ဆိုတဲ့ စကားမွန္ရင္ေတာ့ ဒုကၡပါပဲကြာ။ ဦးေမာင္၀မ္းရဲ႕ သားသမီး ေတြေနစရာေတာင္ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး ”
“ ဟင္ . . ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”
“ ဟိုမွာ မေတြ႕ဘူးလား။ သားေတြသမီးေတြ က ဆံပင္၀ိုင္းႏႈတ္လို႔ ဦေမာင္၀မ္းႀကီး မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ေနတာ . . .”
သူ႔စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးရံဳသာၿပံဳးလိုက္မိေသာ္လည္း မလည္မ၀ယ္ႏွင့္လွ်ာရွည္သည့္ေနရာတြင္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ အထံု ပါရမီ ျဖည့္ဆည္းခဲ့သည့္ေမာင္စိန္ျမင့္ ကား ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္ႏွင့္ ဦးေမာင္၀မ္းဆီသို႔ သြားကာ . . .
“ ဦးေလး . . .ဆံပင္ျဖဴႏႈတ္ခ်င္လို႔လား ”
“ အီး ကြ ”
အင္းကြ . . .ဟုေျပာခ်င္ပံုရေသာ္လည္း ဦးေရျပားထက္မွ နာက်င္သည့္ေ၀ဒနာကို အံႀကိတ္၍ ခံေနရေသာေၾကာင့္ မပီမသႏွင့္ ညည္းသံတစ္၀က္ ေရာကာ ‘ အီး ကြ ’ ဟုသာ ျပန္ေျဖႏိုင္ရွာ၏။
ေမာင္စိန္ျမင့္က . .
“ ဟိုဖက္က (၅) လမ္းထိပ္မွာ ဆံပင္ျဖဴႏႈတ္ေပးတဲ့ဆိုင္ရွိတယ္ . . .ဦးေလး၊ ၿခံ၀မွာ ဆံျဖဴသန္႔ေပးသည္’ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိတ္ထားတယ္ ”
“ ေဟ . . .ဟုတ္လား၊ ေက်းဇူးပဲကြာ ”
ဒုကၡဆင္းရဲတြင္းမွ လြတ္ေျမာက္ရာ အမတဘံုကို ညႊန္ျပျခင္းခံရဘိ သကဲ့သို႔ ဦးေမာင္၀မ္းတစ္ေယာက္ ေငါက္ကနဲ ထ၏။
ဗိုလ္တေထာင္ ဘိုးဘိုးႀကီး နတ္ရုပ္ကဲ့သို႔ လက္ညိဳးထိုးျပထားေသာ ေမာင္စိန္ျမင့္၏ ေစညႊန္ရာဆီ တဟုန္ထိုး သုတ္ေခ်တင္ ေလေတာ့သည္။

(၅) လမ္းထိပ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ၿခံ၀တြင္ခ်ိတ္ထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကို တစ္ခ်က္မွ် ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္လိုက္ၿပီး ရင္ေကာ့ကာ ႀကြားႀကြားရြးရြား ၀င္လိုက္သည္။
လူမိုက္ဟန္မေပါကေပါက္ေအာင္ မ်က္ႏွာေၾကာကိုလည္း တင္ထားရေသး၏။
အိမ္ရွင္ကေတာ့ သူ႔ျခံ၀င္းထဲသို႔ မေျပာမဆိုႏွင့္စြတ္ခနဲ၀င္လာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းႀကီးမဲ့ကာ ရြဲ႕တြန္႔လိမ္ကာ ရင္တေကာ့ေကာ့ ခါးတေထာက္ေထာက္ လုပ္ေနသည့္ ဦးေမာင္၀မ္းကုတအ့ံတၾသ ၾကည့္ေနသည္။
ညေနဘက္ဆိုလွ်င္ အရက္မူးၿပီး ရမ္းကားဆဲဆို ေနေလ့ရွိေသာ ဦးေမာင္၀မ္းအေၾကာင္းကို လည္းသိေနေသာ ေၾကာင့္
“ ဒီကေန႔ေတာ့ ေစာေစာစီးစီး မ်ားမူးလာသလား ”
ဟုေတြးကာ ရြ႕ံတြန္႔တြန္႔ ျဖစ္ေန၏။
ဦးေမာင္၀မ္းကေတာ့ မ၀့ံမရဲ ဟန္ျဖစ္ေနသည့္ အိမ္ရွင္ကိုၾကည့္ကာ
“ ဒီေကာင္ကေတာ့ ငါ့ကို လူမိုက္မွန္းသိလို႔ ေၾကာက္ေနရွာၿပီ ”
ဆိုသည့္အေတြးျဖင့္ အေက်နပ္ႀကီးေက်နပ္သြား၏။ . . .ၾကံဳတုန္း ငါ့ရဲ႕ မိုက္ဂုဏ္ျပလိုက္အံုးမွပဲ . . ဟု ေတြးကာ အနီးအနား တြင္ေတြ႕ရေသာ ေခြးေျခထိုင္ခံုပုေလးတစ္လံုး ေပၚ၀န္းခနဲ ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း
“ ေဟ့ေကာင္ . . .ငါ့ကိုဆံပင္ျဖဴႏႈတ္ေပးစမ္း ”
ဦးေမာင္၀မ္းက ေလသံမာမာျဖင့္ ေဟာက္လိုက္ရာ အိမ္ရွင္ျဖစ္သူမွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားပြင့္သြား၏။ ၿပီးမွ . . .အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ျဖင့္
“ ကၽြန္ေတာ္ . . . ကၽြန္ေတာ္ . . . မအားေသးပါဘူး ဦးေလးရယ္”
“ ဘာကြ . . .”
လူမိုက္ႀကီးဦးေမာင္၀မ္းကား သူ႔ၾသဇာကို အပြန္းပဲ့ခံလိုသူမဟုတ္။ သူခိုင္းတာကို တစ္ေသြမတိမ္း ေခါင္းညိတ္မွ ႀကိဳက္သူပင္၊ သူက ေတာက္တစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္းေခါက္လိုက္ၿပီး
“ ေတာက္ . . .ေဟ့ေကာင္၊ ဗန္တိုေမာင္၀မ္းဆိုတာမင္းမၾကားဖူးဘူးလား။ အားတာေတြ မအားတာေတြ ဆင္ေျခေပးမေနနဲ႔၊ မင္းကို အလကားခိုင္းတာမဟုတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံေပးမွာကြ။ ငါက လူမိုက္ေပမယ့္ မတရားမလုပ္ဘူး .. .နားလည္လား”
“ ဒါ . . . ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ဆံပင္ျဖဴ မႏႈတ္တတ္ဘူးခင္ဗ် ”
“ ေအာင္မာ . . .”
ဦးေမာင္၀မ္းက သူ႔လက္သီးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကာရြယ္လိုက္ရင္း
“တယ္ေလ . . ငါ . . လုပ္လုိက္ရ။ ဟင္း . . လက္ပါမိရင္ မင္းေတာ့ နာေတာ့မယ္ေနာ္။ ဆံပင္ျဖဴမႏႈတ္တတ္ဘဲနဲ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ဘာျဖစ္လုိ႕ ‘ဆံျဖဴသန္႕ေပးသည္’ ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္ေနတာလဲ”
သူ႕စကားေၾကာင့္ အိမ္ရွင္၏မ်က္ႏွာက စပ္ၿဖဲၿဖဲျဖစ္သြားၿပီး . . . .
“မဟုတ္ပါဘူး . . ဦးေလးရဲ႕ ။ ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ၾကည့္ပါဦး . . ‘ဆန္ျဖဴသန္႕ေပးသည္’ လို႕ ေရးထားတာပါ။ သမ၀ါယမက ေပးတဲ့ ဆန္ေတြညိဳညစ္ညစ္ ျဖစ္ေနရင္ ျဖဴသြားေအာင္ ဆန္ဖြပ္ေပးတာပါ။ ဆံပင္ျဖဴႏႈတ္တာမဟုတ္ပါဘူး”
“ေဟ . . . .”
လူမုိက္ႀကီး ဦးေမာင္၀မ္းတစ္ေယာက္ မ်က္ေစ့ကေလး ကလယ္ကလယ္ျဖစ္သြား၏။ သြားၿပီ . . . သြားၿပီ . . ၊ ငါေတာ့ ငေပါျဖစ္ ၿပီ . . ဟု စိတ္ထဲက က်ိတ္၍ ေရရြတ္သည္။
မုိက္ဂုဏ္ျပၿပီး ေစာေစာက ဟိန္းခဲ့ေဟာက္ခဲ့ လက္သီးၾကိမ္းႀကိမ္းခဲ့သမွ် အခုေတာ့ မ်က္ႏွာ ဘယ္လုိထားရမည္မွန္း မသိဘဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ ခုိးလုခုလုျဖစ္ကာ ကုပ္ကုပ္ကေလးျပန္လာခဲ့ရ၏။
“ေခြးမသားေလး၊ ငါ့ကို ေခ်ာက္တြန္းတယ္။ ဘယ္မလဲ . . စိန္ျမင့္၊ ထြက္ခဲ့စမ္း”
လမ္းထဲကလူေတြက
“ဦးေမာင္၀မ္းကလည္းဗ်ာ၊ ကိုယ့္တူကိုယ့္သားအရြယ္ေလးကို . .။ ၿပီးေတာ့ စိန္ျမင့္က အစတည္းက သူဖာသာသူေတာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ဥစၥာ”
အားလုံးက စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ၀ိုင္းေခ်ာ့ၾကသလုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အဖဲြ႕ကလည္း လူအုပ္စုေတာင့္သျဖင့္ သိပ္မရမ္းရဲ။ ဒါေတာင္ မွ . . ေမာင္စိန္ျမင့္ကို လက္ညိႈးေငါက္ေငါက္ထုိးၿပီး
“မင္း . . တစ္ေန႕ ေတြ႕မယ္”
ဟု ႀကိမ္း၀ါးသြားေသးသည္။
ဗုံတိုေမာင္၀မ္း ႀကိမ္း၀ါးသြားေသာ “တစ္ေန႕ . .” သည္ကား ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ တန္ေဆာင္တုိင္ အရပ္ ျပဇာတ္ကသည့္အခ်ိန္တြင္မွ တုိက္တုိက္ဆိုင္ဆုိင္ ႀကံဳရေလေတာ့သည္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
မင္းခိုက္စိုးစန္


ႏွစ္ပတ္အလုိ TWO WEEKS NOTICE


(ယခင္လမွအဆက္)
ဟာမူရာဘီကိုဒ ဥပေဒမွာ
မ်က္လုံးတစ္လုံးအတြက္ . . . . မ်က္လုံးတစ္လုံး
သြားတစ္ေခ်ာင္းအတြက္ . . . . သြားတစ္ေခ်ာင္း
အစားျပန္ေပးရတယ္ . . . ဆုိတာ . . . . .
လက္ခံတယ္ဆုိရင္ . . . .
ဦးေအာင္ခ်မ္းအသက္ကို ကယ္တင္ခဲ့တဲ့ . . . . .
“ၾသရသ” ကို အသက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ညီမွ်တဲ့ တန္ဘိုးအတြက္ . . .
ဘာျပန္ေပးရမလဲဆိုတာကို
စဥ္းစားလုိ႕ေတာင္မရေတာ့ပါဘူး။
ဒုစရုိက္ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားကို . . . .
မစၥလီကၽြန္းတြင္ . . . ‘ဒြန္’ ဟု ေခၚၾကသည္။
ေဟာင္ေကာင္တြင္ ‘ေလာ္ပန္’ ဟုေခၚၾကသည္။
ဂ်ပန္တြင္ . . . ‘ယာကူဆာ’ ဟုေခၚသည္။
ျမန္မာျပည္တြင္မူ “ေအာင္ခ်မ္း” ဟု ဆုိလွ်င္ ဒုစရုိက္ေလာကသား ဦးေအာင္ခ်မ္းသည ္ ရက္စက္သည္။ ျပတ္သားသည္။ လုပ္ရဲ ကုိင္ရဲရွိလွသည္။ ေငြရွာသည့္ေနရာတြင္ တရားေသာနည္းျဖင့္ ရွာသလို၊ သူတစ္ပါးေငြကို မတရားလိုခ်င္တတ္သူမ်ားအေပၚ မတရား နည္း ျဖင့္ ျပန္လည္ရယူတတ္သည္။တပည့္တပန္းေပါမ်ားသည္။ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သည္။ ပါးနပ္သည္။ သူ က်ဳးးလြန္ေသာ အမႈ အတြက္ အၿမဲတမ္းဓားစာခံတစ္ေယာက္ေတာ့ရွိသည္။ သူ႕တြင္ ကၽြမ္းက်င္ လိမၼာေသာ ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ . . . ဦးေအာင္ခ်မ္းသည္ အၿမဲတမ္းလြတ္ေျမာက္ေနခဲ့သည္။
သို႕ေသာ္ အမွန္တရားကို ၾကာရွည္ဖုံးကြယ္၍မရ၊ တရားဥပေဒကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၍ မရႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့၊ ဦးေအာင္ခ်မ္း အဖမ္းခံခဲ့ရသည္။ သူ က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာျပစ္မႈမ်ားအတြက္ ေထာင္ဒဏ္သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္က်ခံေစရန္ တရားရုံးမွ အမိန္႕ခ်ခဲ့ သည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ သူ၏ေနာက္ဆုံးထြက္သက္သည္ ေထာင္တြင္းမွာပင္ ကုန္ဆုံးရေလေတာ့မည္။ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ လူတစ္ ေယာက္အတြက္ ေနာက္ထပ္သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္ေပါင္းလွ်င္ ရွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ရွိေပမည္။ အသက္သည့္ လူအုိတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေတာ့မည္။
ဦးေအာင္ခ်မ္းတြင္ ညီမတစ္ေယာက္ရွိသည္။ က်န္မိသားစု၀င္မ်ားအားလုံး ႏုိင္ငံျခားတြင္ေရာက္ေနၾကသည္။ ဦးေအာင္ခ်မ္းႏွင့္ သူ႕ညီမသည္ သံေယာဇဥ္ႀကီးမားေသာ ေမာင္ႏွမမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ႏွမျဖစ္သူသည္ အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္ေနသည္အထိ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ အပ်ဳိႀကီးဘ၀ႏွင့္ ေနခဲ့သည္။ ဦးေအာင္ခ်မ္းကလည္း လူပ်ဳိႀကီးဘ၀ႏွင့္ပင္ ေနခဲ့သည္။ ယခု ဦးေအာင္ခ်မ္း ေထာင္ ထဲေရာက္ေနေသာအခါ က်န္စီးပြားေရးအားလုံးကို ညီမျဖစ္သူကပင္ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ေနသည္။ သူမသည္ မိန္းမသားျဖစ္ေသာ္ လည္း ဦးေအာင္ခ်မ္း၏ေသြးျဖစ္သလို၊ ဦးေအာင္ခ်မ္းကဲ့သို႕ပင္ ရဲရင့္ျပတ္သားသျဖင့္ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားက ေၾကာက္ရြံ႕ရုိေသ ၾကသည္။ ေက်ာက္တြင္းတြင္၊ ေရႊတြင္းေတြ၊ ျပည္ပမွာရွိတဲ့ ရတနာအေရာင္းဆုိင္ေတြ၊ ျပည္တြင္းက ရတနာအေရာင္းဆုိင္ေတြအားလုံး ကို ဦးေအာင္ခ်မ္း၏ညီမ “ရတီခ်မ္း” ကပင္ ဦးေဆာင္ေနခဲ့သည္။
ဦးေအာင္ခ်မ္းသည္ ၾကမ္းတမ္းစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ဘ၀၏ ဒဏ္ရာ၊ ဒဏ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ႏွလုံးေရာဂါရခဲ့သည္။ ရတီခ်မ္း သည္ က်န္တာေတြအတြက္ မပူ၊ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာပင္မဆုိ၊ ဦးေအာင္ခ်မ္း ရွင္သန္ေနတတ္သည္ကို သူမသိသည္။ သို႕ေသာ္ အသက္အရြယ္မွာ ငါးဆယ္ေက်ာ္တန္းသို႕ ေရာက္ေနေသာ သူမ၏အစ္ကိုအတြက္ က်န္းမာေရးတစ္ခုကိုသာ ပူပင္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ . . အစ္ကိုျဖစ္သူအား ေထာင္ထဲတြင္ ေစာင့္ေရွာက္ရန္၊ စိတ္ခ်ရေသာ “စိုင္းလုံ” ဆုိသည့္ လူရုံတစ္ေယာက္ကို၊ အမႈရွာ၍ ေထာင္ထဲသို႕ လႊတ္ထားသည္။ “ရတီခ်မ္း” က အျပင္တြင္ က်န္ရစ္ေသာ “စိုင္းလုံ”၏ မိသားစုအတြက္၊ လုိေလေသးမရွိေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ ဤနည္းျဖင့္ ဦးေအာင္ခ်မ္းကို ေစာင့္ေရွာက္ထားခဲ့သည္။
ဦးေအာင္ခ်မ္းႏွင့္ “ၾသရသ” သည္ ရဲဘက္တန္းတစ္ခုတည္းတြင္ က်ေနသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဦးေအာင္ခ်မ္းအေၾကာင္းကို တစြန္းတစသိသူမ်ားက ဦးေအာင္ခ်မ္းႏွင့္ အေရာတ၀င္ေနလိုၾကသည္။ ရင္းႏွီးေနခ်င္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ လြတ္ရက္နီးသူမ်ားက ျပင္ပသို႕ေရာက္လွ်င္ အလုပ္အကိုင္အတြက္၊ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မႈမ်ားအတြက္ ဦးေအာင္ခ်မ္းကေပးႏုိင္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ၾကဟန္တူ သည္။
ၾသရသကေတာ့ ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတြက္ ပုံမွန္ထက္မပိုသည္ကို ဦးေအာင္ခ်မ္းကိုယ္တုိင္ သတိထားမိသည္။ ၾသရသသည္ တကိုယ္တည္း ေနထုိင္တတ္သည္။ မဟုတ္မခံ၊ သတိၱရွိ္သည္။ မလိုအပ္ဘဲ မည္သူ႕ကိုမွ ေအာက္က်မခံ၊ ရဲရင့္ျပတ္သား စြာ ေျပာဆုိတတ္ပုံကို ဦးေအာင္ခ်မ္းသေဘာက်သည္။ ေငြရွိသျဖင့္ အေျခြအရံမ်ားႏွင့္ ေနတတ္ေသာ ဦးေအာင္ခ်မ္းကို ၾသရသက သေဘာမက်။ ဘ၀တူအက်ဥ္းသားခ်င္း လူေဘာ္ေေကာ္လုပ္သည္ဟုထင္၏။ ၾသရသသည္ တတ္ႏုိင္သမွ် ဦးေအာင္ခ်မ္းႏွင့္ မပတ္သက္ေအာင္ေနသည္။ သူသည္ ဦးေအာင္ခ်မ္း၏ အေျခြအရံတစ္ေယာက္အျဖစ္ မခံႏုိင္ေပ။ ဦးေအာင္ခ်မ္းအား ဖားၿပီး ေဘးမွ လူေတြကို မလိုအပ္ဘဲ လုိက္လံေငါက္ငန္းေနေသာ သူမ်ားကိုလည္း ၾကည့္မရ။ တေပါင္းေနသည္ က်ဲက်ဲေတာက္ပူလြန္းလွသည္၊ ေက်ာက္ထု၀ခန္းသည္ ေက်ာက္သားေျမမ်ားျဖစ္သျဖင့္ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား ရွင္သန္ႏုိင္ျခင္းမရွိ၊ အရိပ္အာ၀ါသ ကင္းမဲ့လွသည္။ အက်ဥ္း သားမ်ားသည္ ထိုေနပူက်ဲက်ဲတြင္ အေပၚမွေနပူသည္ဒဏ္ကိုခံရင္း ပူျပင္းလွေသာ ေက်ာက္သားမ်ားေပၚတြင္ ေျခဗလာျဖင့္ နင္း၍ ငရဲ တမွ်ပူျပင္းေသာ အပူဒဏ္ေအာက္တြင္ မိမိတို႕၏အျပစ္ကို ေဆးေက်ာသည့္အေနျဖင့္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ေက်ာက္မ်ားကို ထုခဲြေနၾက သည္။
ဦးေအာင္ခ်မ္းသည္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ဤမွ်ၾကမ္းတမ္းေသာ အလုပ္ကို မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ယာယီရြက္ဖ်ဥ္ တဲတစ္ခုတြင္ ထုိင္၍နားေနခဲ့သည္။ ၾသရသသည္ ရြက္ဖ်ဥ္တဲႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္၊ ေက်ာက္တုံးမ်ားကို ထုခဲြေနသည္၊ တစ္ခ်က္၊ တစ္ခ်က္တြင္ ေက်ာက္ေတာင္၏နံရံကို ကပ္၍ ေက်ာက္မိုင္းခဲြေသာအသံက ျပင္းထန္လြန္းေသာေၾကာင့္ ေက်ာက္သားေျမႀကီးတုိ႕ပင္ တုန္ခါသြားသည္။ အက်ဥ္းသားရဲဘက္မ်ား၏ တစ္ကိုယ္လုံးသည္ သူတုိ႕ကိုယ္္- ၀တ္ဆင္ထားေသာ အျဖဴေရာင္ရဲဘက္သား၀တ္စုံႏွင့္ အသားတုိ႕သည္ ေခၽြးမ်ားျဖင့္ ရဲႊနစ္ၿပီး ကပ္ေနသည္။ သူတုိ႕၏အသားအေရမွာ ေနေလာင္ျခင္းဒဏ္ကို ခံထားရ၍ ညိဳမဲေျခာက္ေသြ႕ ေနသည္။
ထိုစဥ္ ဦးေအာင္ခ်မ္းေနေသာ ယာယီရြက္ဖ်ဥ္တဲအတြင္းမွ ေအာ္သံမ်ားကို ၾကားလုိက္ရသည္၊ ေထာင္၀ါဒါအခ်ဳိ႕ ေျပးသြားၾက သည္ကို ေတြ႕လုိက္သည္၊ ၾသရသသည္ အသံမ်ားကို နားစြင့္ရင္း ဘာျဖစ္တာလဲဟုသိရန္၊ ရြက္ဖ်ဥ္တဲဆီသို႕ ေလွ်ာက္သြားသည္။ အနားေရာက္ေသာအခါ ေက်ာက္တုံးတစ္ခုကိုမွီရင္း၊ လဲေနေသာ ဦးေအာင္ခ်မ္းကို ေတြ႕ရ၏။ အနားတြင္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ပ်ာယာခတ္ေနေသာ စုိင္းလုံကိုေတြ႕ရသည္။ အက်ဥ္းဦးစီးဌာန၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က ဦးေအာင္ခ်မ္းကို စမ္းသပ္ၾကည့္ရင္း ေျပာလုိက္ေသာအသံကိုၾကားရသည္။
“အသက္မရွိေတာ့ဘူး၊ ဆုံးၿပီ၊ ႏွလုံးမခုန္ေတာ့ဘူး”
စုိင္းလုံသည္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားရင္း၊ တုန္တုန္ရီရီျဖင့္
“ဆရာႀကီးမွာ ႏွလုံးေရာဂါရွိတယ္ဗ်၊ ခုန အေကာင္းႀကီးပါဗ်ာ၊ အခုခ်က္ခ်င္းႀကီး ႏွလုံးရပ္သြားတာပါ။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ေလာက္ေခၚေပးပါ၊ ဒါမွမဟုတ္ အနီးဆုံး ေဆးခန္းျဖစ္ျဖစ္၊ ေဆးရုံျဖစ္ျဖစ္ ပို႕ေပးၾကပါဗ်ာ” ဟု ေျပာရွာသည္။
“ၾသရသ”သည္ ႏွလုံးေရာဂါဆုိေသာ အသံကိုၾကားလုိက္ေသာအခါ၊ ေမေမ့ကို သတိရမိသည္။ ဦးေအာင္ခ်မ္းကို ၾကည့္မရသည္ က တစ္ပိုင္းျဖစ္၏။ ယခုလို မ်က္ေစ့ေအာက္တြင္ျမင္ရေသာအခါ သနားမိသည္။ ႏွလုံးေရာဂါသည္ေမေမ့ကို မည္သို႕ျပဳစုရမလဲဆုိ သည္ကို ေမေမအား ကုေသာဆရာ၀န္ႀကီးထံမွ သင္ၾကားခဲ့ဖူးသည္။ ေမေမသည္ ႏွလုံးခုန္ႏႈန္း တျဖည္းျဖည္းေႏွးေကြးလာၿပီး၊ ပုံမွန္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့သျဖင့္ ႏွလုံးကိုစက္တပ္ရေတာ့မည္အေျခအေနတြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ ဆရာ၀န္သည္ အေရးေပၚႏွလုံးရပ္ သြားပါက ေဆးရုံ၊ေဆးခန္းသို႕ အခ်ိန္မီမေရာက္ခင္၊ လူနာႏွလုံးျပန္ခုန္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္မွ စိတ္ခ်ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း အတန္ တန္မွာခဲ့သည္၊ ထုိသို႕ အေရးေပၚကုသနည္းကို ၾသရသတုိ႕ေမာင္ႏွမအားလုံး မျဖစ္မေနသင္ၾကားခဲ့ၾကရသည္။ ယခု ဦးေအာင္ခ်မ္း သည္ ေဆးရုံ၊ ေဆးခန္း အလြယ္တကူမရွိေသာ ဤကဲ့သို႕ေနရာမ်ဳိးတါင္ အေရးေပၚကုသနည္းမရလွ်င္ အသက္ရွင္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေခ်။ ေစာေစာက ေထာင္၀န္ထမ္းတစ္ဦးကပင္ ေသၿပီဟု မွတ္ခ်က္ခ်သြားေလၿပီ။ ၾသရသသည္ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္၊ လုံး၀လက္လႊတ္ လိုက္ျခင္းထက္၊ ျပန္ရလုိရျငား ေသမင္းလက္က လုၾကည့္ခ်င္သည္။ “မရေတာ့လည္း ဦးေအာင္ခ်မ္း၏ကံေပါ့” ဟု ေတြးမိသည္။ အနားက ၀ုိင္းအုံေနေသာ အက်ဥ္းသားမ်ားကို ေလ၀င္ေစရန္ ဖယ္ရွား၍ ဦးေအာင္ခ်မ္းကို ပက္လက္အေနအထားျဖင့္ ေျမျပင္ညီတြင္ လွဲေလွာင္းေစၿပီး၊ ဦးေအာင္ခ်မ္း၏ပါးစပ္အတြင္းသုိ႕ ေလကိုမႈတ္ထည့္လိုက္၊ ရင္ဘတ္ကႏွလုံးေနရာသို႕ လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ သုံးခ်က္ ေလးခ်က္ေလာက္ဖိလုိက္လုပ္ရင္း၊ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ၊ ဦးေအာင္ခ်မ္းသည္ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆုိးရင္း ေလကို အငန္း မရလိုက္ရႈ၍ ျပန္လည္လႈပ္ရွားလာခဲ့သည္။ ႏွလုံးသည္ ပုံမွန္ျပန္ခုန္လာသည္။
“ၾသရသ”၏ လုပ္ရပ္ကို ေဘးမွ ၀ိုင္းၾကည့္ေနေသာ အက်ဥ္းသားမ်ားသည္ ဦးေအာင္ခ်မ္းကိုၾကည့္၍ ၀မ္းသာအားရႏွင့္ အံ့ၾသ ေသာအသံမ်ား ဆူညံစြာထြက္လာသည္။
“ဟာ မေသဘူးဟ . . အသက္ျပန္ရႈလာၿပီ၊ ေတာ္ေတာ္အသက္ျပင္းတဲ့ လူႀကီးပဲ”
“ဟာ ကံေကာင္းတယ္ေဟ့ . . ေသတာမဟုတ္ဘူး၊ ေမ်ာေနတာကြ”
“အဲဒါ . . . ဟို အက်ဥ္းသားေတာ္လို႕ကြ၊ ႏုိ႕မိုဆုိ အဲဒါမ်ဳိးက ၾကာသြားရင္ မရဘူး”
စသျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ထင္ေၾကားေပးသံမ်ား ၾကားေနရသည္။
“စုိင္းလုံ”သည္ ဦးေအာင္ခ်မ္း ေခ်ာင္းဆုိး၍ သတိျပန္ရလာသည္ႏွင့္ ရုတ္တရက္၀မ္းသာၿပီး၊ ဦးေအာင္ခ်မ္းကို ေပြ႕ခ်ီကာ၊ ေထာင္၀န္ထမ္းမ်ား အကူအညီျဖင့္ အက်ဥ္းဦးစီးဌာနတံဆိပ္ပါေသာ ေက်ာက္သယ္ကားေပၚသို႕ ေပြ႕တင္ၿပီး၊ အနီးဆုံးေဆးရုံသို႕ ေမာင္းသြားေလေတာ့သည္။
အက်ဥ္းသားမ်ားသည္ ၾသရသအားတစ္ေယာက္တစ္မ်ုိး ခ်ီးက်ဴးၾကရင္း၊ ေ၀းသြားေသာ ကားႀကီးကိုၾကည့္ကာ က်န္ရစ္ၾက သည္။
ၾသရသ စဥ္းစားေနမိသည္။
-လူတစ္ေယာက္ကို စိတ္ကူးထဲမွာတင္ အႀကိမ္ႀကိမ္သတ္ဖူးတယ္၊ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ တစ္ခါပဲ ကာယကံေျမာက္ သတ္ဖုိ႕ အားထုတ္ခဲ့တယ္။
-အဲဒီအတြက္ ေထာင္ထဲေရာက္ခဲ့ရတယ္။
-အခု . . လူတစ္ေယာက္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္စိတ္ထဲက မုန္းတီးေနခဲ့ဖူးတယ္၊ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ တစ္ခါပဲ ကာယကံေျမာက္ အဲဒီ လူကို ေသမင္းလက္က ျပန္ရေအာင္လုၿပီး ကယ္တင္လိုက္တယ္။
-အဲဒီအတြက္ . . ဘာကိုမွ မေမွ်ာ္လင့္မိတာေသခ်ာပါတယ္။
************
-ေလးႏွစ္ဆုိသည့္အခ်ိန္မွာ . . လူတစ္ေယာက္ေမြးဖြားမည္ဆုိလွ်င္
မူႀကိဳေက်ာင္းထားသည့္ အရြယ္ဆုိေရာက္ႏုိင္သည္။
-ေလးႏွစ္ဆုိသည့္အခ်ိန္မွာ . . လူတစ္ေယာက္ေသဆုံးမည္ဆုိလွ်င္
ေကာင္းစြာေမ့ေပ်ာက္ႏုိင္သည့္ အခ်ိန္ကာလျဖစ္သည္။
-ေလးႏွစ္ဆုိသည့္အခ်ိန္မွာ . . အထက္တန္းေအာင္ျမင္သူအဖုိ႕
ဘြဲ႕တစ္ခုကို ေကာင္းစြာရႏုိင္သည့္ အခ်ိန္ကာလျဖစ္သည္။
-ေလးႏွစ္ဆုိသည့္အခ်ိန္မွာ . . လူတစ္ေယာက္အဖုိ႕
နလံမထူေအာင္ ၿပိဳလဲႏုိင္ေသာ လုံေလာက္သည့္အခ်ိန္ကာလျဖစ္သလုိ
အတုိင္းမသိ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိက္တက္ႏုိင္ေအာင္ လုံေလာက္သည့္
အခိ်န္ကာလလည္းျဖစ္သည္။

ထုိေလးႏွစ္အတြင္းမွာပင္ . . အဓိပတိ၏ဖခင္ ဦးႀကီးျမင့္ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။
ထုိေလးႏွစ္အတြင္းမွာပင္ . . အဓိပတိ၏ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈသည္ ႀကီးက်ယ္၊ ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။
အဓိပတိသည္ အဓိပတိဘဏ္၏ ဥကၠဌျဖစ္သြားသည္။ စီးပြားေရးေလာက- နာမည္တစ္လုံးထင္ရွားလွ်င္၊ လုပ္ငန္းရွိသူမ်ားႏွင့္ ေငြရွိသူ တုိ႕ ပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္တတ္ၾကၿပီး၊ လုပ္ငန္းမ်ား ေအာင္ျမင္မႈကိုရခဲ့ၾကသည္။
ေမာင္မ်ိဳးမင္း (ရင္တြင္းၿဖစ္)

Idea Magazine October Issue Cover  

Posted by MANORHARY

Sunday, October 11, 2009

Cover Story
Model - Awn Seng
Photographer - Naing Naing ( R2)
Make Up - December Hnin
Design - design ko myo

Idea Poems  

Posted by MANORHARY



ေမာ္ေတာ္ကား
င့ါမွာ ကားတစ္စီးရွိတယ္
ၾကြပါ၊ တက္ပါ
၁ ေယာက္၊ ၃ေယာက္၊ ၁၀ေယာက္
ဘယ္ႏွေယာက္ ေယာက္ တက္,တက္
ဆန္႕တဲ့ေမာ္ေတာ္ကား

အခု
င့ါကားေပၚမွာ တင္လာတာက
ညေတြအျပည့္ အာကာသ။
သုခမိန္လိႈင္





ကာလနဂါး
အေရးတႀကီး ႏုိးထစရာ မလုိဘူးဆုိရင္
ငါ ဆက္ၿပီး အိပ္ေနခ်င္လို႕ပါ . . . . ။

“ဘ၀”ဆုိတာနဲ႔ ဘာလို႕ “ရွင္သန္ျခင္း” . . . လို႕
အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိရတာလဲ?!
ငါကေတာ့ အိပ္ေနရတာကိုပဲ . . . . ႀကိဳက္တယ္၊
ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္လိုက္ေလာက္္ေတာ့
ငါလည္း ေတာက္ေလ်ာက္ႀကီး မေကာင္းႏိုင္ဘူးေပါ့ . . . .
သံပတ္ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ပဲ ေနတတ္တယ္။

ေလ့က်င့္ခန္း မွန္မွန္လုပ္မွ
ပထမရမယ္္ဆုိရင္
ငါ ရွင္ဘုရင္ေတာင္ မျဖစ္ခ်င္ဘူး၊
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ငါ့ကို
“အရူး” လို႕ ေခၚပါ။

မျမင္ခ်င္တာေတြ အားလုံးအတြက္
မ်က္စိိေသးေသးေလး ႏွစ္လုံးကို ပိတ္ထားလိုက္ရုံပါပဲ
ေဟာ . . ငါ ဘယ္ေလာက္ လိမၼာတဲ့ေကာင္လဲကြယ္ . . . .၊
ေဟာဒီ အရူးမွာ
ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားပါတယ္။

ငါ့ဆီ ဂုဏ္ျပဳဖိတ္စာ ပို႕ဖုိ႕မလို
ငါ့လိပ္စာကို ငါမသိ
ငါ့အုတ္ဂူမွာလည္း ဘာကမၺည္းမွ ထုိးေပးဖုိ႕
အေၾကာင္းမရွိေပဘူး။
အုိ . . . မိတ္ေဆြတို႕
ႏုိင္ငံႀကီးသားအေပါင္းတုိ႕ . . . .
ေသြးနဲ႔ကိုယ္ သားနဲ႔ကိုယ္
မွားယြင္းၾက၊
ပက္လက္ေမ်ာဖို႕အတြက္
တံေတြးခြက္ႀကီး လိုက္ရွာၾက၊

ငါကေတာ့ . . .
ေစာင္ထူထူကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳ
ကိုယ့္ကိုယ္ခ်င့္ . . . ကိုယ္
စိတ္လုံလုံနဲ႔ အိပ္တယ္။

ႏုိင္ငံေက်ာ္ေတြအားလုံးကို . . . သနားတယ္၊
မင္းတုိ႕ ငါ့ေလာက္
ဘယ္သူမွ အိပ္ေရးမ၀ခဲ့ၾကပါဘူး။
မင္းခိုက္စိုးစန္




အိမ္ေျပး-၂

ရပ္ကြက္လူေျခတိတ္ခ်ိန္နဲ႔ အေမ့သားရဲ႕အိမ္ျပန္အိပ္ခ်ိန္
မိုးတိုးမတ္တပ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ဟာ ေနာက္မွာက်န္ခဲ့ၿပီ
အေမ့ရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္ျခံေလးထဲမွာ စံပယ္ေတြေဖြးေနၿပီလား။
မို္က္မဲျခင္းကိုေျခလက္မေဆးရေသးဘူး
မိုးတိုးမတ္တပ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ဟာ ေနာက္မွာက်န္ခဲ့ၿပီ
အေမ့ရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္ျခံေလးထဲမွာ စံပယ္ေတြေဖြးေနၿပီလား။
ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာမွာ
ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္းရွိသမွ်မွာ
မိုးတိုးမတ္တပ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ဟာေနာက္မွာက်န္ခဲ့ၿပီ
အေမ့ရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္ျခံေလးထဲမွာ စံပယ္ေတြေဖြးေနၿပီလား။
အလိုႀကီးႀကီးအရနည္းနည္းနဲ႔
မိသားစုအလိုဆႏၵေတြရဲ႕အေ၀းဆံုးမွာပဲ တခ်ိန္လံုးေရာက္ေနခဲ့
မိုးတိုးမတ္တပ္ဆယ္ရွစ္ႏွစ္ဟာ ေနာက္မွာက်န္ခဲ့ၿပီ
အေမ့ရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္ျခံေလးထဲမွာ စံပယ္ေတြေဖြးေနၿပီလား။
အေမ့ကိ္ုေမ့တယ္
ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေမ့တယ္
မိုးတိုးမတ္တပ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ဟာေနာက္မွာက်န္ခဲ့ၿပီ
အေမ့ရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္ျခံေလးထဲမွာ စံပယ္ေတြေဖြးေနၿပီလား။
မေျပာမၿပီး မတီးမျမည္ဘူး
ငါေျပာၿပီးတီးၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း
ငါေျပာတီးႀကီး ျဖစ္တာပဲအဖတ္တင္
မိုးတိုးမတ္တပ္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ဟာ ေနာက္မွာက်န္ခဲ့ၿပီ
အေမ့ရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္ျခံေလးထဲမွာ စံယ္ေတြေဖြးေနၿပီလား။
ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြက ေက်ာသားရင္သားခြဲၾက
ခလုတ္ထိမွအမိတ
မိုးတိုးမတ္တပ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ဟာေနာက္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီ
အေမ့ရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္ျခံေလးထဲမွာ စံပယ္ေတြေဖြးေနၿပီလား။ ။
မင္းအိမ္




စီစီဖတ္
စီစီဖတ္ဟာ ေက်ာက္တုံးႀကီးကို ေတာင္ေပၚတြန္းတင္လိုက္ ျပန္လွိမ့္ခ်လိုက္တဲ့
ငါက ဒီအသက္အရြယ္ထိ အိပ္လိုက္ စားလုိက္ ေရးခ်င္တာေလး ထေရးလုိက္
ေရးသမွ်အမႈိက္ျဖစ္သြားလုိက္ ငိုယိုလိုက္ ေပါက္ကဲြလုိက္ မူးရူးလိုက္ ရန္ျဖစ္လိုက္
စီစီဖတ္ရဲ႕ တာ၀န္က ေက်ာက္တုံးႀကီးကို ေတာင္ေပၚတြန္းတင္ဖုိ႕ ၿပီးရင္ ျပန္လိွမ့္ခ်ဖို႕တဲ့
ငါ့မွာ ဘာတာ၀န္မွမရွိ ပိုက္ဆံမရွိ ခ်စ္သူရည္းစားမရွိ အႏုပညာမရွိ ဘဲြ႕လက္မွတ္မရွိ
စီစီဖတ္ဟာ အခုထိ ေက်ာက္တုံးႀကီးကိုတြန္းတင္တယ္ ျပန္လွိမ့္ ခ်တယ္ အေဖက
ငါ့ကို တစ္ခုခုျဖစ္ေစခ်င္တယ္ အေပါင္းအသင္းေတြက ငါ့အခ်ဳိးကို ျပင္ေစခ်င္တယ္
ခ်စ္ခဲ့သူက ငါ့ေနာက္ေက်ာ ဓားနဲ႔ထုိုးတယ္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ငါဟာ အရူး နားလည္ရ
ခက္တဲ့လူ တစ္ခါတစ္ခါအရက္ေၾကာင္ ေၾကာင္ၿပီး ဘ၀ပ်က္ေနတဲ့ ဘ၀င္ စီစီဖတ္က
သူ႕ေက်ာက္တုံးႀကီးအေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားသလဲ အျပစ္ဒဏ္သပ္သပ္ပဲလား
လက္လႊတ္ဆုံးရႈံးခဲ့ရတာေတြအတြက္ ငါလည္းေၾကကဲြခဲ့ဖူးပါတယ္ အမ်ားသူငါထက္
စိတ္ကူးယဥ္ဖူးေပမယ့္ အမ်ားသူငါထက္ လက္ေတြ႕ပိုရႈံးနိမ့္ခဲ့ရတယ္ စီစီဖတ္ဟာ
အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သူ႕ေက်ာက္တုံးႀကီးကို ခင္တြယ္လာမွာပဲလုိ႕ ငါေတြးမိတယ္
ေန႕တုိင္းေန႕တုိင္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ေတြးေနတဲ့ ငါ့အနာဂတ္ကို အေဖက
မေကာင္းတဲ့အနာဂတ္လို႕ေတြးတယ္ ငါ့ရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အနာဂတ္ဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြ
ဆီမွာ အိမ္ျပန္ဖုိ႕ကားခ လက္ျဖန္႕ေတာင္း အရြယ္လြန္တပ္မက္စိတ္နဲ႔ မိန္းမျမင္တုိင္း
ပစ္မွား ဘယ္ေတာ့မွ မရွိခဲ့တဲ့ ငါ့အႏုပညာေခတ္ကိုထူေထာင္ လူၾကားထဲ ေအာ္ႀကီးဟစ္
က်ယ္ျငင္းခုံ စီစီဖတ္ဟာ ေက်ာက္တုံးကို တြန္းတင္လိုက္ ျပန္လွိမ့္ခ်လိုက္ပဲလုပ္ေနတယ္
ငါလုပ္ခဲ့တာေတြက စီစီဖတ္ထက္ ပိုမ်ားတယ္ လွီးထုတ္ပစ္ရမယ့္အပိုကိစၥေတြအျပည့္
ေတာင္ေအာက္ကေန ေတာင္ေပၚတက္တဲ့အခါ စီစီဖတ္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔
ေက်ာက္တုံးကို တြန္းတင္သလဲ ရႈပ္ေထြးစြာနဲ႔ သိပ္စိတ္ညစ္ေနမလား ခုကစ ငါလည္း
စီစီဖတ္လုပ္ခ်င္တယ္ အပိုကိစၥေတြလွီးထုတ္မယ္ စီစီဖတ္စိတ္မညစ္ဘူး စီစီဖတ္ေပ်ာ္ရႊင္
ေနမယ္လို႕ ယုံတယ္ ေက်ာက္တုံးႀကီးကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ေတာင္ေပၚတြန္းတင္
ၿပီးရင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေအာက္ျပန္လွိမ့္ခ် ဒါစီစီဖတ္ရဲ႕ အလုပ္ ငါအခ်ိန္ရတုိင္း
ေတြးေခၚမယ္ ၿပီးရင္ အဲဒီ့အေတြးေတြကို စာေရးမယ္ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္
ဆက္တုိက္ဆက္တုိက္ စီစီဖတ္ရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ သူ႕ေက်ာက္တုံးကို ေနာက္
တစ္ေခါက္ျပန္တြန္းတင္ဖုိ႕ ၿပီးရင္ ျပန္လွိမ့္ခ်ဖုိ႕ဆုိရင္ ငါ့အနာဂတ္က
အဆက္မျပတ္ေတြးမိတာေတြ ျပန္ခ်ေရးဖို႕ပဲ
စီစီဖတ္ေပ်ာ္ရႊင္သေလာက္ေတာ့ ငါလည္းေပ်ာ္ရႊင္ရမွာေပါ့
ဒါငါ့အလုပ္ပဲေလ။ ။
လြန္းဆက္ႏုိးျမတ္





မေပါ့မပါး
တစ္ဖက္က network ထဲ
မိတ္ေဆြဘယ္ႏွစ္ေယာက္၊ ရန္သူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ
ဇကာနဲ႔စစ္လိုက္ရင္ေတာ့ အနည္ေတြမပါေတာ့ဘူးေပါ့
“ကိုယ့္ကို၀ုိင္းတုိက္ေနတဲ့ ရန္သူတစ္ေထာင္ထက္
ကိုယ္ကိုေျမွာက္ပင့္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို
ေၾကာက္ပါ”
ေၾကာက္လက္စနဲ႔ ဆက္ေၾကာက္လိုက္ဦးမယ္
ပြင့္လင္းရာသီဟာ
ခ်စ္သူေတြၾကား အတင္း၀င္ေရာက္လာၿပီ
မေတာ္တဆပဲျဖစ္ျဖစ္ တမင္တကာပဲျဖစ္ျဖစ္
ဘယ္သူမွားမွား ကိုယ္ကေရွာင္
ထိုင္ခုံအျပည့္ပဲ လူတင္ေတာ့တယ္
ရယ္စရာေတြပဲ ရုံတင္ေတာ့တယ္
ရပ္ေစာင့္ေနလဲအပိုပဲ
စာမလာ သတင္းမၾကား
ဘယ္ဘုံဘယ္ဘ၀ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာ
အင္တာနက္မွာ ရွာၾကည့္ရေတာ့မလုိ
မလိုခ်င္လို႕ မရေတာ့ဘူး
ဘယ္ေဆးနဲ႔တားတား
အဂၤါေန႕မွာ အဂၤါစုံေတာ့မယ္
ဇင္လင္းေနာင္




အျခားစိတ္၀င္စားစရာေတြေတြ႕ရင္ ေခၚခဲ့
အေၾကာင္းအရာက
အေၾကာင္းမရွိဘဲ ဘယ္လုိအရာေတြေပၚလာခဲ့သလဲ
ငါ့ မ်က္လုံးကို ငါ့ စိတ္က အိပ္စက္အနားယူခြင့္မေပးဘူး
ဒီ အနားမွာ ဒီလိုျဖစ္ေနက် (ဒါဟာ ခဏ)
အခုနေလးတုန္းက ဘယ္လိုလုပ္ ဘယ္လုိ ျပန္ေရာက္လာခဲ့တာလဲ
ဘယ္လိုလဲ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားခဲ့တာ
သင္ ေျပာဘူးတဲ့ အယူသည္းမႈထဲမွာ
တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း အခ်ိန္မဟုတ္ အခါမဟုတ္
ဟိုလူ အႀကိဳက္ေတြ႕ေနတဲ့ စကားတစ္ခြန္းလုိေပါ့
ကံဇာတာအရ ေျပာရရင္ေတာ့
ေႏြဦးေပါက္လာၿပီဆုိတာနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္တည္ၿငိမ္ဖုိ႕
အသည္းအသန္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္
မျမင္ရတ့ဲဘ၀ဟာ ဘယ္လို မွီလာေလ့ရွိသလဲ
ေျပာခ်င္တာက
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရးၿပီးသားကဗ်ာေတြကို အလြတ္မရဘူး
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဟာ ႏွာေခါင္းခ်င္း ထိေနေတာ့
အသက္ရွဴေတြၾကပ္တယ္
အသက္ရွဴရတာေတြ ခဏရပ္မယ္
လူတုိင္း၊ လူတုိင္း မီးသတိျပဳပါဗ်ာ
အိုေဟာင္းပ်က္ဆီးလုနီးပါး ငါကို ဘယ္လိုနားလည္မလဲ
အသိအကၽြမ္း၀င္ ေပါင္းဖက္မိဖုိ႕
ဘယ္တုန္းက စၿပီး သိခဲ့သလဲ
အိပ္ခ်င္တဲ့ ေနရာမွပဲ အိပ္လုိက္ပါေတာ့
ဒါဟာ ဗဟုသုတ နည္းပါးေနျခင္းေတြေပါ့
မေလးမစားနဲ႔ တကယ္ဆုိရင္
အေျခအေနအရ အေျပာင္းအလဲ ရွိႏုိင္ပါသည္ ။ ။
အိမ္ေ၀းသူ