ႏွစ္ပတ္အလို


အခန္း(၁)
အခ်ဳိ႕ေသာလက္နက္ေတြဟာ
ရည္ရြယ္ပစ္ခတ္လိုက္တဲ့ ပစ္မွတ္တစ္ခုသာ
ၿပိဳလဲသြားေစခဲ့တယ္။
အခ်ဳိ႕ေသာလက္နက္ေတြဟာ
ပစ္မွတ္အနားက မဆုိင္တဲ့အရာေတြကိုပါ
ၿပိဳလဲသြားေစခဲ့တယ္။
လက္နက္မဟုတ္ . . ပါပဲနဲ႔ ……..
“စာ” တစ္ေစာင္ေၾကာင့္
ရာဂဏန္းေလာက္ရွိတဲ့
မိသားစုရဲ႕ဘ၀ေတြ
ၿပိဳလဲသြားခဲ့တယ္ဆုိရင္ ………
ယုံႏုိင္ပါ့မလား။
ဘဏ္မွပို႕လုိက္ေသာ Notice (ႏုိ႕တစ္) စာကိုဖတ္ရင္း “ၾသရသ”ရဲ႕ လက္မ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။
ေမးေၾကာႀကီးမ်ားေထာင္ေနေအာင္ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထား သည္။ ေကာင္းကင္မွာ ပုံသ႑န္အတိအက်မရွိေသာ တိမ္စိုင္တစ္ခုသည္ လမင္းေရွ႕မွ ျဖတ္ၿပီး ၊ ေလႏွင္ရာအတုိင္းေရြ႕လ်ားေနသည္။
ၾသရသသည္ ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေနေသာ္လည္း …
သူ႕မ်က္လုံးမ်ားက အဆုံးအစမရွိတဲ့တစ္ေနရာကိုေရာက္ေနသည္။
ညာလက္သီးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ၿပီး ၀ရံတာ လက္ရမ္းေပၚတင္ ထားသည္။ က်န္လက္တစ္ဖက္က ဖတ္ၿပီးသားႏုိ႕တစ္စာကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ ထားသည္။
စာထဲမွာပါတဲ့အေၾကာင္းအရာမ်ားက …….
အဓိပတိပုဂလိကဘဏ္မွ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္အေၾကာင္းၾကားစာဟု ေခါင္း စဥ္တပ္ထားၿပီး၊ ထုိဘဏ္မွ ေပါင္ထားသည့္“ျမတ္ေတာ္၀င္”မိသားစုပိုင္ အထည္ ခ်ဳပ္စက္ရုံကို ႏွစ္ပတ္(၁၄-ရက္) အတြင္း၊ ေပးရန္က်န္ရွိေနေသာ အတုိးေငြမ်ား တကြ၊ ျပန္လည္ေရြးယူျခင္းမျပဳႏုိင္ပါက၊ စက္ရုံႏွင့္စက္ရုံပစၥည္းမ်ားအားလုံး၊ ေျမ ေပၚရွိ အေဆာက္အဦးမ်ားကို ခ်ိတ္ပိတ္သိမ္းယူမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးသားထား သည္။
  

ၾသရသသည္ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခုကိုခ်ရင္း၊ ေခါင္းကို ေျဖးညွင္းစြာခါ လိုက္သည္။ အသက္ကို၀ေအာင္ရႈၿပီး၊ လမင္းဆီသို႕ အားကိုးတႀကီးေမာ့ ၾကည့္ လိုက္ေသာအခါ ……..
ေကာင္းကင္တြင္ေတာက္ပေနေသာလမင္းကို၊ တိမ္တစ္ဆုပ္က ဖုံးအုပ္ လိုက္သည္။
လမင္းအလင္းေပ်ာက္သြားသည္။
ၾကယ္မ်ားကိုလည္း အားကိုးလို႕ရမည္မထင္ပါႏွင့္ …..
တစ္မုိးလုံးကို တိမ္ေတြက မင္းမူလို႕ အလင္းစက္မျမင္ရေအာင္
ေပ်ာက္ေနရွာသည္။
လေရာင္ပါးပါးထိေနသည့္ တိမ္စိုင္ခဲမ်ားေပးတြင္ေတာ့
အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့က်ေနသည္။
  

“ၾသရသဆုိတဲ့ေကာင္က” ……..
မျဖစ္စေလာက္ အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးက်ေနမယ့္အစား
ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနတဲ့ …….
“အေမွာင္” ကို ပိုႀကိဳက္တယ္” ဟု ေတြးရင္း …….
ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္ေနသည့္မ်က္လုံးမ်ားကို မိွတ္ခ်လိုက္သည္။ သူသည္ ထိုအေမွာင္ထဲတြင္ပင္၊ အေမွာင္ဆုံးအပိုင္းကို ………
ဆက္လက္ရွာေဖြေနပုံရသည္။
  

ေမွာင္ေနေသာညတြင္ ……..
မဲေနသည့္တိမ္မ်ားၿပိဳက်ၿပီး ………
မုိးသည္းသည္းရြာခ်သည္။

ျပတင္းေပါက္မွန္မ်ားဆီသို႕ မုိးစက္မ်ား ခပ္ျပင္းျပင္းလာထိေနသည္။
လွ်ပ္စီးမ်ားတစ္ခ်က္၊ တစ္ခ်က္ျပက္လုိက္ေသာအခါတြင္မွ အလင္းေရာင္ ေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္ကိုေက်ာေပးထုို္ေနသည့္ လူတစ္ေယာက္ပုံသ႑န္ကို ျမင္ရသည္။
ထုိလွ်ပ္စီးအလင္းေရာင္ေနာက္က၊ မုိးခ်ဳန္းသံသည္ လူတစ္ေယာက္ ကို လန္႕သြားေလာက္ေအာင္ က်ယ္ေလာင္လြန္းလွသည္။
သို႕ေသာ္ ……. ျပတင္းေပါက္အနီးတြင္ ထုိင္ေနေသာ သီဟလတ္ ကေတာ့ …. မုိးခ်ဳန္းသံကို မၾကားသလိုၿငိမ္သက္ေနသည္။
သူသည္ သူေတြးေနသည့္ အေတြးထဲမည္မွ်နက္ရိႈင္းစြာ ၀င္ေရာက္ေန သည္မသိ။
က်ယ္ေလာင္ေသာမုိးခ်ဳန္းသံက၊ သူ႕အားတုန္လႈပ္ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ေခ်။ သူသည္နဖူးေၾကာေတြ ေထာင္ေနေအာင္စဥ္းစားေနသည္။
မ်က္ေမွာင္ကို က်ဳတ္၍တစ္စုံတစ္ရာကို အေလးအနက္ေတြးေနပုံရသည္။
သူ႕လက္ထဲတြင္ ဘဏ္မွပို႕လိုက္ေသာ ႏုိ႕တစ္စာကို ေသသပ္စြာေခါက္ လ်က္ကိုင္ထားသည္။
သူသည္ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္လိုၿငိမ္သက္ေနေသာ္လည္း။
သူ႕အေတြးမ်ားက ေလ၏အလ်င္လိုျဖန္႕က်က္ေနေလသည္။
  

ဒီျပႆနာကို ႏွစ္ပတ္အတြင္းမွာ မရွင္းႏုိင္ရင္ …..
အဆုိးဆုံးအေျခအေနက ဘာျဖစ္ႏုိင္သလဲ။
အဲဒီအဆုိးဆုံးအေျခအေနကို ဘယ္ေလာက္ခံႏုိင္ရည္ရွိမလဲ။

ဒီကိစၥကိုဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေမေမသိလို႕မျဖစ္ဘူး။
ႏွလုံးေရာဂါေၾကာင့္ အိပ္ရာထဲလဲေနတဲ့ ေမေမသာသိသြားရင္ …….
ဒီကိစၥကို ေမေမ မသိေအာင္ေရာ၊ တကယ္ပဲဖုံးႏုိင္ပါ့မလား။ ….?

အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံႀကီးသာ တကယ္လို႕ ခ်ိတ္ပိတ္ခံလိုက္ရရင္ …….
စက္ရုံအေပၚမွီခိုအားထား၀န္ထမ္းတစ္ရာေက်ာ္နဲ႔ သူတုိ႕ကို မီွခိုေနၾကတဲ့
သူတို႕ မိသားစုေတြရဲ႕ ….စား၊၀တ္၊ေန၊ ေရး . .နဲ႔ . .အသက္ရွင္ရပ္တည္မႈ

ေမေမ့ရဲ႕ ႏွလုံးေရာဂါကို ……
အခ်ိန္မွီစက္တပ္၊ အစားထုိးၿပီး မကုႏုိင္ဘူးဆိုရင္ …….
“ႏွစ္ပတ္” သာ အသက္ရွင္ခြင့္ရေတာ့မယ္ ေမေမရဲ႕က်န္းမာေရး၊ …

စီးပြားေရးသမားတုိင္းကပ္ဆုိက္ေနတဲ့အေျခအေန။
ေျမာက္မင္းကိုလည္း ေတာင္မင္းက မကယ္ႏုိင္ေသးတဲ့ကာလမွာ …
ဒုကၡေရာက္ေနတာကို မျမင္ခ်င္ေယာင္၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားရမယ့္ အျဖစ္…….

“ႏွစ္ပတ္”ဆုိတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ …..
ေငြသိန္းေပါင္းေထာင္နဲ႕ခ်ီၿပီး ရွာဖို႕ဆုိတာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဆုိတာလည္း ေသခ်ာေနပါၿပီ။
  

ကဲ . . ဘယ္လိုစဥ္းစားသင့္သလဲ …
ဘာကုိ “ဗဟုိ” ျပဳၿပီး စဥ္းစားသင့္သလဲ။
အခ်ိန္လား ………
အျဖစ္အပ်က္လား …..
အေျခအေနလား ……..
ရလာဒ္လား ………
လူလား ………
ေငြလား ……..
ဂုဏ္သိကၡာလား ………
က်န္းမာေရးလား …….
လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ကိုယ္စားျပဳမွာလဲ ……..
အမ်ားနဲ႔တစ္ေယာက္ …….လား၊
တစ္ေယာက္နဲ႔အမ်ား ……..လား၊
…………….. စသျဖင့္ ………
“သီ …..ဟ …….လ ……တ္” ……. ေတြးေနဆဲမွာပဲ။
အျပင္မွာ မုိးကလည္းသည္းေနဆဲ ျဖစ္သည္။
လွ်ပ္စီးမ်ားက လက္ေနစဲ။
“ႏွစ္ပတ္” ၾကာလွ်င္ ေပါက္ကဲြေတာ့မည္၊ အခ်ိန္ကိုက္ဗုံးတစ္လုံး၏ စနက္တံကို ဘယ္လိုအရာနဲ႔ျပက္၊ ေတာက္၊ ျပဳတ္ထုတ္ႏုိင္မည္နည္း။
အျပင္မွာ မုိးခ်ဳန္းသံသည္၊ သီဟလတ္ ရင္ခုန္သံေလာက္ မက်ယ္ေလာင္ ႏုိင္ေခ်။
ယခု ျပႆနာ၏အမွန္ကန္ဆုံးထြက္ေပါက္ကို ေတြ႕ေအာင္မရွာႏုိင္ခဲ့ပါ လွ်င္ …..
ျပတင္းေပါက္မွန္ေပၚသို႕ က်ေနသည့္မုိးစက္မ်ားကဲ့သို႕ ….
ေနာက္ဆက္တဲြဆိုးက်ဳိးမ်ား …… အဆက္မျပတ္ ……..က်လာမည္ဆုိ သည္ကို ႀကိသိေနပါသည္။
  

ကယ္တင္ရွင္နတ္မင္းအေပါင္းတုိ႕ ခင္ဗ်ား ….
ေကာင္းကင္ေပၚက ၾကမၼာဆုိးမုိးတိမ္ေတြကို …….
ေလျပင္းတစ္ခ်က္ေလာက္မႈတ္ၿပီး ……..
ဖယ္ရွားေပးေတာ္မူပါ။
“တိမ္” ေတြရွင္းသြားတဲ့အခါ ……..
ေကာင္းကင္ထက္က ……..
“အေမ့” ရဲ႕ ၿပံဳးေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို ……
ျမင္ …..ခ်င္ ……..လြန္း ..လို႕…..ပါ။
  

ညတုန္းက မုိးရြာထားေသာေၾကာင့္ နံနက္ပိုင္းထြက္လာသည္ေနေရာင္ ျခည္ေအာက္တြင္၊ သစ္ရြက္ကေလးမ်ားသည္ ေငြေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္လက္ေနၾက သည္။
သစ္ရြက္ကေလးမ်ားေပၚတြင္ ……
မုိးစက္ကေလးမ်ားရွိေနသလို ……
ျမၾကာမႈံ၏ပါးျပင္ေပၚတြင္ ……
မ်က္ရည္စက္ကေလးမ်ား ရွိေနသည္။
ညကတစ္ညလုံး မုိးေတြသည္းသည္း၊ ထန္ထန္ရြာခဲ့သလို ….
ညကတစ္ညလုံး ျမၾကာမႈံလည္း သည္းသည္းထန္ထန္ငိုခဲ့သည္။
မုိးရြာၿပီးစ ေကာင္းကင္သည္လွေနသလို ….
ငိုထားၿပီးစ ျမၾကာမႈံရဲ႕မ်က္ႏွာကေလးသည္လည္း၊ ေဖာင္းအစ္အစ္ႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနသည္။
ႏွလုံးကိုစက္တပ္ၿပီး၊ အစားထုိးမကုသႏုိင္လွ်င္ ႏွစ္ပတ္သာေနခြင့္ရေတာ့ မည့္ သူ႕မိခင္၏မ်က္ႏွာကို တစ္ညလုံးထုိင္ၾကည့္ရင္း ငိုခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
  

“မ်က္ရည္က်မွငိုတာဆုိရင္ ………..
ေမေမဟာ ေဖေဖ့အတြက္ ဘယ္တုန္းကမွ …. မငိုခဲ့ဘူးသူေပါ့။
မ်က္ရည္မက်ေပမယ့္လည္း၊ ငိုေနႏုိင္ပါတယ္လို႕ လက္ခံရင္ေတာ့……..
ေမေမဟာ…… ေဖေဖ့အတြက္…….ရင္ကဲြနာက်င္ေအာင္ ငိုခဲ့သူေပါ့….”
  

ကၽြန္မဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္မွာဘဲ …. ေဖေဖဆုံးခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ….. ေမေမဟာ အိပ္ရာထဲလဲခဲ့တယ္။
“ႏွစ္”ႏွစ္ေတာင္ရွိသြားၿပီ။
ေမေမ့နဲ႔ေဖေဖဟာ ငယ္လင္၊ ငယ္မယားေတြျဖစ္လုိ႕ သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္။
ေဖေဖဆုံးေတာ့၊ ေမေမဟာ မ်က္ရည္တစ္စက္ေတာင္ မက်ခဲ့ဘူး။
ဘာလို႕လဲသိလား။…….
ေဖေဖက ေမေမ့ကိုမွာခဲ့တယ္။
တို႕ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္သူစျဖစ္ကတည္းက၊ အခု . . .၊ အခ်ိန္အထိ . . .
ကိုယ့္ေၾကာင့္ မင္းမ်က္ရည္မက်ဘူးရေအာင္၊ ကိုယ္ထားခဲ့တယ္ . . တဲ့။
ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွ ကိုယ့္ေၾကာင့္မ်က္ရည္မက်ေစခ်င္ဘူးတဲ့၊
ကိုယ့္အခ်စ္ကို အသိအမွတ္ျပဳတယ္ဆုိရင္၊ မငိုပါနဲ႔ . . .တဲ့
ေမေမဟာ . .ေဖေဖဆုံးကတည္းက အခုထိ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ေတာင္ မက်ခဲ့ဘူး၊
အဲဒီလိုနည္းနဲ႕ေမေမက ေဖေဖ့ကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း သက္ေသျပ ခဲ့တယ္။
ေမေမဟာ အျပင္ဘန္းမွာေတာ့ ပုံမပ်က္ေနႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္၊ ……..
ေမေမ့ႏွလုံးသားဟာ ဘယ္ေလာက္နာက်င္ခဲ့သလဲဆုိရင္ …….
ရပ္တန္႕၊ ပ်က္စီး၊ ေၾကြက်သြားဖုိ႕ “ႏွစ္ပတ္” ပဲလိုေတာ့တယ္တဲ့ေလ။……
ကၽြန္မ….ေမေမ့….. ကို သနားလိုက္တာ…….
ေမေမ့ကိုယ္စား ကၽြန္မဘဲ အဲဒီေ၀ဒနာေတြကို ခံလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ကၽြန္မ ….ေမေမ့ကို မစြန္႕လႊ႔တ္ပါရေစနဲ႔ ………
“အေမ” အိပ္ရာထဲမွာဘဲ လဲခ်င္လဲေနပါေစ ………
ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ “အေမ” ရွိေနေသးတယ္ဆုိတဲ့ အသိနဲ႔ …….
ကၽြန္မဟာ အရာရာကို ရင္ဆုိင္ႏုိင္တဲ့ ခြန္အားေတြရေနပါတယ္။
  

 အေမ……..
အျပင္ဘက္မွာ……..
ပန္းကေလးေတြဟာ………..
မုိးေရစက္ကေလးေတြနဲ႔ ထိေတြ႕ေနရလို႕ ……….
လန္းဆန္း၊ လွပ၊ ေနၾကတယ္ ……… အေမ….။
 မုိးမရြာခင္တုန္းက…….
အဲဒီပန္းကေလးေတြဟာ………
အပူရွိန္ေၾကာင့္ ႏြမ္းေနၾကတယ္ …….ေလ။
 အခ်ိန္မီသာ မုိးမရြာခဲ့ရင္
အဲဒီပန္းကေလးေတြဟာ……
ႏြမ္းၿပီး၊ ေသသြားၾကမွာ……..
အမွန္ပါပဲ ………။
  

ၾသရသ……..
သီဟလတ္……….
ျမၾကာမႈံ………..
သုံးေယာက္စလုံး၊ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။…….
  

ပထမဆုံး စကားသံ သီဟလတ္ထံမွထြက္လာသည္။
“အဓိပ ျပႆနာက “အခ်ိန္” ပဲ။
ပထမဦးစားေပးစဥ္းစားရမွာက တုိ႕သုံးေယာက္စလုံးရဲ႕ တစ္ဦးတည္း ေသာ……… “အေမ ”…..ပဲ။ အေမရဲ႕ က်န္းမာေရး။……
ဒုတိယဦးစားေပးစဥ္းစားရမွာက…….. စက္ရုံ….နဲ႔….စက္ရုံကို မွီခိုေနတဲ့… အလုပ္သမားေတြပဲ”
ဒုတိယစကားသံကေတာ့ ၾသရသဆီကထြက္လာတယ္။
“င့ါ…အတြက္ကေတာ့…….
ပထမဦးစားေပးေရာ၊ …ဒုတိယဦးစားေပးေရာ….. ေနာက္ထပ္ဦးစားေပး ေရာ
အေမ . . ပဲ။
အလုပ္သမားေတြဆုိတာ …….အလုပ္ရွင္ရွိမွ အလုပ္သမားရွိမွာ…..
တုိ႕…..ငယ္ငယ္ကတည္းက၊ ေက်ာင္းမွာသင္ဖူးပါတယ္။….ဘာတဲ့…..
မိမိကိုယ္ကို….ေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားမည္။
မိမိအတန္းကို ေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားမည္။
မိမိ……..ေက်ာင္းကို……..
မိမိ……….တုိင္းျပည္ဆုိတာေတာင္ေနာက္ဆုံးမွကြ။
မိမိကိုယ္……..မိမိ……မေကာင္းဘဲ။
ဘယ္သူ႕ကိုမွ ကယ္တင္လို႕မရဘူး၊
သူမ်ားကို ကယ္ခ်င္ရင္…ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေကာင္းေအာင္အရင္ ႀကိဳးစား ရတယ္။
ေအး….မင္းေျပာေနက်…..စကားနဲ႔ဆုိရင္ေတာ့….ဒါဟာ……
မိမိကိုယ္……..မိမိ……ဗဟုိျပဳစဥ္းစားနည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လိမ့္မယ္
သီဟ…. ငါ့မင္းေလာက္ပညာမတတ္ေပမယ့္၊ ငါ ….စဥ္းစားတာက အဲဒါ …ပဲ။”
ျမၾကာမႈံကေတာ့ အငယ္ဆုံးပီပီ၊ မ်က္ေတာင္ကိုပုတ္ခတ္၊ ပုတ္ခတ္လုပ္ ရင္း၊ လက္သည္းေလးကို ကိုက္၍အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကိုေငးၾကည့္ေနသည္။ သီဟက ေခါင္းကို ေျဖးညွင္းစြာညိမ့္ရင္း၊ ေျပာသည္။
“ကိုႀကီးေျပာတာလည္း….မွန္ပါတယ္
အဓိက . . က ႏွစ္ပတ္..ဆိုတဲ့၊ အခ်ိန္….ပဲ။…ေမ့ေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္စီစဥ္ ထားတဲ့အတုိင္း…ဘန္ေကာက္မွႏွလုံးစက္၊ အစားထုိးမယ္၊ ေမေမ….စိတ္ခ်ရၿပီ ဆုိတာနဲ႔၊ စက္ရုံကိုျပန္ေရြးရယ္၊ Exportလုပ္ထားတဲ့၊ အထည္ဘုိးေတြ…ရရင္၊ ေနာက္ထပ္နည္းနည္းရွာၿပီး၊ စက္ရုံကိုဘဏ္က ေရြးလိုက္ယုံပဲ။ အဲဒီအတြက္ … အနည္းဆုံး….အခ်ိန္ႏွစ္လ….လိုမယ္၊ ႏွစ္ပတ္နဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး”
ၾသရသက သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကိုခ်ရင္း၊ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး၊
“ေအးေလ…ဒါဆုိလည္း….ဘဏ္ဥကၠဌဦးႀကီးျမင့္ဆီမွာ၊ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ အျဖစ္၊ အခ်ိန္ေရြ႕ေပးဖုိ႕ ေမတၱာရပ္ခံရေတာ့မွာေပါ့…..၊ ဒါပဲ….မဟုတ္လား”
သီဟလတ္က ျပတင္းေပါက္လိုက္ကာကို ဖယ္၍ သံပန္းေပၚလက္ေထာက္ ၿပီး၊ အျပင္သို႕ေငးရင္း၊ ေျပာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒါကိုစဥ္းစားေနတာပဲ …..ကုိႀကီး
လာမယ့္….ဧၿပီ…လဆန္းဆိုတာ၊ ဘဏ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာရင္းအားလုံး ပိတ္ရတဲ့အခ်ိန္၊ ….ဗဟို….ဘဏ္နဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီးလုပ္ထားတဲ့စာရင္းေတြကို ရွင္း ရတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ေနလို႕ ကိုႀကီးေျပာသလို ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား…လုိ႕ စဥ္းစားေနတာ”
ၾသရသက ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာသည္။
“တျခားလမ္းမွ ေရြးစရာမရွိတာ၊ မျဖစ္လည္း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမွာဘဲ…. မဟုတ္လား”
တစ္ခ်ိန္လုံးလက္သည္းကိုက္ၿပီးၿငိမ္ေနတဲ့ ျမၾကာမႈံေလးဆီက စကားသံ ထြက္လာသည္။
“ေမေမ့ …က်န္းမာေရးကို အေၾကာင္းျပၿပီး၊ အခ်ိန္တာင္းၾကည့္ပါလားဟင္၊ သူတုိ႕မွာလည္း အေမရွိတာဘဲ၊ အေမခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာတတ္မွာပါ။
ၿပီးေတာ့ ….ဒါဟာ……လိမ္ေနတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ တကယ္ျဖစ္ေနတာေလ”
သီဟလတ္…က၊ ျမၾကာမႈံေလးကို ကေလးတစ္ေယာက္လို႕ၾကည့္ရင္း၊
“ေမေမ့…ကိစၥဟာ၊ လူမႈေရးအရတင္ျပလို႕ပဲရမယ္။ ဒါဟာ…တစ္ကယ္ ေတာ့ တုိ႕မိသားစုရဲ႕Personal ကိစၥပဲ၊
ဘဏ္….ဥပေဒနဲ႕ေတာ့ အက်ဳံးမ၀င္ဘူး၊ ….ျမေလးရဲ႕”
ၾသရသက လက္မွနာရီကိုၾကည့္ရင္း
“ကဲ . . .အခ်ိန္မရွိဘူး၊ ျမေလးလည္း…ေမေမ့နားကိုျပန္ေတာ့၊ၾကာေနၿပီ၊
ကိုႀကီးလည္း ….ဦးႀကီးျမင့္နဲ႔ေတြ႕ဖုိ႕ လုပ္ရဦးမယ္။
သီဟ . . လည္း၊ ဘန္ေကာက္သြားမယ့္ ကိစၥအတြက္၊ ေဆးရုံကို ေသခ်ာ ေအာင္ဖုန္းဆက္ထားဦး”
ၾသရသကေျပာရင္း၊ ျမၾကာမႈံေခါင္းကေလးပုတ္၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ သီဟလတ္ကေတာ့ တစ္စုံတစ္ရာကို သတိရသြားၿပီ။
“ေအာ္ . . .ကိုႀကီး၊ ေမ့ေနလို႕ …ဦးႀကီးျမင့္မရွိဘူး၊ ျပည္ပခရီးသြားေန တယ္၊ လကုန္ၿပီးမွ ျပန္ေရာက္လိမ့္မယ္၊
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ …သူ႕အလုပ္ေတြကို၊ သူ႕သားက တာ၀န္ယူလုပ္ ေပးေနတယ္။ ကိုႀကီး ….ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကိစၥအတြက္ ေတြ႕မယ္ဆုိရင္ သူ႕သား နဲ႔ပဲေတြ႕ရလိမ့္မယ္း”
ၾသရသ ေျခလွမ္းေတြရပ္သြားၿပီး၊
“သူ႕…..နာမည္က ဘယ္လိုေခၚသလဲ”
သီဟလတ္ကေျဖသည္။
“အဓိပတိ”……တဲ့။
ၾသရသက ထူးျခားသည့္နာမည္ကို ပါးစပ္မွရြတ္ၾကည့္လုိက္သည္။
“အ ….ဓိ ….ပ…..တိ…..”
ျမၾကာမႈံကေတာ့ အသံမထြက္ဘဲ၊ ပါးစပ္လႈပ္ရုံသာ ရြတ္ၾကည့္ေနသည္။
  

အခန္း(၂)
ကံေကာင္းျခင္းဟာ အထီးက်န္ဆန္ဆန္၊
အေဖာ္မဲ့စြာ၊ ေနတတ္ေပမယ့္……..
ကံဆုိးျခင္းေတြက်ေတာ့…….
အေဖာ္အေပါင္း၊ အသုိင္းအ၀ုိင္းေတြနဲ႔
အစုလုိက္၊ အေ၀းလိုက္ ေနတတ္ၾကတယ္…။
  

ေမေမ ေဆးသြားကုရန္ ရုံးကိစၥေတြလုပ္အၿပီး အျပန္၊ ကားေပၚမွာ သီဟလတ္ထံသို႕ စက္ရုံမန္ေနဂ်ာကိုဘေက်ာ္၏ ဖုန္း၀င္လာသည္။
ကိုဘေက်ာ္၏အသံမွာ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းေၾကာင့္ တုန္ရီေနေသာအသံ ကို တတ္ႏုိင္သမွ်ထိန္းၿပီး ေျပာေနဟန္ရွိသည္။
“လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္နာရီေလာက္က၊ စက္ရုံကို၊ ကုိကိုႀကီးလာသြားတယ္ဆရာ။ ကိုကုိႀကီးအရက္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မူးေနတယ္ဆရာ၊ အဲဒီ…အခ်ိန္မွာဘဲ ႏုိင္ငံျခားဖုန္း၀င္လာတယ္ဆရာ၊
ကၽြန္ေတာ္…..တုိ႕ ပို႕လိုက္တဲ့….ကြန္တိန္နာေတြအားလုံးကို….
ႏုိင္ငံတကာဖိအားေပးမႈေၾကာင့္…..
စီးပြားေရးပိတ္ဆို႕မႈအစီအစဥ္အရ…..အကုန္ျပန္ပို႕လိုက္တယ္……တဲ့။
ဒီကို ျပန္သယ္မယ္ဆုိရင္…. သေဘာၤနဲ႔သယ္ယူခထပ္ေပးရမယ္တဲ့”
ကိုဘေက်ာ္စကားကိုပီပီသသၾကားရပါလ်က္။ မၾကားလိုက္ရသလို ထပ္ေမးမိလိုက္သည္။ အမွန္ေတာ့ . . .လက္မခံလိုျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။
“ဘာ . . . .ဘာ ေျပာတယ္ . . .ကိုဘေက်ာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ေျပာစမ္းပါ”
သီဟလတ္ . . .ကားကိုလမ္းေဘးခ်ရပ္လိုက္ၿပီး၊ ကားစက္ကိုပါသတ္ လိုက္သည္။ လက္ကိုင္ဖုန္းမွ အသံခ်ဲ႕ေသာခလုတ္ကို က်ယ္လိုက္သည္။
ကိုဘေက်ာ္ကလည္း၊ ပထမစကားအတုိင္း၊ ေလသံအနိမ့္အျမင့္မရွိ ျပန္ ေျပာျပပါသည္။ ကိုဘေက်ာ္၏စကားဆုံးေသာအခါ၊ ထုိအေၾကာင္းအရာသည္ အမွန္တကယ္ျဖစ္လာသည္ဆုိတာကို………
သီဟလတ္….လက္မခံခ်င္ဘဲ၊ လက္ခံလိုက္ရေလသည္။
ကိုဘေက်ာ္ဆက္ေျပာေနေသာ စကားလုံးမ်ားကိုေတာ့……….
ၾကားတစ္၀က္…….မၾကားတစ္၀က ……..ျဖင့္……. တစ္ပိုင္းတစ္စသာ…..
သီဟလတ္ နားထဲသို႕ ေရာက္လာခဲ့သည္။
ထုိစကားလုံးမ်ားမွာ………
“ကၽြန္ေတာ္……သိသိခ်င္း၊ ဆရာဖုန္းကုိေခၚတယ္။
ဆက္သြယ္မႈဧရိယာ……..၊
စက္ရုံကိုေရာက္ေနတဲ့ ကိုကိုႀကီးကိုေျပာလုိက္ေတာ့………၊
…………………………….
အလုပ္သမားေတြက၊ ကိုကိုႀကီးကို အထင္လဲြ………….၊
စက္ရုံတစ္ခုလုံးက ဆႏၵျပေနၾကၿပီ……….
ဆရာ၊ ခုခ်က္ခ်င္းလားမွ……………..
အေျခအေနမေကာင္း……………..”

“ကၽြန္ေတာ္………အခုလာေနၿပီ……
ကိုဘေက်ာ္…………ဆယ္ငါးမိနစ္အတြင္း ကၽြန္ေတာ္ေရာက္မယ္။
အဲဒီအခ်ိန္အထိ ဘာမွမျဖစ္ေအာင္ ခင္ဗ်ား ခဏထိန္းထားေပးပါ”

သီဟလတ္သည္ ကိုယ့္အသံကိုေတာင္၊ ကိုယ္မမွတ္မိေအာင္……..
ေမ်ာ့ေတာ့ေတာ့၊ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏုိင္လြန္းသည္ဟုထင္မိသည္။
ေမာင္မ်ိဳးမင္း(ရင္တြင္းၿဖစ္)
(ေရွ႕လဆက္ဖတ္ပါ…..)