တြင္းနက္ႀကီးထဲကႏွလုံးသား
(၁)
က်သြားတာကိုျမင္လိုက္ရသည္။
တြင္းနက္ႀကီးတစ္ခုထဲကို သစ္ရြက္ကေလးတစ္ရြက္က်သြာသလိုမ်ိဳး ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေျဖးေျဖးကေလး အိဆင္း သြားတာပါ။
က်ေနတာကို အၾကာႀကီးျမင္ေနရသည္။ ၿပီးေနာက္ေတာ့ ဘာမွမျမင္ရေတာ့။
အစားထုိးမရႏုိင္ေသာဆုံးရႈံးမႈ။
ျပန္ရစရာလည္း အေၾကာင္းမရွိေတာ့ ျပန္မရေတာ့ပါဘူးဆုိသည့္ ေနာက္မွေတာ့ တမ္းတေၾကကဲြေနစရာ လည္းအေၾကာင္းမရွိေတာ့ဟု ‘ခက္မာ’ ထင္သည္။
လြင့္က်ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည့္အရာက ‘ခက္မာ’၏ႏွလုံးသားျဖစ္ေနေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ေလာက ႀကီးမွာ ႏွလုံးသားမရွိေတာ့ပဲရွင္သန္ေနသူေတြမွ ဒုႏွင့္ေဒး။
(၂)
(၁၀)တန္းေက်ာင္းသူဘ၀တြင္ ကိုယ့္ကို ‘ဂုိက္’အျဖစ္ စာျပေပးေသာ ေဆးတကၠသိုလ္တတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသားကေလးေၾကာင့္ ေႏြးေထြးစြာရင္ခုန္မိေနပါၿပီဟုဆုိလွ်င္ အျပစ္တင္ရႈံခ်သကဲ့ရဲ႕မိမည့္သူေတြ တစ္ ပုံႀကီးမ်ားရွိေနမည္လားမသိ။ ေသခ်ာတာက ဘယ္သူကဲ့ရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕ မကဲ့ရဲ႕ ကဲ့ရဲ႕ အဲသည္ကဲ့ရဲ႕မည့္သူေတြထဲ မွာ ‘ခက္မာ’ကိုယ္တုိင္ပါသည္။
သည္အသက္အရြယ္၏ရင္ခုန္သံကို ရင္ခုန္သူကိုယ္တုိင္ပင္ ယုံၾကည္ရခက္ေၾကာင္း ခက္မာ ေကာင္း ေကာင္းနားလည္သည္။ အေနနီးစပ္ရာက ျဖစ္လာလွ်င္ပို၍ပင္ ယုံၾကည္ရခက္ေၾကာင္းလည္းသိသည္။ အားကိုး စိတ္၊ေလးစားစိတ္တုိ႕ေၾကာင့္ ျဖစ္လာသည့္ရင္ခုန္သံကိုလည္း စစ္သည္ဟုမယုံၾကည္။
“ ေကာင္ေလးကအသက္ကလည္း သိပ္မကြာ၊ရုပ္ကေလးကလည္းခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႔ျဖစ္ပါ့မလားကြ”
“ ေမာင္ကေလည္း ‘ဂိုက္’ဆုိတာ ဒီအရြယ္ကေလးေတြပဲ လုပ္ၾကတာပဲဟာ။ ၿပီးေတာ့ ‘ခင္’က ေသေသ ခ်ာခ်ာစုံစမ္းၿပီးသား။ ေကာင္ေလးက တည္လည္းတည္ၾကည္တယ္။ ယူမယ့္ရည္းစားလည္းရွိတယ္။ အဲဒီရည္ စားရဲ႕မိဘေတြ ေက်းဇူးလည္း မကင္းဘူးတဲ့။ ဘာမွျပစ္စရာမရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ သမီးပုံစံလည္းၾကည့္ဦး”
ေမေမေျပာေတာ့ေဖေဖကရယ္သည္။
ဟုတ္ပါ့ ‘ခက္မာ’က ကေလးပုံစံသာရွိေသးသည္။ အသားကေလးက မညိဳ႕တညိဳ။ ဆံပင္က ဂုတ္၀ဲ။ အိမ္ ေနရင္ တီရွပ္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီတုိကေလးပဲ၀တ္သည္။ အရပ္ကေလးက ၅ေပေလာက္သာရွိသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ၾကည့္ၾကည့္ အပ်ဳိမကေလးႏွင့္ တူကိုမတူ။ ဘယ္ ေယာက္်ားကေလးကမွ စိတ္ကစားစရာအေၾကာင္းမရွိ။
(၃)
တကယ္ေတာ့ ခက္မာက စာသိပ္ဖတ္သည္။ ေက်ာင္းစာလည္းႀကိဳးစားသလို ျပင္ပစာေပေတြကိုလည္း ရသေရာ၊ သုတပါဖတ္သည္။ သမီးျဖစ္သူ စာဖတ္၀ါသနာပါသည္ကို အားေပးေသာမိခင္ကလည္း သမီးမဖတ္ သင့္သည္ထင္ေသာ စာအုပ္မ်ားကိုေရြးခ်ယ္ေပးေလ့ရွိသည္။
မိခင္က စာေရးဆရာႀကီးတကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ကို အလြန္ႏွစ္သက္ေတာ့ ခက္မာလည္း ဆရာႀကီးေရးခဲ့ သမွ် စာအုပ္ေတြအားလုံးကိုဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဆရာႀကီးစာေတြက ေတြးေခၚဆင္ျခင္မႈကို အားေပးသလို ႏွလုံး သားကိုလည္း ႏူးညံ့ေစသည္။
ကိုကိုေထြးသည္ ခက္မာထက္ ၅ႏွစ္ေလာက္သာႀကီးေသာ္လည္း ကိုကိုေထြးႏွင့္သူဆုံခဲ့ရသည္ကို သူက “ ႏွင္းေငြ႕တစ္ေထာင္မုိးတေမွာင့္” ၀တၳဳထဲက လက္တဖက္မလႈပ္ႏုိင္သည့္ေရာဂါသည္ ၁၈ႏွစ္သမီးကေလးႏွင့္ စိတ္ပညာရွင္ တကၠသိုလ္ဆရာတစ္ဦးတုိ႕ ဆုံေတြ႕ရသည္ႏွင့္ႏႈိင္းၿပီးကို စိတ္ကူးယဥ္ပစ္လိုက္သည္။
အိပ္ရာ၀င္တုိင္း ရင္ေတြတဒုိင္းဒုိင္းခုန္ေနခဲ့သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္အိပ္မေပ်ာ္။
ဒါေပမယ့္ အဲသည္ စိတ္ကူးယဥ္ရသည့္အရသာကေလးကို ခက္မာၾကာၾကာခံစားခြင့္မရလိုက္ရွာ။
စာသင္ေနရင္းက ကိုကိုေထြးေရအိမ္ထအသြားကို ကိုကိုေထြးပိုက္ဆံအိ္တ္ကေလးကို ခုိး၍ဖြင့္ၾကည့္ ရာ မွ မမလွလွတစ္ဦး၏ဓာတ္ပုံကိုေတြ႕ရသည္။
“ ဟဲ့ . . ေကာင္မေလး။ ဘာစပ္စုတာလဲ”
၀ဲလာေသာမ်က္ႏွာမ်ားကို ေခါင္းေမာ့ထိန္းခ်ဳပ္ရင္းက ဟန္ေဆာင္ရယ္ေမာပစ္လိုက္ရသည္။
“အစ္ကုိေထြးရည္းစားလား”
“ေအး . . လွတယ္။ မဟုတ္လား”
“လွပါတယ္။ အီကိုတက္ေနတာ။ တုိ႕ရပ္ကြက္ထဲကပဲ”
“ေက်ာင္းၿပီးရင္ယူၾကမွာေပါ့ . . ဟုတ္လား”
ကိုကိုေထြးက သက္ျပင္းခ်သည္။
“အဆင္ေျပရင္ေပါ့ဟာ။ ဒီေခတ္ကသိတဲ့အတိုင္းပဲ ရုန္းရကန္ရဦးမွာ။ ဆရာ၀န္ျဖစ္ရုံနဲ႔ အကုန္အဆင္ ေျပၿပီမထင္နဲ႔။ သူလည္းသိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ကိုဘာမွ မေမးေသးတာ”
အစ္ကိုနဲ႔အတူရုန္းကန္ေနရတာနဲ႔ကို ဘ၀ကိုမေက်နပ္ႏုိင္ဘူးတဲ့လား အစ္ကိုရယ္။ ခက္မာသာဆုိရင္ သိပ္ေပ်ာ္မွာပဲ . . . ဆုိသည့္စကားကိုေတာ့ ရင္ထဲသို႕သာၿမိဳခ်လိုက္ရပါသည္။
(၄)
ခက္မာဘာသာစုံဂုဏ္ထူးႏွင့္ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ေမေမႏွင့္ေဖေဖပီတိတေ၀ေ၀ႏွင့္ ဆြမ္းေကၽြးလုပ္ သည္။ ေက်းဇူးရွင္ဆရာတစ္ဦးအျဖစ္ ကိုကိုေထြးကိုဖိတ္သည္။ ကိုကိုေထြးကတစ္ေယာက္တည္းမလာ။ သူ႕ ခ်စ္သူမမကိုပါေခၚလာသည္။
မမကအျပင္မွာၾကည့္ေတာ့သိပ္မလွ။ ကိုကိုေထြးႏွင့္ယွဥ္တဲြလာ၍လည္းျဖစ္ႏုိင္သည္။
ခက္မာကိုျမင္ေတာ့ မမမ်က္ႏွာက အေၾကာေတြ တစ္ခ်ဳိ္႕ေလ်ာ့သြားသည္။ ခက္မာက စာသိပ္ဖတ္သည္ ေလ။ သည္ေတာ့ သည္အသက္အရြယ္ကေလးႏွင့္ပင္ လူေတြကိုေတာ္ေတာ္ခန္႕မွန္းတတ္ေနၿပီ။
ေဆးေက်ာင္းသားေတြ အေတာ္ကေလးမ်က္ႏွာပြင့္လန္းေနေသးသည့္ေခတ္ပါ။ အဲသည္အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ေဆးေက်ာင္းသားမြန္မြန္ရည္ရည္ရုပ္ေခ်ာကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခ်စ္သူျဖစ္ထားသည့္မိန္းကလး။ သူ႕ခ်စ္သူ ကလည္း အပ်ဳိေပါက္ကေလးတစ္ဦးကို တစ္ႏွစ္လုံးလုံးႏွစ္ေယာက္ခ်င္း စာသင္ေနသတဲ့။ အပ်ဳိေပါက္ကေလး ကလည္း ယခုေဆးေက်ာင္းသူျဖစ္ေတာ့မည္။ ၿပီးေတာ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးတစ္ဦး၏သမီးတဲ့။
အဲသည့္အိမ္ကဖိတ္သည့္ပဲြကုိ သည္မိ္န္းကေလးဘာေၾကာင့္လိုက္လာသလဲ။ ကိုကိုေထြးကအတင္းေခၚ လို႕ေတာ့ ဘယ္လုိမွမျဖစ္ႏုိင္ပါ။ မ႑ပ္တုိင္တက္ျပဖို႕မဟုတ္လွ်င္ေတာင္ အပ်ဳိေပါက္ကေလးကို ေလ့လာခ်င္ ၍သာျဖစ္ရေတာ့မေပါ့။
ျမင္လိုက္ရေတာ့အပ်ဳိေပါက္ကေလးက အပ်ဳိကေလးႏွင့္မတူ။ တကယ့္ပီဘိကေလးေလးႏွင့္ တူေနသည္။ ဘာ မိန္းကေလးအလွအပတုိ႕မွ မပြင့္လန္းေသး။ သည္ေတာ့ ကိုကိုေထြးခ်စ္သူမမမ်က္ႏွာက အေၾကာတစ္ခ်ဳိ႕ ေျပေလ်ာ့သြားသည္။ ဒါကို အရြယ္ႏွင့္ပင္ အသြင္အျပင္ႏွင့္မလိုက္ဖက္ေလာက္ေအာင္ ရင့္က်က္ေသာအေတြး အေခၚရွိသည့္ ခက္မာက ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိေလသည္။
“ မမက အစ္ကိုေထြးၾကြားထားတာထက္ေတာင္လွေနတာပဲ”
မမလက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကိုဖက္၍ ေျပာလိုက္ေတာ့မမမ်က္ႏွာလုံး၀အရည္ေပ်ာ္သြားၿပီး . . . ညီမေလး ကလည္း ခ်စ္စရာကေလးပါကြယ္ . . . ဟုေျပာေလသည္။
လုံး၀မရိပ္မိေစရ။
ခက္မာရင္ထဲတြင္ ဘယ္ေလာက္ပူေလာင္ေနပါေစ။ ကိုကိုေထြးႏွင့္မမတုိ႕ကို ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ၏အမူအရာႏွင့္ပင္ ရႊင္လန္းေဖာ္ေရြစြာဧည့္ခံခဲ့ပါသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ ကိုကိုေထြးကိုခ်စ္ေသာ အခ်စ္ကို အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ဟု ခက္မာသတ္မွတ္ထားသည္။ သူခ်စ္တာကို ရိပ္မိလို႕ သူ႕ခ်စ္သူက သူ႕ကို ျပန္ခ်စ္လာစရာ အေၾကာင္းဘာမွမရွိေတာ့။ စိတ္ရႈပ္တာ။ အားနာ တာ။ စိတ္ညစ္တာသာရွိမည္။ ကုိယ့္ခ်စ္သူကို စိတ္ညစ္ေအာင္လုပ္တာ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္မွမဟုတ္ဘဲ။
ၿပံဳးၿပံဳးကေလးဧည့္ခံေနရင္းကပင္ ခက္မာ သူ႕ႏွလုံးသားကို သူျမင္ေနရသည္။ တျဖည္းျဖည္းက်ဆင္း သြားတာပါ။ သစ္ရြက္ကေလးတစ္ရြက္ တြင္းနက္ႀကီးထဲကို တအိအိက်ဆင္းသြားသလိုမ်ဳိး။
သြားေလ။ သြားေပါ့။ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ။
ညက်မွ အိပ္ရာထဲတြင္ခက္မာငိုသည္။
(၅)
ေနာက္ေလးႏွစ္္ခန္႕အၾကာတြင္ မထင္မွတ္တာတစ္ခ်ဳိ႕ျဖစ္လာသည္။
တစ္ခုကေတာ့ ခက္မာ မိန္းမလွကေလးတစ္ဦးျဖစ္လာတာပါ။
ေဆးတကၠသိုလ္စတက္သည္အထိ ပုတက္တက္ကေလးႏွင့္ ကေလးဟန္ပန္မေပ်ာက္ေသာခက္မာသည္ ေလးႏွစ္အတြင္းတြင္ ဆက္၍ အရြယ္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အသားျဖဴလာသည္။ အရပ္ရွည္လာသည္။ နဂိုက တည္းက ပါးေဖာင္းေဖာင္းကေလးႏွင့္ ကေလးမ်က္ႏွာကေလးလိုခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ မ်က္ႏွာကေလးက လည္း ေဆးတကၠသုိလ္မိန္းမလွစာရင္းတြင္ ခက္မာကို ထိပ္ဆုံးအထိေရာက္ေအာင္တြန္းပို႕ခဲ့သည္။
တတန္းတည္းသားေတြေရာ၊အတန္းႀကီးေတြေရာ၊အတန္းငယ္ေတြေရာ ပိုးခ်င္ပန္းခ်င္ ကမ္းလွမ္းခ်င္သူ ေတြမ်ားလာသည္။ ခက္မာကေတာ့ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္တစ္ရုပ္၏အၿပံဳးမ်ဳိးႏွင့္ အသာအယာပင္ ဖယ္ခ်ေရွာင္ခြာ သြားေလ့ရွိသည္။
“ ခက္မာရယ္၊ အသက္၂၀အရြယ္မွာ ဒီေလာက္၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတာကို ဘယ္သူ႕ကိုမွနည္းနည္းမွ စိတ္ မ၀င္စားဘူးဆုိေတာ့ နင့္ႏွလုံးသားက ပုံမွန္မွဟုတ္ရဲ႕လားဟယ္”
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အံ့ၾသတႀကီးဆုိသည္။
ခက္မာကရယ္၍ . . ငါ့ႏွလုံးသားက ပုံမွန္မဟုတ္ရင္ ေယာက်္ားေလးေတြကို မႀကိဳက္ဘဲ နင့္ကိုႀကိဳက္ေန မွာေပါ့။ အခု ငါက ေယာက်္ားေလးေတြကို စိတ္မ၀င္စားတာမွ မဟုတ္တာ။ အဲဒီေကာင္ေတြကို စိတ္မ၀င္စား တာ . . ဟုျပန္ေျဖသည္။
“ ဒါဆုိ နင္စိတ္၀င္စားတာက . . .”
“ ငါခ်စ္တဲ့သူကို တစ္သက္လုံး ငါဘယ္ေတာ့မွ ပိုင္ဆုိင္ႏုိင္မွာမဟုတ္လိုက ငါတစ္ေယာက္ေလာက္ကို ခ်စ္လိုက္စရာမလိုဘူးလို႕ထင္တယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မခ်စ္ဘဲေနသြားတာ သိပ္ခက္ခဲတဲ့ကိစၥလို႕လည္း ငါ မထင္ ဘူး”
သူငယ္ခ်င္းမကေလးက ရင္ပတ္ကို လက္ႏွင့္ဖိသည္။
“ ဘုရားေရ။ ခက္မာ။ နင္အသည္းကဲြထားတာလား။ ငါတုိ႕လည္း တစ္ခါမွ မၾကားဖူးရပါလား”
ခက္မာကရယ္၍ . . . အဲသလိုလည္းမဟုတ္ပါဘူးဟာ။ ငါခ်စ္တဲ့စိတ္ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့သူေတြ႕ဖုိ႕ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလို႕ထင္လို႕ေျပာတာပါ . . . ဟု ေလွ်ာခ်လို္က္ရသည္။
(၆)
ေနာက္ထပ္ မထင္မွတ္ဘဲ ျဖစ္လာတာတစ္ခုက ကိုကိုေထြးစာေမးပဲြေတြ ခဏခဏက်ေနတာပါ။ သူ စာသင္ေပးခဲ့ေသာ တပည့္ခက္မာက ဂုဏ္ထူးႏွင့္ေအာင္ျမင္ေသာ ေရာဂါေဗဒဘာသာရပ္ကို သူက သုံးခါေျဖ ခဲ့ ရေသးသည္။
“ ဂုိက္ . . ေတြ နည္းနည္းေလွ်ာ့ပါလား၊ အစ္ကိုေထြးရယ္”
သူထက္ တစ္တန္းသာႀကီးေတာ့ေသာ ကိုကိုေထြးႏွင့္ ေဆးရုံတြင္ဆုံစဥ္ ခက္မာက စိတ္မေကာင္းစြာ အႀကံေပးမိသည္။
“ မေျပလည္ေသးလို႕ပါ . . ခက္မာရယ္။ ဒီေနာက္ဆုံးႏွစ္ကိုေတာ့ အျပတ္လုပ္မွာပါ။ ဆရာ၀န္လည္း ျဖစ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္။ မိန္းကေလးအိမ္ကတဲြသြားတဲြလာၾကာေနၿပီဆုိေတာ့ ေက်ာင္းျမန္ျမန္ၿပီးရင္ လက္ထပ္ ထား ၾကေတာ့လို႕ ေျပာေနၿပီ”
မိန္းကေလးတစ္ဦးႏွင့္ေယာက်္ားေလးတစ္ဦးလက္ထပ္ၿပီး အတူတူစေနၾကဖုိ႕ေကာင္းၿပီဆုိေသာ အခ်ိန္ သည္ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္စလုံးက သူတုိ႕အတူတူေနၾကရၿပီးပါက ယခုထက္ ပိုမုိခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ေကာင္း ေသာဘ၀ကို ရရွိၾကလိမ့္မဟု ႏွစ္ႏွစ္ကာကာယုံၾကည္ၿပီး အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေသာအခ်ိန္သာျဖစ္သင့္သည္ဟု ခက္မာယုံၾကည္သည္။ “ ပတ္၀န္းက်င္အျမင္တင့္တယ္ဖို႕” ဆုိသည့္စကားက ႏွလုံးသားေရး အိမ္ေထာင္ေရး ကိစၥေတြတြင္ လူႀကီးေတြ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ပိုင္ခြင့္ရွိသည္ဟု ယူဆထားၾကသည္။ ေရွးက်သည့္ မိဘတစ္ခ်ဳိ႕ ၏ ဆင္ေျခသာျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟုလည္းထင္သည္။ သို႕ေသာ္ ကိုကိုေထြးကိုိ ထိုစကားေတြေျပာမျပျဖစ္ပါ။
(၇)
ကိုကိုေထြး သူ႕စကားအတုိင္း ေနာက္ဆုံးႏွစ္ကိုေတာ့ တစ္ႀကိမ္ထဲႏွင့္ ေအာင္ျမင္ၿပီး အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ ျဖစ္သြားသည္။ ေျပာထားသည့္အတုိင္းပင္ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ဘ၀တြင္ပင္ လက္ထပ္သည္။
“ ခက္မာအပ်ဳိရံလုပ္ေပးေနာ္”
“အစ္ကိုေထြး သတုိ႕သမီးနဲ႔တုိင္ပင္ပါဦး အစ္ကိုေထြးရယ္။ သူ႕ညီမေတြ ၀မ္းကဲြေတြလုပ္ခ်င္ၾကမေပါ့”
“မရွိဘူး . . ခက္မာရဲ႕။ အဲဒါ အစ္ကိုက ခက္မာတစ္ေယာက္ေတာ့ရမယ္လို႕ ေျပာေတာ့ အစ္ကိုစာသင္ ေပးတဲ့ခ်ာတိတ္မကေလးမဟုတ္လား။ ေကာင္းတာေပါ့လို႕ေတာင္ ေျပာေသးတယ္”
ၿပီးတာပဲေလ. . . ဟု ခက္မာေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ ကိုယ္က ခ်စ္ေနရသူ၏ မဂၤလာေဆာင္မွာ ကိုယ္ျပန္ အပ်ဳိရံလုပ္ဖုိ႕ဆုိတာ သိပ္လြယ္ကူလွသည့္ ကိစၥေတာ့မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ သူကခ်စ္ေနသည္ဆုိတာကို ကိုကိုေထြး ဘယ္ေတာ့မွ မရိပ္မိေစဖို႕ကိုေရာ၊ သူေၾကာင့္ ကိုကိုေထြး ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ ရေစဖို႕ကိုေရာ ခက္မာသံဓိ႒ာန္ခ်ထားၿပီးမုိ႕ မျငင္းျဖစ္ေတာ့။
ျငင္းသူကမမ။
အစက ခက္မာ အပ်ဳိရံလုပ္ဖုိ႕သေဘာတူခဲ့ေသာ မမသည္ ခက္မာႏွင့္ျပန္ဆုံရၿပီး ခက္မာခ်ာတိတ္မ ကေလး မဟုတ္ေတာ့ေၾကာင္း ရိပ္မိသြားေသာအခါ သိသိသာသာမ်က္ႏွာပ်က္သြားခဲ့သည္။
“ ရပါတယ္ . . အစ္ကိုေထြးရဲ႕။ ခက္မာကို အားနာစရာမလုိပါဘူး”
မဂၤလာေဆာင္လက္ဖဲြ႕ကိုပင္ အတတ္ႏုိင္ဆုံး လုံး၀ထူးျခားမႈမရွိေစရန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးစဥ္းစား၍ ေရေႏြးအၿမဲဆူ ေနႏုိင္သည့္ဓာတ္ဘူးတစ္လုံးသာ လက္ဖဲြ႕ခဲ့ေလသည္။
(၈)
၁၀ႏွစ္ဆုိေသာအခ်ိန္သည္ တခဏကေလးႏွင့္ ကုန္သြားခဲ့သည္။ ထို(၁၀)ႏွစ္အတြင္း ခက္မာ ကိုကိုေထြး ႏွင့္မဆုံသေလာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းၿပီးၿပီး ႏွစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ ခက္မာမြန္ျပည္နယ္ဖက္သို႕ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရန္ထြက္ခြာခဲ့သည့္ေနာက္ပိုင္း မဆုံျဖစ္ေတာ့။
ကိုကိုေထြးလက္ေထာက္ဆရာ၀န္အျဖစ္ ႏုိင္ငံတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရန္ မ၀င္ေရာက္ခဲ့ေၾကာင္း ဧရာ၀တီ တုိင္းတြင္းရွိနယ္ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမဳိ႕တြင္ ျပင္ပေဆးခန္းဖြင့္၍ အထုိက္အေလ်ာက္ေအာင္ျမင္ေနေၾကာင္း ထုိမွ တဆင့္ထုိနယ္တြင္ေခတ္စားေသာ စပါးပဲြစား၊ဗီြဒီယုိရုံအစရွိသည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားပါ တဲြလုပ္ေနေၾကာင္း တုိ႕ကိုေတာ့ၾကားရသည္။ ဆရာ၀န္ပဲလုပ္တာ မဟုတ္ဘူးအစ္ကိုေထြးရယ္ . . . ဟုပင္ ရင္ထဲက ညည္းတြား မိသည္။
ကေလးကလည္း သုံးေယာက္တဲ့။ ေယာက်္ားကေလးကႏွစ္ေယာက္၊မိန္းကေလးကတစ္ေယာက္။ ေယာက်္ားေရာမိန္းမပါ ေဆးခန္းကိစၥ၊ စီးပြားေရးကိစၥမ်ားႏွင့္ မအားလပ္သျဖင့္ ကေလးမ်ားက အိမ္ေဖာ္ေတြ ႏွင့္ ပဲႀကီးရသတဲ့။ ဟုိတေလာကေတာ့ ေယာက်္ားကေလးအငယ္ေကာင္ မိဘေတြမရွိတုန္း သစ္ပင္ေပၚတက္ေဆာ့ ရာက ျပဳတ္က်ၿပီးလက္က်ဳိးသတဲ့။ နယ္ကဆရာ၀န္ေတြႏွင့္ပင္ ေက်ာက္ပတ္တီးကိုင္ရာလက္က အရုိးကဆက္ တာေစာင္းေန၍ ရန္ကုန္လာျပၾကသတဲ့။
သတင္းၾကားရေတာ့ ခက္မာက ေဆးပညာမဟာသိပၸံဘဲြ႕လြန္သင္တန္း၀င္ခြင့္ စာေမးပဲြေအာင္ျမင္၍ မြန္ ျပည္နယ္မွ ရန္ကုန္သို႕ ေျပာင္းေရႊ႕လာရန္စီစဥ္ေနတုန္း။ ရန္ကုန္ေရာက္၍ သတင္းသြားေမးေတာ့ ေဆးရုံဆင္း ၿပီးလို႕ ျပန္သြားၾကၿပီတဲ့။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ခက္မာလည္း ဘဲြ႕လြန္သင္တန္းသူ သမားေတာ္ေလာင္းကေလးျဖစ္လာ၍ စာႏွင့္ ညတာ၀န္ေတြႏွင့္လုံးလည္ခ်ာလည္လိုက္လာသည္။ ကိုကိုေထြးသတင္းကိုၾကားရဖို႕မေျပာႏွင့္ ကိုကိုေထြးအ ေၾကာင္းကိုေတာင္ တစ္ေန႕တစ္ႀကိမ္ေလာက္သာ စဥ္းစားမိေတာ့သည္။
ညအပ္ရာ၀င္ခါနီးေတြမွာပါ။
(၉)
ဘုရား . . ဘုရား . . .
ဒါအစ္ကိုေထြးတဲ့လား။
အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနေသာ လက္ဖ်ံမ်ား။ေရဖ်ဥ္းစဲြေနေသာ ၀မ္းဗုိက္တုိ႕အထက္မွာ ခြက္၀င္ေနေသာ ပါးရုိး ေတြႏွင့္မ်က္ႏွာရွိသည္။ ထုိမ်က္ႏွာထဲမွာ ညိႈိးမွိန္အားေဖ်ာ့ေနေသာမ်က္လုံးမ်ားရွိသည္။
“ ခက္မာ။ အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္သြားၿပီဆုိ။ ၀မ္းသာတယ္ . . . ညီမရယ္”
ဟုတ္ပါၿပီ။ အစ္ကိုေထြးမွ အစ္ကိုေထြးပါပဲ။
ဟန္ေဆာင္အားတင္းသည့္ၾကားက ခက္မာမ်က္ရည္တုိ႕ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာသည္။ . . . ဘယ္လို ျဖစ္ရတာလဲ . . အစ္ကိုေထြးရယ္ . . . ဟုေလသံႏွင့္သာေမးမိသည္။
“ဘီပုိးတဲ့ကြာ။ ရွိတာေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ကတဲကရွိတာပါ။ ေနာက္ပိုင္းအလုပ္ပင္ပန္းတာေတြနဲ႔မ်ား ဆက္သြားလားမသိဘူး။ ဗုိက္စပူလာေတာ့ေတာင္ မိန္းမကိုေျပာမိေသးတယ္။ ငါ့ဟာ အသည္းေျခာက္တာလား မသိဘူးလို႕ မိန္းမက . . .ရွင္မွ အရက္မေသာက္တာ . . ဆုိတာနဲ႔ ဟုတ္သားပဲေလလို႕ ေစာင့္ေနတာ ”
ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္သည္။ ခက္မာက ကုတင္ေဘး၀ဲယာသို႕ လွည့္ၾကည့္၍ . . . မမေရာ၊အိမ္ျပန္သြား တာလား . . . ဟုေမးသည္။
“ နယ္မွာပဲ။ လုိက္ေတာ့လာလိမ့္မယ္။ စီးပြားေရးကိစၥကေလးေတြလည္းမျပတ္၊ကေလးေတြလည္း ထား ခဲ့လုိ႕မရေသးတာနဲ႔။ အစ္ကိုကလည္း ကိုယ့္ဆရာေတြနဲ႔ျပၾကည့္ရုံပဲဆုိလာတာ။ ဆရာက ေဆးရုံတခါတည္း အတင္းတက္ခိုင္းေတာ့ ခုမွ အေၾကာင္းၾကားရတယ္”
“ဒီၾကားထဲ ခက္မာ ေစာင့္ေပးမယ္ေလ”
ကိုကိုေထြးမ်က္ႏွာက ရုတ္တရက္ေတာ့ အံ့ၾသဟန္ ရိပ္ကနဲ ေျပးသြားသည္။ ၿပီးမွၿပံဳး၍ . . . ဆရာမရွိ သားပဲ ခက္မာရယ္။ ဒီအေဆာင္က အထူးကုဆရာ၀န္မႀကီး ဒီအေဆာင္မွာ လူနာျပန္ေစာင့္ေနရတယ္လို႕ သိပ္ ၾကည့္မေကာင္းပါဘူး။ ခက္မာ ဒီအေဆာင္မွာရွိေနတာနဲ႔ကို အစ္ကိုေတာ္ေတာ္အားရွိေနပါၿပီ . . . ဟုေျဖသည္။
သို႕ေသာ္ ထိုညက ခက္မာ အိမ္မျပန္ျဖစ္ပါ။
ကိုကိုိေထြး ေသြးေတြအန္ေန၍ ျဖစ္ပါသည္။
(၁၀)
ည(၁၂)နာရီေလာက္တြင္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္၍မရေတာ့။ လူကလည္း သတိလစ္ေနၿပီ။ မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္ စီးေၾကာင္းမ်ားရဲႊရဲႊစုိလ်က္ အက်ၤ ီတစ္ခုလုံး ကိုကိုေထြးအန္ထားေသာေသြးမ်ား ရဲႊရဲႊစုိလ်က္က . . . အစ္ကိုေထြး အစ္ကိုေထြးဟု မနားတမ္းေသြးရူးေသြးတမ္းေအာ္ေခၚေနေသာ ခက္မာကို အလုပ္သင္ဆရာ၀န္မကေလးတစ္ဦး က ေနာက္မွ ပုခုံးကိုတင္းတင္းဖက္၍ သတိေပးေနရသည္။
“ ကပ္ေဒါင္းထေရး . . . ယူခဲ့။ အေၾကာေဘးေနာက္တစ္လိုင္းဖြင့္ရမယ္။ ေသြးလည္းေႏြးရင္ယူခဲ့ေတာ့”
မမနားလိုက္ပါ။ ကပ္ေဒါင္းကၽြန္မလုပ္ပါ့မယ္ . . . ဟု လက္ေထာက္ဆရာ၀န္မကေလးက၀င္ေျပာေသာ္ လည္း ခက္မာ ဘာမွမေျဖ။
ထုိအခ်ိန္တြင္ပင္ ကိုကိုိေထြးမ်က္ေစ့ပြင့္လာသည္။
“ခက္မာ . . . . ညီမေလး”
တုိးတုိးေခၚသည္။ ခက္မာက ၀မ္းသာအားရေရွ႕ကိုကိုင္း၍ . . . အစ္ကိုေထြး။ အားတင္းထား။ ခက္မာရွိ တယ္ . . . . ဟုေျပာသည္။
ကိုုကိုေထြးမ်က္၀န္းထဲမွာေတြေ၀ဟန္ေမးခြန္းတစ္ခုခုေမးေတာ့မည္ဟန္ေပၚလာသည္။……ေျပာ….အစ္ကို။အစ္ကို။အစ္ကိုဘာေမးမလို႔လဲ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ခက္မာေျဖမယ္…….ဟုခက္မာရင္ထဲကလွမ္းေျပာမိသည္။
ကိုကိုေထြးမ်က္လံုးတို႔အေရာင္ျပန္ေျပာင္းသြားသည္။မ်က္ႏွာမွာအျပံဳးယဲ့ယဲ့ေပၚလာသည္။…..
ေက်းဇူးပါ…ခက္မာရယ္။ညီမေလးနားေတာ့ေနာ္…ဟုမပြင့္တပြင့္ေျပာသည္။ၿပီးေတာ့မ်က္လံုးျပန္မွိတ္ သြားသည္။
သန္ေးခါင္ေက်ာ္ႏွစ္နာရီတြင္ကိုကိုေထြးကြယ္လြန္သြားပါသည္။
(၁၁)
က်သြားကထဲကျမင္ေနခဲ့ရတာပါ။
တြင္းနက္ႀကီးတစ္ခုထဲကိုသစ္ရြက္ကေလးတစ္ရြက္က်သြားသလိုတေျဖးေျဖးက်ဆင္းေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာခက္မာ၏ႏွလံုးသား။
ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲေလ။
ေလာကႀကီးမွာႏွလံုးသားမရွိေတာ့ပဲရွင္သန္ေနသူေတြမွဒုႏွင့္ေဒး။
ဆႏၵမြန္ျဖင့္
လကၤာရည္ေက်ာ္