ႏွစ္ခြ (သူရာေထာင့္မွအိပ္မက္မ်ား)  

Posted by IDEA MAGAZINE

Tuesday, March 24, 2009 at 5:21 AM


လူတစ္ေယာက္သည္ စကားေျပာျခင္းႏွင့္ ပါတ္သက္၍ “ႏွစ္မ်ဳိး”သာရွိသည္ဟု . . ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ပထမတစ္မ်ဳိးက လူသည္ အျခားလူ . . တိရစာၦန္ . . သစ္ပင္ . . ပန္းပြင့္ . . စားစရာ . . ေဘာ(လ္)ပင္ . . လုံခ်ည္ . . အက်ၤ ီစသည့္ကိစၥမ်ား ေျဖရွင္းလွစြာေသာအေၾကာင္းမ်ားကုိ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ႏွင့္စကားေျပာျခင္းျဖစ္၏။ လူသည္ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကို စကားေျပာခြင့္မရလွ်င္ (သို႕မဟုတ္) မိမိကမေျပာခ်င္ေတာ့လွ်င္ . . ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စကားေျပာတတ္ေသာ သတၱ၀ါသာျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆုိလိုခ်င္သည္က . . လူသည္ တစ္ခုခုကို စကားမေျပာရလွ်င္ . . ကိုယ္ ကိုယ္ကိုယ္စကားေျပာေနရေသာ သတၱ၀ါသာျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူငတိကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အတြက္ ထုိအတုိင္းပင္ “စကား” ေျပာျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရပါသည္။ “စကား”ေျပာျခင္းႏွင့္ပါတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္ေရးခ်င္သမွ်ေရးရပါဦးမည္။ ကေလးေလးေတြ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေရာက္သည့္အခါတြင္ လူႀကီးေတြ . . အေမႏွင့္အေဖေတြက စကားေျပာခ်င္ၾကတာကို လူတုိင္းေတြ႕ဖူးၾက လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ မည္သည့္ကေလးပင္ျဖစ္ေစ စကားစခ်င္ရာတြင္ ပထမ (one state) “တစ္လုံးတည္း”ကိုသာရ၏။ ဥပမာ “ေမ” “ေဖ” “ စား” ဒါမ်ဳိးျဖစ္သည္။ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားသည့္အခါက်ေတာ့ . . (Two stat)ႏွစ္လုံးေျပာျဖစ္သြား၏။ “ေမေမ” “ေဖေဖ” “သားသား” “သြားသြား” “စားစား” . . ဟုကေလးက ေျပာလာၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ မိဖေတြေရာ . . အဖုိးအဖြားေတြေရာ ၀မ္းသာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သား ေတာ္ကီမင္းတုန္းက (Two stat) ကို စသည့္အခ်ိန္တြင္ သူမ်ားကေလးေတြလို “ေဖေဖ” “ေမေမ” မေခၚပဲ “အိၿပဲ” “ဂ်န္ဘစ္” . . ဆုိေသာစကားႏွင့္ (two state) ကို ဒီငတိကစခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒီေကာင္ဘယ္လိုစကားတတ္မလဲ! ဆုိတာကို စိတ္၀င္စားခဲ့ဖူးသည္။ အမွန္ေတာ့ “စကား”ဆုိသည္မွာ ၾကားတာကုိမွတ္ထားၿပီး ထိုအတုိင္းျပန္ေျပာတတ္ျခင္းသာျဖစ္သည္ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္၍သြားပါသည္။ တရုတ္ကေလးေလးေတြက တရုတ္လုိတတ္မည္။ ကုလားကေလးေလးေတြက ကုလားလိုတတ္မည္။ အဂၤလိပ္ကေလးေလး၊ဂ်ာမန္၊ပိုလန္၊ ၾသစေတးလ်၊လစ္သူေနရီးယား၊အီဂ်စ္၊ေရာမ၊ျပင္သစ္၊ဂ်ာမန္၊အင္ဒိုနီးရွား၊အိႏၵိယ၊ပါကစစ္တန္ . . အားလုံးေသာကေလးတုိ႕သည္ . . သူတုိ႕မိခင္ဘာသာ စကားကို သူတုိ႕ေအာ္တုိမစ္တစ္ အသံကိုနားေထာင္ရင္းတတ္ၾကပါသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ့္သားသည္လည္း ျမန္မာစကားကို မည္သည့္သင္တန္းေက်ာင္းတြင္မွ မသင္ရပါပဲ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေသာအခါ . . Expeart ျဖစ္၍ သြား၏။ ဒီငတိသည္ . . လူမ်ားကိုလည္း“စကား“ေျပာတတ္ၿပီးျဖစ္သြားသလို . . သူ႕ကိုယ္သူလည္း “စကား”ေျပာတတ္ၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ပါ သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေျပာရေသာစကားသည္ . . ဆုိးသည္ျဖစ္ေစ၊ယုတ္ညံ့သည္ျဖစ္ေစ၊မြန္ျမတ္ၿပီး အထက္တန္းက်သည္ျဖစ္ေစ၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္း သည္ျဖစ္ေစ၊ ျဖဴစင္သည္ျဖစ္ေစ၊ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္က ဟုတ္ကပဲျဖစ္ေစ . . ဘာပဲျဖစ္ေစျဖစ္ေစ မည္သူမွ်မၾကားမရသည့္ အတြက္ ဘာျပႆနာမွ်မရွိႏုိင္ပါ။ သို႕ေသာ္ . . တစ္ျခားလူကိုေျပာရက္သား “စကား”က်ေတာ့ စကားလုံး၊အဓိပၸါယ္၊ရည္ရြယ္ခ်က္ . . စသည့္တုိ႕ကို သတိတႀကီးႏွင့္ ေျပာရေလ့ရွိ ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ . . စကားေျပာမွားခဲ့သျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဆုံးရႈံးခဲ့ရဘူးသည္။ ဒုတိယအႀကိမ္စကားေျပာမွားေတာ့ တရားရုံးသို႕ ေရာက္သြား၏။ တတိယအႀကိမ္စကားေျပာမွားေတာ့ . . ကၽြန္ေတာ့္ ငယ္ကေလာင္ကေလးပါသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လူေတြႏွင့္ စကားေျပာရာတြင္ ယေန႕ အထိ ညံ့ဆဲျဖစ္ေၾကာင္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေခါင္းေလာင္းထုိးလိုက္ရပါသည္။ သို႕ရာတြင္ . . စကားေျပာရာ၌ စည္းမရွိ၊၀ါးမရွိ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီးေျပာ၍ရေသာ . . လူမ်ဳိ္းလည္း လူ႕ဘ၀တြင္ရွိပါေသးသည္။ လူသည္ ေလာဘ၊ေဒါသ၊မာန္မာနႏွင့္စကားေျပာမည္၊ေမတၱာေစတနာႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္စကားေျပာမည္။ ကိုယ့္ တစ္ကိုယ္တည္းက်ေတာ့ ေျပာခ်င္သလုိေျပာမည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ စာေရးဆရာ ဆုိသည္က တစ္ကိုယ္တည္း စကားေျပာေနက်လူမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အျခားလူမ်ားစြာထက္ . . ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာစကားေျပာခဲ့ေသာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ကုိယ့္ ကိုယ္ကိုယ္စကားေျပာရျခင္းသည္ အႏၱရာယ္အကင္းဆုံးျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္နားလည္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ . . လူဆုိတာက တစ္ေနကုန္ ႏႈတ္ဆိတ္၍မရ။ ေျပာစရာရွိတာကိုေတာ့ေျပာရသည္။ ၿပီးေတာ့ . . ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကေလးေတြ . . ကိုယ္စဥ္းစားထားတာကေလးေတြကိုလည္းေျပာခ်င္ၾကသည္။ အဲဒီလိုဆုိလွ်င္ေတာ့ . . အထက္မွာေရးခဲ့ဘူးသလို စည္းလြတ္၊၀ါးလြတ္ . . လြတ္လြတ္လပ္ လပ္ႀကီးေျပာ၍ရေသာလူမ်ားမွာ . . . ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ “စကား”ေျပာရန္ဆုံခဲ့သည္။ (မရ ရေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးဆုံေတြ႕ရျခင္းျဖစ္၏။) “ေဟ့ေကာင္ . . မင္းကုိယ္မင္း ဘာထင္ေနသလဲ! ဟမ္းဖုန္းကေလးရွိတာနဲ႕၊ ဟုိလူ႕ကိုဆက္ ဒီလူ႕ကိုလာပါနဲ႔ . . .” “မင္းက ငယ္က်င့္မေပ်ာက္တာ ငါ၀မ္းသာတယ္ကြာ၊ ဟုိလူေစာင္း ဒီလူတို႕ိ စကားမ်ဳိးကိုမင္းအခုထိေျပာတတ္တုန္းပဲ” “ေဟ့ေကာင္ . . ေရာ့ စီးကရက္ မာဘယ္လိုေနာ္” “ငါ . . ေဆးလိပ္ျဖတ္လုိက္ၿပီကြ” “ေသာက္ရူး . . ” “မရူးဘူးသူငယ္ခ်င္း၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းသည္ က်န္မာေရးကိုဆုိး၀ါးစြာ ထိခုိက္ေစပါသည္လုိ႕ ေရးထားတာမေတြ႕ဘူးလားဟင္” “စာေရးဆရာကေလးျဖစ္တာနဲ႔ ငါတုိ႕ကိုေသာက္ပိုေတြ လာေျပာမေနနဲ႔၊ မင္းေရးတဲ့စာေတြငါဖတ္တာ တစ္ခုမွ မေကာင္းဘူး၊ ဘာေတြေရးမွန္း မသိဘူး၊ ငေၾကာင္ပဲ” “ေအး . . မင္းစိုးစိုးျဖဴအတြက္ ရည္းစားစာကေတာ့ ငါကေရးေပးရတာပဲ မဟုတ္လား ငအူရဲ႕” သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးရယ္ေမာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ ျပန္လည္ဆုံေတြၾကျခင္းျဖစ္ၿပီး ေျပာရေသာစကားေတြက ေျပာခ်င္တာေျပာခြင့္ရွိေသာ စကားေတြျဖစ္ေန သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာခ်ဳပ္တီးထားေနေသာအေမာႀကီး ေျပ၍သြား၏။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ႏုိင္ငံျခားမွာအလုပ္သြားလုပ္ၿပီး ျပန္လာတာမၾကာေသးေသာသူျဖစ္သည္။ (သူ႕ကို ‘A’ဟုပင္ေခၚၾကပါစို႕၊ သူတုိ႕က နာမည္အရင္းမ်ားကို ထည့္မေရးရန္ ေမတၱရပ္ခံထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္ . .။) ဒုတိယတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကားပဲြစားျဖစ္ေနၿပီး ေငြရွိ၊ေခ်ာေမာ၊တုိက္ႏွင့္ကားပါ ပါေသာမိန္းမကိုရထားသူျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေလးေယာက္ ထဲတြင္ အဆူၿဖဳိးဆုိလူတစ္ေယာက္ဟုဆုိႏုိင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ . . သူသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ထဲတြင္ ရုပ္အဆုိးဆုံးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရုပ္မလွပါ။ သို႕ေသာ္ သူက ကၽြန္ေတာ့္္ထက္ပိုရုပ္ဆုိး၏။ သို႕ေသာ္ . . မိန္းမရေတာ့ . . ကၽြန္ေတာ္ရေသာ မိန္းမထက္ပို၍ ေခ်ာေသာ၊ေထာေသာမိန္းမကိုရ၏။ လူ႕ေလာကတြင္“ကံ”သည္ ေတာ္ေတာ္ ေလးကို ဆန္းက်ယ္သည္ဟုေျပာလွ်င္ ေျပာႏုိင္ပါသည္။ သူ႕ကိုေတာ့ ‘B’ ဟုသာမွတ္ထားလုိက္ပါေတာ့ . . ။ တတိယတစ္ေယာက္ကေတာ့ Y.E.S ဆုိတဲ့ အဂၤလိပ္စာသင္တဲ့ေက်ာင္းမွာ ဆရာေဇယ်လင္းရဲ႕လက္ေအာက္က ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ သူက စကားနည္းတယ္၊ အႀကံႀကီးတယ္၊ေဒါသႀကီးတယ္၊မခံခ်င္စိတ္ႀကီးတယ္။ သူက ႀကီးလို႕ရခ်င္တာေတြ အားလုံးႀကီးခ်င္တဲ့ငတိေပါ့။ အဲဒီေတာ့ . . သူ႕ထက္အသက္ႀကီးတဲ့ မိန္းမနဲ႔အိမ္ေထာင္က်သြားသည္။ သူကိုေတာ့ ‘C’ (စီ)လို႕ပဲ မွတ္ထားလုိက္ပါခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ကိုေတာ့ ကိုယ့္ဆရာေတြသိၿပီးသားမုိ႕ နာမည္၀ွက္ေတြ ဘာေတြေပးေနစရာမလိုေတာ့ပါဟုထင္ပါသည္။ ထိုေန႕က ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အားလုံး ကားပြဲစား၏အိမ္သို႕ . . သူပြဲစားလုပ္ေနၿပီး ေရာင္းမထြက္ေသးေသာကားႏွင့္ ေရာက္သြားၾကသည္။ သူ႕အိမ္ကို ေရြးခ်ယ္ရျခင္းမွာ . . သူ႕တြင္ ကားရွျခင္း . . သူ႕အိမ္က အခန္းဆယ့္ႏွစ္ခန္းပါေသာ တုိက္အိမ္(ႏွစ္ထပ္)ျဖစ္ျခင္း၊ KARAOKE စက္ အေကာင္းစားလည္းရွိၿပီး အခန္းတစ္ခန္းတြင္ ဆုိမ်ားမွာကဲ့သို႕ စိတ္ႀကိဳက္ဟစ္ႏုိင္သည္ဟုဆုိျခင္း အျပန္ကိုလည္း လုိက္ပို႕ေပးပါမည္ဟု ကတိက၀တ္ စကားကိုဆုိျခင္းတုိ႕ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သူ႕အိမ္ကိုေရာက္သြားေတာ့ သူ႕ကတိစကားအတုိင္းညီပါေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို ကာရာအုိေကအခန္းထဲသို႕ ထည့္ေပးၿပီး ဖန္ခြက္၊ေရခဲ၊အျမည္း . . စသည္တုိ႕ကို စီစဥ္ရန္အိမ္ေဖာ္ေကာင္မကေလးသုံးေယာက္ကို ငတိက ဆရာႀကီးအထာႏွင့္ အမိန္႕ေပးၿပီး သူ႕ဇနီးလက္ကို ဆဲြရင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အခန္းထဲသို႕၀င္လာ၏။ သူ႕ ခယ္မကေလးမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုအပ္သမွ်ကိုရုိရုိေသေသပင္ ဧည့္၀တ္ျပဳၾကသည္။ “သူငယ္ခ်င္းတုိ႕၊ ဒါ ငါ့ မိန္းမပဲ မင္းတုိ႕ကိုေရခဲလာေပးတာက ခယ္မကေလးေတြ” ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အသံမထြက္ပဲ . . ေခါင္းကိုသာညိတ္ျပရၾက၏။ ခယ္မကေလးေတြဆုိသျဖင့္ နည္းနည္းေတာ့စိတ္၀င္စားသြားၾကေသာ္လည္း သူတုိ႕ က ရုိေသလြန္းသျဖင့္ ခပ္တည္တည္ေနၾကရ၏။ “မိန္းမ၊ ဒါ . . ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းေတြ . . ဒီေကာ္က နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာ “နီကိုရဲ”တဲ့” သူ႕မိန္းမက အသံတိတ္ပင္ ေခါင္းကိုညိတ္၍ျပသည္။ သူကတစ္ခုပိုတာက အၿပံဳးကေလးျဖင့္ ေခါင္းကိုညိတ္ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း သူကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ကိုတစ္အုပ္မွဖတ္ဖူးဟန္မတူပါ။ ဟုိငတိ၏ခယ္မကေလးေတြက ဖန္(လ္)ခြက္ေတြ ပုလင္းေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာႀကီးကို လုပ္ေပးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ကို မဖတ္ဖူးသျဖင့္ ငတိဇနီးဒုကၡေတြ႕ေနပုံရသည္။ သူတင္မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ‘B’ ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ေရးေသာ စာအုပ္ တစ္အုပ္ကိုမွမဖတ္ဖူးပါ။ သူငယ္ခ်င္းဆုိေတာ့ အေၾကာင္းသိမို႕ “ေသာက္ထင္ႀကီးစရာမရွိပါဘူး” ဆုိၿပီး မဖတ္တာလည္းျဖစ္ႏုုိင္ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းဆုိတာ အခ်င္းခ်င္းအထင္ႀကီးေလ့မရွိတတ္ပါ။ ထုိ႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းမနည္းပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အထင္တႀကီးႏွင့္ ဖုန္းေတြဘာေတြဆက္ၿပီး အိမ္ကိုခက္ခက္ခဲခဲရွာ၍ ေမာႀကီးပန္းႀကီးႏွင့္ေရာက္လာ၍ အင္တာဗ်ဴးေသာ . . လူမ်ား လည္း ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္မ်ားကို မဖတ္ဖူးၾကပဲ “စာေပေလာကကို ဘယ္အခ်ိန္က စေရာက္ခဲ့တာလဲဆရာ . .” ဆုိေသာ ဒုတိယစကားကို ဆုိတတ္ၾက သျဖင့္ . . ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ‘B’ ႏွင့္ သူ႕ဇနီးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုမသိရွိျခင္းကို ဂုဏ္ယူ၀ံ့ႂကြားစြာပင္ေရးလိုက္ရပါသည္။ (သူ႕ ခယ္မကေလးမ်ားကေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ . . ဖတ္မိလိမ့္မည္ဟုထင္ပါသည္။) “ဒီေကာင္က နာမည္ႀကီးေနာ္မိန္းမ၊ ငါတုိ႕ဒီေန႕ . . နည္းနည္းေတာ့ခ်မယ္ . . ဒီေကာင့္အတြက္ဆုိပါေတာ့ကြာ . .” “ဘာလုပ္ေပးရမလဲ! ေမာင္ . . လိုတာကိုေျပာေလ . . .” ေရခဲရယ္၊ ေဆာ္ဒါရယ္ . . ၿပီးေတာ့ ေမာင္ ဘဲကင္၀ယ္လာတယ္၊ ျပန္ေၾကာ္လိုက္၊ ၿပီးရင္ တစ္၀က္ကုိ ဒီလာေပး၊ လက္ဖက္သုတ္ကြာ . . ေဂၚဖီ ထုတ္ေတြမထည့္နဲ႔၊ အဖုိးႀကီးသုတ္ပဲလုပ္ . . .” “ပဲျခမ္းသုတ္ေရာ . .” “ေအး . . ေကာင္းတာေပါ့ကြ၊ ေရွာက္သီးနဲ႔မသုတ္နဲ႔ သံပုရာသီးနဲ႔သုတ္” “ဟုတ္ကဲ့ . . ” ‘B’ ရဲ႕မိန္းမကေလးက ဂ်ာပန္ေဂးရွားမယ္ကေလးေတြ . . လ ို ရိုရုိေသေသနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေရွ႕ကထြက္သြား၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္း သုံးေယာက္ တစ္ေယာက္ႏွင္တစ္ေယာက္ မ်က္၀န္းျခင္းဆုံေအာင္ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။ ခယ္မေတြကလည္းရိုေသ၊ မယားကလည္းရိုေသဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ပါသူ႕ကို ရုိေသရမလုိျဖစ္ေနသည္။ “ပုလင္းဖြင့္ေတာ့ေလကြာ . . မင္းတုိ႕ကလည္း . . .” ‘B’ က သူ႕မိန္းမကိုေျပာေသာ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကိုေျပာရင္း Air-conခလုပ္ကိုဖြင့္လိုက္သည္။ သူ႕အိမ္ . . မုိ႕ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ တစ္ေတြဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ပဲ သူေငြစိုက္ထုတ္၍၀ယ္လာေသာ . . JOHNNIE WALKER ပုလင္းကိုဖြင့္လိုက္ၾကသည္။ ဒီေကာင္က အဲယားကြန္းကို ေတာင္လုပ္၊ေျမာက္လုပ္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္၍ေန၏။ “ငါေတာ့ . . ဒီေကာင့္ကိုဆဲြထုိးခ်င္ေနၿပီ” “သူ႕မိန္းမကေလးကေခ်ာလို႕လား!” “ခီြးပဲ၊ ဒီေကာင္ကငါတုိ႕ကို ရင့္ေနတာမင္းမေတြ႕ဘူးလားရ၀င္းရဲ႕၊ စာေရးဆရာဆုိၿပီး တုံးလွခ်ည္လား” “သိတာေပါ့၊ အရက္ေသာက္ပါေစဦးကြာ . . မင္းတုိ႕ကလည္း . . ဒီေကာင့္ကို မူးေအာင္တုိက္ရမယ္ . . ၿပီးရင္ ငါ့တာ၀န္ထားကြာ၊ ဒီေကာင္ ဘာလဲ ဆုိတာငါသိပါတယ္။” ကၽြန္ေတာ့္“စကား” ဆုံးေတာ့ က်န္သည့္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က အခ်င္းခ်င္းၾကည့္လုိက္ၾကသည္။ သေဘာကေတာ့ . . ကၽြန္ေတာ္ေရြးခ်ယ္ ေသာနည္းကို သေဘာတူမတူဆုိတာပဲျဖစ္၏။ “OK . . မင္းဘာလုပ္မွာလဲ!” “ဒီေကာင့္ကိုအရက္မူးေအာင္တုိက္မယ္ကြာ . . ၿပီးေတာ့ “စကား”ေျပာခုိင္းမယ္ ဒီေလာက္ပါပဲ” ထုိအခ်ိန္တြင္ ‘B” ျပန္ေရာက္လာသျဖင့္ ‘A’ ႏွင့္ ‘C’ တို႕ ဟန္မပ်က္ပင္ေနလိုက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က JOHNNIE ကို အေသအခ်ာႀကီးထည့္ၿပီး ေဆာ္ဒါႏွင့္ေရာပစ္လိုက္သည္။ (B ၏ခြက္ကိုပို၍မ်ားမ်ားထည့္ထားပါသည္ . .။) “ကဲ . . တုိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္လည္ဆုံေတြ႕မႈအမွတ္တရအေနနဲ႔ ခ်ီးယား” ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဖန္(လ္)ခြက္ခ်င္းထိခတ္ၿပီးသည္ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ကစ၍ လက္ထဲမွာရွိေသာ ဖန္(လ္)ခြက္ထဲကအရက္ကို တစ္ရွိန္ထိုး “ကစ္”ပစ္ လိုက္သည္။ ဒီေတာ့ ေဘးမွာရွိေနေသာ ‘A’ ‘B’ ‘C’ တုိ႕ကလည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းခ်င္း ဒီလို္လုပ္ၾကတာကို မခံခ်င္စိတ္ႏွင့္ သူတုိ႕လည္းတစ္ရွိန္ထုိး “ကစ္” ပစ္လိုက္ၾက၏။ သူတုိ႕ဖန္(လ္)ခြက္ေတြခ်သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ထပ္အရက္ကိုငွဲ႕ေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က စာေပေလာကမွာ (စာအုပ္ေရာင္းေသာဆုိင္ မဟုတ္)၊ ရုပ္ရွင္ေလာကမွာ . . တစ္ကယ္ေသာက္ေသာအရက္ဘီလူး၊သရဲ၊ မွင္စာ၊ အဓိပတိမ်ားႏွင့္ ႏွံခဲ့ဖူးသျဖင့္ ဒီေကာင္ေတြေလာက္ကိုေတာ့ အပ်င္း ေျပသေဘာသာထားပါသည္။ “အျမည္းလာမွေလကြာ . .” “ထည့္ထားတာပဲ” “မင္းက . . ေသာက္ရူးငယ္ငယ္တုန္းက အက်င့္ကိုမေပ်ာက္ဖူး၊ ေဟ့ေကာင္“စီ” တုိ႕ညေနေက်ာင္းဆင္းရင္ကန္တဲ့ ရာဘာေဘာလုံးကို ဒီေကာင္ ဖြက္ထားတာမွတ္မိလား” “ဘီ” ေမးသည့္စကားကို “စီ” က ေခါင္တညိတ္ညိတ္ႏွင့္ၿပံဳး၍သာေနသည္။ ဘာမွေတာ့ . . ျပန္မေျပာ။ “သိမ့္သိမ့္ခုိင္ရဲ႕ ကြန္ပါဘူးေနာက္ေၾကာမွာ ဒီေကာင္က ရည္းစားစာကပ္ေပးလိုက္တဲ့ကိစၥတုန္းကေရာ . . .” “ေအ”ကေမးသည္။ “ဘီ”ကေျဖ၏။ “ဒီေကာင္က အဲဒီကတည္းက ေသာက္က်င့္မေကာင္းတာပါကြာ . .၊ ေရးတုန္းက သူေရးၿပီး ေအာက္ကနာမည္က်ေတာ့ . . “ေက်ာ္ေထြး”လို႕ေရး တယ္၊ ဟုိေကာင္ အတီးခံရတာေပါ့၊ ေဟ့ေကာင္ . . မင္းအခု၀တၳဳေတြ၊ ဇာတ္ညႊန္းေတြေရးၿပီးရင္ . . “ေက်ာ္ေထြး”လို႕ အပ္ပါလား၊ ဘာျဖစ္လို႕ မင္းနာမည္ ကိုမင္းကတပ္ေနရတာလဲ!” သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္စလုံးအားရပါးရရယ္လိုက္ၾကသည္။ ထုိသုိ႕ရယ္ေသာအသံထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အသံကအက်ယ္ဆုံးျဖစ္ပါလိ့မ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ေတြ႕သည္အတြက္ . .“ရင္ဘတ္ပြင့္” ၍ သြား၏။ ေျပာခ်င္ေသာ“စကား” ကိုေျပာ၍ရၿပီ။ ငယ္ဘ၀ရနံ႕ ကေလးကိုလည္းျပန္၍ရၿပီ။ ေဂ်ာ္နီလမ္းေလွ်ာက္ကေလးကလည္းေရွ႕မွာရွိေနၿပီ။ အခုေန ျဗမၼာဘုံကိုသြားမလားဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ထူးအိမ္သင္၏ သီခ်င္းထဲကလို ‘OH . . .NO!” ဟုသာေျပာျဖစ္မည္မွာေသခ်ာသည္။ ”ငါအခုေရးတာလည္း ငါ့နာမည္မွမဟုတ္ပဲ၊ နီကိုရဲေလ . .” “မင္းနာမည္နဲ႔မင္းေရာပါတယ္ . . ဘာလဲ!။ ငါေမ့ေနၿပီ” “မသီတာပါေခြးေကာင္ရာ . . .” ဟုိဟာကြာ . . ေဟ့ေကာင္ “စီ” မင္းသိလား!” ဘီကေမးလိုက္ေတာ့ “စီ” က တစ္ခ်က္စဥ္စားသည္။ ဒီေကာင္က စကားေျပာလွ်င္ တိတိက်က်ျဖစ္မွႀကိဳက္ေသာ ေသာက္က်င့္ကေလးရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိေပ်ာ္ၿပီးျမဴး၍လာ၏။ “တစ္ေန႕စာအလဲြမ်ား . . လို႕ထင္တယ္” “ဟုတ္တယ္ . . တစ္ေန႕စာအလဲြမ်ား . . ” “ေသာက္တလဲႊ၊ အဲဒါက . . ထူးအိမ္သင္ရဲ႕သီခ်င္းေခြႀကီးကြ” “ဟုတ္တယ္၊ မင္းတုိ႕ေျပာတာမွားတယ္ . .၊ ဒီေကာင္ေရးတာ နဂၢတစ္ေတာ့ပါတယ္၊ ငါမသိေတာ့ဘူး” “ေအ” က၀င္ေျပာေတာ့မွ ဟုိေကာင္ေတြၿငိမ္၍သြားၾကသည္။ ကံေကာင္းသည္က ထုိအခ်ိန္တြင္ ဟိုေကာင့္ခယ္မကေလးမ်ား၏အျမည္းေတြေရာက္လာၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္က ပဲျခမ္းသုတ္ကိုအရင္ ျမည္းၾကည့္သည္။ ၾကက္သြန္နီကိုပါးပါးကေလးလွီးၿပီး ဆီရဲႊရဲႊျဖင့္ ေရွာက္သီးညွစ္ထားသျဖင့္ အရသာက လွ်ာျဖားမွာ . . ေနာက္တစ္ခြက္လာမလား . . လာမလားျဖစ္ေနသည္။ ဟုိေကာင့္ ခယ္မကေလးမ်ားကိုၿပံဳး၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရ၏။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ခြက္ကို သူတုိ႕ကိုထည့္မေပးေတာ့ပဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပင္ ခပ္ျပင္းျပင္းကေလးေဆာ္ဒါႏွင့္ စပ္ၿပီး “ကစ္” လိုက္၏။ ဒီေတာ့ . . သူတုိ႕ကလည္း မခံခ်င္စိတ္ႏွင့္ သူတုိ႕ဘာသာသူတုိ႕ထည့္ၿပီး “ကစ္”ၾကေလသည္။ “ခယ္မ” ကေလးေတြလည္းသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း လြတ္လပ္သြားၿပီျဖစ္သည္။ အသီးသီးကစ္ၿပီးေတာ့ . . “အျမည္း” အေကာင္းစားမ်ားကိုစားၾက၏။ အျမည္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေဂ်ာ္နီကိုေနာက္ထပ္စိန္ေခၚလိုက္ သည္။ အဲဒီေတာ့ သူတုိ႕ကလည္း ဘယ္ေနမွာလည္း ေဂ်ာ္နီ႕ကိုလိုက္၍စိန္ေခၚသည္။ အျမည္းစားသည္။ ထပ္စိန္ေခၚသည္။ ထပ္စိန္ေခၚသည္။ စိန္ေခၚ သည္။ စိန္ေခၚသည္။ ေဂ်ာ္နီသည္ တစ္ျဖည္းျဖည္းပါး၍သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ပါးေတြ၊ နဖူးေတြက ထူ၍ ထူ၍လာသည္။ “ေဟ့ေကာင္ရဲ၀င္း . . မင္းကဘာျဖစ္လို႕ စာေရးဆရာျဖစ္သြားရတာလဲ!” “မင္းတုိ႕လို ငတိေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ရလို႕ေပါ့ကြ” စကားအနည္းဆုံး “စီ” က ေသာက္စကားမ်ားလာၿပီျဖစ္သည္။ “ေသာက္ရူး၊ မင္း . . သီတာဦးကို မရလုိ႕မဟုတ္လား!” “သြားေသလိုက္ပါလား ! အဲဒီတုန္းက သီတာဦးကိုမင္းလည္းႀကိဳက္တာပဲ မဟုတ္လား၊ တင္ေမာင္ျမင့္လည္းႀကိဳက္တယ္ေလ . . ” “မင္းကို စာေရးဆရာဆုိလို႕ ငါတုိ႕က အထင္ႀကီးမယ္လို႕ေတာ့ မထင္နဲ႕ေလ . . ” “ဘီ” က၀င္ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးေဒါသျဖစ္သြားသည္။ (အရက္၏အရွိန္ေၾကာင့္လည္းျဖစ္ႏုိင္သည္ . . .။) “ေဟ့ေကာင္ . . ငါက မင္းကိုအထင္ႀကီးခုိင္းေနလို႕လား! ေအး . . ငါကလည္း . . အရက္ေကာင္းကေလးတုိက္၊ မယားေကာင္းကေလးရၿပီး တုိက္ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ေနရေပမယ့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုေတာင္ ကီး၀င္ေအာင္မဆုိတတ္ဘဲ . . အႏုပညာရွားပါးတဲ့မင္းလိုေကာင္မ်ဳိးကို ေသာက္ထင္လုံး၀မႀကီး ဘူးကြ” “ေဟ့ေကာင္ေတြ . . မင္းတုိ႕ေတာ္ၾကေတာ့ကြာ” “ရဲ၀င္း . . ေတာ္ေတာ့ကြာ၊ လူမ်ားအိမ္မွာ . .၊ “ဘီ” မင္းလည္းေတာ္ေတာ့ကြာ၊ ကုိယ့္အိမ္မွာ . . ” “စီ” ေျပာေသာစကားသည္ ဟုတ္သည္ရွိ၊ မဟုတ္သည္ရွိ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကေတာ့ ၿငိမ္ၿပီးေနလိုက္ၾကေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕က ေဂ်ာ္နီ႕ကို လမ္းေလွ်ာက္ခုိင္းဖုိ႕ ပုလင္းကိုကိုင္သည္။ “ေအ” ကတား၏။ “ရဲ၀င္းမင္းမ်ားေနၿပီ” “ေကာင္းတာေပါ့ကြ၊ မ်ားမ်ားေသာက္၊ျမန္ျမန္အိပ္၊ေနာက္က်မွႏုိး သခိုး၊ဂ်ပိုး၊ငေတၿပီးေရာေပါ့ . . .” “ေအ” က ကၽြန္ေတာ္ကိုင္ထားတဲ့ပုလင္းကို လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တူးပက္ေလာက္ထည့္၊ ေဆာ္ဒါနဲ႔ေရာၿပီး “ကစ္”ပစ္လိုက္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေျပာခ်င့္စကားကို ေျပာခ်င္တာေျပာခြင့္ရေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သူငယ္ခ်င္း၀ုိင္းကေလးကို တပ္တပ္မက္မက္ကို ခ်စ္ေနၿပီျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္အရက္ခြက္ကို လုၿပီးေသာက္မည္အလုပ္တြင္ . . . . ။ ကၽြန္ေတာ့္နဖူးေပၚသို႕ ေပ်ာ့စိစိအရာတစ္ခုက်လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လန္႕ျဖန္႕ၿပီး လက္ႏွင့္သပ္ခ်လိုက္ေတာ့ ထုိအရာသည္ “ဘီ” ၏ေပါင္ေပၚသို႕ေရာက္သြား၏။ “ဘီ”က တစ္ခ်က္ငုံၾကည့္ရင္း လက္ျဖင့္ အုပ္ထားလိုက္သည္။ “ဟာ . . အိမ္ေျမွာင္ကြ၊ အိမ္ေျမွာင္၊ အၿမွီးႏွစ္ခြနဲ႔ . . .” “ဘီ“၏ ၀မ္းသာအားရစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သုံးေယာက္ နည္းနည္းေၾကာင္သြားၾကသည္။ “ဘီ”က သူ႕လက္သီးဆုတ္ထဲက အိမ္ေျမွာင္ကို လက္မႏွင့္လက္ၫိႈးၾကားမွေန၍ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သုံးေယာက္ အခ်င္းခ်င္းၾကည့္လိုက္ၿပီး . . .ေတာ့မွ “စီ”ကေျပာသည္။ “အိ္မ္ေျမွာင္ပဲကြာ . . လႊတ္ေပးလိုက္ပါ” “ဟာ . . မလုပ္နဲ႔ . . ဒီေကာင္က အၿမီွးႏွစ္ခြနဲ႕ကြ” “ႏွစ္ခြေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ” “ေအ”၏ေမးခြန္းသံက နည္းနည္းက်ယ္၍သြားသည္။ “ဘီ”ကေတာ့ သူ႕လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ထားရင္းကေနေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ကေလးျဖင့္ေျပာ၏။ “ငါ့လို ရုပ္မ်ဳိးနဲ႕ ဒီမိန္းမမ်ဳိးကို ဘာေၾကာင့္ရသလဲဆုိတာ မင္းတုိ႕သိလား!” “မင္းက ဖြန္ေၾကာင္ပဲရမွာေပါ့ . . .!” ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေဒါသျဖင့္ ၀င္၍ေျပာရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထိုအခ်ိန္တုန္းကအထိ မိန္းမမယူရေသးသျဖင့္ “ဘီ” ကို မသိစိတ္ထဲက မေက်မနပ္ျဖစ္ေနဟန္တူပါသည္။ “မဟုတ္ဖူးကြ၊ ငါ. . အိမ္ေျမွာင္အၿမီွးႏွစ္ခြကိုစားလို႕၊ ဒီေကာင္က ပီယေကာင္းတယ္” “ေပါက္ကရေတြမေျပာနဲ႔ကြ” “ဟာ . . စီးကလည္း . . ဒီအိမ္ေျမွာင္က ရဲ၀င္းနဖူးေပၚက်ၿပီး ငါ့လက္ထဲေရာက္လာလို႕ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အၿမီွးကႏွစ္ခြျဖစ္ေနလို႕ ငါ၀မ္းသာသြား တာ . . .” “အဲဒီေတာ့ . . ဘာလုပ္မွာလဲ!” “ေအ” ကေမးေတာ့ . . “ဘီ”က သူ႕လက္သီးဆုတ္ကို သတိတႀကီးနဲ႔ၾကည့္ရင္း ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနသည့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကိုေတြ႕ရသည္။ “ဘီ” ၏ပုံစံ က သူ႕လက္သီးဆုတ္ထဲတြင္ လက္ပစ္ဗုံးတစ္လုံးကို ဆုတ္ကိုင္ထားရသူလိုျဖစ္၍ေနသည္။ “ငါက . . အိမ္ေထာင္က်ၿပီးပါၿပီကြာ . . ၊ မင္းတို႕ပဲစားၾကပါ။ ေတာ္ၾကာ ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္ရေနရင္ . . ငါမိန္းမအသည္းကဲြလိမ့္မယ္ကြ၊ ေရာ့ . . .” “ဘီ”က ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲသို႕ အိမ္ေျမွာင္ကိုထည့္ေပးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေတာ့ “ဘီ”ေျပာသည့္အတုိင္း အၿမီွးက “ႏွစ္ခြ”ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာ “ေအ” ႏွင့္ “စီ” ပါ အိမ္ေထာင္မက်ၾကေသးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာတုိ႕သုံးေယာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ၾကည့္လုိက္ ၾကသည္။ အရက္ကလည္းေကာင္း . . . အျမည္းကလည္းေကာင္း . . အိမ္ေျမွာင္အၿမီွးႏွစ္ခြကလည္း လက္ထဲေရာက္ေနသျဖင့္ . . ကၽြန္ေတာ္တို႕ သုံးေယာက္ ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ခြက္ကို “ကစ္”ပစ္လိုက္ၾကၿပီး . . ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြျပန္ေတြ႕ၾကသည့္မခံခ်င္စိတ္ကေလးကလည္းရွိေနသျဖင့္ . . အမူးေပၚမွာ မာနကေလးကို ပါးပါးတင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က စေမးသည္။ “ကဲ . . ဘယ္သူအရင္စားမလဲ!” “မင္း . . စားရဲ႕လား!” ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေျမွာင္ကိုလည္ၿမိဳမွာ ညွစ္၍ကိုင္ကာအၿမွီးကိုကိုက္ၿပီး စားပစ္လိုက္သည္။ ထုတ္ထုတ္၊ ထုတ္ထုတ္ႏွင့္ စား၍ေကာင္းပါသည္။ ဟုိေကာင္ေတြလည္းမူးေနၿပီဆုိေတာ့ . . ကၽြန္ေတာ့္လိုပင္စားၾက၏။ ကၽြန္္ေတာ္တုိ႕သည္ အမူးစိတ္ႏွင့္ စားရသည္ဆုိေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းသတိၱၿပိဳင္လုိက္ၾကသည္မွာ . . ထုိအိမ္ေျမွာင္ကေလးကို ေခါင္းအထိပါ၀ါးစားလိုက္ၾက၏။ အခုေနျပန္ေတြးေတာ့ . . အန္ပင္အန္ခ်င္သည္။ အရက္သည္ အလုပ္ခ်င္ေသာအရာကို လုပ္ေအာင္စြမ္းေဆာင္ေပးႏုိင္သလို၊ မလုပ္သင့္ေသာအရာကိုလည္း (အရွက္ . . အေၾကာက္ . . ပညာ . . မာန)မရွိေတာ့ပဲ လုပ္ေအာင္စြမ္းေဆာင္ေျမွာက္ပင့္ေပးတတ္ေသာ သတိၱရွိသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္ပါသည္။ ထုိအိမ္ေျမွာင္ကေလးကို အစိမ္းလိုက္စားလိုက္ရသည့္အတြက္ . . ကၽြန္ေတာ္သည္ “ဘီ”လုိ ရုပ္ေခ်ာ၊ ဥစၥာကလည္းမေထာ၊ ေပါေတာေတာႏွင့္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္ဖို႕ေကာင္းပါသည္။ ဟုိေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ရေသာမိန္းမေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္နည္းတူသိပ္မကြာပါ။ “စီ” က ကၽြန္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုထဲမွာ ေနာက္ဆုံး သုံးဆယ္ကိုးႏွစ္က်မွ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သူ႕ဇနီးက သူ႕ထက္ငါးႏွစ္ႀကီးပါသည္။ ဒီ မဂၤလာေဆာင္မွာဆုံၾကေတာ့မွ “ဘီ”က ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာသည္။
“ဒီည . . ဘတ္ခ်လာႏိုက္မွာ ေသာက္ၾကဦးမလား!”
“ဒါေပါ့ကြ၊ ေသာက္ရမွာေပါ့”
“ဒီေကာင့္ မိန္းမအုိႀကီးကလက္ခံပါမလား!”
“ဒီေန႕ေတာ့ရမယ္ထင္တာပဲ၊ ေဟာ္တယ္တစ္ခုခုသြားလိုက္တာေပါ့ကြာ . .”
“မသြားပါဘူး . . ၊ ငါ့အခန္းပဲသြားမယ္”
“အာ . . မင္းအိမ္သြားရင္ ဘာထူးမွာမို႕လို႕လဲ! ဒီေကာင္ျပန္ရတာေ၀းေနမွာေပါ့ကြာ”
“ထူးတာေပါ့၊ ငါ့အခန္းမွာက အိမ္ေျမွာင္ေတြအမ်ားႀကီးေလ . . .၊ မင္းတုိ႕အရက္မူးၿပီဆုိရင္ အိမ္ေျမွာင္အၿမွီးႏွစ္ခြတစ္ေကာင္ဖမ္းၿပီး အစိမ္းလိုက္ ကိုက္စားတာကို ငါ့ခယ္မေတြကေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီးရယ္ရတာေပါ့”
“ေခြးမသား . . .”
နီကိုရဲ

This entry was posted on 5:21 AM and is filed under . You can leave a response and follow any responses to this entry through the Subscribe to: Post Comments (Atom) .
Filed under

0 comments

Newer Post Older Post