နဂါးမ်က္ေစာင္း
(၁)
မေအးသြယ္က ရွိစုမဲ့စု ထမီ......ေဟာင္းေလးသုံးထည္ကို ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္အႏြမ္းေလးထဲထည့္လိပ္ရင္း “ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ၾကမလဲ . . ကိုစိန္ေဖ။ ဒီေနရာကေနေျပာင္းရရင္ က်ဳပ္တုိ႕ ဘယ္ေခြးကတက္မွာ သြားေနရမွာတုန္း . . ေတာ့”” ကိုစိန္ေဖကေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေတာင္ပူစာကိုု မ်က္စိတစ္ဆုံး ဟီးထေနတဲ့ အမႈိက္ပုံႀကီးဆီကိုေငးၾကည့္ရင္း သူ႕မိန္းမမေအးသြယ္ရဲ႕ စကားသံကို မၾကားသလိုလုပ္ေနတယ္။ သူ ေငးေမာေနတဲ့ပုံက ဟုိးအေ၀းႀကီးကလာမယ့္ မျမင္ႏုိင္တဲ့ တစ္စုံတစ္ရာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသလုိမ်ဳိးပဲ။ ကိုစိန္ေဖ့အေမ ဖြားေဒၚဆုံကေတာ့ အုိမင္းၿပီး မ်က္ပ်ဥ္းေတြတဲြက်ေနတဲ့ ေ၀ေ၀သီသီမ်က္လုံးမဲြမဲြေတြနဲ႔ အမိႈက္ပုံကေကာက္ရလာတဲ့ ပလတ္စတစ္စ ေတြကို ေရေဆးရင္း သားနဲ႔ေခၽြးမကို မသိမသာ အကဲခတ္ေနတယ္။ အိုႀကီးအိုမနဲ႔ တလႈပ္လႈပ္လုပ္ေနရွာတဲ့ သူ႕အေမကိုျမင္ရေတာ့ ကိုစိန္ေဖက . . . “ေၾသာ္ . . အေမကလည္း၊ ခက္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ ေနကလည္းေကာင္းတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔။ အဲဒါေတြ မလုပ္ပါနဲ႔ဆို . . .။ ဟုိေကာင္ . . ဖုိးနီကို ေခၚၿပီး ေဆး ခိုင္း။ ဖုိးနီ ဘယ္မ်ား.........." ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ႔သူ႕သား ဖုိးနီကို တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာင္ေခၚေလရဲ႕။ အမႈိက္ပုံႀကီးကို တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ထုိးဆြၿပီး ရွာေဖြေနတဲ့ ဖုိးနီလည္း သူ႕အေဖေခၚသံေၾကာင့္ ေျပးခ်လာတယ္။ မေအးသြယ္ကေတာ့ မႈန္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ၾကည့္ရင္း “ေတာ့္ . . ဒီမွာ၊ က်ဳပ္ေမးတာေျဖစမ္းပါဦးေတာ့္၊ က်ဳပ္တုိ႕ ဘယ္မွာသြားေနၾကမလဲဆုိတာ” ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာင့္ေအာင့္ ေမးသံေၾကာင့္ ကိုစိန္ေဖလည္း စိတ္တိုသလိုျဖစ္သြားၿပီး “ဟာ . . ခက္တဲ့မိန္းမႏွယ္။ ဒီလိုပဲ ႀကံရဖန္ရမွာေပါ့ဟ။ သူမ်ားနည္းတူျဖစ္တဲ့ဟာပဲ။ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ”
“ေတာ့္ကို ေျပာလုိက္ရင္ ဒီလုိခ်ည္းပဲ။ ေငါက္ခ်င္ ငမ္းခ်င္ရတာနဲ႔။ ေရေရရာရာေတာ့ျဖင့္ ခုထိဘာမွမရွိေသးဘူး။ မနက္ျဖန္ သန္ဘက္ခါဆုိရင္ပဲ ဒုကၡ ေရာက္ေတာ့မယ့္ဥစၥာကို . . .”
မေအးသြယ္ရဲ႕အသံက ေျပာရင္းနဲ႔ငိုသံရိႈက္သံထြက္လာတယ္။ ကိုစိန္ေဖကေတာ့ ငူတူတူငိုင္တုိင္တုိင္ပဲ။ သူ႕သား ဖိုးနီတစ္ေယာက္ ပလတ္စတစ္စေတြ ကို ေရေဆးၿပီး ေနေရာင္ေအာက္မွာ ျဖန္႕လွန္းေနတာကို တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို ေငးၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ဒီကေန႕မွ ေနေရာင္က ပုိလင္းလင္းခ်င္းခ်င္းျဖစ္ေနပါကလား . . လုိ႕ ေအာက္ေမ့တာ။ အမွန္ေတာ့ သူတုိ႕ ေရွ႕ေျမကြက္လပ္ကိုအရိပ္ကြယ္ေနတဲ့ အိမ္နီးနားခ်င္းတဲေတြတစ္လုံးမွ မရွိေတာ့ဘူး . .ဆုိတာ ေနာက္မွသတိထားမိသြားတယ္။ ေဟာ . . ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ဟုိဘက္ ေရေျမာင္းႀကီးအစပ္နားက ကိုေသာင္းတုိ႕ တဲကိုေတာင္ ၀ါးလုံးတန္းေတြ တာလပတ္စေတြဆဲြခ်ၿပီး ဖ်က္ေနပါကေကာလား။ သူတုိ႕ေကာ ဘယ္မ်ားသြားၾကမွာပါလိမ့္။
“အဟြတ္ . . အဟြတ္ . . .ဟင္း . . ဟင္း . . အဟြတ္”
ေတာင္စဥ္ေရမရ တစ္စစီပ်ံ႕လြင္ေနတဲ့ ကိုစိန္ေဖရဲ႕အေတြးစေတြဟာ အေမ့ေခ်ာင္းဆုိးသံကုိ ၾကားလိုက္ရေတာ့မွပဲ ရုိက္ပုတ္လွန္႕ႏုိးခံလုိက္ရသူလုိ ျဖစ္ သြားတယ္။ အေမကေတာ့ ပန္းနာရင္ၾကပ္သမားပီပီ တစ္ခါ တစ္ခါ ေခ်ာင္းဆုိမိၿပီဆုိရင္ မၿပီးေတာ့ဘူး။ ဒါ့အျပင္ အသက္ရႈတဲ့အသံက “ဂရူး . . ဂရူး”နဲ႔ ျမည္ၿပီး က်ပ္ဆို႕ ေနတတ္တာ။ အသက္ရွဴရတာကိုလည္းမ၀လုိ႕ထင္ပါရဲ႕။ ပါးစပ္ဟဟၿပီးရွဴရတယ္။ ၿပီးရင္ . . အၾကာႀကီးႏွလုံးတုန္ၿပီး ေမာေနေတာ့တာပဲ။
“အေမ . . အေမ”
ေခၚသံနဲ႔အတူ ကိုစိန္ေဖတစ္ေယာက္ထုိင္ရာကမထႏိုင္ခင္မွာဘဲ ဖြားေဒၚဆုံအနားမွာရွိေနတဲ့ မေအးသြယ္က ေယာကၡမျဖစ္သူကို ေပြ႕ထားလုိက္ၿပီး ေဒၚဆုံ ပါးစပ္က ေထြးခ်တဲ့ အက်ိအခၽြဲေတြကို ၀ါးႀကမ္းခင္းအေပါက္ၾကားက်ေအာင္ လက္ညိွဳးနဲ႔သပ္ခ်လိုက္တယ္။ ကိုစိန္ေဖက “အဲဒါေၾကာင့္ အေမ့ကို ဘာမွမလုပ္ဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါ . . လုိ႕ ေျပာတာေပါ့။ အေမ့ဟာက တစ္ခါတစ္ခါ ထျဖစ္လိုက္မွျဖင့္ ေသေကာင္ေပါင္းလဲခ်ည္းဥစၥာ။ ခြက်တာပဲဗ်ာ” ဖြားေဒၚဆုံကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာႏုိင္ဘူး။ ေဟာဟဲဆိုက္ၿပီး လႈိင္းေဘာင္ဘင္ထေနတဲ့ ရင္အုံျပားခ်ပ္ခ်ပ္ေလးနဲ႔ အသက္ကို မနည္းလုရွဴေနရတာ။ တကယ္ေတာ့ . . ကိုစိန္ေဖတစ္ေယာက္ ပါးစပ္ထဲေတြ႕ကရာေတြကိုသာ ကရုဏာေဒါေသာနဲ႔မုိ႕ တြန္းၿပီးေျပာေနရရွာတာ။ သူ႕အေမေဒၚဆုံရဲ႕ ေရာဂါက ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေန မေနေန . . ေကာင္းလာစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး ဆုိတာကို နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ရိပ္မိၿပီးသား။ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းမေနာၾကာပဲၾကာလွမင့္ဟာ။ ေဆးၿမီးတိုေလးနဲ႔ ကြမ္းရြက္ျပဳတ္ေလးနဲ႔ေလာက္ေတာ့ ဘယ္ရလိမ့္မလဲ။ ဒီပန္းနာရင္က်ပ္ဆုိတာမ်ဳိးက အသက္ရွဴစက္ေတြ . . ေအာက္စီဂ်င္ဗူးေတြ . . စားေဆး . . ထုိးေဆးေတြ အစုံအစုံကို ေရႊကိုယ္ေလး ေငြကိုယ္ေလးနဲ႔ ဆက္ၿပီးကုတာေတာင္မွ နည္းနည္း ေလာက္ခုသာခံသာရွိတာမ်ဳိးရယ္ . . ။ ကိုစိန္ေဖတုိ႕ အေနအစားမ်ဳိးနဲ႔ကေတာ့ ဘယ္လြယ္လိမ့္မတုန္း။ ခုခ်ိန္ထိ ဖြားေဒၚဆုံႀကီးရဲ႕ ႏွလုံးေတြအဆုပ္ေတြ အုံလိုက္ျပဳတ္မထြက္သြားေသးတာကို ပဲ ကံေကာင္းလွေခ်ရဲ႕လုိ႕ ေအာက္ေမ့ရမွာ။
“ဟင္း . . ”
ကိုစိန္ေဖက သူ႕အေမေဘးက ၀ါးကပ္က်ဲက်ဲၾကမ္းခင္းကို ညႊတ္ပဲ့ ညႊတ္ပဲ့ျဖစ္သြားတဲ့အထိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထုိင္ခ်လိုက္ရင္ သက္ျပင္း ကိုစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။ မေအးသြယ္ကေတာ့ ေယာကၡမျဖစ္သူရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာပါးပါးလွပ္လွပ္ေလးကို ေဖးထူထားရင္း
“အေမ့ကိုခ်ည္းေျပာမေနနဲ႔ဦး၊ ရွင့္ကိစၥကိုေကာ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မွာတုန္းေတာ့”
ပုဆုိးကို ဒူးေပၚေပါင္ေပၚမတင္ထားရင္း ေဆာင့္ေၾကာင့္ႀကီးေၾကာင္ေငးေနတဲ့ ကိုစိန္ေဖက “ရွင့္ကိစၥ . . .” ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ ဆတ္ခနဲထရမလို ထုိင္ရမလိုျဖစ္သြားတယ္။ တကယ္ဆုိ . . . သူ႕တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ “ကိစၥ” မွ မဟုတ္ဘဲ။ တစ္မိသားစုလုံးရဲ႕ ကိစၥ။ အုိ . . အားလုံးရဲ႕ “ကိစၥ”ပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ . . သူ႕မိန္းမကို စကားႏုိင္လုၿပီး ျပန္ျငင္းမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေခါင္းကိုေလးေလးတဲြ႕တဲြ႕နဲ႔ တလႈပ္လႈပ္ၿငိ္မ့္ရင္းက
“ေအးပါဟာ၊ ကိုက်င္ဟုတ္ဆီမွာ ငါသြားၿပီး အကူအညီေတာင္းၾကည့္ပါဦးမယ္”
သူ . . ဒါပဲေျပာႏုိင္ေတာ့တယ္။

(၂)

“ဒုံး . . ေနာင္ဂ်မ္း” . . “ဒုံး . .ေနာင္ဂ်မ္း” နဲ႔ ဆူညံ့ ဆူညံ့ျမည္ေနတဲ့ တရုတ္ဗုံသံ ေမာင္းသံ၊ လင္းကြင္းသံေတြကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ကိုစိန္ေဖတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ သူ႕ေျခေထာက္ေတြကို ပိုၿပီး သြက္လိုက္ရမလား အရွိန္ေလ်ာ့ခ်လိုက္ရမလားဆုိတာ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားတယ္။ သူ လည္ကိုဆန္႕ၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုက်င္ဟုတ္ရဲ႕အိမ္ေရွ႕မွာ လူငယ္ေတြေကာ လူႀကီးေတြေကာ ရုံးစုရုံးစုနဲ႔ . . .။ တရုတ္ဗုံသံနဲ႔ လင္းကြင္းသံေတြကလည္း အဲဒီလူအုပ္ႀကီးထဲကေနလာတဲ့အသံပဲ။ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးေန႕နီးေနၿပီကိုး . . ဆုိတာ ကိုစိန္ေဖအလိုလိုသိလိုက္တယ္။ ႏွစ္ကူးေန႕နီးတာ မနီးတာကအေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခါ တစ္ခါ ကိုက်င္ဟုတ္္ စိတ္လိုလက္ရရွိတဲ့ ႏွစ္ေတြမွာဆုိရင္ ႏွစ္ကူးၿပီဆုိတာနဲ႔ စာအိတ္အနီေရာင္ေလးထဲမွာ ႏွစ္ရာတန္အသစ္ေလးတစ္ရြက္ထည့္ၿပီး “အန္ေပါင္း” ဆုိလား ေပးတတ္တာကိုး။ ကိုစိန္ေဖရဖူးတာကိုေျပာတာပါ။ သူမ်ားေတြေတာ့ ဘယ္ေလာက္ရသလဲ မေျပာတတ္ဘူး။ “သူမ်ားေတြ . .”ဆုိတာက ကိုက်င္ဟုတ္ဆီမွာ ပလတ္စတစ္ျပန္ ျပန္သြင္းတဲ့ ကိုစိန္ေဖလိုဘ၀တူ “ရွာေဖြေရးသမား”ေတြပဲ ဆုိပါေတာ့။ အေယာက္သုံးဆယ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကိုစိန္ေဖတစ္ေယာက္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနရတာက တျခားေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အခုလို ႏွစ္ကူးရက္နီးၿပီဆုိရင္ ကိုက်င္ဟုတ္က အလုပ္ရႈပ္တတ္တယ္။ သူတို႕ဓေလ့ထုံးစံထင္ပါရဲ႕။ တရုတ္နဂါးကတာတုိ႕ . . ဘာတုိ႕ေပါ့။ အဲဒါေတြကို ကမကထလုပ္ဖုိ႕လည္းပဲ ကိုက်င္ဟုတ္ပဲဦးစီးရပုံေပၚတယ္။ တရုတ္နဂါးကဖို႕ ေလ့က်င့္ရတာကအစ ကိုက်င္ဟုတ္အိမ္ေရွ႕ၿခံ၀င္းထဲမွာပဲ လုပ္ ၾကတာမ်ားတယ္။ အခုလည္း ဗုံသံေတြ လင္းကြင္းသံေတြ တဒုံးဒုံးတဂြမ္းဂြမ္းၾကားေနရပုံေထာက္ရင္ ခ်ာတိတ္ေတြ တရုတ္နဂါးအကတုိက္ေနၾကၿပီထင္ပါရဲ႕။ ကိုက်င္ဟုတ္လည္း ထုံးစံအတုိင္း အလုပ္ရႈပ္ေနမွာေသခ်ာတယ္။ “ဒီလိုမ်ဳိး သူအလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အကူအညီသြားေတာင္းရင္ ကိုက်င္ဟုတ္တစ္ေယာက္ စိတ္တုိၿပီးေတာ့မ်ား ေအာ္ေငါက္လႊတ္ေလမလား” သိမ္ငယ္စိတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ အဲဒီလိုေတြးၿပီးေျခလွမ္းလည္းတြန္႕မိသား။ အေကာင္းဘက္က လွည့္ေတြးၾကည္ေတာ့လည္း “ႏွစ္ကူးခါနီးဆုိေတာ့ သူစိတ္လက္ရႊင္ရႊင္ရွိတုန္းမို႕ အကူအညီေပးတန္ေကာင္းပါရဲ႕ေလ” ဆုိတဲ့ထင္ေၾကးက ေျခလွမ္းသြက္ခ်င္စရာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေရြးခ်ယ္စရာမရွိမွေတာ့မထူးဘူးေလ။ လင္းကြင္းသံတဂ်မ္းဂ်မ္းဆူညံေနတဲ့ ကိုက်င္ဟုတ္ရဲ႕ၿခံ၀င္းထဲကုိ လွမ္း၀င္လိုက္တယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ နီညိဳေရာင္တရုတ္ေဘာင္းဘီပြပြနဲ႕ စြပ္က်ယ္လက္စက၀တ္ထားတဲ့ အသားျဖဴျဖဴ လူငယ္ေလးေတြဟာ ေခၽြးတလုံးလုံးနဲ႔ . . ေျပးလိုက္လႊားလိုက္၊ ၀ုန္းဆုိခုန္လိုက္၊ ရုတ္တရက္ ကိုယ္ကို ကိုင္းညႊတ္ၿပီး ယိမ္းႏဲြ႕လုိက္။ အားလုံးတစ္ၿပိဳင္တည္းဆုိေပမယ့္ ယိမ္းကသလို ညီတူညာတူလႈပ္ရွားေနၾကတာတာ့မဟုတ္ဘူး။ ေရွ႕ဆုံးကတစ္ေယာက္က အေပၚကို ဆတ္ခနဲခုန္းလိုက္ ခ်ိန္မွာ ဒုတိယတစ္ေယာက္က လက္ကို သာသာေလးေျမွာက္ၿပီး ကိုယ္ကိုေဘးဖက္ဆီ ယိမ္းႏဲြ႕လိုက္တယ္။ တတိယတစ္ေယာက္က်ေတာ့ ဖ်တ္ခနဲ ဒူးေကြးထိုင္ခ်လိုက္ရဲ႕။ အဲ . . သူ႕ေနာက္ကတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒုတိယလူ ကိုယ္ဟန္ယိမ္းတဲ့ဘက္နဲ႔ ဆန္႕က်င့္ ဖက္ဆီကို လႊားခနဲခုန္လည္းခုန္၊ တိမ္းလည္းတိမ္းေပါ့။ သူတုိ႕လက္ထဲမွာလည္း တစ္ေတာင္ခဲြသာသာေလာက္ရွိမယ့္ တုတ္ရွည္ရွည္တစ္ေခ်ာင္းစီကို ထိပ္မွာ ျပည္ေတာင္းအရြယ္ေလာက္ ၀ါးႏွီးျခင္းေတာင္းလို ဟာမ်ဳိးစြပ္ၿပီး ေထာင္လ်က္ကိုင္ေျမွာက္ထားၾကေလရဲ႕။ ေလထဲမွာ တုတ္နဲ႔ေထာက္ၿပီး ေျမွာက္ထားတဲ့ ၀ါးႏွီးျခင္းေတာင္းေလးေတြကို ေရွ႕ေနာက္တန္းစီၿပီး ေရာင္စုံေဘာ္ၾကယ္ေတြ အကြက္ေဖာ္ေဆးျခယ္ထားတဲ့ အ၀တ္စရွည္ရွည္ႀကီးနဲ႔ အလ်ားလိုက္အုပ္လိုက္ရင္ အင္မတန္လွပတဲ့ တရုတ္နဂါးႀကီးတစ္ေကာင္ပုံေပၚလာမွာပဲ . . လုိ႕ ကိုစိန္ေဖ့ မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ၾကည့္ေန တယ္။ ခ်ာတိတ္ေလးေတြကေတာ့ နဂါးႀကီးရဲ႕ ကိုယ္လုံးထည္တစ္ေလ်ာက္ကုိ တုတ္နဲ႔ေထာက္မထားတဲ့ဟန္ေပါ့။ သူတုိ႕ လက္ထဲက တုတ္ေခ်ာင္းေတြရဲ႕ အႏႈတ္ အသိမ္း အေရႊ႕အေျပာင္းဟာ နဂါးႀကီးရဲ႕ ကိုယ္ဟန္ကအယိမ္းအႏြဲ႕ပဲ။ ခုဟာကေတာ့ ေလ့က်င့္ေနၾကတာပဲဆုိေတာ့ အေပၚက နဂါးရုပ္အ၀တ္ႀကီးအုပ္မထားေသးဘူးေပါ့။ အလြတ္သက္သက္ တုတ္ေတြကိုင္ၿပီး ေျမွာက္လုိက္ ႏွိမ့္လုိက္ ေစာင္းလိုက္ ၀ုိက္လိုက္နဲ႔ ေလ့က်င့္ေနၾကတာ။ ခ်ာတိတ္ေလးေတြက ခုႏွစ္ေယာက္၊ရွစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္။ ေရွ႕ဆုံးက အရြယ္ႀကီးႀကီး လူငယ္ေလးက နဂါးရဲ႕ဦးေခါင္းကို ကိုင္ရမွာထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ဆုံးကခ်ာတိတ္ေလးကေတာ့ နဂါးအၿမီးျဖစ္မွာေပါ့ေလ။ သူတုိ႕ကို သင္ေပးေနတဲ့လူကေတာ့ ကိုက်င္ဟုတ္ပဲ။ “နဂါးေခါင္းက ဟုိဖက္ကုိေစာင္းလိုက္ရင္ နင္က ဒီဖက္ကိုေျပးလာခဲ့။ နဂါးေခါင္းက ဒီဖက္ကုိေစာင္းရင္ နင္ ဟုိဖက္ကို ျပန္ေျပးသြား။ သေဘာေပါက္လား” နဂါးအၿမီးေနရာမွာ ေနရတဲ့ခ်ာတိတ္ေလးကို ကိုက်င္ဟုတ္က တတြတ္တြတ္မွာေနေလရဲ႕။ ဒါနဲ႔ ကိုစိန္ေဖလည္း အဲဒီခ်ာတိတ္ေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာသတိထားၿပီး ၾကည့္မိသြားတယ္။ ခမ်ာမွာ ေခၽြးေတြသံေတြနဲ႔ အေတာ္ေလးဖတ္ဖတ္ေမာေနရွာပုံ ပဲ။ ဟုတ္မွာေပါ့ေလ။ သူက နဂါးအၿမီးေနရာမွာေနရရွာတာမဟုတ္လား။ နဂါးေခါင္းကသာ နည္းနည္းေလးေစာင္းရုံေစာင္းလိုက္တာ။ အၿမီးက်ေတာ့ ေခါင္းငဲ့ တာနဲ႔ လိုက္ဖက္ေအာင္ ေသလုေမ်ာပါးေျပးလႊားေနရတာကလား။

(၃)

ကိုက်င္ဟုတ္က ခ်ာတိတ္ကေလးကိုသင္ေပးေနရင္းက ဒီဖက္ကို မ်က္ႏွာလွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူအုပ္ထဲမွာရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုစိန္ေဖကိုျမင္တယ္နဲ႔ တူပါ ရဲ႕။ မ်က္ႏွာက တစ္မ်ဳိးျဖစ္သြားသလိုပဲ။ ဘာရယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ကိုစိန္္ေဖလည္း လူေတြၾကားထဲမွာပဲ မုိးတုိးမတ္တပ္ရပ္ရင္း၊ မ်က္ႏွာေသကေလးလုပ္ထားရင္းနဲ႔ ကိုက်င္ဟုတ္အကဲကိုခတ္ေနရတယ္။ “ကဲ . . ကဲ၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္စၾကမယ္ ေဟ့” ကိုက်င္ဟုတ္ရဲ႕ စကားအဆုံးမွာ ဗုံသံေတြ၊ ေမာင္းသံ၊ လင္းကြင္းသံေတြ “ဒုံး ေနာင္ ဂ်မ္း . . ဒုံး ေနာင္ ဂ်မ္း ”နဲ႔အတူ ခ်ာတိတ္ေလးေတြက ေျပးၾကလႊားၾက ယိမ္းၾကႏဲြ႕ၾကနဲ႔ လုပ္ရျပန္ပါေရာ။ ခဏၾကာေတာ့ ကိုက်င္ဟုတ္က ေလ့က်င့္ေနတဲ့လူငယ္ေတြကို ထားပစ္ခဲ့ၿပီး ဒီဖက္ျပန္ေလ်ာက္လာတယ္။ လူအုပ္ထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ သူ႕အၾကည့္က ကိုစိန္ေဖနဲ႔မ်က္လုံးခ်င္းဆုံသြားေတာ့ ကိုက်င္ဟုတ္က အသိအမွတ္ျပဳသလိုမ်ဳိး ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္ၿပီး ၿငိမ့္ျပေလရဲ႕။ ကိုစိန္ေဖကလည္း အရိပ္အကဲကိုၾကည့္ရင္း အိမ္ထဲ၀င္သြားတဲ့ ကိုက်င္ဟုတ္ရဲ႕ေနာက္ကို ခပ္ယုိ႕ယုိ႕ကေလးလိုက္သြားတယ္။ ကိုက်င္ဟုတ္ရဲ႕ ေနာက္မွာ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ေနာက္ပစ္ၿပီး ရပ္မိေတာ့ ကိုက်င္ဟုတ္က “နင္တုိ႕ေတြ ဟုိဒင္းျဖစ္ၾကရမယ္ ဆုိ . . ” ကိုက်င္ဟုတ္က ဗမာရည္ လည္ေပမယ့္ စကားေျပာရင္ေတာ့ သူတုိ႕တရုတ္ထုံးစံအတုိင္း “နင္” ေတြ “ငါ” ေတြသုံးၿပီးေျပာတတ္တယ္။ ကိုစိန္ေဖက ဘာမွျပန္မေျဖဘဲ ေခါင္းႀကီးငိုက္စုိက္ခ်ၿပီး တုံဏွိဘာေ၀လုပ္ေနတယ္။ အကူအညီေတာင္းဘုိ႕ စကားကုိ ဘယ္လိုစရမယ္မွန္းမသိဘူး။ ဘာကို ကူညီေစခ်င္တာမွန္းလည္း သူ႕ဖာသာသူ မသဲကဲြေသးဘူး။ ကိုက်င္ဟုတ္က ဆက္ၿပီး “ ငါ့ကိုလည္း သိန္းဒန္လာေျပာလို႕သိတာ။ သိန္းဒန္ေတာင္ ေနစရာမရွိဘူးဆုိလို႕ ငါ့ ဘဲၿခံမွာ သြားေနခိုင္းလိုက္ရတယ္” အဲဒီစကားေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ျပင္က အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးေဘးမွာ ကိုက်င္ဟုတ္ပုိင္တဲ့ ဘဲၿခံေတြရွိတာကို ကိုစိန္ေဖသတိရလာတယ္။ ငါတုိ႕ မိသားစုေကာ အဲဒီမွာသြားေနခြင့္ရႏုိင္ဦးမလား . . ဆုိတဲ့ အေတြးက ကိုစိန္ေဖ့ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ေကာက္ရိုးတစ္မွ်င္လိုေပၚလာေလရဲ႕။ ယာယီပဲေျပာ ေျပာ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ . . အခိုက္အတန္႕အားျဖင့္ေတာ့ ဒုကၡက အထုိက္အေလ်ာက္ သက္သာရာရမွာပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ . . . အဲဒီေလာက္ အေ၀းႀကီးမွာ သြားေနရရင္ ေန႕စဥ္ ပလတ္စတစ္သြင္းတဲ့ အလုပ္ကို ဘယ္လိုဆက္လုပ္မလဲ။ ဒါက . . ေန႕တုိင္း ထမင္းေကၽြးေနတဲ့အလုပ္။ မိသားစုေလးေယာက္ရဲ႕ ပါးစပ္ေပါက္ကုိ ေန႕စဥ္ပုံမွန္၀င္ေငြမရွိဘဲ ဘယ္လိုထမင္းေကၽြးရမွာတုန္း။ ဘဲၿခံထဲမွာေနၿပီး ဘဲေတြလို အစာရွာစားတတ္ရင္ လည္း အေကာင္းသား . . လုိ႕ ကိုစိန္ေဖေတြးေနမိတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာ ေရြးခ်ယ္စရာက သိပ္ရွိလွတာမဟုတ္ဘူး။ အရင္လာတဲ့ ဒုကၡကုိ အရင္ရွင္းရမွာပဲ။ ပစၥဳပၸန္ကိုကို တည့္တည့္ရႈတယ္ဆုိတာဒါမ်ဳိးလား။ အင္းေလ . . ပစၥဳပၸန္ကိုပဲရႈရမွာေပါ့။ အနာဂတ္မွ မရွိတာ။ ကိုစိန္ေဖက . .
“ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုလည္း အေတာ္ဒုကၡမ်ားေနတယ္ . . ဆရာကိုက်င္ဟုတ္ရယ္။ ကၽြန္္ေတာ္တုိ႕ကိုေကာ သိန္းဒန္တုိ႕လို ဘဲၿခံမွာခဏထားေပးလုိ႕ မရ ဘူးလား။ ကယ္ႏုိင္ရင္ ကယ္ပါဦးဗ်ာ”
အေလာတႀကီး ေျပာလုိက္တဲ့ေလသံေၾကာင့္ ကိုက်င္ဟုတ္က မ်က္ခုံးပင့္ၿပီးၾကည့္တယ္။
“ဟ . . ခင္ဗ်ားေျပာပုံက လြယ္လွခ်ည္လား” . .
လို႕ အျပစ္တင္ခ်င္တဲ့ အၾကည့္မ်ဳိး။ ဒါေပမယ့္ . . . ကိုစိန္ေဖရဲ႕မ်က္လုံးအစုံထဲက တစ္စုံတစ္ရာကို ေမွ်ာ္လင့္အားကုိးေနတဲ့ အေငြ႕တလူလူေလးကို ေတြ႕လုိက္ရလို႕လားမသိဘူး။ ကိုက်င္ဟုတ္က ေခ်ာင္း တစ္ခ်က္ဟန္႕လုိက္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ . . .
“အမွန္ေတာ့ . . ငါ့ ဘဲၿခံမွာက လူမ်ားမ်ားစားစားမလုိဘူး။ ေနာက္ၿပီး . . ဘဲၿခံထဲမွာေနရင္ ဘဲေက်ာင္းတာတုိ႕၊ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္တာတုိ႕၊ ငါ့ဘဲေတြ သူမ်ားလာမခိုးေအာင္ ေစာင့္ရတာတုိ႕၊ ဘာညာအစုံလုပ္ႏုိင္ဦးမွ။ ဟူး . . မလြယ္ဘူး”
ကိုက်င္ဟုတ္က ခပ္ညည္းညည္းေျပာတယ္။ ဒီေလာက္ေျပာၿပီဆုိရင္ဘဲ ကိုစိန္ေဖက အလိုက္သိတာေပါ့။
“လုပ္ပါ . . ဆရာကိုက်င္ဟုတ္ရယ္။ ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး။ ဘဲၿခံထဲက လုပ္စရာေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မိသားစုတာ၀န္ပဲထားလုိက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ သား ဖုိးနီကိုလည္း ခိုင္းလို႕ရပါတယ္”
“ဒါျဖင့္ . . နင္တုိ႕ ပလတ္စတစ္ရွာတဲ့ အလုပ္က်ေတာ့ေကာ ဘယ္ႏွယ္လုပ္မလဲ။ ေန႕တုိင္းလာဘုိ႕ေတာ့မလြယ္ဘူးေနာ္။ ဟုိနဲ႔ဒီသြားတာ ျပန္တာနဲ႔တင္ တစ္ရက္လုံးလုံးကုန္မွာ”
ကိုစိန္ေဖက သက္ျပင္းကုိ က်ိတ္ၿပီးခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ . . တံေတြးကုိ ကမန္းကတန္းမ်ဳိခ်ရင္း
“ေနတုိင္းေတာ့ မလာႏုိင္ဘူးေပါ့ . . ဆရာကုိက်င္ဟုတ္ရယ္။ ႏွစ္ရက္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ မေအးသြယ္ကိုလႊတ္ပါမယ္။ ေလာေလာဆယ္ အသက္ရွဴေပါက္ကေလးရရင္ေတာ္ပါၿပီ။ ဒီႏွစ္ရက္၊ သုံးရက္အတြင္းမွာမွ ေျခခ်စရာမရွိရင္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာမုိ႕လုိ႕ပါ”
ကိုက်င္ဟုတ္က ေခါင္းကိုကုတ္လိုက္တယ္။ သူ႕ကိုၾကည့္ရတာ စိတ္ရႈပ္ေနသလို အလုပ္လည္းမ်ားေနသလိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ . . . သူက
“ကၽြတ္ . . ကဲ . .၊ ငါလည္း အခု အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္။ နင္တုိ႕ အဲဒီမွာ ခဏတျဖဳတ္ေနခ်င္လည္းေနၾကေပါ့။ ဆက္ထားဘို႕၊ မထားဘုိ႕ကေတာ့ ေနာက္မွပဲ နင္နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာစကားေျပာမယ္။ ကဲ . . ေရာ့” ကိုက်င္ဟုတ္က သူ႕အိတ္ကပ္ထဲက ပုိက္ဆံငါးရာတန္တစ္ရြက္ထုတ္ၿပီး ကိုစိန္ေဖကိုလွမ္းေပးတယ္။ ဘာအတြက္ေပးမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ကိုစိန္ေဖလည္း ေယာင္နနနဲ႕ လွမ္းယူလိုက္ရဲ႕။ ကိုစိန္ေဖခမ်ာ ေက်းဇူးတင္ရတာေတာင္မွ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ရယ္။ ကိုက်င္ဟုတ္က ပိုက္ဆံေပးၿပီး လွည့္ထြက္မယ္အလုပ္မွာ ကိုစိန္ေဖက မ၀ံ့မရဲေလသံနဲ႔
“ဆရာ. . ဆရာကိုက်င္ဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေျပာင္းဘို႕ ေရႊ႕ဘုိ႕က ဟုိဒင္း . . ဘယ္လို . . အဲ . . အဲဒါ” ကိုစိန္ေဖက လက္ထဲက ငါးရာတန္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္လိပ္လိုက္ ျဖန္႕လိုက္လုပ္ရင္း မ၀ံ့မရဲစကားစရွာတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ တစ္အိမ္ေထာင္ ေျပာင္းဘို႕ ေရႊဘို႕ ဆုိတာ လြယ္တာမွမဟုတ္တာ။ အုိးေတြ ခြက္ေတြ အထုပ္အပိုးေတြရြက္ၿပီး ေျခလ်င္ေလွ်ာာက္ရမွာလား။ ကိုက်င္ဟုတ္ကလည္း သူေဌးပဲ။ ခ်က္ဆုိ နားခြက္က မီးေတာက္တာေပါ့။ ကိုစိန္ေဖဘာေျပာခ်င္သလဲဆုိတာကို တန္းၿပီးသေဘာေပါက္တယ္။ ဒါနဲ႔ . . ကိုက်င္ဟုတ္က ေခါင္းရႈပ္မခံခ်င္တဲ့ေလသံနဲ႔ . .
“အင္း . . အင္း . . သေဘာေပါက္ၿပီ။ ဘဲေတြတင္တဲ့ ေဒါ့ဂ်စ္ကားနဲ႔ပဲ နင္တို႕ ပစၥည္းေတြတင္ၿပီးလုိက္သြားၾက။ မနက္ျဖန္ မနက္သုံးနာရီေလာက္ဆုိ ေဒါ့ဂ်စ္ေမာင္းတဲ့ အန္းေကာက္က ၿခံထဲက ဘဲေတြသြားယူမွာ။ အဲဒီကားနဲ႔ နင္တို႕ကို ၀င္ေခၚသြားဘုိ႕ ငါမွာထားလိုက္မယ္။ မနက္သုံးနာရီမထုိးခင္ နင္တုိ႕ အဆင့္ သင့္ျပင္ထား။ ေနာက္မက်ေစနဲ႔ေနာ္။ အန္းေကာက္က ေစ်းခ်ိန္အမီျပန္လာရမွာ”
ေမာင္မင္းႀကီးသား . . ေက်းဇူးႀကီးလွပါေပ့လုိ႕ ကိုစိန္ေဖက ေတြးလိုက္မိတယ္။ ဘုရားမတာပဲလား၊ ကုိက်င္ဟုတ္က မတာပဲလားေတာ့မသိဘူး။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူ႕အတြက္ ဧရာမမီးခဲႀကီးတစ္ခုကို ျပာနဲ႔ဖုံးပစ္လိုက္ႏုိင္ၿပီ။ ကိုစိန္ေဖရဲ႕ေျခလွမ္းေတြက ေပါ့ၿပီးသြက္ေနတယ္။ မသြက္လို႕လည္း မျဖစ္ဘူးေလ။ ဒီတစ္ညအတြင္း ဖ်က္စရာရွိတာဖ်က္ရမယ္၊ သိမ္းစရာရွိတာ သိမ္းရမယ္မဟုတ္လား။ ခပ္သုတ္သုတ္လုပ္မွျဖစ္မယ္။
(၄)
ေမွာင္ေနၿပီဆုိေတာ့ သစ္သားေခ်ာင္းဆင့္ခံၿပီးရုိက္ထားတဲ့ ၀ါးၾကမ္းခင္းက သံခ်က္ေတြကို ေကာ္ထုတ္ရတာ အလုပ္မတြင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ မေတာ္တဆ သံစူးမိမွာလည္း စုိးရေသးတယ္။ ေဘးက ၀င္ကူေနတဲ့သူ႕သားဖုိးနီကိုလည္း “တဟဲ့ . . ဟဲ့” နဲ႔ အရမ္း အရမ္း မလုပ္ဘို႕ ဟန္႕ေနရေသးရဲ႕။ စူးမိရွိမိမွျဖင့္ ကိုယ့္အေျခအေနနဲ႔ ဘယ္ႏွယ္လုပ္ၿပီး ေဆးခန္းသြားမလဲ။ “ဖုိးနီ၊ ဒီဘက္နားကို မီးေရာင္ေသေသခ်ာခ်ာျပထားစမ္း” “ကၽြတ္ . . ဂေလာက္ . . ေျဖာင္း” ဟာ . . သြားၿပီ။ ဂရုစိုကျ္ပီးလုပ္ေနတဲ့ၾကားက သစ္သားေခ်ာင္းက ပဲ့ထြက္သြားေသးတယ္။ ႏွေမ်ာလိုက္တာ . . .။ သစ္သားလည္းသစ္သားအေလ်ာက္ တန္ဘိုးရွိတာမဟုတ္လား။ တစ္ေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္းဆို ေစ်းက နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီအေဟာင္းေလးေတြပဲ ျပန္ၿပီး သုံးႏုိင္မွ ေတာ္ကာက်မွာ။ ကိုစိန္ေဖတစ္ေယာက္ သစ္သားအပဲ့အရြဲ႕စကို ငိုင္ၿပီးၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ မေအးသြယ္က စိတ္ပူေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အနားကိုေရာက္လာၿပီး “ေတာ့္ . . ကိုစိန္ေဖ၊ အေမ့ကိုလာၾကည့္ဦးေတာ့။ အေမက မနည္းျဖစ္ေနတာ”
မေအးသြယ္ရဲ႕စကားေၾကာင့္ ကိုစိန္ေဖရင္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ညဦးပိုင္းကတည္းက အေမက အေမာေဖာက္ေဖာ္ေနတာ။ သူ႕မိန္းမ မေအးသြယ္လည္း အထုပ္အပိုးေလးေတြ ထုပ္ဟယ္၊ ထည့္ဟယ္၊ လုပ္လိုက္။ အေမ့ကို ေျပးေျပးၿပီးျပဳစုလိုက္နဲ႔ တစ္ညလုံး ဗ်ာမ်ားေနလိုက္တာ ဆုိတာမ်ား။ ကုိစိန္ေဖက သုတ္ခနဲထသြားၿပီး သူ႕အေမနားမွာ ထုိင္ခ်လိုက္တယ္။ ျမင္ရတာကေတာ့ စိတ္မသက္သာစရာပဲ။ ဖြားေဒၚဆုံကေတာ့ အသက္ရွဴက်ပ္လြန္းလို႕ထင္ပါရဲ႕။ လွဲၿပီးေတာင္ မအိပ္ႏုိင္ဘူး။ ေထာင္ထားတဲ့ ဒူးေခါင္းႏွစ္လုံးေပၚမွာ မည္းတူညစ္ေပေနတဲ့ ေခါင္းအုံး စုတ္ကေလးကိုခုၿပီး ရင္ဘတ္နဲ႔ဖိလို႕ ကုန္းကုန္းေလးပဲေနရရွာတယ္။
“အေမ . . အေမ . .၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲဟင္၊ သက္သာရဲ႕လား”
သားျဖစ္တဲ့ကိုစိန္ေဖရဲ႕စကားကိုလည္း ဖြားေဒၚဆုံတစ္ေယာက္ျပန္မေျဖႏုိင္ဘူး။ ပါးစပ္ဟဟၿပီး အသက္ရွဴေနပုံက ကုန္းေပၚပစ္တင္ခံထားရတဲ့ ငါးတစ္ ေကာင္ရဲ႕ ပါးဟက္ေတြလႈပ္ေနပုံမ်ဳိးပဲ။ ကုိစိန္ေဖက သက္ျပင္းကို က်ိတ္ၿပီးမႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။ ခါတုိင္း သူ႕အေမဆုိးဆုိးရြားရြား အသက္ရွဴက်ပ္ၿပီဆုိရင္ အခုလိုမ်ဳိး ခါးေလးကုန္းၿပီး တစ္ညလုံး ငုတ္တုတ္ထုိင္ေနရတာမ်ဳိးႀကံဳဖူးသားပဲ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ သူ႕အေမရင္ဘတ္ထဲက ေရာဂါကို လက္နဲ႔တစ္ဆုံးႏႈိက္ယူၿပီး သူ႕ပါးစပ္ထဲ မ်ဳိခ်ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ အဲသေလာက္ ေတာင္ . . .။ ဟုတ္တယ္။ အေမ့ျဖစ္ေနပုံကို မျမင္ရက္လြန္းလို႕ ကိုယ္တုိင္သာျဖစ္ပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တာ။ ကုိစိန္ေဖက သူ႕မိန္းမ မေအးသြယ္ကို လက္ယပ္ျပကာ အနားကိုေခၚလိုက္ၿပီး “အေမ့ကို ဟုိလ်က္ဆားနဲ႔ ကြမ္းရြက္ေလးတုိက္ထားလိုက္ဦးဟာ။ ငါ . . ေနာက္ေဖးမွာ ကာထားတဲ့ တာလပတ္စႀကီး သြားျဖဳတ္ၿပီး လိပ္သိမ္းလိုက္ဦးမယ္”
“ေတာ္ကလည္းရွင္၊ အေရးႀကီးေနလိုက္တာ . .”
“ဟ . . အေရးမႀကီးလို႕ရမလားဟ။ အခ်ိန္နဲ႔လုုပ္ရမွာ။ ဟုိက လာေခၚတဲ့အခ်ိန္မွာ အားလုံးသိမ္းၿပီး၊ ဆည္းၿပီးျဖစ္မေနရင္ ေသာင္ျပင္လႊတ္တဲ့ေခြးလို ဒုကၡ ေရာက္ၿပီးက်န္ခဲ့မွာ။ နင့္လင္ အန္းေကာက္က ေစာင့္ၿပီးေခၚမွာမဟုတ္ဘူး”
ေဒါပြပြနဲ႔ မိန္းမကိုပဲ ဖိၿပီးႀကိမ္းရေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ . .၊ အခုကိုပဲ အခ်ိန္က သန္းေခါင္နားကပ္ေနၿပီ။ ေနာက္ထပ္ႏွစ္နာရီသာသာပဲ လုပ္ခ်ိန္ ကိုင္ ခ်ိန္ရေတာ့တာ။ တဲသာသာ အိမ္ကေလးဆုိေပမယ့္ ဗာဟီရေတာ့ အမ်ားသား။ တန္းထိုးထားတဲ့ ၀ါးလုံးေတြကို ႏွီးခ်က္ေတြျဖည္ခ်၊ တြင္းတူးၿပီး ရိုက္ထားတဲ့ မဓမတိုင္ေတြကိုႏႈတ္ရ၊ ဓနိပ်စ္ေတြကို ခြာရနဲ႔ သန္းေကာင္ေက်ာ္ ေမွာင္ႀကီး မည္းႀကီးထဲမွာ ကိုစိန္ေဖေခၽြးတလုံးလုံးျဖစ္ေနတယ္။ ဒန္အုိး ဒန္ခြက္ သုံးေလးလုံးကိုေတာ့ ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ အႀကီးထဲ အေသးထည့္ၿပီး ပုဆုိးအေဟာင္းနဲ႕ ပတ္ခ်ည္လိုက္ရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ဓါးမကိုလည္း ခါးၾကားထိုး ထားလိုက္တယ္။ ဒီ ဓါးမက ေပ်ာက္လို႕မျဖစ္ဘူး။ သိပ္အသုံး၀င္တာ။ ဟင္းေတြ ဘာေတြခုတ္ရင္ ထစ္ရင္လည္း ဒီဓါးမပဲ။ ထင္းေျခာက္ ၀ါးလုံးေျခာက္ေလး ခဲြရျခမ္းရရင္လည္း ဒီဓါးမပဲ။ တုိင္ေတြ ငုတ္ေတြစိုက္ခ်င္လို႕ ေျမႀကီး မွာ တူးရဆြရရင္လည္း ဒီဓါးမပဲ။ ေနာက္ၿပီး . . သူတုိ႕ မိသားစုမွာက ခ်က္ဘုိ႕ျပဳတ္ဘို႕ ေယာက္မေတြ ဘာေတြကလည္းရွိတာ မဟုတ္ေတာ့ ဟင္းအုိးေမႊရင္လည္းဒီဓါးမပဲေလ။ ကိုစိန္ေဖက ဓါးမတုိေလးကို တခုတ္တရ ခါးၾကားထုိးလိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႕သားဖိုးနီကို “သား၊ လူေလး . . ေဟာဟိုက ဒန္အုိးႀကီးေတြမလာခဲ့ကြာ” သူကုိယ္တုိင္ကေတာ့ တာလပတ္စနဲ႔လိပ္ၿပီး ပလတ္စတစ္ႀကိဳးနဲ႕ ခ်ည္ထားတဲ့၀ါးလုံးတုိင္ေတြ မဓမတုိင္ေတြကို ထမ္းသယ္ၿပီး ကားလမ္းမေဘးမွာ ပုံထား လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ . . ပုဆိုးေဟာင္းနဲ႔ထုပ္ထားတဲ့ ဒန္ပန္းကန္ျပားအေဟာင္းေတြရယ္၊ ေခါင္းအုံးစုတ္၊ ေစာင္စုတ္ေတြရယ္ကို သယ္ရျပန္တယ္။ ဖုိးနီကေတာ့ ဘုရား ပုံေတာ္ပါတဲ့ ျပကၡဒိန္စာရြက္အႏြမ္းနဲ႔ ေသာက္ေရအုိးပဲ့ကို မႏုိင္တႏုိင္သယ္လာေလရဲ႕။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေလး ငါး ေခါက္ေလာက္ တက္ညီ လက္ညီသယ္လိုက္ေတာ့ ကားလမ္းေဘးမွာ ပစၥည္းပစၥယေတြ အေတာ္စုံစုံလင္လင္ ပုံထားၿပီးသား ျဖစ္သြားၿပီ။ “ဂီြ . . ဂီြ . . ” မပီမသ အက္ကြဲကဲြျမည္ေနတဲ့ ကားဟြန္းသံၾကားလို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရွ႕မီးႀကီးႏွစ္လုံးထုိးၿပီး သူတုိ႕ရွိရာဆီကို တည့္တည့္လာေနတဲ့ ေဒါ့ဂ်စ္ကား အုိႀကီးကို ျမင္ေနရၿပီ။ ကားစက္သံ တဂ်ဳံးဂ်ဳံး တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္းကလည္း ဆူညံလုိ႕။ “သား၊ အဲဒီေဒါ့ဂ်စ္ကားေပၚကို ေဖေဖတို႕ ပစၥည္းေတြတင္ထားႏွင့္ ေမေမနဲ႔ဖြားဖြားကို ေဖႀကီး သြားေခၚလိုက္ဦးမယ္” ဖုိးနီကို မွာထားပစ္ခဲ့ၿပီး တဲရွိရာဆီကို ကိုစိန္ေဖတစ္ေယာက္ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြနဲ႔ ျပန္လွည့္လာခဲ့တယ္။ တဲထဲကို ငုံ၀င္လုိက္တာနဲ႕ . . .
“ကိုစိန္ေဖ . . ကိုစိန္ေဖ၊ ဒီမွာ . . အေမ့ကို ၾကည့္ပါဦး။ အေမေလ . . အေမ . . ”
သူ႕မိန္းမ မေအးသြယ္ရဲ႕ ဆုိ႕ဆုိ႕အက္အက္အသံဆုိႀကီးက ကိုစိန္ေဖကို ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားေစတယ္။ “ဘာျဖစ္ၿပီ . .” ဆုိတာကိုလည္း ရင္ထဲက ထိတ္ခနဲသိလိုက္တယ္။ အဲဒီ အသိေၾကာင့္ စိတ္ဟာ မိႈင္းညိဳ႕မဲေမွာင္ၿပီး လူတစ္ကိုယ္လုံးကို ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ျဖစ္သြားသလိုပဲ။ “အေမ . . အေမ . . ” အေမ့နားကို အေျပးကေလးထုိင္ခ်လိုက္ၿပီး လႈပ္လႈပ္ႏႈိးႏႈိးေခၚၾကည့္လုိက္တယ္။ အေမဟာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လြန္းေနရဲ႕။ မေအးသြယ္ဆီကေန . . . “ျဖစ္ရေလ . . အေမရယ္ . .” ဆုိတဲ့ ငိုသံအက္အက္အပ်ဳိးအစမွာတင္ ကိုစိန္ေဖက
“ဟဲ့ . . ေကာင္မ၊ နင့္ပါးစပ္ေပါက္ကို ပိတ္ထားစမ္း။ အသံတစ္စက္မွ မထြက္နဲ႔။ သုတ္စမ္း . . နင့္မ်က္ရည္ေတြကို အခုသုတ္”
ကိုစိန္ေဖရဲ႕ စကားသံက ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းလြန္းေနတယ္။ မေအးသြယ္ေတာင္မွ တစ္ကုိယ္လုံး တုန္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ျပန္ေငးစုိက္ၾကည့္ေနမိေလရဲ႕။ ကိုစိန္ေဖက အံႀကိတ္သံနဲ႔
“သြားစမ္း . . အိမ္ေရွ႕ကို။ ဟုိမွာ . . ကေလးတစ္ေယာက္တည္း မႏုိင္မနင္းနဲ႔ ပစၥည္းေတြ ကားေပၚတင္ေနရတာ . . သြားလုပ္ေပးလိုက္။ မ်က္ရည္မထြက္နဲ႔ေနာ္ . . ၾကားလား။ လုံး၀အပူအယာမပ်က္ေစနဲ႔”
တင္းမာလြန္းတဲ့ ကိုစိန္ေဖအသံက နာနာက်င္က်င္ရယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒီစကၠန္႕ပိုင္းေလးအတြင္း ကိုစိန္ေဖ့ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အမ်ားႀကီး . . အမ်ားႀကီး . . စဥ္းစားၿပီးသြားၿပီ။ တြက္ခ်က္ၿပီးသြားၿပီ။ ဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ဆုိ . . . ကားေပၚကို ဘယ္သူက ေခၚတင္ခ်င္မွာလဲ။ ထားပစ္ခဲ့မွာေသခ်ာ္တယ္။ ဒါဆုိ . . ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။ ၿပီးေတာ့. . ကိုက်င္ဟုတ္ရဲ႕ ဘဲၿခံထဲကို ဒီပုံစံနဲ႔ အေမနဲ႔ ေပၚေပၚထင္ထင္သယ္ၿပီး ၀င္သြားလို႕ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ျဖစ္ႏုိင္မွာတုန္း။ ဟုိမွာရွိေနတဲ့ လူေတြက “ရြာနာ” တယ္ဆုိၿပီး ႏွင္လႊတ္မွာေပါ့။ ကိုက်င္ဟုတ္သိသြားရင္ ျပႆနာအႀကီးအက်ယ္တက္မွာ . . .။ အိမ္ေရွ႕မွာ ကားေပၚကိုပစၥည္းေတြ အားလုံးေနသားတက်တင္ထားၿပီးေလာက္ၿပီ။ ကိုစိန္ေဖက အေမ့ကို ေစာင္နဲ႔အေသအခ်ာၿခံဳလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပုခုံးေအာက္က လက္တစ္ဖက္လွ်ဳိ၊ ဒူးေခါင္းေအာက္က လက္တစ္ဖက္ကို လွ်ဳိၿပီး လူမမာေပြ႕သလို တယုတယေပြ႕ခ်ီိုလို႕ ကားဆီကို ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ကားေနာက္ဖက္ ေျခနင္းခုံေပၚလွမ္းအတက္မွာ အေမ့မ်က္ႏွာေပၚလႊမ္းထားတဲ့ ေစာင္စက ဖတ္ခနဲေလ်ာက်သြားလို႕ ကမန္းကတန္းျပန္ဖုံးလိုက္ရေသးရဲ႕ ၿပီးေတာ့ . . . ငိုခ်င္သလို ျပဳခ်င္သလိုျဖစ္ေနတဲ့ သူ႕မိန္းမ မေအးသြယ္ကိုလည္း မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ လွမ္းဟန္႕လိုက္ရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ . . ကိုစိန္ေဖက
“ဟဲ့ . . ေအးသြယ္။ ဟုိဘက္တုိးစမ္း။ အေမနဲ႔ငါ . . ဒီဖက္မွာထုိင္မလို႕”
မေအးသြယ္က ကမန္းကတန္းပစၥည္းေတြေရႊ႕ၿပီးေနရာဖယ္ေပးတယ္။ ကိုစိန္ေဖက အေမ့ကို သူ႕ေဘးနားမွာထုိင္လ်က္သားခ်လိုက္ၿပီး ၿပိဳလဲက်မသြားေအာင္ အေမ့ခါးကို ေနာက္ကေပြ႕လို႕ အသာထိန္းထားလိုက္တယ္။ အေမ့ ဦးေခါင္းကိုေတာ့ သူ႕ပုခုံးေပၚမွာ ခပ္မီွမွီေလးတင္ထားလိုက္ရဲ႕။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ . . .။ အန္းေကာက္က ကားေရွ႕ခန္းကေန သူတုိ႕ဖက္လုံး၀လွည့္လည္းမၾကည့္၊ စိတ္လည္းမ၀င္စားလို႕ ကားစက္ႏႈိးလိုက္ေတာ့ . . အေမ့ ခႏၶာကိုယ္က ကိုစိန္ေဖအေပၚ ယုိင္က်ဆင္းလာလို႕ အသာေမွးၿပီး ေတာင့္ထားလိုက္ရတယ္။ ဘာကိုမွ မရိပ္မိတဲ့ သားေလးဖုိးနီက ထြက္ခါစျပဳေနတဲ့ ေဒါ့ဂ်စ္ကားအုိႀကီးရဲ႕ ေနာက္ၿမီးကိုတဲြလဲြခိုရင္း “ဆဲြ . . ဆရာ့ေရ” လုိ႕ ေအာ္လုိက္တယ္။
မင္းခိုက္စိုးစန္