ခုံပိုင္ရွင္
(၃၃)လမ္းထိပ္ကို ကၽြန္ေတာ္၀င္လိုက္ေတာ့ မဲမဲလုံးလုံးနဲ႔ပုံ႕ပုံ႕ ႀကီး ထုိင္ေန တဲ့သူ႕ကိုယ္လုံးႀကီးကို အရင္ဆုံးသြားေတြ႕ပါတယ္။ သူက အဂၤလိပ္လို ေရးထား တဲ့ စာအုပ္ႀကီးတစ္အုပ္ကို သဲသဲမဲမဲႀကီးကိုဖတ္ေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္၀င္ထုိင္ေတာ့ သူက တစ္ခ်က္ေတာ့ေမာ့ၾကည့္ၿပီး စာကိုျပန္ဖတ္ တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထင္အရေတာ့ စာပုဒ္မဆုံးေသးလို႕ ဆက္ဖတ္ေနတယ္ ထင္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္၀င္ထုိင္တဲ့အတြက္ သူ႕မ်က္ႏွာမဲမဲႀကီး၀င္းပသြားတာကို ကၽြန္ေတာ္ဆုိတဲ့ငတိကလည္း သိတာေပါ့။
ကိုမ်ဳိးသိန္းကို လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္မွာရင္း စီးကရက္မီးညိွေနတုန္းမွာ ဘဲ ကိုယ့္ဆရာက “၀ွီး” ဆုိတဲ့ သက္ပ်င္းႀကီးကိုခ်ၿပီး စာအုပ္ကိုပိတ္တယ္။ ၿပီး ေတာ့ ရိုရိုေသေသပဲ သူ႕လြယ္အိတ္ႀကီးထဲကိုထည့္ပါတယ္။
“ကြာတယ္ဗ်ာ၊ ကြာတယ္ ကြာတယ္”
သူေျပာတဲ့ကြာတယ္ဆုိတာ ဘာကိုဆုိလိုတယ္ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိ ပါတယ္။ ဒီေရာဂါမ်ဳိးက အဂၤလိပ္လို ဖတ္တတ္တဲ့လူေတြမွာ ျဖစ္ေနက်ေရာဂါပါ။
“International ႀကီးတစ္ခုလုံးကို (၃၃) လမ္းထိပ္နဲ႔ ခုခံမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကြာတာေပါ့ ဆရာညိဳရယ္”
“ဒီတစ္ေမာင္ရင္လဲြသြားၿပီ (၃၃) လမ္းႀကီးတစ္ခုလုံးကို International ႀကီး ကခုခံေနရတာဗ်”
သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ၿပိဳင္တူရယ္လိုက္ၾကတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ကိုမ်ဳိးသိန္းရဲ႕ တပည့္ကေလးက လက္ဖက္ရည္လာခ်ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးၿပီးၾကည့္တယ္။
“ဒီမွာေမာင္ရင္ Tea-Time က လြန္သြားၿပီဗ်၊ အခုအခ်ိန္က Party-Time အခ်ိန္၊ က်ဳပ္က ေနလုံးကိုေတာင္မွ ၾကက္ဥဟပ္ဖရုိက္ေၾကာ္လို႕ ျပင္ေနတာ…”
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ အားရပါးရရယ္လိုက္ၾကပါတယ္။ သူဆုိလိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္သိတယ္ေလ….။ ေနညိဳခ်ိန္ဘာကေလးမွာ ဘ၀ကို အနား ေပးပါေပါ့ဗ်ာ။
“တစ္ခြက္ေတာ့ေသာက္ပါရေစဦးဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ႏုိင္ကိုပုံအပ္ဖုိ႕ကို တင္ကိုေအာင္က ေပးအပ္ထားတဲ့တာ၀န္ကလည္းရွိေသးလုိ႕ပါ”
“ကိုင္း….ဒါဆုိလည္း စိတ္လက္မၾကည္သာစြာနဲ႔ပဲခြင့္ျပဳလုိက္မယ္ ေသာက္ ေစဗ်ာ”
ကၽြန္ေတာ္လက္ဖက္ရည္တစ္ငုံ႕ေသာက္လိုက္ ေတြ႕သမွ်လူေတြကို ကိုႏိုး ကိုေတြ႕သလားေမးလိုက္နဲ႔ အဲဒီေန႕က ကိုႏုိးၿမိဳ႕ထဲ ထြက္ဟန္မတူပါဘူး။ ဒါမွ မဟုတ္ ကိုယ့္ထက္ေစာေအာင္ ေနညိဳခ်ိန္ ဘားကိုေရာက္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ ပါတယ္။
“ေမာင္ရင္ ဒီညေနခင္းကို က်ဳပ္ဘယ္သူ႕ကိုမွေလလံ မပစ္ေတာ့ဘူးေနာ္”
“မပစ္ပါနဲ႕ေတာ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကန္ထရုိက္ဆဲြလိုက္ပါၿပီ”
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရွာတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာကိုလည္းမေတြ႕ေတာ့ ေသခ်ာၿပီမို႕ ေလဆန္ကုန္း မပိတ္ခင္မွာဘဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ထုိင္ေနက်ဆုိင္ကိုခ်ီတက္ခဲ့ၾက တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ေလာကႀကီးကို အႏုိင္ ယူဖုိ႕အတြက္ေတာ့ လုံေလာက္တဲ့ေငြေၾကးပါ ပါတယ္။
ဆုိင္ထဲကို၀င္လိုက္တယ္ဆုိရင္ပဲ စီးကရက္မီးခိုးနဲ႔ရယ္၊ အရွိန္ရေနၾကၿပီ ျဖစ္တဲ့ ၀ိုင္းအသီးသီးက စကားသံ တေ၀ါေ၀ါရယ္က ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ၾကပါ တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ၀ိုင္းေတြအားလုံးကို မ်က္ေစ့ကစားလိုက္ေတာ့ ၀ိုင္းတုိင္း ၀ိုင္း တုိင္းလူျပည့္ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ပ်က္သြားမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ . . .အရက္ေသာက္တယ္ဆိုေတာ့….. ကိုယ့္၀ိုင္းနဲ႔ ကိုယ့္ဂီတနဲ႔ကိုယ့္စကားလုံးနဲ႔ သီးသန္႕မွေကာင္းေတာ့မွာေပါ့။
ကုိယ္နဲ႔လညး္မသိ၊ ရင္ခုန္သံခ်င္းလည္းမတူ၊ သူ႕ဂီတနဲ႔ ကိုယ့္ဂီတနဲ႕ လည္းမတူတဲ့၀ိုင္းမွာ ႏွစ္ဖဲြ႕စပ္ေသာက္ရရင္ ေသာက္ရတဲ့အရက္ ကိုယ္က်ဳိးနဲ ေရာ ေပါ့။
“အကိုႀကီး ဒီမွာ လူျပည့္ေနၿပီ၊ တျခားဆုိင္သြားမလား! ”
“ေမာင္ရင့္သေဘာပဲေလ ေမာင္ရင္ကေလလံပိုင္ရွင္ မဟုတ္လား”
ကၽြန္ေတာ္တို႕ မတ္တပ္ရပ္လ်က္က ေနလွည့္အထြက္မွာ . . .
“နီကိုရဲ၊ ေဟ့…..နီကိုရဲ ”
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ေခၚသံၾကားလို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့….ကၽြန္ေတာ့္ ကိုေခၚတာ စာေပမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ စလုံးသိပါတယ္။ သိပ္အရင္းႏွီးႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။
သူထုိင္ေနတဲ့ ၀ုိင္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္း….။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကိုညိဳ႕ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ရတယ္။ သေဘာကေတာ့ ဒီမွာဘဲ၀င္ထုိင္ မလား! တျခားဆုိင္မွာဘဲ ထုိင္မလားေပါ့ေလ…….။
“သူတစ္ေယာက္တည္းဗ်၊ သူ႕နဲ႔ဆုိမဆုိးပါဘူး”
“ေမာင္ရင့္သေဘာလို႕ ေျပာထားတယ္ေလ”
ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သူ႕၀ိုင္းကို ၀င္ထုိင္ၾကတယ္။
Rum တစ္ပိုင္းနဲ႔ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္တစ္ပဲြမွာေတာ့ …ခုံပိုင္ရွင္စာေပမိတ္ေဆြ က ေျပာပါတယ္။
“ဒီဆုိင္က နံရုိးအၾကြပ္ေၾကာ္သိပ္ေကာင္းတာကြ၊ အဲဒါပါ မွာလိုက္ကြာ…..”
ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္း နံရုိးအၾကြပ္ေၾကာ္ေပါ့ေလ၊ ကိုယ့္ကသူ႕ခုံကို ၀င္ထုိင္ မိမွကိုး။ Rum တစ္ပိုင္းေရာက္လာေတာ့ ၀ုိင္းဆရာကပဲ မာကာလုပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ခြက္အျပင္ သူ႕ခြက္ထဲကိုလည္းထည့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာေျပာလို႕ရေတာ့မွာတုံး။
First Cut ကို ခ်ီးယားေတာင္မလုပ္ဘဲ ေရနည္းနည္းေရာၿပီး ကိုညိဳေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ တစ္ရွိန္ထုိးကစ္ ပစ္လိုက္ၾကတယ္။
ကစ္ၿပီးေတာ့ သူမွာထားၿပီး သူစားလို႕ကုန္ခါနီးနီးျဖစ္ေနတဲ့ အဖုိးႀကီးသုတ္ ထဲက လက္ဖက္ေလးတစ္ဇြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေရာ ဆရာညိဳပါစားလိုက္ၾကရ တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ…ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာတဲ့ အျမည္းေတြက ေရာက္မွမေရာက္ ေသးတာကိုး၊ ခုံပိုင္ရွင္ကလည္း သူ႕ခြက္ထဲက လက္ဖက္ကို လက္နဲ႔ပဲယူစား လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုန္လုလုလက္ဖက္ပန္းကန္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဘက္တြန္း ပို႕ရင္
“စားၾကဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က တစ္၀ိုင္းတည္းထုိင္ရင္၊ သူ႕အျမည္းကိုယ့္ အျမည္း မခဲြတတ္ပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ ဆရာျမသန္းတင့္ကို ေမာင္ေသြးခၽြန္က ေ၀ဖန္လိုက္ တာ ဖတ္ၿပီးၿပီလား”
ခုံပိုင္ရွင္ဆရာက ထုိသို႕ေသာ စကားျဖင့္ အႏုပညာႏွင့္စာေရးျခင္း စားေရး ဆရာေလာက စသည့္တို႕ကို စတင္ေဆြးေႏြးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ က တစ္ခြက္စီပဲ ကစ္ရေသးေတာ့ သူေျပာသမွ်ကိုပဲ နားေထာင္ေနရတာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။
ဒါနဲ႔ …မျဖစ္ေခ်ဘူး။ သူ႕ကိုေတာ့ “မွီေအာင္လုိက္မွဘဲ” ဆုိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ ခ်က္နဲ႔ ကိုညိဳ႕ကိုၾကည့္ေတာ့ သူကလည္းသေဘာတူပုံရတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပုလင္း ကိုယူၿပီး ခပ္မ်ားမ်ားေလးထည့္ၿပီး ပုလင္းကို ဆရာညိဳဘက္ေပးလိုက္ေတာ့ ဆရာညိဳကလည္း ကၽြန္ေတာ္ထက္မနည္း ငွဲ႕ခ်လိုက္ၿပီးေရကိုပါးပါးထည့္၊ ေရခဲ တစ္တုံးထည့္ၿပီး တစ္ရွိန္ထုိးကစ္ပစ္လိုက္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေရခဲေတာင္ မထည့္ေတာ့ပါဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က အရက္ေအးစက္စက္ႀကီး ဆုိရင္ မေသာက္တတ္ဖူးမဟုတ္လား!။
ခုံပိုင္ရွင္ဆရာကလည္း သူ႕ခြက္ထဲက လက္က်န္ကိုရွင္းပစ္လုိက္ၿပီး ေနာက္ထပ္တစ္ခြက္ငွဲ႕ျပန္ပါတယ္။ ေရခဲေတြ ဘာေတြနဲ႔စပ္ၿပီးေတာ့ မေသာက္ ေသးဘဲ သူ႕ရဲ႕ကုန္လုလုအဖုိးႀကီးသုပ္ပန္ကန္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘက္ကို တြန္း လႊတ္ပါတယ္။ ပန္းကန္ထဲမွာက ႏွမ္းနဲ႔ေျမပဲနည္းနည္းကေလးပဲ က်န္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကလည္း ဒါကိုပဲ စားမိသြားတယ္။ မွာထားတဲ့ အျမည္း က မေရာက္ေသးေတာ့ရွိိတာေလးပဲ၊ လွ်ာေပၚျဖတ္ေျပးရင္ ေတာ္ၿပီဆုိတဲ့ သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ပါ။
“၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္မွာ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ပုသ႑န္ဘယ္ဟာက ပိုအေရးႀကီး တယ္လို႕ ခင္ဗ်ားတို႕ထင္သလဲ!”
“ႏွစ္ခုစလုံး အေရးႀကီးတာေပါ့ဗ်”
ခုနက ကစ္လိုက္တဲ့ ႏွစ္ဖက္စာေလာက္က စကားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ခမ္းေပၚ တြန္းတင္ေပးလိုက္တယ္ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ သြား ၿပီဆုိေတာ့ ဘာမွထပ္မေျပာခင္ ပုလင္းထဲမွာ က်န္တဲ့လက္က်န္ လက္ႏွစ္လုံးစာ ေလာက္ကို အကုန္ထည့္ၿပီး ေရပါးပါးထည့္ၿပီ ထပ္ကစ္ပစ္လိုက္တယ္။
ခုံဆုိင္ရွင္ဆရာက ဘာမွမေျပာဘဲ သူ႕ရဲ႕ႏွမ္းကေလးနည္းနည္းပဲရွိေတာ့ တဲ့။ အဖုိးႀကီးသုတ္ပန္းကန္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕ကို ထပ္တြန္းေပးျပန္ေရာ…..။
“ဆရာညိဳကေရာ အေၾကာင္းရာနဲ႔ ပုံသ႑န္ဘယ္ဟာကို ဦးစားေပးေရး တတ္သလဲ!”
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ …. ဒီလိုပဲေရးတာပါပဲဗ်ာ”
“အဲဒါေျပာတာေပါ့ဗ်ာ၊ အခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႕၀တၳဳတုိေလာကမွာ အေၾကာင္း အရေရာ ပုံသ႑န္ေရာတုိ႕ပါဖ်က္ၿပီး စကားလုံးေတြေနာက္ကို လုိက္ေနၾက တယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္ကို ဘာေပးခ်င္တာလဲ၊ ဘာေျပာခ်င္တာလဲဆုိတာ မရွိ ေတာ့ဘူး၊ ေဟ့….ညီေလး Rum တစ္ပိုင္းေပးဦးကြာ….. အျမည္းမွာထားတာ မလာေသးဘူးလား!”
“လုပ္ေနၿပီဆရာ၊ လာေတာ့မွာပါ”
“မင္းတုိ႕ကိုေျပာလုိက္ရင္ လုပ္ေနၿပီ၊ ခ်က္ေနၿပီဆုိတာခ်ည္းပဲ၊ ေရခဲ တစ္ပဲြနဲ႔ Rum တစ္ပိုင္း အျမန္လုပ္”
“ဟုတ္ကဲ့……ဆရာ”
“အဲဒီေတာ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တာကေတာ့ ၀တၳဳတိုေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စကားလုံးေခတ္ကို ေရာက္ေနတယ္။ စကားေျပဆုိတာ မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားၿပီ ဗ်”
“သူ႕ေခတ္နဲ႔သူေတာ့ အဆင္ေျပေနတာပဲ မဟုတ္လား! ျမစ္ေတြေခ်ာင္း ေတြလိုေပါ့ဗ်ာ၊ ေရစီးေၾကာင္းဆုိတာ တစ္သမတ္ထဲ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ၊ ေျပာင္ခ်င္ ေျပာင္းသြားတာ႔မဟုတ္လား”
ေအာင္မယ္… ဘယ္ဆုိးလို႕တုန္း Rum သုံးပတ္ေလာက္၀င္သြားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္က ျမဴးၿပီး သူ႕ကို ျပန္ခုခံတဲ့ဘက္ကို အလုိလုိေရာက္သြား တယ္။ ဆရာညိဳကေတာ့ သူ႕ေဆးေပါ့လိပ္ကို ဖင္ေဆာင့္ၿပီး ကုန္သြားတဲ့အရက္ ပုလင္းကိုပဲ ေတြေတြႀကီးစိုက္ၾကည့္ရင္း ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးညိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာညိဳ႕ GAS မီးျခစ္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျခစ္မရဘူးခင္ဗ်။ GAS ကုန္ၿပီးတဲ့ မီးျခစ္ကုိ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ GAS ျပန္ျဖည့္ထားတဲ့ မီးျခစ္လည္းေတာ့မသိဘူး။
အဲဒီမွာ ခုံပိုင္ရွင္ဆရာက သူ႕မီးျခစ္ကိုျခစ္ၿပီး လက္နဲ႔ကာရင္းဆရာညိဳရဲ႕ ေဆးေပါ့လိပ္ကို မီးညွိေပးတယ္။
“ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္ဗ်ာ၊ ၀တၳဳတုိင္း မေကာင္းဖူး လုိ႕ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး၊ အခ်ဳိ႕၀တၳဳတုိကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းပါတယ္၊ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ပါသြားတယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္သိမ္းပိုင္းလည္း ေရာက္ေရာ ကိုယ္ေတာ္က လူနားမလည္ေအာင္လုပ္ခ်လုိက္ေရာ….ဆရာညိဳ အဲဒီလို ၀တၳဳမ်ဳိးကို ဘယ္လိုထင္သလဲ! ”
ခုံပိုင္ရွင္ဆရာက စကား၀ိုင္းထဲကို မ၀င္တဲ့ဆရာညိဳ႕ကိုအပါဆဲြေခၚတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ Rum တစ္ပိုင္းနဲ႔ ေရခဲတစ္ပဲြေရာက္လာတယ္။ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္ လည္းပါလာတယ္။ ကုန္သြားတဲ့ပုလင္းကို ျပန္ယူ၊ ေရခဲခြက္ကို ျပန္ယူ၊ ပုလင္း အသစ္ခ်၊ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္နဲ႔ ၀ိုင္းက ခဏအလုပ္ရႈပ္သြားလို႕ေျပာလက္စ စကား ခဏျပတ္သြားတယ္။ စားပဲြထုိးကေလးထြက္သြားေတာ့ ကိုညိဳက ပုလင္းကိုယူၿပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထည့္ၿပီး ေရနည္းနည္းပဲေရာၿပီး ကစ္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မွ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္တစ္ဇြန္းကို ေကာက္၀ါးတယ္။ ဆရာညိဳ႕ကို ၾကည့္ရတာ အခု မွ လင္းသြားသလိုပဲ။
“Rum က အျပားဆုိ မစစ္ဖူးဗ်၊ အတုေတြမ်ားတယ္။ အခုလို ပုလင္းႀကီးကို တစ္၀က္ခဲြမွာတာက စစ္တာ”
“ေကာင္းပါတယ္”
“နံရုိးအၾကြပ္ေၾကာ္ကလည္း ခုထိမလာေသးဘူး၊ ေခၚေမးလဲ လုပ္ေနပါၿပီ ပဲေျပာဦးမွာဘဲ၊ အဲဒီေတာ့ ဆရာညိဳရာ ၀တၳဳကို ရိုးရုိးေရးရင္ ရရဲ႕သားနဲ႔ ေမာ္ဒန္ ဆန္ေအာင္လုပ္ပစ္လုိက္ေတာ့ ၀တၳဳပ်က္စီးမသြားဘူးလား!”
“ဟုတ္တယ္၊ ဆရာ့ Rum က စစ္တယ္ဗ်၊ သုံးခြက္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး လာတယ္”
“ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆုိင္ေတြစုံေနၿပီ၊ ဒီဆုိင္က အမွန္ဆုံးပဲ၊ ေ၀ဖန္ေရးလည္းရွိရမယ္ဗ်၊ အခုေခတ္မွာ ေ၀ဖန္ေရးဆုိတာ မရွိသေလာက္ျဖစ္ သြားၿပီ၊ ေ၀ဖန္ေရးမရွိေတာ့ အကြပ္မရွိတဲ့ေတာင္းလို ၀တၳဳတုိေတြ လုံးခ်င္း၀တၳဳ ေတြက ပရမ္းပတာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ေဟ့…..ေဟ့……ေရဗ်….ေရဗူးေပးပါဦး”
ခုံပိုင္ရွင္ဆရာက ေရဗူးလာခ်ေပးတဲ့ စားပဲြထုိးကေလးကို စီးကရက္တစ္ပဲြ မွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ခြက္ထဲကို Rum ထပ္ငွဲ႔ထည့္တယ္။ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးညွိတယ္။ အားရပါးရဖြာၿပီးေတာ့မွ တစ္ေယာက္တည္းေခါင္းကို ညိတ္ေနတယ္။ သူအေတြးထဲမွာ ဘယ္အမွန္တရားကိုေတြ႕လို႕ သူဘာသာသူေထာက္ခံေနလဲ ေတာ့မသိဘူး။
“ဆရာနီကိုရဲ စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ၊ ေမာ္ဒန္ေပၚလာတယ္ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္က ဒီလိုျမင္တယ္။ သူတုိ႕ဆီမွာ ပုံသ႑န္ေဟာင္းကို ၿငီးေငြ႕လို႕ သူတုိ႕ က ပုံသ႑န္ေဟာင္းအတုိင္းမေရးေတာ့ဘဲ ေျပာင္းေရးရာကေန သူ႕အလိုလုိ ေမာ္ဒန္ဆိုတာႀကီးေပၚလာတာ ျဖစ္ဖို႕မ်ားတယ္”
အဲဒီေနရာအေရာက္မွာ နံရုိးအၾကြပ္ေၾကာ္က ေရာက္လာလို႕စကားခဏ ျပတ္သြားတယ္။ ခုံပိုင္ရွင္ဆရာက သူခုနက ငွဲ႔ထားတဲ့ Rum ကိုတစ္ရွိန္ထုိးကစ္ ၿပီး နံရုိးႏုတစ္ခုကို ေကာက္၀ါးတယ္။
“အင္း….ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ ေကာင္းတယ္စားၾကည့္။ အဲဒီေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာက ေရးရင္းနဲ႔ဒန္သြားတာမဟုတ္ပဲ မဒန္ဒန္ေအာင္ေရးေနၾက ေတာ့ မခက္ဘူးလား! ဆရာညိဳ…..”
“အင္း…..စဥ္းစားစရာတစ္ခုေပါ့ေလ…..”
ခုံပုိင္ရွင္ဆရာက သူ႕ခြက္ထဲကိုထပ္ထည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထပ္ ထည့္ လိုက္တယ္္ခင္ဗ်။ ဒီေတာ့မွသူက ေရပုလင္းကို ကမ္းေပးရင္းနဲ႔……..
“ဆရာနီကိုရဲတုိ႕ကေတာ့ ဟာသကေလးေတြ၊ ဘာေလးေတြေရးတယ္ဗ်ာ၊ ၿပီးေရာေပါ့ ကိုယ္ေရးတတ္သမွ် ကေလးကိုရိုးရိုးသားသားေရးတာ၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာနီကိုရဲလည္း အေၾကာင္းရာနဲ႔ ပုံသ႑န္ကိုေတာ့ သတိထားရလိမ့္မယ္”
“ဘာကိုေျပာတာလဲဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ဘူး”
“အဟမ္း! ဒီလိုဗ်ာ….ဟိုငတိေတြက မဒန္တာကို ဒန္ေအာင္ေရးတယ္၊ ဆရာနီကိုရဲကက်ေတာ့ မရယ္ရတာေတြကို ရယ္ရေအာင္ေရးတယ္၊ အဲဒါကို ေျပာတာ”
သူ႕စကားဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေဒါသေတာ္ေတာ္ျဖစ္သြားတယ္။ အရက္ အရွိန္ကေလးကလည္း ရေနၿပီဆိုေတာ့ ဒါမ်ဳိးကေတာ့ ပဲြႀကီးပဲြေကာင္းေပါ့။
“မရယ္ရတာကို ရယ္ရေအာင္ေရးရတာ လြယ္တယ္လို႕မ်ား ကိုယ့္ဆရာ က ထင္လုိ႕လား!၊ လြယ္တယ္လို႕ထင္ရင္ ကိုယ့္ဆရာ အဲဒီလို ၀တၳဳမ်ိဳးတစ္ပုဒ္ ေလာက္ေရးၾကည့္ပါလား!”
ကၽြန္ေတာ့္အသံမွာ ေဒါသကပါေနတယ္၊ စကားလုံးေတြက ရုိးရုိးေပမယ့္ ေဒါသအရွိန္ေၾကာင့္ တုန္ခါေနတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလက္ကျပရင္း နဲ႔ Rum ထပ္ထည့္ၿပီးေရခဲထည့္ေရေရာၿပီး တစ္၀က္ေလာက္ေသာက္တယ္။
“ကၽြန္ေတာ္က အျပဳသေဘာေ၀ဖန္တာပါဗ်ာ၊ စိတ္မဆုိးပါနဲ႔၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ဆရာညိဳ စာနဲ႔ေပနဲ႔ေ၀ဖန္တာမ်ဳိးကို လုပ္ဖုိ႕ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေန တုန္းပါ။ ေ၀ဖန္ေရးလုိတယ္ဗ်ာ ေ၀ဖန္ေရး…..ေဟ့ ခ်ာတိတ္……ေဟ့ …..လာဦး၊ အစိမ္းေၾကာ္တစ္ပဲြနဲ႔ ထမင္းတစ္လုံးျမန္ျမန္လုပ္ကြာ…….. ငါဆာေနၿပီကြ”
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ”
ခုနက တင္းမာမႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၀ိုင္းဟာ ခဏစကားျပတ္သြား တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္စလုံးနဲ႔ ခုံပိုင္ရွင္ဆရာနဲ႔ စကားမေျပာၾကေတာ့ ဘူး။ ဆရာညိဳက ေဆးေပါ့လိပ္ဖြာရင္း လက္က်န္ကိုထပ္ကစ္ပစ္လုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္။
“ဟန္သစ္ထြက္ၿပီလား!”
“မေန႕ကမွ ရုံးဆင္းတယ္ေလ………”
“ဒါဆုိ ထုံးစံအတုိင္း လကုန္ၿပီးပထမအပါတ္ေပါ့၊ ေမာင္ရင့္၀တၳဳေရာပါ ေသးလား! က်ဳပ္ႀကီးေဒၚႀကီးကေတာ့ တစ္လ တစ္လ ေမာင္ရင္ မၾကည္ျပာနဲ႔ ဘာလဲြဦးမလဲဆုိတာကိုပဲ သိခ်င္ေနတာဗ်ာ……”
“ဟုတ္တယ္၊ ဒါ ပရက္ဆန္ေတးရွင္းေကာင္းလို႕ေပါ့ဗ်”
ခုံပိုင္ရွင္ဆရာက၀င္ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕စကားကိုရပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အရက္ကိုယ္စီငွဲ႔ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာေအးေအးေဆးေဆးေသာက္ေနလိုက္ တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နံရိုးႏုေၾကာ္က သုံးေလးခုေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ္(၂)ခုပဲ စားရေသးတယ္၊ ဆရာညိဳလည္း အဲဒီေလာက္ပါ ပဲ၊ ခုံပိုင္ရွင္ဆရာ တြယ္သြားၿပီေပါ့ ရွိေစေပါ့ေလ။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆရာညိဳတုိ႕ စာေပေရးရာေတြမေျပာေတာ့ပဲ။
ဆရာမ မဂ်ဴးရဲ႕ care အေၾကာင္း၊ ဆရာလူထုစိန္၀င္းရဲ႕ အဂၤလိပ္စာသင္ တန္းက အေၾကာင္းေတြပဲေျပာေနလိုက္တယ္။ ခုံပိုင္ရွင္ဆရာကေတာ့ ပူပူေႏြး ေႏြး ေရာက္လာတဲ့အစိမ္းေၾကာ္နဲ႔ ထမင္းကိုမစားခင္ Rum တစ္စိတ္ထပ္မွာ တယ္။
“ေအးဗ်ာ…..ဆရာမဂ်ဴးက စာသိပ္မေရးေတာ့ပဲ၊ လူမႈေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ လုပ္လာတာ ခ်ီးက်ဴးဖုိ႕ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ တစ္ေန႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆရာမတို႕နဲ႔ ပူေပါင္းၿပီး ကူညီဦးမွာပါ”
Rum တစ္စိတ္ေရာက္လာေတာ့ သူက တစ္၀က္ေလာက္ထည့္ၿပီး က်န္တဲ့ Rum ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္၀က္စီငွဲ႕ေပးပါတယ္။ သူက ေရခဲထည္၊ ေရေရာၿပီး တစ္ရွိန္ထုိးကစ္တယ္။
“ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕လိပ္စာသိလား”
“မသိဘူး…….”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း လူမႈေရးလုပ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ ဆရာညိဳ”
“ေကာင္းပါတယ္”
“Phone နံပါတ္ေရာသိလား”
“မသိဘူး”
“လူမႈေရးလုပ္ရမယ္၊ လူမႈေရး…… လူမႈေရး”
ခုံပိုင္ရွင္ဆရာေတာ္ေတာ္မူးေနလို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႕ က သူ႕ကိုစကားေျပာခ်င္ေတာ့မွန္းလည္း သူသိတယ္။ ဒီေတာ့ သူက အစိမ္း ေၾကာ္နဲ႔ ထမင္းကိုစားတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕က အရက္ေသာက္တယ္၊ သူ႕အစိမ္း ေၾကာ္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေယာင္လို႕ေတာင္ မႏႈိက္ပါဘူး။ ခုံပိုင္ရွင္ဆရာက ထမင္း စားတာ ျမန္သလားမေမးနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ စကားနည္းနည္းေျပာၿပီး အရက္တစ္ ခြက္စီေသာက္အၿပီးမွာ သူထမင္းစားတာၿပီးသြားပါၿပီ။
သူက တစ္ရႈးေပပါနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းသုတ္ရင္း……..
“ဆရာနီကိုရဲကို ခုနက ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆုိးသြားလား”
“ထားလုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ”
“ထားလို႕ ဘယ္ရမလဲဗ်၊ စာေရးဆရာဆုိတာ ေ၀ဖန္တာကိုခံႏုိင္ရမွာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အျပဳသေဘာေ၀ဖန္တာပဲ၊ ကိုနီကိုရဲ ဘယ္ေလာက္စာေရး ေကာင္းေကာင္း ဘယ္ေတာ့မွ ဂႏၱ၀င္မထြင္ဘူး”
“ေဟ့ ခင္ဗ်ား စကားကိုရပ္လုိက္ေတာ့ဗ်ာ”
ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသျပန္ျဖစ္လာတယ္၊ ဆရာညိဳကေတာ့ အေျခအေနကို ၀င္ ထိန္းပါတယ္။
“ကဲ….ဗ်ာ…. ကုိရဲကလည္း အေ၀ဖန္ခံႏုိင္ပါတယ္၊ စာနဲ႔ေပနဲ႔ ေသေသ ခ်ာခ်ာသာ ေ၀ဖန္ပါဟုတ္လား! ခင္ဗ်ားလုပ္ရင္ျဖစ္ပါတယ္”
“ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေ၀ဖန္ရင္ရတာေပါ့၊ ဒါေပမူယ့္ ကိုယ့္လူေတြ ဆုိၿပီး အေမ့ခံထားတာ ဒီမွာ ဆရာနီကိုရဲ၊ ဆရာလည္း စာဖတ္နာခဲ့တဲ့လူပဲ၊ ႏုိင္ငံ အသီးသီးက ဂႏၱ၀င္၀တၳဳေတြမွာ ဟာသ၀တၳဳမပါဘူးဗ်”
ကၽြန္ေတာ္“၀ုန္း” ကနဲ ထရပ္လုိက္တယ္။ စားပဲြခုံေပၚက ဖန္ခြက္ေတြ ဘာ ေတြလဲ ေမွာက္ကုန္တယ္။
“ေဟ့ လူ ခင္ဗ်ား ထြက္သြား၊ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕က အခုထြက္သြား၊ မသြားရင္ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခုလုပ္မိလိ္မ့္မယ္။ အခုထြက္သြားဗ်ာ”
“ကဲ…. ကိုယ့္ဆရာသြားပါေတာ့ဗ်ာ၊ သြားေတာ့ သြားေတာ့”
ဆရာညိဳကလည္း ေလသံတင္းတင္းနဲ႔ ေျပာေတာ့မွ ခုံပိုင္ရွင္ဆရာက သူ႕ လြယ္အိတ္ကေလးေကာက္လြယ္ၿပီး ဆုိင္ထဲက ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္သြားတယ္။ ဆုိင္ထဲမွာ ေသာက္ေနတဲ့လူေတြက စကားသံခဏတိတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕၀ုိင္းကို ၾကည့္ၾကတယ္။
ဆရာညိဳက ေနာက္ထပ္တစ္စိတ္ထပ္မွာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တစ္ခြက္ေလာက္ ကစ္ၿပီးေတာ့မွ စိတ္ကၿငိမ္သြားတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ၀င္ထုိင္မိတာကိုက မွားတာဗ်”
“မွန္တာေပါ့၊ မွားတာကေတာ့ သူ႕ကိုခ်က္ခ်င္းေမာင္းထုတ္ပစ္လိုက္တာပဲ”
“ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ဆရာညိဳရဲ႕ ေမာင္းမထုတ္ရင္ ရန္ပဲြေသးေသးကေလးတစ္ ခုေတာ့ျဖစ္သြားမွာေပါ့”
“သူမွာ စားခ်င္တာေတြ စားသြားၿပီ၊ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ ရွင္းမသြားဘူးေလ”
“ဟိုက္……..!!”
ဘီလ္ေတာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အားလုံးေျခာက္ေထာင္ရွစ္ရာက်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆရာညိဳႏွစ္ေယာက္ေပါင္းေငြက ငါးေထာင့္ႏွစ္ရာပဲရွိတယ္။ အဲဒီ ငါးေထာင့္ႏွစ္ရာထဲက အျပန္လမ္းစရိတ္ ငါးရာႏႈတ္လိုက္ရင္….. ဆုိင္ကိုေပးလို႕ရ မယ့္ပုိက္ဆံက ေလးေထာင့္ခုႏွစ္ရာပဲရွိမယ္ဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ျပႆနာ တက္ေနၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ေငြက ႏွစ္ေထာင့္တစ္ရာလိုေနတာကိုး။ သူမွာၿပီး စားသြားတဲ့ အျမည္းေတြရယ္၊ သူ႕အတြက္ ညစာအစိမ္းေၾကာ္နဲ႔ ထမင္းဖိုးရယ္ေတြသာ မေပး ရရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မွာရွိတဲ့ေငြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေကာင္း ေကာင္းေလာက္ပါတယ္။
အခုေငြလိုေနၿပီဆိုေတာ့ ေကာင္ေလးကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ထိုင္ေန တာက ဆုိင္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ဇနီးပါ။ မိန္းကေလးဆုိေတာ့ သနားေအာင္ေျပာႏုိင္ရင္ ခြင့္ျပဳ ႏုိင္ေကာင္းပါရဲ႕လို႕ ေတြးၿပီး ေကာင္တာကိုသြားရတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီဆုိင္မွာ ရံဖန္ရံခါ ေသာက္ေနက်ပါ အန္တီရယ္၊ ဒီေန႕ ေတာ့ ျပႆနာက အန္တီေတြ႕တဲ့အတုိင္း ျဖစ္သြားေတာ့ လုိတဲ့ႏွစ္ေထာင့္ တစ္ရာကို………”
“ရပါတယ္ ဆရာရယ္၊ ဆရာ့ကို ကၽြန္မတုိ႕ သိပါတယ္။ ဆရာတုိ႕က ေထာင္ေခ်ာက္မိသြားတာကိုး”
“ဗ်ာ……! ေထာင္ေခ်ာက္”
“ဟုတ္တယ္။ အဲဒီလူက ခပ္ေစာေစာလာၿပီ္း၊ ခုံတစ္လုံးမွာ ထုိင္ေနေလ့ရွိ တယ္၊ သူ႕ခုံ၀င္ထုိင္တဲ့လူကို စကားေျပာ မွာခ်င္တာေတြမွာစားၿပီးရင္ ျပႆနာတက္ ေမာင္းထုတ္ေအာင္လုပ္ေနက်ဆရာ……”
“ေအာ္………”
“ဆရာ့အတြက္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ရတာေပါ့ဆရာရဲ႕”
“ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ၊ အဲဒီလို၀တၳဳမ်ဳိးေတာ့ ေနာက္ထပ္မရခ်င္ေတာ့ပါဘူး”
ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဆရာတုိ႕ကိုေျပာခ်င္တာက…….. အရက္ေသာက္မယ္ဆုိ လွ်င္ ဆုိင္ေရြးပါ၊ လူေရြးပါ၊ ေနရာေရြးပါ။
တစ္ေယာက္တည္းထုိင္ေနတဲ့ “ခုံပိုင္ရွင္” မ်ဳိးကို ေရွာင္ပါလုိ႕ အေတြ႕ အႀကံဳနဲ႔ သတိေပးလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။
နီကိုရဲ