ေန႕မ်ား
အေ၀းဆီကို ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ျမဴခုိးေတြ။ အ၀ိဇၹာလို ဘာကိုမွ မျမင္ႏုိင္ေလာက္ ေအာင္ မႈန္မႈိင္းလို႕။ ပင္လယ္ေရျပင္မ်က္ႏွာျပင္ထက္ ေပ(၄၀၀၀)ေက်ာ္ျမင့္တဲ့ ေဒသဆုိေတာ့ တုိက္ခတ္ေနတဲ့ေလျပည္ဟာ အသက္မဲ့ေအးစက္လို႕။ ေတာင္ေပၚလမ္းက်ဥ္းေလးေတြဟာ မုိးျမဴ ေတြထဲတိတ္ဆိတ္ေပ်ာက္ကြယ္ေနၾကတယ္။ ေန႕ေတြ၊ေန႕ေတြဟာ တစ္စြန္းတစ္စေနေရာင္ကို မျမင္ရဘဲ တေငြ႕ေငြ႕ကုန္ဆုံးေနၾကတယ္။ ေရပြင့္ေရေပါက္ေတြ စြတ္စိုေလးလံေနတဲ့ သစ္ျမစိမ္း ရြက္ေတြ၊ျမဴေတြၾကားမွာ ပ်င္းရိျမဳပ္နစ္ေနတဲ့ အျဖဴေရာင္သစ္ပင္ေတြ၊ ေအးရွစိမ့္ျမတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔ ေ၀းကြာျခင္းရဲ႕ပူေလာင္ျပင္းျပေသာ မီးလွ်ံေတြ။ ေျပာၾကစတမ္းဆုိရင္ ေန႕စဥ္ရႈခင္းဟာ ထူးျခား ေျပာင္းလဲမႈသိပ္မရွိလွဘူး။ ထပ္ျပန္ကလဲလဲမက္ေနရတဲ့ ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္တစ္ခုလုိ အရာရာ ဟာ ေခါက္ရုိးက်ဳိးလို႕။ အသားက်နေသသပ္လုိ႕။
တစ္ခါတေလ ေနေရာင္ကို တမ္းတမ္းတတေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။ ေႏြးေထြးႏူးညံ့တဲ့ ေနေရာင္ ျခည္နဲ႔ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ပလက္ေဖာင္းတစ္ခုေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္လြတ္လပ္ခ်င္မိတယ္။ တကယ္ဆုိ ေမွ်ာ္ လင့္ခ်က္ဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဘဲလား။ တကယ္ျဖစ္မလာႏိုင္တဲ့ တစ္စုံတစ္ရာကို ေမွ်ာ္လင့္မုိက္မဲ ေနမိတာလား။ အေတြးကိုေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ရပ္တန္႕လိုက္ခ်င္တယ္။ ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္းဟာ တစ္ေနရာရာမွာ ရပ္တန္႕ၿပီးဆုံးသြားသလိုမ်ဳိး အရာရာကို ေမ့ေပ်ာက္လိုက္ခ်င္တယ္။ မနက္ျဖန္ ေနသာမွာလား။ တိမ္ကင္းစင္တဲ့ ေကာင္းကင္ကို ခဏျဖစ္ျဖစ္ ေမာ့ၾကည့္ခြင့္ရမွာလား။ ရာသီဥတု လင္းျမၾကည္လင္ေနတဲ့ ရွားရွားပါးပါးေန႕မ်ဳိးဆုိရင္ေတာ့ အေ၀းရႈခင္းေတြကို ေငးရီလွမ္းျမင္ခြင့္ရ တယ္။ ဟုိးအေ၀းမွာ ညီညာျပန္႕ျပဴးတဲ့ ေျမျပန္႕လြင္ျပင္ . . . ျမဴခုိးရိပ္ရိပ္ျပာျပာေနာက္ခံနဲ႔။ အဲဒီ ေျမျပန္႕လြင္ျပင္ရဲ႕ ဒီဘက္မွာ ေတာင္ခုိုးအထပ္ထပ္နဲ႔ ေတာင္စဥ္တန္းေတြ။ ေတာင္ခုိးနဲ႔တိမ္ဟာ ထိစပ္ယွက္လိမ့္လို႕။ ေမာပန္းတယ္။ နာက်င္မိတယ္။ လည္ေခ်ာင္းေတြ ကဲြအက္သြားတဲ့အထိ ေအာ္ဟစ္လြတ္လပ္လုိက္ခ်င္တယ္။ ငါ့အသံဟာ ေတာင္တန္းေတြရွိရာ ပဲ့တင္ျပန္လာႏုိင္ပါ့မ လား။
လူအျဖစ္မွာ တတ္ႏုိင္သမွ် အရာရာကို ေမ့ေလ်ာ့ထားခဲ့တယ္။ တက္ႏုိင္သမွ် ေျမြတစ္ ေကာင္လို တိတ္ဆိတ္ယဥ္ေက်းစြာ ရစ္ေခြရွင္သန္ေနခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆူညံေအာ္ဟစ္လို႕ တစ္ခါတေလ အခန္းရဲ႕ေထာင့္က်ဥ္းတစ္ခုမွာ တစ္ေယာက္တည္း မြန္းက်ပ္ နာက်င္လို႕။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း စကားမေျပာခ်င္။ ဘယ္လုိလူမႈဆက္ဆံေရး မ်ဳိးနဲ႔မွလည္း အလုိက္အထုိက္မေနခ်င္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာဆုိရင္ မြန္းက်ပ္ပိတ္မိေနတဲ့ လိပ္ျပာ တစ္ေကာင္ရဲ႕ နိမိတ္ပုံကိုသာ ေသြးရူးေသြးတန္းခံစားျမင္ေယာင္ေနမိတာ။ လိပ္ျပာဟာ အခန္းရဲ႕ ေနရာအႏွံ႕ မြန္းက်ပ္ပ်ံသန္းေနခဲ့တာ။ သူ႕မွာ ထြက္ေပါက္မရွိ။ ေစးထန္းေလးလံလုိ႕။ မြန္းက်ပ္ ပိတ္ဆုိ႕လို႕။ အခန္းရဲ႕ ေလးဖက္ေလးတန္ နံရံေတြကို သူ႕ေတာင္ပံႏုႏုေလးနဲ႔ တဖ်န္းဖ်န္းကဲြ ေအာင္ ရုိက္ခတ္ပ်ံသန္းေနခဲ့တာ။ တကယ္ဆုိ လူအျဖစ္ဆုိတာ ေရပြက္ပမာလား။ ေန႕ရွိသေရြ႕ ေခၚဆုိေနတဲ့ တယ္လီဖုန္းေတြဟာ ဆက္သြ္ယမႈဧရိယာျပင္ပလား။
အခန္းရဲ႕ျပတင္းတံခါးကို ပိတ္ထားတယ္။ ျပတင္းတံခါးကိုဖြင့္လုိက္ရင္ ျမဴေငြ႕ေတြ အဆုပ္ လိုက္ အျမႊာလုိက္ လြင့္စင္လာတာပဲ။ အခန္းဟာ ခဏခ်င္းစြတ္စုိထုိင္းမိႈင္းသြားတာပဲ။ ေတာင္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္ လူသြားလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြမွာ ေလွ်ာက္ရတဲ့အခါ စိုထုိင္းစ မ်ား ျပားတဲ့ေလျပည္မွာ ဆံပင္ေတြခဏခ်င္းပဲ စိုရဲႊေစးကပ္သြားေလ့ရွိတယ။ ျမဴ၀တ္ျမဴခုိးေတြၾကားမွာ အရာရာဟာ အျဖဴအမည္းရုပ္ရွင္လို။ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လား အိပ္မက္လား၊ ေ၀၀ါးခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ရတာ။ တစ္ခါတေလ ေရာက္တတ္ရာရာေတြးမိ၊ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ရဲြ႕ေစာင္းမိတယ္။ ဒီလို ေနရာမ်ဳိးမွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ႏွစ္ေလာက္သာေနရမယ္ဆုိရင္ အလုိအပ္ဆုံးအရာဟာ မီးလင္းဖုိ တစ္ခုထက္စာရင္ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္မွာပဲ။ အႏုပညာဆီမပါ ျပားမပါ ကဗ်ာစမ္းသပ္မႈတစ္ခု ထက္စာရင္ အရက္ျပင္းျပင္းတစ္ခြက္က ပိုအဆင္ေျပမွာပဲ။
ေန႕ရွိသေရြ႕ ကဗ်ာေတြအမ်ားႀကီး ေတြးျဖစ္၊ေရးျဖစ္တယ္။ ေန႕ရွိသေရြ႕ အာရုံကို အႏု ပညာေမွာ္ရုံဆီမွာ ကူးလူးခ်ိတ္ဆက္ထားတယ္။ တကယ္ဆုိ လူအျဖစ္ကတစ္ေနရာ၊ စိတ္ကူး စိတ္ သန္းကတစ္ေနရာမွာ။ ကဗ်ာအေၾကာင္းေတြးလိုက္၊သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာကဆီက စာကိုေမွ်ာ္ လိုက္၊ ေတြ႕ေတြ႕သမွ် စာအုပ္ေတြကို ဆဲြဖက္လုိက္နဲ႕ ေန႕ေတြအခ်ိန္ေတြ၊ ကုန္ဆုံးေနရတာ။ တကယ္ဆုိ ကဗ်ာအႏုပညာဟာ ဒီဘ၀အတြက္ အျခားေသာ ကမၻာလား။ ေရာက္ရွိမလာေသးတဲ့ မနက္ျဖန္ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ စိမ္းလန္းေသာမီး၊စိမ္းလန္းေသာ ေတးသံလား။
ေဟာ . . . မုိးက ရုတ္တရက္ရြာလာၿပီ။ ျမင္ကြင္းမွာ မုိးစက္မုိးေပါက္ေတြက ရုပ္ခ်ည္းေနရာ ယူခဲ့ၿပီ။ မုိးေရစ္ေတြဟာ မုိးနဲပအတူပါလာတဲ့ ေလမွာယိမ္းႏဲြ႕လြင့္ပါလို႕။ ေခါင္မုိးေပၚေရက်ေနတဲ့ အသံက တျဗဳန္းျဗဳန္း . . .တဗ်င္းဗ်င္းနဲ႔။ မုိးရြာထဲကို တစ္ဟုန္ထုိးေျပးထြက္သြားလုိက္ရင္ ေကာင္း မလား။ ငယ္ငယ္တုန္းကလု . . .။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာနဲ႕။ ၀တ္ထားတဲ့အ၀တ္အစားေတြအားလုံး မုိးေရထဲမွာ ရႊဲရဲႊစိုကုန္မွာပဲ။ ဆံပင္ေတြကတဆင့္ မ်က္ႏွာေပၚစီးက်လာတဲ့ မုိးစက္မုိးေပါက္ေတြ ဟာ ေအးျမလန္းဆန္းေနမွာပဲ။ မုိးေၾကာင့္ မ်က္လုံးထဲက ျမင္ကြင္းဟာရုပ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားခဲ့ ၿပီ။ လွ်ပ္စီးလွ်ပ္ေရာင္တ၀င္း၀င္းနဲ႔ . . .။ သိပ္သည္းျပင္းထန္တဲ့မုိးဟာ အရာရာကို ၀ိုးတ၀ါးကမၻာ ထဲဆဲြေခၚလို႕။ ဒီေဒသရဲ႕ ရာသီဥတုက တအားအေျပာင္းအလဲျမန္တာပဲ။ ခဏခ်င္းပဲ ရာသီဥတု ၾကည္လင္လိုက္၊ခဏခ်င္းပဲ ျမဴခုိးေတြနဲ႕ ေ၀၀ါးသြားလိုက္၊ခဏခ်င္းပဲ မုိးပြင့္မုိးစက္ေတြ ပိတ္ဆုိ႕ ၿပိဳ ဆင္းလာလိုက္နဲပ။ စိတ္အေျပာင္းအလဲျမန္တဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္လုိ၊ အခ်ိန္ခန္႕မွန္းဖုိ႕ရာ ခက္ခဲ လြန္းတဲ့နာရီပ်က္တစ္လုံးလို။ ရြာေနတဲ့ မုိးမွာ ေရစီးေၾကာင္းငယ္ေတြ ခဲြျဖာစီးဆင္းလို႕။ ေရစီး ေၾကာင္းေတြဟာ ကံၾကမၼာလို ျမင့္ရာကေန နိမ့္ရာကိုစီး၀င္လုိ႕။
ပတ္၀န္းက်င္မွာ အေအးဓါတ္က ပိုမုိသိသာလြန္ကဲလာခဲ့ၿပီ။ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ေမွ်ာ္မွန္း တမ္းတဖုိ႕ရာ ရွစ္ရပ္ခြင္ဟာ မႈန္မႈိင္းရီေ၀လို႕။ အထီးက်န္စိတ္ဟာ မျမင္ရတဲ့ မေကာင္းဆုိး၀ါး တစ္ေကာင္လုိ အေတြးကိုစီး၀င္ပူးကပ္လို႕။ မျမင္ရတဲ့နံရံေတြကို အာရုံမွာ ခံစားသိ၊သိေနမိတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္ ေရဒီယုိခလုတ္ဆဲြဖြင့္လုိက္ရင္ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ စိတ္သက္သာရာ ရမလား။ ဒီလို အခ်ိန္ကိုယ့္ကိုကိုယ့္ ဂီတသံတစ္ခုထဲမွာ ဆဲြႏွစ္လိုက္ရင္ မာတင္းေနတဲ့အာရုံေၾကာေတြဟာ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားေလမလား။
အဲဒီစိတ္ကူးစိတ္သန္းတိုင္းဟာ ေတြေ၀လုိ႕၊ဒိြဟျဖစ္လို႕၊အရာရာဟာ မႈန္မႈိင္းနာက်င္လို႕ . ..။ ေန႕ေတြ။ ။
ဘုန္းေနသြန္း