သူတုိ႕ရပ္ကြက္သူတုိ႕အေၾကာင္း(၂)
ကေလးအေဖတရားခံေဖာ္မိသည့္ကိစၥက သည္ေလာက္ႏွင့္ၿပီးမသြားခဲ့။
ျပာဖုံးေနေသာ ျပႆနာမီးခဲကို အလိုက္ကန္းဆုိးမသိ ေလျဖင့္ မႈတ္ေပးသူက အမ်ားသိေတာ္မူၾကသည့္ အတုိင္း အန္တီလွပင္ျဖစ္သည္။ သႀကၤန္ရက္နီးလာေတာ့ “လင္းယုန္”ဖေယာင္းတုိင္အိမ္က အလွဴလုပ္သည္။ ေဒၚပုၾကြယ္ေမြးေန႕ဆုိလား ဘာဆုိလားမသိ။ မုန္႕ဟင္းခါးေကၽြးမည္ဆုိျခင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဂ်စ္ပစီတစ္ သိုက္ကလည္း ထမင္းလြတ္ဟု သေဘာထားကာ ပါးၿဖဲနားၿဖဲသြားစားၾကသည္။
တစ္လမ္းလုံးကို ဖိတ္ေပမယ့္ သူတို႕ႏွင့္ မတည့္ေသာ “သိပၸံစိန္လွ”ဘက္ထရီဆုိင္အိမ္ကိုေတာ့ မဖိတ္ဘဲ ခ်န္ထားခဲ့၏။ ဒါကို အလွဴမွာ လာစားၾကသူတုိင္းရိပ္မိၾကသည္။
ဟုိေကာင္ . . ငထူ . . ငအ . .စိန္ျမင့္ဆုိသည့္ ငနဲသားကေတာ့ ဒါကို နည္းနည္းမွ အထူအပါးနားမလည္။ အဘယ္မွာနားလည္အံ့နည္း။ အလွဴအိမ္မွာ ဟုိနားေယာင္ေယာင္ ဒီနားေယာင္ေယာင္ ၀င္ကူသလိုလုိ ဘာလုိ လို လုပ္ရင္း အန္တီလွႏွင့္တက္ညီလက္ညီေလေပါေနၾကသည္ကိုး။
အန္တီလွကလည္း အၿငိမ္မေန။ အလွဴအိမ္၏ၿခံတံခါးေပါက္၀တြင္ရပ္ကာ အိ္မ္ေရွ႕မွျဖတ္သြားသူတုိင္းကို
“ဟဲ့ . . လာေလ၊၀င္စားသြားၾကဦးေလ”
“ေၾသာ္ . . လာၾကစမ္းပါဟဲ့။ ဒီမွာ အလွဴလုပ္ေနတာေလ”
ဟုဆုိကာ အတင္းဖိတ္ေတာ့၏။ မသိလွ်င္ အန္တီလွကိုပင္ အလွဴရွင္ဟု ေဘးကလူမ်ားက ထင္မွတ္မွား ေလာက္သည္။
စိန္ျမင့္ကလည္း ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ျဖင့္ အန္တီလွႏွင့္အတူ ေရာေႏွာကာ အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္သန္း သြားသူတုိင္းကို အလွဴမွာ၀င္စားဘုိ႕ သိသိမသိသိအတင္းေခၚေလ၏။
ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ ထိုအခ်ိန္တြင္မွ . . .
သိပၸံစိန္လွ၏ဇနီးမႏွင္းႏြယ္က ေစ်း၀ယ္ထြက္ၿပီး ျပန္လာသည္။ သူတို႕အိမ္က လမ္းေထာင့္ဆုံးမွာျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ အလွဴလုပ္ေနေသာ “လင္းယုန္” ဖေယာင္းတုိင္အိမ္ေရွ႕မွ မလဲႊသာမေရွာင္သာျဖတ္ရ၏။
မႏွင္းႏြယ္ကလည္း သူတို႕တစ္အိမ္တည္းကို အလွဴမဖိတ္ဘဲ ကြက္ခ်န္ထားခဲ့မွန္းသိသည္။ သူမဘက္က လည္း လင္းယုန္ဖေယာင္းတိုင္ပိုင္ရွင္ ေဒၚပုၾကြယ္ကို အနာႀကီးနာထားေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ရွိ၏။ မႏွင္းႏြယ္ တစ္ကိုယ္လုံးမွာ ထူးျခားခ်က္ႏွစ္ခ်က္က ေပၚလြင္ထင္ရွားလြန္းသည္။ အဲဒါကေတာ့ . . . “သြားေခါျခင္း” ႏွင့္ “ဖင္ေကာက္”ျခင္းပင္ျဖစ္၏။
သူတို႕ႏွစ္အိမ္ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့ ေဒၚပုၾကြယ္က မႏွင္းႏြယ္ကို လက္ညွဳိးေငါက္ေငါက္ထုိးၿပီး
“ဟဲ့ . . .သြားေခါဖင္ေကာက္ ဍ ရင္ေကာက္မရဲ႕ ”
ဟုေခၚကာ ရန္ေတြ႕သည္။ ဒါကို မႏွင္းႏြယ္က နာက်ည္း၍မဆုံး၊ကမၻာမေၾကဟု သတ္မွတ္ထားသည္။
အခုလည္း အလွဴလုပ္ေနေသာ ေဒၚပုၾကြယ္အိမ္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သည့္အခါ ေစ်းျခင္းေတာင္းကို တံ ေတာင္ဆစ္ေကြးမွာခ်ိတ္ၿပီး တမင္ပင္ မ်က္ႏွာကို ခပ္လဲႊလဲႊလုပ္ကာ သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္ျဖင့္ ေလွ်ာက္၏။
ဒါကို ျမင္သြားသည့္ အန္တီလွက
“ဟဲ့ . . .ႏွင္းႏြယ္၊ညည္းက ေစ်းကေတာင္ျပန္လာၿပီေပါ့ေလ။ အေတာ္ပဲဟဲ့ . . လာ . . .ဒီမွာ အလွဴ လုပ္ေနတာ တစ္ခါတည္း၀င္စားသြားဦး”
မႏွင္းႏြယ္က တမင္သိသိသာသာပင္ မ်က္ႏွာကိုတစ္ဖက္သို႕ ပို၍လဲႊလိုက္ၿပီး မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ကာ ေျခလွမ္းကို အရွိန္ျမင့္လိုက္သည္။
အလိုက္ကန္းဆိုး မသိေသာ အန္တီလွက ထပ္ၿပီးေခၚသည္။
“ဟဲ့ . . ႏွင္းႏြယ္ . . .ႏွင္းႏြယ္၊လာစမ္းပါဟဲ့၊အားမနာစမ္းပါနဲ႔ . . ဒီအိမ္ကတုိ႕နဲ႔ ေဆြလိုမ်ဳိးလိုေနတာ၊လာ . . .မုန္႕ဟင္းခါးစား”
ရန္ျဖစ္ထားသည့္အိမ္ကိုမွ အတင္းမုန္႕ဟင္းခါး၀င္စားခုိင္းေနေသာ အန္တီလွကို မႏွင္းႏြယ္က မ်က္ေစာင္းထုိး၏။
ဒါကိုလည္း အန္တီလွက သေဘာမေပါက္။
“လာစမ္းပါဟဲ့ . . .၊အို . . .ခက္တာပဲ . . ဘယ္သြားမလို႕တုန္း၊ ဟဲ့ . . ေမာင္စိန္ျမင့္ရဲ႕ ဒီမွာ ႏွင္းႏြယ္ကို ဆဲြစမ္းပါဦး”
အသြားေစသူက အန္တီလွ၊ဘုမသိဘမသိျဖင့္ အတင္းလုိက္ၿပီး လက္ဆဲြသူက ေမာင္စိန္ျမင့္ အဲဒီမွာတင္ စၿပီး ၾကည့္လုိ႕ေကာင္းေတာ့သည္။
စိန္ျမင့္ဆုိသည့္ေကာင္ လက္ဆဲြေနပုံကလည္း အလွဴအိမ္ထဲကို ဖိတ္ေခၚေနသည္ႏွင့္မတူ။ ဇူဇကာ ပုဏားက ေ၀သႏၱရာမင္းႀကီး၏ သားေတာ္ႏွင့္ သမီးေတာ္တုိ႕ကို အလွဴခံၿပီး တရြတ္ဆဲြေခၚသြားပုံမ်ဳိး ျဖစ္ေန ၏။
မႏွင္းႏြယ္ကလည္း အတင္းဇြတ္ေပကပ္ၿပီး ေျခကန္ရုန္းသည္။
“လႊတ္ . . လႊတ္ . . .ငါ့ကိုလႊတ္”
“အို . ..လာစမ္းပါ”
“ဟင့္အင္း . . လႊတ္ . . လႊတ္ ပါရွင္”
စိန္ျမင့္ကဆဲြေလ . . မႏွင္းႏြယ္က ေျခစုံေတာင့္ခံကာ ရုန္းေလျဖင့္ အလွဴအိမ္ေရွ႕တြင္ ၀ရုန္းသုန္းကား ။
အလွဴအိမ္ထဲမွ လူေတြကလည္း ၀င္ဆဲြရေကာင္းႏုိးႏုိး၊ဟဲ့ . . “လႊတ္လိုက္ေတာ့ . . သူဖာသာသူသြားပ ေစ” ဟု ႏွင္လႊတ္ရေကာင္းႏုိးႏုိး ခြတီးခြက်ျဖစ္ေနၾက၏။
ထုိစဥ္ . . . .
“ေဟ့ေကာင္ . . ငါ့မိန္းမကိုလႊတ္လိုက္”
ဆုိသည့္စကားသံႏွင့္အတူ သိပၸံစိန္လွတစ္ေယာက္ ငွက္ႀကီးေတာင္ဓါးကိုဆဲြ၍ေရာက္လာေလေတာ့ရာ သူ႕ဖက္ကိုယ့္ဖက္ ပတ္သက္ရာပတ္သက္ေၾကာင္းေတြ၀င္ၿပီး ဆဲြၾကလဲြၾက ရိုက္ၾကႏွက္ၾကျဖင့္ အလွဴပဲြသည္ ရန္ပဲြအျဖစ္ ေျပာင္းသြားေလေတာ့သည္။
* * * * *
ေမာင္စိန္ျမင့္ကေလးတစ္ေယာက္ခမ်ာ သူ႕ေၾကာင့္ အလွဴအိမ္မွာ တုတ္ဆဲြဓါးဆဲြရန္ပဲြျဖစ္ၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ ရပ္ကြက္ကို အားနာ၍လားမသိ၊အေတာ္ကေလးၿငိမ္က်သြား၏။အန္တီလွကိုလည္း လန္႕သြားဟန္ တူသည္။
အရင္လို စကားေရာေဖာေသာ သိပ္မလုပ္ေတာ့ဘဲ အန္တီလွကို ခပ္ေရွာင္ေရွာင္ဖယ္ဖယ္ေန၏။
ဦးပြားေကာ . . .သူ႕သားျဖစ္သူေအာင္ဗလေကာ . . ႏွစ္ေယာက္စလုံးဘ၀က အက်ဳိးေပးမေကာင္းေသာ ေၾကာင့္ခါးကုန္းၿပီး ေက်ာလည္ခုံးထကာ ခါးဆစ္ရုိးတြင္ ဘုႀကီးျဖစ္ေန၏။
အေဖေကာ သားပါႏွစ္ေယာက္စလုံး ဘုႀကီးကို ခါးကုန္းကုန္းေပၚတင္ၿပီး ထမ္းထားသလိုျဖစ္ေနေသာ ေၾကာင့္ “ခါးဘုႏွင့္သားအဖ”ဟု ရပ္ကြက္ထဲမွ လူေတြကမွတ္မိၾက၏။
“ခါး ဘုု”ဆုိသည္ကို အရပ္ေခၚေခၚသည့္အသံထြက္ကေတာ့ “ဂပု”ေပါ့ေလ။
တစ္ခ်ိန္က နာမည္ႀကီးလူႀကိဳက္မ်ားခဲ့သည့္ အကယ္ဒမီဆုရ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားႀကီးျဖစ္သည့္ “အေဖတစ္ ခု သားတစ္ခု”ကလည္း လူေတြ၏ပါးစပ္ဖ်ားမွာ စဲြလန္းေနဆဲျဖစ္ေလေတာ့ ဦးပြားႏွင့္ေအာင္ဗလတုိ႕သားအဖ ကို “အေဖဂပု၊သားဂပု ”ဟု ေခၚၾကေလေတာ့သည္။
“ဂပု” သားအဖႏွစ္ေယာက္စလုံးကလည္း ၀ိုးတုိး၀ါးတားေၾကာင္တိေၾကာင္က်ားေတြ . . .၊တစ္ခါကလည္း သား ဂပုျဖစ္သူေအာင္ဗလက ဂ်ာနယ္ထဲမွ ခရီးသြားလုပ္ငန္းေၾကာ္ျငာတစ္ခုကို ဖတ္ရႈၿပီးခပ္တည္တည္ျဖင့္ သုံးသပ္ျပဘူးသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာၾကည့္လိုက္ေတာ့ . . ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏုိင္ငံကို လာလည္ၾကတဲ့ foreigner ေတြထဲမွာ အမ်ားစုက ႏုိင္ငံျခားသားေတြပဲဗ်”
“ဟုတ္ရဲ႕လား . ..ေမာင္ေမာင္ဗလရယ္”
“သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ၊ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား စနစ္တက်ေလ့လာသုံးသပ္ၿပီးမွ ေျပာတာဗ်”
ေအာင္ဗလ၏သုံးသပ္ခ်က္က အမွတ္တမဲ့ဆုိလွ်င္ မ်က္ေစ့လည္ၿပီး ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္သြား ေစႏုိင္ေလာက္၏။
ဘယ္ႏွယ့္ . . .
“Foreigner ေတြထဲမွာ အမ်ားစုက ႏုိင္ငံျခားသားေတြ . . .”တဲ့။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သုေတသန စာတမ္းျပဳစုဘုိ႕ ေကာင္းလိုက္ေလသလဲ။
“Foreigner ဆုိပါမွ အကုန္လုံးႏုိင္ငံျခားသားေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္လုိ႕ မင္းအေမ့လင္ေတြပါ ပါလာရီဦးမွာ လား”ဟု ေမးေမးၿပီး နားရင္းကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ရုိက္ဘုိ႕သာရွိေတာ့သည္။
ဒါေတာင္မွ . . .ဒီေတြ႕ရွိခ်က္ကို ေမာင္ေအာင္ဗလခမ်ာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေလ့လာအကဲခတ္ေတာ္မူၿပီးမွ သိလာသည္္ဆုိပဲ။
သား “ခါးဘု”ကတင္ အဲသည္လိုလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ေသး။ အေဖ“ခါဘု”ျဖစ္သူဦးပြားကလည္း သူ႕နည္း သူ႕ဟန္ျဖင့္သူတစ္ႏုိင္တစ္ပုိင္ ၀င္၀င္ၿပီးေၾကာင္သည္။ သူက်ေတာ့ “လူရာ၀င္သည့္ေရာဂါ”က ပိုျပန္ေသး၏။
တစ္ခါကလည္း ရပ္ကြက္ဓမၼာရုံေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းဘို႕ အစည္းအေ၀းလုပ္ၾကခ်ိန္မွာ ကမကထျပဳ မတည္အလွဴေငြထည့္ၾကသည့္ သူေဌးေတြစကား၀ုိင္းထဲ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ျဖင့္ အတင္း၀င္ေရာ၏။
ဟိုလူေတြထဲမွာက ဆန္ကုန္သည္၊ပဲကုန္သည္ေတြပါသလို၊ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊သစ္ကုန္ သည္သူေဌးေတြလည္းပါ၏။ ေျပာေနသည့္စကားေတြကလည္း သိန္းရာဂဏန္းအထက္ . . . ။
အဲဒီၾကားထဲ ခါးကုန္းကုန္းေက်ာဘုလုံးလုံးႏွင့္ဦးပြားတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွပါးစပ္၀င္မဟသာေခ်။ ဒါ ေတာင္မွ မရမက အေပါက္အၿပဲရွာကာ ၀င္တုိးဘို႕ႀကိဳးစားေသး၏။
ဟုိသူေဌးေတြကေျပာၾကဆုိၾကရင္း ပ်ဥ္းကတုိးေစ်း၊ကၽြန္းေစ်းစသျဖင့္ သစ္အေၾကာင္း စကားစပ္မိေနၾက သည့္အထဲ ခါးဘုဦးပြားက ရုတ္တရက္ထၿပီးေျပာလုိက္သည္။
“ကၽြန္းသစ္ရရင္ နည္းနည္းေလာက္လိုခ်င္တယ္”
ဦးပြား၏စကားေၾကာင့္ အားလုံးစိတ္၀င္စားသြားၾက၏။ စိတ္၀င္စားရေပမေပါ့။ စကား၀ိုင္းထဲမွ သစ္ကုန္ သည္သူေဌးက
“ဘယ္ႏွစ္တန္ေလာက္လိုခ်င္တာလဲ”
မွန္၏။ သူတို႕အဘို႕ေတာ့ အေရအတြက္ကို“တန္” ေလာက္ျဖင့္သာ အနည္းဆုံးထားၿပီးေျပာရေပသည္။
ထုိအေမးစကားေၾကာင့္ ဦးပြားတစ္ေယာက္ ေခါင္းကုတ္သလုိ ဖင္ကုတ္သလိုလုပ္ၿပီး ေလ်ာခ်သြားရ ေတာ့၏။
“မ်ားမ်ားစားစားမဟုတ္ေပါင္ဗ်ာ။ သြားၾကားထုိးဘို႕အစတစ္စႏွစ္စေလာက္ရရင္ေတာ္ပါၿပီ”
ေဘးမွၾကားရသူတုိင္းက ဦးပြားကို တုိးတုိးတစ္မ်ဳိး က်ယ္က်ယ္တစ္မ်ဳိး ဆဲၾကေလ၏။
သိုေသာ့္ . . ခါးဘုဦးပြား၏ လူရာ၀င္ခ်င္သည့္ေရာဂါက ငုပ္မသြား။ ကားပဲြစားလည္းဆုိေသးရဲ႕။ ဒီေလာက္ “အ”ရေကာင္းလားဟု အျပစ္တင္မေစာပါႏွင့္။
ကားပဲြစားဆုိေသာ္လည္း တကယ့္ပဲြစားစစ္စစ္မဟုတ္။ သူ႕အက်င့္အတုိင္း တကယ့္ကားပဲြစားေတြ နားသြားၿပီး ဟိုနားေမာ့ေမာ့ ဒီးနားေမာ့ေမာ့ႏွင့္ လူရာ၀င္ခ်င္လြန္း၍အတင္းလိုက္ကာ ေရာေယာင္ေနျခင္းမွ်သာ ျဖစ္၏။
တကယ့္ကားပဲြစားေတြေျပာေလ့ဆုိေလ့ရွိေသာ“အေခၚအေ၀ၚ”ေတြ၊ “အထာ”စကားေတြကို နားစြန္နား ဖ်ားၾကားရသမွ် မွတ္ထားၿပီး လူသူေလးပါးထူထူၾကားေရာက္လွ်င္ ဦးပြားတစ္ေယာက္ အတည္ေပါက္ႏွင့္ မႈတ္ ေလ့ရွိ၏။
မသိသူမ်ားကေတာ့ ခါးဘုဦးပြားကို တကယ့္၀ါရင့္ကားပဲြစားႀကီး အထာနပ္ၿပီးသား ကားပဲြစားႀကီးဟု ထင္ေကာင္းထင္ၾကေပမည္။
“ပါဘေလကာကို ဖင္ေထာင္နဲ႔ အလဲအထပ္လုပ္ရင္ ေအာက္ကားက ဘယ္ေလာက္လိုက္မလဲ”
“စ် မ်ဥ္းဆဲြ တူးဒိုးက သန္႕တယ္။ တစ္လက္ကိုင္ပဲ”
“အဲဒီကားက ေဘာ္ဒီေဆးသားကို ေခါက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပတ္တီးသံပါေနတယ္”
သည္စကားေတြက လက္ဖက္ရည္ဆု္ိင္တုိ႕ ကြမ္းယာဆုိင္တို႕မွ လူထူထူစုမိၿပီဆုိလွ်င္ ခါးဘုဦးပြားတစ္ ေယာက္ က်ယ္ေလာင္က်ယ္ေလာင္ေျပာေလ့ရွိေသာ ပါးစပ္အယားေျပေ၀ါဟာရမ်ားျဖစ္၏။
အဲဒါေတြကို နားေယာင္ၿပီး မစားရ၀ခမန္း ေလွႀကံဳစီးကာ“ေမ်ာ”ပါသူက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕၏ အေတြးအေခၚ က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ ပညာရွင္ကေလး . .ေမာင္စိန္ျမင့္။
ကေန႕နက္ျဖန္ဆုိလွ်င္ပဲ ကားတစ္စီးအေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္လွ်င္ သိန္းႏွင့္ေသာင္းႏွင့္ခ်ီၿပီး ေငြထုပ္ ပိုက္ရ ေတာ့မလုိလို ဘာလိုလုိ အုိက္တင္ဖမ္းကာ ဦးပြားႏွင့္ႏွစ္ေယာက္သားေခါင္းခ်င္းဆုိင္လ်က္ က်ိတ္က်ိတ္ က်ိတ္က်ိတ္လုပ္ၾက၏။
တစ္ရက္ေတာ့ ဦးပြားက ေမာင္စိန္ျမင့္ကို လမ္းမွာေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း အတင္းလက္ဖမ္းဆဲြၿပီး
“ေဟ့ေကာင္ . . .ေမာင္စိန္ျမင့္ ဖင္ေကာက္ရရင္ တစ္စီးေလာက္ဆဲြမယ္ကြာ၊ငါ့မွာ ၀ယ္လက္ရွိတယ္”
“ဗ်ာ . .ဖင္ေကာ္၊ဘာ “ဖင္ေကာက္” လဲ . . .ဦးေလးပြား”
“ဟာ . . မင္းကလည္း “အ”ပါကြာ။ ႏုိင္တီတူးေမာ္ဒယ္(92 Model) ဆလြန္ကားဖင္ေကာက္ကို ေျပာတာ ကြ”
“ေၾသာ္ . . .ေၾသာ္ သေဘာေပါက္ၿပီ ဦးေလးပြား၊ကၽြန္ေတာ္ရွာထားလိုက္မယ္္”
ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ေမာင္စိန္ျမင့္က လွည့္ထြက္မည့္ဟန္အျပင္တြင္ ခါးဘုဦးပြားက လက္ကိုလႊတ္မေပးဘဲ ဆဲြထားရင္း
“ဟ . . .ေနဦးကြ။ ေျပာဘုိ႕က်န္ေသးတယ္။ ငါ့၀ယ္လက္က “ရွဲေစာင္း”မွ လိုခ်င္တာတဲ့ေနာ္။ “ရွဲ”ဆုိတာ ကိုေကာ သိရဲ႕လား။ ကားေရွ႕ပိုင္းက . . .”
“ဟာဗ်ာ . . ဒါေတာ့ သိပါတယ္ ဦးေလးပြားရာ”
“ေအး . . .ေအး . . .ၿပီးေရာ”
အမွန္ေတာ့ “ရွဲေစာင္း”အမ်ဳိးအစားက S.E ကားအုပ္စုထဲမွသာျဖစ္၏။ ေစာေစာက သူေျပာေသာ 92Model ဖင္ေကာက္အမ်ဳိးအစားႏွင့္ ဘာမွမဆိုင္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ခါးဘုဦးပြားကို အျမင္ကတ္ကတ္ ျဖင့္ ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ကမၻာေပၚမွာမရွိသည့္ကားကိုရွာခိုင္းလိုက္ပုံရသည္။
ေမာင္စိန္ျမင့္ကလည္း ဘုမသိဘမသိျဖင့္ အဟုတ္မွတ္ၿပီး ရွာေပးမည္ဟုကတိေပးလိုက္၏။
ေနာက္တစ္ပတ္ခန္႕အၾကာတြင္ . . .
ေမာင္စိန္ျမင့္ထုိင္ေနေသာ ရပ္ကြက္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲသို႕ ခါးဘုဦးပြား၀င္အလာ . .၊ ေမာင္စိန္ျမင့္ က ၀မ္းသာအားရေအာ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္၏။
“ဟာ . . ဦးေလးပြား၊အေတာ္ပဲ”
ေမာင္စိန္ျမင့္ကေလးကား(ထုံးစံအတုိင္း) စကားေျပာလွ်င္ ေရွ႕ေနာက္မၾကည့္။
ထို႕ေၾကာင့္ . . .ဦးပြားေနာက္မွကပ္ပါလာေသာ “သြားေခါဖင္ေကာက္ ဍ ရင္ေကာက္”အလွမယ္ မႏွင္းႏြယ္ကိုလည္း သတိထားမိဟန္မတူ။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ သိပၸံစိန္လွအတြက္ လက္ဖက္ရည္ခ်ဳိင့္ဆဲြလာ၀ယ္ပုံ ရေသာ မႏွင္းႏြယ္က ဆိုင္ထဲ၀င္၀င္ခ်င္းမွာပင္ ေမာင္စိန္ျမင့္က ဦးပြားကို လွမ္းေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ တြန္႕ခနဲျဖစ္သြားသည္။ စိန္ျမင့္ေျပာပုံက
“ဦးေလးပြား . . ဟိုတစ္ခါေျပာထားတဲ့ “ရွဲေစာင္း”ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ထားၿပီ . .ဦးေလး”
မႏွင္းႏြယ္က စိန္ျမင့္ႏွင့္ ခါးဘုဦးပြားတို႕၏ အျပန္အလွန္ေျပာစကားကို နားေထာင္ရင္း မလုံမလဲစိတ္ ျဖင့္ သူမပါးစပ္ထဲမွ သြားေခါေခါကို ဖုံးကြယ္ရန္ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို တင္းတင္းေစ့လိုက္မိသည္။
စိန္ျမင့္ကိုလည္း ေဒါမာန္ပါပါျဖင့္ “ဒိုင္း”ခနဲ မ်က္ေစာင္းပစ္ထုိးလိုက္၏။
စိန္ျမင့္က သူမကိုေစာင္းခ်ိတ္ေျပာေနသည္ဟု ထင္လည္းထင္ခ်င္စရာ။ သူမ၏အေပၚသြားဖုံး“ရွဲ” ႀကီး ကလည္း အညာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေခါင္မုိးလုိ ျပတ္ျပတ္သားသား တေစာင္းႀကီး“ေခါ”ေနသည္မဟုတ္လား။
“ေတာက္ . . .”
သူမ၏ရင္တြင္းမွေဒါသကို မ်ဳိသိပ္ရင္း“ေတာက္”တစ္ခ်က္ အသံတိတ္က်ိတ္ေခါက္လုိက္စဥ္မွာပင္ ခါးဘု ဦးပြားက . . .
“ဟ . .ရွဲေစာင္းရုံ . .သက္သက္ပဲလားကြ . .ေမာင္စိန္ျမင့္ရဲ႕”
“ဦးေလးကလည္းဗ်ာ . . ဟဲ. .ဟဲ . . သိပါတယ္ဗ်။ဖင္ေကာက္မွျဖစ္မယ္လုိ႕ ေျပာမလုိ႕မဟုတ္လား . . ဟဲ . .ဟဲ . . ”
ဒီတစ္ခါေတာ့ ပညာရွိကေလးေမာင္စိန္ျမင့္၏စကားတုိ႕က မႏွင္းႏြယ္ကို တုိက္ရုိက္ေစာ္ကားလာေလၿပီ။ သည္ၾကားထဲ အသံဆုိးႀကီး “တ ဟဲ ဟဲ”ျဖင့္ ရယ္ေနပုံက သူမကို ရိေထ့ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ေနသည္ဟု ခံစား ရ၏။
မႏွင္းႏြယ္ ေဒါသကိုမခ်ဳပ္တီးႏုိ္င္ေတာ့။
ထုိစဥ္မွာပင္ ေမာင္စိန္ျမင့္က ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ျဖင့္ ခါးဘုဦးပြားကိုလွမ္းၿပီး
“ရွဲေစာင္း ဖင္ေကာက္ကိုကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ထားၿပီ၊ ဦးေလးဆဲြမလား”
မႏွင္းႏြယ္ကား ျဗဳန္းခနဲဒိုင္းခနဲဆုိသလို ေပါက္ကဲြေလၿပီ . . .
“ကဲ . . ဆဲြခ်င္ဦးဟယ္၊ဆဲြခ်င္ဦးဟယ္”
“ျဖန္း . . ျဖန္း . . ေဒါင္ . . .ဘုတ္”
“ေအာင္မေလး . .လုပ္ပါဦးဗ် . . လုပ္ၾကပါဦး”
စိန္ျမင့္တစ္ေယာက္ကား ကယ္ပါယူပါ တစာစာႏွင့္။ မႏွင္းႏြယ္ကား ဟူးဟူးထြက္ေသာ အမ်က္ေဒါသကို ေတာ့ျဖင့္ မေလ်ာ့ေလၿပီ။
ထု၏။ ရိုက္၏။ ႏွက္၏။ ေမာင္စိန္ျမင့္၏ နားသယ္စပ္မွ အေမႊးကိုဆဲြ၍ႏႈတ္၏။ လက္ထဲမွ လက္ဖက္ရည္ ခ်ဳိင့္ျဖင့္ စိန္ျမင့္၏ေခါင္းကို တေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေအာင္ေခါက္၏။
စိန္ျမင့္ကား တအားအား တအီးအီး ေအာ္ညည္းလ်က္ . . ။
* * * * *
ေၿခြရံဆင္ျမင္း၊ဗုိလ္ခပင္းေၾကာင့္၊မင္းတုိ႕အမ်က္အူးဟူးထြက္၏။
လိုက္ဖက္ေဆး၀ါး၊မႏၱန္အားေၾကာင့္၊သမားအမ်က္ဟူးဟူးထြက္၏။
ထက္ေအာက္ဆန္စုန္၊ ေတာင္ပံဟုန္ေၾကာင့္၊ဂဠဳန္အမ်က္ ဟူးဟူးထြက္၏။
* * * * *
ထိုရပ္ကြက္ကေလးမွာေနစဥ္က အဲသည္ “တရားမရ၊မ်က္ေဒါသ” လကၤာကို ကၽြန္ေတာ္ ထပ္မံျဖည့္စြက္ ေရးသားျဖစ္ခဲ့ပါေသးသည္။
“ပဲြစားႏွစ္ေယာက္၊လွ်ာရွည္ေပါက္ေၾကာင့္၊ဖင္ေကာက္ အမ်က္ဟူးဟူးထြက္၏”
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
မင္းခိုက္စိုးစန္