ရသ(၇)ပါး
(၁) ဘာမွမရွိေသာ ေနရာလြတ္တစ္ခုတြင္ တစ္စုံတစ္ရာျဖစ္ရွိလာရန္အတြက္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တစ္ရပ္ႏွင့္ ထိုလုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္မည့္သူ ရွိသင့္ေၾကာင္း ေဆြးေႏြးမႈစတင္ရန္ ေရွးအက်ဆံုး မ်ဳိးကဲြ လူသားႏွစ္ဦး လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္၌ . . . ေရွ႕ဖက္အရပ္မွ အလင္းတန္းတစ္ခုသည္ ေကာင္းကင္သို႕တည့္မတ္စြာ ေထာင္တက္လာၿပီးသည့္ေနာက္ မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္း ေကာင္းကင္ တစ္ျပင္လုံး အားျဖန္႕က်က္ ေနရာယူလုိက္၏။
(၂) မသိေသးဟုဆုိပါက သိရန္က်န္ရွိဦးမည္ျဖစ္၏။ သိၿပီဆုိပါက ဘာမွထပ္၍ သိရေတာ့မည္မဟုတ္။ မသိဘဲ သိသလိုေနသည္ထက္ သိၿပီး မသိသလိုေနသည္ကို၍ေကာင္းေၾကာင္း မဆုိလိုပါ။ မသိ၍လုပ္ျခင္းႏွင့္ သိ၍လုပ္ျခင္းၾကား၌ အမွန္တရားသည္ ေဆြးေျမ့ေန၏။မသိသူေက်ာ္သြားသိ္စားဆုိသည္မွာ တရား အမွန္မဟုတ္ေပ။ မည္သူမွ မသိေသာ အေၾကာင္းတစ္စုံတစ္ရာကို သိခြင့္ႀကံဳခဲ့မည္ဆုိပါက ေသရန္အခ်ိန္ နီးကပ္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိထားသင့္၏။ ေသၿပီးေနာက္မွ သိရွိရမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားအား သိရွိႏုိင္ရန္ အတြက္ အလြယ္ကူဆုံးႏွင့္အတိက်ဆုံးနည္းလမ္းမွာ အျမန္ဆုံးေသၾကည့္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
(၃) “ အဲဒါ . . . မင္းေကာင္မေလးကို မင္းဘာျပန္ေျပာလိုက္လဲ . . . ?”
“ ဟ . . ဘာျပန္ေျပာလို႕ရမွာလဲ၊ သူက သူ႕အေတြးနဲ႔သူ မွန္တယ္လို႕သတ္မွတ္ထားၿပီးသား၊ အဲသလို . . . ကိုယ့္လုပ္ရပ္ ကိုယ့္အေတြးအေခၚမွန္တယ္လို႕ ယူဆထားတဲ့သူေတြေရွ႕ ဘာမွရွင္းျပဖို႕ မႀကိဳးစားနဲ႔ေတာ့ . . ၊ အပိုပဲ၊ ႏြားပလာတာေကၽြးသလိုပဲ”
“ ေၾသာ္ . . . ငါေျပာၿပီးၿပီေရာ . . . အပိုပါပဲလုိ႕ဆိုေန . . .”
(၄) အမွန္စင္စစ္ ေကာင္းကင္၌ရွိေသာ ၾကယ္မ်ားမွာ ခ်ိတ္ဆဲြခံထားရသည္မဟုတ္။ ပင္လယ္သမုဒၵရာသည္ လည္း ခြက္တစ္ခု၌ထည့္ေလွာင္ခံထားရသည္မဟုတ္။ ထိုေၾကာင့္ မဟုတ္ေသာ တစ္စုံတစ္ရာသည္ ဟုတ္ေန ပါက ထုိအရာသည္ မဟုတ္ျခင္းမမည္ေတာ့ေပ။ အမွန္စင္စစ္ အလိုအေလ်ာက္မ်ားသည္ အလိုအေလ်ာက္ဆုိ ပါက ဘာမွထပ္ၿပီး စဥ္းစားစရာမလိုေတာ့ေၾကာင္း စဥ္းစားဖုိ႕လိုမည္ျဖစ္၏။
(၅)ဟစ္တလာႏွင့္ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္း၊တဂိုးႏွင့္ကိတ္၀င္းစလတ္၊ေက်ာ္ဟိန္းႏွင့္မြန္ရိုး၊ရွရြတ္ခန္းႏွင့္ပိုးဒါလီသိန္း တန္၊ေရာ္နယ္ဒိုႏွင့္သွ်ီ၊ေလးျဖဴႏွင့္ကြန္ဒိုလီဇာရုိက္စ္၊သစၥာနီႏွင့္နီကိုးလ္ကစ္မန္း၊ကက္ကိုဘိန္းႏွင့္ပပ၀တီ၊အုိစမာဘင္လာဒင္ႏွင့္သက္မြန္ျမင့္၊ဘန္ကီမြန္းႏွင့္ဘြန္ဂ်ဳိဗီ၊ဘရုစ္လီႏွင့္အ့ံေက်ာ္၊မာယာေကာ့ဗ္စကီးႏွင့္ထက္ ထက္မုိးဦး၊နီကိုရဲႏွင့္မက္ေဒါနား၊ဘုရွ္ႏွင့္က်န္ေက်ာင္း၊ဗင္ဂိုးႏွင့္သမိန္ေပါသြပ္၊စုိင္းထီးဆုိင္ႏွင့္ဟီလာရီကလင္တန္၊ရွိတ္စပီးယားႏွင့္သီေပါမင္း၊ကတ္သရင္းဇီတာဂ်ဳန္းႏွင့္ဒုိးလုံး၊အာႏုိးႏွင့္စုိင္းစုိင္းခမ္းလႈိင္၊ . . . . . . . . . မည္သို႕မွ် မပတ္သက္ၾကပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ တစ္စုံတစ္ရာမွားယြင္းေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။
(၆) “ အားလုံးထဲမွာ ငါဟာ အဓိကပဲ၊ ငါ့ရဲ႕ဆုံးျဖစ္ခ်က္နဲ႔ မင္းတုိ႕အားလုံးအလုပ္လုပ္ေနရတာ . . .” ဆုိၿပီး ဦး ေႏွာက္က က်န္တဲ့ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြကိုအထက္စီးေလသံနဲ႔ေျပာလိုက္ေတာ့ အားလုံးဟာရုတ္တရက္ ၿငိမ္ က်သြားတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး . . . “ မင္းက ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ ဘယ္ေလာက္ခ်ခ်၊ငါကစၿပီး မလႈပ္ရွားရင္ မင္း တုိ႕အားလုံး ဘာမွမတတ္ႏုိင္ပါဘူးကြာ . . .” ဆိုတဲ့ အသံတစ္ခု ေအာက္ဘက္ကေန ညင္ညင္သာသာထြက္ လာပါတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖိနပ္မပါတဲ့ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို တည္ၿငိမ္စြာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလိုပါပဲ၊ မ်က္ေစ့ႏွစ္လုံးက . .. “ မင္းကိုယ္မင္းသိပ္လည္း အထင္ႀကီးမေနနဲ႔ဦး၊ ငါမပါရင္ မင္း မလႈပ္ရွား ရဲ ပါဘူးကြာ . . .” လို႕ ၀င္ေဟာက္လိုက္ေတာ့ “ ေဟ့ေကာင္ . . ငါမပါဘဲ မင္းမလုပ္ႏုိင္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ၊ ငါ့ကိုထည့္မတြက္ရင္ မင္းမွားသြားမွာေပါ့၊ မင္းတစ္ေယာက္တည္း သူရဲေကာင္းလုပ္ခ်င္လို႕ ဘယ္ရမလဲကြ၊ စကားေလးဘာေလးၾကည့္ေျပာပါဦး ငါ့ေကာင္ရာ” . . . ဆုိၿပီး ေထာင္ေထာင္ ေထာင္ေထာင္နဲ႔ နားရြက္ႏွစ္ ႏွစ္ဘက္က မ်က္ေစ့ကို ေဒါသတႀကီး ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ပါးစပ္နဲ႔လွ်ာကေတာ့ “ ဘာအရသာမွ မခံစားတတ္ တဲ့ သနားစရာသတၱ၀ါေလးေတြပါကြာ” လို႕ အခ်င္းခ်င္း တီးတုိးေျပာၿပီးေလွာင္ရယ္ေနၾကတယ္။ အရွက္ အဂၤါ ကေတာ့ သူတုိ႕ေျပာဆုိျငင္းခုံေနတာေတြကို နားၾကားျပင္းကပ္လို႕ထင္ပါရဲ႕ . . . ၿငိမ္ကုတ္လုိ႕။
(၇) လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ခန္႕က မရွိခဲ့ၾကေသာလူမ်ားႏွင့္ ေနာက္ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ၾကာေသာအခါ ရွိၾကေတာ့မည္မဟုတ္ေသာလူမ်ား ယေန႕ကမၻာေပၚ* ေနထိုင္လ်က္ရွိၾက၏။ မေန႕က ရွိခဲ့ၾကသူတစ္ခ်ိဳ႕ ယေန႕ မရွိေတာ့ပါ။ ယေန႕ရွိေနသူမ်ားထဲမွ တစ္ခ်ဳိ႕မနက္ျဖန္ရွိၾကေတာ့မည္မဟုတ္။ ဤကမၻာေျမေပၚသုိ႕ မိမိသေဘာ ဆႏၵအရ ေရာက္ရွိလာသူတစ္ဦးတစ္ေလမွ မရွိသကဲ့သို႕ ဤကမၻေျမေပၚမွ မိမိဆႏၵအရ ျပန္လည္ထြက္ခြာ သြား သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွမရွိေသာေၾကာင့္ မိမိသေဘာဆႏၵတုိင္း ေနထုိင္က်င့္ႀကံသူတစ္ဦးတေလမွ်ပင္ ဤ ကမၻာေပၚ၌မရွိေတာ့ပါ။ မရွိရာမွ ရွိလာၾကသူမ်ား မရွိရာသို႕ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားၿပီးေနာက္ . . . . . .။ ။
ဖိုးဏီ