ႏွစ္ပတ္အလို  

Posted by MANORHARY

Friday, October 30, 2009


ႏွစ္ပတ္အလုိ TWO WEEKS NOTICE


(ယခင္လမွအဆက္)
ဟာမူရာဘီကိုဒ ဥပေဒမွာ
မ်က္လုံးတစ္လုံးအတြက္ . . . . မ်က္လုံးတစ္လုံး
သြားတစ္ေခ်ာင္းအတြက္ . . . . သြားတစ္ေခ်ာင္း
အစားျပန္ေပးရတယ္ . . . ဆုိတာ . . . . .
လက္ခံတယ္ဆုိရင္ . . . .
ဦးေအာင္ခ်မ္းအသက္ကို ကယ္တင္ခဲ့တဲ့ . . . . .
“ၾသရသ” ကို အသက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ညီမွ်တဲ့ တန္ဘိုးအတြက္ . . .
ဘာျပန္ေပးရမလဲဆိုတာကို
စဥ္းစားလုိ႕ေတာင္မရေတာ့ပါဘူး။
ဒုစရုိက္ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားကို . . . .
မစၥလီကၽြန္းတြင္ . . . ‘ဒြန္’ ဟု ေခၚၾကသည္။
ေဟာင္ေကာင္တြင္ ‘ေလာ္ပန္’ ဟုေခၚၾကသည္။
ဂ်ပန္တြင္ . . . ‘ယာကူဆာ’ ဟုေခၚသည္။
ျမန္မာျပည္တြင္မူ “ေအာင္ခ်မ္း” ဟု ဆုိလွ်င္ ဒုစရုိက္ေလာကသား ဦးေအာင္ခ်မ္းသည ္ ရက္စက္သည္။ ျပတ္သားသည္။ လုပ္ရဲ ကုိင္ရဲရွိလွသည္။ ေငြရွာသည့္ေနရာတြင္ တရားေသာနည္းျဖင့္ ရွာသလို၊ သူတစ္ပါးေငြကို မတရားလိုခ်င္တတ္သူမ်ားအေပၚ မတရား နည္း ျဖင့္ ျပန္လည္ရယူတတ္သည္။တပည့္တပန္းေပါမ်ားသည္။ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သည္။ ပါးနပ္သည္။ သူ က်ဳးးလြန္ေသာ အမႈ အတြက္ အၿမဲတမ္းဓားစာခံတစ္ေယာက္ေတာ့ရွိသည္။ သူ႕တြင္ ကၽြမ္းက်င္ လိမၼာေသာ ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ . . . ဦးေအာင္ခ်မ္းသည္ အၿမဲတမ္းလြတ္ေျမာက္ေနခဲ့သည္။
သို႕ေသာ္ အမွန္တရားကို ၾကာရွည္ဖုံးကြယ္၍မရ၊ တရားဥပေဒကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၍ မရႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့၊ ဦးေအာင္ခ်မ္း အဖမ္းခံခဲ့ရသည္။ သူ က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာျပစ္မႈမ်ားအတြက္ ေထာင္ဒဏ္သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္က်ခံေစရန္ တရားရုံးမွ အမိန္႕ခ်ခဲ့ သည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ သူ၏ေနာက္ဆုံးထြက္သက္သည္ ေထာင္တြင္းမွာပင္ ကုန္ဆုံးရေလေတာ့မည္။ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ လူတစ္ ေယာက္အတြက္ ေနာက္ထပ္သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္ေပါင္းလွ်င္ ရွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ရွိေပမည္။ အသက္သည့္ လူအုိတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေတာ့မည္။
ဦးေအာင္ခ်မ္းတြင္ ညီမတစ္ေယာက္ရွိသည္။ က်န္မိသားစု၀င္မ်ားအားလုံး ႏုိင္ငံျခားတြင္ေရာက္ေနၾကသည္။ ဦးေအာင္ခ်မ္းႏွင့္ သူ႕ညီမသည္ သံေယာဇဥ္ႀကီးမားေသာ ေမာင္ႏွမမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ႏွမျဖစ္သူသည္ အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္ေနသည္အထိ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ အပ်ဳိႀကီးဘ၀ႏွင့္ ေနခဲ့သည္။ ဦးေအာင္ခ်မ္းကလည္း လူပ်ဳိႀကီးဘ၀ႏွင့္ပင္ ေနခဲ့သည္။ ယခု ဦးေအာင္ခ်မ္း ေထာင္ ထဲေရာက္ေနေသာအခါ က်န္စီးပြားေရးအားလုံးကို ညီမျဖစ္သူကပင္ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ေနသည္။ သူမသည္ မိန္းမသားျဖစ္ေသာ္ လည္း ဦးေအာင္ခ်မ္း၏ေသြးျဖစ္သလို၊ ဦးေအာင္ခ်မ္းကဲ့သို႕ပင္ ရဲရင့္ျပတ္သားသျဖင့္ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားက ေၾကာက္ရြံ႕ရုိေသ ၾကသည္။ ေက်ာက္တြင္းတြင္၊ ေရႊတြင္းေတြ၊ ျပည္ပမွာရွိတဲ့ ရတနာအေရာင္းဆုိင္ေတြ၊ ျပည္တြင္းက ရတနာအေရာင္းဆုိင္ေတြအားလုံး ကို ဦးေအာင္ခ်မ္း၏ညီမ “ရတီခ်မ္း” ကပင္ ဦးေဆာင္ေနခဲ့သည္။
ဦးေအာင္ခ်မ္းသည္ ၾကမ္းတမ္းစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ဘ၀၏ ဒဏ္ရာ၊ ဒဏ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ႏွလုံးေရာဂါရခဲ့သည္။ ရတီခ်မ္း သည္ က်န္တာေတြအတြက္ မပူ၊ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာပင္မဆုိ၊ ဦးေအာင္ခ်မ္း ရွင္သန္ေနတတ္သည္ကို သူမသိသည္။ သို႕ေသာ္ အသက္အရြယ္မွာ ငါးဆယ္ေက်ာ္တန္းသို႕ ေရာက္ေနေသာ သူမ၏အစ္ကိုအတြက္ က်န္းမာေရးတစ္ခုကိုသာ ပူပင္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ . . အစ္ကိုျဖစ္သူအား ေထာင္ထဲတြင္ ေစာင့္ေရွာက္ရန္၊ စိတ္ခ်ရေသာ “စိုင္းလုံ” ဆုိသည့္ လူရုံတစ္ေယာက္ကို၊ အမႈရွာ၍ ေထာင္ထဲသို႕ လႊတ္ထားသည္။ “ရတီခ်မ္း” က အျပင္တြင္ က်န္ရစ္ေသာ “စိုင္းလုံ”၏ မိသားစုအတြက္၊ လုိေလေသးမရွိေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ ဤနည္းျဖင့္ ဦးေအာင္ခ်မ္းကို ေစာင့္ေရွာက္ထားခဲ့သည္။
ဦးေအာင္ခ်မ္းႏွင့္ “ၾသရသ” သည္ ရဲဘက္တန္းတစ္ခုတည္းတြင္ က်ေနသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဦးေအာင္ခ်မ္းအေၾကာင္းကို တစြန္းတစသိသူမ်ားက ဦးေအာင္ခ်မ္းႏွင့္ အေရာတ၀င္ေနလိုၾကသည္။ ရင္းႏွီးေနခ်င္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ လြတ္ရက္နီးသူမ်ားက ျပင္ပသို႕ေရာက္လွ်င္ အလုပ္အကိုင္အတြက္၊ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မႈမ်ားအတြက္ ဦးေအာင္ခ်မ္းကေပးႏုိင္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ၾကဟန္တူ သည္။
ၾသရသကေတာ့ ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတြက္ ပုံမွန္ထက္မပိုသည္ကို ဦးေအာင္ခ်မ္းကိုယ္တုိင္ သတိထားမိသည္။ ၾသရသသည္ တကိုယ္တည္း ေနထုိင္တတ္သည္။ မဟုတ္မခံ၊ သတိၱရွိ္သည္။ မလိုအပ္ဘဲ မည္သူ႕ကိုမွ ေအာက္က်မခံ၊ ရဲရင့္ျပတ္သား စြာ ေျပာဆုိတတ္ပုံကို ဦးေအာင္ခ်မ္းသေဘာက်သည္။ ေငြရွိသျဖင့္ အေျခြအရံမ်ားႏွင့္ ေနတတ္ေသာ ဦးေအာင္ခ်မ္းကို ၾသရသက သေဘာမက်။ ဘ၀တူအက်ဥ္းသားခ်င္း လူေဘာ္ေေကာ္လုပ္သည္ဟုထင္၏။ ၾသရသသည္ တတ္ႏုိင္သမွ် ဦးေအာင္ခ်မ္းႏွင့္ မပတ္သက္ေအာင္ေနသည္။ သူသည္ ဦးေအာင္ခ်မ္း၏ အေျခြအရံတစ္ေယာက္အျဖစ္ မခံႏုိင္ေပ။ ဦးေအာင္ခ်မ္းအား ဖားၿပီး ေဘးမွ လူေတြကို မလိုအပ္ဘဲ လုိက္လံေငါက္ငန္းေနေသာ သူမ်ားကိုလည္း ၾကည့္မရ။ တေပါင္းေနသည္ က်ဲက်ဲေတာက္ပူလြန္းလွသည္၊ ေက်ာက္ထု၀ခန္းသည္ ေက်ာက္သားေျမမ်ားျဖစ္သျဖင့္ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား ရွင္သန္ႏုိင္ျခင္းမရွိ၊ အရိပ္အာ၀ါသ ကင္းမဲ့လွသည္။ အက်ဥ္း သားမ်ားသည္ ထိုေနပူက်ဲက်ဲတြင္ အေပၚမွေနပူသည္ဒဏ္ကိုခံရင္း ပူျပင္းလွေသာ ေက်ာက္သားမ်ားေပၚတြင္ ေျခဗလာျဖင့္ နင္း၍ ငရဲ တမွ်ပူျပင္းေသာ အပူဒဏ္ေအာက္တြင္ မိမိတို႕၏အျပစ္ကို ေဆးေက်ာသည့္အေနျဖင့္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ေက်ာက္မ်ားကို ထုခဲြေနၾက သည္။
ဦးေအာင္ခ်မ္းသည္ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ဤမွ်ၾကမ္းတမ္းေသာ အလုပ္ကို မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ယာယီရြက္ဖ်ဥ္ တဲတစ္ခုတြင္ ထုိင္၍နားေနခဲ့သည္။ ၾသရသသည္ ရြက္ဖ်ဥ္တဲႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္၊ ေက်ာက္တုံးမ်ားကို ထုခဲြေနသည္၊ တစ္ခ်က္၊ တစ္ခ်က္တြင္ ေက်ာက္ေတာင္၏နံရံကို ကပ္၍ ေက်ာက္မိုင္းခဲြေသာအသံက ျပင္းထန္လြန္းေသာေၾကာင့္ ေက်ာက္သားေျမႀကီးတုိ႕ပင္ တုန္ခါသြားသည္။ အက်ဥ္းသားရဲဘက္မ်ား၏ တစ္ကိုယ္လုံးသည္ သူတုိ႕ကိုယ္္- ၀တ္ဆင္ထားေသာ အျဖဴေရာင္ရဲဘက္သား၀တ္စုံႏွင့္ အသားတုိ႕သည္ ေခၽြးမ်ားျဖင့္ ရဲႊနစ္ၿပီး ကပ္ေနသည္။ သူတုိ႕၏အသားအေရမွာ ေနေလာင္ျခင္းဒဏ္ကို ခံထားရ၍ ညိဳမဲေျခာက္ေသြ႕ ေနသည္။
ထိုစဥ္ ဦးေအာင္ခ်မ္းေနေသာ ယာယီရြက္ဖ်ဥ္တဲအတြင္းမွ ေအာ္သံမ်ားကို ၾကားလုိက္ရသည္၊ ေထာင္၀ါဒါအခ်ဳိ႕ ေျပးသြားၾက သည္ကို ေတြ႕လုိက္သည္၊ ၾသရသသည္ အသံမ်ားကို နားစြင့္ရင္း ဘာျဖစ္တာလဲဟုသိရန္၊ ရြက္ဖ်ဥ္တဲဆီသို႕ ေလွ်ာက္သြားသည္။ အနားေရာက္ေသာအခါ ေက်ာက္တုံးတစ္ခုကိုမွီရင္း၊ လဲေနေသာ ဦးေအာင္ခ်မ္းကို ေတြ႕ရ၏။ အနားတြင္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ပ်ာယာခတ္ေနေသာ စုိင္းလုံကိုေတြ႕ရသည္။ အက်ဥ္းဦးစီးဌာန၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က ဦးေအာင္ခ်မ္းကို စမ္းသပ္ၾကည့္ရင္း ေျပာလုိက္ေသာအသံကိုၾကားရသည္။
“အသက္မရွိေတာ့ဘူး၊ ဆုံးၿပီ၊ ႏွလုံးမခုန္ေတာ့ဘူး”
စုိင္းလုံသည္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားရင္း၊ တုန္တုန္ရီရီျဖင့္
“ဆရာႀကီးမွာ ႏွလုံးေရာဂါရွိတယ္ဗ်၊ ခုန အေကာင္းႀကီးပါဗ်ာ၊ အခုခ်က္ခ်င္းႀကီး ႏွလုံးရပ္သြားတာပါ။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ေလာက္ေခၚေပးပါ၊ ဒါမွမဟုတ္ အနီးဆုံး ေဆးခန္းျဖစ္ျဖစ္၊ ေဆးရုံျဖစ္ျဖစ္ ပို႕ေပးၾကပါဗ်ာ” ဟု ေျပာရွာသည္။
“ၾသရသ”သည္ ႏွလုံးေရာဂါဆုိေသာ အသံကိုၾကားလုိက္ေသာအခါ၊ ေမေမ့ကို သတိရမိသည္။ ဦးေအာင္ခ်မ္းကို ၾကည့္မရသည္ က တစ္ပိုင္းျဖစ္၏။ ယခုလို မ်က္ေစ့ေအာက္တြင္ျမင္ရေသာအခါ သနားမိသည္။ ႏွလုံးေရာဂါသည္ေမေမ့ကို မည္သို႕ျပဳစုရမလဲဆုိ သည္ကို ေမေမအား ကုေသာဆရာ၀န္ႀကီးထံမွ သင္ၾကားခဲ့ဖူးသည္။ ေမေမသည္ ႏွလုံးခုန္ႏႈန္း တျဖည္းျဖည္းေႏွးေကြးလာၿပီး၊ ပုံမွန္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့သျဖင့္ ႏွလုံးကိုစက္တပ္ရေတာ့မည္အေျခအေနတြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ ဆရာ၀န္သည္ အေရးေပၚႏွလုံးရပ္ သြားပါက ေဆးရုံ၊ေဆးခန္းသို႕ အခ်ိန္မီမေရာက္ခင္၊ လူနာႏွလုံးျပန္ခုန္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္မွ စိတ္ခ်ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း အတန္ တန္မွာခဲ့သည္၊ ထုိသို႕ အေရးေပၚကုသနည္းကို ၾသရသတုိ႕ေမာင္ႏွမအားလုံး မျဖစ္မေနသင္ၾကားခဲ့ၾကရသည္။ ယခု ဦးေအာင္ခ်မ္း သည္ ေဆးရုံ၊ ေဆးခန္း အလြယ္တကူမရွိေသာ ဤကဲ့သို႕ေနရာမ်ဳိးတါင္ အေရးေပၚကုသနည္းမရလွ်င္ အသက္ရွင္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေခ်။ ေစာေစာက ေထာင္၀န္ထမ္းတစ္ဦးကပင္ ေသၿပီဟု မွတ္ခ်က္ခ်သြားေလၿပီ။ ၾသရသသည္ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္၊ လုံး၀လက္လႊတ္ လိုက္ျခင္းထက္၊ ျပန္ရလုိရျငား ေသမင္းလက္က လုၾကည့္ခ်င္သည္။ “မရေတာ့လည္း ဦးေအာင္ခ်မ္း၏ကံေပါ့” ဟု ေတြးမိသည္။ အနားက ၀ုိင္းအုံေနေသာ အက်ဥ္းသားမ်ားကို ေလ၀င္ေစရန္ ဖယ္ရွား၍ ဦးေအာင္ခ်မ္းကို ပက္လက္အေနအထားျဖင့္ ေျမျပင္ညီတြင္ လွဲေလွာင္းေစၿပီး၊ ဦးေအာင္ခ်မ္း၏ပါးစပ္အတြင္းသုိ႕ ေလကိုမႈတ္ထည့္လိုက္၊ ရင္ဘတ္ကႏွလုံးေနရာသို႕ လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ သုံးခ်က္ ေလးခ်က္ေလာက္ဖိလုိက္လုပ္ရင္း၊ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ၊ ဦးေအာင္ခ်မ္းသည္ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆုိးရင္း ေလကို အငန္း မရလိုက္ရႈ၍ ျပန္လည္လႈပ္ရွားလာခဲ့သည္။ ႏွလုံးသည္ ပုံမွန္ျပန္ခုန္လာသည္။
“ၾသရသ”၏ လုပ္ရပ္ကို ေဘးမွ ၀ိုင္းၾကည့္ေနေသာ အက်ဥ္းသားမ်ားသည္ ဦးေအာင္ခ်မ္းကိုၾကည့္၍ ၀မ္းသာအားရႏွင့္ အံ့ၾသ ေသာအသံမ်ား ဆူညံစြာထြက္လာသည္။
“ဟာ မေသဘူးဟ . . အသက္ျပန္ရႈလာၿပီ၊ ေတာ္ေတာ္အသက္ျပင္းတဲ့ လူႀကီးပဲ”
“ဟာ ကံေကာင္းတယ္ေဟ့ . . ေသတာမဟုတ္ဘူး၊ ေမ်ာေနတာကြ”
“အဲဒါ . . . ဟို အက်ဥ္းသားေတာ္လို႕ကြ၊ ႏုိ႕မိုဆုိ အဲဒါမ်ဳိးက ၾကာသြားရင္ မရဘူး”
စသျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ထင္ေၾကားေပးသံမ်ား ၾကားေနရသည္။
“စုိင္းလုံ”သည္ ဦးေအာင္ခ်မ္း ေခ်ာင္းဆုိး၍ သတိျပန္ရလာသည္ႏွင့္ ရုတ္တရက္၀မ္းသာၿပီး၊ ဦးေအာင္ခ်မ္းကို ေပြ႕ခ်ီကာ၊ ေထာင္၀န္ထမ္းမ်ား အကူအညီျဖင့္ အက်ဥ္းဦးစီးဌာနတံဆိပ္ပါေသာ ေက်ာက္သယ္ကားေပၚသို႕ ေပြ႕တင္ၿပီး၊ အနီးဆုံးေဆးရုံသို႕ ေမာင္းသြားေလေတာ့သည္။
အက်ဥ္းသားမ်ားသည္ ၾသရသအားတစ္ေယာက္တစ္မ်ုိး ခ်ီးက်ဴးၾကရင္း၊ ေ၀းသြားေသာ ကားႀကီးကိုၾကည့္ကာ က်န္ရစ္ၾက သည္။
ၾသရသ စဥ္းစားေနမိသည္။
-လူတစ္ေယာက္ကို စိတ္ကူးထဲမွာတင္ အႀကိမ္ႀကိမ္သတ္ဖူးတယ္၊ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ တစ္ခါပဲ ကာယကံေျမာက္ သတ္ဖုိ႕ အားထုတ္ခဲ့တယ္။
-အဲဒီအတြက္ ေထာင္ထဲေရာက္ခဲ့ရတယ္။
-အခု . . လူတစ္ေယာက္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္စိတ္ထဲက မုန္းတီးေနခဲ့ဖူးတယ္၊ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ တစ္ခါပဲ ကာယကံေျမာက္ အဲဒီ လူကို ေသမင္းလက္က ျပန္ရေအာင္လုၿပီး ကယ္တင္လိုက္တယ္။
-အဲဒီအတြက္ . . ဘာကိုမွ မေမွ်ာ္လင့္မိတာေသခ်ာပါတယ္။
************
-ေလးႏွစ္ဆုိသည့္အခ်ိန္မွာ . . လူတစ္ေယာက္ေမြးဖြားမည္ဆုိလွ်င္
မူႀကိဳေက်ာင္းထားသည့္ အရြယ္ဆုိေရာက္ႏုိင္သည္။
-ေလးႏွစ္ဆုိသည့္အခ်ိန္မွာ . . လူတစ္ေယာက္ေသဆုံးမည္ဆုိလွ်င္
ေကာင္းစြာေမ့ေပ်ာက္ႏုိင္သည့္ အခ်ိန္ကာလျဖစ္သည္။
-ေလးႏွစ္ဆုိသည့္အခ်ိန္မွာ . . အထက္တန္းေအာင္ျမင္သူအဖုိ႕
ဘြဲ႕တစ္ခုကို ေကာင္းစြာရႏုိင္သည့္ အခ်ိန္ကာလျဖစ္သည္။
-ေလးႏွစ္ဆုိသည့္အခ်ိန္မွာ . . လူတစ္ေယာက္အဖုိ႕
နလံမထူေအာင္ ၿပိဳလဲႏုိင္ေသာ လုံေလာက္သည့္အခ်ိန္ကာလျဖစ္သလုိ
အတုိင္းမသိ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိက္တက္ႏုိင္ေအာင္ လုံေလာက္သည့္
အခိ်န္ကာလလည္းျဖစ္သည္။

ထုိေလးႏွစ္အတြင္းမွာပင္ . . အဓိပတိ၏ဖခင္ ဦးႀကီးျမင့္ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။
ထုိေလးႏွစ္အတြင္းမွာပင္ . . အဓိပတိ၏ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈသည္ ႀကီးက်ယ္၊ ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။
အဓိပတိသည္ အဓိပတိဘဏ္၏ ဥကၠဌျဖစ္သြားသည္။ စီးပြားေရးေလာက- နာမည္တစ္လုံးထင္ရွားလွ်င္၊ လုပ္ငန္းရွိသူမ်ားႏွင့္ ေငြရွိသူ တုိ႕ ပူးေပါင္းလုပ္ကိုင္တတ္ၾကၿပီး၊ လုပ္ငန္းမ်ား ေအာင္ျမင္မႈကိုရခဲ့ၾကသည္။
ေမာင္မ်ိဳးမင္း (ရင္တြင္းၿဖစ္)

This entry was posted on 1:10 PM and is filed under . You can leave a response and follow any responses to this entry through the Subscribe to: Post Comments (Atom) .

0 comments