ေဖာင္တိန္ႏွင့္ေဘာ(လ္)ပင္
လူတစ္ေယာက္သည္ ကိုယ္၀ါသနာပါေသာ . . အလုပ္ကိုလုပ္ခြင့္ရဖုိ႕ ကိုယ့္ပါတ္၀န္းက်င္မိသားစုႏွင့္ အေျခအေနအားလုံးကို ရုန္းကန္ . . တြန္းထုိး . . ပ႗ိပကၡျဖစ္ . .ျပႆနာတက္ၿပီးမွ သူတုိ႕နားလည္မႈႏွင့္ကိုယ့္၀ါသနာကိုအိမ္ေထာင္ျပဳရသည္ဟု . . ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္အခုလို ခပ္ရဲရဲကေလးေျပာျခင္းမွာ . . ကၽြန္ေတာ္သည္ `၀ါသနာ’ႏွင့္အရင္အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ လူမိန္းမႏွင့္အိမ္ေထာင္က်ျခင္းျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ ဤစကားကိုရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ေျပာ၀ံ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
၀ါသနာသည္ . . အိမ္ေထာင္ကို ထိခိုက္တက္မွန္း အစက ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ရိုးအမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ လူတစ္ေယာက္မွာ ၀ါသနာဆုိတာကလည္း ဘာရယ္ေျပာလို႕မရ . . ရပ္ကြက္ထဲက ႏွစ္လုံးထုိးသူေတြလိုပဲ ခန္႕မွန္းရခက္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္က . . ကၽြန္ေတာ့္၀ါသနာကိုပဲဦးစားေပးခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ . . ၀ါသနာကေလးႏွင့္ေနရလွ်င္ . . ေပ်ာ္ေနေသာလူတစ္ေယာက္သာျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ယေန႕ထိတုိင္ လည္း ကၽြန္ေတာ့္၀ါသနာကေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနလ်က္ရွိပါသည္။
ကဲ . . .။
လူတစ္ေယာက္မွာရွိသည့္၀ါသနာကို ဘာႏွင့္ပိတ္ပင္တားဆီးခြင့္ရွိပါသလဲ။ သူ႕!၀ါသနာသည္ . . ျပစ္မႈအျဖစ္သို႕မေရာက္သမွ်ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ကတားဆီးခြင့္မရွိဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။
လူတစ္ေယာက္သည္ . . .
ကာရာအုိေကကို သူ႕အိမ္မွာ ဆုိခ်င္လွ်င္ဆုိမည္။ ႏွစ္လုံးထီကိုလည္း ထုိးခ်င္ထုိးမည္။ သူ႕မိန္းမႏွင့္လည္း စကားမ်ားခ်င္မ်ားမည္။ လမ္းနံေဘး မွာမူးလဲခ်င္လွ်င္လည္းလဲေနႏုိင္သည္။ အရက္မူးၿပီး chess ၀င္ထုိးခ်င္လည္းထုိးမည္။ အရက္ေသာက္ေတာ္ေတာ္ေလး ကစ္ၿပီးမွ လမ္းထိပ္က ကုန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ အသုတ္ဆုိင္ကအသုတ္ႏွင့္မွ ထမင္းစားမည္ဟု မိဖေတြကိုေရာ . . မိန္းမကိုေရာရစ္ခ်င္လွ်င္ရစ္မည္။
“အရက္မူးလွ်င္ ကၽြဲခုိးေပၚ” . . ဆုိေသာ ျမန္မာစကားပုံတစ္ခုရွိ၏။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အရက္မူးလွ်င္ ၀ါသနာေပၚဆုိေသာစကားပုံကို အစားထုိး၍ (ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္) ထည့္ခ်င္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္အရက္ေတာ္ေတာ္ကေလးမူးသြားလွ်င္ . . .လုပ္ေသာ၀ါသနာက ေဘာ္(လ္)ပင္ေတြကို ေတြ႕ရာစတုိးဆုိင္ေတြမွာေလွ်ာက္၀ယ္ ျခင္းျဖစ္သည္။
“ဒီကိစၥကဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ!” ဟု ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကေမးဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္စာေရးဆရာျဖစ္ေနေသာ္လည္း သူ႕အေမးကိုေျဖစရာစကား သည္မရွိ။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ကပင္ ဘာေၾကာင့္ေဘာ(လ္)ပင္ေတြကို၀ယ္ေနရတာလည္းဆုိတာကိုမသိပါ။
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားသည္ . . . ကၽြန္ေတာ္တို႕ေခတ္တုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေဘာ(လ္)ပင္ကို တစ္တန္း၊ႏွစ္တန္းဆုိလွ်င္ကိုင္ေန ၾကၿပီျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕တုန္းကေတာ့သူငယ္တန္းမွာ . . ေက်ာက္သင္ပုန္း . .ႏွင့္စာေရးရ၏။ ပထမတန္းေရာက္ေတာ့မွ “လက္ေရးလွ” စာအုပ္ႏွင္ စာေရးခြင့္ကိုကိုရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာ . .ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္တစ္တန္းတည္းတက္ေဖာ္မ်ားပါခဲတံကိုေက်ာင္းေရွ႕တြင္ရွိေသာ . . အုပ္နံရံတြင္ခၽြန္ၾက ရ၏။
ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းတက္စဥ္က ခဲတံခၽြန္စက္ကေလးမ်ားရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း (ငါးက်ပ္)ေပးရသည္ဆုိသျဖင့္ မိဖမ်ားက ၀ယ္မေပးၾကပါ။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ရေသာမုန္႕ဖိုးမွာ တစ္မတ္(၂၅)ျပားသာျဖစ္ပါသည္။ ငါးက်ပ္ဆုိေသာေငြသည္ခံတံခၽြန္စက္အတြက္ မသင့္ေလွ်ာ္ဟုအိမ္က မိဖမ်ားက ဆုံးျဖတ္ၾကသည္ဟုထင္ပါသည္။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ . . ေက်ာင္းေရွ႕တြင္ရွိေသာခဲတံခၽြန္တုိင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆက္ဗလေကာင္းေသာ ငတိမ်ားႏွင့္အၿပိဳင္ခဲတံခၽြန္ခဲ့ရ သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ငါးတန္းေရာက္ေတာ့မွ ေဖာင္တိန္ကိုကိုင္ရသည္။ ဆရာမကေဖာင္တိန္ႏွင့္မွင္အုိးကိုတစ္ေယာက္စီထၿပီးထုတ္ရသည့္ေန႕ တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္၀မ္းသာမႈမွာမိန္းမရသည့္ေန႕က ၀မ္းသာမႈထက္အဆတစ္သန္းေလာက္ပိုသည္ဟုထင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရေသာ ေဖာင္တိန္မွာ(ပုိင္ေလာ့)ေဖာင္တိန္ျဖစ္ၿပီး၊ထုိေဖာင္တိန္မွာ မွင္ကိုေဖာင္တိန္အရစ္ကိုခၽြတ္ၿပီး ေဖာင္တိန္၏ဖင္ပိုင္းမွ ထည့္ၿပီးေရးရသည္ဟုဆရာမကေဖာင္တိန္ရကစ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကိုသင္ျပေပးပါသည္။ (ဆရာမကလည္း ထုိေဖာင္တိန္တစ္ေခ်ာင္းကိုရပါသည္ . . ဆရာမ၏ မွင္အေရာင္ကေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိအနီေရာင္ျဖစ္ေနသည္)
ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္ကေနျပန္လာေတာ့ ေျမႀကီးႏွင့္ေျခေထာက္မထိဘူးဟုထင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အဲဒီေလာက္ေပ်ာ္ခဲ့ေသာေန႕တစ္ေန႕မွမရွဟုထင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္(ပိုက္ေလာ့)ေဖာင္တိန္ကေလးထဲကိုမွင္ေတြထည့္သည့္အခါ မကၽြမ္းက်င္ေသးသည့္အတြက္ လက္တြင္မွင္ေတြစြန္း၊အက်ၤ ီတြင္မွင္ေတြစြန္းႏွင့္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ေဖာင္တိန္ကေလးကိုခ်ေရးေတာ့လည္းေဖာင္တိန္ကေလးက မွင္မထြက္။ ဘာမွ်ေရး၍မရ၊ကၽြန္ေတာ္ငိုခ်င္သြားသည္။
ကေလးတစ္ေယာက္သည္ . ..ကိုယ္အသစ္အဆန္းရလာေသာပစၥည္းကေလးကိုျမတ္ႏုိးသည္ . . အသုံးခ်ခ်င္သည္ . . လုပ္၍ျပခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထုိေန႕ကကၽြန္ေတာ္ေဖာင္တိန္(ပုိက္ေလာ့)ကေလးျဖင့္ဘာစာမွ်ေရး၍မရခဲ့သည္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္၀ါသနာတြင္ (ေဖာင္တိန္)ႏွင့္ ယေန႕ေခတ္သုံးေဘာ္(လ္)ပင္သည္ မသိစိတ္၏ အိပ္မက္တစ္ခုျဖစ္ေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။
၀ါသနာသည္ မသိစိတ္မွျဖစ္သည္ဟုကၽြန္ေတာ္ . . ဗုဒၶေဟာေတာ္မူေသာတရားထဲတြင္ဖတ္လိုက္ရဖူးသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္စတုိးဆုိင္တစ္ဆုိင္ထဲသို႕၀င္သြားၿပီး (ေဖာင္တိန္)မ်ားကိုအရင္ရွာတတ္ေသာ္လည္း ယေန႕ေခတ္တြင္ (ေဖာင္တိန္)မ်ားမရွိ ေတာ့သျဖင့္ ေဘာ(လ္)ပင္မ်ားကိုသာေတြ႕သည္။
“ေေဖာင္တိန္ရွိသလား”
“ရွင္ . . . . !”
“ေဖာင္တိန္”
“ေေဖာင္တင္မလို႕လား! အဲဒါဆုိရင္ အေပၚထပ္က (G.M)နဲ႔သြားေျပာပါ”
“ေဖာင္တိန္ကိုေျပာတာ . . .”
“ရွင္ . . .!!”
“ေဖာင္တိန္ေလ . . .. !!”
“ကၽြန္မ . . အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႔သြားတုိင္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္”
“ဟာ . .မဟုတ္ဘူး . . ၊ေဖာင္တိန္လို႕ေျပာတာ . . .”
“အဲဒါကိုပဲတုိင္မွာ . . .”
ကၽြန္ေတာ္ထုိေန႕က ထုိစတုိးဆုိင္တြင္ ေတာ္ေတာ္ကေလးရွင္းလိုက္ရ၏။ သူတုိ႕က ကၽြန္ေတာ္ေျပာေသာ (ေဖာင္တိန္)ဆိုတာကို တစ္ေယာက္မွ်မသိၾကေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္ေဖာင္တိန္တစ္လက္မရျခင္းထက္ . . (ေဖာင္တိန္)ဆုိတာကိုမသိၾကေတာ့ေသာ လူမ်ားအတြက္သာ၀မ္းနည္း၍ေနခဲ့သည္။
အျပစ္ေျပာမည္ဆုိလွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္ပါးစပ္က အရက္နံ႕ကေလးရေနသည္ဟုပင္ဆုိၾကပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကိုပဲျပန္လာပါသည္။ အိမ္ ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ခဏကေလးအိပ္ၿပီးသည့္ေနာက္ကၽြန္ေတာ္တို႕လမ္းထိပ္က ေပါက္ေပါက္တုိ႕ဆုိင္ကေလးတြင္ အနက္ေရာင္ေဘာ(လ္)ပင္၀ယ္မည္ဟုထြက္ခဲ့ပါသည္။
(ေပါက္ေပါက္)တုိ႕ဆုိင္ဆိုတာကို(စကားလမ္းႀကံဳ၍မဟုတ္ဘဲ) လက္လမ္းႀကံဳသျဖင့္ နည္းနည္းကေလးေတာ့ေရးလိုက္ခ်င္ပါသည္။
ထုိဆုိင္ကေလးသည္ သာမန္ရပ္ကြက္ထဲမွ အေသးစားကုန္ဆုံဆုိင္ကေလးျဖစ္ေသာ္လည္း ရပ္ကြက္ထဲမွ လူေတြလိုခ်င္သမွ်ပစၥည္းအကုန္ ရ သည့္အတြက္ သူတုိ႕ဆုိင္တြင္လူကအၿမဲတမ္းတုိးလ်က္ရွိသည္။
(ေပါက္ေပါက္)တုိ႕ဆုိင္တြင္ လူသုံးေယာက္က ေန႕စဥ္ေရာင္းၾကသည္။ ထုိလူသုံးေယာက္မွာ ေပါက္ေပါက္၊သူ႕အစ္မႏွင့္အေမတုိ႕ျဖစ္ၾက သည္။
သူတို႕သုံးေယာက္စလုံးက သခ်ၤာကိုမေတာ္ၾကဟန္ရွိ၏။
ငါးရာတန္ေပးၿပီး တစ္ရာေလးဆယ္ငါးက်ယ္ဖုိး၀ယ္လွ်င္ သားအမိသုံးေယာက္ေပါင္းၿပီး တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးစီ ပိုက္ဆံပိုျပန္အန္းေငြကို ေျပာ ၾကသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သူတို႕ကို ေတာ္ေတာ္ကေလးသေဘာက်သည္။
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ျပန္အမ္းေငြကို တြက္ခ်က္တာမွန္ၿပီး ေငြလည္းအမ္းေရာေငြကပို၍ေနသည္မွာ အႀကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က လူရွင္းေနလွ်င္ေတာ့ ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္သူတို႕ကို ေနာက္ၿပီးပိုအမ္းသည့္ေငြကိုျပန္ေပးတတ္ေလ့ရွိေသာ္လည္း လူရႈတ္ေနလွ်င္ေတာ့ ကိုယ့္က ေလွ်ာ့သည္ျဖစ္ေစ . . သူကပိုသည္ျဖစ္ေစဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ ျပန္သည္ကသာမ်ားပါသည္။
သူတုိ႕ဆုိင္မွာ၀ယ္လွ်င္ (ေပါက္ေပါက္)ကတစ္မ်ဳိးတြက္သည္၊သူ႕အစ္မက တစ္မ်ဳိးတြက္သည္၊သူ႕(အေမ)ကတစ္မ်ဳိးတြက္သည္ . . ၀ယ္သည့္သူကတစ္မ်ဳိးတြက္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ပိုက္ဆံက မတူပဲ တစ္မ်ဳိးစီျဖစ္ေနတတ္၏။
“အာလူးတစ္ဆယ္သားကတစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္”
“ဟုတ္ကဲ့”
“ဆီက . . စားအုန္းဆီေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့”
“အဲဒါက တစ္ရာေျခာက္ဆယ္ . . .”
“ဟဲ့ ေနဦး၊ငါ့ထည့္ေပးလိုက္တာက ပဲဆီျဖစ္ေနတယ္”
“မဟုတ္ပါဘူး၊စာအုန္းဆီပါရွင္”
“ကဲ . . ငါ့ကိုျပန္ျပ၊ျပန္ျပ”
“ဘဲဥတစ္လုံးကဘယ္ေလာက္လဲဟင္”
“အေမ . . ဘာဆီပဲျဖစ္ျဖစ္ေပးလုိက္ေတာ့၊ဘဲဥက တစ္လုံးကိုတစ္ရာနဲ႔ဆယ့္ငါးက်ယ္ညီမေလး”
“အဲဒါဆုိ . . ငါးလုံးေပး”
“ဘဲဥကငါးလုံးေနာ္၊ၿပီးေတာ့ ေကာ . . .”
“အခ်ဳိမႈန္႕ကတစ္ရာဖုိး၊မဆလာရွိလား!”
“ကုလားေလးမဆလာရွိတယ္!”
“မဟုတ္ဘူး၊က်န္တဲ့မဆလာ!”
“ေၾသာ္ . . က်န္တဲ့မဆလာကုန္ေနတယ္”
ေပါက္ေပါက္က အၿပံဳးနဲ႔ပဲေျပာပါသည္။ ၀ယ္သူက ကုလားမကေလးျဖစ္ၿပီး ကုလားေလးမဆလာကိုမႀကိဳက္ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ရယ္ခ်င္ သြား၏။ သို႕ေသာ္ . . ကၽြန္ေတာ္ ထုိအခ်ိန္ထိ ေဘာ(လ္)ပင္၀ယ္၍မရေသးပါ။
“ဆန္တစ္လုံးက တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္၊ပဲႀကီးေလွာ္က ငါးက်ပ္သား၊အခ်ိဳမႈန္႕ကတစ္ရာတန္တစ္ထုတ္ဆုိေတာ့ . . .”
ဒါကေပါက္ေပါက္အမပါ . . သူ႕ဘာသူတြက္ၿပီးသူ႕ဘာသာသူတို႕ရႈတ္ေနႀကတဲ့ေစ်းဆုိင္ကေလးဟာ တစ္ေနကုန္ခုံကေလးတစ္လုံးနဲ႔ ထုိင္ ၾကည့္ေနလွ်င္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကေလးေပ်ာ္ဖုိ႕ေကာင္းမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။
“ေဘာ(လ္)ပင္လုိခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ”
“ခဏေလးေနာ္(ဦး) အဲဒါက ရွစ္ဆယ္၊ရာဇာကငါးဆယ္ . . ပဲၾကာဇံက . . အေမ ဘယ္ေလာက္လဲ”
“ငါလည္းမသိေတာ့ဘူးေအ့”
“အဲဒါဆုိ . . တစ္ရာပဲထားလိုက္ေတာ့ . . အမွန္ေတာ့ အဲဒီထက္မ်ားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ရာပဲေပးဟုတ္ၿပီလား”
(ေပါက္ေပါက္)တုိ႕ဆုိင္က ဆုိင္ေရွ႕မွာနာမည္တပ္ထားတဲ့ဆုိင္းဘတ္မရွိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ တုိးမေပါက္ေအာင္ ေရာင္းရေသာဆုိင္ျဖစ္ေနျခင္းမွာ သူတို႕ကံေၾကာင့္လား!၊ သူတို႕ဂ႑ာန္းေပါင္းမွား၍လားေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြႏွင့္ဆက္ဆံေရးေကာင္း၍လား! တစ္ခုခု ေတာ့ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။
“ေဘာ္(လ္)ပင္ေပးပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ . . ဦး . . ခဏေလးေနာ္၊ပဲျခမ္းကဘယ္ေလာက္ဖိုးလဲ!”
“တစ္ရာဖုိး . . .”
“အာလူးက . .”
“တစ္ဆယ္သား . . “
“အဲဒါဆုိရင္ . . ပဲျခမ္းက ႏွစ္ရာ . .အာလူးက တစ္ဆယ္သားကို တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ဆုိေတာ့ . . .”
(ေပါက္ေပါက္)ကလက္ညိႈးကိုေထာင္ၿပီး သူ႕ဂ႑ာန္းကိုသူတြက္ရင္းစဥ္းစားေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ (ေဖာင္တိန္)လိုခ်င္သျဖင့္ ျပႆနာတက္ခဲ့ရၿပီးၿပီ။ ယခုေဘာ(လ္)ပင္လိုခ်င္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ ရပ္ကြက္ထဲက ကိုယ္ႏွင့္ခင္ေနေသာ ဆုိင္မွာပင္၀ယ္၍မရျဖစ္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္ဒီညစာေရးရမည္ . .၊စာေရးဆရာတုိ႕မည္သည္စာေရးမွေငြရမည္။ စာမေရးလွ်င္ မည္သည့္ထုတ္ေ၀သူကမွ် (သေဘာေကာင္စြာ ႏွင့္) ေငြလာေပးလိမ့္မည ္မဟုတ္ေၾကာင္းကို သိသည့္အတြက္ ဒီညစာေရးရန္ ေဘာ(လ္)ပင္၀ယ္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
(ေပါက္ေပါက္)တုိ႕မိသားစုကေတာ့ . . . အာလူးတစ္ဆယ္သား၊ၾကက္သြန္ႏွစ္ဆယ္သား၊အခ်ိဳမႈန္႕ႏွစ္ထုတ္၊ ဆီငါးက်ပ္သား၊ဘဲဥသုံးလုံး၊ဇီး ထုတ္တစ္ထုတ္၊စာကေလးေခြ၊ပဲႀကီးေလွာ္တုိ႕ျဖင့္အလုပ္ရႈပ္ေနၾက၏။
သူတို႕တြက္တုိင္းလည္းမွားတာကမ်ားပါသည္။ တစ္ေနကုန္တြက္ေနရသူေတြဆုိေတာ့မွားေတာ့လည္း ပါခ်င္ပါမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္က နားလည္ ေပးႏုိင္ပါသည္။ သူတုိ႕အတြက္အခ်က္လစ္တုန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္သြက္သြက္ေျပာရသည္။
“ေဘာ(လ္)ပင္ေပး”
“ေေဘာ(လ္)ပင္ေနာ္ . . ဟုတ္ကဲ့ဦး၊ယံယံကတစ္ရာနဲ႔ရွစ္ဆယ္၊ဂ်င္းကငါးဆယ္ဆုိေတာ့ . . .”
ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္မရွည့္ေတာ့တာနဲ႔ ၀င္ေပါင္းေပးလိုက္မိသည္။
“ႏွစ္ရာ့သုံးဆယ္ . ..”
“အင္း . . အဲဒါဆုိရင္ . . တစ္ေတာင့္ကို ႏွစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ဆုိေတာ့ . . လက္ငါးလုံးက . ..”
“ဟဲ့ . . လက္ငါးလုံးဆိုတာ ဆပ္ျပာေတာင့္ရဲ႕ေလးပုံတစ္ကိုေျပာတာေပါ့၊နင္တစ္ေတာင့္ကိုႏွစ္ရာႏွစ္ဆယ္ဆုိရင္ လက္ငါးလုံးကို ငါးဆယ့္ ငါးက်ပ္ၾကတာေပါ့ဟ”
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ . . ႏွစ္ရာ့သုံးဆယ္ရယ္ . .၊ငါးဆယ့္ငါးက်ပ္ရယ္ . .ဆုိေတာ့ . .”
“ႏွစ္ရာရွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္ဟာ . .”
“ဟုတ္တယ္ေနာ္”
“ေတာ္ၿပီ၊ခီြးပဲ . . ငါ့ကိုေဘာ(လ္)ပင္သာေပး”
“ဟုတ္ကဲ့ . . ဟုတ္ကဲ့ ဦး ဘယ္ေဘာ(လ္)ပင္လဲဟင္”
“ေရားေနာ့(လ္)”
“ရွင့္ . .”
“ေရးေနာ့(လ္)လုိ႕ေျပာေနတာ္”
“ေအာ္ . . ေရးလို႕ေကာင္းတာကိုေျပာတာေပါ့ေနာ္၊ သမီးသိၿပီ၊ဒါေပါ့ . .. ဘယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းလဲ”
“ဆယ္ေခ်ာင္း”
“ရွင္ . . ဆယ္ေခ်ာင္း . .! ဆယ္ေခ်ာင္းေတာင္ဘာလုပ္လို႕လဲဦးရဲ႕”
“၀ါးစားမလို႕ . ..”
“ရွင္ . . ေဘာ(လ္)ပင္က၀ါးစားလို႕မရတာကို”
“ေအး . . အဲဒါကို ငါရေအာင္၀ါးစားမယ္၊နင့္ေဘာ(လ္)ပင္တစ္ေခ်ာင္းဘယ္ေလာက္လဲ”
“ခဏေလးဦး . . .!”
ေပါက္ေပါက္လည္းအူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ေဘာ(လ္)ပင္ထည့္ထားတဲ့ဘူးကေလးကိုယူၿပီး အဲဒီမွာေရးထားတဲ့ စာတမ္းကိုဖတ္ေပမယ့္ စာတမ္းက ပ်က္ေနလို႕ သူဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္ကပဲေျပာလိုက္ရသည္။
“တစ္ေခ်ာင္းကို တစ္ရာ့ငါးဆယ္မဟုတ္လား!”
“မွတ္မိၿပီ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ . .”
“ေတာ္သားပဲ . .”.
“ဦးကလည္းေတာ္ပါတယ္၊အရက္သာမူးေနတာ၊ပိုက္ဆံတြက္တာက်ေတာ့မမွားဘူးေနာ္”
“ဟဲ့ . . အရက္မူးတာနဲ႕တြက္တာနဲ႔ဘာဆုိင္လို႕လဲ . . ငါက ေစ်းေရာင္းရတာကို၀ါသနာပါတယ္၊တြက္ရခ်က္ရတာကိုလည္း ၀ါသနာပါတယ္”
“ဦး . . ဘယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းလဲ!”
“အနီသုံးေခ်ာင္း . . အျပာႏွစ္ေခ်ာင္း၊အနက္က ငါးေခ်ာင္း . . .”
“ဟင္ . . ဦးကလည္းမ်ားလွခ်ည္လား!သြားေကာလိပ္က ေက်ာင္းသားေလးေတြေတာင္ တစ္ခါ၀ယ္မွတစ္ေခ်ာင္းပဲ၀ယ္တာ”
“ေအး . . သူတုိ႕က (သြား) ေကာလိပ္က ငါက (မယား)ေကာလိပ္က အဲဒီေတာ့ဆယ္ေခ်ာင္းကို ဘယ္ေလာက္လဲ”
“ရွစ္ရာ့ငါးဆယ္ . .ဦး”
“ဟဲ့ . .တစ္ေခ်ာင္းကိုတစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ဆုိ”
“ဟာ . . မဟုတ္ပါဘူးဦး၊တစ္ေခ်ာင္းကိုရွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္ပါ”
“နင့္ဟာ . . ဟုတ္ရဲ႕လားဟာ . .ေပါက္ေပါက္”
“သမီးလည္းေမ့ေတာ့ေမ့ေနၿပီ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေလာက္ပဲထင္ပါတယ္။ ဒီေဘာ(လ္)ပင္ကိုေျပာတာေနာ္၊အေမ . . ဒီေဘာ(လ္)ပင္က ဘယ္ေလာက္လဲ . . . ဦးကေမးေနလို႕”
“သုံးဆယ္ငါးက်ပ္”
ကၽြန္ေတာ္လည္း မူးေနသမွ်ကေန ရူးေနသမွ်ျဖစ္သြား၏။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုထပ္ေမးေနလွ်င္ . . ကၽြန္ေတာ္မူးထားတာကေလးေတြေပ်ာက္သြားမွာစိုးရိမ္ရသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ ေဘာ(လ္)ပင္ကေလးေတြကို နံေဘးလြယ္အိတ္ထဲထည့္လိုက္ရင္း ဒီညအတြက္ေတာ့ က်ည္ဆံအသစ္ေတြရၿပီဟု သေဘာထား လိုက္သည္။
“ပဲၾကာဇံကုန္ေနတယ္အစ္မ၊ရုိးရိုးၾကာဇံပဲရမယ္”
ေပါက္ေပါက္ကအၿပံဳးႏွင့္ေျပာ၏။
“ငါ . . ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ေပါက္ေပါက္နင္တစ္ခါတည္းေျပာ”
“အာ . . ဦးကအေရးမႀကီးပါဘူး၊ခဏေနာ္၊မေန႕က က်န္တာကႏွစ္ဆယ္၊အေၾကြအမ္းတုန္းက ငါးဆယ္တန္ကိုျပန္ယူမသြားတာနဲ႔ဆုိ ခြန္ႏွစ္ ဆယ္၊ဒါဆုိရင္ အခုဆီရယ္၊ကုလားပဲၾကမ္းတစ္ဆယ္သားရယ္ . . .”
ေပါက္ေပါက္ကတြက္လိုက္သူ႕အေမကတြက္လိုက္ သူ႕အစ္မကတြက္လိုက္ႏွင့္လုံးလည္လိုက္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စားအုံးဆီ ေစ်းကိုလည္းမသိကုလားပဲျခမ္းေစ်းကိုလည္းမသိသျဖင့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ၀င္တြက္၍မေပးေတာ့ဘဲ ရပ္၍သာေနသည္။ သို႕ေသာ္ . .သူတုိ႕တြက္ ခ်က္မႈက တစ္မိနစ္ေလာက္အတြင္းမွာၿပီးသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကလွမ္းၾကည့္ေတာ့ . . ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပါက္ေပါက္ကၿပံဳး၍ျပသည္။
“ေဘာ္(လ္)ပင္”
“ဘယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းလဲဦး”
“ေဖာင္တိန္မရွိဘူးလား”
“ေဖာင္းတာေတြမရွိဘူးဦး၊သြားတုိက္သပြတ္တံကေတာ့ ေဖာင္းတာေလးေတြရွိတယ္ . .
အသစ္၀င္တာ”
“ေဖာင္တိန္ကိုေျပာတာ . ..”
“ဦးကလည္း . .. မူးမူးနဲ႔ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ!”
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဓါတ္က်၍သြားသည္။
အရက္ေသာက္ျခင္းသည္ က်န္းမာေရးကိုမထိခုိက္ေစေသာ္လည္း လူမႈေရးကိုေတာ့ထိခုိက္တတ္ေၾကာင္းကိုကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းေလး နားလည္းသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္က (ေဖာင္တိန္)ဟုေျပာတာကို သူက နားမလည္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္မွအရက္၏ရနံ႕ကိုေတာ့ နားလည္သြား ဟန္တူသည္။ သြားတုိက္သပြတ္တံမွာ (ေဖာင္း)တာရွိသည္ . .ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီေန႕က်မွသိရ၏။
နံေဘးနားမွာ . . ၀ယ္သူေတြလည္းရွိေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေဒါသကို ေပ်ာ္စရာအျဖစ္ေျပာင္းျပစ္လိုက္သည့္အခါ ရင္ထဲတြင္ ေျပာစရာစကား ကေလးေတြရ၍လာသည္။
“ကဲ . . ေပးစမ္းဟာ နင့္ရဲ႕ေဖာင္းတဲ့သြားပြတ္တံ”
“ခဏေနဦး . . အာလူးကအစိတ္သားလား!”
ေပါက္ေပါက္က ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕က ကုလားမႀကီးကို အာလူးအစိတ္သားခ်ိန္ေပးၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ကို သြားပြတ္တံလက္ကိုင္ေဖာင္းေဖာင္း ကေလးႏွစ္ေခ်ာင္းကိုျပသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေခ်ာင္းကိုေရြးလိုက္ပါသည္။
“ေတာ္ကီမင္းအတြက္လား . . !”
“ဟ . . . ငါ့အတြက္ပါဟ!”
“ဦးမူးေနၿပီထင္တယ္၊ဦးယူတာက ကေလးတုိက္တဲ့သြားပြတ္တံ၊ဟုိဟာကလူႀကီးဆိုက္ေတြ”
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ(ဂိန္)ဟူေသာအသံအက်ယ္ႀကီးကိုၾကားရ၏။
နံေဘးနားမွာေစ်း၀ယ္ရန္အတြက္ေစာင့္ေနေသာ . .လူမ်ားကလည္း၀ုိင္း၍ရယ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အရွက္ကဲြသြားလွ်င္ လုပ္ေနက် အတုိင္းအားလရပါးရႀကီးကို ရယ္ပစ္လိုက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွ . . .
“ႏွစ္ေခ်ာင္းလုံးယူမယ္ဟာ . . .”
“ဟုတ္ကဲ့ . . ဦး . . .”
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဘာ(လ္)ပင္ဆယ္ေခ်ာင္း၊သြားပြတ္တံႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္အိမ္ကုိျပန္ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သားေတာ္ကီမင္းက သြားပြတ္ တံေတြကိုလြင့္ပစ္ၿပီးေဘာ(လ္)ပင္ေတြကိုေတာ့ သူ႕ကို(အပိုင္စားႀကီး)ေပးရမည္ဟုဆုိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ဘာတစ္ခြန္းမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ ေဘာ(လ္)ပင္ေတြကို ကၽြန္ေတာ့္သားေတာ္ကီမင္းအား(အပိုင္စားႀကီး)ေပးလိုက္ၿပီးအိပ္ယာေပၚပစ္ လွဲလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္(ေဖာင္တိန္)ကေလးတစ္ေခ်ာင္းေတာ့ယေန႕အထိလိုခ်င္ေနပါသည္။ ယေန႕အထိေတာ့ (ေဖာင္တိန္)ေရာမွင္အုိးကိုပါမရရွိေသးပါ။
အရက္ေသာက္သူမ်ားသည္ သူတို႕ေသာက္ေသာအရက္မူးသည္ျဖစ္ေစ၊မမူးသည္ျဖစ္ေစ . . ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္မိသားစုကေတာ့(အနံ႔)ကေလး ရသည့္ႏွင့္မူးေနၿပီဟုယူဆ၍ ခြင့္လႊတ္တန္လွ်င္လည္းခြင့္လႊတ္၊ေဒါသျဖစ္စရာရွိလွ်င္လည္းေဒါသျဖစ္ၾကၿပီး . . မွားသြားလွ်င္လည္း (အနည္းငယ္ လဲြတာကိုဆုိလိုသည္) မူးေနလို႕ဟု . . ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ပင္ တုန္႕ျပန္တတ္ၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ညေနခင္း (ဆရာေက်ာင္း)ဟုေခၚေသာ . . (မ်ဳးိေဆြသန္း) . . ဟုေခၚေသာ . . စာေရးဆရာ(မ်ဳိးၿငိမ္းေဆြ)ဟုေခၚေသာ . . (ေမာင္ေက်ာင္း)ဟုကၽြန္ေတာ္ကခ်စ္စႏုိးေခၚေသာ (ဆရာေက်ာင္း)အခန္းသို႕ေရာက္သြား၏။
သူႏွင့္ေပါက္တတ္ကရ စကားေတြကိုေလွ်ာက္ေျပာရင္းကၽြန္ေတာ့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ . . သူ႕အခန္း၀င္နံေဘးက စင္ကေလးေပၚမွာ (ေဖာင္တိန္)တစ္ေခ်ာင္းကိုသြားေတြ႕သည္။ (ေဖာင္တိန္)ကခပ္တုတ္တုတ္ႀကီးႀကီးျဖစ္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မႀကိဳက္ေသာ္လည္း (ေဖာင္တိန္)ငါတ္ ေနသည့္ လူျဖစ္သျဖင့္ ေမာင္ေက်ာင္းထံမွမေတာင္းစဖူးဆုိ (ေဖာင္တိန္)ကိုေတာင္းလိုက္၏။
“မင္းက . . ဘယ္လိုလုပ္ျမင္သြားတာလဲ”
“၀င္ကာစကတည္းက ျမင္တာကြ၊မင္းနဲ႔စကားေျပာေနတာေတြကရႈီးေနတာ . . ငါလိုခ်င္တာကအဲဒီဟာပဲ”
“ကဲ . . ယူကြာေရာ့ . . အဲဒါတံဆိပ္ကိုၾကည့္ဦး MONT BLANC ေနာ္ . . . ဒီမွာေတြ႕လား!”
ေမာင္ေက်ာင္းက သူ႕ပစၥည္းကိုအရစ္ကိုျဖဳတ္ၿပီးျပေတာ့မွကၽြန္ေတာ္ေရြးေသာ အရာမွာ(ေဖာင္တိန္)မဟုတ္ဘဲ ေဘာ(လ္)ပင္ျဖစ္မွန္းသိလိုက္ ရေသာ္လည္း ေျပာလက္စစကားေၾကာင့္ ထုိေဘာ(လ္)ပင္ျဖစ္သြားေသာေဖာင္တိန္ကို အိတ္ထဲသိုကထည့္လိုက္ရသည္။
ထုိေန႕က . . ေမာင္ေက်ာင္းအခန္းႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထုိးတြင္ရွိေသာဘီယာဘားကေလးတြင္ ဘီယာမူးမူးႏွင့္ထူးအိမ္သင္၏ ေႏြဦးကံ့ေကာ္မ်ား သီခ်င္းကိုဆုိ၍ အိမ္သို႕ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ . . ေနာက္အရက္မူးလွ်င္ ေဘာ(လ္)ပင္ကိုျဖစ္ျဖစ္ (ေဖာင္တိန္)ကိုျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေတာ့မွမ၀ယ္ေတာ့၊မေတာင္းေတာ့ေၾကာင္း ကိုဤ၀တၳဳတုိကေလးႏွင့္ ၀န္ခံကတိျပဳရင္း ကၽြန္ေတာ္၏ (သူရာေထာင့္မွအလဲြမ်ား)ကိုနိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္ရပါသည္ခင္ဗ်ား။
နီကိုရဲ