သူရာေထာင့္မွအိပ္မက္မ်ား
အခ်ဳိရည္ “ဆရာမ”

ကၽြန္ေတာ္ အရက္စေသာက္တုန္းက အေဖာ္မရွိလွ်င္ . . . မေဖာ္မပါလွ်င္ အရက္ကိုလုံး၀မေသာက္တတ္ခဲ့ပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ . . ကၽြန္ေတာ္သည္ ညေနေစာင္းလွ်င္ . . အရက္ေသာက္ေဖာ္ကိုရွာရသည္။ ကိုယ္ကတုိက္မယ္စိတ္ကူးထားလွ်င္ အရက္ေသာက္ရွာရတာမ်ားခက္လို႕လား! ဟုေမးခ်င္ၾကလိမ့္မည္။
ခက္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ စာေရးဆရာမ်ား၊ ကဗ်ာဆရာမ်ားမွာ အရက္ကေလးပုံမွန္ Limit သို႕ေရာက္သြားလွ်င္ အႏု ပညာအေၾကာင္းကို စကားစတတ္သည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ ကိုယ္လုပ္မယ့္ဟာ၊ ကိုယ္အားမရတာ . . . စသည့္ အႏု ပညာကိစၥေတြကို ေျပာခ်င္သည္။ ၿပီးေတာ့ လုပ္ၿပီးသားကေလးေတြကို စားျမံဳ႕ျပန္ခ်င္ေသးသည္။
ဒီေတာ့ . . ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူေသာက္မည့္ သူသည္ . . အႏုပညာသမားျဖစ္ခ်င္သည္။ စာနယ္ဇင္းသမား ျဖစ္ခ်င္သည္။ ေလာဘအနည္းဆုံးဟုဆုိလွ်င္ အႏုပညာကို ၀ါသနာပါသူကေလးေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ (၃၃)လမ္းသည္ အႏုပညာကိစၥေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕မသြားမျဖစ္သြားရေသာ ေနရာတစ္ခု ျဖစ္သည့္အျပင္ ကိုယ္နဲ႔ညေနခင္းအလြန္မွာ ရင္ဘတ္ခ်င္း ဂ်ပ္ပင္ထိုးၿပီး အရက္ေသာက္ဖက္ရွာရန္ ေတာအုပ္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆယ္ခါတြင္ ကိုးခါတဲြေသာက္ဘက္မ်ားက ကာတြန္းဆရာမ်ားသာျဖစ္သည္။ (သူတုိ႕သည္ သူတုိ႕လီမစ္သို႕ေရာက္လွ်င္ပါးစပ္ျဖင့္၊ စကားလုံးျဖင့္ ကာတြန္းဆဲြတတ္ၾကသျဖင့္ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္)။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကဗ်ာဆရာ၊၀တၳဳဆရာမ်ားႏွင့္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံႀကံဳႀကိဳက္သည့္အခါတြင္လည္းေကာင္း ကိစၥရွိေသာအခါတြင္လည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ကုိက သူတုိ႕ႏွင့္စကားေျပာခ်င္သည့္အခါတြင္လည္းေကာင္းမွသာ ေသာက္ေလ့ရွိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕(၆း၃၀)ေလာက္တြင္ အတူေနစဥ္ ထုိင္ျဖစ္သူမ်ားက . . ကိုေရႊထူး (ျပည္) ကာတြန္းေစာမင္းေ၀ စာအုပ္၊ ျပကၡဒိန္၊ Computer ဒီဇိုင္းအစုံလုပ္ေသာ မုိးေက်ာ္၊ ကိုေရႊထူး၏ညီ မ်ဳိးႀကီး၊ ၀လုံး၊ ေဖသစ္တည္ႏွင့္ တိရိစာၦန္စုိးစံ၀င္းတုိ႕ျဖစ္ သည္။
ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ႏွင့္ ဆရာစိုးေသာ္တာတုိ႕ကေတာ့ အိမ္က ကိုယ့္ဇနီးကို ေငြမ်ားမ်ားအပ္ႏုိင္သည့္ေန႕မ်ဳိး ႏွင့္ ေငြလုံး၀မအပ္ႏုိင္ေသာ ေန႕မ်ဳိးဆိုလွ်င္ ရံဖန္ရံခါ၀င္ႀကိတ္ေလ့ရွိပါသည္။ တစ္ပတ္မွာ တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ သူတုိ႕ ပါ၀င္တတ္သည္။
ဆရာေအာ္ပီက်ယ္ႏွင့္ ဆရာစုိးေသာ္တာတုိ႕ကို အရက္ေသာက္ျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ခ်ီးက်ဴးပါသည္။
ဆရာေအာ္ပီက်ယ္၊ ကၽြန္ေတာ္၊ ဆရာညိဳ၊ ဆရာကိုတင္ကိုေအာင္၊ ဆရာကိုခင္ေဇာ္တုိ႕ တစ္ညဆုံၾကရာ ဆုိင္ တြင္ အ၀ေသာက္ၿပီးေသာ္လည္း ကိုယ့္အိမ္ကို မျပန္ၾကေသးပဲ ေတြ႕သည့္ဆုိင္တြင္ တစ္ေယာက္တစ္ပတ္စီခ်ၾကမည္ဆုိၿပီး ေလွ်ာက္ ၾကရာ အရက္ဆုိင္ကိုေတြ႕သည္ႏွင့္ ခုံတြင္၀င္မထိုင္ဘဲ ဘီအီးတစ္ပတ္စီမွာ၍ ေသာက္ၾကရာ . . . ဘယ္ႏွစ္ဆုိင္၀င္၍ ဘယ္ႏွစ္ခြက္ ေသာ�ကေလက�ည္မသိေတာ့ . . .။ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ရာကႏုိးေတာ့ မနက္(၁၁)နာရီ၊ ေနရာက ဆရာတင္ကိုေအာင္၏အိမ္။ ေခါင္းေတြ တစ္ေခါင္းလုံး ေလးလံၿပီးနားထင္တြင္ ဘင္ခရာတပ္ဖဲြ႕ေရာက္၍ေနသည္။
“ေကာင္ေလး ႏုိးၿပီးလား!”
“ေခါင္းေတြ အရမ္းကိုက္ေနတယ္အကိုႀကီး”
“ေရအ၀ေသာက္လုိက္ . . .. ”
“ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းေတာင္မထူႏုိင္ဘူး”
ဆရာတင္ကိုေအာင္က ကိုယ္တုိင္ထ၍ ေရခပ္တုိက္ပါသည္။ ဒါလည္း ေခါင္းကိုက္တာကမေပ်ာက္၊ ရင္ေတြ တုန္တာကမေပ်ာက္၊ ဆရာတင္ကိုေအာင္ကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သည့္ပုံစံျဖင့္ မ်က္မွန္ကေလးတပ္ရင္း . . နယ္မွလာေသာ ဆရာေနမ်ဳိး ၏လက္ေရး၀တၳဳကို ဖတ္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းအုံးေတြ ေစာင္ေတြၾကားထဲသို႕ ျပန္ျပဳတ္က်သြားသည္။
ဆရာတင္ကိုေအာင္က သူဖတ္ေနေသာ၀တၳဳၿပီးေတာ့မွ . . ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး တံခါးၾကားထဲက ပုလင္းကို ထုတ္ယူၿပီး လက္ႏွစ္လုံး (ႏွစ္ပက္)ေလာက္ကို ငွဲ႔ထည့္ၿပီး ေရနည္းနည္းသာေရာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပးပါသည္။
“မင္းဘာေဆးမွေသာက္လို႕ ေခါင္းကိုက္တာ ဘာညာမေပ်ာက္ဘူး၊ ဒါပဲခ်လိုက္၊ ၿပီးေတာ့ ညက ငါတုိ႕လုပ္ တာ အဓိပၸါယ္မရွိဘူးကြ၊ ေနာင္ကိုမလုပ္နဲ႔ . . ေရာ့ ေသာက္လိုက္”
ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္စြာပင္ အသက္ကို တစ္ခ်က္မွမရႈဘဲ ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္မွိန္းေနလုိက္ သည္။ သို႕ေသာ္ . . မယုံၾကည္ႏုိင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ တစ္မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လန္းဆန္းစြာျပန္ လည္ႏုိးထ၊ ေကာင္းမြန္၊ လန္းဆန္း သြား၏။
“အစ္ကိုႀကီး ယူပစ္လုိက္သလုိပါပဲလား!”
“ေအး . . အဲဒါေျဖတယ္လို႕ ေခၚတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒါေကာင္းတဲ့လကၡဏာ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာင္ကို အဲဒီလို ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေစနဲ႔”
ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုစဥ္က အရက္ကို ကာတြန္းအဖဲြ႕ႏွင့္ မဟုတ္လွ်င္ ဆရာတင္ကိုေအာင္၊ ဆရာညိဳ၊ ဆရာ ေကာင္းသာ၊ ဆရာကိုသန္းထုိက္တုိ႕ႏွင့္သာ ေသာက္ေလ့ရွိပါသည္။ ထုိသို႕ ပုံမွန္ေသာက္ေသာက္ခဲ့သည္မွာ ေလးႏွစ္ခန္႕ရွိပါသည္။
ထုိ႕ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ကာတြန္းအဖဲြ႕သည္ လူလည္းမစုံ အလွ်င္ကလိုလည္း ညေနတိုင္းမေတြ႕ေတာ့ပဲ ၀ုိင္းပ်က္သြား၏။ ဟန္သစ္အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုတင္ကိုေအာင္ကလည္း ေဘာလုံးဂ်ာနယ္တစ္ခုတြင္ အယ္ဒီတာလုပ္ၿပီး “ဟန္သစ္ မဂဇင္း”ကို ႏွစ္ႏွစ္အငွားစာခ်ဳပ္ျဖင့္ ခဏလက္လဲႊထားၿပီး ဆရာကိုခင္ေဇာ္က ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းဆုိေသာ စာအုပ္တုိက္မွာေရာက္ၿပီး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းပင္ ရွိေနဟန္တူပါသည္။ ဆရာသန္းထိုက္ကေတာ့ သူတဲြေနသည့္ေကာင္မကေလးပဲ အိမ္ေထာင္က်သြားသလား! သူပဲအိမ္ေထာင္က်သြားသလား မေျပာတတ္ ေတြးကိုမေတြးတတ္ေတာ့ပါ။
သို႕ေသာ္ ညေနေစာင္းလွ်င္ အရက္ေတာင္းေသာ ေသြးသာဆႏၵကေတာ့ ေလွ်ာ့မသြား၊ ၿပိဳကဲြ၍မသြားသည့္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အုပ္စုေတြကဲြကုန္ၿပီျဖစ္ေသာ (၃၃)လမ္းသို႕လည္း မေရာက္ေတာ့၊ ဆရာတင္ကိုေအာင္ႏွင့္ အတယ္ႀကီး ဆုိင္သို႕လည္းမေရာက္ေတာ့ပဲ ရပ္ကြက္ကဆုိင္ေတြမွာပင္ ႀကိတ္ရေတာ့သည္။
အရက္ကေတာ့ သူ႕ထုံးစံအတုိင္း သစၥာမေဖာက္ဘဲ မူးၿမဲမူးေပးေသာ္လည္း အရက္ေသာက္ေဖာ္ကားမရပါ။
ပထမ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ၀ါဆုိဦးကားဂိတ္မွ ကားစပါယာတစ္ေယာက္ႏွင့္ မ်က္မွန္းတန္းမိရာမွ အတူထိုင္ျဖစ္ သည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးဆရာမွန္းသိေနသျဖင့္ သူ႕ဘ၀ဇာတ္အေၾကာင္းကိုေျပာျပပါမည္ . .. ကၽြန္ေတာ့္ကိုေရးဟုဆုိ သည္။ ထိုဇာတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေရးလွ်င္ ေပါက္မွာက်ိန္းေသသည္ဟုဆုိၿပီး ေျပာရင္းေသာက္သည္။ သူ႕ဇာတ္လမ္းက ဘာမွထူးျခား တာမပါ၊ သူလိုကိုယ္လိုႀကံဳေနက် ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္။
စာေတြေရးေနေသာ စာေရးဆရာႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ ကိုယ့္ဇာတ္လမ္းကိုလူတုိင္းကေျပာခ်င္ၾကသည္။ စာေရး ဆရာသည္ သူ႕ (ေျပာသူ) ဇာတ္လမ္းကိုေရးလိမ့္မည္။ စာေရးဆရာသည္ အရက္ဆုိင္မွာ ဇာတ္လမ္းေရးစရာလာရွာသည္။ သြားေကာ လိပ္ထဲမွာ ဇာတ္လမ္းလာရွာေနသည္ဟု သူတုိ႕ထင္ၾကသည္။ စာေရးဆရာမဟုတ္သူေတြ ထုိသို႕အေတြးေရာက္ေအာင္ မည္သည့္ စာေရးဆရာကမ်ား လုပ္သြားသည္မသိ။ ေတာ္ေတာ္ဆုိးပါသည္။
အင္ဗက္တာႏွင့္ မီးအားျမွင့္စက္ေတြဆင္ၿပီး ေရာင္းသူ၊ ပ်က္လွ်င္လည္း ျပင္ေပးေသာ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ အရက္အတူေသာက္ျဖစ္သည္။
“ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းေျပာျပမယ္၊ ေရးစမ္းပါဗ်ာ၊ အခ်စ္ေရာ၊ ဘ၀ေရာ၊ ပညာေပးေရာပါတယ္”
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ႏွလုံးသည္ ေလးလံထိုင္းမႈိင္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လြတ္လပ္မႈသည္ ၿပိဳကဲြသြားသည္။ သူ ကေတာ့ အားႀကိဳမာန္တက္ျဖင့္ သူ႕ေပါင္ကို သူပုတ္လုိက္ . . . ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ကို ပုတ္လိုက္ျဖင့္ ေျပာသည္။
ၿပီးေတာ့ ထုိငတိႀကီးက စကားေျပာလွ်င္ ေမးခြန္းေမးေမးၿပီး စကားေျပသည္။ ထုိစကားေျပာနည္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ စက္စက္စုတ္စုတ္ မုန္းတီးေသာ စကားေျပာနည္းျဖစ္သည္။
“ကဲ . . ခင္ဗ်ား အင္ဗာတာကို ေလးထပ္တုိက္ေပၚက ပစ္ခ်လိုက္တာမ်ား၊ ေလးထပ္တိုက္ေပၚက ဘာလုပ္ရဲ မလဲ!”
“အင္း . . အင္း . . . . ဒါေပါ့”
“ပစ္ခ်ရမွာ . . . . ပစ္ခ်ရမွာ . . . . .”
သူ႕ေပါင္ကို သူပုတ္ၿပီး အားရပါးရ မာန္ပါပါ ေျပာသည္။
“အဲဒီလိုပ်က္စီးၿပီး တစ္စစီျဖစ္သြားတဲ့ အင္ဗတ္တာကို ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လဲ!!”
ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္ကိုပုတ္ျပန္သည္။
“အင္း . . . . ေပါ့”
“ဘာျဖစ္လဲ!! ဘာျဖစ္လဲ! တစ္ရက္တည္းနဲ႔ ၿပီးေအာင္ ျပင္ႏုိင္တယ္ . . . တစ္ရက္တည္းနဲ႔ . . ဘယ္ႏွစ္ရက္ လဲ!”
“အင္းေပါ့ . . အင္းေပါ့ . . ဒါေပမယ့္ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္ေမးတာေလးတစ္ခုေတာ့ ေျဖေပးေစခ်င္တယ္”
“ေမးေလ . . ေမးေမး ဒါမွဘဲ ဆရာေရးရတာ လြယ္ကူမွေပါ့ေမး”
“ထူးထူးျခားျခား မဟုတ္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားဘုန္းႀကီးလူထြက္လားလို႕ ေမးခ်င္တာ . . .”
“ဟုတ္တယ္ . . . စကားေျပာရင္ ေမးေမးၿပီး ေျပာလြန္းလို႕”
တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း သူတို႕အခ်စ္အေၾကာင္းကို ေျပာတတ္ၾကသည္။ ရည္းစားဦးအေၾကာင္း . . အခုက်ေနတဲ့ လက္ရွိအိမ္ေထာင္အေၾကာင္း . . ေျပာၿပီးလွ်င္ ေရးပါဟု ဆုိတတ္ၾကသည္။ ဆရာ ဘာရသလဲ! ဟုေမးတတ္ၾကသည္။ သူတို႕ေျပာျပ သည့္ဇာတ္လမ္းေတြက ဘာမွမထူးျခားေသာ ျဖစ္ေနက်ေတြမုိ႕ ဘာမွ်မထူးျခားလွပါ။
ကၽြန္ေတာ္ေရးခ်င္တာက အဲဒီလူေတြအေၾကာင္းမဟုတ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ထုိလူေတြကို ေရွာင္ခ်င္သျဖင့္ အရက္ကို အိမ္မွာ၀ယ္ေသာက္ျဖစ္သြားေသာအေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါ သည္။ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြက စကားနည္းနည္း ထူးထူးျခားျခားေလးေျပာလိုက္လွ်င္ “ေဟ့ေကာင္ . . မင္း သိပ္အာက်ယ္မေနနဲ႔၊ ကိုရဲက မင္းအေၾကာင္း သူ႕၀တၳဳထဲထည့္ေရးသြားဦးမယ္” ဟု ေျပာတတ္သည္။
တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြက်ေတာ့လည္း ဘာမွ်မဟုတ္သည့္ကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕တြင္ အမွတ္တမဲ့လုပ္မိၿပီး . .. “ဆရာ အဲဒီအေၾကာင္းကိုေတာ့ ထည့္မေရးပါနဲ႕ေနာ္ ဆရာ” ဟု ေျပာတတ္ၾကၿပီး သူတုိ႕မ်က္ႏွာေတြက ထည့္ေရးေစခ်င္ေနသည္။ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေစ့ခ်င္ေနသည္။
စာေရးဆရာသည္ ေစ်း၀ယ္ထြက္ေသာ အိမ္ေထာင္သက္ရင့္အိမ္ရွင္မႏွင့္တူပါသည္။ ေစ်းကိုသြားရာလမ္း တေလွ်ာက္တြင္ သူသည္ ဘာကို ဘာနဲ႔ခ်က္မည္ဟု စိတ္ကူး၍မသြား၊ ေစ်းကိုေရာက္၍ သားငါးတန္းကို၀င္ေတာ့မွ ေတြ႕သည့္သားငါး ႏွင့္ ကိုယ့္ေငြ႕ႏွင့္ အသီးအႏွံႏွင့္ ဆဲြ၍ လိုက္ဖက္ေအာင္ေရြးခ်ယ္၀ယ္ယူတတ္ေလ့ရွိ္ပါသည္။
စာေရးဆရာဆုိသည္မွာလည္း ေလာကလူ႕ေဘာင္ကိုစြန္႕ၿပီး ရသကိုဖန္တီး၍ မရစေကာင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေရးသမွ်၊ ဆုိသမွ်သည္ ေနာက္ခံလူဘ၀ႀကီးေရွ႕ကိုဆဲြထုတ္ျပျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ခံစားသူကလည္း ေနာက္ခံလူ႕ဘ၀ႀကီးကို သူ႕ အလိုလိုနားလည္ထားၿပီးမွ ခံစားေလ့ရွိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ရင္ခုန္သံတူသူတုိ႕ႏွင့္ မေသာက္ျဖစ္ေတာ့ကတည္းက ႀကံဳရာဆုိင္တြင္ေသာက္သည့္အခါ အထက္ပါဒုကၡမ်ားကို ႀကံဳခဲ့ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေရးဆရာဟု မသိသည့္ဆုိင္မွာ သြားေသာက္ေတာ့လည္း ေရခ်ိန္ကုိက္လွ်င္ စကားေျပာေဖာ္မရွိသျဖင့္ ဆုိး၀ါးေသာဒုကၡကို ခံစားရေလသည္။
ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အရက္ကို အိမ္မွာဘဲ ၀ယ္ေသာက္ေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ေရးခ်င္တာက အိမ္ကို အရက္၀ယ္ေသာက္သည့္အဆင့္မွာ ယစ္ထုပ္ျဖစ္ရန္ ရာခိုင္ႏႈန္း (၉၀)ရွိ ေန ၿပီဆိုတာပဲျဖစ္၏။ ပထမရက္ေတြမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ ညေနေျခာက္နာရီေလာက္တြင္ ၀ယ္ထားေသာအရက္ကို ႏွစ္ပက္ ေလာက္ထည့္ၿပီး အခ်ိဳရည္ေရာ၍ ကစ္ပစ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ . . “ဆရာေသာ္တာေဆြ၏ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ဇာတ္အေၾကာင္း” ကို ဖတ္သည္။ ႏွစ္ပက္ဇိမ္ကေလးျဖင့္ ဖတ္ရင္း နည္းနည္းက်သြားေသာအခါ ေနာက္ႏွစ္ပက္ေလာက္ ထပ္တင္သည္။
ဒီလိုက်သြားလုိက္ ထပ္တင္လိုက္ႏွင့္ တစ္ပိုင္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ ပထမထမင္းစားပါေသး၏။ ဒုတိယ က်ေတာ့ ညေနေသာက္သည့္အခိ်န္တုိး၍လာသည္။ (၅)နာရီေလာက္ဆုိလွ်င္ ႏွစ္ပက္တင္ၿပီ။ ညစာကို စားသည့္ေန႕စားသည္ မစား သည့္ေန႕လုံး၀မစားေတာ့။ တတိယက ညဘက္စာေရးရင္းေသာက္၊ ေသာက္ရင္း စာေရးေတာ့ စာကေတာ့ၿပီးပါ၏။ လူကားပန္းၿပီး နံနက္ခင္းသည္ မလန္းဆန္းေတာ့ ဒီေတာ့ သုံးပက္ေလာက္ေသာက္၍ အိပ္လိုက္သည္။
အိမ္ကေတာ့ တစ္ညလုံးစာေရးရသည့္လူဆုိၿပီး မႏုိးပဲထားသည္။
အရက္အရွိန္ေရာ ညမအိပ္ရတာေရာႏွင့္ ပန္းၿပီး အိပ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႕လည္ႏွစ္နာရီေလာက္မွာ ႏုိးလာသည္။ ေခါင္းေတြေလးေနသည္၊ ရင္ေတြတုန္ေနသည္။ တစ္ကိုယ္လုံးမလႈပ္ခ်င္ မရွားခ်င္ . . အရာရာဘာမွ်အဓိပၸါယ္မရွိ။ နာရီ ကိုၾကည့္ေတာ့ႏွစ္နာရီ။ နားထင္ေတြကိုက္ခဲေနသည္။
ဘာမွမတတ္ႏုိင္ ၂-ပက္။
ေန၍ေကာင္းသြားသည္။ ေနာက္ ၂-ပက္။ ကၽြန္ေတာ္ျမဴးသြားၿပီး အရာရာသည္ နကိုအသက္ဓါတ္ျပန္ရလာ သည္။ လူေတြ၏မ်က္ႏွာက ၾကည္လင္၍ေနသည္။ မွန္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေတာ့ၾကည့္၍မေကာင္းေတာ့။
ထုိသို႕ေနျပန္ညျပန္တစ္ပတ္ေလာက္ေသာက္ၿပီးေသာအခါ လူသည္ ဘာအစာကိုမွ် စားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ေပ။ အရက္ၿပီး အရက္သာျဖစ္ေနသည္။ တစ္ရာတန္ ေရွာက္ျပားကြင္းတစ္ထုတ္ရွိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လုံေလာက္ေနၿပီ။
ထုိသုိ႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာေဒါက္တာဆန္းလင္း၏ ဖိတ္ေခၚကမ္းလွမ္းခ်က္အရ လႈိင္သာယာၿမိဳ႕နယ္ရွိ လုံမၺနီ စိတ္ေရာဂါအထူးကုေဆးခန္းသို႕ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ဤမွာပင္ ထုိဇာတ္လမ္းမ်ားသည္ စ,ၾကေလ သည္။
ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပင္ဆင္ထားေသာအိပ္ရာေပၚသို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကိုတင္ေပးလိုက္ၿပီး အိပ္ခိုင္းလုိက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ကားအိမ္မွာ ေသာက္ထားေသာ အရွိန္ရွိိေနသျဖင့္ ေအးေဆးသပ္ရပ္ ေသာ အခန္းထဲမွာ ဇိမ္ေတြ႕ၿပီး ႏွပ္ေနသည္။
အိပ္ရာကႏုိးလာေတာ့ အရက္က ေသြးထဲကေတာင္းလာသည္။ မရႏုိင္ေတာ့ ေဆးရုံေပၚေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒီမွာ ေျခေတြလက္ေတြ တုန္လာမည္။ ရင္ထဲက ကတုန္ကယင္ျဖစ္လာမည္။ အိမ္က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေစာင့္ကၽြန္ေတာ့္ညီ၀မ္းကဲြ ကေလးကိုထည့္ထားေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေန၍မရေတာ့ . . ဆရာမကို သြားေခၚခိုင္းရသည္။
အခ်ိန္က ညေန၅-နာရီရွိေနၿပီ။ အိမ္မွာက်န္ခဲ့ေသာ ပုလင္းကိုသတိရ၏။
လူတစ္ကိုယ္လုံး အဆစ္ေတြမွာ ဘာအားအင္မွမရွိေတာ့ လက္ေထာက္ၿပီးအိပ္ေနရာမွ မထႏုိင္ေတာ့။ ရင္ေတြ အရမ္းတုန္ေနသည္။ ရင္ထဲမွာ လွပ္ခနဲ လွပ္ခနဲျဖစ္သည္။ ေခါင္းလည္း မေထာင္ႏုိင္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ညီႏွင့္ ဆရာမ sister တစ္ေယာက္ျဖစ္မည္။ ထဘီအျပာ အက်ၤ ီအျဖဴႏွင့္ ေခါင္းမွာေတာ့ ဘာမွေစာင္း၍မထား . . . ။
“အစာ ဘာစားထားလဲ!”
ကၽြန္ေတာ္ညီကိုေမးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္သည္။
“ဘာမွေကၽြးလို႕မရဘူးဆရာမ”
ကၽြန္ေတာ့္ ညီကျပန္ေျဖသည္။
“အုိ . . မစားလို႕ေတာ့မျဖစ္ဘူးေလ . . . တစ္ခုခုေတာ့စားမွေပါ့”
“ဘာမွမစားခ်င္ဘူး ဆရာမ”
“မစားခ်င္လို႕မရဘူး၊ စားရမယ္၊ အခ်ိဳရည္ေလးေတာ့ေသာက္ပါ”
“ရင္ေတြ အရမ္းတုန္ေနတယ္ဆရာမ”
“တုန္မွာေပါ့၊ အစာအိမ္မွာအစာမွမရွိတာ၊ အစားမစားတာ ဘယ္ႏွရက္ေလာက္ရွိၿပီလဲ!”
ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္သိတာက အိပ္ရာထဲေခြေနမည္။ ၿပီးလွ်င္ ေလွ်ာက္ျပားကေလးတစ္ဖဲ့ ေလာက္စုတ္လိုက္မည္ ၿပီးလွ်င္ ျပန္အိပ္မည္။ ဒါပဲ သိေတာ့သည္။
“(၁၀)ရက္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ဆရာမ”
ကၽြန္ေတာ္အသံေတြတုန္၍ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ေမာ၍ေနသည္။ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္လက္ေကာက္၀တ္ကို ဆရာမက လက္ညႈိးလက္ခလယ္တုိ႕ႏွင့္ ေထာက္ထားၿပီး သူ႕လက္ကေရႊေရာင္နာရီကို ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရင္ေတြ တလွပ္ လွပ္တုန္ေနသည္။ ဆရာမ၏ လက္မွာ၀တ္ထားေသာ ေရႊလက္စြပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေငးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုန္ေနသည္။
“အခ်ိဳရည္ေသာက္ရမယ္၊ မင္းသူ႕အေဖာ္လား!”
“ဟုတ္ကဲ့ . . . ဆရာမ . . . . ”
“အခ်ဳိရည္သြား၀ယ္ Gas ပါတဲ့ အခ်ဳိရည္မ၀ယ္နဲ႔ sharp ျဖစ္ျဖစ္၊ ကၽြဲရုိင္းျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလိုဟာမ်ဳိး အခ်ိဳရည္ . . အခ်ဳိရည္ေသာက္ရမယ္ . . . ဟုတ္ၿပီလား! ရင္ထဲမွာ အစာမရွိေတာ့ ရင္တုန္တာေပါ့ . .. အခ်ဳိရည္ေသာက္ရမယ္”
ကၽြန္ေတာ္ညီ အခ်ဳိရည္သြား၀ယ္သည္။ ဆရာမလည္း ထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း “တအင္း” “အင္း” ေအာ္၍ က်န္ခဲ့သည္။ ရင္ထဲမွာ ေမာ၍ေနသည္။ အခုေန ႏွစ္ပက္ေလာက္ေသာက္လိုက္ရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္အိပ္ ၍ ေပ်ာ္သြားမည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ညီျပန္လာေတာ့ အခ်ဳိရည္တစ္လုံးပါလာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ထ၍ မေသာက္ႏုိင္ တစ္ကိုယ္လုံးတုန္၍ယုိင္ေနသည္။ ထိုအခ်ဳိရည္ကို ပိုက္ကေလးႏွင့ တစ္ငုံသာ စုပ္ႏိုင္သည္။ ေနာက္တစ္ငုံဆက္စုပ္လွ်င္ အန္ေတာ့မွာေသခ်ာသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ တစ္ငုံစုပ္ၿပီး လက္ကာျပလိုက္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ညီ ကအခ်ိဳရည္ပုလင္းကို ကိုင္ထားၿပီး အနားမွ မသြား . . . . ။ ကၽြန္ေတာ္ တအင္းအင္းေအာ္ေနရသည္။
“နည္းနည္းကေလးေတာ့ ေသာက္လိုက္ပါဦး . . . . .. . ”
ကၽြန္ေတာ္လက္ကိုကာၿပီး တားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္၍မရေသး၊ စိတ္ထဲမွာလည္း ေသာက္ခ်င္စိတ္က လုံးလုံးမရွိ။ စိတ္ထဲမွာ အရက္ကုိသာ ဖန္(လ္)ခြက္ႏွင့္အျပည့္ အားရပါးရေသာက္ပစ္လိုက္ခ်င္ေနသည္။ ညီဆုိေတာ့ ဒီေကာင္က လည္း အတင္းမတုိက္ရဲပါ။
ညီက ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္နားကို ပိုက္ထုိးေပးျပန္သျဖင့္ အားနာၿပီး တစ္ခ်က္စုပ္လိုက္သည္။ ေတာ္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကိုယ္လုံးက အရက္မွလဲြ၍ ဘာကိုမွ်မလိုခ်င္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆရာမ၀င္လာျပန္သည္။
“ေသာက္ ေသာက္ ဒီအခ်ဳိရည္ေတာ့ ကုန္ေအာင္ေသာက္ . . ေသာက္လိုက္ေလ”
“ေသာ္ၿပီးၿပီဆရာမ”
ကၽြန္ေတာ္အသံက အားေပ်ာ့၍ေနသည္။ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္ညီကိုေမးသည္။
“ဘယ္ေလာက္ေသာက္သလဲ”
“တစ္ငုံႏွစ္ငုံပါပဲ”
“အုိး ဒီေလာက္ဘယ္ရမလဲ! အခ်ဳိရည္ေသာက္ရမယ္၊ ဒါက အားျဖစ္လြယ္တယ္ . . အစာအိမ္ကိုလည္း ထိထားတာ ကာကြယ္တယ္ . . . ကဲေပး . . . ”
ကၽြန္ေတာ့္ညီလက္ထဲက အခ်ဳိရည္ပုလင္းကိုဆဲြယူၿပီး ပိုက္ကို ဆရာမကိုယ္တုိင္ ႏႈတ္ခမ္းသို႕တပ္ေပးသည္။ ၿပီး ပိုက္ထဲသို႕တက္လာေသာ လိေမၼာ္ေရာင္အရည္မ်ားကို ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္စုပ္တာရပ္လုိက္သျဖင့္ လိေမၼာ္ရည္မ်ားပိုက္ထဲမွ ျပန္ဆင္းသြားသည္။
“အုိ . . မရဘူးေလ . . စုပ္စုပ္ . . ဒီေလာက္နဲ႔ရမလား! အရက္က်ေတာ့ေသာက္တယ္ . . ဒီမွာ ကိုယ့္အတြက္ လည္းေကာင္း က်န္းမာေရးအတြက္လည္း ေကာင္းတာက်ေတာ့ မေသာက္ဖူး၊ မရဘူး ေသာက္ . . ဒီအခ်ဳိရည္ကို ကုန္ေအာင္ ေသာက္”
ကၽြန္ေတာ္ပါးစပ္နားက ပိုက္ကိုႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ဆဲြယူၿပီး အားနာနာႏွင့္စုပ္ရသည္။
“ဟုတ္ၿပီ . . ဟုတ္ၿပီ . . ဒီလုိမွေပါ့ . . စုပ္ . . မရပ္နဲ႔ ဒီတစ္ပုလင္းကုန္ေအာင္ေတာ့ေသာက္”
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပ႒ာန္းၿပီးေသာက္ပါသည္။ အားနည္းေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သၾကား ဓါတ္ (အခ်ဳိဓာတ္) လိုေနလိမ့္မည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အားတင္ၿပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စုပ္ယူလိုက္သည္။ ဆရာမမ်က္ႏွာမွာ ၀မ္းသာရိပ္ ကေလးေပၚ၍လာ၏။
“ဟုတ္ၿပီ . . ဟုတ္ၿပီ . . ဒီအခ်ိဳရည္ေလးေတာ့ ကုန္ေအာင္ေသာက္လုိက္ ဟုတ္ၿပီလား . . . ဟုတ္ၿပီ . . ဟုတ္ၿပီ”
ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေသာက္၍မရေတာ့ ဆက္ေသာက္လွ်င္အန္ေတာ့မည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ပစ္လုိက္ သည္၊ အခ်ဳိရည္ဆရာမက ပုလင္းကို ေထာင္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေက်နပ္ဟန္ရွိပါသည္။
“လက္ေလးလုံးေလာက္က်န္တယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါကို အမ်ားႀကီးမတုိက္နဲ႔ အခုလိုတုိက္တုိက္ေပး အမ်ားႀကီး တုိက္ရင္ အန္ပစ္လိမ့္မယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ . . .. ”
အခ်ဳိရည္ဆရာမထြက္သြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တအင္းအင္း ေအာ္ေနရသည္။
အခ်ဳိရည္ဆရာမသည္ ဆံပင္လႈိင္းတြန္႕ႏွင့္ျဖစ္သည္။ ေနာက္မွ ဆံပင္မ်ားကို သူနာျပဳတုိင္း လိုက္နာရသည့္ စည္းကမ္းႏွင့္အညီ ထုံးထားေသာ္လည္း ေရွ႕ဆံပင္မ်ားကိုၾကည့္ၿပီး လိႈင္းတြန္႕ဟု ကၽြန္ေတာ္ခန္႕မွန္းပါသည္။
အခ်ဳိရည္ဆရာမသည္ လူနာ၏လက္ေကာက္၀တ္ေသြးခုန္ႏႈန္းကိုတုိင္းသည္၊ လက္ႏွစ္တြင္ လက္စြပ္၀တ္ ထားသည္။ အရပ္ေမာင္းကာ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းဟုေျပာ၍ရၿပီး ခႏၶာကိုယ္မွာ ေတာင့္တင္းသည္။ အခ်ဳိရည္ဆရာမသည္ sister ထက္ ရဲေမတစ္ေယာက္ႏွင့္ ပိုတူေနသည္။ ဆရာမသည္ စိတ္လည္းျမန္ပုံရပါသည္။
ထုိညက ကၽြန္ေတာ္တစ္ေရးမွ အိပ္၍မေပ်ာ္ပါ။ တစ္ညလုံး “တအင္းအင္း” “တအားအား” ေအာ္ေနရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ညီလည္း အိပ္၍မရပါ။ မနက္မုိးလင္းစကေလးကို ေခါင္းလွန္ၾကည့္ရုံႏွင့္ပင္ ရင္ထဲမွာ “လွပ္” ကနဲေမာၿပီး ေခါင္း “လိႈက္ ” ကနဲမူးေနသည္။
အရုဏ္ဦးသည္ ညကိုေကာင္းေကာင္းအႏုိင္ယူလိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ အေမွာင္ဆုိတာမရွိေတာ့၊ ေဆးရုံထဲမွာ လည္း စကားေျပာသံ သြားသံလာသံၾကားေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ညီက မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါအေသးကေလးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာ သစ္ေပးသည္။
ထုိစဥ္မွာပင္ . . ဆရာမကၽြန္ေတာ့္ အခန္းထဲ၀င္လာသည္။
အခ်ဳိရည္နံ႕သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွာေခါင္းမွ ႏွလုံးသားထဲသို႕ လုံး၍၀င္ေရာက္လာေလသည္။
နီကိုရဲ