သူတုိ႕ရပ္ကြက္ သူုတုိ႕အေၾကာင္း(၁)

ဒီ ရပ္ကြက္ေလးထဲသို႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူစု ေျပာင္းလာခဲ့မိျခင္းသည္ ဘုရားပဲြေစ်းတန္းထဲတြက္ ဆုိင္ခန္းတစ္ခန္းေနရာယူၿပီး နတ္ကနား၀င္ ကသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အဖဲြ႕ကလည္း နဂုိကတည္းကမွ ကိုးယုိးကားယား ျဗဳတ္စျဗင္းေတာင္း၊ရပ္ကြက္ကေလးကလည္း တုိလီမုတ္စ ရႈပ္ပြပြ။
မည္သူက သာသည္။ မည္သူက နာသည္ဟုေတာ့ ေျပာ၍ရမည္မထင္။ အဲ...... တစ္ခုေတာ့ရွိ၏။ ရပ္ကြက္ကေလးက အစကတည္းက သူ႕ လဲြ ေခ်ာ္မႈမ်ားႏွင့္ သူ ေနသားတက်တည့္မတ္ၿပီးသား။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေရာက္လာေသာအခါတြင္မွ (အရယ္သန္ၾကသူမ်ားပီပီ) ျမင္ျမင္သမွ်ကို အခ်င္းခ်င္းလက္တုိ႕ၿပီး ဟားၾကေသာအခါ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားမ်ားအဖို႕ ကသိကေအာက္ျဖစ္ၾကရေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖဲြ႕မွာလည္း လူကခပ္စုံစုံျဖစ္သည္။ စာေရးဆရာပါသည္။ ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာပါသည္။ ဗီဒီယုိရုိက္သည့္ငနဲတစ္ေယာက္ လည္းပါသည္။ ဂစ္တာတေဒါင္ေဒါင္ေခါက္သူလည္းပါသလို သရုပ္ေဆာင္မင္းသားျဖစ္ခ်င္သည့္ ငတိလည္းပါသည္။ မဂဇင္းေတြမွာ သရုပ္ေဖာ္ပုံ ဆဲြ ေသာ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္လည္းပါသည္။
ကိုင္း........ ဘာမ်ားလိုေသးသနည္း။
ေၾသာ္......... ေမ့လို႕။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အဖဲြ႕ထဲတြင္ ျမင္ျမင္ကရာကို လုိက္ၿပီး နက္နက္နဲနဲေတြးေခၚစဥ္းစားတတ္သည့္ အူတူတူငနဲတစ္ ေကာင္လည္းပါေသးသည္။ သူ၏ ေတြးေခၚပုံမ်ားကလည္း ေမရုျမင့္မုိႏွင့္သရဘန္ေတာင္စဥ္ခုႏွစ္ထပ္ၾကားမွ ရွာေဖြခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္ အႀကိမ္ေပါင္း တစ္ေထာင္တိတိ အဖန္ဖန္အလဲလဲေလွာ္ကာသန္႕စင္ၿပီးမွ ရအပ္ေသာ သိဂၤဒုိက္ေရႊစင္ကဲ့သို႕ ခက္ခဲနက္နဲအဘုိးထုိက္လွ၏။
ဥပမာ...... (ေေရနံဆီကို ဘယ္ကေန ထုတ္လုပ္ရယူတာလဲ)...... ဆုိသည္ကို တစ္ပါတ္ဆယ္ရက္ေလာက္ၾကာေအာင္ ထုိင္စဥ္းစားျခင္းမ်ဳိး...။
“ငါ သိၿပီကြ.........ငါသိၿပီေဟ့”
ေဘးမွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလုံးက သူ႕ အလန္တၾကား ေအာ္သံဟစ္သံေၾကာင့္ ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖင့္၀ုိင္းေမးရ၏။
“ဘာကိုလဲဟင္........ ဘာသိတာလဲ”
“ေရနံဆီကို ဘယ္ကေနၿပီးေတာ့ ထုတ္သလဲဆုိတာ ငါစဥ္းစားေနတာကြ”
“ေဟ.....”
ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလုံးပါးစပ္အေဟာင္းသား....။ သူ႕ကေတာ့ တကယ့္ပညာရွိႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕အုိက္တင္မ်ဳိးျဖင့္ ေမးေစ့ကိုပြတ္၊ေခါင္းတ ဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း......
“အခုေတာ့ ငါသိၿပီ။ လက္စသတ္ေတာ့........ (ေရနံဆီ)ဆုိေတာ့ (ေရနံ)ကေန ျဖစ္လာတာကိုး ......... ကြ”
ကၽြန္ေတာ္က အျမင္ကတ္ကတ္ျဖင့္
“ဒါဆုိ........ (ဓါတ္ဆီ)ကေကာ ဘယ္ကေနျဖစ္တာလဲကြ”
ကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္းေၾကာင့္ငနဲသားကေတြေတြေ၀ေ၀ျဖစ္သြား၏။ အေတာ္ၾကာေအာင္ စဥ္းစားေနၿပီးမွ သူ႕မ်က္ႏွာက ၀င္းခနဲလက္သြားၿပီး
“ဒါမ်ား... လြယ္လြယ္ေလး၊(ေရနံဆီ)ဟာ (ေရနံ)ကေနျဖစ္တာဆုိေတာ့..... မဟုတ္မွလဲြေရာ
(ဓါတ္ဆီ) ဟာ (ဓါတ္)ကေနျဖစ္တာထင္တယ္”
ကၽြန္ေတာ္က........
“မွားတယ္”
“ဟင္.........”
ငနဲသား မ်က္လုံးအ၀ိုင္းသားျဖစ္သြားမွ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ပိုင္ပိုင္ေလသံျဖင့္
(မင္း မေသမခ်င္းမွတ္ထား။ ဓါတ္ဆီဆုိတာ (ဓါတ္စံ)ကေနျဖစ္တာကြ)
“ေၾသာ္.......”
ငနဲသားခမ်ာ ေမ်ာက္အုိႀကီး မ်က္စဥ္းခပ္ခံရသလို မ်က္လုံးကေလး ေပကလပ္ေပကလပ္ လုပ္ရင္း ငိုင္က်သြား၏။ (ဓါတ္ဆီ-ဓါတ္စံ)ဆိုသည့္ ေရွးေခတ္လူရႊင္ေတာ္နာမည္မ်ားကို ၾကားဖူးထားလ်က္သားႏွင့္”ဒီေလာက္ေလးေတာင္မွ ငါမစဥ္းစားမိရေကာင္းလား”.... ဟုလည္း သူ႕ကိုယ္သူ မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနပုံရသ့ည္။
တုိတုိေျပာရလွ်င္....... ဒီေကာင္လုိလူမ်ဳိးႏွင့္ဒီရပ္ကြက္ထဲက လူေတြဆုံမွ ဆုံစည္းတတ္ၾကပေလတယ္.... ဟု ကံၾကမၼာကိုအျပစ္တင္ရန္ သာရွိေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ေတြးေခၚပညာရွင္ႏွင့္ ဒီရပ္ကြက္ထဲတြင္ ပထမဦးဆုံးစၿပီး ပတ္သက္ဆက္ဆံသူမွာ...... ေဒၚလွလွ။
အရႈပ္ထုပ္ေတြကို ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ရွာရွာေဖြေဖြသယ္လာတတ္ေသာ၊ေကာက္ရိုးေပြ႕တတ္ေသာ အဲသည္မိန္းမႀကီးက စကားေျပာလွ်င္ သူမ ကိုယ္သူမ “အလွကေလ.....အလွကေလ”ဟု နာမ္စားသုံးတတ္၏။
“ကၽြန္ေတာ္၏ လုံးခ်င္း၀တၳဳတစ္အုပ္္ထဲတြင္ ၀င္းဦး၏သီခ်င္းစာသားတစ္ပိုင္းတစ္စကိုသုံး၍ “ကိုယ့္ဌာေန၀န္းက်င္မွာကြယ္.....တကယ္ကို အလွရွိတယ္” ဟု ေရးကာ ကလိခဲ့ဖူးသည္မွာ ထုိင္မႈိင္းႀကီးပင္ျဖစ္သည္”
မွန္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ဌာေန၀န္းက်င္တြင္ တကယ္ကို (အလွ)ရွိပါသည္။ ျပႆနာက ထုိ(အလွ)ဆုိေသာ ေဒၚလွလွသည္ အားအားယားယားရွိ တုိင္း ဟုိအိမ္သြားလည္လိုက္ ဒီအိမ္သြားလည္လိုက္ႏွင့္ (ရႈပ္)တတ္ (ဖြ) တတ္ျခင္းျဖစ္၏။
သူမ်ားကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္တမင္လုပ္သည္ေတာ့ဟုတ္ပုံမရ။ လူမႈေရး အထူအပါး နားမလည္ေသာေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ ဒီၾကားထဲ ထင္ရာ ျမင္ရာေတြကို ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ ထထၿပီးေျပာတတ္လုပ္တတ္လြန္းသည္ကတစ္ေမွာက္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ စၿပီးေျပာင္းလာကာစမွာပင္ စပ္စပ္စုစုလုပ္ရင္း အဲဒီ (အန္တီလွ) တစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ကို ... မၾကာခဏလာလာ သည္။ အဲသည္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္အိမ္မွာအလွေမြးထားေသာ (ဖလား၀ါးဟြန္း) ေရႊငါးေလးကို ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး
“ဟယ္.... ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ”
ဟုတဖြဖြေျပာ၏။
သိပ္ေေတာ့ မၾကာလုိက္။ လွ်ပ္စစ္မီးကျပတ္၊ေအာက္စီဂ်င္ကမရေသာေၾကာင့္ ေရႊငါးကေသသြား၏။
အန္တီလွက ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ကိုလာလည္ရင္း မွန္ေရကန္ထဲတြင္ ငါးကိုမေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ထုံးစံအတုိင္း စပ္စုရာ ကၽြန္ေတာ္က
“ေရႊငါးေလးက ေသသြားၿပီ.... အန္တီလွရဲ႕”
အန္တီလွ၏ မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္းပင္ေၾကေၾကကဲြကဲြျဖစ္သြားၿပီး
“အုိ..... ကၽြတ္ကၽြတ္၊ျဖစ္မွျဖစ္ရေလကြယ္။ သနားစရာေကာင္းလိုက္တာေနာ္။
သူ႕ခမ်ာကံဆုိးရွာတယ္္ကြယ္”
သို႕ေသာ္.... တစ္ဆက္တည္းလိုလို အန္တီလွ၏ မ်က္လုံးအစုံက ဖ်တ္ခနဲ ေတာက္ပသြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကိုလွ်ာျဖင့္သိမ္းလ်က္လိုက္သည့္ ေလသံျဖင့္
“ဒါနဲ႔..... မင္းတို႕ အဲဒီငါးကေလးကို ခ်က္မစားၾကဘူးလားဟင္”
“သနားလွခ်ည္ရဲ႕”ဆုိေသာ ငါးေလးကို ခ်က္စားခ်င္သည့္ စိတ္ဓါတ္တက္ၾကြမႈက အန္တီလွ၏ သြားရည္တျမားျမားေလသံထဲတြင္ အထင္း သား။
ဘယ့္ႏွယ္မိန္းမႀကီးပါလိမ့္... ဟု ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ရခက္စြာျဖင့္ ေခါင္းကုတ္မိသည္။ အဲသည္အေၾကာင္း ပန္းခ်ီဆရာကို ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာျပမိေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာက
“ျဖစ္ႏိုင္တယ္ကြ။ ငါတုိ႕ ဒီကိုေျပာင္းလာကာစက အန္တီလွတို႕ အိမ္မွာ ၾကက္တူေရြးေလးတစ္ေကာင္ကို ခ်စ္လွခ်ည့္ရဲ႕ဆုိၿပီး ေမြးထားတာ ေတြ႕တယ္ကြ။ ခုေနာက္ပိုင္းမေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ၾကည့္ရတာ...... ၾကက္တူေရြးေလးလည္း ဟင္းအုိးထဲေရာက္သြားၿပီနဲ႔တူတယ္”
အန္တီလွ၏အခ်စ္က တစ္မ်ဳိးႀကီးျဖစ္ပုံရ၏။
* * * * *

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေျခရင္းအိမ္က ဖေယာင္းတုိင္လုပ္ငန္းလုပ္ေသာအိမ္ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အဖဲြ႕က သူတုိ႕အိမ္မွလုပ္ေသာ ဖေယာင္းတုိင္ကို (လင္းယုန္)တံဆိပ္ ဖေယာင္းတုိင္ဟု နာမည္ေပးထားၾကသည္။
အိမ္တြင္းမႈတစ္ႏုိင္တစ္ပိုင္လုပ္ေသာ ဖေယာင္းတုိင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဖေယာင္းသားကညံ့ရသည့္အထဲ ေလခိုၿပီး ပြစိစိႏွင့္ ေနာက္ၿပီး ..... မီးစာလုပ္သည့္ခ်ည္ႀကိဳးကလည္း ဖြာလန္ႀကဲ။ သူတို႕ ဖေယာင္းတုိင္ကိုထြန္းညိွလိုက္လွ်င္ တဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္ၿပီး (လင္း) သည္ဆိုရ(ရုံ)မွ်သာ လင္း ေသာေၾကာင့္ (လင္းယုန္)ဖေယာင္းတုိင္ဟု နာမည္ေပးထားျခင္းျဖစ္၏။
ေျခရင္းအိမ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕က်ိတ္ၿပီး(ဟား)ၾကသည္ကိုမသိ။ သူတုိ႕လုပ္ငန္းကိုနာမည္ေပး ေပးေဖာ္ရသည္ဟုဆုိၿပီး သေဘာအက် ႀကီးက်ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အိမ္မွ ပန္းခ်ီဆရာကလည္း ခပ္တည္တည္ျဖသ့္ ဖေယာင္းတုိင္တံဆိပ္ဘေလာက္တုံးလုပ္ဖုိ႕ လင္းယုန္ငွက္ပုံေတြ ဘာေတြဆဲြေပးလုိက္ေသး၏။
အန္တီလွကလည္း အဲဒီ(လင္းယုန္)ဖေယာင္းတုိင္လုပ္သည့္ အိမ္သို႕ တစ္ေန႕လွ်င္ ႏွစ္ေခါက္သုံးေခါက္ေလာက္ အ၀င္အထြက္လုပ္သည္။ ေလပန္းသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူမဖာသာ တစ္ေယာက္တည္း ေလပန္းရုံျဖင့္ အားမရဘဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အိမ္ဘက္သို႕ လည္ဆန္႕ကာ
“ဟဲ့ ...... ေမာင္စိန္ျမင့္၊ဒီဘက္အိမ္ကူးခဲ့ေလကြယ္။ လက္ဖက္ထုပ္ေလး ဘာေလးစားရင္း စကားစျမည္ေျပာရေအာင္”
ဟုဆုိကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အဖဲြ႕ထဲမွ ေတြးေခၚပညာရွင္ကို လွမ္းလွမ္းၿပီးပင့္ေလ့ရွိသည္။
စိန္ျမင့္ဆုိသည့္ အေတြးအေခၚပညာရွင္ငနဲသား၏ ဥာဥ္ဆုိးကလည္းတစ္မ်ဳိး။ ဒင္းက အခ်ိန္ျပည့္ အားအားယားယားရွိေနေသာေႀကာင့္လား မေျပာတတ္။ ဘယ္သူကေခၚေခၚ ..... ဘယ္ေနရာကိုေခၚေခၚ ..... မဆုိင္းမတြဘဲ ပုဆုိးေလးျပင္၀တ္ၿပီး သုတ္ခနဲထလိုက္သြားေလ့ရွိ၏။
ယင္းသို႕...... ပင့္ေဆာင္ေလရာ ေနရာတုိင္းသို႕ၾကြခ်ီေတာ္မူေလ့ရွိျခင္းေၾကာင့္ ဒင္းကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ တစ္ဖဲြ႕လုံးက ဒကၡိဏသာခါကိုယ္ ေတာ္ေလးဟု ကင္ပြန္းတပ္ထားသည္။ ၾကာေတာ့ ..... သူ႕နာမည္အရင္း (စိန္ျမင့္)ဆုိသည္ကိုပင္ ေမ့ေတ့ေတ့ျဖစ္ေန၏။
အန္တီလွက ထုိသို႕ လွမ္းလွမ္းေခၚကာမွပင္ သူ႕နာမည္(စိန္ျမင့္)ပါကလားဆုိသည္ကို ျပန္ျပန္ၿပီးသတိရမိၾကေလသည္။ ဒင္းကလည္း အပင့္ ခံရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ မေနႏိုင္ မထုိင္ႏိုင္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ ၾကြခ်ီသြားၿပီး သူ၏ အဖုိးထုိက္နက္နဲလွစြာေသာ အေတြးအေခၚမ်ားကို ေဟာၾကားေတာ္မူေလ့ရွိ၏။
“ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုစဥ္းစားမိတယ္ ...... အန္တီလွရဲ႕”
“ဆုိစမ္းပါဦး....... ေမာင္စိန္ျမင့္ရယ္”
အားအားယားယားရွိသူႏွင့္ပင္ စပ္စပ္စုစုႏိုင္သူတုိ႕ကား မသာအိမ္ႏွင့္ဖဲ၀ုိင္းကဲ့သို႕ လိုက္ဖက္ညီလွေပစြ။
စိန္ျမင့္က
“အန္တီလွတုိ႕ ဘုရားရွိခိုးၿပီးေမတၱာပို႕ရင္ နာမည္တပ္ၿပီးေတာ့ ရည္စူးေမတၱာပို႕ၾကတယ္မဟုတ္လား။ ဥပမာ ....... ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေမတၱာပို႕ရင္ “ေမာင္စိန္ျမင့္ ..... က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစ”ဆုိတာမ်ဳိးေပါ့”
“ေအး ...... ဟုတ္တယ္ေလ”
“ဒါဆုိရင္ .... အန္တီလွမသိဘဲ ကၽြန္ေတာ္က နာမည္ေျပာင္းလိုက္တယ္ဆုိပါစို႕။ (ေနတုိး)ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ”
အန္တီလွက ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာအုိသြားၿပီး
“မင္းႏွယ္ကြယ္၊တျခားနာမည္ေျပာင္းပါလား။ အန္တီက အဲဒီေနတုိးဆိုတဲ့ မင္းသားကိုသိပ္ႀကိဳက္တာ။ မင့္ ရုပ္ႀကီးနဲ႔ဆုိေတာ့ ........”
“ဟာ ...... တကယ္ေျပာင္းတာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဥပမာေျပာတာဗ် ...... ခင္ဗ်ားႀကီးကလည္း”
“ေၾသာ္ ..... ေအး ...... ေအး၊ ဒါဆုိ ..... ၿပီးေရာ။ ဆက္ေျပာ .... ဆက္ေျပာ”
စိန္ျမင့္က ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႕လိုက္ၿပီး .......
“အဲဒီမွာ ...... ကၽြန္ေတာ္နာမည္က (ေနတုိး)ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒါကို အန္တီလွက မသိဘဲ အရင္အတုိင္း “ေမာင္စိန္ျမင့္ ...... က်န္းမာခ်မ္းသာ ပါေစ”ဆုိၿပီး ေမတၱာပို႕ရင္ အဲဒီေမတၱာကို ကၽြန္ေတာ္ ရပါ့မလားဟင္။ မရဘူးဆုိရင္ေကာ ..... အဲဒီေမတၱာေတြက ဘယ္ကိုေရာက္သြားသတုန္းဗ်”
ေဒသနာေတာ္ကသိမ္ေမြ႕နက္နဲလြန္းေသာေၾကာင့္လားမသိ။ အန္တီလွတစ္ေယာက္ ေခါင္းကုတ္ကာ အ၊တီး အ၊ထစ္ျဖစ္သြား၏။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕ ၏ ေတြးေခၚပညာရွင္ကေလးေမာင္စိန္ျမင့္ကား အႏွီကဲ့သို႕ေသာ အေရမရ အဖတ္မရ ကိစၥမ်ားကို အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး စဥ္းစားတတ္သည့္ေနရာတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ဧတဒဂ္အရာထားရေလာက္ေအာင္ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ထူးခၽြန္သူေပတည္း။
သူ၏ ေဒသနာေတာ္ကို နာယူေနၾကသူမ်ားကလည္း ေခသူေတာ့မဟုတ္။ လင္းယုန္ဖေယာင္းတုိင္ကုမၸဏီခ်ဳပ္ႀကီး၏ကေတာ္ ေဒၚပုၾကြယ္က သူဥာဏ္မီသေလာက္ ၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြး၏။
“ေမာင္စိန္ျမင့္ ေျပာတာ စဥ္းစားစရာပဲကဲြ႕။ အဲဒါေၾကာင့္ ...... လူေတြက နာမည္ေျပာင္းရင္ သတင္းစာထဲမွာထည့္ၿပီး ေၾကာ္ျငာၾကတာေပါ့။ ေမတၱာပို႕ရင္ နာမည္မမွားေအာင္ ထင္ပါရဲ႕”
သူတုိ႕ေျပာသမွ်ကို ဒီဖက္အိမ္မွေနၿပီး အတုိင္းတားၾကားေနရေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တစ္ဖဲြ႕လုံးက ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္လွိမ့္ကာလွိမ္ကာ ေျခေဆာင့္ၿပီးရယ္ၾက၏။
လင္းယုန္ဖေယာင္းတုိင္လုပ္ငန္း၏ ကုမၸဏီလုပ္ငန္းစု အမႈေဆာင္အရာရွိခ်ဳပ္(C.E.O)သူေဌးႀကီးဦးေခြးနီကေတာ့ သူ႕မိန္းမေဒၚပုၾကြယ္ကို လွမ္း၍ဟန္႕လုိက္ရင္း ........
“တယ္ ...... ဒီမိန္းမဟာ၊ေဇာက္မွန္းကမ္းမွန္းမသိဘဲ ၀င္၀င္ေျပာေန။ ငါ .....ထလုပ္လိုက္ရ ..... နာေတာ့မယ္။ အဟမ္း... ဒီမယ္ ေမာင္စိန္ျမင့္ရဲ႕ .... ေမာင္ရင္ေျပာတဲ့ကိစၥကို ပဋိကတ္က်မ္းေၾကတဲ့ သက္ေတာ္၀ါေတာ္ရဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြနဲ႔ေတြ႕မွ ေမးေလွ်ာက္ၾကည့္ရ ဦးမယ္”
ေတာ္ပါေသး၏။
ကံေကာင္းသည္ဟုပင္ဆုိရမည္။ ပိဋိကတ္က်မ္းေၾကေသာသက္ေတာ္၀ါေတာ္ရဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကား ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လမ္းထဲသို႕ တစ္ပါး မွ မၾကြပါ။
* * * * *
အဲသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေျခရင္းက (လင္းယုန္)ဖေယာင္းတုိင္လုပ္ေသာအိမ္ႏွင့္ လမ္းေထာင့္ဆုံးတြင္ရွိေသာ (သိပၸံစိန္လွ)ဘက္ထရီဆုိင္တုိ႕ သည္ တစ္ခါက အႀကီးအက်ယ္ရန္ျဖစ္ၿပီး အခုထက္ထိတုိင္ စကားမေခၚမေျပာ အဆက္အဆံျဖတ္ထားၾကသည္ဆုိ၏။
ဖေယာင္းတုိင္လုပ္ငန္းႏွင့္ ဘက္ထရီလုပ္ငန္းတုိ႕ မတည့္ၾကျခင္း၊ရန္ျဖစ္ၾကျခင္းမွာ သိပ္ေတာ့ အံ့ၾသစရာမဟုတ္။ၿပီးေတာ့ ..... အဲသည့္ကိစၥ က ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေျပာင္းမလာခင္ကတည္းကျဖစ္ခဲ့သည့္ရန္စ။
ခြက်သည္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕၏ အူရဒူေတြးေခၚပညာရွင္ေမာင္စိန္ျမင့္က ၾကားထဲတြင္ ကန္႕လန္႕ကန္႕လန္႕၀င္ပါျဖစ္ေအာင္ ပါလုိက္ ျခင္းျဖစ္သည္။။
တစ္ေန႕ ..........
လမ္းထိပ္က (ေဒၚရီ ....ေျမာင္းျမမုန္႕ဟင္းခါး) ဆုိင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ၀င္ထုိင္ၿပီး မုန္႕ဟင္းခါးစားဖို႕မွာၾက၏။ ေရွ႕မွာ ေရာက္ႏွင့္စားႏွင့္ေန ၾကသူေတြကလည္း မ်ားေနသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ေစာင့္ေနရသည္။ စားေနၾကသူ အားလုံးနီးပါးမွာလည္း ဒီလမ္းဟုိဘက္လမ္း အနီးတ၀ုိက္ မွခ်ည္းပင္ျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ မုန္႕ဟင္းခါးဆုိင္မွာထုိင္ေနခိုက္ (သိပၸံစိန္လွ)ဘက္ထရီဆုိင္မွ ကိုစိန္လွ၏ခယ္မမႏွင္းသြယ္က သူမ၏သားကေလးကို လက္ဆဲြကာ ေရာက္ခ်လာၿပီး မုန္႕ဟင္းခါးခ်ဳိင့္ဆဲြလာ၀ယ္သည္။
(သူမ်ားေျပာသျဖင့္သိရသည္မွာ ..... သိပၸံစိန္လွႏွင့္ညီျဖစ္သူ ကိုစိန္ျမတုိ႕ညီအစ္ကိုသည္ မႏွင္းႏြယ္ မႏွင္းသြယ္ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို အစုံလုိက္ အတဲြလုိက္ယူထားျခင္းျဖစ္သည္ဆုိ၏။ သိပၸံစိန္လွႏွင့္ မႏွင္းႏြယ္တုိ႕မွာေတာ့ သားသမီးမထြန္းကာဘဲ ကိုစိန္ျမႏွင့္မႏွင္းသြယ္တုိ႕မွာ သာ ဒီသားကေလးတစ္ေယာက္ရျခင္းျဖစ္သည္။
အခုေတာ့ ...... ကိုစိန္ျမကလည္း လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္က ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ရာ မႏွင္းသြယ္တစ္ေယာက္သာ သားတစ္ေကာင္ႏွင့္ တုိ႕လိုတဲြေလာင္းက်န္ေနရစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလးေလးကလည္း ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ၀၀ကစ္ကစ္ခ်စ္စရာေလးမို႕ ငနဲသား စိန္ျမင့္ဆုိသည့္ေကာင္က မေနႏုိင္ မထုိင္ႏိုင္ ပါးစပ္ေဆာ့ၿပီး ကေလးကိုသြားျမဴသည္။)
“သားသားရဲ႕ေဖေဖက ဘ ဒူ လဲ”
ကေလးကမေျဖ။ စိန္ျမင့္ ငမုိက္သားက ကေလး၏ပါးေဖာင္းေဖါင္းကေလးကိုဆဲြလိမ္ၿပီး ကေလးအေဖနာမည္ကို ထပ္ေမးျပန္၏။
“သားသားရဲ႕ ေဖေဖက ဘဒူလဲ”
ကေလးက မေျဖဘဲ မ်က္လုံးေပကလတ္ ေပကလတ္။ ကေလးအေမ မႏွင္းသြယ္ကေတာ့ အနည္းငယ္ မ်က္ႏွာပ်က္စျပဳလာ၏။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕မရိပ္မိ။
အမွန္ကေတာ့ .... အဲဒီကိစၥသည္ တကယ့္ျပႆနာအႀကီးႀကီးျဖစ္၏။ ဒီကေလးသည္ ကိုစိန္ျမႏွင့္ မႏွင္းသြယ္၏သားဟုဆုိေသာ္လည္း ကတယ္တမ္းမွာ ကိုစိန္ျမကြယ္လြန္ၿပီး ဆယ္လေက်ာ္မွေမြးျခင္းျဖစ္သည္။
မႏွင္းသြယ္တစ္ေယာက္ ခဲအုိျဖစ္သူ သိပၸံစိန္လွႏွင့္ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ျဖစ္ၾက၊ပ်က္ၾကၿပီး အေကာင္အထည္ေပၚလာကာမွ သြားေလသူ ကိုစိန္ျမ၏ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္မွန္း တစ္ရပ္ကြက္လုံးက ရိပ္မိၾက၏။
လမ္းသူလမ္းသားမ်ားကလည္း တီတုိးတီးတိုးသဖန္းပိုးလုပ္ရုံထက္ မပိုဘဲ အားနာပါးနာျဖင့္ ေအာင့္အည္းထားခဲ့ၾကသည္။
အခု ...... ေမာင္စိန္ျမင့္တစ္ေကာင္မွာေတာ့ (ဘုမသိ ဘမသိျဖင့္)ကေလးကုိျမဴေနပုံက ေဘးလူအျမင္တြင္ ကေလးအေဖရင္းလက္သည္ တရားခံေပၚေအာင္ ပုလိပ္စစ္စစ္ေနသလိုလို။
ေဟာ ......လုပ္ျပန္ေလၿပီ။
“သားသားရဲ႕ေဖေဖက ဘဒူလဲ”
ကေလးကမေျဖ။ မုန္႕ဟင္းခါးစားေနၾကေသာ အေၾကာင္းသိလမ္းသူလမ္းသားမ်ားက တခြိခြိက်ိတ္ၿပီးရယ္ၾက၏။ ကေလးအေမ မႏွင္းသြယ္က ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ျဖင့္ မ်က္ေစာင္းထုိး၏။
အရိပ္သုံးပါး နားမလည္သူ ေမာင္စိန္ျမင့္ကား သူမ်ားဖုံးထားေသာ မစင္ပုံကိုတုတ္ျဖင့္ဆြေလၿပီ။
“သားသားေလးရဲ႔ ေဖေဖကဘဒူလဲ၊ေျပာပါဦး”
“ဟဲ့ ....... အေကာင္ရဲ႕”
မႏွင္းသြယ္ကား ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ျဖင့္ ကေလးကို ဆတ္ခနဲေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး ေမာင္စိန္ျမင့္ကိုလက္ညိႈး ေငါက္ေငါက္ထုိးၿပီး ရန္ေတြ႕ေလေတာ့သည္။
“ကေလးအေဖကို ဘာကိစၥေမးေနရတာတုန္း။ ငါဖာသာ ငါဘယ္သူနဲ႔ရၿပီးေမြးထားေမြးထား၊ နင္နဲ႔ ဘာဆုိင္သလဲဟဲ့၊ ဟင္ .....။ ပါးကဲြသြား ခ်င္သလား၊မႏွင္းသြယ္ကိုလာမစမ္းနဲ႔ .... ဘာမွတ္သလဲ”
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကား မုန္႕ဟင္းခါးဖိုးကို ျမန္ျမန္ရွင္းေပးၿပီး သုတ္ေျခတင္ရေလေတာ့သည္။ ေမာင္စိန္ျမင့္ကား သူ႕အမွားကို သူအားနာၿပီး ေတာင္းပန္မဆုံး။
“ကန္ေတာ့ပါရဲ႕အစ္မရယ္။ ကေလးက သူ႕အေဖကို သူသိတယ္ထင္လုိ႔ပါ”
ေတာင္းပန္ေလေလ၊မႏွင္းသြယ္က ေဒါသထြက္ေလေလ။ ေဘးမွ မုန္႕ဟင္းခါးစားေနၾကသူတုိ႕ကလည္း မဖ်န္ေျဖဘဲ ၀ုိင္း၍သာရယ္ေန ၾက ၏။
ေၾသာ္ ....... တတ္လည္း တတ္ႏုိင္သည့္ ရပ္ကြက္ကေလး။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
မင္းခုိက္စိုးစန္