ဦးထုပ္ထဲကေႏြ
လူမမာတစ္ေယာက္လိုပါပဲ။
ကမၻာႀကီးရဲ႕ လွ်ာေအာက္က သာမိုမီတာထိပ္ဖ်ား . . .
ျပဒါးေတြ . . .
ေပါက္ထြက္ လွ်ံက်လာေတာ့မတတ္
ေကာင္းကင္ႀကီး စုတ္ျပတ္သြားေအာင္ ပူတဲ့ “ေႏြ”

အျပင္မွာ ဖုန္မႈန္၀ါညစ္ညစ္၊ ပိုးေလာက္လန္း ထူလပ်စ္ထ၊
ေျခာက္ေသြ႕ပြရႈပ္၊ သစ္ရြက္ကဲြစုတ္ ဖုတ္ကပ္ေပလူး၊
စိတ္ကူးေတြ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္။
အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ညီွစုိ႕ပူေႏြး
ေလအေဟာင္းအေဆြးေတြ၊ ပိတ္ညပ္။
အ . . သက္ . . ရႈ . . ရ . . က်ပ္ . . တယ္။

ငါရယ္ . . .
ပုပ္ရိေနတဲ့ ငါ့အေလာင္းရယ္ . . ။
အင္း! ထုိင္ေနဖုိ႕ပဲေကာင္းတဲ့ . . “ေႏြ”။

ေႏြဟာ
ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးႏွစ္ၿမိဳ႕ကို
“ရုတ္တရက္” သုံးလက္မေလာက္ ပု၀င္သြားေစခဲ့။
ၿပီးေတာ့မွ၊ . . . အပူဆန္႕ကိန္း နိယာမနဲ႔
ေပ်ာ္က်ျပန္႕ထြက္၊ ပက္လက္ႀကီးေတြ စီးဆင္းၾက . . . ။

ေျပာျပစမ္းပါ
ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္ေရာက္ေနၾကၿပီလဲ???

ေႏြဟာ
သူ႕ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ
ေၾကကဲြျခင္းနဲ႔ ေနာင္တေတြ အျပည့္အသိပ္ထည့္ယူၿပီး
ငါ့အခန္းထဲ တိတ္တိတ္ကေလး ၀င္လာခဲ့
ေဟ့ . . ငါလွည့္ၿပီး ဖမ္းလိုက္ရမလား။

ေကာင္မေလးေရ . . .
တစ္ခုခု အယုယခံခ်င္ေနတဲ့ ေႏြဥတုအဖို႕
ငါတုိ႕ ဘာမ်ားလုပ္ေပးရင္ ေကာင္းမလဲ . . . ?
. . . . . . . . .
ေတာက္! နည္းနည္းေတာ့ ေနာက္က်သြား . . .၊
တကယ္ဆုိ အားနာပါးနာပဲျဖစ္ျဖစ္
မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့ၾကဖုိ႕ေကာင္းတာ . . .။
မင္းခို္က္စိုးစန္