ေရႊျခည္ေတြပ်ပ်မႈိင္း၍ ေလာကတံတုိင္းမွာ အေမွာင္ညိဳ႕ၿပီ မခင္ပ်ဳိ။ အရာရာမွာ အသင့္အတင့္ ႏွလုံးသြင္းတတ္ေသာ ရင့္က်က္ျခင္းအဆင့္တစ္ဆင့္သို႕ ေရာက္ၿပီဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထင္ထားသည္။ အထင္ဆုိသည္မွာ ရွိတတ္စၿမဲပါပဲ။ ထုိ႕ျပင္လည္း အထူးသျဖင့္ ဥေပကၡာတရားကို လက္ကိုင္ထားႏုိင္သူဟုလည္း ထင္မိေသး၏။ တစ္ခါတုန္းက မခင္ပ်ဳိ၏ ထဘီအနားခတ္လိုက္ပုံသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အသည္းႏွလုံးကို ယူေဆာင္သြားဖူး၏။ သို႕ေသာ္လည္း ခဏတာမွ်သာျဖစ္ သည္။ တပ္မက္ျခင္းလား၊ရသခံစားမိျခင္းလား မသိခင္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္အသည္းႏွလုံးျပန္လာပါသည္။ အခုေတာ့ မခင္ပ်ဳိေန၀င္ေတာ့မည္ထင္ပါသည္။ သြားၾကစုိ႕၊သြားၾကစို႕ မခင္ပ်ဳိ။ တစ္ေယာက္တစ္လမ္းစီဆုိေပမယ့္ ဆုံရဦးမွာ ေသခ်ာပါသည္။ နီရဲေစးပ်စ္ေသာ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္လုံးထဲမွာ ႏုိ႕ႏွစ္အဆီမ်ားေ၀့ေန၏။ ခပ္ေ၀းေ၀းမွ ဆုိင္းတီးသံၾကားရသည္။ ေအးျမေသာေလထုကိုျဖတ္၍ ဆုိင္းတီး သံသည္ ခ်မ္းတုန္စြာေျပးလာ၏။ မႏၱေလးၿမိဳ႕၏ ညမ်ားထဲမွာ အႏုပညာရနံ႕မ်ားေ၀့ေန၏။ ၾကက္ေသြးေရာင္ကတၱီပါကားေပၚမွာ ေရႊျခည္ေငြျခည္ေဘာ္ၾကယ္စာလုံး ေတြ ၀င္းလက္ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနသည္။ သည္ေန႕ညမခင္ပ်ဳိ ဘယ္မွာကမွာလဲ။ ေရႊဘုန္းရွိန္မွာလား၊ ပုလဲေငြေရာင္မွာလား၊ ရုံးေတာ္ႀကီးမွာလား၊ မလြန္မွာလား၊ ေစ်းခ်ဳိမွာပဲလား၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲမွလား။ ဘာမွမဟုတ္ေသာ သာမန္ေရေျမာင္းကေလးျဖစ္ေပမယ့္ ေရနီေျမာင္းသည္ လူေပါင္းမ်ားစြာ၏ အတြင္းေရးမ်ား ကို ေက်ာက္တုံး၊ရႊံႏွစ္ႏွင့္ ေရညိွရြက္အၾကားမွာ သိမ္းဆည္းထားသူျဖစ္၏။ စိန္ျမင့္လာ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏုၾကည္ရိပ္သာကိုသြားၾကသည္။ ဟုိေကာင္ကိုမေတြ႕၍ ေရနီေျမာင္းေဘးမွ ညဥ့္နက္ေအာင္ထုိင္ၾက၏။ စိန္ျမင့္သည္ စကားမ်ားေပမယ့္ စကားေျပာေကာင္း၏။ ကဗ်ာအေၾကာင္း၊ အလကၤာအေၾကာင္းေတြကိုေျပာသည္။ နတ္သွ်င္ေနာင္အေၾကာင္း၊ အုိမာေခယမ္အေၾကာင္း၊ နီရူးဒါးအေၾကာင္း၊ ေခတ္စမ္းကဗ်ာအေၾကာင္းေတြေျပာသည္။ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႕က်င္ေရးႏွင့္ ကဗ်ာ၏အလုပ္အ ေၾကာင္းလည္းေျပာသည္ထင္၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၾကက္ေသြးေရာင္ ကတၱီပါကားအေၾကာင္းကိုသာ စိတ္ေရာက္ေန၏။ ပဲြေစ်းတန္းက မုန္႕ေမာင္ႏွမ အုိးကင္း ေညွာ္နံ႕သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ကေလးသာ စိတ္ကူးေနမိ၏။ လထြက္ၿပီ၊ ထူးထူးဆန္းဆန္းမွတ္ေနသည္က ထုိညကၽြန္ေတာ္မခင္ပ်ဳိကုိ သတိမရ။ စကားစပ္လို႕လည္း မေျပာမိ။ ထေနာင္းပင္ကိုင္းဖ်ား လတစ္ျခမ္းခ်ိတ္ေသာအခ်ိန္တြင္ အခ်စ္အေၾကာင္းကို စကားစပ္မိၾက၏။ စိန္ျမင့္ႏွင္ကၽြန္ေတာ္ သေဘာကဲြလဲြခဲ့ၾကသည္။ အခ်စ္ဆုိတာဘာလဲ။ ရႊန္းလက္ညိဳေမွာင္ အလိုမက်ေယာင္ေဆာင္တဲ့ မ်က္ေစာင္းကေလးလား။ ဘယ္တစ္ဆစ္၊ညာတစ္ဆသစ္ ခ်ဳိးခ်လိုက္တဲ့ လက္ေမာင္းသြယ္သြယ္ကေလးရဲ႕အဆုံးမွာ ေကာ့ညႊတ္ပ်ံတက္ေနတဲ့ လက္ဖ်ားကေလးေတြလား။ ဆလို္က္မီးအေျပာင္းမွာ တခ်က္၀င္းကနဲလက္သြားတဲ့ ရင္ညြန္႕ ၀ါ၀ါကေလးလား။ ဒူးကေလးေတြညႊတ္ၿပီး ဒူးေပၚမွာ လက္ႏွစ္ဘက္တန္းတန္းခ်လို႕ ပခုံးကေလး ဘယ္ညာလႈပ္လို႕ ဇာတ္စင္ေရွ႕ပိုင္းကို အေျပးကေလးထြက္လာ တဲ့ ဟန္ကေလးလား။ အခ်စ္ဆုိတာ မခင္ပ်ဳိရယ္၊ မ်က္ႏွာလား၊ ကိုယ္လုံးလား၊ အသံလား၊ ဟန္လား၊ အခ်စ္ဆုိတာ အေၾကာင္းတရားလား၊ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ လား။ လူေတြညာေျပာေနၾကတာပါ။ တကယ္တမ္းက လူဟာဘာသာစကားကို အေတာ္လုံလုံေလာက္ေလာက္ က်က်နန ေျပာတတ္လာတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး မုသား ေတြမျမင္သာေအာင္ ဖုံးဖို႕၀ွက္ဖုိ႕ ေနရာေကာင္းတစ္ခုရခဲ့တယ္ဆုိတာ ဘယ္ပညာရွင္ကမွ ေျပာသံမၾကားဖူးပါဘူး။ အခ်စ္ဆုိတာ ဘယ္ကလာေပးဆပ္ျခင္း ဟုတ္ရ မွာလဲ မခင္ပ်ဳိရယ္။ ရခ်င္တာ၊ ယူခ်င္တာ၊ပိုုင္ဆုိင္ခ်င္တာပါ။ ငါေတာ့ေပးဆပ္လိုက္ၿပီလို႕ သူ႕ကိုယ္သူထင္ေနတဲ့ သူကိုေတာ့ ထင္ေနပါေစေလ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ရခ်င္တာ၊ ယူခ်င္တာ၊ ပိုင္ဆုိင္ခ်င္တာပါ။ အဲဒီတစ္ညကလည္း အရင္ညေတြလုိပါပဲ။ မခင္ပ်ဳိ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး သီခ်င္းဆုိေနတယ္လို႕ ထင္မိ တာဟုတ္မဟုတ္ ေနာက္တစ္ခါျပန္စဥ္းစားမေနပါဘူး။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ တန္ေဆာင္မုန္းညေတြဟာ အားလုံးကဗ်ာေတြခ်ည္းပါ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက အၿငိမ့္မင္းသမီးေပါင္းမ်ားစြာဟာ မႏၱေလးၿမိဳ႕တစ္ေနရာက ဇာတ္စင္ေပၚမွာ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ကရင္းဆုိရင္းနဲ႔ ကဗ်ာေတြ ကိုဖန္တီးသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ပဲြၿပီးမီးမွိတ္လုိ႕ ကားလိတ္ေတြ ေခါက္သိမ္းတဲ့အထိ မေရာက္ပါဘူး။ အဲဒီကဗ်ာေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းကြယ္ေပ်ာက္သြားၾကျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကဗ်ာေတြဟာ ေလာကရဲ႕ႏွလုံးသားထဲက တစ္ေနရာမွာ အားလုံးစုရုံးေနၾကတယ္။ ေသြးေၾကာေတြထဲမွာ လွည့္ပတ္ေနၾကတယ္။ ႏွလုံးသားထဲကို ျပန္႕၀င္ေနၾကတယ္။ ေလာကရဲ႕ ရင္ခုန္သံတစ္ခ်က္ၾကားရတုိင္း အဲဒီကဗ်ာေတြအားလုံးဟာ သီဆုိကခုန္ေနၾကတယ္ဆုိတာ လူတုိင္းသတိျပဳမိမယ္မထင္ပါဘူး။ ေသဆုံးကြယ္လြန္သြားၾကတဲ့ အၿငိမ့္မင္းသမီးႀကီးေတြလည္း အဲဒီကဗ်ာေတြထဲမွာ ရွိေနၾကတယ္။ မခင္ပ်ဳိကပါ၊ဆုိပါ၊ အႏုပညာဆုိတာ မခင္ပ်ဳိရဲ႕အလုပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာၿပီးပါၿပီေကာ။ လူဆုိတာ ညာေျပာတတ္တယ္။ လိမ္ေျပာတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မညာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တာ မခင္ပ်ဳိကိုပါ။ ေ၀းလံေသာအရပ္တပါးမွ ၀ါးပတၱလားသံခပ္သဲ့သဲ့ ခပ္အုပ္အုပ္ၾကားေနရသည္။ ၀ါးရြက္ႏွင့္လက္ခတ္ ထိေတြ႕လိုက္သည့္အခါတုိင္း ၀ါးရြက္ေပၚ လက္ခတ္ က်လိုက္သည့္အခါတုိင္း ရင္မွာေပါက္ကြဲမႈမ်ားျဖစ္ေပၚ၏။ ေ၀ဒနာ၏ နာက်င္စြာေသာအျဖစ္သည္ပင္လွ်င္ ႏွစ္လုိဖြယ္ေကာင္းလွေခ်သည္။ ေတာင္ေတာင္ယံ ေတာငယ္ႏွင့္ ေမာေလေအာင္၊ ေ၀းက်ဴးသီေခါင္၊ ရီေမွာင္ညိဳညိဳဆုိင္းဆုိင္း၊ ေ၀မႈိင္းမိႈင္းေလး။ ပင္တုိင္းသာ၊ မာလာႀကိဳင္ႀကိဳင္သင္း။ ႏွင္းယြန္း၀သန္ေႏြ၊ စုံၿမိဳင္ေျခ ဦး၊သာဟန္ေလ သာဆန္းထူး။ သံသရာေတာအုပ္အတြင္းမွာ ေမွာင္လြန္းလွသည္။ ဘယ္ေသာအခါမွ လမ္းမမွားဟုႂကြားေနသူသည္ သူလမ္းမွားေနေၾကာင္းမသိ။ အင္ၾကင္ပန္းေတြ ပင္လုံးေ၀ေ၀ပြင့္ေန၏။ သည္ေနရာမွာ ဘယ္သူလာ၍ ကၽြႏု္ပ္ကိုပစ္ခ်ထားခဲ့သနည္း။ အထီးက်န္မႈ၊ အားကိုးမဲ့မႈ၊ ဘာဆုိဘာမွ် မတတ္ႏုိင္မႈတုိ႕ သည္ စင္းထားေသာ ကၽြႏု္ပ္၏လည္ပင္းေပၚသို႕ အရွိန္ျပင္းစြာက်လာသည္။ ေလာကတေရးႏုိ္းၿပီလား။ တစ္ေန႕သစ္ၿပီလား။ တစ္ေန႕ေဟာင္းသြားၿပီလား မသိပါ။ ေတာအလယ္မွာ ေမာတယ္မရယ္။ သူတုိ႕ ဘာလိုခ်င္ၾကသည္လဲ။ ဘာျဖစ္ခ်င္ၾကသည္လဲ။ ကၽြႏ္ုပ္ဘာကိုမွ မလိုခ်င္ပါ။ ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ပါဟု လိမ္ညာ၍ေျပာလိုက္ ေသာအခါ ကမၻာေပၚမွာ အရွက္မဲ့သူတစ္ေယာက္တုိးသြားၿပီ။ အုိလွလြန္းလွလြန္းပါသည္။ မိန္းမဆယ့္သုံးေယာက္ကို ေတြ႕ရ၏။ ေသတၱာထဲမွာ ေႁမြအစိမ္းေရာင္ တစ္ဆယ့္သုံးေကာင္ေခြေနသည္။ ဘယ္ကိုသြားၾကမည္နည္း။ ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္ေပၚသို႕ ႏူးညံ့ေသာ ပန္း၀တ္ဆံမ်ား၊ ကတၱီပါပြင့္ဖတ္မ်ား မုိးကဲ့သို႕ ဖဲြရြာက်လာသည္။ ကၽြႏု္ပ္တစ္ကိုယ္လုံး ပြင့္ဖတ္၀တ္ဆံေတြ ဖုံးသြားေတာ့သည္။ အနီေရာင္ခတၱာပန္းမ်ား ပြင့္ဖတ္လန္၍ ဖူးပြင့္ေနၾက၏။ အခ်ိန္ခုနစ္မိနစ္ေစ့သြားပါၿပီ။ ေမာလွခ်ည္ရဲ႕။ ေမာလွခ်ည္ရဲ႕။ ေတာအုပ္သည္ ပို၍ ပို၍ ေမွာင္လာေနသည္။ မခင္ပ်ဳိ၊ ယုဇနခင္ပ်ဳိ။ လြမ္းလိုက္ရတာ မခင္ပ်ဳိရယ္။ ေအာင္ျမင္တာေတြ၊ႀကီးျမင့္တာေတြ၊ ေက်ာ္ၾကားတာေတြ။ အခုေနက်ဳံးေဘးမွာ ေလျပည္တျဖဴးျဖဴးရွိ ေနမွာေပါ့။ ဘယ္သစ္ပင္စိမ္းပုံနဲ႔မွမတူတဲ့ ထေနာင္းပင္ျဖဴျဖဴေတြရဲ႕ အရိပ္စိမ္းမွာ မခင္ပ်ဳိ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ရဲရဲတဲြပါ။ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ လက္ခ်င္းတဲြၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပဲ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းတစ္မ်ဳိးပဲလုိ႕ ၾကားဖူးတယ္။ ၾကည့္စမ္း မခင္ပ်ဳိ။ ေကာ့လိုက္၊ ေကြးလိုက္၊ ညႊတ္လိုက္၊ လႈပ္ရွားလိုက္တာနဲ႔ ေလာကကို အသက္ရႈတခဏရပ္သြားေစႏုိင္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ကေလးေတြ။ သည္လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ လႈပ္ရွားရင္ ေကြးညႊတ္ေကာ့ပ်ံ႕တဲ့လက္နဲ႔ စပ္လိုက္တဲ့ကဗ်ာေတြကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးထဲမွာ သိမ္းထားတယ္သိလား။ ေအာင္ပင္လယ္တာတရိုးမွာ ေရႊမုိးေတြညိဳၿပီ မခင္ပ်ဳိ။ မုိးရြာမယ္ မထင္မိပါလုိ႕ ရွံတဘက္ကေလးမပါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္မွာ မုိးခိုလို႕ရပါတယ္။ မုိးေတြသည္းလိုက္တာ။ မုိးရြာတဲ့ေန႕ကို သတိရလိုက္တာ။ စုတ္ခ်ာယုိင္ရြဲ႕တဲ့ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ကေလးရဲ႕ တံစက္ၿမိတ္စြန္းမွာ ေနေရာင္ျခည္ကေလးတစ္စက္ လက္ေနတယ္။ မုိးစက္မုိးပြင့္ကန္႕လန္႕ကာကို ျဖတ္လာတဲ့ေနေရာင္ျခည္ဟာ မခင္ပ်ဳိၿပံဳးတာနဲ႔ သိပ္တူတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာ သစၥာမဲ့သူေတြ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ေနလိုက္ၾကတာ။ ဘာဆိုဘာမွတ္လို႕ လို႕ မခင္ပ်ဳိကေတာ့ ေျပာလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆုံးေတြက ရွင္ဥတၱမေက်ာ္ရယ္၊ ေဇာ္ဂ်ီရယ္၊ ေဇယ်ရယ္၊ ဗဂ်ီေအာင္စုိးနဲ႔ ခင္ေမာင္ရင္ရယ္၊ စိန္ေဗဒါရယ္၊ လြတ္လပ္ခြင့္ရယ္၊ ပိေတာက္ပန္းရယ္၊ လက္ဖက္ရည္ခ်ဳိေပါ့က်ရယ္၊ ေခတ္ေပၚဂီတရယ္၊ မခင္ပ်ဳိရယ္။ မ်ားေတာ့ အမ်ားသား မႀကိဳက္ဆုံးအရာေတြက ဟိတ္ဟန္ႀကီးတာရယ္၊ ၀က္သားေပါက္စီရယ္၊ သေဘၤာသီးအေစ့ရယ္၊ တတိယတန္းစား ေ၀ဖန္ေရးဆရာရယ္၊ ကုန္းေခ်ာကုန္းတုိက္တာရယ္၊ မနာလိုမႈရယ္၊ သဇင္ပန္းရယ္၊ ဒံေပါက္ထမင္းရယ္၊ အနီေရာင္ရယ္၊ ေနကာမ်က္မွန္၊ စိန္ေရႊရတနာရယ္။ ႀကိဳက္တာေတြ မႀကိဳက္တာေတြ ေျပာမယ့္သာေျပာရတာပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့လဲ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ဘာမွ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ မသိလိုက္ခင္ မွာပဲ ဘ၀က နိဂုံးခ်ဳပ္သြားတာပါပဲ။ ဘ၀ဆုိတာ ေနဖုိ႕လား၊ ေနဖုိ႕ထုိင္ဖုိ႕ ျပင္ဆင္ေနလိုက္ၾကတာ။ သူတို႕တေတြရဲ႕ မဟုတ္တဲ့အလုပ္ေတြကို ကမၻာ့အျပင္ဘက္ ထြက္ၿပီး ခပ္ခြာခြာၾကည့္မွျမင္ရတာမဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ဒီသစ္ပင္ေအာက္က ၾကည့္ရင္လဲ တကယ္လို႕ ၾကည့္တတ္ရင္ေပါ့ေလ။ ျမင္ရပါတယ္တဲ့။ တစ္ေယာက္ ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာဖူးတယ္။ ေျပာၿပီးေတာ့ သူလဲေနစရာျပင္ဆင္ရဦးမယ္ဆုိၿပီး ထြက္သြားပါေလေရာ။ ရယ္ေတာ့အရယ္ရသား။ ဘ၀ဆုိတာ စကတည္း က မွားလာတာဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ ယန္းေပါဆတ္ကို ဖတ္ဖူးဖုိ႕မလိုပါဘူး။ အစကတည္းက သိတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ထင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဖတ္ေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ပါတယ္။ ဖက္ရွင္ေပါ့ေလ။ ေက်ာ္ၾကားလွတဲ့ သူရဲ႕ထရုိင္ေလာ္ဂ်ီ ၀တၳဳႀကီးသုံးပုဒ္ဖတ္တယ္။ ႀကိဳက္ပါဘူးဗ်ာ။ေနာက္ဆုံး စာေၾကာင္းကေလးကေတာ့ သေဘာက်သလိုရွိရဲ႕။ မနက္ျဖန္ဆုိရင္ အနက္ေရာင္ငွက္မ်ားလာၾကေတာ့မည္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ မခင္ပ်ဳိ။ အဲဒီညက မခင္ပ်ဳိဟာ ေဘာၾကယ္ေတြလက္ေနတဲ့ အျဖဴေရာင္၀တ္စုံနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ငွက္အျဖဴကေလးတစ္ေကာင္ ခုိျဖဴမေလးတစ္ေကာင္။ အၿမီးေကာ့ေကာ့ေထာင္ေထာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အသည္းႏွလုံးရွိတဲ့ ရင္ထဲကလိုဏ္ေခါင္းမွာ ေတာင္ပံတဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္ေနသလိုပါပဲ။ ဆင္စြယ္ယပ္ေတာင္ျဖဴျဖဴကေလး ကၽြန္ေတာ္ရွိရာဘက္ကို တည့္တည့္ညႊန္းၿပီး “မိဘေပးစား ဒီလူႀကီးဇနီးရပါေစ” ဆုိတဲ့ သီခ်င္းကို မခင္ပ်ဳိဆုိခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ ႏွစ္မွာပဲ မိဘေပးစားလို႕ ကၽြန္ေတာ္ဇနီးရခဲ့တယ္။ အခ်စ္မပါတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဆုိတာ မသာယာဘူးတဲ့။ လူတုိင္းေျပာၾကတာပဲ။ ၀တၳဳဆရာေတြ၊ ရုပ္ရွင္ဆရာေတြဆုိရင္ သိပ္ေျပာၾကတာေပါ့။ ထပ္ေနငပါၿပီ။ အဲဒါကိုက ပရမတ္တရားတခုလို၊ ပရမတၱသစၥာတရားတစ္ခုလိုျဖစ္ေနတယ္။ ေျပာလိုက္ၾကတာ။ ဟုိမွာ မခင္ပ်ိဳ။ မုိးရြာၿပီးစ ခဲသားေရာင္ထေနတဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္က်ယ္ႀကီးကို ဗ်ဳိင္းျဖဴတစ္အုပ္ ျဖတ္ပ်ံသြားတာ လွလို္က္တာ ။ ကၽြန္ေတာ္အဖုိ႕ေတာ့ တျခားသူေတြ အတြက္ တာ၀န္မယူႏုိင္ပါဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ေတာင္ မနည္းတာ၀န္ယူရတာ။ ကၽြန္ေတာ္အဖို႕ေတာ့ အခ်စ္မပါတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး မသာယာဘူးဆိုတာ သေဘာမေပါက္ပါဘူး။ သီတာ့ကို ကၽြန္ေတာ္လက္ထပ္တာ မိဘေတြေပးစားလို႕။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကိုခ်စ္သလား၊ မခ်စ္ဘူးလား စဥ္းစားခ်ိန္လည္းမရလိုက္ပါဘူး။ ေလးဘက္ေလးတန္က ေတာင္ႀကီးေလးလုံး ပိက်လာသလို ေရွာင္မရတဲ့ မိဘေဆြမ်ဳိးအသိုင္းအ၀န္း ဘာညာေတြ စုၿပံဳဖိညွပ္ၿပီး သီတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပးစားလိုက္ၾကတာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ျငင္းဖို႕ မႀကိဳးစားမိပါဘူး။ သီတာက သိပ္လွတယ္မခင္ပ်ဳိ။ သိပ္ကိုလွတယ္။ ရွားရွားပါးပါး ရက္ရက္စက္စက္လွတယ္။ မကြယ္မ၀ွက္ မလိမ္မညာေျပာရရင္ မခင္ပ်ဳိထက္ အမ်ားႀကီးပိုလွတယ္။ သူ႕အလွမွာ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေတာ့ တကယ္အျပစ္မရွိပါဘူး။ သိပ္လွတာပဲ။ ၿပီးေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္အယူအဆက ဟုိးငယ္ငယ္ကတည္းက ရွိခဲ့တာဟာ မိန္းမ တစ္ေယာက္မွာ ရုပ္လွဖို႕သာအဓိကပဲ။ စိတ္လွဖို႕ဆုိတာသာမည။ အဲဒီအယူအဆကေတာ့ ခုိင္ခုိင္မာမာပဲ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က မေက်နပ္လို႕ျငင္းလာရင္၊ ေစာဒကတက္လာရင္ ကၽြန္ေတာ္ႏုိင္ေအာင္ေျပာႏုိင္ခ်င္မွေျပာႏုိင္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအယူအဆကိုေတာ့ မစြန္႕လႊတ္ႏုိင္ဘူး။ ပင္လယ္ျပင္မွာ ေန၀င္သြားတဲ့ ျမင္ကြင္းလွတာ၊ ေရစပ္ကသဲေသာင္ေဖြးေဖြးျပန္႕ျပန္႕လွတာ ပိေတာက္ပင္က ပင္လုံးပြင့္လို႕လွတာ မိႈင္းညိဳျမင့္မားတဲ့ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းႀကီးေတြလွတာ၊ အုန္း ပင္အုန္းလက္္ေတြေပၚမွာ က်ေနတဲ့ လေရာင္ျခည္လွတာ အဲဒါမ်ဳိးေပါ့။ သီတာလွတာ အဲလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အဖို႕ေတာ့ လက္ထပ္ၿပီးလို႕ ႏွစ္ရက္ခဲြၾကာတဲ့အခါ သီတာကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။ သူ႕ကိုခ်စ္လားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုေျဖလိုက္တယ္ ထင္သလဲမခင္ပ်ဳိ။ မဆုိင္းမတြပါပဲ။ သီတာ့ကို သိပ္ခ်စ္တယ္လို႕ ေျဖလိုက္တယ္။ သီတာၿပံဳးၿပံဳးကေလး ကၽြန္ေတာ့္ပုခုံးေပၚေခါင္းတင္ၿပီး မ်က္စိမွိတ္ထားတယ္။ အဲဒီအေျဖကုိ ေပးလိုက္ၿပီးတဲ့အခါ ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္သြားတာကို ေခ်ာက္ေခ်ာက္ခ်ားခ်ား ခံစားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အိပ္ခန္းထဲက ေလေအးစက္သံ၊ ဓာတ္ျပားခ်ိန္ခ်ာမွာလဲ လင္ဒါရြန္စတက္ရဲ႕ ကားသံေတြလည္း ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သီတာရဲ႕ တတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ့ ခ်စ္စကားေတြကိုလည္း ပူေႏြးတဲ့ထြက္သက္နဲ႔ေရာယွက္ၿပီး ၾကားေနရ တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကိုသိပ္ခ်စ္တယ္လို႕ ေျပာလိုက္ၿပီးတဲ့ခဏ။ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိတဲ့ တိတ္ဆိတ္ျခင္းဟာ ဘာနဲ႔မွမတူပါဘူး။ တစ္သက္မွာတစ္ခါမွ မခံစားဖူးပါ ဘူး။ တစ္ေလာကလုံး တိတ္ဆိတ္သြားလိုက္ၾကတာ ေၾကာက္စရာေတာင္ေကာင္းပါတယ္။ သီတာကေတာ့ သိပ္ေက်နပ္၊ သိပ္ေပ်ာ္သြားမွာပါပဲ။ မေပ်ာ္တာက ကၽြန္ေတာ္။ အ င္မတန္ခ်စ္ပုံရတဲ့သီတာ၊ ဘာမွေျပာစရာမရွိတဲ့သီတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အင္မတန္ခ်စ္ပုံရတဲ့သီတာ၊ သူ႕ကိုကၽြန္ေတာ္ ပိုင္ဆုိင္လိုက္ရၿပီ။ မနက္ပိုင္း ေဆးရုံႀကီးကိုလိုက္ပို႕၊ ေန႕လယ္ထမင္းစားဖုိ႕သြားႀကိဳ၊ျပန္ပို႕။ ညေနက်ေတာ့ ေရႊဘုံသာလမ္းက သူ႕ေဆးခန္းလိုက္ပို႕ ေဆးခန္းပိတ္ခ်ိန္ ျပန္ေခၚ။ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္က ဒါပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ဘာမွမလိုပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပိုေနတယ္။ အပိုဆုံးကေတာ့ အခ်ိန္ေတြပဲ။ တစ္ေလာကလုံး အုတ္အုတ္က်က္က်က္ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အခ်ိန္ေတြကုန္ဆုံးေအာင္ ႀကံရဖန္ရတဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္သလားလုိ႕ေမးတယ္။ ဘယ္လုိ ေျပာရမလဲ။ စိတ္ညစ္စရာေသာကမရွိတာကို ေပ်ာ္တယ္လို႕ေျပာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေထာင္ေရး သာယာသလားေမးရင္လည္း သာယာတယ္လို႕ေျဖရမွာပါပဲ။ ဘာျပႆနာမွမရွိတာ အရာရာအဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕တာကို သာယာတယ္လုိ႕ေခၚရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိပ္ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ခံစားသိရွိလာရတယ္။ အဲဒီအခ်စ္ကို သူဘယ္လိုေမြးျမဴယူသလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္အခုအထိ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္သူ႕ကို ခ်စ္သလားမခင္ပ်ဳိ။ အဲဒီေမးခြန္းဟာ တစ္ကေနျပန္စတဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိးထက္ပိုတယ္။ တစ္ရဲ႕ဟုိဘက္၊ တစ္ရဲ႕ေရွ႕က ဘာဂဏန္းမ်ားရွိေသးသလဲ။ အဲဒီကစရမယ္။ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ဘာလဲမခင္ပ်ဳိ။ ခ်စ္တယ္ ဆုိတာ ဘာလဲဆုိတာကိုမွ ေရေရရာရာမသိပဲနဲ႔ သီတာ့ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သလားေမးလုိက္ရင္ အဆင့္ေက်ာ္ေနၿပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လုိလုပ္ေျဖမလဲ။ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ရယူျခင္း ပိုင္ဆုိင္ျခင္း သစ္ခြပန္းပြင့္ကေလးလိုလွတဲ့ မသီတာကို ကၽြန္ေတာ္ရယူၿပီး ပိုင္ဆုိင္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္သူ႕ကို ခ်စ္သလား။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ခ်စ္သလား။ ဟန္ေဆာင္ျခင္းမ်ားကို အရည္က်ဳိ၍ ေလာက၏နံရံအား သုတ္လိမ္းညစ္ညမ္းေစသူကို ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ခဲ့ၾကပါ။ ကၽြႏု္ပ္မွာ မုသားရင္ႏွင့္အျပည့္ရွိပါ သည္။ အခ်စ္၏အစႏွင့္အဆုံးကို မသိေသးေသာ္လည္း ဟန္ေဆာင္ေသာ အရပ္ေဒသတစ္ခုကို မလဲႊမေသြျဖတ္သန္းသြားရေၾကာင္းကၽြႏု္ပ္ေကာင္းေကာင္းသိပါ သည္။ အမွန္စင္စစ္ ဘယ္သူမွ ဘာမွမဟုတ္ၾကပါ။ ထုိအခ်က္ကို သူကပင္စတင္ေတြ႕ရွိေလဟန္ ႂကြား၀ါဂိုက္ထုတ္ေသာ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္သည္ ဘာမွမဟုတ္ပါ။ အခ်ိဳ႕လူမ်ား အစာမေၾကေသာ ေရာဂါရွိ၏။ သူတုိ႕ပါးစပ္မွ မာက့္စ္၀ါဒေလခ်ဥ္တက္ေတသာ အနံ႕ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ စကားလုံးမ်ားသည္ ေျမကိုခဲြ၍ ဘြားကနဲေပၚလာတတ္၏။ သံသရာလမ္းသည္ အ၀ါေရာင္ေတာက္ပေသာ သုညတစ္လုံးထဲသို႕ ငုပ္လွ်ိဳး၀င္သြား၏။ သူသည္ေန႕ညဘယ္မွာကမည္လဲ။ ညေနခင္းသည္ ဆည္းဆာတုိ႕အႏွံ ျဖန္႕လႊတ္ေန၏။ လက္ကိုတဲြ၍ ရဲရဲဆုပ္ကိုင္၍ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္အတူ အမုိးေအာက္ ေကာ္ရစ္ဒါစႀကၤ ံတေလွ်ာက္ေရညွိမ်ားျဖင့္ ေခ်ာက်ိလ်က္။မိုးစက္မ်ားထိမွန္ေသာအခါရြံ႕အိုင္ထဲကကံ့ေကာ္ရြက္မ်ား။ကၽြႏု္ပ္လက္ကိုရဲရဲတြဲပါ။ဤေလာကတြင္အေကာင္းဆံုးသတိရေနခ်င္းသည္ေမ့ေလ်ာ့ထားျခင္းပင္ျဖစ္ေၾကာင္းေလာက က ကၽြႏ္ုပ္အားေျပာၾကားခဲ့သည္ကိုေမ့သြားၿပီ။စုတ္ခ်ာေသာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးမွာသူ႔ကိုခ်စ္ေၾကာင္းေျပာ၍ကေလာသို႔ခိုးယူ ထြက္ေျပးသြားခ်င္သည္ကိုသူသိဖို႔ေကာင္းပါသည္။လူအခ်ိဳးရင္ထဲမွာမီးပံုမ်ားရွိေၾကာင္းယံုပါသည္။အႏုပညာဆိုသည္မွာသီတာေရစင္လိုေအးျမသည္ဟုအဆိုစကားရွိေသာ္လည္းသီတာေရစင္ကိုကၽြႏုပ္ေတြ႕မျမင္ဘူးပါ။ကၽြႏုပ္ဘယ္ကလာ၍ဘယ္ကိုသြားမည္လဲ။ကၽြႏ္ုပ္၏ဆရာသည္ေဇာ္ဂ်ိီျဖစ္၏။ဆရာေရွ႕ကသြားႏွင့္ပါ။ေလာက၏အစြန္အဖ်ားတစ္ေနရာန၀မေျမာက္တိမ္တိုက္ေပၚတြင္ဆရာႏွင့္ကၽြႏ္ုပ္ဆံုပါမည္။ေတာင္ဆီကမိုးေတြကညိဳ႕လာျပန္ၿပီ။ဘယ္မ်ားေရာက္ေနသလဲမခင္ပ်ိဳရယ္ မႏၱေလးအသင္းႏွစ္ပတ္လည္ဆုေပးပြဲရွိတယ္လို႔စိန္ျမင့္ကေျပာတယ္။ကၽြန္ေတာ္မႏၱေလးသားမဟုတ္ေပမယ့္ မႏၱေလးအသင္းကို စိန္ျမင့္နဲ႔သြားေနက် အရက္ေသာက္၊ဘိလိယက္ထုိး။ မခင္ပ်ဳိကို စပယ္ရွယ္ဖိတ္ၿပီးထားတယ္လို႕လဲေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ အခ်စ္ ဆုိတာ ဘာမွန္းအခုထိမသိေသးေပမယ့္ မခင္ပ်ဳိက်ေတာ့ သိပ္ခ်စ္တယ္လို႕ထင္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္၀မ္းသာမလဲ။ မႏၱေလးအသင္းမွာ ယုဇနမခင္ပ်ဳိက မယ္တဲ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေန႕ကရက္အား။ သီတာကို ဆံပင္အလွျပင္တဲ့ဆုိင္ လုိက္ပို႕ရတယ္။ ႀကိဳလဲေျပာမထားဘူး။ ဆုိင္မွာ ထားခဲ့ၿပီး ေနာက္မွအတူတူေနရတဲ့ ရက္အားဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံဘူး။ သူအလုပ္သြားလုပ္တဲ့အခါမွာလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခါတည္းေခၚသြားခ်င္တယ္။ တာေနာယကၡ ဘီလူးလို႕ လည္ပင္းမွာဆဲြၿပီး ေရႊၾကဳတ္ကေလးထဲထည့္ေခၚသြားခ်င္တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထည့္ေခၚသြားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဂ်ဳတီကုတ္မွာ အိတ္ေထာင္အႀကီး ႀကီးခ်ဳပ္တပ္ထားရေကာင္းမလားလို႕လဲေျပာရဲ႕။ ေယာက်္ားကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံခ်င္တာဟာ စိတ္မခ်တာလား၊ သိပ္ခ်စ္တာလား။ ကၽြႏု္ပ္ကိုေတာ့ သူစိတ္ခ်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၀ီစကီေသာက္တာရယ္၊ ဘိလိယက္ထုိးတာရယ္၊ ေဘာလုံးပဲြၾကည့္တာရယ္ကလဲြလို႕ တစ္ျခားဘာမွ ရႈပ္ရႈပ္ေပြေပြမရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အင္မတန္လွတဲ့၊ အင္မတန္စဲြမက္စရာေကာင္းတဲ့၊ အင္မတန္တြတ္တီးတြတ္တာလုပ္တတ္တဲ့ သီတာရွိေနၿပီပဲ။ အဲေလ ဒါနဲ႔ ဆံပင္အလွျပင္ဆုိင္မွာ ထုိင္ေစာင့္ေနလိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့တစ္ခါ မုိးကုတ္က သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရန္ကုန္လာလို႕ သြားေတြ႕တယ္။ လိုက္သြားရတယ္။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးကိုေခၚၿပီး ညစာစားတယ္။ ျပန္႕ပို႕ရတယ္။ ညကိုးနာရီကိုထုိးပါေရာ။ မခင္ပ်ဳိနဲ႔လဲြရတာ စိတ္ထဲမွာမေကာင္းလိုက္တာ။ ဒါေပမယ့္လဲ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ။မႏၱေလးအသင္းက ႏွစ္ပတ္လည္ပဲြ ႏွစ္ရက္ဆက္မလုပ္ဘူး။ မခင္ပ်ဳိလည္း ႏွစ္ခါဆက္ကမွာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။ ညကိုးနာရီအိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႕ အိပ္တဲ့အထိ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္းမသိ ဘူး။ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ အဲဆယ့္တစ္နာရီအထိ မခင္ပ်ဳိနဲ႔လဲြရတာ စိတ္မေကာင္းဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္ မမက္တပ္ဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းေတာ့ ဘယ္သတိရမလဲ။ မနက္မုိးလင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အမွန္ေျပာရမလား မခင္ပ်ဳိ။ ကၽြန္ေတာ္ သတိမရေတာ့ဘူး။ အိပ္ရာကႏုိးလဲႏုိးေရာ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ေစာေစာစီးစီးေပါက္ခ်လာတယ္။ ျမင့္သိန္းရယ္၊ေက်ာ္ေမာင္ရယ္၊ေအးကိုရယ္၊ငွက္က်ားရယ္၊ ဘသန္းတင္ရယ္၊ ကိုသန္းလြင္၊ ဘယ္သတိရဖုိ႕အခ်ိန္ရွိေတာ့မလဲ။ ေနာက္ရက္ေတြမွာလဲ ကၽြန္ေတာ့္ေမ့ေတ့ေတ့ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့သတိရရဲ႕။ ဒီလို ပါပဲေလ။ ေနာက္မခင္ပ်ဳိ မႏၱေလးျပန္သြားတယ္ဆုိတာ ၾကားလိုက္ရရဲ႕။ ျပန္သြားေတာ့လဲ ၿပီးသြားတာပဲ။ မုိးကုန္လို႕ ေဆာင္းဦးေပါက္ၿပီဆုိရင္ပဲ မႏၱေလးမွာ အၿငိမ့္ပဲြေတြ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သည္းေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အသိကေတာ့ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေပၚလာတတ္ရဲ႕။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာေတာ့ မခင္ပ်ဳိကို သတိရတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တမ္းတ မိတာ။ မခင္ပ်ဳိကတာ၊ ဆုိတာကေလးေတြကို ခ်မ္းခ်မ္းေအးေအး ဇာတ္စင္ေဘးက ေငးၾကည့္ေနခ်င္တဲ့ တမ္းတမႈမ်ဳိး။ ညဥ့္နက္လာတာနဲ႔အမွ် အေအးဓာတ္ကပို လာတယ္။ ပဲြမၿပီးပါေစနဲ႔၊ မၿပီးပါေစနဲ႔ဦးလို႕ ရင္ထဲမွာ လႈပ္ရွားရတဲ့အရသာ။ အဲ့ဒါေတြ အစားထုိးလို႕မရပါဘူး။ ဘာလို႕လဲဆုိေတာ့ ဒီေလာကမွာ ယုဇနမခင္ပ်ဳိႏွစ္ ေေယာက္မရွိလိုပဲ။ သီတင္းကၽြတ္၊တန္ေဆာင္မုန္းမွာ မခင္ပ်ဳိကို သိပ္တမ္းတမိတာပါပဲေလထဲမွာ၀ဲပ်ံလြင့္ေမ်ာလာတဲ့ပတ္မသံ၊စခြံသံ၊သံပတၱလားသံ၊ေၾကးေနာင္ သအဲဒီအသံေတြမွာႏွင္းေရစက္ေတြခိုတြဲလို႔အဲဒီအခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ္ဟာကၽြန္ေတာ့အိပ္ခန္းထဲမွာဗြီဒီယိုၾကည့္ေနတယ္။အရပ္ရွည္တဲ့ေရႊေရာင္မိန္းကေလးဆူဇန္ အင္တန္ဟာအားကစားေဘာင္းဘီတိုကေလးနဲ႔အေျပးေလ့က်င့္ေနေလရဲ႕သြယ္ေပ်ာင္းတဲ့ေျခတံရွည္ကေလးေတြလႈပ္ရွားေျပးသြားေနတာၾကည့္ရင္းနဲ႔မခင္ပ်ိဳရဲ႕ထဘီအနားခတ္္လိုက္ပံုံထဘီအနားျဖဴျဖဴႀကီး၀ဲက်သြားပံုကိုျမင္ေနမိတယ္။ၾကည့္ၿပီးသြားလို႔အိပ္ရာ၀င္က်ေတာ့တစ္ဘက္လွည့္အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့သီတာ့ရဲ႕ေမးရိုးကေလးဖြဖြညင္သာနမ္းလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့မခင္ပ်ိဳကိုသတိမရတာအမွန္ပါဘဲ။ဒါေပမယ့္မခင္ပ်ိဳရယ္ကိုယ့္ဘာသာက်ိတ္ၿပီးအႀကိမ္ႀကိမ္အခါအခါေမးမိတဲ့ ေမးခြန္းႏွစ္ခု၊ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပမယ္။အခ်စ္ပါတယ္မပါတယ္ဘာညာမသိဘူး။အခုေတာ့သီတာကၽြန္ေတာ့္ကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ အိမ္ေထာင္ေရးသာယာတယ္။ သီတာ့ ကို ခ်စ္သလားေမးတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ အေျဖဟာ တုံ႕ဆုိင္းေ၀၀ဲၿပီးေတာ့ တစ္ခုခုကို မီးခိုုးလုံးေတြ ေ၀့၀ိုက္ဖုံးအုပ္သြားသလိုပဲ အေျဖေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္တယ္။ မခင္ပ်ဳိကို ခ်စ္သလားလို႕ ေမးတဲ့အခါ အေျဖဟာ ပါးစပ္ဖ်ား ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမေရာက္ခင္ ရင္ထဲက ေျဖၿပီးသြားၿပီ။ မခင္ပ်ဳိကို ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္တယ္။ ဘယ္လုိလဲရွင္လုိ႕ ေမးမလို႕လား။ မေမးနဲ႔မခင္ပ်ဳိ။ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ရွင္းျပဖုိ႕မဟုတ္ဘူး။ သက္ေသထူဖို႕မဟုတ္ဘူး။ ရွင္းျပလုိ႕လဲရခ်င္မွရမယ္။ ထူစရာသက္ေသလဲ ရွိခ်င္မွရွိမယ္။ ရွိတယ္ထားဦး။ ယုံေလာက္ေအာင္လည္း ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္တာဟာ ခ်စ္တာပါပဲ။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ခ်စ္တာပါပဲမခင္ပ်ဳိ။ ေန၀င္ခ်ိန္တိမ္ေတာက္ျခင္းသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏။ အညိဳေရာင္မ်က္မွန္ကိုင္းေနာက္မွ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏။ သူေတာင္းစားအုိႀကီး၏ ဆုေတာင္းသံ သည္ ကဗ်ာျဖစ္၏။ မစားရတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ၾကက္သားဆီျပန္ဟင္းသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏။ ဆယ္ႏွစ္ၾကာမွ ျပန္လာဆပ္ေသာ အေႂကြးငါးက်ပ္သည္ ကဗ်ာျဖစ္၏။ ႏႈတ္ခမ္းပ့ါးလွပ္ပါးစပ္ပိတ္ထားေသာအၿပံဳးသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏။ အေမ၏ေခၚသံသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏။ အေဖက်ဳိေပးေသာ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္အိုးသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏။ ခရမ္းေရာင္သစ္ခြပန္းသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏။ ဆံတုိျပတ္ႏွင့္သမီးေလးသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏။ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာေနေသာ သူငယ္ခ်င္း၏မ်က္ႏွာသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏။ မခင္ပ်ဳိသည္ ကဗ်ာျဖစ္၏။ ကဗ်ာ၏ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္သို႕ေရာက္ေအာင္ ပို႕ေဆာင္ပုံကို အပန္းတႀကီးရွာေဖြေနၾကသူမ်ား ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ ၾကမ္းတေျပး တည္း မထုိင္ၾကႏွင့္။ အျပင္ဘက္မွာ ႏုပ်ဳိေသာ ႏွင္းဆီပန္းရနံ႕မ်ား ႀကိဳင္လႈိင္စြာကူးခတ္လြင့္ေမ်ာလ်က္ရိွေနသည္။ အခန္းတြင္းက အံ့ဆဲြထဲမွာ ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္ ပ်ဳိ႕ေဟာင္းတစ္ေစာင္ႏွင့္ ပင္အပ္တစ္ထုပ္ရွိသည္။ လူတစ္ေယာက္သည္ ကဗ်ာဆုိေသာအရာကို ဓားမျဖင့္ ႏုပ္ႏုပ္စဥ္း၍ ဤကဗ်ာေကာင္းသည္ဟုေျပာ၏။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ကဗ်ာကိုမတုိ႕မထိ အေ၀းကၾကည့္၍ ေကာင္းသည္ဟုေျပာ၏။ ထုိလူႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ကၽြႏု္ပ္ကားစင္တင္၍ ကြပ္မ်က္လုိက္ၿပီ။ ကဗ်ာဆုိသည္မွာ မည့္သူအတြက္ျဖစ္သည္ဟု မည္မွ်ပင္ေျပာၾကေစကာမူ ဥာဏ္တိမ္သူမ်ားအတြက္ မဟုတ္သည္ကားေသခ်ာ၏။ ဤလက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ျပန္ယူသြားပါ ကၽြႏု္ပ္အိပ္ေတာ့မည္။ ပန္းေပါင္းတစ္ရာဆီဖ်န္းသတ္၍ ျပတင္းကိုဖြင့္ထားပါ။ ဟုိလဗ္က အရာအားလုံးတြင္ ကဗ်ာရွိသည္ဟုေျပာဖူးသည္။ ဆန္းေတာ့အဆန္းသား။ေလာကႀကီးမွာဆရာ၀န္ေတြလည္းဖ်ားနာတတ္ၾကတာကိုး။တစ္ေန႔ဆိုနည္းနည္းေတာ့ၾကာပါၿပီ။မသီတာဖ်ားတယ္၊ေတာ္ေတာ္ ေလးဖ်ားတယ္။အပူရွိန္ပ်င္းလြန္းလို႔ထင္ပါရဲ႕နဖူးကေလးေပၚမွာေရတဘက္တင္ေပးရတဲ့အထိပါပဲ။သူ႔နဖူးကေလးေပၚမွာေရဆြတ္ထားတဲ့ေမြးပြလက္ကိုင္ပု၀ါ ကေလးအသာအယာတင္ေပးရင္းသူ႔မ်က္ႏွာကေလးကိုကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။သိပ္သနားတာပဲ။ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲအလိုလိုျပည့္က်ပ္မြန္းသိပ္လာတယ္။ငို ခ်င္သလိုလိုပဲ၊ျဖစ္ႏိုင္ရင္လူခ်င္းလဲၿပီးေ၀ဒနာခံလိုက္ခ်င္ပါတယ္။တကယ္ပါ။မသဲမကြဲညည္းညဴၿပီးကေယာင္ကတမ္းေတြေတာင္ေျပာလာတယ္မခင္ပ်ိဳ။ေခါင္းထဲ မွာ မိုက္ကနဲျဖစ္ၿပီးမ်က္လံုးေတြျပာသြားတဲ့အံ့ၾသမႈမ်ိဳးၾကံဳဖူးလား။လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အလိုက္ခံလိုက္ရသလိုလန္႔သြားတာလည္းပါမယ္မခင္ပ်ိဳ။မသီတာဟာကေယာင္က တမ္းနဲ႔အပူရွိန္ျပင္းၿပီးေျပာခ်င္ရာေျပာေနတဲ့စကားေတြထဲမွာဘာပါလာတယ္ထင္သလဲ။ကိုကိုတဲ့။မသီတာကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုကိုလို႔ေခၚတယ္။ကိုကိုတဲ့။ကိုကိုမခင္ပ်ိဳ ကိုသိပ္ခ်စ္သလားတဲ့။ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုးအစိတ္စိတ္ၿမႊာၿမႊာကြဲထြက္လြင့္စဥ္သြားသလိုခံစားလိုက္ရတယ္။သူ႔ကိုကိုဟာမခင္ပ်ိဳဆိုတဲ့အၿငိမ့္မင္းသမီးတစ္ ေယာက္ကိုခ်စ္ေနတာသူသိေနတာကိုး။ အခ်စ္သည္ဤကမၻာေလာကတြင္အႀကီးက်ယ္ဆံုးေသာဟုတ္ေယာင္ထင္မႈျဖစ္ေၾကာင္းကၽြႏု္ပ္အားေျပာၾကားေသာဒႆနိကေဗဒပါေမာကၡအိုႀကီးသည္ ေက်ာက္ျဖဴသားေလွကားထစ္ေပၚတြင္ထိုင္၍ငိုက္မ်ဥ္းေန၏။ဘယ္ကစ၍ဘယ္မွာဆံုးသည္လဲ။အခ်စ္ဆိုသည္မွာအစလားအဆံုးလား။အစႏွင့္အဆံုးဆိုေသာ စကားႏွစ္ရပ္၏အဓိပာယ္ကိုတိတိက်က်သိလိုလွပါသည္။ေတာင္ပင္လယ္တစ္ကၽြန္းတြင္မိုးေတြညိဳ႕လာျပန္ပါၿပီ။သည္ေန႔မနက္ဘာစားထားသလဲ။လူအခ်ိဳ႕ ကိတ္မုန္႔စား၏။လူအခ်ိဳ႕ပီတိကိုစား၏။လူအခ်ိဳ႕အာလူးစား၏။လူအခ်ိဳ႕ေက်ာ္ၾကားမႈကိုစား၏။လူအခ်ိဳ႕မနာလို၀န္တိုမႈကိုစား၏။ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္သည္မုသားမ်ား ကိုစား၏။ ပုပ္အဲ့နံေစာ္ေနေသာခံတြင္းကိုရွနဲလ္နံပါတ္(၅)ေရေမႊးျဖင့္ေဆးေၾကာပလုပ္က်င္းပစ္လိုက္ေသာအခါေလာကသည္အေတြ႕အၾကံဳရင့္က်က္စြာၿပံဳး၏။လူ ေတြအမ်ားႀကီးေသဆံုးသြားႀကၿပီ။သူေတာ္စင္ေတြ၊အာဇာနည္ေတြ၊သူရဲေကာင္းေတြ၊လူယုတ္မာေတြ၊သစၥာေဖာက္ေတြ၊ဖန္တီးသူေတြ၊ျဖည့္ဆည္းသူေတြ၊ထည့္ ၀င္သယ္ပိုးသူေတြ၊ဖ်က္ဆီးသူေတြ၊အသေရယုတ္ေလ်ာ့ေစသူေတြ၊ညစ္ညမ္းေစသူေတြလူေပါင္းမ်ားစြာေသေၾကလွၿပီ။ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္မေသေသး။မေသေသးသမွ် ေနေသးၾကအံုးေပါ့။ေမ်ာက္အေကာင္ႏွစ္ဆယ္သည္ရွင္ဥတတၱမေက်ာ္ေတာလားႀကီးကိုသံၿပိဳဳင္ရရြတ္ဆိုေနၾက၏။ကၽြႏု္ပ္ေခြးတစ္ေကာင္ေမြးရအံုးမည္။နာတာရွာ ကင္စကီးကိုစပါးႀကီးေျမြတစ္ေကာင္ရစ္ပတ္ထား၏။တစ္ခါတစ္ရံရယ္စရာဟာသမ်ားသည္မရယ္ရ၊အရယ္ရဆံုးဟာသသည္ကၽြႏ္ုပ္၏အခ်စ္ျဖစ္၏။ကၽြႏ္ုပ္သည္အ ခ်စ္ျဖစ္၏။ကၽြႏ္ုပ္အားအခ်စ္ျဖစ္၏။ကၽြႏ္ုပ္၌အခ်စ္ျဖစ္၏။ကၽြႏု္ပ္တြင္အခ်စ္ျဖစ္၏။ ကၽြႏု္ပ္ကုိအခ်စ္ျဖစ္၏။ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္အခ်စ္ျဖစ္၏။စေနၿဂိဳဟ္၏တတိယေျမာက္ခါးပတ္ ထဲမွာ ကၽြႏု္ပ္၏ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ကို သိမ္းထားသည္။ အ၀ါေရာင္တိုက္တစ္လုံးက ေစာင့္ေနပါ။ ကၽြႏု္ပ္ကိုလိုက္၍ တုပသူမ်ားသည္ ကၽြႏု္ပ္ေနာက္ကသာရွိ၏။ အမွန္ စင္စစ္ ဘယ္သူမွဘာမွမဟုတ္ပါ။ (ဂ်ိမ္းဂ်ဳိက္(စ္)၏ယူလီဆီး၊၁၉၆၁၊စာမ်က္ႏွာ-၁၆၄) အမုန္း၊အခ်စ္၊အမည္ပညတ္မ်ားသာျဖစ္၏။ (စာမ်က္ႏွာ-၂၈၅) အခ်စ္သည္ အခ်စ္ကို ခ်စ္ရန္ခ်စ္၏။ (စာမ်က္ႏွာ-၃၃၃) ၀ါႂကြားဟန္ ေရးျပလိုက္ျခင္းသည္ သရက္မ်ဳိးေကာင္းမွည့္ မွည့္တစ္လုံးထက္ ခ်ဳိၿမိန္၏။ ဂ်က္ေကရိုဗက္၏၀တၳဳကို ဖတ္ဖူးပါသလား။ ဗာေနကူလာနေရးတစ္ႏွင့္ စထရီးေအာ့ကြန္းရွစ္စ္နက္စ္ ကဲြကဲြျပားျပား ခဲြခဲြျခားျခားသိရဲ႕လား။ ကၽြႏု္ပ္သည္ အမ်ားသူငါ၏ မုန္းတီးအျမင္ကပ္ခံ ရျခင္းကို ေစ်းႀကီးေပး၍ ၀ယ္ထားရပါသည္။ မခင္ပ်ဳိရယ္။ ယုဇန မခင္ပိ်ဳဳရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္လို႕ထင္ထားတဲ့ အၿငိမ့္မင္းသမီး ယုဇနမခင္ပ်ဳိရယ္၊ သတိရလိုက္တာ။ မခင္ပ်ဳိရယ္။ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊မသီတာဟင္။ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိမသီတာ၊ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊ မသီတာ။ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊မသီတာ။ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊မသီတာ။ မခင္ပ်ဳိ၊ မခင္ပ်ဳိ၊မသီတာ။ မခင္ပ်ဳိ၊မသီတာ။ မခင္ပ်ဳိ၊မသီတာ။ မခင္ပ်ဳိ၊ မသီတာ။မသီတာ။ မခင္ပ်ဳိ၊မသီတာ။မသီတာ။မသီတာ။မခင္ပ်ဳိရယ္။မသီတာ။မသီတာ။မသီတာ။မသီတာ။မခင္ပ်ဳိ၊မသီတာ။မသီတာ။မသီတာ။ မသီတာ။ မသီတာ။ မသီတာ။ မသီတာ။ မခင္ပ်ဳိဟင္။မသီတာရယ္။သီတာရယ္။မသီတာ။မသီတာ။မသီတာ။မသီတာ။မသီတာ။မသီတာ။မသီတာ။မသီတာ။မသီတာ။မသီတာ။ မသီတာခဏေလးေနာ္ မသီတာ။ ခ်စ္စဖြယ္ႏုေထြးအိေသာအပ်ိဳမကေလးကိုေပြ႕ခ်ီ၍ကၽြႏု္ပ္ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ခဲ့သည္။ေခ်ာင္းတဘက္တြင္ သူ႕ကိုထားရစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္ေနေသာေနရာ အထိ သူလိုက္ပါလာ၏။ ထိုအခါ ေခ်ာင္းေရသည္ စီးသြားၿပီ။ အႏုပညာလား၊ အတတ္ပညာလား။ လူ႕အခ်ဳိ႕ေတာင္ ပိႏၷဲပင္ေအာက္တြင္ အိမ္တစ္လုံးေဆာက္ရာ တုိင္မထူပဲ အမုိးမိုးေနၾက၏။ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္သိၾကဖုိ႕လည္းလိုေသးေၾကာင္း ကၽြႏု္ပ္ေျပာၾကားခဲ့ျခင္းကို မွတ္ထားဖုိ႕မလိုပါ။ ဥာဏ္ပညာျဖစ္ေစတတ္ေသာ ကိတ္မုန္႕တစ္လုံးဖုတ္၍ ေကၽြးခ်င္စမ္းလွသည္။ ေကၽြးခ်င္စမ္းလွသည္။ အတင္းအဖ်င္းေျပာတတ္သူတစ္ေယာက္သည္ ေရႊေရာင္က်ၤ ီကို၀တ္၍ လာေနၿပီ။ ည့့ံဖ်င္း စြာေဖ်ာ္ထားေသာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဟူေသာ စကားရပ္သည္ ျမန္မာမဆန္ပါ။ သိသမွ်ေျပာျပတတ္သူရွိေသာ္လည္း ေျပာသမွ်သိသူေတြလည္းလိုေသး၏။ လႈပ္ယမ္းေနေသာ သရက္ပင္ကိုင္းဖ်ားကို ေခြးေဟာင္ေနသည္။ လြယ္အိတ္ထဲကပညာမ်ားသည္ က်ဳိးပဲ့တြန္႕ေက်လ်က္ရွိ၏။ အစီအစဥ္ဆုိသည္မွာ ရွိႏွင့္ၿပီးေသာ အရာလား၊ သေဘာလား။ ေနာက္မွ ရွိလာတာလား။ တစ္ခါရွိလိုက္သည္ႏွင့္ ေနာင္အၿမဲတည္ေနသည္လား။ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္သည္ ကာလႏွစ္ပါးလုံးတြင္ အစီအစဥ္မရွိသူျဖစ္၏။ အနာဂတ္ကာလအတြက္ အစီအစဥ္ႀကိဳတင္ေျပာရဲေသာ အာဂလူမိုက္မ်ားရွိပါေသးသလား။ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ သံေခ်ာင္းေခါက္သံၾကားရ၏။ ေန႕သစ္သို႕ကူးၿပီ။ ထုိေန႕သစ္တြင္ ကၽြႏု္ပ္ေန၏။ မည္မွ်ၾကာၾကာေနမည္ကို ေျပာျပထားရန္ ကၽြႏု္ပ္ျငင္းဆန္ရလိမ့္မည္။ ေဆာင္းဦးေပါက္ေရာက္ျပန္ၿပီ။ ေလထဲမွာလြင့္ေမ်ာလာတဲ့ ပတ္မသံ၊စခြံ႕သံ၊သံပတၱလားသံ၊ေၾကးေနာင္သံေတြဟာ ႏွင္းရည္စက္ေတြ ခုိတဲြလုိ႕ ရင္ထဲကို ၀င္လာတယ္။ ျဖဴေဖြးတဲ့မီးေရာင္ေအာက္မွာ ထဘီနားျဖဴျဖဴႀကီး၀ဲလို႕ပ်ံလို႕။ အက်ၤ ီမွာ ေဘာ္ၾကယ္ေတြ။ သက္တံ့ေရာင္တလက္လက္နဲ႔ ပုဏၰားကြယ္ကတၱီပါအစိမ္း စမွာ ညိဳေမွာင္တဲ့လႈိင္းရိပ္ေတြ ထေနတယ္။ ပဲြခင္းေဘးအေၾကာ္ဖို ဆီဒယ္အုိးထဲက အနံ႕သင္းသင္းကေလး ဆီနံ႕သင္းသင္းကေလး၊ ေအးျမႏွင္းရည္နဲ႔စိုစြတ္တဲ့ မီးခိုျပာျပာေတြ ဇာတ္စင္အထက္က မီးေရာင္ထဲမွာ ပ်ံတတ္ေနတယ္။ ကဗ်ာေတြ အလွအပေတြ ရုိးတြင္းျခင္ဆီထဲ ၀င္ေနၾကတယ္။ ကပါ၊ဆုိပါ တကယ္ဆုိတယ္ဆို တာ အႏုပညာရွင္ေတြရဲ႕အလုပ္ပါ။ ကၾကပါ။ ဆုိၾကပါ။ အဲဒါေတြအားလုံးကို ဧရာ၀တီျမစ္ထဲမွာ ထည့္သိမ္းထားလုိက္မယ္။ ဘယ္တုိင္းျပည္ ဘယ္လူမ်ဳိးကမွ ဘာမွ လုပ္ကိုင္လို႕မရပါဘူး။ ဘယ္သူလာလို႕မွ ဖ်က္ဆီးလို႕မရပါဘူး။ ဘယ္သူလာလို႕မွ ေျပာင္းလဲပစ္လို႕မရပါဘူးမခင္ပ်ဳိ။ ကဗ်ာမ်ား၊အလွအပမ်ားႏွင့္ မခင္ပ်ဳိ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲမွာရွိ၏။ အၿငိမ့္မင္းသမီး ယုဇနမခင္ပ်ဳိ၊ ဆရာ၀န္ေဒါက္တာမသီတာႏွင့္ ဘာမွအသုံးမက်ေသာ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္တုိ႕သုံးေယာက္ ကြယ္လြန္သြားၾကေသာအခါ သူတုိ႕သုံးေယာက္ အသက္ရွင္၍က်န္ရစ္သည္။

ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္

၁၉၈၃ ႏိုဝင္ဘာ သဘင္