သူတို႕ရပ္ကြက္ သူတုိ႕အေၾကာင္း(၄)

ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္ေရွ႕မ်က္ေစာင္းထိုး ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္တြင္ေနေသာ ဦးအီစမုိင္ႏွင့္ ေဒၚဟာစီးနားတုိ႕လင္မယားက ကေလးေတြ တစ္ၿပံဳႀကီးေမြးထားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အထင္ ေျပာရလွ်င္ ခုႏွစ္ေယာက္ေလာက္ရွိမည္ထင္သည္။
စိတ္ထင္ဟုဆုိရျခင္းမွာ တစ္ခါမွ ေသေသခ်ာခ်ာ မ်က္စိျဖင့္တပ္အပ္ ေရတြက္ၾကည့္ခြင့္မရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ စိတ္ေအး လက္ေအးတစ္ေယာက္ျခင္း ေရၾကည့္ခြင့္ရဘို႕ကလည္း ခက္ခဲလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း . . . ။
ေဟာ . . .တစ္ေယာက္၊ ေဟာ . . . တစ္ေယာက္ဆုိသလို ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ၿပီး အိမ္ထဲမွထြက္လာလုိက္ၾက၊ လွစ္ကနဲ လွစ္ ကနဲျပန္၀င္ေျပးသြားလိုက္ၾက၊ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေက်ာ္လိုက္ၾက ခြလုိက္ၾကႏွင့္ မ်က္စိလည္စရာ . . အာရုံေနာက္စရာ။ အႀကီးဆုံးကေလးႏွစ္ေယာက္ကမွ ေလးတန္းႏွင့္သုံးတန္းအရြယ္၊ က်န္တာေတြအားလုံးက ဘုစုခရုေတြခ်ည္းျဖစ္ၾက၏။
ေဒၚဟာစီးနားႏွင့္ အိမ္ခ်င္းကပ္ေနသည့္ ေဒၚသန္းတင္ကလည္း အားက်မခံ ကေလးေျခာက္ေယာက္ေမြးထား၏။ အားလုံး ေမ်ာက္ေလာင္းေလးေတြခ်ည္းပင္။ အငိုသန္ အေဆာ့သန္ႏွင့္ ကၽြမ္းထုိးသူကထုိး၊ သစ္ပင္မွာ တဲြေလာင္းခိုသူကခုိ၊ မသိလွ်င္ ဆပ္ကပ္ အဖဲြ႕ႀကီး နယ္ေျပာင္းလာသလားဟုပင္ ထင္ရသည္။
သူတို႕မိသားစုႏွစ္စုေနရ ထိုင္ရသည္မွာလည္း ၿခံ၀င္းတစ္၀င္းကို တစ္၀က္ပိုင္းကာ ေရာင္းထားေသာ ေပႏွစ္ဆယ္ ေပေျခာက္ ဆယ္ ေျမကြက္ထဲမွာ ႏွစ္အိမ္ကပ္ၿပီး ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္၏။ ဒီေတာ့ . . ၿခံေတြ ဘာေတြလည္း သီးသီးသန္႕သန္႕ ခတ္မေနႏုိင္။ ဆယ္ေပမျပည့္တျပည့္ အိမ္ခန္းဖဲြ႕ထားရေသာ ၀ါးထရံခ်င္းပင္ ထိလုခမ�န္းကပ္ေန၏။ ဒီဘက္ အိမ္ခန္းထဲမွ တီးတိုးေျပာသံကိုပင္ ဟုိဘက္အိမ္မွ အတုိင္းသားၾကားရသည္။
“ဟဲ့ . . မေအ . .၊ ႏွမ . . ၊ ေသခ်င္းဆုိးေလးေတြ ငါ့မွာ စားဖုိ႕ေသာက္ဖုိ႕ လုံးပန္းရတာကတစ္ဖက္ . . နင္တို႕ကို ထိန္းရတာက တစ္ဖက္နဲ႔ . . ဟင္း . .ေသသာေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ”
ဒါက မနက္ေစာေစာတုိင္းမွာ ၾကားရတတ္ေသာ ေဒၚသန္းတင္၏တစ္ေန႕တာအစီအစဥ္ အဖြင့္မဂၤလာသီခ်�1��င္ဋ ေဒၚသန္းရွင္ က ဘာစကားပဲေျပာေျပာ အဆဲေလးႏွင့္ ေျပာတတ္ေသာ ၀သီရွိ၏။
တစ္ခါကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕လမ္းထဲကို ႏြားႏုိ႕လာေရာင္းေလ့ရွိေသာ ရာကြတ္ဆုိသည့္ ငနဲကို ေဒၚသန္းတင္က လွမ္းေခၚၿပီး
“ဟဲ့ . . ရာကြတ္၊ ‘ . . . .’ တစ္ဆယ္သား ဘယ္ေစ်းေရာင္းသလဲ”
ေမးတာကေတာ့ ႏြားႏုိ႕၀ယ္ဘို႕ ေစ်းေမးျခင္းသာျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ေဒၚသန္းတင္က “ႏို႕” “ႏုိ႕” ဟု ရိုးရိုးမေျပာဘဲ သူ႕၀တီ အတုိင္း အဆဲကေလးျဖင့္ “နင့္အေမ” ဟု အစခ်ီၿပီး ေျပာခ်လုိက္ေလရာ ရာကြတ္၏အၾကားအာရုံထဲတြင္ ထိုးထုိးတြန္႕တြန္႕ျဖစ္သြား ၏။
ရာကြတ္ကလည္း ဗမာရည္ကိုမႊတ္ေနေအာင္ ေျပာတတ္ေသာ ငတိျဖစ္ေလရာ . . .
“ဟေရး . . . အမား၊ ခၽြန္ေဒၚ့ကို ငရဲမေပးပါနဲ႔ . .အမား။ ခၽြန္ေဒၚ့အေမကိုေနာ္ . . ခၽြန္ေတာ္ . . ဘုရားနဲ႔တစ္ဂုိဏ္းတည္းထား တယ္။ ေဟာဒီမွာ . . ႏြားႏုိ႕ေနာ္ . . ေသာက္ရင္အားရွိဒယ္၊ ေကာင္းဒယ္။ အမား ေျပာတဲ့ဥစၥာေနာ္ . . ဟေရး . . တစ္၀ႀကီးမေကာင္း ဘူး အမား၊ စဥ္းစားပါဦး”
“ဟယ္ . . ေသာက္ေရးထဲ၊ ကမၼ၀ါဖတ္မယ့္ ဒီ “အေကာင္” က တစ္မ်ဳိး၊ သြား . . .သြား၊ ေသခ်င္းဆုိး . . ရိုးရိုးတန္းတန္း စဥ္းစားတာမဟုတ္ဘူး”
ေဒၚသန္းတင္က သူ႕စကားကုိ တည့္တည့္ႀကီးအဓိပၸါယ္ေကာက္ရေလမလားဟု ေဒါသအႀကီးအက်ယ္ထြက္ခါ ႏြားႏုိ႕မ၀ယ္ ေတာ့ဘဲ ရာကြတ္ကိုေမာင္းထုတ္၏။
စကားလုံးဘာသာအျပန္မွားေသာ ရာကြတ္ခမ်ာကား မ်က္စိကေလး ေၾကာင္ကလပ္ေၾကာင္ကလပ္ျဖစ္ကာ ေခါင္းကို ကုတ္ရင္း တေရြ႕ေရြ႕ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ဆုတ္ခြာေလသည္။
အဲဒီျမင္ကြင္းကို ၿခံေရွ႕ေျမာင္းေပၚခြကာ ေဆာက္ထားေသာ ခုံတန္းရွည္ေပၚထုိင္ရင္း ဂစ္တာတီးေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အုပ္စု ကျမင္ေတာ့ ဟားၾက၏။ အစအေနာက္သန္သည့္ ပန္းခ်ီဆရာကေတာ့ ရာကြတ္ကိုလွမ္းေခၚၿပီး
“အဲဒါေၾကာင့္ . . ဟုိစာေရးဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ကေျပာတာေပါ့ကြ၊ “အရမ္းဘာသာမျပန္နဲ႔” . . . တဲ့ မွတ္ထား . . ရာကြတ္”
“ဟေရး . . ဘာေျပာတာလဲ၊ နားမလည္ဘူး၊ ငါ . .ရူးၿပီး၊ ငါ . . ရူးၿပီ”
(ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ စာအုပ္သမားအခ်င္းခ်င္းေလာက္သာ သိမည္ျဖစ္သည္။) အထာစကားကို ရာကြတ္နားမလည္။ စိတ္ရႈပ္စြာျဖင့္ သူ႕ဆံပင္ေတြကို သူထုိးဖြရင္း ႏြားႏုိ႕ပုံးကိုဆဲြကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွင့္ေ၀းရာဆီသို႕ သုတ္ေျခတင္ေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကေတာ့ ရယ္လ်က္ေမာလ်က္၊
ေဒၚသန္းတင္၏ ဆဲေရးသံကိုလည္း နားယဥ္ပါးလ်က္ . . . ။
တစ္မနက္ခင္းမွာေတာ့ ေဒၚသန္းတင္ကို လူကိုယ္တုိင္ မျမင္ရဘဲ အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္ဆီမွ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ထြက္ေပၚလာ ေသာ ဆဲသံကိုသာၾကားေနရ၏။ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ခ်က္ေနျပဳတ္ေနရင္း အိမ္ေရွ႕သို႕ ထြက္မလာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္မ်ားေန သည့္ၾကားက မေမ့မေလ်ာ့ တာ၀န္ေက်ေက် လွမ္းလွမ္းဆဲေနျခင္းျဖစ္၏။
ဆဲမည္ဆိုလွ်င္လည္း ဆဲခ်င္ေလာက္စရာ။ အိမ္ေရွ႕ေျမကြက္လပ္ က်န္းက်န္းကေလးမွာ ကေလးေတြက ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ေဆာ့ကစားေနၾက၏။ တစ္လံသာသာေလာက္ပင္ မေ၀းေသာ ဟုိဖက္အိမ္္ခန္းမွ ေဒၚဟာစီးနား၏ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာကေလးမ်ားက လည္း ေမ်ာက္ကေလးေတြပမာ ကျမင္းေၾကာထေနၾကသည္မို႕ ဒီဘက္က ေဒၚသန္းတင္၏ “ခ်စ္စရာ့အရြယ္ကစားၾကမယ္” ကေလး မ်ားက အႏုိင္မခံ အရႈံးမေပးစိတ္ဓာတ္ကို လက္ကိုင္ထားကာ မီးကုန္ယမ္းကုန္ အၿပိဳင္အဆုိင္ “ထၾကြ” ေနၾကျခင္းျဖစ္ပုံရသည္။
အိမ္ေရွ႕ခုံတန္းရွည္ေပၚတြင္ ထိုင္ေနရင္း မၾကည့္ခ်င္ျမင္လ်က္သားျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္ပင္လွ်င္ သက္ျပင္းကို သုံးမိနစ္ တစ္ႀကိမ္ေလာက္ခ်ျဖစ္၏။
ဒႆဂီရိ၏ လကၤာဒီပကၽြန္းကို ေမ်ာက္ေတြတပ္ႏွင့္ခ်ီၿပီး စစ္သြားတုိက္စဥ္တုန္းက ေယာက္ယက္ခတ္ေနပုံမွာ ဒီလုိမ်ဳိးပင္ျဖစ္ လိမ့္မည္ဟုလည္း စိတ္မသက္မသာေတြးမိသည္။
သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။
“ၿဗဲ . . ” ကနဲ အာေခါင္ျခစ္၍ ငိုေၾကြးလုိက္ေသာ ကေလးေပါက္စတစ္ေကာင္၏ အသံကိုၾကားရေလသည္။
ေဆာ့ရင္းကစားရင္း ကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ ထိမိခိုက္မိသျဖင့္ ငိုေၾကြးလုိက္ျခင္းျဖစ္ပုံရ၏။ ကေလးငုိသံႏွင့္ မေရွး မေႏွာင္းမွာပင္ ေဒၚသန္းတင္၏ သူ႕ကေလးကိုသူ ဆဲဆုိေငါက္ငန္းလုိက္သံက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ထြက္ေပၚလာေလေတာ့ သည္။
“ေသခ်င္းဆုိးေလး . .၊ ဘာျဖစ္ရျပန္ၿပီလဲ။ ေနဦး . . ေနဦး . . ဒီမွာ ငါ ထမင္းအုိးငွဲ႔ၿပီးေတာ့မွ နင့္ေက်ာကုိ အေရဆုတ္ပစ္ရဦး မယ္”
ဆူပူသံေၾကာင့္ ထင္သည္။ ကေလးငိုသံက ပိုက်ယ္ေလာင္လာ၏။
ေဒၚသန္းတင္က လူကိုယ္တုိင္ထြက္မလာေသးဘဲ ေနာက္တစ္ခြန္းထပ္ဆဲသည္။
“ဟဲ့ . . . ကျမင္းတုန္းက ကျမင္းၿပီး ခုမွ ေ-ာက္သံၿပဲနဲ႔ ငိုမေနနဲ႔။ က်က္သေရမရွိဘူး၊ အခု တိတ္စမ္း”
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေစ်း၀ယ္ရာမွ ျပန္ေရာက္လာေသာ ေဒၚဟာစီးနားတစ္ေယာက္ၿခံေပါက္၀ထဲ လွမ္း၀င္ဘို႕ျပင္စဥ္မွာ တုံ႕ကနဲရပ္ သြား၏။
“အီး . . ဟီး . . ဟီး . .၊ ၀ါး . .၀ါး”
ကေလးကေတာ့ စူးစူး၀ါး၀ါး ငိုဆဲပင္။
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ေဒၚသန္းတင္ကလည္း
“တယ္ . .၊ ဒီ ေဖ- မသားေလးဟာ၊ တိတ္ဆုိတိတ္မဟုတ္ဘူး၊ ေမြးကတည္းက သေႏကိုယုတ္တယ္”
“အီး . . .အီး . . ၀ါး . .ဟင့္ . .ဟင့္”
ကေလးက စီစီညံေအာင္ ငိုေၾကာရွည္ေနၿမဲ။ ၿခံ၀မွာရပ္ေနေသာ ေဒၚဟာစီးနားကလည္း မ်က္လုံးႀကီးျပဴးလ်က္။
မဆုံးႏုိင္ေအာင္ ရွည္လ်ားေတာ္မူေသာ ကေလး၏ ငိုခ်င္းသံကို နားၾကားျပင္းကပ္လာေသာ ေဒၚသန္းတင္က
“ဟဲ့ . . အေလနေတာကေလး၊ တစ္ခါတည္း ေသသြားရင္လည္း ေအးတာပဲ၊ ေ-ာက္ငိုေၾကာက ရွည္လုိက္တာ၊ ကာလနာ တုိက္ပါေစေတာ္”
ေဒၚသန္းတင္၏ ပိုးစိုးပက္စက္ ဆဲသံဆုိသံအဆုံးမွာပင္ ၿခံ၀ရွိ ေဒၚဟာစီးနားက ထမီတုိတိုျပင္၀တ္လုိက္တာ အက်ၤ ီလက္ ေမာင္းကို ပင့္တင္ရင္း ခုႏွစ္သံခ်ီဟစ္၍ . . .
“အိမ္ထဲကေန ယုတ္ယုတ္မာမာဆဲေနတဲ့ အယုတ္တမာ မိသန္းတင္ရဲ႕၊ ဟင္ . . နင္ သတိၱရွိရင္ အခုခ်က္ခ်င္း အိမ္ထဲကထြက္ ခဲ့စမ္း”
ေဒၚဟာစီးနား၏ ေဒါသနတႀကီးစိန္ေခၚသံေၾကာင့္ ေဒၚသန္းတင္ကလည္း လက္ထဲမွ ထမင္းအုိးကိုေဆာင့္ခနဲ ပစ္ခ်ၿပီး ထရပ္ လိုက္၏။
“ငါ့ ကေလးကို ငါဆူတာ ဘယ္ေကာင္မကၾကားထဲက ၀င္ၿပီး အကဲဆတ္ေနရတာတုန္း”
ဟူသည့္ အေတြးျဖင့္ ေဒါသေထာင္းေထာင္းထၿပီး
“စိန္ေခၚေနတာ ဘယ္ကေကာင္မလဲ၊ သန္းတင္တဲ့ . . ငါ့လက္၀ါးက ပါးမေရြးဘူးေနာ္”
ေျပာေျပာဆုိဆုိျဖင့္ ေဒၚသန္းတင္က အိမ္ေရွ႕ဆီသို႕ လႊားခနဲခုန္ထြက္လာ၏။ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ ေဒၚဟာစီးနားကလည္း
“လာစမ္းပါ . . လာစမ္းပါ။ ေဟာဒီကလည္း . . ငါ့ကေလး သူ႕ဖာသာသူ ငိုတာကို အသားလြတ္ဆဲတဲ့ မိန္းမလူစြမ္းေကာင္း ႀကီးကို ပါးရုိက္ခ်င္လြန္းလို႕ . . .”
“ဟိုက္ . . .”
ဒီေတာ့မွပင္ . . . ေဒၚသန္းတင္လည္း ငိုေနသည့္ကေလး ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုသည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိေတာ့သည္။
စင္စစ္ . . ငိုေနသည္က သူ႕ကေလးမဟုတ္။
ေဒၚဟာစီးနား၏ကေလး ငိုေနျခင္းသာျဖစ္၏။ အိမ္ခန္းခ်င္းက ပူးကပ္လြန္းေနေတာ့ ဟိုဖက္အိမ္က ငိုတာလား။ ဒီဖက္အိမ္က ငိုတာလားဆုိတာကိုလည္း အကြာအေ၀းျဖင့္ မွန္းဆ၍မရ။
ၿပီးေတာ့ . . . .
ျမန္မာကေလးေလးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကုလားကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ . . ငိုသည့္အခါတြင္ေတာ့ အသံခ်င္းက အတူတူပဲမဟုတ္လား။
* * * * *
ေဒၚသန္းတင္တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးျပဴးၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားပြင့္သြားသည္။ သူ႕ခမ်ာ ကေလးခ်င္းမွားၿပီး ဆဲမိၿပီဆုိသည္ကို သေဘာေပါက္လုိက္မိခ်ိန္တြင္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ရန္ အမ်ားႀကီး ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။
ေဒၚဟာစီးနားက ထမီစ အနားႏွစ္ဖက္ကို ဆတ္ခနဲမတင္လိုက္ရင္း
“ငါ့ကေလးက ငိုေနတာကို ညည္းက ဘာကိစၥသေႏယုတ္သေလး ဘာေလးနဲ႔ ဆဲရေအာင္ ညည္းကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ သေႏေကာင္းေနလို႕လဲဟဲ့ . . ေကာင္မရဲ႕”
“နင့္အေၾကာင္း ငါမသိဘူးမ်ားမွတ္ေနလို႕လား၊ နင္ဟာ . . .”
ေဒၚဟာစီးနားကား ေဒၚသန္းတင္၏ ငယ္က်ဳိးငယ္နာတုိ႕ကို ေဖာ္ေလၿပီ။ အရွက္ကဲြေလၿပီ။ ဒီေတာ့ ေဒၚသန္းတင္ကလည္း ငုံ႕ခံ ေန၍မျဖစ္ေတာ့။ အဆဲကို အဆဲခ်င္း၊ အကဲြကို အကဲြခ်င္းတုံ႕ျပန္ရာမွ ေနာက္ဆုံးတြင္ လက္ရုံးအားကိုးၾကေလေတာ့သည္။
ဆံပင္ကိုဆဲြၾက၏။ ပါးကိုရိုက္ၾက၏။ ကုတ္၏။ ကိုက္၏။ ေဆာင္၏။ ကန္၏။ ဘယ္ဒူး ညာဒူးသုံး၏။ ပတ္တံေတာင္ ပင့္တံေတာင္ ရိုက္၏။ ၀ုိက္၏။ ထုိး၏။ ေျခစုံပစ္၀င္၏။ လွိမ့္ေရွာင္၏။ အနီးကပ္၍ တြတ္၏။ လက္ဖ်ံျဖင့္ကာ၏။ ခုန္ကာ ကုပ္ပိုးကိုေထာင္း၏။ ေခါင္း ခ်င္းတုိက္၏။ ညိဳသက်ည္းကို ျဖတ္ရိုက္၏။
ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြက ရုတ္တရက္မုိ႕ ဖ်န္ေျဖဘို႕သတိမရ။ တဟားဟားရယ္လို႕သာ ေနၾကေလေတာ့၏။
(ေဒၚသန္းတင္၏ ေယာက်္ားဦးေမာင္၀မ္းတစ္ေယာက္ အရပ္ထဲတြင္ ဇာတ္ပဲြကသည့္အေၾကာင္းကိုလည္း စကားစပ္မိလွ်င္ ေျပာျပရပါဦးမည္။)
မင္းခိုက္စိုးစန္